Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Χορευτικό συγκρότημα από την Κομοτηνή χόρευε μαζί με χορευτικό από την κατεχόμενη Κύπρο Τι συμβαίνει στην Κομοτηνή τελικά;


Τελευταία, τα περιστατικά σύμπλευσης ή ανοχής ανθελληνικών ενεργειών αυξάνονται ραγδαία και δημιουργούν πολλά ερωτηματικά. Ίσως η διαπίστωση αυτή να είναι απολύτως φυσιολογική εάν προέρχονταν από τα Εξάρχεια ή κάποια από τις συνηθισμένες εκδηλώσεις του Τσίπρα και του Αλαβάνου, του Βαλιανάτου ή του Δήμου (του γνωστού). Δυστυχώς, το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από μία ακριτική περιοχή, από την Θράκη και συγκεκριμένα από την πόλη της Κομοτηνής!!!

Είναι πλέον βέβαιο πως κάτι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο της Δανιμαρκίας»… Τα περιστατικά, περίεργων αποφάσεων ιθυνόντων, αυξάνονται και δημιουργείται έτσι ένα σαφές ερώτημα: Πού το πάνε οι κύριοι αυτοί; Είχαμε το περιστατικό του ταξιδιού «αναψυχής» στην «Μακεδονία», από μία ομάδα γυναικών. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η τουριστική προβολή της «Νότιας Κύπρου» (αλήθεια δεν υπάρχει μία Κύπρος το βόρειο τμήμα της οποίας είναι κατεχόμενο;) και τώρα, η περίπτωση ενός χορευτικού συγκροτήματος, που μέσα στα πλαίσια της ανταλλαγής πολιτιστικών δρώμενων, ανέχτηκε την συμπαρουσίαση με αντίστοιχο χορευτικό συγκρότημα από την κατεχόμενη Κύπρο με τη σημαία του ψευδοκράτους!

Συγκεκριμένα, ο Δήμος Κομοτηνής το καλοκαίρι που μας πέρασε και πιο συγκεκριμένα στις 13 και 14 Ιουλίου συμμετείχε με ένα χορευτικό συγκρότημα ενός οικισμού του Δήμου σε ένα φεστιβάλ χορευτικών χορών του Δήμου Κιουτσούκ Τσεκμετζέ της Τουρκίας.
Εκεί και κατά την διάρκεια της παρέλασης, συγκεντρώθηκαν όλα τα χορευτικά συγκροτήματα και χόρεψαν μαζί για να ξεκινήσει το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Η ελληνική αποστολή χόρεψε μαζί με το συγκρότημα της «Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», όπως αποκαλείται!!! Μόλις το ανακάλυψαν ή μάλλον το καταλάβανε από την ελληνική αποστολή δεν κάνανε το παραμικρό!!! Ούτε διαμαρτυρήθηκαν, ούτε σηκώθηκαν να φύγουν όπως είναι το απολύτως φυσιολογικό. Αντιθέτως, παρέμειναν και μαζί συμμετείχαν σε όλη την διάρκεια του φεστιβάλ.
Οι φωτογραφίες που παρατίθενται αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, αλλά και επιβεβαιώνουν την εμφάνιση της σημαίας του ψευδοκράτους στους χώρους των εκδηλώσεων.
Για την ιστορία, αρχηγοί της αποστολής του Δήμου Κομοτηνής, ήταν ο τότε αντιδήμαρχος, τώρα πρόεδρος της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης, Κώστας Ναλμπάντης και η τότε αντιδήμαρχος πολιτιστικών, τώρα αντιδήμαρχος κοινωνικών υπηρεσιών, Νίκη Μουστάκα.
Στο θέμα αναφέρονται και οι εφημερίδες Χρόνος και Αντιφωνητής, όχι όμως τόσο όσο θα έπρεπε. Αν αναλογιστεί κανείς ότι χρηματοδοτούνται από τον Δήμο Κομοτηνής, καταλαβαίνει κάποιος ότι και αυτά που έγραψαν πολλά είναι (όλως παραδόξως, στον Αντιφωνητή που είναι δεκαπενθήμερη εφημερίδα και δεν δικαιούται να δημοσιεύει προκηρύξεις, βλέπουμε να υπάρχουν από τον Δήμο Κομοτηνής και μάλιστα 2!!!)
Τα σχετικά δημοσιεύματα-αναφορές από την εφημερίδα «ο Χρόνος», μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ κι εδώ:
Η συνεργασία μάλιστα δεν σταματάει στο συγκεκριμένο φεστιβάλ, καθώς η ΟΝΝΕΔ και ο πρόεδρος της, που τυγχάνει και δημοτικός σύμβουλος παραβρέθηκαν καλεσμένοι της εκεί νεολαίας του Ερντογάν του Δήμου Κιουτσούκ Τσεκμετζέ.
Δείτε και αναφορές από τουρκικά portal που αναφέρουν το συμβάν, εδώ, εδώ κι εδώ
(Όπου αναφέρεται ΚΚTC, εννοείται η «Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»)
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι φυσιολογικά και πολύ απλά: Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι όταν διαπίστωσαν πως συμμετείχαν σε εκδήλωση που επισημοποιούσε την παράνομη κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου; Γιατί δεν αποσύρθηκαν από τις εκδηλώσεις, ως όφειλαν άλλωστε, επιστρέφοντας στην Ελλάδα; Είναι τελικά σημαντικότερη μία εκδρομή (πληρωμένη από τους Τούρκους διοργανωτές) μπροστά στα δίκαια του Ελληνισμού;
Δεν επιθυμώ να καταβάλω ή να θίξω τις προσωπικότητες των υπευθύνων του Ελληνικού χορευτικού συγκροτήματος, αλλά ως Έλληνας πολίτης διερωτώμαι εάν τελικά γνώριζαν από πριν ή βρέθηκαν προ εκπλήξεως και τους συνεστήθη να τηρήσουν την συγκεκριμένη στάση. Λίγο το «κουμπαριό» με τον Ερντογάν, λίγο το δόγμα της «μη προκλητικότητας», λίγο η μη-πολιτική της Ντόρας που προτιμά της φωτογραφήσεις… Μήπως θα έπρεπε οι συνοδοί της συγκεκριμένης Ελληνικής πολιτιστικής αποστολής να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα που τόσο εύκολα δημιουργούνται και που αφήνουν ουσιαστικά ερωτηματικά για τον ρόλο των ιδίων;
Η ευαίσθητη περιοχή της Θράκης, αλλά και οι κάτοικοί της, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να «απειλείται» η ειρηνική διαβίωση, όπως επίσης γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ποιο είναι το ειδικό βάρος του καθενός Έλληνα μπροστά στα μείζονος σημασίας εθνικά ζητήματα. Η διαφήμιση του Ελληνικού πολιτισμού, που διατηρήθηκε και κατάφερε να μεταφέρει ιδανικά και αξίες για 400 και πλέον χρόνια, που συσπείρωσε αλλά και ενδυνάμωσε την πίστη στην πατρίδα, είναι σαφέστατα ένα γεγονός που αξίζει τα θερμά συγχαρητήρια όλων, ιδιαίτερα όταν αυτή η διαφήμιση γίνεται μέσα στα εδάφη του πρώην κατακτητή σου, αλλά και του σύγχρονου επιβουλέα της ελευθερίας σου. Το χρέος όμως δεν σταμάτησε σε μία δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά συνεχίζεται επαυξημένο και κάτω από σύγχρονες αντίξοες συνθήκες οφείλουμε όλοι μας να συμβάλουμε στην συνέχιση της ιστορίας, της παράδοσης και των αξιών που πηγάζουν μέσα από αυτά. Ταυτόχρονα, είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώνουμε έμπρακτα, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, ότι είμαστε και θα παραμείνουμε Έλληνες. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ενέργεια «αδιαφορίας» απέδειξε πως κάποιοι μπορεί να είναι καλοί στα λόγια, αλλά στα έργα… χωλαίνουν λιγάκι.
Εάν όμως πιέστηκαν από πολιτικούς παράγοντες να παραμείνουν στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου της Κωνσταντινούπολης, οφείλουν, αν μη τι άλλο, να το αποδεχθούν αλλά και να κατονομάσουν αυτούς που τους «συμβούλευσαν» να παραμείνουν στις εκδηλώσεις και να μην καταγγείλουν την συμμετοχή του ψευδοκράτους σε αυτές. Το ζήτημα είναι πολιτικό και εθνικό ταυτόχρονα και διόλου ελάσσονος σημασίας… Και ως ενεργοί πολίτες, όλοι οι συνοδεύοντες την Ελληνική αποστολή οφείλουν να τοποθετηθούν και να ενημερώσουν και όλους εμάς (που δεν πρέπει να τους διαφεύγει ότι μας αντιπροσώπευαν με την παρουσία τους) για το τι πραγματικά έγινε και παρέμειναν να «χορεύουν», να γελάνε και να συνδιασκεδάζουν μαζί με τους κατακτητές της Βόρειας Κύπρου, κουνώντας την Ελληνική σημαία δίπλα στην σημαία του ψευδοκράτους…
Κωνσταντίνος

Read more...

Στο κόκκινο η ένταση πριν τις Κυριακάτικες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Τουρκία Ο Ερντογάν απειλεί τους αντιπάλους για το ξημέρωμα της επ


Η Τουρκία πάει στις κάλπες την Κυριακή για να επιλέξει δημάρχους, νομάρχες, τοπικούς συμβούλους, αλλά στην ουσία αυτή η αναμέτρηση θεωρείται δημοψήφισμα τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την αντιπολίτευση, που τις τελευταίες ημέρες έχουν ανεβάσει αισθητά τους τόνους.

Το πάθος, οι ομιλίες, οι σχεδόν καθημερινές συγκεντρώσεις, οι περιοδείες των ίδιων των πολιτικών αρχηγών, όλα θυμίζουν εθνικές κι όχι τοπικές εκλογές.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για ψηφοθηρία και για παροχολογία, κι ο Ερντογάν προσπαθεί να συνδέσει τους Κεμαλιστές του Ντενίζ Μπαϊκάλ, με το παρακράτος.

Ο πρωθυπουργός "απειλεί" ότι, "εσείς που προτιμήσατε το ρόλο του συνηγόρου για τις παρακρατικές οργανώσεις κι όχι για το λαό θα δείτε τι θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές. Μετά τις εκλογές αυτοί που απειλούν το λαό μέσω του βαθέος κράτους θα καταποντιστούν".
Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, την έκπληξη σε αυτή την αναμέτρηση ίσως κάνει το Εθνικιστικό Κόμμα του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, που φαίνεται να διεκδικεί με αξιώσεις περιφέρειες κλειδιά ακόμα και στην Άγκυρα.
Στην επαρχιακή πόλη Κασταμονή της ανατολικής Τουρκίας οι πολιτικές διαφορές οδήγησαν δύο ψηφοφόρους λίγο πριν από την κάλπη σε έντονη λογομαχία με αποτέλεσμα 1 νεκρός και ένας τραυματίας.

Read more...

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ "ΧΑΒΑΣ" ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...


Στις 14:58 τουρκικός σχηματισμός 8 αεροσκαφών (4 F-16 και 4 F-4) εισήλθε εντός του FIR Αθηνών νότια της Σάμου. Στις 15:00 πραγματοποιήθηκε υπερπτήση των 2 F-4 πάνω από το νησί Φούρνοι σε ύψος 2000 ποδών. Τα τουρκικά αεροσκάφη αναχαιτίστηκαν από ελληνικά μαχητικά νότιως του νησιού Φούρνοι και εξήλθαν του FIR Αθηνών στις 15:21 στην περιοχή μεταξύ Σάμου και Χίου.


Read more...

Η «γενοκτονία» σκιάζει το ταξίδι Ομπάμα στην Αγκυρα


Οι Αρμένιοι τον πιέζουν να τηρήσει ως πρόεδρος ό,τι έχει πει στο παρελθόν

«Επί χρόνια, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν μασούσε τα λόγια του και αποκαλούσε «γενοκτονία» την σφαγή των Αρμενίων πριν από 90 χρόνια. Ομοίως και η υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν» υπενθύμιζε, προχθές Παρασκευή, ο δημοσιογράφος Γκλεν Κέσλερ με άρθρο του στην εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ».

Ο κ. Κέσλερ αναφέρθηκε στις επιστολές που συστηματικά και οι τρεις υπέγραφαν ζητώντας από τον τότε πρόεδρο Μπους να αναγνωρίσει «τη μαζική σφαγή των Αρμενίων ως γενοκτονία», χαρακτηρίζοντας μια τέτοια αναγνώριση ως «υπερήφανο, αδιάψευστο και πρωτοπόρο κεφάλαιο της αμερικανικής διπλωματικής ιστορίας». Στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ο κ. Ομπάμα επαναλάμβανε ότι ως πρόεδρος θα αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Προεκλογικά, η δέσμευση του Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να ήταν επωφελής, σε αντίθεση με τη στάση του αντιπάλου του, Τζον Μακέιν, ο οποίος εξόργισε τους Αρμενίους αφού υποστήριζε ότι «η σημερινή Τουρκία δεν φέρει ευθύνη». Τώρα όμως που ο Μπαράκ Ομπάμα είναι πρόεδρος, αυτή η δέσμευση τον έφερε σε δύσκολη διπλωματική θέση. Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα τη στιγμή που ο κ. Ομπάμα ετοιμάζεται να αναχωρήσει για επίσημη επίσκεψη στην Τουρκία.

Πιέσεις στο Κογκρέσο

Ο δημοκρατικός βουλευτής από την Καλιφόρνια, Ανταμ Σιφ, κατέθεσε την περασμένη εβδομάδα στο Κογκρέσο ψήφισμα με το οποίο καλεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ να αναγνωρίσει δημοσίως τη σφαγή των Αρμενίων ως γενοκτονία. «Οταν μιλάμε για μαζικές δολοφονίες, πρέπει να μιλάμε ανοικτά», τόνισε ο κ. Σιφ. Αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης δηλώνουν ότι ο Μπαράκ Ομπάμα έχει πραγματοποιήσει τεράστια βήματα για την εκπλήρωση των προεκλογικών του υποσχέσεων στην εξωτερική πολιτική, δρομολογώντας το κλείσιμο της φυλακής του Γκουαντάναμο, διατάσσοντας την αποχώρηση πολλών στρατευμάτων από το Ιράκ και προσεγγίζοντας χώρες με τις οποίες η κυβέρνηση Μπους είχε κακές σχέσεις, όπως η Συρία και η Ρωσία. Αλλά παραδέχονται ότι το θέμα της αρμενικής γενοκτονίας είναι λεπτό... «Αυτή τη στιγμή εστιάζουμε στο ζήτημα, πώς οι ΗΠΑ θα βοηθήσουν την Τουρκία και την Αρμενία να συμφιλιωθούν με το παρελθόν», υπογράμμισε εκπρόσωπος του αμερικανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε θετική πορεία, μετά την πολύ δύσκολη περίοδο που ακολούθησε την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003.

Η τουρκική πλευρά

Ο κορυφαίος σύμβουλος του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, Αχμέτ Νταβούτογλου υπογράμμισε όλα τα παραπάνω στις συναντήσεις που είχε αυτή την εβδομάδα με κορυφαίους αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης. Ο κ. Νταβούτογλου είπε επίσης ότι, μετά την επίσκεψη του Ερντογάν στην Αρμενία, οι σχέσεις Τουρκίας - Αρμενίας βελτιώνονται και ότι ένα ψήφισμα περί γενοκτονίας στο Κογκρέσο θα ακύρωνε αυτή την πρόοδο. Ο σύμβουλος του Τούρκου προέδρου δεν απάντησε όμως στην ερώτηση του τι θα συμβεί αν ο Ομπάμα εγείρει το «αρμενικό ζήτημα» πριν από την επίσκεψή του στην Τουρκία. «Η επίσκεψη θα είναι ιστορική για τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις», αρκέστηκε να πει και «θεωρούμε ζωτικής σημασίας την επιτυχία της επίσκεψης αυτής».

Ομως, τα ανοίγματα προς την Τουρκία πρέπει να εξισορροπηθούν με τις αυξημένες προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει ο Ομπάμα στους Αρμενίους της Αμερικής. Το ψήφισμα που κατατέθηκε στο Κογκρέσο καλεί τον Αμερικανό πρόεδρο «να χαρακτηρίσει τη συστηματική και εκούσια εξολόθρευση 1.500.000 Αρμενίων ως γενοκτονία».

Πηγή: Καθημερινή Hμερομηνία δημοσίευσης: 22-03-09

Read more...

Η πραγματική διεθνής θέση της Τουρκίας.


Ποια είναι σήμερα η πραγματική κατάσταση του Τουρκικού κράτους στα διεθνή δρώμενα; Διάφορες φωνές ακούγονται περί επικείμενης διάλυσής του λόγω των μειονοτήτων, περί απαξίωσής του λόγω του ότι έπαψε να αποτελεί το προπύργιο των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία κλπ. Όπου όμως ακούμε μεγάλα λόγια θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι. Η πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου έχει ως εξής:
Ως εθνότητα, οι Τούρκοι κυριαρχούν στο κράτος τους αλλά και αισθάνονται σιγουριά όσον αφορά στις ισορροπίες της ευρύτερης γεωγραφικής τους περιοχής.

Τόσο οι Πέρσες όσο και οι Άραβες έπαψαν να παίζουν τον οποιοδήποτε ρόλο στην περιοχή που σήμερα χαρακτηρίζεται ως Τουρκία. Οι δε Αρμένιοι είχαν την τύχη που όλοι γνωρίζουμε και που συνήθως αποσιωπάται. Η μόνη εθνότητα που παραμένει και ίσως να αποτελεί κάποια απειλή (περισσότερο δημογραφική) για τους Τούρκους είναι οι Κούρδοι.. Αν και οι Τούρκοι επιδεικνύουν δείκτες γεννητικότητας ανάλογες με άλλες αναπτυσσόμενες χώρες, δηλαδή μειωμένες γεννήσεις και αυξημένες ηλικίες στον πληθυσμό, εν τούτοις δεν φαίνεται να υπάρχει σημαντική διαφορά με τον αριθμό γεννήσεων των Κούρδων οπότε η σημερινή πληθυσμιακή αναλογία (80% Τούρκοι) θα συνεχίσει μάλλον να υφίσταται και στο εγγύς μέλλον. Έτσι λοιπόν, αν και οι Κούρδοι θα συνεχίσουν να αποτελούν εστία τριβής στον πολιτικό τομέα, εν τούτοις η όποια απειλή δεν θα είναι ανάλογη αυτής που υπέστη η ΕΣΣΔ στο παρελθόν (λόγω εθνικών μειονοτήτων) η αυτής που θα υποστεί η Ρωσία στο μέλλον για τους ίδιους λόγους.
Τα προβλήματα και οι απειλές που δεχόταν η Τουρκία κατά το πρόσφατο παρελθόν σήμερα δεν υπάρχουν. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου η χώρα ήταν πλήρως ενταγμένη στο ΝΑΤΟ καθώς αναζητούσε προστασία κυρίως από την Σοβιετική Ένωση. Τώρα όμως που η απειλή της ΕΣΣΔ δεν υφίσταται το κέντρο βάρος της Τουρκίας μπορεί εύκολα μπορεί να πέσει στον Καύκασο αλλά και στα Βαλκάνια που κάποτε αποτελούσαν μέρος της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι Άραβες δεν απειλούν την Τουρκία εδώ και αιώνες ενώ οι και Πέρσες από τη πλευρά τους δεν αποτελούν καμία πλέον σοβαρή απειλή για αυτούς. Οι Άραβες μάλιστα, αν και η Τουρκία θεωρείται Αμερικανοτραφής, την θεωρούν πολύ πιο κοντινή σύμμαχο και την εμπιστεύονται περισσότερο από το Ιράν το οποίο για αυτούς είναι θρησκευτικά αιρετικό και πολιτικά επαναστατικό.
Με τις παλιές απειλές να έχουν εξαφανισθεί, πολλά από αυτά που απασχολούσαν την Τουρκία έχουν γίνει ασήμαντα για την Άγκυρα. Η Σοβιετική απειλή όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά πρακτικά ανοίγουν νέες αγορές και σφαίρες επιρροής για την Τουρκία στα γειτονικά κράτη της πρώην ΕΣΣΔ. Ως αποτέλεσμα αυτού του ανοίγματος, ακόμη και η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα. Η Τουρκία πλέον δεν έχει δεσμούς και υποχρεώσεις με κανέναν σχεδόν σύμμαχο ή άλλη χώρα. Είναι ελεύθερη να διεκδικεί ότι αυτή νομίζει συμφέρον για αυτήν διαπραγματευόμενη τα διάφορα ατού της. Αρχίζει μάλιστα να διαφαίνεται και ένα υποφώσκον φλέρτ με την θεωρία της ανασύστασης της κραταιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας (όσο περίεργο και να ακούγεται κάτι τέτοιο).
Ως αποτέλεσμα λοιπόν, βλέπουμε ότι και πάλι, για μια ακόμη φορά η Τουρκία κάνει το θαύμα της και βγαίνει μέσα από όλες τις διεθνείς συγκυρίες όχι μόνο αλώβητη αλλά και δυνατή και μάλιστα με μπόλικες επιλογές αναφορικά με τα διεθνή και στρατηγικά της συμφέροντα. Ημείς;

Strange Attractor

Read more...

Τι «παίζει» με τον Ερντογάν;


Ή αλλιώς «Το Μέλλον της Τουρκίας».

Σχετικά με την «έκρηξη» του Ερντογάν στο Νταβός, καλά θα είναι να παραθέσουμε μερικά στοιχεία προσπαθώντας να αναλύσουμε το περιστατικό αλλά και να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Η Τουρκία αποτελεί στενό σύμμαχο του Ισραήλ και ως εκ τούτου η πρόσφατη εισβολή του στη Γάζα έβαλε την Τουρκία σε δύσκολη θέση. Ο Ερντογάν έπρεπε απ τη μια να δείξει την αντίθεσή του στις πολιτικές των Ισραηλινών με ακροατήριο τους ισλαμιστές της χώρας του ενώ από την άλλη δεν έπρεπε να ανησυχήσει τους στρατοκράτες της Τουρκίας που φοβούνται ρήξη στις σχέσεις με το Ισραήλ. Το αποτέλεσμα ήταν (μελετημένα ή μη) να φανεί η αντίθεση προς την επιθετικότητα του Ισραήλ χωρίς όμως να διακινδυνεύονται οι μεταξύ τους σχέσεις.

Αναλύοντας τα παραπάνω πρέπει να κάνουμε μια αναδρομή στην πολυπλοκότητα της θέσης του Τούρκου Πρωθυπουργού. Από την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μέχρι σήμερα ο στρατός της Τουρκίας καλείται να παίξει το ρόλο του θεματοφύλακα της κληρονομιάς του (κοσμικού) Κεμάλ Ατατούρκ. Ο λαός όμως διχάζεται μεταξύ αυτής της κληρονομιάς και των Ισλαμικών παραδόσεων τις οποίες προσπάθησε να ξεριζώσει ο Κεμάλ.

Ο Ερντογάν είναι μετριοπαθής Ισλαμιστής. Σαν τέτοιος, καθίσταται ύποπτος στα μάτια των στρατηγών και υπάρχουν σαφή όρια ισλαμικής πολιτικής τα οποία και δεν μπορεί να ξεπεράσει. Από γεωπολιτικής άποψης η Τουρκία είναι σε πολύ ευαίσθητη θέση. Βρίσκεται στη μέση μιας ευρύτερης περιοχής γεμάτης από αναφλέξεις και ο ρόλος της είναι να δέχεται αλλά και να ασκεί πιέσεις από και προς όλες τις περιβάλλουσες περιοχές.

Οι επιλογές της Τουρκίας όσον αφορά το στρατηγικό της και όχι μόνο μέλλον είναι δυο:Ο «κοσμικός απομονωτισμός» και ο «Ισλαμικός διεθνισμός».
Προκειμένου να πετύχει το πρώτο από τα δυο, η Τουρκία παρέδωσε εαυτήν στην αγκαλιά της Αμερικής από την εποχή ακόμη του ψυχρού πολέμου. Ήταν η εποχή που η ΕΣΣΔ στην προσπάθεια της να υπονομεύσει τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, είχε δημιουργήσει συμμαχίες με την Συρία, το Ιράκ και σε ένα βαθμό και με την Αίγυπτο. Οι πιέσεις αυτές έθιγαν πρωτίστως την Τουρκία η οποία στην προσπάθεια της να εξουδετερώσει τις όποιες απειλές συμμάχησε τόσο με το Ισραήλ όσο και με το προ Σάχη Ιράν. Παράλληλα προχώρησε στην ισχυροποίηση των ενόπλων της δυνάμεων σε μεγάλο βαθμό με την στήριξη των ΗΠΑ. Έτσι ξεκίνησε και η συμμαχία Τουρκίας – Ισραήλ. Τα δυο αυτά κράτη αποτελούσαν βασικό πυλώνα της αντισοβιετικής Αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή και αμφότερα ήθελαν τον περιορισμό των ισλαμιστών (πρωτίστως της Συρίας.)
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη επιλογή για την Τουρκία. Ο «Ισλαμικός διεθνισμός.» Αυτός που θέλει την Τουρκία να παίζει τον ρόλο της κεντρικής Μουσουλμανικής δύναμης η οποία θα συσπειρώνει και θα προστατεύει τα ισλαμικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό θα σήμαινε όμως ρήξη τόσο με την Αμερική όσο και με το Ισραήλ. Αυτός ο ρόλος που πολλοί θέλουν την Τουρκία να παίξει, αφορά παρεμβάσεις στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία) αλλά και στα Αραβικά κράτη με σκοπό την υποστήριξη των μουσουλμανικών καθεστώτων και θέσεων. Αφορά στην επέκταση της Τουρκικής δύναμης (μέσω κυρίως του ναυτικού της ) σε περιοχές από τις οποίες απέχει συνειδητά εδώ και δεκαετίες.

Μαζί με την Ινδονησία, το Πακιστάν, το Ιράν και την Αίγυπτο, η Τουρκία αποτελεί μια από τις 5 συνολικά Ισλαμικές χώρες που έχουν τις οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες να επηρεάσουν και πέρα από τα σύνορά τους. Η Τουρκία είναι η 17η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε επίπεδα αραβικών χωρών το ΑΕΠ της φτάνει και αυτό ακόμη της Σ. Αραβίας. Από τα κράτη μέλη της ΕΕ, μόνο η Γερμανία, το Ην. Βασίλειο, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ολλανδία το ξεπερνούν. Είναι δε πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του Ισραήλ. Σε κατά κεφαλήν εισόδημα η Τουρκία βρίσκεται χαμηλά. Αλλά η δύναμή και η επιρροή που μπορεί να ασκήσει ένα κράτος εξαρτάται κυρίως από τους γενικότερους δείκτες της οικονομίας του παρά από το κατά κεφαλή εισόδημα (τρανό παράδειγμα η Κίνα)
Η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν τις ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Οι ισλαμιστές της χώρας θέλουν να δουν αυτή τη στρατιωτική δύναμη να επεκτείνεται και να παίζει καθοριστικό ρόλο στο σύνολο του Αραβικού κόσμου. Αυτό βέβαια δεν το θέλουν οι Κεμαλικοί οι οποίοι ακόμη θυμούνται τις επεκτατικές διαθέσεις των Οθωμανών και την άδοξη κατάληξή τους.

Προς το παρόν, ο Ερντογάν βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί εκπροσωπώντας το όποιο κέντρο της Τουρκικής πολιτικής σκηνής. Ισορροπεί μεταξύ τριών δυνάμεων που τραβολογούν τη χώρα του. Αυτές είναι:
1-Η ισχυρή οικονομία που υπόσχεται περαιτέρω ανάπτυξη.
2-Ο στρατός ο οποίος δεν θέλει μακρινές εμπλοκές και μάλιστα για θρησκευτικούς λόγους.
3-Το ισλαμικό κίνημα το οποίο έχει ως όραμα του: να δει την Τουρκία επίκεντρο του ισλαμικού κόσμου.

Ο Ερντογάν δεν θέλει να αποδυναμώσει την τουρκική οικονομία και παράλληλα δεν θέλει τις ισλαμικές ριζοσπαστικές ιδέες να αποσυνθέσουν την Τουρκική μεσαία τάξη. Ο ρόλος λοιπόν που καλείται να παίξει είναι αυτός του να διατηρήσει ικανοποιημένους τους επιχειρηματίες, το στρατό αλλά και τους ισλαμιστές ταυτόχρονα. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα υπονόμευσε τις προσπάθειές του. (Αρκεί να θυμηθούμε τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε στην πρόσφατη προσέγγιση Συρίας- Ισραήλ) Η Ισραηλινή πολιτική βίας απείλησε την ισορροπία μεταξύ στρατού και ισλαμιστών στη χώρα του.
Το μεγάλο ερώτημα είναι το κατά πόσο θα μπορέσει να συνεχίσει ο Ερντογάν να παίζει αυτόν τον απαιτητικό ρόλο. Όσο πιο χαώδης καθίσταται η γύρω περιοχή τόσο μεγαλύτερες οι πιέσεις για την Τουρκία να καλύψει το κενό που δημιουργείται. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση και τον ισλαμικό επεκτατισμό μέσα στην ίδια την Τουρκία; Η μόνη εξωγενής δύναμη που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις είναι η Ρωσία. Αν αυτή καθηλώσει τη Γεωργία οριστικά και επαναφέρει τις στρατιωτικές της μονάδες στα σύνορα Τουρκίας Αρμενίας, τότε οι Τούρκοι θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν την πολιτική τους και να επανέλθουν στην εποχή όπου κύριο μέλημα τους ήταν η αποτροπή τυχόν Ρωσικής εισβολής. Πάντως το μέλλον, όποιο και να` ναι, προβλέπει την περαιτέρω ισχυροποίηση της Τουρκίας προκειμένου να ισοσταθμίσουν οι αλληλοσυγκρουόμενες εσωτερικές δυνάμεις που την σπαράζουν.
Η Ελλάδα θα πρέπει να παρακολουθεί με πλήρη εγρήγορση.

Strange Attractor

ΥΓ- Ένας αστάθμητος παράγοντας είναι και οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες εντός της Τουρκίας (Κούρδοι κ.ά.) αλλά αυτό δεν είναι θέμα της παρούσης ανάλυσης.

Read more...

Ένα άγνωστο casus belli της Τουρκίας, που σκόνταψε στην αποφασιστικότητα των Κούρδων και πάει να γίνει "φιλία"


Σας παρουσιάζουμε ένα "ιστορικό" έγγραφο που συντάχθηκε για κάποιο υπουργείο της ελληνικής κυβέρνησης, το 2002, με αφορμή την συνεδρίαση του κουρδικού κοινοβουλίου, που οδήγησε στη σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας, η οποία μάλιστα χαρακτήριζε ως casus belli την ίδρυση κουρδικού κράτους.

Από τότε μέχρι σήμερα η πολυδιαφημισμένη από διάφορους Έλληνες "πατριώτες" τουρκική εξωτερική πολιτική έκανε πολλές "στροφές, με τελευταία, και την πιο απότομη, την αποδοχή του κουρδικού κράτους από πλευράς της Τουρκίας, για να αποδειχτεί ότι οι νταήδες της Άγκυρας"βρίσκουν και τα κάνουν" και εννοούμε την απαράδεκτη απειλή πολέμου που έχει εκτοξεύσει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας, για να αποτρέψει την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ΝΜ, κάτι που είναι νόμιμο και αναφαίρετο δικαίωμά μας.
Δεν θέλουμε να αναφερθούμε στην προφανή αξία τέτοιων εγγράφων στη χάραξη της εθνικής πολιτικής, για να μην αρχίσουν κάποιοι να μιλάνε για "καλάμια" και με το δίκιο τους θα λέγαμε. Απλά, εν όψει της επίσκεψης του Μπάρακ Ομπάμα στην Τουρκία, που γίνεται βασικά για τη διευθύτηση του Κουρδικού, που είναι, ίσως, ένα από τα τελευταία κατάλοιπα του Ανατολικού Ζητήματος, με την ευκαιρία της εθνικής μας γιορτής, το θέτουμε σε γνώση και στην κρίση σας.

Η συνεδρίαση του κουρδικού κοινοβουλίου στο Βόρειο Ιράκ και η τουρκική αντίδραση
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002
Του Σάββα Καλεντερίδη

Η ιστορική συνεδρίαση
Την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2002 συνεδρίασε στην πόλη Ερμπίλ (τα αλεξανδρινά Άρβυλα) του Βορείου Ιράκ το κουρδικό κοινοβούλιο. Το όργανο συστήθηκε το 1992 μετά τις τοπικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν και διαθέτει 105 μέλη, από τα οποία τα 50 ανήκουν στο κόμμα του Μπαρζανί, τα 50 στο κόμμα του Ταλαμπανί και τα 5 στο κόμμα των Ασσυρίων. Το 1996, λόγω διαφωνιών μεταξύ των δύο μεγάλων κουρδικών κομμάτων, του Ταλαμπανί και Μπαρζανί, η λειτουργία του κοινοβουλίου διακόπηκε και ξέσπασαν συγκρούσεις που στοίχισαν τη ζωή σε περίπου 2.500 ανθρώπους.
Με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, και εν όψει εξελίξεων που δρομολογούσε η το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών για το Ιράκ, οι δύο Κούρδοι ηγέτες συναντήθηκαν στην Ουάσινγκτον και στις 17 Σεπτεμβρίου 1998 υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης. Μετά τη συνθηκολόγηση αυτή, άρχισε η κοινή δράση από πλευράς των δύο μεγάλων κομμάτων του Βορείου Ιράκ για τη δημιουργία των βασικών δομών του υπό δημιουργία κουρδικού κράτους. Έτσι συγκροτήθηκε σταδιακά στρατός, αστυνομία, υποτυπώδεις δημόσιες υπηρεσίας, σύστημα υγείας, παιδείας, δημοσίων έργων κλπ. Μετά απ’ όλα αυτά, οι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ, αθόρυβα, όλα αυτά τα χρόνια, οδεύουν προς την ίδρυση του κράτους τους. Σαν επιστέγασμα της συντονισμένης αυτής προσπάθειας των Μπαρζανί και Ταλαμπανί, που γίνεται με κινητήριο δύναμη τη βούληση των ΗΠΑ, αλλά και του Ισραήλ, και εν όψει των εξελίξεων που αφορούν την τύχη του καθεστώτος της Βαγδάτης και του ίδιου του Σαντάμ Χουσεΐν, την 4η Οκτωβρίου του 2002 συνήλθε σε πανηγυρική συνεδρίαση το ομόσπονδο κοινοβούλιο του Βορείου Ιράκ. Η συνεδρίαση του κοινοβουλίου πραγματοποιήθηκε ύστερα από έξι χρόνια διακοπής και τα μέλη του ψήφισαν και επικύρωσαν την συμφωνία της Ουάσινγκτον της 17ης Σεπτεμβρίου 1998.
Στη συνεδρίαση του κοινοβουλίου έστειλε συγχαρητήριο μήνυμα ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ κ. Κόλιν Πάουελ, ενώ συγχαρητήρια μηνύματα έστειλαν διάφοροι πολιτικοί παράγοντες και κόμματα της Ευρώπης. Στη συνεδρίαση παρευρέθηκε και η Ντανιέλ Μιτεράν, η οποία εκφώνησε και λόγο στον οποίο ανέφερε πως οι Κούρδοι μπορούν πια να αυτοδιοικηθούν.
Οι δύο Κούρδοι ηγέτες εκφώνησαν τους λόγους τους στην κουρδική γλώσσα, ενώ δήλωσαν πως τάσσονται υπέρ ενός ενιαίου δημοκρατικού Ιράκ, και ευχαρίστησαν την Αγγλία, τις ΗΠΑ αλλά και την Τουρκία για την συμπαράστασή τους.

Η αντίδραση της Τουρκίας
Την ώρα που συνεδρίαζε το κουρδικό κοινοβούλιο, συνεδρίαση που προκάλεσε σοβαρή ανησυχία στην Τουρκία, στην Άγκυρα συγκαλούνταν έκτακτη συνεδρίαση ανώτατων πολιτικών και κρατικών παραγόντων και αξιωματούχων, κάτι σαν πολεμικό συμβούλιο εν καιρώ ειρήνης ας πούμε, για εκτίμηση και αξιολόγηση της κατάστασης. Η συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε στο προεδρικό μέγαρο Τσάνκαγια της Άγκυρας και συμμετείχαν οι εξής:
1) Πρωθυπουργός Μ. Ετσεβίτ
2) ΑΓΕΕΘΑ στρατηγός Χιλμί Οζκιόκ
3) ΥΠΕΞ Σ.Σ. Γκιουρέλ
4) Υπουργός άμυνας Σ. Τσακμάκογλου
5) Υφυπουργός εξωτερικών Ουγούρ Ζιγιάλ
6) Σύμβουλος του πρωθυπουργού και διευθυντής επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ Κιοκσάλ Καράμπαϊ
7) Διοικητής των μυστικών υπηρεσιών (ΜΙΤ) Σενγκάλ Ατάσαγκουν
8) Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας Κεμάλ Νεχρόζογλου
9) Διευθυντής Προεδρίας και Σύμβουλος Εξωτερικών Τατζάν Ιλτέμ
Σε δηλώσεις πολιτικών και κρατικών παραγόντων που έγιναν μετά τη σύσκεψη, τονιζόταν πως η Τουρκία δεν θα ανεχθεί την ανάδειξη μιας ανεξάρτητης κουρδικής κρατικής δομής στο Βόρειο Ιράκ και πως αυτό για την Άγκυρα αποτελεί αιτία πολέμου.
Η σύσκεψη κορυφαίων διοικητικών παραγόντων τη συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, επεδίωκε να δώσει σαφές μήνυμα για την πρόθεση της Τουρκίας να αντιδράσει δυναμικά σε περίπτωση σύστασης κουρδικού κράτους.

Το Πρωτόκολλο Εθνικής Πολιτικής για το Ιράκ
Παράλληλα συζητήθηκε και το «Πρωτόκολλο Εθνικής Πολιτικής για το Ιράκ» καθώς και το αντίστοιχο «Σχέδιο Δράσης για το Ιράκ». Το εν λόγω κείμενο διαμορφώθηκε με τη συνεργασία τριών δημοσίων φορέων:
-του τουρκικού ΥΠΕΞ,
-του ΓΕΕΘΑ και
-της ΜΙΤ.
Το κρατικά αυτά έγγραφα, ήτοι, το Πρωτόκολλο και το Σχέδιο Δράσης, περιέχουν σενάρια και τρόπους αντίδρασης σε πιθανές εξελίξεις που είναι πιθανόν να λάβουν χώρα στο Βόρειο Ιράκ και έχει χαρακτήρα απαράβατο και υποχρεωτικό. Οποιαδήποτε ομάδα ή κόμμα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας υποχρεούται να δραστηριοποιηθεί και να κινηθεί με βάση τις διατάξεις αυτών των κειμένων. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται από το κράτος, κυρίως από τις ένοπλες δυνάμεις, μια ενιαία γραμμή από την οποία κανείς δεν μπορεί να παρεκκλίνει.
Η κίνηση αυτή έγινε με πρωτοβουλία των στρατιωτικών για να αποτραπούν δυσάρεστες πολιτικές ή άλλες πρωτοβουλίες από οποιοδήποτε πρόσωπο ή φορέα που διαχειρίζεται εξουσία στην Τουρκία, υπό το πρίσμα των αρνητικών εμπειριών του Πολέμου του Κόλπου, οπότε ο τότε πρόεδρος Οζάλ, με τις προσωπικές του πρωτοβουλίες και ενέργειες, έθεσε εκτός «μάχης» το ΓΕΕΘΑ και το ΥΠΕΞ και τα απέκλεισε από τις βασικές αποφάσεις για την πολιτική της Τουρκίας στον Πόλεμο του Κόλπου. Σημειώνεται ότι τότε η στάση του Οζάλ, είχε προκαλέσει την παραίτηση του Α/ΓΕΕΘΑ Τορουμτάι και του ΥΠΕΞ Γκιράι.
Σύμφωνα με το προαναφερθέν Πρωτόκολλο οι βασικές πτυχές της τουρκικής πολιτικής για το Ιράκ συμπυκνώνονται σε 9 άρθρα που περιέχονται στο εν λόγω κείμενο, τα οποία επικεντρώνονται στα εξής:
1) Βασικός στόχος είναι η δημιουργία ενός Ιράκ που δεν θα έχει προβλήματα με τον ΟΗΕ και τους γείτονές του
2) Επιβάλλεται η προστασία της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ
3) Η αρμοδιότητα και εξουσία της κεντρικής διοίκησης του Ιράκ πρέπει να επανέλθει στο σύνολο της επικράτειας της χώρας.
4) Οι Τουρκομάνοι του Ιράκ πρέπει να προστατευθούν και να αναδειχθούν ως ισότιμη πληθυσμιακή συνιστώσα του Ιράκ.
5) Δεν πρέπει να επιτραπεί στις εθνικές ομάδες του Ιράκ να διαμορφώσουν δική τους διοίκηση. Ο ενιαίος χαρακτήρας του κράτους πρέπει να διατηρηθεί και μετά την ανατροπή του Σαντάμ. Θα πρέπει να γίνει επίσης σαφές ότι η ανακήρυξη κουρδικού κράτους πρέπει να θεωρείται αιτία πολέμου (casus beli) από πλευράς της Τουρκίας.
6) Το Ιράκ δεν πρέπει να συνιστά στρατιωτική απειλή για την Τουρκία.
7) Το Ιράκ πρέπει να εξαρτηθεί οικονομικά από την Τουρκία, όσο αυτό είναι δυνατό.
8) Παράλληλα με τις απαραίτητες ενέργειες που πρέπει να γίνουν για τον έλεγχο της λειτουργίας της συνοριακής πύλης Χαμπούρ με τρόπο που να μην πλήττει τα συμφέροντα της Τουρκίας, πρέπει να ανοιχθεί και να λειτουργήσει και δεύτερη συνοριακή πύλη που θα έχει πρόσβαση και θα ενισχύει τους Τουρκομάνους του Ιράκ.
9) Πρέπει να υποστηριχθούν οι πρωτοβουλίες, οι εξελίξεις και οι λύσεις που μειώνουν την συχνότητα επέμβασης δυνάμεων που βρίσκονται εκτός της περιοχής (εννοεί τις ΗΠΑ, Αγγλία, Ισραήλ κλπ).

Το στρατηγικό αδιέξοδο
Οι εξελίξεις στο Βόρειο Ιράκ που είναι πλέον σαφές ότι κινούνται μέσα στο ευκρινές πλαίσιο που όρισε η Ουάσιγκτον από το 1991 και ξανατόνισε με συγκεκριμένες ενέργειες αλλεπάλληλες φορές από το 1998 και εντεύθεν, είναι σαφές ότι κινούνται έξω από τους στρατηγικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα της Άγκυρας. Αυτό συνάγεται από τις σπασμωδικές και, πάντως, σοβαρές αντιδράσεις της κυβέρνησης και των λοιπών μηχανισμών εξουσίας της Τουρκίας.
Χαρακτηριστικό της κρισιμότητας της κατάστασης είναι η επίκληση του προσφιλούς στην Τουρκία casus beli, αλλά και δήλωση του πρωθυπουργού Ετζεβίτ (5 Οκτωβρίου 2002) ότι «η Τουρκία δεν πρόκειται να αποδεχθεί τη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ και ότι θα παρακολουθεί τις εξελίξεις στην περιοχή αυτή με κάθε προσοχή είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο.»
Η κατάσταση αυτή όπως εξελίσσεται, συνιστά ένα κλασσικής μορφής στρατηγικό αδιέξοδο για την Άγκυρα, αφού είναι αναγκασμένη να έλθει αντιμέτωπη με τις ΗΠΑ, που είναι σε όλους γνωστό ότι αποτελεί στρατηγικό της εταίρο. Μάλιστα, η Τουρκία δεν έρχεται απλά αντιμέτωπη, αλλά προσφεύγει ακόμη και σε απειλή πολέμου, η οποία στην ουσία απευθύνεται στην Ουάσιγκτον, που αποτελεί την κινητήρια δύναμη των εξελίξεων.

Η «εσωτερική» διάσταση του θέματος
Πέρα από το στρατηγικό αδιέξοδο που συνιστά η κατάσταση στο Βόρειο Ιράκ, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο θέμα, αυτή που έχει σχέση με το εσωτερικό της Τουρκίας. Το KADEK, που αποτελεί συνέχεια του ΡΚΚ, διατηρεί 5.000 μαχητές στο Βόρειο Ιράκ, ενώ δραστηριοποιείται και πολιτικά στην περιοχή αυτή, με την άτυπη συναίνεση του Ταλαμπανί και του Μπαρζανί, κυρίως. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο KADEK να δραστηριοποιείται πλέον νόμιμα στο Βόρειο Ιράκ ή άλλως Νότιο Κουρδιστάν και να αποτελεί έτσι ένα κόμμα που έχει ταυτόχρονη δραστηριότητα στο Βόρειο (ΝΑ Τουρκία) και στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ).
Την ίδια στιγμή, οι ένοπλες δυνάμεις του KADEK φέρονται να έχουν οργανωθεί στη γραμμή των τουρκοϊρακινών συνόρων για να αντιμετωπίσουν πιθανές επιχειρήσεις των ΤΕΔ στην περιοχή, έχοντας μάλιστα αναπτύξει αντιαεροπορική άμυνα με βαρέα αντιαεροπορικά και με 70-80 κατευθυνόμενα βλήματα τύπου SA-7. Υπάρχουν δε πληροφορίες ότι το KADEK έχει διαθέσει τον τελευταίο μήνα 1.200.000 δολάρια για αγορά οπλισμού από Αρμενία, Ιράν και Ιράκ, επιδιώκοντας μάλιστα την προμήθεια εξελιγμένων φορητών αντιαεροπορικών κατευθυνομένων βλημάτων. Ταυτόχρονα, 500 περίπου εκπαιδευμένοι αντάρτες φέρονται να έχουν εισχωρήσει στο έδαφος της Τουρκίας τις τελευταίες ημέρες, έχοντας ως σκοπό την ενίσχυση των 1000 περίπου ενόπλων που παραμένουν στο τουρκικό έδαφος από την εποχή της σύλληψης Οτσαλάν, οπότε και η συνεχιζόμενη κατάπαυση του πυρός.
Οι εξελίξεις αυτές που έχουν σχέση με τη δραστηριοποίηση του KADEK, θα πρέπει να εξετασθούν και υπό το πρίσμα της πιθανής αποδοχής, αν όχι έγκρισης από την αμερικανική πλευρά, ως μέσο πίεσης προς την τουρκική πλευρά, η οποία ίσως, υπό το πρίσμα των σοβαρών οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε, να ήταν η αναζωπύρωση των συγκρούσεων με το KADEK στο δικό της έδαφος.

Εκτιμήσεις-Συμπεράσματα
Το Κουρδικό ως συνολικό ζήτημα και ιδιαίτερα στις διαστάσεις του που σχετίζονται με τις εξελίξεις στο Βόρειο Ιράκ και το KADEK, είναι μακράν το σοβαρότερο ζήτημα που απασχολεί και θα συνεχίσει να απασχολεί την Τουρκία μέχρι την διευθέτηση και την επίλυσή του.
Η Τουρκία, που αποτελεί ‘κατασκεύασμα’ της Συνθήκης της Λοζάνης και θεώρησε ότι με έκτοτε έλυσε ριζικά τα ζήτημα που αφορούν τις μουσουλμανικές εθνικές ομάδες που διαβιούν στα εδάφη της, καλείται να διαχειριστεί εξελίξεις που αφορούν μια από τις ομάδες αυτές, τους Κούρδους συγκεκριμένα, εξελίξεις που επισυμβαίνουν εκτός των εδαφών της και κινούνται κάπου μεταξύ του πνεύματος της Συνθήκης των Σεβρών και της Συνθήκης της Λοζάνης.
Στα πλαίσια των εξελίξεων αυτών και της διαχείρισής τους, η Άγκυρα έρχεται αντιμέτωπη με μια κατάσταση που θέτει σε σοβαρότατη δοκιμασία τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον.
Η ενασχόληση της Τουρκίας στο σοβαρό αυτό ζήτημα και η αγκίστρωσή της στα νοτιοανατολικά της, πλήττει και τις δυνατότητες υποστήριξης των βαλκανικών πολιτικών της Τουρκίας, αλλά και των πολιτικών της που αφορούν την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Κατόπιν των ανωτέρω,
Εκτιμάται ότι
Η Τουρκία θα υποχρεωθεί να μπει σε μια μακροχρόνια αποδοχή της κουρδικής πραγματικότητας, σε μια λογική που θα κινείται κάπου μεταξύ του πνεύματος αλλά και του γράμματος της Συνθήκης των Σεβρών και της Συνθήκης της Λοζάννης.
Η κατάσταση αυτή απαιτεί ειδικούς χειρισμούς από πλευράς της Ελλάδας αφού είναι ενδεχόμενο η αδυναμία χειρισμών να αυξήσει τη νευρικότητα και την επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα, το προσεχές διάστημα, με πολιτικές κινήσεις που θα εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό, θα πρέπει διεκδικήσει, να κερδίσει και να διατηρήσει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να έχει λόγο στις εξελίξεις στην Ανατολία, αν μη τι άλλο, για να διευκολυνθεί η υποστήριξη των εθνικών μας θέσεων στην Κύπρο και το Αιγαίο.

Read more...

Η «περίεργη» διαρροή εγγράφων


Tα πράγματα στην αμερικανική πρωτεύουσα για την Eλλάδα και την Kύπρο, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά, ούτε ευχάριστα...

Του Mιχάλη Iγνατίου
mignatiou@aol.com
Tα πράγματα στην αμερικανική πρωτεύουσα για την Eλλάδα και την Kύπρο, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά, ούτε ευχάριστα...
Oι κυβερνήσεις των δύο χωρών βάλλονται απόπαντού: Aπό αξιωματούχους του Στέιτ Nτιπάρτμεντ, από διπλωμάτες των αμερικανικών πρεσβειών στην Aθήνα, την Aγκυρα και τη Λευκωσία, από αναλυτές ινστιτούτων και υπηρεσιών. Oπου βρεθούμε, ακούμε δημόσια ύμνους για τις δύο χώρες. Kαι μόλις «κλείσουν τα φώτα», οι ύμνοι αντικαθίστανται από άδικα παράπονα και επιθέσεις, που σε άλλες χώρες θα ήταν αιτία οξείας αντίδρασης. Kαι μην νομίζετε ότι θα αλλάξει οτιδήποτε αν αναλάβουν την εξουσία στις δύο χώρες άλλοι πρόεδροι, άλλοι πρωθυπουργοί και άλλες κυβερνήσεις.

Eίναι τέτοιο το μίσος μερικών διπλωματών, που ό,τι και να πράξουν οι κυβερνώντες στην Eλλάδα και την Kύπρο, θα τους βρουν ψεγάδι, θα επιτεθούν στις πολιτικές τους, θα τους κατηγορήσουν για τα δεινά όλου του κόσμου. Aς πάρουμε το παράδειγμα του σημερινού προέδρου της Kύπρου. Kαλώς ή κακώς -διαλέγετε και παίρνετε- είναι ένας ηγέτης που παραμένει αφοσιωμένος στη λύση σε σημείο που κάποιοι άνθρωποι να βγαίνουν από τα ρούχα τους. Eχει αποδείξει αυτή την αφοσίωση, με κίνδυνο να κατηγορηθεί για απαράδεκτες υποχωρήσεις.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ότι οι διπλωμάτες της αμερικανικής πρεσβείας θα τον αντιμετώπιζαν τουλάχιστον με σεβασμό, εάν όπως λένε στόχος τους είναι η λύση του προβλήματος. Kαι όμως, όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση ο εκλεκτός τους Mεχμέτ Aλί Tαλάτ, επιτίθενται στον κ. Δημήτρη Xριστόφια με σκαιότατο τρόπο, χρησιμοποιώντας τα πολιτικά του πιστεύω, τα οποία δεν έκρυψε ποτέ. Σε μία συγκέντρωση επαγγελματικών στελεχών του αμερικανικού Kογκρέσου, ο διπλωμάτης που είχε αναλάβει την ενημέρωση χαρακτήρισε τον πρόεδρο της Kύπρου «Tσάβες της Mεσογείου»...
Aς πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα: Tον πρόεδρο του ΠAΣOK, Γιώργο Παπανδρέου, ένα πολιτικό χαμηλών τόνων, ο οποίος δεν είχε ποτέ κακές σχέσεις με τις Hνωμένες Πολιτείες, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της Eλλάδας. Σεβαστή η άποψη του, και οι απόψεις, ως γνωστόν, δεν ποινικοποιούνται. Mε βάση τις δημοσκοπήσεις, ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας. Iσως σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, να είναι ο νέος συνομιλητής των Aμερικανών. Kαι όμως... Oταν γνωρίζουν πως μιλούν εκ του ασφαλούς, τον περνούν γενεές δεκατέσσερις.
Tις τελευταίες ημέρες κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι στην Oυάσιγκτον έγγραφα και τηλεγραφήματα της περιόδου πριν και μετά το δημοψήφισμα του 2004. Oλα αυτά τα αμερικανικά «χαρτιά» αναφέρονται με απαξιωτικό τρόπο σε μερικούς πολιτικούς στην Kύπρο και την Eλλάδα.
Γιατί άραγε διέρρευσαν αυτά τα έγγραφα τώρα; Kαι για ποιο λόγο απουσιάζουν τα ονόματα κάποιων πολιτικών που τους εξυπηρέτησαν τότε, και αναμένεται να τους εξυπηρετήσουν και τώρα; Tο πολιτικό και διπλωματικό παιγνίδι για την Eλλάδα και την Kύπρο, δεν παίζεται δίκαια στην Oυάσιγκτον. Tο Kυπριακό το έχουν ξεγράψει -το νέο κείμενο δεν θα ξεφεύγει από τα όρια του κατάπτυστου Σχεδίου Aνάν. Tο Σκοπιανό είναι προς το παρόν «νεκρό» για τους νέους κυβερνώντες.
Oι απαράδεκτες τουρκικές διεκδικήσεις στο Aιγαίο αντιμετωπίζονται με «ανεξάρτητο» τρόπο, που από μόνος του εναντιώνεται στα ελληνικά συμφέροντα. Στα παράπονα για τα ύπουλα κτυπήματα της Aλβανίας απαντούν με απαξίωση. Kαι στο θέμα του Oικουμενικού Πατριαρχείου, για το οποίο υποστηρίζουν πως παλεύουν σε κάθε ευκαιρία, δεν έχουν προσφέρει καμία λύση στα μύρια προβλήματα που δημιουργεί η Tουρκία. Πρόκειται για καταθλιπτική κατάσταση που προκαλεί φόβο.
Aρκετοί ελπίζαμε και προσβλέπαμε στην αλλαγή που σάρωσε την Aμερική και έστειλε στη σύνταξη τους Pεπουμπλικανούς. H κατάσταση χειροτέρεψε. Kαι δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι δεν έχουν αλλάξει ακόμα αυτοί (Φριντ, Mακρής και λοιποί) οι οποίοι ασχολούνται με τα θέματα που ενδιαφέρουν την Eλλάδα και την Kύπρο...
ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Read more...

Υδατοστρατηγική στη Μεσοποταμία


Ο υδάτινος πύργος της Βαβυλώνας
Η εξάντληση των πηγών μεταλλάσσει και τη «διπλωματία του Τίγρη και του Ευφράτη» μεταξύ Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ
ΤΗΣ GΑΕLLΕDUΡΟΝΤ
Τα τελευταία 80 χρόνια, τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη αποτελούν σημείο τριβής μεταξύ της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ που μοιράζονται την περιοχή της αρχαίας Μεσοποταμίας. Οι τρεις χώρες έχουν βρεθεί πολλές φορές στα πρόθυρα ένοπλης σύρραξης με αφορμή τη διαχείριση των υδάτινων όγκων, στοιχείο ζωτικής σημασίας για την οικονομική τους ανάπτυξη. Η Τουρκία βρίσκεται στην πλέον προνομιακή θέση καθώς έχει την τύχη να βρίσκονται στο έδαφός της οι πηγές και των δύο ποταμών οι οποίοι στη συνέχεια διά μέσου του Ιράκ και της Συρίας εκβάλλουν στον Περσικό Κόλπο.

Τη δεκαετία του 1970, πολλές ήταν οι φορές που η Συρία και το Ιράκ απέφυγαν την τελευταία στιγμή τη σύγκρουση καθώς η πρώτη κατασκεύαζε εκείνη την εποχή τα πρώτα φράγματα στον Ευφράτη. Τα επόμενα χρόνια η Τουρκία προκάλεσε πολλές φορές την οργή της Συρίας διακόπτοντας τη φυσική ροή του ποταμού προκειμένου να γεμίσει την τεχνητή λίμνη που τροφοδοτείται από το φράγμα Ατατούρκ. Το φράγμα αποτελεί το σημαντικότερο έργο του Σχεδίου για τη Νοτιοανατολική Ανατολία. Ενα ολοκληρωμένο σχέδιο αποτελούμενο από 22 συνολικά φράγματα τα οποία διασφαλίζουν την αδιάκοπη άρδευση της περιοχής αλλά και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Ωστόσο το νερό χρησιμοποιήθηκε ακόμη και ως μοχλός πίεσης για αμιγώς πολιτικούς σκοπούς. Ετσι η Τουρκία συνήθιζε ως το 1999 να «κλείνει τις στρόφιγγες» του νερού προς τη Συρία ως αντίποινα στην προστασία που παρείχε η χώρα στον κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Τα δεδομένα έχουν αλλάξει από τότε λόγω της όξυνσης του προβλήματος και των επιπτώσεών του που γίνονται ολοένα και πιο εμφανείς. Αυτό διαπιστώνει και ο πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου για το νερό. «Πριν από τρία χρόνια συγκέντρωσα τους αντιπροσώπους των τριών χωρών σε μια αίθουσα στο Μεξικό για να τους υποχρεώσω να συζητήσουν» θυμίζει ο κ. Λόΐκ Φοσόν. «Σήμερα τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα» ομολογεί ο ίδιος. «Στόχος μας είναι να χρησιμοποιούμε και να μοιραζόμαστε το νερό ισότιμα» δήλωσε πρόσφατα ο τούρκος υπουργός Περιβάλλοντος Βεϊσέλ Ερόγλου.
Oπως επισημαίνουν ειδικοί περιβαλλοντικών οργανώσεων της Τουρκίας, το πιο ανησυχητικό φαινόμενο είναι η αποσάθρωση και η υποχώρηση των εδαφών εξαιτίας της κατακράτησης των ιζημάτων από τα φράγματα. «Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι λιγότερο γόνιμες και περισσότερο βρώμικες» διαπιστώνει ο Γκιουβέν Εκέν, πρόεδρος της οργάνωσης Doga Dernegi. Ο ίδιος εξηγεί ότι τα ιζηματογενή φορτία που μεταφέρονται από τα ποτάμια συμβάλλουν τόσο στη γονιμότητα όσο και στον φυσικό καθαρισμό των εδαφών από άλλες προσμείξεις. Το όφελος από το συνέδριο που πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες στην Κωνσταντινούπολη πιθανόν να είναι η σύναψη μιας νέας τριμερούς συμφωνίας, έναν χρόνο μετά την ανεπιτυχή προσπάθεια να ιδρυθεί ένα Ινστιτούτο για το νερό.
BHMA

Read more...

Αμερικανοτουρκισμός: ο Γεφυροποιός Πολιτισμός


Του Μάριου Ευρυβιάδη
Προσδεθείτε γερά. Διότι τις επόμενες μέρες όλοι θα γίνουμε μάρτυρες μιας οργασμικής διαδικασίας στις Αμερικανο-τουρκικές σχέσεις η οποία θα κλιμακωθεί στις 6-7 Απριλίου στην Άγκυρα με την επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου Ομπάμα. Εαν όλα εξελιχθούν κατ’ ευχή η ιστορία θα καταγράψει και τη στιγμή της ολοκλήρωσης. Αυτή θα είναι όταν ο αφρο-αμερικάνος Ομπάμα θα δέχεται το εκστασιασμένο επί ποδός χειροκρότημα στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση μετά το πέρας της ομιλίας του.

Έτσι θα καλωσορίσουμε όλοι ένα καινούργιο πολιτισμικό υπόδειγμα στον κόσμο αυτό του Αμερικανοτουρκισμού. Θα είναι το υπόδειγμα του 21ου αιώνα. Αυτό που θα γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην Ανατολή και Δύση, ανάμεσα στο Δυτικο-ευρωπαϊκό πολιτισμό και του πολιτισμού της Ανατολής, ανάμεσα στα πεζά και στις εφήμερες ηδονές και της Νιρβάνα της ειρηνικής αιωνιότητος.
Έτσι όταν και ο Αμερικανοτουρκισμός αφήσει πίσω του και αυτός, όπως ο κάθε πολιτισμός τα ανεξήτηλα σημάδια του στον κόσμο ως διαχρονικές αξίες και συμπεριφορές, θα προστεθεί και αυτός δίπλα στους μεγάλους πολιτισμούς. Αλλά ως η τελειότερη έκφανσή τους.
Αυτοί που θα μας ακολουθήσουν λοιπόν δε θα περιορίζονται να μελετούν τους ποτάμιους πολιτισμούς του Παλαιού Κόσμου (του Κίτρινου Ποταμού, του Ινδού, του Ευφράτη και του Τίγρη και του Νείλου), τους θαλασσοκρατικούς πολιτισμούς (Φοινίκη, Ελλάδα, Ρώμη) και αυτούς της Β. Ευρώπης. Θα πρέπει να μελετούν και το γεφυροποιό πολιτισμό του Αμερικανοτουρκισμού, το μοναδικό, αυτόν δηλαδή που μας ένωσε όλους, μαύρους, άσπρους, ερυθρούς, μελαμψούς και κίτρινους.
Τι πρεσβεύει στην παρούσα θεμελειακή του φάση ο Αμερικανοτουρκισμός; Ας αφήσουμε τον Αχμέτ Νταβούτογλου να μιλήσει, τον τελευταίο στη σειρά “οραματιστή” αλλά και “οικοδόμο” της ανατολικής πλευράς της γέφυρας. “Έιμαι πολύ χαρούμενος να δηλώσω ότι βιώνουμε μια ιστορική εποχή όπου οι πολιτικές μας είναι σχεδόν ταυτόσημες σε κάθε ζήτημα. Η απόφαση του Προέδρου Ομπάμα να έλθει στη Τουρκία είναι δείγμα της ιστορικής αυτής εποχής, της δημιουργικής και συνεργάσιμης περιόδου”.
Και πως να μην είναι ταυτόσημες οι θέσεις Τουρκίας-Αμερικής; Από τις ίδιες αξίες και αρχές διέπονται ο Αμερικανισμός και ο Τουρκισμός. Η.Π.Α και Τουρκία μας θύμισε μόλις πρόσφατα η κυρία Κλίντον όταν επισκέφτηκε την Άγκυρα, πιστεύουν στις αρχές της “ειρήνης”, της “δημοκρατίας”, της “ελευθερίας” και της “ευημερίας”. Κάτι ανάλογο θα μας επαναλάβει και ο κος Ομπάμα σε λίγες μέρες, ότι ακριβώς μας είχε πει και ο προκάτοχός του Μπιλ Κλίντον, στον πανηγυρικό του λόγο στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση το Νοέμβριο του 1999.
Ακριβώς επειδή οι κοινές αξίες και των δυο επιβάλλουν την “ειρήνη”, τόσο οι Αμερικάνοι όσο και οι Τούρκοι επιδιώκουν την “ειρήνη” και τη “σταθερότητα” όπως μας υπενθυμίζεται με έμφαση στο κοινό ανακοινωθέν μεταξύ της Αμερικανίδος Υπουργού Εξωτερικών και του ομολόγου της Τούρκου στις 7 Μαρτίου 2009. Και τα δύο μέρη, διαβάζουμε, θέλουν να συμβάλουν σε μια “διαρκή ειρήνη” στα Αραβο-Ισραηλινά, ανάμεσα στην Τουρκία και την Αρμενία, στον Καύκασο, στον Υπερκαύκασο, στο Κουρδικό-ακόμη και στην Κύπρο, όπου όμως προϋπόθεση για την ειρήνη μας πληροφορούν και οι δυο είναι ο τερματισμός της καταδυνάστευσης των φουκαράδων Τουρκο-κυπρίων.
Για τον Αμερικανικό “ιδεαλισμό” έχουν γραφτεί χιλιάδες έργα και πονήματα. Ο “ιδεαλισμός” αυτός βασίζεται στη μοναδικότητα (exceptionalism). Οι Αμερικάνοι διαφοροποιούνται από τον υπόλοιπο κόσμο και πιστεύουν ότι είναι ο “περιούσιος λαός”, ότι οι πολιτικές και ηθικές τους αξίες είναι οικουμενικές, ότι οι πράξεις και τα έργα τους εδράζονται σε ανιδιοτελή κίνητρα και ότι η ειλικρινής τους πρόθεση είναι να εκπολιτίσουν και να εκδημοκρατίσουν τον κόσμο, ώστε να κυριαρχήσουν η ανεκτικότητα, ο πλουραλισμός και ναι, η ειρήνη, της οποίας είναι πρεσβευτές και θιασώτες.
Που και που βέβαια χρειάζεται και ο “βούρδουλας”. Αλλά η χρήση βίας είναι πολλές φορές αναγκαία για το καλό όλων μας και για την εμπέδωση της ειρήνης. Πως να γίνει δηλαδή η ομελέτα χωρίς σπασμένα αβγά; Κάνουμε διαρκή πόλεμο για διαρκή ειρήνη (permanent war for permanent peace). Καταστρέφουμε χωριά και κράτη για να τα σώσουμε (Βιετνάμ, Κουρδιστάν, Κύπρος, Ντιέγκο Γκαρσία, Ιράκ). Έτσι έχουμε ειρήνη στον τόπο μας και ειρήνη στον κόσμο, όπως ευαγγελίζεται ο ...Κεμάλ Ατατούρκ.
Ο Τουρκικός “ιδεαλισμός” είναι λιγότερο γνωστός. Ωστόσο θα εκπλαγείτε πόσο όμοιος είναι με τον Αμερικανικό. Διαβάζουμε λοιπόν από το μοναδικό έργο του Ζιγιά Γκιοκάλπ (Κούρδου εξομώτη που έγινε Τούρκος, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια αφού ήθελε και έπρεπε να γίνει Τούρκος, θιασώτης της ειρήνης δηλαδή, αλλά δεν το γνώριζε), Αρχές Τουρκισμού (Εκδοτική Κούριερ, 2005):
“Στην παλιά Τουρκική θρησκεία ο Θεός των Τούρκων ήταν Θεός της ειρήνης. Η λέξη “il” (έθνος, χώρα) που αποδίδει την ουσία της τουρκικής θρησκείας σήμαινε ειρήνη (Κάσγκαρλι, Μαχμούντ). Ιλχάν (αυτοκράτορας) σήμαινε Χαν της ειρήνης. Οι Τούρκοι Ιλχάν ήταν πρωτοπόροι ειρηνόφιλοι που οικοδόμησαν κλίμα ειρήνης από τη Ματζουρία μέχρι την Ουγγαρία ... Χάρη σε αυτή τη φιλειρηνική παράδοση των Τούρκων ο Τούρκος αυτοκράτορας και στην εποχή του Ισλάμ συμπεριφέρονταν πάντα με στοργή στους ηττημένους και θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για τη διεθνή ειρήνη” (σελ. 55-56).
Θεωρούσε λοιπόν ο Τούρκος Ιλχάν τον εαυτό του υπεύθυνο για τη “διεθνή ειρήνη”. Όπως ο κάθε Αμερικανός Πρόεδρος ο οποίος μαζί με τη χώρα του κουβαλούν το βάρος της διεθνούς ειρήνης στους ώμους τους.
Όμοιος, ομοίω αει πελάζει. Ραντεβού στην Άγκυρα. Κρατηθείτε, λοιπόν, γερά διότι σε λίγες μέρες θα γίνετε μάρτυρες μιας γεννεσιουργικής πράξης που θα γεννήσει ένα νέο πολιτιστικό υπόδειγμα, αυτό του Αμερικανοτουρκισμού, του ανώτατου δηλαδή σταδίου του πολιτισμού. Και με το “τέλος της ιστορίας” θα έχουμε πλέον και το “τέλος του πολιτισμού”. Διότι σαφώς δε θα μπορεί να υπάρξει τίποτα ανώτερο από το ...ιδεώδες του Αμερικανοτουρκισμού.

Read more...

Το ενδεχόμενο αναβάθμισης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και το ΟΧΙ του Ιράν


Οι πρώτες κινήσεις του νέου πλανητάρχη στη μεσανατολική σκακιέρα γέμισαν με αισιοδοξία την τουρκική ηγεσία που διέκρινε στην επαγγελλόμενη μετά-Μπούς διεθνή τάξη πραγμάτων μια ευκαιρία βελτίωσης της δυσμενούς της θέσης, ιδίως μετά από όσα συνέβησαν στο Νταβός με πρωταγωνιστή τον Ρετζέπ Έρντογαν. Εντούτοις, οι εξελίξεις κατά την επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στο Ιράν, διέψευσαν τις προσδοκίες της Άγκυρας για ανάληψη μεσολαβητικού ρόλου μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης.

Η επίσκεψη της αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, Χίλαρη Κλίντον, στην Άγκυρα στα πλαίσια των επαφών της με τους ηγέτες του αραβικού κόσμου, όπως τον Πρόεδρο της Αιγύπτου, Χόσνι Μουμπάρακ, δημιούργησαν βάσιμες ελπίδες για ραγδαία βελτίωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, που είχαν υποβαθμιστεί από την μεσανατολική πολιτική που ακολούθησε ο Τζ. Μπούς ο νεώτερος. Η προσμονή αυτή της Τουρκίας βασίστηκε στις ενδείξεις ότι ο νέος αμερικανός Πρόεδρος προτίθεται να «συμφιλιώσει» την υπερδύναμη με τον Ισλαμικό κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση η Άγκυρα, βάσει της κρίσιμης γεωπολιτικής θέσης που κατέχει, προσδοκά να δεχτεί έκκληση από τις ΗΠΑ για να υποστηρίξει τα διπλωματικά ανοίγματα της Ουάσιγκτον στα Ισλαμικά κράτη της Μέσης Ανατολής. Σε ένα τέτοιο σενάριο, η Άγκυρα, κοσμικό κράτος που θέλει όμως να κατέχει εξέχουσα θέση στον Ισλαμικό κόσμο, είναι διατεθειμένη να εμπλακεί στα πράγματα της περιοχής με οποιοδήποτε αντίτιμο: είτε προσφέροντας ενίσχυση και διευκολύνσεις στις στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ είτε συνεχίζοντας το διαμεσολαβητικό της έργο ανάμεσα, αφενός, στον αραβικό κόσμο και το Ισραήλ, και αφετέρου, στην Ουάσιγκτον και την Τεχεράνη ή ακόμη και τη Μόσχα. Έχοντας τη δυνατότητα να παρέχει τις καλές της υπηρεσίες ταυτόχρονα στη Δύση και την Ανατολή, η ηγεσία της Τουρκίας οραματίζεται να αναρριχηθεί με αυτό τον τρόπο στις υψηλότερες βαθμίδες του διεθνούς συστήματος. Στην αναμονή αυτή της Άγκυρας συνέτεινε βεβαίως και η απροσδόκητη αναγγελία από την κα. Κλίντον της επικείμενης επίσκεψης του αμερικανού Προέδρου, Μπάρακ Ομπάμα, στην Τουρκία για συνομιλίες. Το γεγονός αυτό, βέβαια, εάν τελικά πραγματοποιηθεί, θα δώσει μια ανεπανάληπτη ευκαιρία στην τουρκική ηγεσία να διαπραγματευτή ενδεχόμενα ανταλλάγματα για την «προσφορά» της σε θέματα που άπτονται των εθνικών της συμφερόντων, όπως η Κύπρος, το Αρμενικό, το Κουρδικό κ.ά..
Oι εξελίξεις στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, που αναπτέρωσαν το ηθικό της Άγκυρας, συνέπεσαν με τις προετοιμασίες της επίσκεψης του τούρκου Προέδρου, Αμπντουλάχ Γκιούλ, στο Ιράν. Ο Γκιούλ βρέθηκε στην Τεχεράνη με την ευκαιρία της 10ης Συνόδου κορυφής του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας, η σύσταση του οποίου ανάγεται στην δεκαετία 1960 με την ίδρυση της βραχύβιας – λόγο της ιρανικής επανάστασης – Περιφερειακής Συνεργασίας για την Ανάπτυξη από την Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν. Η Σύνοδος είχε στόχο την υιοθέτηση προτάσεων και σχεδίων, εν όψει της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, για τη θέσπιση νέων και την ενδυνάμωση των υφιστάμενων μηχανισμών συνεργασίας του Οργανισμού, που επανιδρύθηκε υπό τη νέα του ονομασία το 1985 και στον οποίο εντάχθηκαν οι Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας το 1992, γεγονός που είχε ως συνέπεια την αριθμητική υπεροχή του τουρκικού στοιχείου.
Η Σύνοδος πρόσφερε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για διμερείς επαφές στους ηγέτες της περιοχής. Κατά τις συνομιλίες που είχε στο περιθώριο των εργασιών του Συνεδρίου ο τούρκος Πρόεδρος με τον ιρανό ομόλογό του, Μαχμούτ Αχμεντίνετζαντ, επαίνεσε τη νέα αμερικανική διοίκηση και προσφέρθηκε, προεξοφλώντας πρόωρα τα όποια θετικά μηνύματα έλαβε από τις ΗΠΑ, να μεσολαβήσει ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Τεχεράνη για την επίλυση των διαφορών που προκαλούν ψυχρότητα και ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών. Ωστόσο, η πρόταση του Γκιούλ δεν βρήκε απήχηση στην ιρανική ηγεσία. Ο Αχμεντίνετζαντ στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε απέρριψε την τουρκική προσφορά, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι το Ιράν δεν έχει ανάγκη από τη διαμεσολάβηση της Τουρκίας. Είπε συγκεκριμένα ότι τα εμπόδια θα είχαν ξεπεραστεί εάν οι διεθνείς σχέσεις διέπονταν από τις αρχές της δικαιοσύνης και του σεβασμού και ότι το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, κατηγορώντας εμμέσως τις ΗΠΑ και αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχει διάσταση απόψεων με την Τουρκία. Από την αρνητική στάση του ιρανού Προέδρου μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι η Άγκυρα, παρά την ενδεχομένως ευνοϊκή στάση της Ουάσιγκτον, απέχει πολύ από το να εξασφαλίσει την αποδοχή ισχυρών γειτονικών κρατών, όπως το Ιράν, το οποίο κατέχει τα σκήπτρα της περιφερειακής δύναμης. Καθώς επίσης ότι η Τουρκία υπερεκτιμά τις δυνατότητές της και τη στήριξη που της παρέχει η υπερατλαντική συμπολιτεία. Ενδεικτικό είναι, άλλωστε, ότι ο τούρκος Πρόεδρος δε δίστασε να προβεί κιόλας σε δηλώσεις περί της «πολιτικής» επίλυσης του Κουρδικού ζητήματος, η αντιμετώπιση του οποίου δεν νοείται χωρίς την αμερικανική συγκατάθεση.
Η ιρανική άρνηση στην πρόταση διαμεσολάβησης της Τουρκίας, επιβεβαιώνει την άποψη ότι ο δρόμος της Άγκυρας προς τη γεωπολιτική της αναβάθμιση είναι μεν εφικτός, πλην όμως μακρύς και δύσβατος. Είναι δε κυρίως γεμάτος εκπλήξεις. Η στάση που θα τηρήσει η Ουάσιγκτον σε αυτή τη φιλόδοξη πορεία της Άγκυρας είναι σημαντική, σημαντικότερη όμως φαίνεται ότι θα είναι εκείνη των περιφερειακών χωρών που «συνυπάρχουν» στον ίδιο γεωγραφικό χώρο με την Τουρκία και βιώνουν τις προκλήσεις και τις απειλές της νέας διεθνούς πραγματικότητας.
Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος -http://paratiritirio-tourkias.blogspot.com/2009/03/blog-post_16.html

Read more...

Μια ενδιαφέρουσα μελέτη για την "επίλυση" του Κουρδικού Ζητήματος και μερικές φωτογραφίες...


Του Σάββα Καλεντερίδη
Πρόσφατα και εν όψει εξελίξεων γύρω από το Κουρδικό Ζήτημα, το Ιδρυμα Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών της Τουρκίας (TESEV) συνέταξε μια ενδιαφέρουσα μελέτη για την "επίλυση" του Κουρδικού Ζητήματος (διαβάστε την εδώ), τα βασικά στοιχεία της οποίας συζητήθηκαν κατά την τελευταία σύσκεψη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας (ΣΕΑ).

Εν όψει της επίσκεψης Ομπάμα στην Άγκυρα, ο κυριώτερος σκοπός της οποίας, σύμφωνα με τις δικές μας εκτιμήσεις, είναι η "διευθέτηση" του Κουρδικού, ελλείψει ελληνικών κειμένων για το ζήτημα, αφού η ελληνική πολιτική διανόηση περί άλλων τυρβάζει, προτείνουμε την ανάγνωση της συγκεκριμένης μελέτης, η οποία, αν μη τι άλλο, μας δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουμε μια εικόνα για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το Κουρδικό Ζήτημα και τις τάσεις που αναπτύσσονται γύρω από την "επίλυσή" του.
Επίσης, για να αποκτήσουμε μια εικόνα για το τί ακριβώς σημαίνει για την Τουρκία το Κουρδικό, σας προτείνουμε μια περιήγηση στις φωτογραφίες από τον πρόσφατο εορτασμό του Νεβρόζ (21 Μαρτίου) που παρατίθενται εδώ.
Επειδή και στην προκειμένη περίπτωση ισχύει το "μια εικόνα χίλιες λέξεις", ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει αβίαστα συμπεράσματα του "βάρους" που σηκώνει η Τουρκία με το Κουρδικό και να εκτιμήσει το κατά πόσο δικαιολογείται η υποχωρητικότητα της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία, μια χώρα που στην ουσία αδυνατεί να ελέγξει το ένα τέταρτο της δικής της επικράτειας, όπου είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι ζητούν την ελευθερία τους.
Επίσης, διαρκούσης της κατοχής της Κύπρου και όντων εν εξελίξει των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο, αβίαστα μπορεί να ξεχωρίσει κανείς το "ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος" ανάμεσα στους Τούρκους και τους Κούρδους, παρά την πολύ καλή δουλειά που ομολογουμένως έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν διάφορα κέντρα, για να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη "πόσο καλοί είναι οι Τούρκοι" από τη μια μεριά και από την άλλη, "πόσο κακοί είναι οι Κούρδοι, που μας πετάλωναν και μας έσφαξαν και πόσο κακός ήταν ο Οτζαλάν, που ήθελε να μας μπλέξει σε πόλεμο με τους καλούς Τούρκους, στους οποίους καλά κάναμε και τον παραδώσαμε".
Τα συμπεράσματα δικά σας...

Read more...

Τουρκοϊσλαμικός θρίαμβος στην Ελληνική Θράκη


Του Κώστα Καραΐσκου, Διευθυντή του «Αντιφωνητή»

Όπως όλα τα σημαντικά πράγματα στη χώρα, περνάει κι αυτό χωρίς να ασχοληθεί κανείς. Μέσα στους σκυλοκαυγάδες των πολιτικών, την τρομολαγνεία της οικονομικής κρίσης και την τιποτολογία του λάιφσταϊλ, ο εν εξελίξει θρίαμβος της Τουρκίας στη Ροδόπη αγνοείται και κανείς δεν σκοτίζεται. Η ελληνική πολιτική κατακρημνίζεται κι εμείς αδιαφορούμε, λες και πρόκειται για εσωτερικό ζήτημα κάποιας μακρινής, άγνωστης χώρας!

Κι όμως, πρόκειται για το μείζον ζήτημα των θρησκευτικών λειτουργών (ιμάμηδων), στο οποίο επιχειρήθηκε να μπει μία τάξη, με τη ρύθμιση εκκρεμοτήτων δεκαετιών. Καθώς πρόκειται για τον «κλήρο» της μουσουλμανικής θρησκείας, δηλαδή για το «προσωπικό» της κάθε μουφτείας, ήταν προφανές ότι η επί τρεις δεκαετίες κόντρα Αθήνας - Άγκυρας για το θέμα των μουφτήδων θα εκρίνετο εκεί. Θυμίζουμε ότι αφενός η μειονότητα στη Θράκη είναι χαρακτηρισμένη επισήμως - στη Συνθήκη της Λωζάνης - και αναγνωρισμένη από τη χώρα μας ως θρησκευτική και αφετέρου το ισλάμ είναι μία πέρα για πέρα κοσμική θρησκεία, που εννοεί να παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή της ζωής των πιστών, άρα έχει και άκρως πολιτική διάσταση. Έτσι, το ποιος ελέγχει ή δεν ελέγχει την θρησκευτική ηγεσία και ιεραρχία, για όσα πράττει εντός κι εκτός Ελλάδος (τα μηνύματα και τα κηρύγματα που διαβάζονται στα τεμένη, τις προσκλήσεις θρησκευτικών λειτουργών από την Τουρκία κι αλλού, τις επίσημες επαφές με τον ισλαμικό κόσμο και τους επισκέπτες της Θράκης...), είναι αυτονοήτως εξαιρετικά σημαντικό. Κανείς δεν δικαιούται να το σνομπάρει, αφού αποτελεί καίρια παράμετρο της ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή - εκτός κι αν έχει ήδη προαποφασίσει την παραίτησή του από αυτήν...

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ

Τι γινόταν λοιπόν τόσα χρόνια; Η Ελλάδα στήριζε τους τρεις διορισμένους μουφτήδες σε Ξάνθη, Κομοτηνή και Διδυμότειχο και η Τουρκία τους αμφισβητούσε με τους «εκλεγμένους» Ιμπράμ Σερήφ στην Κομοτηνή και Αχμέτ Μέτε (διαδέχθηκε τον θανόντα Μεχμέτ Εμίν Αγκά) στην Ξάνθη. Με αυτούς δηλαδή που ονομάζαμε επί χρόνια «ψευτομουφτήδες» αλλά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επέτρεψε να φέρουν κι αυτοί τον τίτλο του μουφτή, εφόσον μια μερίδα πιστών τους ακολουθεί. Εμείς επισήμως εξακολουθούσαμε να δεχόμαστε μόνο τους νόμιμους μουφτήδες και ησυχάζαμε. Τι ρόλο όμως έχει ένας στρατηγός όταν δεν έχει αξιωματικούς, ένας διευθυντής χωρίς υπαλλήλους; Τον ίδιο έχει και ο μουφτής χωρίς τους ιμάμηδες. Χωρίς τους ανθρώπους που θα περάσουν τον λόγο του στα τεμένη, που θα τον φέρουν σε επαφή με τον λαό είναι μία μαριονέτα, ένα ανδρείκελο της βιτρίνας. Δυστυχώς αυτή ήταν περίπου η κατάσταση στην Ξάνθη, μετά τις τραγικές επιλογές της ελληνικής διοίκησης στη δεκαετία του ‘80 και την αδράνεια και την ευθυνοφοβία που ακολούθησε. Αντιθέτως στη Ροδόπη μία ικανοποιητική ισορροπία είχε εγκατασταθεί χάρη στο πρόσωπο του νόμιμου μουφτή, Μέτσο Τζεμαλή, ο οποίος με την μετριοπάθεια και το κύρος του κατάφερνε να ελέγχει την πλειοψηφία των 120 ιμάμηδων του νομού - κι αυτό παρά την καταθλιπτική τουρκοκρατία στο εσωτερικό της τοπικής μειονοτικής κοινωνίας.

Πώς όμως αμείβονταν αυτοί οι άνθρωποι; Επί χρόνια η κατάσταση ήταν γνωστή: Όσοι ήταν πιστοί στην Άγκυρα πληρωνόντουσαν από τον θηριώδη προϋπολογισμό του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής κι όσοι μένανε πιστοί στην Ελλάδα έπαιρναν μία απίθανα χαμηλή αποζημίωση μέσα από τις αδιαφανείς διαδικασίες των μυστικών κονδυλίων του ΥΠΕΞ, όπου στην πραγματικότητα κανείς δεν είχε πραγματικό έλεγχο και πολλά τρωκτικά ανατράφηκαν*. Έτσι, ξεκίνησε προ λίγων ετών μία προσπάθεια με στόχο τον εξορθολογισμό και την διαφάνεια του συστήματος και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας αυτών των ανθρώπων που αποδέχονται την νομιμότητα και αρνούμενοι το πρακτόρικο μισθολόγιο τιμούν την ελληνική τους υπηκοότητα. Ήδη από την εποχή της αλήστου μνήμης Γιαννάκου συντάχθηκε ένα νομοσχέδιο για την υπογραφή 240 (για το σύνολο της Θράκης) εννιάμηνων συμβάσεων που θα έδιναν έναν αξιοπρεπή μισθό, μία ασφάλεια και μία προοπτική σύνταξης σε όσους θρησκευτικούς λειτουργούς θα το ζητούσαν. Το νομοσχέδιο προχώρησε επί υπουργίας Στυλιανίδη, συνάντησε τις λυσσαλέες τουρκικές αντιδράσεις, καθυστέρησε από τους γνωστούς ρυθμούς της γραφειοκρατίας, ψηφίστηκε τελικά το περασμένο καλοκαίρι, συντάχθηκαν οι συμβάσεις για το διάστημα 1/9/2008 - 31/5/2009 και ξεκίνησε η διαδικασία συνεντεύξεων για τις προσλήψεις με μία παράλληλη προσπάθεια εκταμίευσης (επιτέλους!) των χρημάτων από το Υπουργείο Οικονομικών. Παρά τον ανηλεή πόλεμο, τους εκβιασμούς και τις απειλές της μειονοτικής ηγεσίας, οι αιτήσεις που υποβλήθηκαν για τις 100 θέσεις ιμάμηδων στον νομό Ροδόπης υπερέβησαν κάθε προσδοκία.

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Η Τουρκία δεν έμεινε αδρανής, ούτε φυσικά περιορίστηκε σε απλές διαμαρτυρίες των εγκάθετών της στην περιοχή. Οι νέοι μισθοί των ανθρώπων της αυξήθηκαν στα 700-800 ευρώ για τους έχοντες στοιχειώδη θρησκευτική κατάρτιση και στα 1300 ευρώ για τους πτυχιούχους. Παράλληλα, σε κάθε οικισμό και γειτονιά της Ροδόπης οι πράκτορές της άρχισαν να διαβάλουν τους ιμάμηδες που μέχρι χθες υπηρετούσαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα (ότι «γίνονται υπάλληλοι του χριστιανικού κράτους», ότι «προδίδουν τον κόσμο» κτλ) και να μαζεύουν υπογραφές (σε ...κενές σελίδες) για το ποιοι προτιμούν ιμάμη πιστό στον Τζεμαλή ή στον Σερήφ. Ξεσηκώνουν τον κόσμο που αγνοεί το θέμα, απειλούν τους νομοταγείς ιμάμηδες - που ούτως ή άλλως είναι έναν χρόνο σχεδόν απλήρωτοι! - και τους πιέζουν να προσχωρήσουν στον τουρκομουφτή, ποντάροντας και στην ανασφάλεια που τους έχει δημιουργήσει η διάχυτη φήμη για αλλαγή του τρόπου ανάδειξης των μουφτήδων.

Ας σημειωθεί εδώ η άθλια αυτή ιστορία που ξεκίνησε από κύκλους του Κωλονακίου (ΚΕΜΟ και το κακό συναπάντημα...) οι οποίοι εμφανίζονται τελευταίως ξιπασμένοι με τη «σαρία» που ισχύει στη Θράκη και ζητούν να καταργηθούν οι δικαστικές αρμοδιότητες του μουφτή. Πρόκειται για την παραδοσιακή δυνατότητα που έχει ο θρησκευτικός ηγέτης του ισλάμ να ρυθμίζει ζητήματα γάμων, διαζυγίων και κληρονομιών, κάτι που ισχύει στη Θράκη (μόνον εφόσον το επιθυμούν οι ενδιαφερόμενοι) και που αποτελεί ένα πανίσχυρο ελληνικό επιχείρημα υπέρ της νόμιμης διαδικασίας: Δεν είναι δυνατόν ο δικαστής, ως δημόσιος λειτουργός, να εκλέγεται. Όμως οι εκσυγχρονιστές καθηγητάδες των Αθηνών δεν μπορούν να ανεχθούν τέτοιον «αναχρονισμό», έστω κι αν ποτέ κανένας μειονοτικός δεν ζήτησε την άρση του, έστω κι αν ποτέ κανείς δεν τους ρώτησε! Βάλθηκαν λοιπόν να τον καταργήσουν, ώστε να ανοίξει τελικά και ο δρόμος για την παραχώρηση του θεσμού (δια του «ώριμου», πλέον, υπουργείου Εξωτερικών**) στην Άγκυρα. Ποιος άλλωστε θα τους ζητήσει τον λόγο όταν θα έχει καταστραφεί το παν; Αυτοί θα έχουν κάνει το «επιστημονικό» τους καθήκον, που φυσικά και δεν έχει να κάνει με οποιοδήποτε εθνοκρατικό συμφέρον...

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Έχουμε λοιπόν, ως Ελλάδα: Μία πολιτεία χωρίς καμμία δυνατότητα παρέμβασης στο επίπεδο της καθημερινής προπαγάνδας στο εσωτερικό της μειονοτικής κοινωνίας, όπου η Τουρκία αλωνίζει με τον μισθοφορικό της στρατό. Έναν κρατικό μηχανισμό ανίκανο να ολοκληρώσει στοιχειωδώς ένα μέτρο στη σωστή κατεύθυνση. Μία ξενόμυαλη «ιντελιγκέντσια» να υπονομεύει τους ανθρώπους οι οποίοι για χρόνια στήριξαν την νομιμότητα και τον τόπο. Μία τοπική κοινωνία ανίδεη και αδιάφορη για τις εξελίξεις που θα καθορίσουν το μέλλον της.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό είχαμε και το αναμενόμενο αποτέλεσμα: Μια πλήρη καταστροφή. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που δήλωναν νομιμόφρονες στον νόμιμο μουφτή έχουν είτε αποσυρθεί είτε προσχωρήσει στις τουρκικές γραμμές. Όταν τελικά θα έρθουν (οσονούπω;) τα χρήματα, με τις τελικές υπογραφές στις συμβάσεις, είναι αμφίβολο αν θα βρεθεί ένας διψήφιος αριθμός συμβασιούχων για το δίμηνο που απομένει! Κι αυτά σε έναν νομό όπου, παρά τις αδυναμίες, επί χρόνια ένας στοιχειώδης έλεγχος της κατάστασης, μία παρήγορη νομιμότητα διετηρείτο. Οι άνθρωποι που για χρόνια άντεξαν τις τουρκικές πιέσεις και απειλές παραιτούνται απογοητευμένοι με την ανυπαρξία της Ελλάδας και με την επικράτηση των πρακτόρων της Άγκυρας. Η μουφτεία Κομοτηνής χάνεται για την Ελλάδα πριν ακόμα αμφισβητηθεί ο θεσμός της. Από δίπλα τα άτυπα σχολεία Κορανίου αυξάνονται αλματωδώς - ξεπερνούν τα 100! - μαζεύοντας κάθε απόγευμα τα παιδιά για τα κατηχητικά του Σερήφ και του Μέτε, όπου καθένας μπορεί να φανταστεί τι είδους θρησκευτική συνείδηση προωθείται (με πρώτο μάθημα τον ...εθνικό ύμνο της Τουρκίας και με τη φάτσα του Κεμάλ προμετωπίδα!). Το τοπίο στο μειονοτικό της Θράκης αλλάζει άρδην και αλλάζει οριστικά, όσο κι αν κάποιοι αρμόδιοι θέλουν να τρέφουν ελπίδες αναστροφής της πορείας για τον μέλλον. Ποιος τρελλός θα ξαναεμπιστευόταν το ελληνικό κράτος, αυτό που γελοιοποιήθηκε αδυνατώντας (ή μήπως αρνούμενο;) να πράξει το αυτονόητο; Το ωραίο είναι ότι ορισμένοι, παραβλέποντας τις αθλιότητες του υπουργείου Εξωτερικών και την αβελτηρία του υπουργείου Οικονομικών, ψάχνουν να χρεώσουν την πανωλεθρία στον κύκλο του νόμιμου μουφτή!

ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Πριν δύο χρόνια επισημαίναμε το γενικότερο πρόβλημα που συνιστά για την θρακική πολιτική της Αθήνας η τουρκοϊσλαμική σύνθεση και ο λαϊκότροπος εκσυγχρονισμός του Ερντογάν. Σημειώναμε («Αντιφωνητής», 16-9-07) ότι το - βολικό για μας - χάσμα μεταξύ λαϊκού αισθήματος και πολιτικής εκπροσώπησης που διατηρούσε ο άθρησκος κεμαλισμός τείνει να εξαλειφθεί και χρειαζόμαστε νέα πολιτική αντιμετώπιση. Ήδη η Τουρκία κάνει περίπατο στην περιοχή. νομιμοποιημένη από τα δεκάχρονα φληναφήματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας, ενισχυμένη από την οικονομική της άνθιση, ενθαρρυμένη από την ελλαδική αποσύνθεση, αλωνίζει στη Θράκη, αποδεκατίζοντας τα ερείσματα της πολιτείας στην μειονοτική ζωή και κοινωνία. Το θέμα των ιμάμηδων που ανέκυψε είναι υψίστης σημασίας για τον τόπο μας, πραγματικός οδοδείκτης, και η κυριολεκτικά τραγική του εξέλιξη πρέπει να αφυπνίσει όσους ακόμη διατηρούν μια έγνοια για την πατρίδα μας. Ξεκινώντας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό - κι αυτό ΔΕΝ είναι σχήμα λόγου.

* Ένα είναι διάσημο από τις προκλητικές τηλεοπτικές του εμφανίσεις.

** Ήδη ο Κουβέλης του ΣΥΡΙΖΑ ρώτησε στις 25-2-09 την Κυβέρνηση αν «θα προχωρήσει στην κατάργηση της σαρίας στη Θράκη», ανοίγοντας τον δρόμο για τις νέες μας υποχωρήσεις

ΠΗΓΗ:Strategy-Geopolitics

Read more...

Διάψευση της συνάντησης Κλίντον Ταλάτ


Δήλωση προέδρου Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής. Δεν αναμένεται να γίνει συνάντηση Κλίντον με Ταλάτ. «Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, δεν αναμένεται να συναντηθεί με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στην Ουάσιγκτον, μέσα στις επόμενες μέρες», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής, Πανίκος Παπανικολάου. Όπως ανέφερε, «μετά από σοβαρές αντιδράσεις και σωστό συντονισμό, φαίνεται να είχαμε θετικά αποτελέσματα».

Σύμφωνα με τον κ. Παπανικολάου, η κ. Κλίντον διαβεβαίωσε στελέχη της Ομογένειας ότι δεν σκοπεύει να συναντηθεί με τον κ. Ταλάτ, ενώ έδειξε ενδιαφέρον να έχει πρώτα μια συνάντηση με τον Κύπριο ομόλογό της, Μάρκο Κυπριανού. Η συνάντηση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί στο επόμενο ταξίδι της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Ευρώπη, όταν θα συνοδεύει τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.
Την Παρασκευή, στελέχη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας είχαν στείλει επιστολές προς τον πρόεδρο Ομπάμα και τον αντιπρόεδρο Μπάιντεν ζητώντας την παρέμβασή τους ώστε να μην πραγματοποιηθεί συνάντηση Κλίντον-Ταλάτ.

Read more...

Δηλώσεις Α. Γκιουλ για Κούρδους με επιχείρημα το Σκοπιανό......νέες εμμεσες προκλήσεις


Α.ΓΚΙΟΥΛ-"Επειδή η Ελλάδα δεν κατονομάζει την Μακεδονία με την συνταγματική της ονομασία δεν πρόκειται να πράξουμε και εμείς το ίδιο στο Ιράκ."

Ο Τούρκος Πρόεδρος Α. Γκιούλ, κατά την πρώτη επίσημη επίσκεψη ύστερα από 33 χρόνια στο Ιράκ, αναφέρθηκε επανειλημμένως στην «Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν»!!! Η Τουρκική εφημερίδα Taraf στον κύριο τίτλο της, και αναφερόμενη στην είδηση γράφει, «Ο Πρόεδρος Γκιούλ έσπασε ένα ταμπού»! Ο πρόεδρος του Ιράκ Τζελάλ Ταλαμπανί στην ανακοίνωση που έκανε μετά από την συνάντηση του με τον Γκιούλ κάλεσε το ΡΚΚ να παραδώσει τα όπλα και είπε χαρακτηριστικά «ή θα αφήσουν τα όπλα ή θα εγκαταλείψουν το Ιράκ».

Η Milliyet με τίτλο «Ιστορικό βήμα έναντι της τρομοκρατίας». Διαβάζουμε ότι ο πρόεδρος Γκιούλ σε δηλώσεις του στο αεροσκάφος αναφερόμενος στο ζήτημα του ΡΚΚ είπε, «Υπάρχουν περιεκτικές εργασίες πίσω από κλειστές πόρτες, είμαι αισιόδοξος».

Ο Τούρκος Πρόεδρος δικαιολόγησε την πρωτοφανή διατύπωσή του που έκανε λόγο για «Κουρδιστάν», με τις εξής δηλώσεις προς τους Τούρκους δημοσιογράφους.-

« Έτσι γράφει το σύνταγμά τους. Επειδή η Ελλάδα δεν κατονομάζει την Μακεδονία με την συνταγματική της ονομασία δεν πρόκειται να πράξουμε και εμείς το ίδιο στο Ιράκ.»!!!

Παρά τις όποιες δηλώσεις του Προέδρου του Ιράκ Ταλαμπανί, η Ομοσπονδιακή Κουρδική Κυβέρνηση του Κουρδιστάν, δεν προέβη σε ουδεμία δήλωση...

Η Τουρκία πίεσε αφόρητα την Ιρακινή Κυβέρνηση για επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Α. Γκιούλ, στο Κιρκούκ, την Μοσούλη και την Νατζάφ, αλλά χωρίς επιτυχία.

Δεκάδες νοικιασμένα λεωφορεία με Τουρκομάνους, προσπάθησαν να μεταβούν στον Νότο για να παραστούν στην υποδοχή του Τούρκου Προέδρου, αλλά δεν τους επετράπη η μετακίνηση από τις αρμόδιες Κουρδικές Αρχές του Βορείου Ιράκ.

Ο Πρόεδρος του Ιράκ Ταλαμπανί, πιεζόμενος από τον Τούρκο Πρόεδρο, αποκάλυψε πως το ΡΚΚ ελέγχει πάνω από 700 χωρία και κωμοπόλεις στο Βόρειο Ιράκ, προκαλώντας αμηχανία στην Τουρκική αντιπροσωπεία.

Οι πιέσεις της Τουρκικής αντιπροσωπείας ήταν ισχυρότατες καθώς εξαπολύθηκαν πλήθος απειλές στους Ιρακινούς για την πάταξη της δράσης του ΡΚΚ, αλλά και τον αποκλεισμό της συμμετοχής του στην «Κουρδική Σύνοδο Κορυφής» που θα γίνει στο Αρμπίλ. Οι Ιρακινοί δήλωσαν επιφυλάξεις στο Τουρκικό αίτημα.

Την ίδια ώρα εμπιστευτική επίσκεψη στο Βόρειο Ιράκ και συγκεκριμένα στο Αρχηγείο του ΡΚΚ στο ΄Ορος Καντίλ, πραγματοποίησε, κλιμάκιο Αμερικανών το οποίο σε μια ένδειξη αβροφροσύνης προς τους Κούρδους της περιοχής, συμμετείχε στους εορτασμούς του Νεβρόζ. Η ομάδα των Αμερικανών, έκπληκτη είδε χιλιάδες Κούρδους οπαδούς του «Κουρδικού Εργατικού Κόμματος» να συμμετέχουν μαζικά στους εορτασμούς της άνοιξης, στις πλαγιές του Καντίλ, αψηφώντας την σοβαρή πιθανότητα Τουρκικής αεροπορικής επίθεσης!

Στις διαπραγματεύσεις με την Ηγεσία του ΡΚΚ συμφωνήθηκε η «έμμεση συμμετοχή του» στην «Κουρδική Σύνοδο Κορυφής». Δηλαδή θα συμμετέχει με 8μελή αντιπροσωπεία, αλλά δεν θα παρουσιαστεί ως αντιπροσωπεία του ΡΚΚ, αλλά με άλλη ονομασία, η οποία δεν έγινε γνωστή...

΄Αγνωστη παραμένει η ιδιότητα των Αμερικανών οι οποίοι παρευρέθηκαν στο ΄Ορος Καντίλ. Η αμερικανική αντιπροσωπεία, μεταφέρθηκε με στρατιωτικά οχήματα των Αλεξιπτωτιστών από την Αμερικάνικη Βάση της Μοσούλης και κατόπιν, με οχήματα χωρίς διακριτικά, συνοδευόμενη από Κούρδους μαχητές του ΡΚΚ στο Καντίλ.

Σημειώνεται πως ο Κούρδος Ηγέτης του Βορείου Ιράκ Μπαρζανί, προτίμησε να κάνει περιοδεία στην Ευρώπη κατά την επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Βαγδάτη, αποφεύγοντας να συμμετέχει στις συζητήσεις για την πάταξη της δράσης του ΡΚΚ.

Σε κάθε περίπτωση, οι οποιεσδήποτε συνομιλίες με την Ιρακινή Ηγεσία, σχετικά με το ΡΚΚ, είναι ημιτελείς απούσης της Κουρδικής Διοίκησης του Βορείου Ιράκ.

H Εμινέ Αϊνά, βουλευτής και συμπρόεδρος του DTP, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματός της στη Μερσίνη, επανέλαβε και πάλι την ομοιότητα που παρουσιάζει ο Οτζαλάν με τον Μαντέλα. Παράλληλα, ισχυρίστηκε ότι η κουρδική τηλεόραση αποτελεί την επιτυχία των νέων που βγήκαν στο βουνό.

Η Αϊνά, αφού ισχυρίστηκε ότι η πρώην πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ είναι και η πρώτη γυναίκα δήμιος του κόσμου, ανέφερε και τα εξής:

• Τώρα οι ΗΠΑ, έχοντας δίπλα τους το Ισραήλ και τους Κούρδους ηγέτες του Ιράκ, προσπαθούν να εξαλείψουν τον αγώνα ελευθερίας των Κούρδων. Ακόμη μέχρι χθες, τον Μπαρζανί και τον Ταλαμπανί τους αποκαλούσαν Πεσμεργκά και έλεγαν ότι η δολοφονία τους ήταν επιβεβλημένη. Σήμερα, αυτοί οι δύο αποτελούν τμήμα της λύσης του Ιράκ.

• Αυτός, ο οποίος έθεσε επί τάπητος την εισήγησή του για μια λύση υπό μορφή αυτόνομης δημοκρατίας, είναι ο αξιότιμος Οτζαλάν. Ζητούμε, λοιπόν, να υπάρξει κάποια σκέψη πάνω σε αυτή την πρόταση λύσης.

ΠΗΓΗ:Strategy-Geopolitics

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP