Μιλώντας με έναν Γκρίζο Λύκο της Θράκης

Η οργάνωση των Γκρίζων Λύκων, είναι αρκετά γνωστή τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στο εξωτερικό. Η δράση των Γκρίζων Λύκων, σε πολλές (αν όχι πάντα) περιπτώσεις, ελάχιστα διαφέρει με εκείνη της Μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος. Η συμμετοχή της οργάνωσης σε ακραίες ενέργειες έχει καταγραφεί επανηλειμμένα κατά το παρελθόν, σε δράσεις κυρίως κατά του Ελληνισμού, αλλά και σε ενέργειες που έχουν γίνει εντός ή εκτός της Τουρκίας και σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα της "μητέρας πατρίδας".
Η συσχέτιση των Γκρίζων Λύκων με πολιτικές δολοφονίες έχει αποδειχθεί (ο παρ’ ολίγον δολοφόνος του Πάπα ήταν μέλος των Γκρίζων Λύκων) και αποτελεί ένα φαινόμενο που «σκιάζει» την εθνικιστική δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης.
Η εξάπλωση, πέραν της «μητέρας πατρίδας» Τουρκίας, των Γκρίζων Λύκων στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Γερμανία, είναι μία επιμελημένη επιχείρηση της οποίας τον σχεδιασμό, την ολοκλήρωση, την παρακολούθηση αλλά και τον ουσιαστικό έλεγχο, έχει η ΜΙΤ (τουρκική κρατική υπηρεσία πληροφοριών).

Σκοπός της οργάνωσης των Γκρίζων Λύκων είναι η εξάπλωση του τουρκισμού-εθνικισμού στους μουσουλμάνους της γηραιάς ηπείρου, ο έλεγχος των Τούρκων μεταναστών, η δημιουργία πηγών εσόδων για τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας και μυστικές επιχειρήσεις που αυτή πραγματοποιεί, αλλά κυρίως ο εμπλουτισμός με νέα μέλη τα οποία κατέχουν ή έχουν σοβαρές προϋποθέσεις να μετέχουν σε διεθνείς οργανώσεις, σε κόμματα και σε κυβερνητικές θέσεις (εντός ή εκτός της Τουρκίας). Ουσιαστικά, ένα μέρος της οργάνωσης των Γκρίζων Λύκων, εργάζεται ως υπηρεσία πληροφοριών υπέρ της Τουρκίας και έχει κατορθώσει να δημιουργήσει καλές σχέσεις με πρόσωπα που επηρεάζουν την πορεία της Ευρώπης, αλλά και την πορεία κρατών μέσα σε αυτήν.
Μέσα στα δίχτυα της οργάνωσης των Γκρίζων Λύκων έπεσε και ο Αχμέτ, που τώρα μένει στη Θράκη. Γνωστός και φίλος, εδώ και καιρό, καθίσαμε να πιούμε έναν καφέ, αφού είχα να τον δω περίπου 3 χρόνια. Είχε πάει στη Γερμανία, ως μετανάστης, επειδή εδώ δυσκολευόταν πάρα πολύ οικονομικά. Η οικογένεια έχει υποχρεώσεις πολλές και ο Αχμέτ δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει. Έτσι, ακούγοντας την προτροπή ενός φίλου, πήγε στην Γερμανία για να ζήσει την οικογένειά του. Άλλωστε, δεν ήταν ούτε ο πρώτος αλλά ούτε και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας, που νιώθοντας παραμελημένος και ξεχασμένος, αναγκάστηκε να ξενιτευτεί. Ήταν μάστορας-τεχνίτης σε οικοδομικές εργασίες και ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο πως στη Γερμανία θα έβλεπε «άσπρη μέρα»…
Ο Αχμέτ έφυγε και γύρισε πίσω στην Ελλάδα, τακτοποιημένος οικονομικά, αλλά και με δουλειά τέτοια που του επέτρεπε την άνετη διαβίωσή του. Μάλιστα, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να χτίσει νέο σπίτι στο χωριό, να πάρει πολύ καλό και ακριβό αυτοκίνητο, αλλά και να «σηκώσει» δύο οικοδομές-πολυκατοικίες στην Κομοτηνή…!
Τι έγινε άραγε και ο Αχμέτ γύρισε πολυεκατομμυριούχος από την Γερμανία; Όπως μου είπε ο ίδιος, όλα οφείλονται στους πολύ καλούς φίλους που απέκτησε στην Γερμανία. Φίλους που τον πλησίασαν από τις πρώτες ημέρες που έφθασε εκεί. Τον βοήθησαν να βρει δουλειά και σπίτι, αλλά ταυτόχρονα πρόσεχαν και την οικογένειά του εδώ στην Ελλάδα… Αυτοί οι φίλοι του έμαθαν πάρα πολλά, του άνοιξαν τα μάτια σε θέματα εργασίας και τον έκαναν να νιώσει τι σημαίνει «καρντές» (ή καρντάς, αδελφός στα τούρκικα). Μετά από κάποιους μήνες του πρότειναν να γίνει μέλος της ομάδας τους, που ανήκε σε μία μεγάλη τουρκική οργάνωση, στους Γκρίζους Λύκους. Εκεί ο Αχμέτ έμαθε πως να επικοινωνεί με ειδικό κώδικα με τα μέλη της οργάνωσης, πως να πλησιάζει ανθρώπους, αλλά και άλλα για τα οποία, όπως μου είπε, δεν ήταν και τόσο υπερήφανος…
Ο Αχμέτ σήμερα είναι στην Ελλάδα και έχει συχνή επικοινωνία με μέλη της οργάνωσης τόσο στην Γερμανία, όσο κι εδώ στην Θράκη. Πολλές φορές έρχονται και τον συναντάνε, εδώ στην Ελλάδα, μέλη από την Βουλγαρία, την Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, ακόμη και από την Τουρκία. Συνεχίζουν να τον στηρίζουν, αλλά και να τους στηρίζει, όπως ομολογεί ο ίδιος.
«Σήμερα νιώθω Τούρκος, επειδή έμαθα ποια είναι τα αδέλφια μου. Αυτοί μου στάθηκαν όταν είχα ανάγκη, αυτοί με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Παλιότερα, ήμουν ένας ακόμη άνεργος μέσα στους υπόλοιπους. Σήμερα είμαι αφεντικό, έχω στη δουλειά μου 20 ανθρώπους και αισθάνομαι ασφαλής. Ίσως να απορείς γιατί λέω πως είμαι Τούρκος… Είναι πολύ απλό. Επειδή η Ελλάδα με πέταξε σαν σκουπίδι. Η Ελλάδα δεν νοιάστηκε όταν πεινούσα εγώ και η οικογένειά μου. Και δεν είμαι ο μόνος που μου συμπεριφερθήκατε έτσι. Ευτυχώς όμως, οι Γκρίζοι Λύκοι με βοήθησαν και ορθοπόδησα. Λέγονται πολλά γι αυτούς και μπορεί να είναι και αλήθεια… Όμως σε εμένα στάθηκαν πραγματικό στήριγμα, καλύτερα και από αδέλφια, καλύτερα και από οικογένεια. Δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό γι αυτό και βοηθάω την οργάνωση με κάθε τρόπο. Με χρήματα, με θελήματα…».
Ο Αχμέτ σταμάτησε την κουβέντα απότομα. Ίσως κατάλαβε πως έλεγε περισσότερα από όσα θα έπρεπε. Η εκπαίδευση του Γκρίζου Λύκου υπερίσχυσε και έκλεισε το στόμα του. Συνεχίσαμε την κουβέντα μας σχετικά με τις κατακτήσεις του στις γυναίκες, με τις βόλτες του στην Βουλγαρία… και τις εκεί επαφές του με «φίλους» Γκρίζους Λύκους.
«Κοίταξε, εμείς εδώ είμαστε πολύ πίσω. Στην Βουλγαρία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, εμείς οι Γκρίζοι Λύκοι είμαστε πολύ μπροστά. Έχουμε μεγάλη δύναμη και μας υπολογίζουν οι κυβερνήσεις και μας σέβονται οι μουσουλμάνοι. Μερικές φορές, αν κάποιος δεν μας σέβεται, τότε μας φοβάται. Θυμάμαι, μία φορά που κάποιοι Έλληνες στην Γερμανία φερόντουσαν με απρέπεια σε «αδέλφια». Το μαγαζί τους, ένα εστιατόριο, δεν άργησε να πάρει φωτιά. Το ίδιο έγινε και με Γερμανούς που μας υποτιμούσαν… έπρεπε να μάθουν να σέβονται την τουρκική μειονότητα, έπρεπε να μάθουν να μας συμπεριφέρονται με τιμή και όχι σαν τους άλλους… έπρεπε να μάθουν πως ο Τούρκος είναι ανώτερος από όλους τους άλλους… Ακόμη κι εδώ, μερικές φορές, χρειάστηκε κάποια «αδέλφια» να επισκεφτούν κάποιους μουσουλμάνους που δεν μας αποδέχονται, που δεν σέβονται την Τουρκία και τους προγόνους μας. Λίγο έξυπνα αν φερθούν, θα λύσουν όλα τα προβλήματά τους. Το παράδειγμα γι αυτό, είμαι εγώ ο ίδιος…»
Σε αυτό το σημείο της κουβέντας μας, το πανάκριβο κινητό του Αχμέτ χτύπησε. Κοίταξε στην οθόνη του και το πρόσωπό του άλλαξε. Δεν γνωρίζω ποιος τον κάλεσε, όμως ακούγοντας τον Αχμέτ να μιλάει χαμηλόφωνα και στο τέλος να λέει «Έβετ εφέντιμ... Γκιλίουρουμ…» (μετ.: Μάλιστα αφέντη μου... Έρχομαι…).
Κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω. Σηκώθηκα, τον αγκάλιασα σαν φίλο και τον αποχαιρέτησα. Καθώς απομακρυνόμουνα σκέφτηκα: «Άλλος ένας Έλληνας χάθηκε, άλλος ένας γκρίζος γεννήθηκε…»
Κωνσταντίνος