Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Φάκελος Τουρκία–Ισραήλ:Το χρονικό του «Χωρισμού»


Παρά τις συχνές επικλήσεις από την τουρκική κυβέρνηση του ανθρωπιστικού δράματος στη Γάζα, η ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ οφείλεται, κυρίως, στην κατάρρευση της τουρκικής μεσολαβητικής προσπάθειας μεταξύ Συρίας και Ισραήλ. Ο Ερντογάν θεωρεί πως οι Ισραηλινοί τον πρόδωσαν. Με δεδομένη τη διπλωματική απομόνωση του Ισραήλ και τις προτεραιότητες του Ομπάμα, η ένταση στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις δεν πρόκειται να κοπάσει σύντομα. Η απώλεια της Τουρκίας αποτελεί σοβαρό χτύπημα για το εβραϊκό κράτος.

Ο κατ’ απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης αποκλεισμός του Ισραήλ από μία προγραμματισμένη στρατιωτική άσκηση στους αιθέρες της Μικράς Ασίας και η προβολή από την κρατική τηλεόραση τουρκικής σειράς, που απεικονίζει τους Ισραηλινούς ως σαδιστικούς δολοφόνους, ήταν οι τελευταίες σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι των διμερών σχέσεων. Τον τελευταίο χρόνο οι τουρκοϊσραηλινές σχέσεις, άλλοτε σταθερό σημείο αναφοράς στη γενικότερη αστάθεια της Μέσης Ανατολής, έχουν πάρει την κατιούσα.

Η τουρκική κυβέρνηση και ο ίδιος ο Ερντογάν διατείνονται ότι το τέλος του «μήνα του μέλιτος» στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις αντανακλά τη λαϊκή δυσαρέσκεια στην Τουρκία για τα τεκταινόμενα στη Λωρίδα της Γάζας. Ωστόσο, πίσω από την υποβάθμισή τους λανθάνει μακρύ πολιτικό παρασκήνιο. Οι λόγοι για την κατάρρευση του άξονα Άγκυρας – Ιερουσαλήμ πρέπει να αναζητηθούν στη θέση της Τουρκίας και του Ισραήλ στο υπό διαμόρφωση διεθνές περιβάλλον, στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία αλλά και στη νέα τουρκική διπλωματία στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής.

Τουρκοϊσραηλινός άξονας κατά Κούρδων, παναραβισμού και ισλαμισμού

Εκ πρώτης όψεως μπορεί να έμοιαζε απροσδόκητη, αλλά η στρατιωτική και πολιτική συμμαχία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ αποτέλεσε μία από τις σταθερές στο εξόχως ασταθές περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία, που διέθετε τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα στην περιοχή μετά το Ιράν, υπήρξε η δεύτερη χώρα – πάλι μετά το Ιράν – ανάμεσα στις ελάχιστες του μουσουλμανικού κόσμου που αναγνώρισαν το Ισραήλ. Συνήψε διπλωματικές σχέσεις με το εβραϊκό κράτος ήδη το 1949. Το τρίο των μη αραβικών κρατών της Μέσης Ανατολής Ιράν–Ισραήλ–Τουρκία συνέσφιξε τις σχέσεις του τη δεκαετία του 1960, αισθανόμενο απειλή από το κίνημα του παναραβισμού. Αυτό επεδίωκε να εξαλείψει το Ισραήλ, αλλά παράλληλα, διεκδικούσε εδάφη με αραβόφωνους πληθυσμούς από την Τουρκία και το Ιράν.

Η συμμαχία Ιράν – Ισραήλ – Τουρκίας έχαιρε της ευλογίας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Τόσο το αυτοκρατορικό Ιράν, όσο και η Τουρκία, μόνη μουσουλμανική χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, ήταν σταθερά προσανατολισμένες στη Δύση, όπως βέβαια και το Ισραήλ. Το τρίο αποτελούσε την πλατφόρμα, μέσω της οποίας η Δύση ασκούσε την πολιτική της στη Μέση Ανατολή. Η πλατφόρμα αυτή δέχθηκε σοβαρό πλήγμα όταν το Ιράν διέκοψε τις σχέσεις του με το Ισραήλ, αλλά και τις ΗΠΑ, μετά την άνοδο των μουλάδων στην εξουσία το 1979. Η Τουρκία ήρθε τότε κοντύτερα στο Ισραήλ, αισθανόμενη ότι το κοσμικό της καθεστώς απειλείτο από τα ισλαμικά κινήματα που λαμπάδιαζαν στον αραβικό κόσμο, και στη φωτιά των οποίων, το νέο καθεστώς του Ιράν έριχνε λάδι.

Οι στενές σχέσεις των δύο χωρών έγιναν ακόμη στενότερες με τη σύναψη Συμφώνου Στρατιωτικής Συνεργασίας το 1996. Η συμμαχία είχε χαρακτήρα αποτρεπτικό και στόχευε τις χώρες, που τόσο η Τουρκία όσο και το Ισραήλ έβλεπαν ως απειλή, συγκεκριμένα τη Συρία και το Ιράν. Εκτός από το ότι αποτελούσε τον πιο αποφασισμένο εχθρό του Ισραήλ μεταξύ των γειτόνων του, η Συρία διεκδικούσε την περιοχή του Χατάι (Αλεξανδρέττας) από την Τουρκία και είχε έντονες διαφωνίες με την Άγκυρα για την κατανομή των υδάτινων πόρων του Ευφράτη. Προκειμένου να εκμαιεύσει τουρκικές παραχωρήσεις στο θέμα του Ευφράτη και του Χατάι, το καθεστώς Άσαντ παρείχε στέγη σε μαχητές του ΡΚΚ. Στο έδαφος του Λιβάνου, μεγάλο μέρος του οποίου βρισκόταν για μακρό διάστημα υπό συριακή κυριαρχία, δρούσαν πλήθος οργανώσεις που χτυπούσαν στόχους στην Τουρκία και το Ισραήλ, καθώς και τα συμφέροντά τους στο εξωτερικό.

Πολιορκημένο από κράτη εχθρικά ή, στην καλύτερη περίπτωση, κράτη με τα οποία διατηρεί σχέσεις αλλά ο πληθυσμός των οποίων διάκειται εχθρικά απέναντί του, όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία, το Ισραήλ βρήκε στην Τουρκία έναν αναπάντεχο σύμμαχο στη γειτονιά. Οι ΗΠΑ προωθούσαν τον τουρκοϊσραηλινό άξονα ως απαραίτητο αντίβαρο στον εξισλαμισμό της Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία αναδείχθηκε σε καλό πελάτη της ισραηλινής πολεμικής βιομηχανίας, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια σε ισραηλινά οπλικά συστήματα. Οι μυστικές υπηρεσίες των δύο χωρών συνεργάζονταν αγαστά στη συλλογή στοιχείων για εχθρικά κράτη και οργανώσεις, και ιδίως για το ΡΚΚ. Έχει γίνει λόγος για «κοινό δάκτυλο ΜΙΤ και Μοσάντ» σε δολοφονίες στα Κατεχόμενα αλλά και στα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τουρκοκυπρίων αντιφρονούντων που αντιτίθεντο στο καθεστώς Ντενκτάς, αλλά και στελεχών του ΡΚΚ. Ωστόσο, η ανάμειξη της Μοσάντ δεν απεδείχθη ποτέ με αδιάσειστα στοιχεία.

Παράλληλα, τα τουρκικά και εβραϊκά λόμπι στις ΗΠΑ συστρατεύθηκαν σε ένα αγώνα κατά των ελληνικών και αρμενικών, με στόχο να βελτιώσουν την εικόνα της Τουρκίας, αντικρούοντας τις θέσεις Ελλήνων και Αρμενίων για το παρελθόν, και ιδίως την καμπάνια για την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας. Τα εβραϊκά λόμπι των ΗΠΑ αλλά και πολλοί Ισραηλινοί ιστορικοί στρατεύθηκαν στην τουρκική εκστρατεία άρνησης. Δεν ήταν μία απλή εκδούλευση στην Τουρκία, καθώς η άρνηση εξυπηρετούσε και τη δική τους εμμονή να προβάλλουν τη Shoah (Ολοκαύτωμα) ως τη μοναδική γενοκτονία, με την πραγματική έννοια της λέξης, στη σύγχρονη εποχή.


Η τουρκική Μεταπολίτευση και τα ανοίγματα προς τους γείτονες

Η ανάδειξη του ισλαμικών καταβολών Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στην εξουσία το 2002, αποτέλεσε πραγματική Μεταπολίτευση για την Τουρκία, καθώς για πρώτη φορά, έσπασε το μονοπώλιο της τάξης των κεμαλιστών στον πολιτικό βίο. Η κατάληψη της εξουσίας από ένα κόμμα ισλαμικών πεποιθήσεων, ωστόσο, δημιούργησε ανησυχίες στη Δύση αλλά και στους κεμαλιστές για ενδεχόμενη έξοδο της Τουρκίας από το δυτικό στρατόπεδο.

Οι σχέσεις με το Ισραήλ, πάντως, παρά την αρχική αμηχανία και τις ανησυχίες της Ιερουσαλήμ, παρέμεναν στενές. Η κρίση έπληξε τις σχέσεις της Τουρκίας όχι με το Ισραήλ, αλλά με την κυβέρνηση Μπους. Αφορμή για την ψύχρανση, που έφθασε σε άνευ προηγουμένου επίπεδα, ήταν οι τουρκικές αντιρρήσεις γύρω από την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Για την κρίση με τις ΗΠΑ δεν ευθυνόταν η ισλαμιστικών καταβολών κυβέρνηση, καθώς οι αμερικανικές ενέργειες στο Ιράκ ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταψήφισαν στην Εθνοσυνέλευση, μαζί με το ένα τρίτο περίπου των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, νομοσχέδιο που θα επέτρεπε τη διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων καθ’ οδόν προς το Ιράκ από την τουρκική επικράτεια και τον εναέριο χώρο.

Η κυβέρνηση Ερντογάν, σύσσωμη η αντιπολίτευση αλλά και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις θεώρησαν ότι οι ΗΠΑ εισέβαλαν σε μία, γειτονική της Τουρκίας χώρα, αγνοώντας επιδεικτικά τα εκεί τουρκικά συμφέροντα και ανησυχίες. Με τις καθημερινές ειδήσεις για μαζικές απώλειες αμάχων και την αναρχία που ακολούθησε την εισβολή, αλλά και την παγίωση αυτόνομης κουρδικής οντότητας στο Βόρειο Ιράκ, ο αντιαμερικανισμός στην Τουρκία άγγιξε πρωτόγνωρα επίπεδα. Η κυβέρνηση Ερντογάν, με τη σύμφωνη γνώμη του στρατεύματος, εξέφρασε συχνά δυσαρέσκεια για τα τεκταινόμενα στο Ιράκ.



Από την εποχή αυτής της δυσαρέσκειας και της ψύχρανσης με τους «καουμπόηδες» της κυβέρνησης Μπους χρονολογείται η προσπάθεια της κυβέρνησης Ερντογάν να εφαρμόσει στην εξωτερική της πολιτική την αρχή του συμβούλου, τότε, του Ερντογάν Αχμέτ Νταβούτογλου «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες». Στα μάτια της κυβέρνησης, η βαθύτατη ρήξη συμφερόντων με τις ΗΠΑ στο Ιράκ, επέβαλε στην Τουρκία να αναπτύξει αυτόνομη εξωτερική πολιτική, θέτοντας τέλος στη συστράτευση με τη Δύση στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής. Φιλοδοξία της νέας κυβέρνησης, να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη και φωνή κύρους στη Μέση Ανατολή, περιοχή που η Τουρκία θεωρεί, λόγω του οθωμανικού παρελθόντος, «φυσική της ενδοχώρα» αλλά από την οποία ήταν απούσα από την εποχή της οθωμανικής κατάρρευσης.

Προκειμένου να εκπληρώσει τη φιλοδοξία της αυτή, η Τουρκία έπρεπε να επιλύσει τις διαφορές που τη χώριζαν με τους γείτονές της, καθώς διατηρούσε με όλους κάκιστες σχέσεις. Πρώτα απ’ όλα με τη Συρία, με την οποία έφθασε στα πρόθυρα πολέμου το 1998 με αφορμή τη στέγη που το καθεστώς Άσαντ παρείχε στον Οτσαλάν. Σε εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα, κατόρθωσε να μεταλλάξει τις σχέσεις με τη Συρία σε σχέσεις στρατηγικού εταίρου. Η Τουρκία έστειλε ειρηνευτική δύναμη στο Λίβανο μετά τον πόλεμο Ισραήλ – Χεζμπολλάχ το 2006, ενώ εγκαινίασε σχέσεις με τη Χαμάς. Ωστόσο, παρά τις σχετικές ανησυχίες Δύσης και κεμαλιστών, η Τουρκία δεν εγκατέλειψε τις φιλοδοξίες της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ίδια κυβέρνηση Ερντογάν, που οι κεμαλιστές κατηγορούσαν ότι «τα ‘κανε πλακάκια με τους Άραβες», προώθησε με θεαματική ταχύτητα τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας. Θα ήταν περισσότερο ακριβές να γίνεται λόγος όχι για αλλαγή άξονα, αλλά για χάραξη πολυμέτωπης εξωτερικής πολιτικής.

Η πολιτική αυτή κρατούσε λεπτές ισορροπίες. Παρά τα πολιτικά και οικονομικά ανοίγματα στους Άραβες, οι σχέσεις με το Ισραήλ διατηρήθηκαν σε καλό επίπεδο και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις συνεχίσθηκαν. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι η απερχόμενη κυβέρνηση Όλμερτ είχε αποδεχθεί την τουρκική πρόταση για μεσολάβηση μεταξύ Ισραήλ και Συρίας, μεσολάβηση που η τουρκική κοινή γνώμη πληροφορήθηκε μήνες αφότου είχαν αρχίσει οι σχετικές συνομιλίες.

Ο κατήφορος προς το «Χωρισμό»

Τα σχόλια που καταφέρονται με σφοδρότητα κατά του Ισραήλ στον τουρκικό τύπο, και δη στις ισλαμικές και αριστερές εφημερίδες, είναι συνηθισμένα. Εντείνονται ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης στις αραβοϊσραηλινές σχέσεις. Έτσι, μύδρους εξαπέλυαν κατά του Ισραήλ οι τουρκικές εφημερίδες κατά τη διάρκεια του πολέμου με τη Χεζμπολλάχ το 2006, αλλά και της επίθεσης στη Γάζα τον περασμένο χειμώνα. Όπως έχουν σημειώσει πολλοί αναλυτές, ο μέσος Τούρκος, αιχμάλωτος στη θρησκοληψία του, ποτέ δεν μπόρεσε να «καταπιεί» τη συμμαχία με το Ισραήλ.

Το συναίσθημα αλληλεγγύης σε θρησκευτικό και μόνο επίπεδο (ο εθνικισμός του «μέσου Τούρκου» κατά τα λοιπά τον κάνει να αισθάνεται περιφρόνηση έναντι των Αράβων) ωθεί την κοινή γνώμη να συστρατεύεται με τους Παλαιστίνιους. Ωστόσο, η κυβέρνηση αν και προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του Ισραήλ και των ΗΠΑ ξεκινώντας διπλωματικές επαφές με τη Χαμάς, τηρούσε πάντα αποστάσεις και διαφήμιζε τον εαυτό της ενώπιον της Δύσης ως τη μόνη δύναμη που διατηρεί στενότατες σχέσεις, τόσο με τον αραβικό κόσμο (ως αποτέλεσμα της πολιτικής Ερντογάν) όσο και με το Ισραήλ.

Στην Τουρκία «ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες» με την άμετρη χρήση βίας των Ισραηλινών στη Γάζα, και σειρά οργανώσεων – από τις ισλαμιστικές ως τις αριστερές – καλούσαν σε μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων. Η κοινή γνώμη ηλεκτρίσθηκε ανησυχητικά. Επανεμφανίσθηκαν σε καταστήματα των τουριστικών περιοχών ταμπέλες «απαγορεύεται η είσοδος σε Ισραηλινούς», όπως είχε συμβεί και το 2006. Η τουρκική και η διεθνής κοινή γνώμη, αλλά και οι περισσότεροι Τούρκοι αναλυτές, συνειδητοποίησαν ωστόσο για πρώτη φορά, πως το κεφάλαιο της τουρκοϊσραηλινής συμπόρευσης έχει κλείσει με την έκρηξη – σόου του Ερντογάν στο διεθνές οικονομικό φόρουμ στο Νταβός τον περασμένο Ιανουάριο. Ένας Ερντογάν σε έξαλλη κατάσταση επιτέθηκε στον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, κατηγορώντας τον ότι δεν του άφησε χρόνο να μιλήσει. «Είσαι γέρος, γι’ αυτό φωνάζεις... Εσείς ξέρετε καλά να σκοτώνετε».

Η αγένεια και η επιθετικότητα του Ερντογάν, καθώς και το στιλ «του πεζοδρομίου» και ο αυταρχισμός του, ήταν γνωστή στους πάντες και πριν από το επεισόδιο στο Νταβός. Μία φραστική επίθεση τέτοιου μεγέθους, όμως, κατά αρχηγού άλλου κράτους ήταν υπερβολική ακόμη και για τα δεδομένα του Ερντογάν, που έχει επιτεθεί φραστικά ακόμη και σε οπαδούς του κόμματός του με χυδαίο τρόπο μπροστά στις κάμερες.

Εκτός από το ίδιο το περιστατικό, αυτό που προκάλεσε εντύπωση με την κρίση του Νταβός ήταν η πυρετώδης προσπάθεια των Ισραηλινών να το υποβαθμίσουν, καθώς και οι πυροσβεστικές προσπάθειες των ΗΠΑ. Δεδομένου ότι τόσο οι αρχές, όσο και μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης στο Ισραήλ, αντιδρούν συνήθως υστερικά στην παραμικρή κριτική προερχόμενη από το εξωτερικό, προκάλεσε απορία μεταξύ των αναλυτών, η ψυχραιμία και η αυτοσυγκράτηση που επέδειξαν οι Ισραηλινοί στην επίδειξη αγένειας του Ερντογάν. Ως απάντηση στο «μάθημα ηθικής» του Τούρκου πρωθυπουργού, ο αρχηγός του στρατού ξηράς του Ισραήλ Άβι Μιζραχί τον κάλεσε να κοιταχθεί στον καθρέφτη. "Πώς μπορεί ο ηγέτης μιας χώρας με τόσο βεβαρημένο παρελθόν, που περιλαμβάνει από την Αρμενική Γενοκτονία του 1915 ως τις σφαγές των Κούρδων και Κυπρίων αμάχων πολύ πιο πρόσφατα, να παραδίδει μαθήματα ηθικής; Η Τουρκία έχει τη φωλιά της πολύ λερωμένη και καλύτερα να ασχοληθεί με τις δικές της αμαρτίες παρά με εκείνες των άλλων", σημείωσε ο Μιζραχί.

Το αξιοσημείωτο στην επίθεση Μιζραχί, που εξέφρασε αυτό που σκεπτόταν ο μέσος Ισραηλινός, είναι τα συντονισμένα πυρά που ο στρατιωτικός δέχθηκε από τον τύπο της χώρας του. Πολλοί αναλυτές τον κάλεσαν να σιωπήσει, επισημαίνοντας ότι σε παρόμοια ζητήματα νομιμοποιούνται να παρέμβουν μόνο οι πολιτικοί και όχι το στράτευμα. «Εδώ δεν είναι Τουρκία» υπενθύμιζε ο τύπος στον Μιζραχί, «και οι στρατιωτικοί δεν ανακατεύονται εκεί που δεν τους παίρνει». Σε μία ασυνήθιστη κίνηση, οι αναλυτές καλούσαν το Ισραήλ να καταπιεί την προσβολή αδιαμαρτύρητα, δίνοντας προτεραιότητα στη στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία.

Η παράσταση του Ερντογάν στο Νταβός προκάλεσε πανηγυρισμούς στον τύπο του αραβικού και του ευρύτερου μουσουλμανικού κόσμου, καθώς και στο φιλοκυβερνητικό και τον εθνικιστικό τύπο της Τουρκίας. Ωστόσο, πολλές από τις κεντρώες κεμαλικές εφημερίδες εξέφραζαν ανησυχία ότι το σόου θα έπληττε ανεπανόρθωτα τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και τη Δύση. Η τουρκική διπλωματία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ επιδόθηκαν σε συντονισμένο αγώνα πυρόσβεσης και σε μία προσπάθεια να αποδώσουν το επεισόδιο του Νταβός στον εκρηκτικό χαρακτήρα (και τη διαβόητη έλλειψη τρόπων) του Τούρκου πρωθυπουργού.


Τ. Ερντογάν - Σ. Πέρες στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός (Ιανουάριος 2009)

Η συγκρατημένη αντίδραση των Ισραηλινών μετά το Νταβός οφείλεται στην ευρεία πεποίθηση στο Ισραήλ ότι η στρατιωτική και πολιτική συνεργασία των δύο χωρών αποτελεί στρατηγική επιλογή κτισμένη σε γερά θεμέλια αμοιβαίου συμφέροντος άνω και πέραν από τον Ερντογάν. «Ο Ερντογάν μπορεί να κάνει τον κλόουν όποτε θέλει. Όλοι γνωρίζουν πως η ευρύτερη στρατιωτική και στρατηγική συνεργασία των δύο χωρών δεν εξαρτάται από πρόσωπα που έρχονται και παρέρχονται», μου είχε πει τότε ισραηλινή διπλωματική πηγή. Ωστόσο, ο αποκλεισμός στις 9 Οκτωβρίου του Ισραήλ από προγραμματισμένη αεροπορική άσκηση στην κεντρική Μικρά Ασία, στην οποία θα συμμετείχαν και η Ιταλία και οι ΗΠΑ, δείχνει πως η κρίση δεν έχει περιορισθεί στο επίπεδο της ηθικολογίας και της διπλωματίας. Έχει μεταφερθεί σε εκείνο των στρατιωτικών σχέσεων, στις οποίες ακριβώς κτίσθηκε η συμμαχία Τουρκίας – Ισραήλ.

Για απρόσμενο «χαστούκι» μιλούν διπλωματικοί κύκλοι στο Ισραήλ, ενώ η δυσαρέσκεια κατά της Τουρκίας για την προσβολή μεγαλώνει στην ισραηλινή κοινή γνώμη. ΗΠΑ και Ιταλία αποχώρησαν από την άσκηση, ενώ ο Ερντογάν δικαιολογούσε την απόφαση ισχυριζόμενος ότι αντανακλά το λαϊκό συναίσθημα στην Τουρκία. Κυβερνητικές πηγές δήλωναν στον τουρκικό τύπο ότι η κυβέρνηση δεν επιθυμούσε να δώσει το μήνυμα στην κοινή γνώμη της χώρας πως «τα αεροπλάνα που βομβαρδίζουν αμάχους στη Γάζα ασκούνται στους ουρανούς της Ανατολίας». Ο δε υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου δήλωνε πως η Τουρκία δεν επιθυμεί να εμφανίζεται ως συνεργαζόμενη στρατιωτικά με το Ισραήλ, όσο το τελευταίο βομβαρδίζει τη Λωρίδα της Γάζας.

Παρά την ακύρωση της άσκησης και τη δυσαρέσκεια που αυτή προκάλεσε στο Ισραήλ, υπήρχε ωστόσο περιθώριο οι μετριοπαθείς Ισραηλινοί αναλυτές να πείσουν την κοινή γνώμη της χώρας τους πως η τουρκική απόφαση ήταν «προς εσωτερική κατανάλωση» και δεν είχε πρόθεση να προσβάλει το Ισραήλ. Ωστόσο, κάθε τέτοια δυνατότητα χάθηκε μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου της σειράς «Χωρισμός» στην τουρκική τηλεόραση. Η τουρκικής παραγωγής σειρά υποτίθεται πως πραγματεύεται μία ερωτική ιστορία στη Γάζα, με φόντο τους βομβαρδισμούς του περασμένου χειμώνα. Ωστόσο, στο πρώτο επεισόδιο, που έσπειρε τρόμο σε πολλούς κύκλους στην Τουρκία για διαφορετικούς λόγους, εικονίζονταν Ισραηλινοί στρατιώτες να πυροβολούν εν ψυχρώ «για πλάκα» παιδιά και βρέφη που τους χαμογελούσαν και ήθελαν να τους χαιρετίσουν.

Αν πολλοί Τούρκοι αναλυτές έκαναν λόγο για φθηνή υπερβολή με κατασκευή καταστάσεων που «πουλάνε» τηλεοπτικά, στο Ισραήλ η δυσαρέσκεια ξεχείλισε. Το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε από την τουρκική κυβέρνηση να παρέμβει ώστε να σταματήσει η προβολή της σειράς στην κρατική τηλεόραση. Στο μεταξύ, αλυσίδα καφέ στο Τελ Αβίβ ανακοίνωνε ότι σταματά την πώληση τουρκικού καφέ, ενώ καλούσε για «πολιτιστικό μποϊκοτάζ» της Τουρκίας. Ταξιδιωτικά γραφεία ανακοίνωναν ότι ακυρώνουν τα ταξίδια προς τα τουρκικά παράλια, το δεύτερο πιο δημοφιλή προορισμό για τους Ισραηλινούς παραθεριστές. Στελέχη της ισραηλινής κυβέρνησης προειδοποιούσαν με τη σειρά τους ότι θα μποϊκοτάρουν τη δεξίωση της τουρκικής πρεσβείας στο Τελ Αβίβ για την εθνική εορτή της 29ης Οκτωβρίου (επέτειος της ανακήρυξης της Τουρκικής Δημοκρατίας). Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, οι τουρκοϊσραηλινές σχέσεις βρίσκονται στο ναδίρ τους.


Σύριος μουσουλμάνος κληρικός αφήνει ένα τριαντάφυλλο έξω από την τουρκική πρεσβεία στη Δαμασκό

Η ισραηλινή «προδοσία» της τουρκικής μεσολάβησης

Πολλοί στο δυτικό τύπο, αλλά και κάποιοι Τούρκοι αναλυτές, βιάζονται να αποδώσουν τα «επανειλημμένα χαστούκια του Ερντογάν προς το Ισραήλ» στην ισλαμική ιδεολογία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, αλλά και σε μία υπολαμβανόμενη «αλλαγή άξονα» στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Τα αίτια, όμως, που οδήγησαν στην υπό εξέλιξη κρίση είναι πολλά και ποικίλα και αφορούν τόσο τις εσωτερικές πολιτικές δυναμικές της Τουρκίας, όσο και αυτές στην εξωτερική της πολιτική. Ο σημαντικότερος, ίσως, λόγος για την κρίση βρίσκεται στο παρασκήνιο και διαφεύγει της προσοχής πολλών αναλυτών.

Το άνοιγμα της Τουρκίας στον αραβικό κόσμο αποτελεί τμήμα της γενικότερης πολιτικής της να αντικαταστήσει μία εξωτερική πολιτική που βασιζόταν στην απειλή της χρήσης στρατιωτικής βίας με μία εξωτερική πολιτική πιο δημιουργική, βασισμένη στη δύναμη που απορρέει από το οικονομικό της οπλοστάσιο, τους εξελισσόμενους δημοκρατικούς της θεσμούς και το κύρος της διπλωματίας της. Μόλις είδε τις σχέσεις της με τη Συρία να αποκαθίστανται και κέρδισε την εμπιστοσύνη της Δαμασκού, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε πως οι φιλοδοξίες της για περιφερειακή ηγεμονία επέβαλαν να αναλάβει υπηρεσίες καλής θελήσεως μεταξύ της Συρίας και του Ισραήλ. Η άρση της οιονεί εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ των δύο χωρών, θα αποτελούσε σημαντικό βήμα για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, και η Τουρκία θα έπαιρνε τα εύσημα για την επιτυχία από τη διεθνή κοινότητα.

Η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα ήρθε χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση της Τουρκίας από την ισραηλινή πλευρά. Σύμφωνα με αποκαλύψεις του ισραηλινού τύπου, την επαύριο του επεισοδίου στο Νταβός, ο Εχούντ Όλμερτ απέκρυψε από τον Ερντογάν ότι επίκειτο ισραηλινό χτύπημα κατά της Χαμάς στη Γάζα, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Άγκυρα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης εκείνης, μία μόλις εβδομάδα πριν από την έναρξη των επιχειρήσεων στη Γάζα, ο Ερντογάν είχε μεσολαβήσει σε τετράωρη συνομιλία μεταξύ του τότε Ισραηλινού πρωθυπουργού και του Σύριου προέδρου Μπασάρ Αλ-Άσαντ. Όλμερτ και Άσαντ είχαν συμφωνήσει την έναρξη απευθείας συνομιλιών.

Στην Άγκυρα διεμείφθησαν τα εξής. Μιλώντας έκαστος χωριστά με τον Ερντογάν (ο Άσαντ από το τηλέφωνο), οι δύο αρχηγοί είχαν συντάξει προσχέδιο κοινής δήλωσης για επικείμενη έναρξη συνομιλιών προς την κατεύθυνση της σύναψης διπλωματικών σχέσεων. Όταν άρχισε η επίθεση στη Γάζα, ο Ερντογάν θεώρησε ότι ο Όλμερτ τον ενέπαιξε με το χειρότερο τρόπο, εκθέτοντάς τον παράλληλα μπροστά στο Σύριο πρόεδρο. Προσπαθώντας να βγει από τη διεθνή απομόνωση, στην οποία την έχει σπρώξει το αυταρχικό της καθεστώς αλλά και οι συνεχείς της παρεμβάσεις στα εσωτερικά του Λιβάνου, η Συρία επιθυμούσε την ειρήνευση με το Ισραήλ διακαώς. Η έναρξη των βομβαρδισμών στη Γάζα, ωστόσο, ήρθε και για τη Συρία ως κεραυνός εν αιθρία. Το καθεστώς Άσαντ στερείται μεν λαϊκής νομιμοποίησης, αλλά θα κινδύνευε να εξοστρακισθεί από τον αραβικό κόσμο, εάν προχωρούσε σε οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, ενώ η Γάζα βομβαρδιζόταν.

Στην απογοήτευση για το ναυάγιο της μεσολάβησης οφείλεται το επεισόδιο στο Νταβός, αλλά και ο χαρακτηρισμός της ισραηλινής επιχείρησης από τον Ερντογάν ως «προσβολή, πρωτίστως, κατά της Τουρκίας». Ο Όλμερτ, σε δηλώσεις του μετά το περιστατικό, ισχυρίσθηκε πως στην Άγκυρα δε γνώριζε για την επικείμενη επίθεση και, άρα, δεν ενέπαιξε τον Ερντογάν. Πηγή των ισραηλινών υπηρεσιών ασφαλείας είχε αρνηθεί να σχολιάσει τον ισχυρισμό. Είχε, ωστόσο, δηλώσει στο γράφοντα: «Εκτιμούμε ιδιαίτερα τις προσπάθειες μεσολάβησης του Ερντογάν για την ειρήνευση μεταξύ Ισραήλ και Συρίας. Ωστόσο, δεν ήταν δυνατόν να ειδοποιηθεί για την επικείμενη επίθεση στη Γάζα. Ο Ερντογάν και η τουρκική κυβέρνηση διατηρούν στενότατες σχέσεις με τη Χαμάς. Εάν ενημερώνονταν, το μυστικό θα περνούσε στην άλλη πλευρά. Έτσι, θα χάναμε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού».

Ο Ερντογάν δε συγχώρησε ποτέ τους Ισραηλινούς, θεωρώντας ότι τον μαχαίρωσαν πισώπλατα. Η νέα κυβέρνηση Νετανιάχου, στο μεταξύ, κάθε άλλο παρά διατεθειμένη είναι να ξανανοίξει το κεφάλαιο των συνομιλιών με τη Συρία, ενώ θεωρεί πως, εξαιτίας των σχέσεών της με τη Χαμάς, η Τουρκία δεν μπορεί να αποτελέσει φερέγγυο και αμερόληπτο μεσολαβητή. Ο Νετανιάχου εξέφρασε την εκτίμησή του αυτή σε προτροπή του Ισπανού υπουργού Εξωτερικών Μιγέλ-Άνχελ Μορατίνος να επαναληφθούν οι συνομιλίες με τη Συρία και την Τουρκία στο ρόλο του μεσολαβητή. Ο Μορατίνος βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ συνοδεύοντας τον Ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ-Λουΐς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο σε επίσημη επίσκεψη. Η Συρία, παράλληλα, αποστέλλει μηνύματα ότι μόνο την Τουρκία δέχεται ως μεσολαβητή σε όποιες συνομιλίες με το Ισραήλ. Περαιτέρω εξόργισε την τουρκική κυβέρνηση η άρνηση των Ισραηλινών να επιτρέψουν στον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών να επισκεφθεί τη Λωρίδα της Γάζας, κατά τη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψής του στο Ισραήλ.

Εσωτερικά πολιτικά οφέλη και πολιτικές ισορροπίες

Πέραν της μνησικακίας του Ερντογάν για την «προδοσία» μιας προσπάθειας στην οποία είχε επενδύσει προσωπικά, πίσω από τα χαστούκια στο Ισραήλ κρύβεται η πρόθεσή του να αποκομίσει πολιτικά οφέλη εις βάρος του πρώην συμμάχου. Η αντιπάθεια προς το Ισραήλ συνενώνει τη συντριπτική πλειοψηφία της τουρκικής κοινής γνώμης. Μαζί με τον αντιαμερικανισμό, αποτελούν το κοινό σημείο, γύρω από το οποίο συνενώνονται οι πλέον ετερόκλητες ομάδες – ισλαμιστές, κεμαλιστές, εθνικιστές, φιλελεύθεροι αριστεροί, μαρξιστές, νεο-φασίστες.

Ο Ερντογάν κερδίζει ψήφους εμφανιζόμενος ως προστάτης των αδικημένων, όπως αυτοχαρακτηρίσθηκε σε πρόσφατες δηλώσεις του. Τα τεκταινόμενα στη Γάζα αποτέλεσαν χρυσή ευκαιρία για το κυβερνών κόμμα να συσπειρώσει τους οπαδούς του. Πολλοί Τούρκοι αναλυτές, που δεν είναι αρνητικά προδιατεθειμένοι κατά του Ερντογάν, σημειώνουν πως τα χαστούκια στο Ισραήλ λαμβάνουν χώρα σε στιγμές, όπου η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με έντονη κριτική και με τη δημοτικότητά της πεσμένη. Έτσι, η παράσταση του Νταβός ήρθε σε μία στιγμή που η κυβέρνηση βρισκόταν αντιμέτωπη με χείμαρρο επικρίσεων για το χειρισμό της υπόθεσης Εργκένεκον, τη συμπεριφορά της έναντι του τύπου, την αδυναμία της να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και την επιβράδυνση των ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων. Με τη φιλελεύθερη διανόηση να έχει εγκαταλείψει τον Ερντογάν, καθώς έβλεπε το κυβερνών κόμμα να υπαναχωρεί στις υποσχέσεις του για συνταγματική μεταρρύθμιση, η δημοτικότητα του Ερντογάν είχε μειωθεί σημαντικά. Δύο μήνες μετά το σόου του Νταβός, διεξήχθησαν στην Τουρκία δημοτικές εκλογές, στις οποίες το κυβερνών κόμμα υπέστη απώλεια ψήφων (οκτώ ποσοστιαίες μονάδες).

Το πρόσφατο πάλι χτύπημα, που ήρθε με τον αποκλεισμό του Ισραήλ από τη στρατιωτική άσκηση, έλαβε χώρα σε μία περίοδο που ο Ερντογάν δεχόταν καταιγισμό πυρών από τον εθνικιστικό και τον κεμαλικό χώρο, αναφορικά με τα ανοίγματα της κυβέρνησης προς τους Κούρδους της Τουρκίας και την Αρμενία. Όπως συνέβη και τον Ιανουάριο, τα χαστούκια στο Ισραήλ ανέβασαν τη δημοτικότητα του πρωθυπουργού στις δημοσκοπήσεις.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από τον ισχυρισμό ότι η τουρκική κυβέρνηση κόπτεται για το δράμα των αμάχων στη Γάζα. Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν κριτήριο στην εξωτερική πολιτική οποιουδήποτε κράτους, πόσο μάλιστα της Τουρκίας που έχει μία ιδιαίτερα ένοχη ιστορία στον τομέα αυτό. Η κυβέρνηση Ερντογάν έσπευσε να συγχαρεί τον Αχμαντινετζάντ για τη δήθεν νίκη του στις προεδρικές εκλογές του Ιράν, παρά την παραδοχή των ιρανικών αρχών για νοθεία και τις εν ψυχρώ δολοφονίες των διαδηλωτών από τη μηχανή καταστολής της ισλαμικής δημοκρατίας. Ο Νταβούτογλου χαρακτήριζε «εσωτερική υπόθεση» του Ιράν τα σχετικά με τις εκεί προεδρικές εκλογές. Ούτε έχει η Τουρκία κάποιο πρόβλημα να ερωτοτροπεί με τη Συρία, ένα καθεστώς προσωποπαγούς δικτατορίας, ή με τη Σαουδική Αραβία, το άντρο του σκοταδισμού. Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» καθίστανται αντικείμενο επίκλησης από τον Ερντογάν, μόνο όταν η επίκληση αυτή του κομίζει πολιτικά οφέλη. Έτσι, η θρησκόπληκτη εκλογική του βάση θέλει να ακούει για τα δικαιώματα των «μουσουλμάνων αδελφών μας» στην Παλαιστίνη και για εκείνα των Ουϊγούρων στην Κίνα, όχι όμως για τους «δυτικόπληκτους» και «άθεους» διαδηλωτές του Ιράν.

Πίσω από τις εκρήξεις του Τούρκου πρωθυπουργού, βρίσκεται και η αλλαγή στις σχέσεις πολιτικών – στρατεύματος στην Τουρκία. Το άστρο του Ισραήλ βρισκόταν ψηλά στον τουρκικό ουρανό, όσο το κεμαλικό στρατόπεδο μονοπωλούσε την πολιτική σκηνή της χώρας και οι ένοπλες δυνάμεις υπαγόρευαν στους πολιτικούς τη γραμμή που έπρεπε να ακολουθήσουν. Όσο ζοχαδιασμένος και αν ήταν ο Ερντογάν με το Ισραήλ, δε θα μπορούσε ποτέ πριν πέντε χρόνια, να ακυρώσει μία στρατιωτική άσκηση. Για τα θέματα αυτά αποφάσιζαν οι ένοπλες δυνάμεις, που διαχειρίζονταν τη στρατηγικής σημασίας σχέση με το Ισραήλ. Ωστόσο, η πολιτική δύναμη του στρατεύματος έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα, ως συνέπεια των μεταρρυθμίσεων εκδημοκρατισμού των τελευταίων χρόνων. Σήμερα, ως αποτέλεσμα του περιορισμού του πεδίου ελεύθερης δράσης των ενστόλων, κάθε απόφαση σε ζητήματα με προεκτάσεις στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, λαμβάνεται πλέον από τους πολιτικούς.

Σύμφωνα με τη Λαλέ Κεμάλ, πολιτικό αναλυτή με ειδίκευση στα ζητήματα των ενόπλων δυνάμεων, η κοινή άσκηση με το Ισραήλ, σε καμία περίπτωση δε θα είχε ακυρωθεί, εάν η απόφαση βρισκόταν στα χέρια των στρατιωτικών. Σήμερα, όμως, το στράτευμα δεν μπορεί πια να επιβάλει στην κυβέρνηση τις στρατηγικές του επιλογές. Κατά την Κεμάλ, η εξασθένιση του ρόλου των στρατιωτικών στους μηχανισμούς διαμόρφωσης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ευθύνεται σημαντικά για την υποβάθμιση της σχέσης με το Ισραήλ.

Ο καταξιωμένος Τούρκος αναλυτής Τζενγκίζ Τσαντάρ, ειδικευμένος σε ζητήματα Μέσης Ανατολής, συμφωνεί με την Κεμάλ. «Η τουρκοϊσραηλινή συμμαχία δεν είχε βάθος, καθώς ερχόταν σε αντίθεση με το λαϊκό συναίσθημα στην Τουρκία. Στηριζόταν στις ένοπλες δυνάμεις και σε κοινές ανησυχίες ασφάλειας. Οι ανησυχίες αυτές έχουν, πλέον, εκλείψει για την Τουρκία», σημειώνει. «Δυστυχώς, οι Ισραηλινοί πίστεψαν ότι η συμμαχία με το στρατιωτικό και κρατικό κατεστημένο της Τουρκίας ήταν αρκετή και ότι θα διαρκούσε αιώνια. Καθώς, όμως, η Τουρκία διανύει ραγδαία βήματα εκδημοκρατισμού, η συμμαχία αυτή δε θα μπορούσε να συνεχισθεί με τον ίδιο τρόπο.»

Διεθνείς παράμετροι: «Δεν τους χρειαζόμαστε πια» και η πολιτική Ομπάμα

Με τη διαπίστωση του Τσαντάρ ότι οι απειλές ασφάλειας που άλλοτε υπαγόρευσαν τη συμπόρευση Τουρκίας – Ισραήλ έχουν εκλείψει ομοφωνούν οι Τούρκοι αναλυτές. Σημειώνουν πως η Συρία, πλέον, όχι μόνο δεν είναι εχθρός, αλλά «ο καλύτερος φίλος» της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή. Το ΡΚΚ έχει πάψει να αποτελεί πραγματική απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ο ηγέτης του είναι έγκλειστος σε φυλακή ασφαλείας και η κυβέρνηση προωθεί τους τελευταίους μήνες τολμηρό πακέτο μέτρων για την πολιτική λύση του Κουρδικού. Ακόμη πιο τολμηρό είναι το άνοιγμα της κυβέρνησης προς την Αρμενία, και με την υπογραφή στη Γενεύη οδικού χάρτη για τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων με τη χώρα αυτή. Η λυσσαλέα εκστρατεία σε όλα τα διεθνή φόρα και, κυρίως στις ΗΠΑ, για την προβολή των τουρκικών θέσεων άρνησης της Αρμενικής Γενοκτονίας θα χάσει την κεντρική σημασία που είχε μέχρι πρόσφατα. Η συστράτευση του Ισραήλ και των εβραϊκών λόμπι στον τομέα αυτό δεν είναι πια αναγκαία για την Τουρκία, που βιάζεται να προβεί σε συνολική διαπραγμάτευση με την Αρμενία. Την ειρήνευση Τουρκίας – Αρμενίας επιθυμούν ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, όπως αποδεικνύει και η παρουσία της Χίλαρι Κλίντον κατά την υπογραφή του οδικού χάρτη της Γενεύης.

Η σημερινή Τουρκία αντικατέστησε μία εξωτερική πολιτική επικεντρωμένη στην ασφάλεια, με μία εξωτερική πολιτική βασισμένη στην καλλιέργεια σχέσεων οικονομικής αλληλεξάρτησης. Αντί να επικεντρώνεται στον αγώνα να καταπνίξει τον αποσχιστικό αγώνα των Κούρδων και να αντικρούσει τις αρμενικές αιτιάσεις, έχει στρέψει την προσοχή της στην κατάκτηση των αραβικών αγορών. Τουρκικές κατασκευαστικές και εξαγωγικές εταιρείες έχουν σαρώσει τον αραβικό κόσμο, ενώ εκατομμύρια πετροδολάρια σε επενδύσεις έδωσαν μία τονωτική ένεση στην τουρκική οικονομία. Το άνοιγμα στον αραβικό κόσμο και το φλερτ με το Ισραήλ είναι ασύμβατα, σημειώνουν πολλοί Τούρκοι αναλυτές και διπλωμάτες. «Δεν χρειαζόμαστε πια το Ισραήλ» σημειώνουν αναλυτές, ενώ γίνεται λόγος για «υποθήκη» που βαραίνει την Τουρκία από τη συστράτευσή της με το Ισραήλ την προηγούμενη δεκαετία, μία υποθήκη από την οποία πρέπει να απαλλαγεί.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι, πλέον, η Τουρκία μπορεί να διαγράψει το Ισραήλ, χωρίς ιδιαίτερο κόστος στις διεθνείς της σχέσεις. Το εβραϊκό κράτος βρίσκεται στη χειρότερη διπλωματική απομόνωση της ιστορίας του. Η προεδρία Ομπάμα είναι αποφασισμένη να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ, προκειμένου να διατηρήσει τα ερείσματα που με κόπο έκτισε στο μουσουλμανικό κόσμο. Έχουν αρχίσει να πληθαίνουν στην Αμερική οι φωνές που καλούν το State Department να δώσει τέλος στην άνευ όρων στήριξη του Ισραήλ. Πολλοί κάνουν λόγο για παραμερισμό των συμφερόντων των ΗΠΑ, χάριν της εξυπηρέτησης εκείνων του Ισραήλ. Η πρόσφατη σύλληψη Αμερικανού με την κατηγορία της κατασκοπείας για το Ισραήλ, αποδεικνύει πως τα συμφέροντα των δύο χωρών δε συμβαδίζουν απαραίτητα.

Η άλλοτε καίρια σημασία του Ισραήλ για την αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει μειωθεί αισθητά, παρά τις πανικόβλητες προσπάθειες αμερικανοεβραϊκών λόμπι να «περιορίζουν τη ζημία». Η προεδρία Ομπάμα θεωρεί το Ισραήλ, που κατέστη ακόμη πιο αρτηριοσκληρωτικά εθνικιστικό και φοβικό υπό τη νέα κυβέρνηση Νετανιάχου, κομμάτι του προβλήματος και όχι της λύσης στο Μεσανατολικό. Παρά τη «για τα μάτια του κόσμου» αποχώρηση – διαμαρτυρία των ΗΠΑ και της Ιταλίας από την τουρκική αεροπορική άσκηση μετά τον αποκλεισμό του Ισραήλ, πληθαίνουν οι δυτικές κυβερνήσεις που έχουν απηυδήσει με την ισραηλινή αδιαλλαξία. Η δημοσίευση της έκθεσης Γκόλντστοουν, που καταλογίζει στο Ισραήλ (αλλά και τη Χαμάς) ευθύνες για εγκλήματα πολέμου στη Γάζα προμηνύει νέα προβλήματα για την Ιερουσαλήμ: δεν αποκλείεται Ισραηλινοί πολιτικοί να συρθούν στη Χάγη κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου.

Το Ισραήλ δεν κατέχει θέση – κλειδί, ούτε στο όραμα του Νταβούτογλου περί περιφερειακής ισχύος της Τουρκίας, ούτε στο όραμα του Ομπάμα για το Μεσανατολικό. Η σύμπτωση της αξιολόγησης των δύο κυβερνήσεων ενθαρρύνει την κυβέρνηση Ερντογάν για την ορθότητα των επιλογών της. Της υπαγορεύει να προχωρήσει στο δρόμο των δικών της προτεραιοτήτων με τη διαβεβαίωση πως, ακόμη και αν καταφέρει και νέα χαστούκια στο Ισραήλ, δεν πρόκειται να υποστεί καμία σοβαρή πολιτική ή οικονομική συνέπεια. Όταν οι Τούρκοι αναλυτές σημειώνουν πως σήμερα το Ισραήλ έχει ανάγκη την Τουρκία και όχι το αντίθετο, έχουν δίκιο. Παραλείπουν, ωστόσο, να τονίσουν ότι η Τουρκία δεν έχει καμία διάθεση να προσφέρει κάποια υπηρεσία στο Ισραήλ, τουλάχιστον μέχρι να δεχθεί η κυβέρνηση Νετανιάχου την Άγκυρα ως μεσολαβητή για την ειρήνευση με τη Συρία. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και ο Ερντογάν βράζει από το θυμό του.

Πηγή : Κωνσταντινούπολη Αλέξανδρος Μασσαβέτας , 28 Οκτ, http://www.newstime.gr

Read more...

Η FRONTEX ΔΕΝ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ FIR


Βροντερή απάντηση στις αστείες αιτιάσεις της Τουρκίας έδωσε σήμερα ο αρμόδιος Επίτροπος, κ. Ζακ Μπαρό ότι τα εναέρια μέσα της δύναμης Frontex δεν έχουν παραβιάσει ποτέ τον τουρκικό εναέριο χώρο, απαντώντας σε ερώτηση των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας με αφορμή παρενόχληση ελικοπτέρου που επιχειρούσε εντός του FIR Αθηνών από τουρκικό ραντάρ.

Στην ερώτησή τους οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. κατήγγειλαν την πάγια τουρκική τακτική των συνεχών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου, και κάλεσαν την Επιτροπή να πάρει θέση για το συγκεκριμένο περιστατικό.

Ο κ. Μπαρό τόνισε ότι η Frontex δεν έχει ποτέ απειληθεί από τις τουρκικές αρχές, ενώ για το περιστατικό επισήμανε ότι σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, το τουρκικό κέντρο ελέγχου της εναέριας κυκλοφορίας προσπάθησε να έλθει σε ασύρματη επικοινωνία με το ελικόπτερο με σκοπό να το αναγνωρίσει, αλλά η επαφή ήταν αδύνατη διότι χρησιμοποιήθηκε διαφορετική ραδιοσυχνότητα.


Επιπλέον, ενημέρωσε ότι η Frontex διαπραγματεύεται με τις αρμόδιες τουρκικές αρχές τη σύναψη συμφωνίας εργασίας στον τομέα της διαχείρισης των συνόρων, ενώ παράλληλα έχει ενημερώσει τους Τούρκους ομόλογούς του για τις δραστηριότητες της κοινής επιχείρησης Ποσειδών 2009 και τους κάλεσε να προσδιορίσουν επιχειρησιακά σημεία επαφής.

Η επικεφαλής της ομάδας των ευρωβουλευτών της ΝΔ, κυρία Μαριέττα Γιαννάκου, χαιρέτησε τις προσπάθειες της Επιτροπής στον ευαίσθητο τομέα διαχείρισης των συνόρων, που κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση.

«Θα παραμείνουμε πιστοί στην πάγια θέση μας περί συμμόρφωσης της Τουρκίας με τις διεθνείς της υποχρεώσεις και την εφαρμογή των αρχών καλής γειτονίας απέναντι στην Ελλάδα» κατέληξε η κυρία Γιαννάκου.

Read more...

ΑΙΓΑΙΟ: ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ


Χθες Τετάρτη, 28/10, από τις 23:31 έως τις 23:33 πραγματοποιήθηκαν εκπομπές ασυρμάτου από ραντάρ της DATCA προς Φιλανδικό αεροσκάφος ενώ αυτό πετούσε ανατολικά του Φαρμακονησίου σε ύψος 1000 ποδών εντός ελληνικού εναέριου χώρου. Οι κλήσεις έλεγαν ότι το αεροσκάφος ήταν εντός τουρκικού ενάεριου χώρου και να εγκαταλείψει την περιοχή, διαφορετικά θα εκτελείτο τακτική επιχείρηση.
Το αεροσκάφος εκτέλεσε κανονικά την αποστολή του. Απογειώθηκε από την Κω στις 23:12 και προσγειώθηκε στις 02:15.


Read more...

Το σύγχρονο ΟΧΙ είπαν τα Πομακόπουλα του Μεγάλου Δερείου στο Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής


Παρακολουθήσαμε χθες την παρέλαση και τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου στο χωριό Μεγάλο Δέρειο στην ακριτική μας Θράκη.
Εκεί όπου η ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου συνεχίζει απτόητη το έργο της.
Το "ηρωική" δεν είναι σχήμα λόγου αλλά βρίσκει αληθινά έκφραση στο πρόσωπο αυτής της δασκάλας.
Της δασκάλας που άντεξε...

* στις πιέσεις και στους εκβιασμούς του Τουρκικού Προξενείου και των εγκαθέτων του,
* που άντεξε στον ξυλοδαρμό αλλά στις απειλές ακόμη και για τη ζωή της,
* που άντεξε στις προσπάθειες περιθωριοποίησης και κατασυκοφάντησης της,
και που τώρα μπορεί να καμαρώνει τους μαθητές της να τραγουδάνε το "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" και να απαγγέλλουν ποιήματα για την εθνική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου.
Παρουσία δεκάδων επισήμων αλλά κυρίως των εκατοντάδων πομάκων κατοίκων του Μεγάλου Δερείου χαρήκαμε μία ακόμη χρονιά την όμορφη παρέλαση των μικρών μαθητών, τις καταθέσεις στεφάνων, την απαγγελία ποιημάτων από ΟΛΟΥΣ τους μαθητές του σχολείου και κατασυγκινηθήκαμε ακούγοντάς τους να τραγουδάνε τα τραγούδια και τον εθνικό μας ύμνο κυματίζοντας τις σημαίες τους και πέφτοντας με το πέρας της γιορτής στην αγκαλιά της δασκάλας τους.
Ειλικρινά, αν θέλετε στην επόμενη παρέλαση να δακρύσετε, κάντε τον κόπο και ανεβείτε στο Μεγάλο Δέρειο.
Τέλος, επειδή από ότι φαίνεται πολλοί προσπαθούν να αλλοιώσουν το νόημα της εθνικής μας γιορτής και από "περήφανο-νικηφόρο-ηρωϊκό έπος των Ελλήνων" να τον μετατρέψουν σε μηνύματα για το "περιβάλλον", την "οικονομία" και πολλές "κοινωνικοπολιτικές ασυναρτησίες", εμείς θα βροντοφωνάξουμε σε όλους αυτούς τους φτηνούς "κουλτουριάρηδες" και "πολιτικάντηδες" ότι
Η Ελλάδα ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
Και όσο κι αν κάποιοι προσπαθούνε να μας κάνουν να ξεχάσουμε, εκεί, στα βορειοηπειρωτικά βουνά, θα συνεχίσουν να παραμένουν άταφα τα νεκρά σώματα των χιλιάδων ηρώων μας, περιμένοντας την αναγνώριση της θυσίας τους και την δικαίωση από μια γενιά μπουχτισμένη από ηδονές, υλικά αγαθά και τραγική έλλειψη ιδανικών.
Ίσως μια μέρα, δίπλα στις φωτογραφίες των πολεμιστών του 1940, προστεθούν και σημερινοί ήρωες και ηρωίδες που δεν οπισθοχωρούν στις απειλές και συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά το κεφάλι.
Και μας κάνουνε αληθινά περήφανους.

Read more...

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ Bookmark and Share Ψάχνει ρόλο στη νέα Συμμαχία - ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ


Εκμεταλλευόμενη την αναβάθμισή της στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης Ομπάμα, η Άγκυρα θα επιδιώξει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στον μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ και στη συγγραφή του νέου Στρατηγικού Δόγματος της Συμμαχίας.

του Άγγελου Αθανασόπουλου

Σύμφωνα με μελέτες που έχουν διενεργηθεί από τουρκικά think tanks, η Τουρκία θα επιδιώξει επίμονα την απόσπαση μείζονων ανταλλαγμάτων για να εμπεδώσει τη θέση της ως ισότιμου συνομιλητή με τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.).

Χαρακτηριστική των τουρκικών θέσεων είναι πρόσφατη έκθεση του Ιδρύματος Πολιτικών, Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών (SETA), το οποίο απηχεί απόψεις του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Ο τίτλος της έκθεσης είναι «Η Τουρκία και ο Μετασχηματισμός του ΝΑΤΟ».

Σύμφωνα λοιπόν με την έκθεση, η Άγκυρα διαπνέεται από τρεις βασικές ανησυχίες κατά τον μετασχηματισμό της Ατλαντικής Συμμαχίας καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταψυχροπολεμικής περιόδου.

Η πρώτη αφορά τη συνέχιση της δέσμευσης του ΝΑΤΟ για την ασφάλεια της Τουρκίας. Συγκεκριμένα, στους κόλπους της Συμμαχίας έχει διαμορφωθεί ένα consensus ότι η ανάδειξη νέων διεθνών προκλήσεων (όπως η διασπορά των όπλων μαζικής καταστροφής και η τρομοκρατία) θέτει σε δεύτερη μοίρα βασικές αρχές του ΝΑΤΟ όπως η αποτροπή και η ανάσχεση, καθώς οι τελευταίες δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών. Η εξέλιξη αυτή αυξάνει την ανησυχία της Άγκυρας για πιθανή διάβρωση των νατοϊκών δεσμεύσεων σε σχέση με την εδαφική ασφάλεια και την προστασία της σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης. Οι Τούρκοι βασίζουν την ανησυχία αυτή σε δύο στοιχεία.

Πρώτον, αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι εν όψει του δεύτερου πολέμου στο Ιράκ, το 2003, υπήρξε δισταγμός από ορισμένους Ευρωπαίους συμμάχους για την ανάπτυξη αντιπυραυλικών συστημάτων Patriot, ενώ ανάλογη απροθυμία κατεγράφη για τον χαρακτηρισμό του ΡΚΚ ως τρομοκρατικής οργάνωσης.

Δεύτερον, η πιθανότητα απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν και η πυροδότηση μιας πυρηνικής κούρσας εξοπλισμών στη Μέση Ανατολή καθιστά αναγκαία τη διατήρηση της νατοϊκής δέσμευσης για προστασία από πυρηνική επίθεση. Διαφορετικά, η Άγκυρα ίσως ακολουθήσει τον δικό της «πυρηνικό» δρόμο.

Παράλληλα, την Τουρκία απασχολεί και η έλλειψη ενός κοινού στρατηγικού σκοπού στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Ο ψυχροπολεμικός συσχετισμός της τουρκικής δέσμευσης στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και η συνακόλουθη συμμαχική δέσμευση για προστασία της Τουρκίας από τη σοβιετική απειλή δεν ισχύει πλέον και η Άγκυρα θεωρεί ότι η κλίση των ΗΠΑ προς τον μονομερισμό (unilateralism) καταργεί τη «σχέση μεταξύ ίσων» που είχε οικοδομηθεί.

Η δεύτερη ανησυχία αφορά την πιθανότητα να διαβρωθεί η ταυτότητα της Τουρκίας ως δυτικής/ευρωπαϊκής χώρας. Η Άγκυρα δίνει μεγάλη σημασία στο ΝΑΤΟ για να αποδείξει ότι κατέχει αυτή την ταυτότητα, ιδιαίτερα λόγω της αντίδρασης αρκετών κρατών-μελών της Ε.Ε. στην ένταξή της σε αυτήν. Άλλωστε η Τουρκία δεν επιθυμεί να χάσει το ΝΑΤΟ την πρωτοκαθεδρία στην ευρωπαϊκή ασφάλεια, διότι διαφορετικά θα μειωνόταν και το δικό της ειδικό βάρος. Ωστόσο, η συζήτηση για τις επιχειρήσεις «εκτός περιοχής» του ΝΑΤΟ (η οποία συνοψίζεται στο δίλημμα «out of area or out of business») δημιουργεί προβληματισμό καθώς αφ’ ενός θα δυσκολέψει την οικοδόμηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της Τουρκίας μέσω ΝΑΤΟ, αφ’ετέρου όμως ίσως αυξήσει τη σημασία της καθώς θα αποτελεί πλέον προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ σε νέες περιοχές ευθύνης (π.χ. Μέση Ανατολή).

Η τρίτη ανησυχία σχετίζεται με το ενδεχόμενο ο μετασχηματισμός του ΝΑΤΟ να δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις της Τουρκίας με γειτονικές χώρες και ιδιαίτερα με τη Ρωσία. Το πόσο θα ενοχλούσε κάτι τέτοιο την Άγκυρα φάνηκε από την κατηγορηματική άρνησή της να επιτρέψει τη νατοϊκή παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα μετά τον πόλεμο στη Γεωργία επικαλούμενη τη Σύμβαση του
Μοντρέ.

Τι θα πρέπει λοιπόν να πράξει η Άγκυρα εν όψει και της συγγραφής του νέου Στρατηγικού Δόγματος του ΝΑΤΟ; Σύμφωνα με τους συγγραφείς της έκθεσης του SETA, η Τουρκία λογικά θα συμβαδίσει με την Ουάσινγκτον στο θέμα αυτό. Και θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει τέσσερις εξελίξεις που τα τελευταία χρόνια έχουν ενισχύσει τη διαπραγματευτική ικανότητά της εντός της Συμμαχίας.

Κατ’ αρχήν, υπάρχει η αδυναμία της Ε.Ε. να ασκήσει συνεκτική κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας. Δεύτερον, η σχετική μείωση της αμερικανικής ισχύος διεθνώς. Τρίτον, η σημασία της Τουρκίας έχει ενισχυθεί λόγω του ότι η Δύση θέλει να προσεγγίσει τον ισλαμικό κόσμο. Τέταρτον, η τουρκική εθνική ισχύς έχει αυξηθεί σε σχέση με τους γείτονές της αλλά και με τους δυτικούς εταίρους της.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι το ΝΑΤΟ δεν θα πρέπει να θεωρεί δεδομένη την Τουρκία. Θα πρέπει να την κερδίσει! Όσο η Συμμαχία θα ευνοεί την ανάπτυξη της «σκληρής» και «ήπιας» ισχύος της Τουρκίας, η τελευταία θα συνεργάζεται. Και η υποστήριξή της στον μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ δεν θα είναι αυτόματη.

Η έκθεση συνιστά και τρόπους να ελεγχθεί, προς το συμφέρον της Τουρκίας, ο νατοϊκός μετασχηματισμός. Η Άγκυρα θα πρέπει να οικοδομήσει τις σχέσεις με το ΝΑΤΟ στη βάση των αμοιβαίων συμφερόντων, όχι για να αποδεικνύει τη «δυτικότητα» της Τουρκίας. Θα πρέπει επίσης να αντιταχθεί στη μετατροπή της Συμμαχίας σε έναν παγκόσμιο οργανισμό ασφαλείας που θα περιόριζε τον ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, διότι έτσι θα μειωθεί η δική της σχετική ισχύς. Χρειάζεται επίσης να αναλάβει περαιτέρω πρωτοβουλίες στο μέτωπο Αφγανιστάν – Πακιστάν, καθώς και για την ένταξη του θέματος της ενεργειακής ασφαλείας στο νέο Δόγμα. Δεν θα πρέπει να παραμελήσει τις στρατιωτικές δυνατότητές της. Και κυρίως, καταλήγει η έκθεση, να αποτρέψει με κάθε τρόπο την υιοθέτηση ενός Στρατηγικού Δόγματος που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι στρέφεται κατά του ισλαμικού κόσμου, διότι κάτι τέτοιο θα έπληττε τη δική της εικόνα και τον ρόλο της, όπως έχει διαμορφωθεί από τον εμπνευστή της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, τον Αχμέτ Νταβούτογλου.

diplomatia.gr

Read more...

«Βόμβα» για τους στρατηγούς


Ο ίδιος ο αρχιστράτηγος Γιασάρ Μπουγιούκανιτ φέρεται επικεφαλής συνωμοσίας κατά της κυβέρνησης Ερντογάν, μετά τον δεύτερο εκλογικό θρίαμβο των ισλαμιστών με 47%, τον Ιούλιο του 2007!

Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από ανώνυμο e-mail που απέστειλε στην εισαγγελία της Κωνσταντινούπολης ένας αξιωματικός του επιτελείου, ανάβοντας μεγάλη φωτιά στις σχέσεις στρατού - ισλαμιστών. Και μάλιστα σε μια περίοδο που οι δύο πλευρές έδειχναν να τα βρίσκουν στο Κουρδικό και σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Αυτή τη φορά οι «περήφανες» τουρκικές ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται για τα καλά στριμωγμένες στη γωνία, με αποτέλεσμα να συζητείται ακόμη και το ενδεχόμενο παραίτησης του σημερινού αρχηγού του επιτελείου, Ιλκέρ Μπασμπούγ. «Θα συζητήσω το θέμα με τον αρχηγό του στρατού. Δεν επιτρέπεται η παραμικρή σκιά πάνω από τις ένοπλες δυνάμεις», είπε ο Ερντογάν, όταν πληροφορήθηκε τις εξελίξεις στο Ιράν από Τούρκους δημοσιογράφους.

Το νέο e-mail αποτελεί «ουρά» της περιβόητης συνωμοσίας αποσταθεροποίησης, του 2004, που έφερε στο φως τον Ιούνιο η εφημερίδα «Ταράφ». Περιέχει ένα ακόμη 5σέλιδο σχέδιο δράσης, με στόχο την εκστρατεία δυσφήμησης του ΑΚΡ στα ΜΜΕ, την ενίσχυση της εθνικιστικής αντιπολίτευσης, ακόμη και την προβοκατόρικη τοποθέτηση οπλοστασίων σε σπίτια επιφανών ισλαμιστών, όπως ο λόγιος Φετχουλάχ Γκιουλέν.

Ο στρατός χαρακτήρισε πλαστό το έγγραφο του Ιουνίου, αλλά για τώρα αναγκάστηκε να ανακοινώσει τη διεξαγωγή έρευνας και να δηλώσει «πίστη στους νόμους του κράτους».

Σύμφωνα με τις τουρκικές εφημερίδες, ο ανώνυμος επιστολέας «καίει» τον Μπουγιούκανιτ - αλλά και τον διάδοχό του Μπασμπούγ. Υποστηρίζει ότι η στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας όχι μόνο γνώριζε τις κινήσεις των συνωμοτών, αλλά διέταξε και την καταστροφή όλων των αποδεικτικών στοιχείων.

Η καρατόμηση των πρωτεργατών είναι πλέον μονόδρομος για τον αρχιστράτηγο Μπασμπούγ, διαφορετικά θα πρέπει να υποβάλει στον Ερντογάν την παραίτησή του.

Σε κάθε περίπτωση ο τουρκικός στρατός βγαίνει σοβαρά τραυματισμένος από αυτή την ιστορία, καθώς καλείται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι ίδιοι οι επίορκοι αξιωματικοί συνειδητοποιούν πως ο στρατός χάνει διαρκώς το κύρος και την επιρροή του στη σημερινή τουρκική κοινωνία: «Σημαντική μερίδα των ΜΜΕ, του επιχειρηματικού κόσμου, των συνδικάτων, των πανεπιστημίων και των ΜΚΟ έπαψαν να βρίσκονται στο πλευρό των ενόπλων δυνάμεων», αναφέρει το συνωμοτικό σχέδιο δράσης.

Οι συντάκτες του χαρακτηρίζουν «δυστύχημα» την είσοδο του φιλοκουρδικού DTP στη Βουλή το 2007, δυσφορούν για την «ευρεία αποδοχή της μουσουλμανικής μαντίλας στις κοινωνικές εκδηλώσεις» και θεωρούν «αντεπανάσταση κατά του κεμαλισμού το δόγμα του «μετριοπαθούς Ισλάμ και του νεο-οθωμανισμού»», που προάγουν οι Ερντογάν και Νταβούτογλου. Παραδέχονται, ωστόσο, ότι το μετριοπαθές Ισλάμ α λα Τούρκα έγινε δημοφιλές στον μουσουλμανικό κόσμο και αυτό το ρεύμα δεν έχει επιστροφή.

Η διαρροή μέσα από το επιτελείο δείχνει πως οι ισλαμιστές έχουν διαβρώσει την «καρδιά» του στρατιωτικού άβατου και εξωθούν τους στρατηγούς σε «συνθηκολόγηση». «Είναι καιρός ο στρατός να αποσυρθεί στα καθήκοντά του», έγραψε χαρακτηριστικά η Ραντικάλ. Το «κόντεμα» των πασάδων διευκολύνει την ευρωπαϊκή πολιτική του Ερντογάν - είτε επιλέξει την πλήρη ένταξη είτε την ειδική σχέση.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ
johnpapadatos@pegasus.gr
ΕΘΝΟΣ

Read more...

Καταγγέλλουν συνωμοσία κατά της τουρκικής κυβέρνησης Σάλος για στρατιωτικό σχέδιο εξόντωσης του κυβερνώντος κόμματος


Νέα πολιτική ένταση προκαλεί στην Τουρκία ανώνυμη επιστολή που εστάλη σε εισαγγελέα της Κωνσταντινούπολης με συνημμένο πρωτότυπο στρατιωτικό έγγραφο στο οποίο παρουσιάζεται λεπτομερές σχέδιο «για την εξόντωση του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ».

Oι εφημερίδες της συμπολίτευσης καλούν τον αρχηγό του τουρκικού στρατού, στρατηγό Ιλκέρ Μπασμπούγ, να παραιτηθεί. «Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν τόσο πολλές υποψίες για τις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Θα συζητήσω το θέμα με τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων», δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, από το Ιράν όπου βρισκόταν μέχρι χθες το βράδυ.

Τη φερόμενη ως συνωμοσία του Στρατού για την εξόντωση του ΑΚΡ αποκάλυψε για πρώτη φορά τον περασμένο Ιούνιο η εφημερίδα «Ταράφ», παρουσιάζοντας φωτοτυπία του επίμαχου στρατιωτικού εγγράφου που φέρει την υπογραφή του Ντουρσούν Τσιτσέκ, αξιωματικού του Στρατού και υπόδικου στην υπόθεση Εργκένεκον. Έπειτα από έρευνα, ωστόσο, ο στρατιωτικός εισαγγελέας αποφάνθηκε πως το έγγραφο ήταν πλαστό, μέρος μιας «εκστρατείας λάσπης». Την επομένη ο Ιλκέρ Μπασμπούγ με σκληρό ύφος χαρακτήριζε το έγγραφο ως «ένα κομμάτι χαρτί»!

Ο αξιωματικός
Από τότε πέρασαν τέσσερις μήνες και ξαφνικά κάποιος αξιωματικός που δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του αποστέλλει μέσα σε φάκελο το πρωτότυπο στρατιωτικό έγγραφο στον εισαγγελέα της υπόθεσης Εργκένεκον. Στο έγγραφο παρουσιάζονται αναλυτικά σχέδια απαξίωσης του ΑΚΡ μέσω εκστρατείας στον Τύπο, υποδαύλισης των εσωκομματικών διαφωνιών καθώς και της εθνικιστικής αντιπολίτευσης και επιπλέον τοποθέτησης όπλων σε σπίτια που χρησιμοποιούνται από συνεργάτες του ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, ώστε να φανεί ότι το θρησκευτικό του κίνημα εμπλέκεται σε παράνομες δραστηριότητες.

Η υπόθεση πήρε νέες διαστάσεις και οι έρευνες άρχισαν εκ νέου. Τώρα το ερώτημα που τίθεται είναι τι γνώριζε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων. Σύμφωνα με πληροφορίες των μέσων ενημέρωσης, ο άγνωστος αξιωματούχος επισύναψε και μία επιστολή όπου κατηγορεί ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές πως ήταν ενήμεροι για τη συνωμοσία, και μάλιστα διέταξαν την καταστροφή όλων των αποδεικτικών στοιχείων.

Όλα τα βλέμματα στρέφονται πλέον στον Ιλκέρ Μπασμπούγ, ο οποίος έχει δηλώσει πως οι εποχές των στρατιωτικών παρεμβάσεων στην τουρκική πολιτική έχουν παρέλθει και πως ο Στρατός είναι ταγμένος στην τήρηση της νομιμότητας- φράση που επαναλήφθηκαν την Τρίτη σε ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου. «Ή να παραιτηθεί ή να απολογηθεί», έγραψε ο διευθυντής της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Ζαμάν» Εκρέμ Ντουμανλί.

Η αντιπολίτευση, πάντως, θέτει ερωτηματικά για τον χρόνο που επελέγη να δοθεί αυτό το έγγραφο, υπονοώντας ότι πίσω από τη διαρροή βρίσκεται η κυβέρνηση με στόχο να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση που την έφερε το άνοιγμα προς τους Κούρδους.
ΝΕΑ-ΑΝΝΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

Read more...

Σε νέα ευθεία το Δημοκρατικό Άνοιγμα Ολοκληρώθηκε ο μαραθώνιος διαβουλεύσεων του υπουργού Εσωτερικών. Σειρά έχει η εξαγγελία του σχεδίου.


Σε νέα ευθεία η πρωτοβουλία της τουρκικής κυβέρνησης, το επονομαζόμενο Δημοκρατικό Άνοιγμα.

Ο υπουργός Εσωτερικών Μπεσίρ Αταλάι ολοκλήρωσε τον γύρο των επαφών του. Ακούστηκαν απόψεις από κάθε κοινωνικό στρώμα, κόμματα, συνδικαλιστικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις μέχρι και καλλιτέχνες.

Το επόμενο βήμα είναι η ανασκόπηση των δεδομένων και μια εφ’ όλης της ύλης δήλωση σε σχέση με τις λεπτομέρειες της κυβερνητικής πρωτοβουλίας.

Το πρώτο σινιάλο

Τα πρώτα σινιάλα για το ξεκίνημα της διαδικασίας Δημοκρατικό Άνοιγμα, ήρθαν από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιούλ και τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ο υπουργός Εσωτερικών πρώτα ζήτησε τη γνώμη των δημοσιογράφων διοργανώνοντας ένα Εργαστήρι για το Κουρδικό.

Έπειτα ο πρωθυπουργός Ερντογάν συναντήθηκε με την ηγεσία του κόμματος Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTP) με την ιδιότητα όμως του αρχηγού του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).

Έτσι λοιπόν έγινε το πιο αποφασιστικό, το πιο επαναστατικό βήμα στο πρόβλημα που παραμένει άλυτο εδώ και 30 χρόνια.

Ο ΥΠΕΣ Αταλάι που είναι υπεύθυνος συντονισμού στο Δημοκρατικό Άνοιγμα, επιδόθηκε σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις.

Το τραπέζι δεν έχει ακόμα κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο.

Η πρώτη φάση της διαδικασίας ήταν η ακρόαση των προτάσεων που είχε να καταθέσει ο κάθε τομέας.

Πρώτος σταθμός το DSP (κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς)

Ο Αταλάι δήλωσε: «Αυτό που θέλουμε είναι η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση να γίνει ο βασικός φορέας που θα στεγάσει το πρόβλημα, το σχέδιο αυτό. Θέλουμε να προχωρήσει σαν ένα σχέδιο του κράτους γιατί δεν είναι πρόβλημα μόνο του ΑΚΡ, μόνο της κυβέρνησης αλλά κάτι που επηρεάζει όλους μας».

Χτύπησαν όλες τις πόρτες

Ο Μπεσίρ Αταλάι χτύπησε μία-μία όλες τις πόρτες.

Συνομιλητές του θέματος θεωρήθηκαν όλοι οι τομείς, πολιτικά κόμματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, συνδικάτα, η ένωση των δικηγορικών συλλόγων, οι δημοσιογράφοι.

Μαθεύτηκε η άποψη όλων.

Δεν έλειψαν οι αντιδράσεις

Μέρα με τη μέρα εκδηλώθηκε όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη αλλά δεν έλειψαν και οι αντιδράσεις.

Οι πρώτες δηλώσεις που έκανε το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό κόμμα χαρακτηρίστηκαν από πλήρη αντίθεση.

Με τον καιρό οι αντιδράσεις αντικαταστάθηκαν από μία ηπιότητα και το CHP, όσο και αν δεν κανονίζει συνάντηση με τον ΥΠΕΣ, δίνει το σήμα πως θα συνεισφέρει στη διαδικασία.

Σκλήρυνε το MHP

Ωστόσο το κόμμα Εθνικιστικής Δράσης παρέμεινε αμετάβλητο στη στάση του και μάλιστα τη σκλήρυνε.

Η αντίδραση του MHP έφτασε στο ζενίθ όταν εκφράστηκε πλήρης υποστήριξη στο άνοιγμα από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας.

Ο πρόεδρος του κόμματος Ντεβλέτ Μπάχτσελι επέκρινε με σκληρή γλώσσα και τον πρωθυπουργό, και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και το ΣΕΑ.

Οι κύριοι Ερντογάν και Γκιούλ από την πλευρά τους, άσκησαν κριτική στο ύφος του κου Μπάχτσελι.

Το μήνυμα του ΣΕΑ: «Προχώρα»

Το μήνυμα που απηύθυνε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας στο δημοκρατικό άνοιγμα συνιστώντας να συνεχίσει το δημοκρατικό άνοιγμα, εκλήφθηκε ως συνέχεια αυτού που είχε πει ο ΥΠΕΣ Αταλάι: «Το άνοιγμα είναι ένα σχέδιο του κράτους».

Ο Μπεσίρ Αταλάι έτσι ολοκλήρωσε τον μαραθώνιο των διαβουλεύσεων.

Σειρά έχει η εξαγγελία

Τί ακριβώς σημαίνει δημοκρατικό άνοιγμα; Ήρθε πια η ώρα να εξηγηθεί.

Ο πρωθυπουργός Ερντογάν είχε πει ότι ο ίδιος θα ανακοινώσει τις λεπτομέρειες του σχεδίου.

Συνεπώς, τώρα όλες οι ματιές στράφηκαν στον πρωθυπουργό.

Read more...

Θα επισκεφτούν το Ιράκ ο Davutoğlu και Çağlayan Τελετή εγκαινίων για τα τουρκικά προξενεία στο Ιράκ


Ο υπουργός Εξωτερικών Ahmet Davutoğlu και ο υπουργός Επικρατείας Zafer Çağlayan αύριο θα επισκεφτούν το Ιράκ, κατά τη διάρκεια της διήμερης επίσκεψης οι Τούρκοι υπουργοί θα έχουν επαφές στη Βασόρα, Ερμπίλ και Μοσούλη.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση που έγινε από το υπουργείου Επικρατείας, τους υπουργούς και την επίσημη αντιπροσωπεία τους θα συνοδεύουν και αρκετοί επιχειρηματίες.

Όσο ο υπουργός Εξωτερικών θα πραγματοποιεί πολιτικές συναντήσεις, ο υπουργός Επικρατείας θα συμμετέχει σε επιχειρηματικά φόρουμ στη Βασόρα, το Ερμπίλ και τη Μοσούλη, από όπου και θα απευθυνθεί σε Τούρκους και Ιρακινούς επιχειρηματίες.

Οι υπουργοί Davutoğlu και Çağlayan θα εγκαινιάσουν επίσημα τα τουρκικά προξενεία.


Read more...

Στις 7 Δεκεμβρίου η συνάντηση Erdoğan-Ομπάμα Ο Τούρκος πρωθυπουργός θα επισκεφτεί τις ΗΠΑ έπειτα από την πρόσκληση του προέδρου Ομπάμα


Ο Τούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdoğan θα συναντηθεί στις 7 Δεκεμβρίου με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

Σύμφωνα με την είδηση της ιστοσελίδας του Κέντρου Τύπου του Πρωθυπουργικού γραφείου, ο Erdoğan στις 7 Δεκεμβρίου 2009 θα επισκεφτεί τις ΗΠΑ, έπειτα από την πρόσκληση του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα.

Η ανακοίνωση συνεχίζει ως εξής: "Η Τουρκία και οι ΗΠΑ συνεργάζονται σε πάρα πολλά θέματα όπως το Ιράκ, Αφγανιστάν, από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή, από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το Καύκασο, στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, στην ασφάλεια της ενέργειας και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Στο πλαίσιο αυτό στην επικείμενη συνάντηση, παράλληλα από τις διμερείς σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ που είναι σύμμαχοι και στρατηγική έτεροι, οι δύο πλευρές θα συζητήσουν την περιφερειακή και διεθνή επικαιρότητα που ενδιαφέρουν και τις δύο χώρες".


Read more...

Τουρκία: Κούρδοι πρόσφυγες καταγγέλλουν ότι η Τουρκία αρνήθηκε να τους δώσει βίζες εισόδου στην χώρα, εμποδιζοντας έτσι την επιστροφή τους.


Μια ομάδα Κούρδων προσφύγων δήλωσαν ότι η Τουρκία αρνήθηκε να τους δώσει βίζες εισόδου, τις οποίες χρειάζονται για να επιστρέψουν στην χώρα, όπου γίνονται μεταρρυθμίσεις προκειμένου να δοθούν περισσότερα δικαιώματα στους Κούρδους.

Ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υποσχέθηκε να αυξήσει τα δικαιώματα των κούρδων, καθώς η Αγκυρα προσπαθεί να δώσει τέλος στη σύγκρουση που διαρκεί 25 χρόνια μεταξύ της Τουρκίας και του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK).

O Ερντογάν δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θέλει να εμποδίσει την επιστροφή κούρδων προσφύγων μετά την πανηγυρική υποδοχή που δέχθηκε μια ομάδα ανταρτών που επέστρεψαν από το Ιράκ στην Τουρκία.

Από τις Βρυξέλλες 15 μέλη της οργάνωσης Κουρδική Ομάδα για την Ειρήνη και μια Δημοκρατική Λύση δήλωσαν ότι επίσης θέλουν να επιστρέψουν στην Τουρκία, αλλά οι αρχές αρνήθηκαν να τους δώσουν τα απαραίτητα έγγραφα.

Το τουρκικό προξενείο στις Βρυξέλλες δεν έχει μέχρι στιγμής σχολιάσει το συμβάν. "Η στάση της κυβέρνησης τώρα εμποδίζει την εξεύρεση μιας ειρηνικής και δημοκρατικής λύσης του Κουρδικού προβλήματος", δήλωσε ο Ισμέτ Τζεμ, επικεφαλής της οργάνωσης σε συνέντευξη Τύπου.

"Το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ερντογάν ισχύριζεται ότι προκαλέσαμε κρίση εμπιστοσύνης", είπε ο Τζεμ.

"Αντίθετα, η κυβέρνηση και οι κυβερνητικές δυνάμεις είναι υπεύθυνες για την δημιουργία κρίσης εμπιστοσύνης προκαλώντας, σαμποτάροντας και εμποδίζοντας τη διαδικασία".

Στο Diyarbakır και την Κων/πόλη διεξήχθησαν επιχειρήσεις κατά της Κουρδικής οργάνωσης ΡΚΚ και συνελήφθησαν εφτά άτομα με το αιτιολογικό προσπάθειας αποστολής νέων μελών στη Κουρδική οργάνωση.

Στο πλαίσιο των ανακρίσεων που κατευθύνονται υπό του Ειδικού Εξουσιοδοτημένου Εισαγγελέα του Diyarbakır διοργανώθηκαν επιχειρήσεις κατά των μελών του ΡΚΚ στους δύο νομούς.

Δεκατέσσερα άτομα συνελήφθησαν στις επιχειρήσεις των δυνάμεων ασφαλείας και οι εφτά προσήχθησαν στην εισαγγελία.

Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός İlker Başbuğ, είπε ότι «οι ένοπλες δυνάμεις θα υψωθούν σαν ένας ατσαλένιος τοίχος μπροστά από αυτούς που επιχειρήσουν να πλήξουν την αδιαίρετη ακεραιότητα και την εθνική ενότητα της Δημοκρατίας της Τουρκίας».

Στο μήνυμα που εξέδωσε ο στρατηγός Başbuğ με αφορμή την 29η Οκτωβρίου, Γιορτή της Δημοκρατίας επισήμανε ότι το δημοκρατικό καθεστώς με τις ιδιότητες του εθνικού, ενιαίου και κοσμικού κράτους, μέσα σε κλίμα εθνικής ενότητας διασφαλίζουν τη γαλήνη και την ευτυχία.

"Η δημοκρατία ενώ από μιας διαιωνίζει τη δομή του εθνικού κράτους βασιζόμενη στην ουσία του πολίτη με την αντίληψη περί εθνικισμού που προσδιόρισε ο Atatürk, από την άλλη με την ενιαία δομή του κράτους θα συνεχίσει να είναι η εγγύηση της αδιαίρετης ακεραιότητας του τουρκικού έθνους και της πατρίδας.

Τα παιδιά που έρχονται από κάθε γωνιά της πατρίδας, από το Edirne μέχρι και το Hakkari συνθέτουν ένα ισχυρό προσωπικό για τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις των οποίων η δύναμη πηγάζει από την ιστορία και το έθνος. Οι ΤΕΔ που ενισχύονται με την υποστήριξη που τους παρέχει η εμπιστοσύνη του υψίστου έθνους από το οποίο προέρχονται, την ιστορική ευθύνη και τη συνετή στάση που τηρούν βάσει της αντίληψης "Ισχυρός Στρατός, Ισχυρή Τουρκία", πάντα θα υψώνονται σαν ένας ατσαλένιος τοίχος μπροστά από τις προσπάθειες που αποσκοπούν στο να πλήξουν την αδιαίρετη ακεραιότητα και την εθνική ενότητα της Δημοκρατίας της Τουρκίας."

Read more...

Εορταστικό μήνυμα του προέδρου Gül "Πιστεύω εκ βάθους καρδίας ότι η Τουρκία θα έχει ένα λαμπρότατο μέλλον"


Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Abdullah Gül στο μήνυμά του με αφορμή τη Γιορτή της Δημοκρατίας έδωσε έμφαση στην ειρήνη, την αδελφοσύνη και τη δημοκρατία.

Ο κ. Gül υπογράμμισε ότι η μάχη κατά της τρομοκρατίας θα συνεχιστεί αποφασιστικά προειδοποιώντας για άλλη μια φορά όσους μετέτρεψαν σε θέαμα την επιστροφή στο σπίτι.

"Θεωρώ σκόπιμο να θυμηθούμε όλοι τη σημασία του να αποφεύγονται κινήσεις προκλητικές και απερίσκεπτες που εκμεταλλεύονται τις καλοπροαίρετες προσπάθειες", είπε ο Τούρκος πρόεδρος.

Κάνοντας ορισμένες εκτιμήσεις σε σχέση με την εξωτερική πολιτική δήλωσε τα παρακάτω.

"Οι πολιτικές που ακολουθεί η χώρα μας για την επίλυση των περιφερειακών και των διεθνών προβλημάτων με το διάλογο, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και το σεβασμό, συγκεντρώνουν επαίνους σε όλο τον κόσμο. Αυτά που έχουμε κατορθώσει ενισχύουν περαιτέρω την πεποίθηση πως θα πετύχουμε τους στόχους που έχουμε θέσει για τα εκατό χρόνια της Δημοκρατίας. Πιστεύω εκ βάθους καρδίας ότι η Τουρκία θα έχει ένα λαμπρότατο μέλλον".

Read more...

Εορτασμός της 86ης Επετείου της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας


Πραγματοποιήθηκε με κάθε λαμπρότητα και επισημότητα ο εορτασμός της 86ης επετείου από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, στις 29 Οκτωβρίου 1923, από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με την κατάθεση στεφάνου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Α. Γκιούλ τστο Μαυσωλείο του Κ. Ατατούρκ. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, αλλά και της μαθητικής νεολαίας και πολιτικών συλλόγων και φορέων, στον ιππόδρομο της Άγκυρας. Η παρέλαση έκλεισε όπως πάντα το ακροβατικό σμήνος TURK YILDIZLARI (Αστέρια της Τουρκίας).
Ανάλογες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε όλες τις πόλεις της γειτονικής χώρας αλλά καιστην κατεχόμενη Β. Κύπρο.


Read more...

Μήνυμα στρατηγού Başbuğ Ο αρχηγός του ΓΕΤΕΔ εξέδωσε μήνυμα με αφορμή την 29η Οκτωβρίου, Γιορτή της Δημοκρατίας


Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός İlker Başbuğ, είπε ότι οι ένοπλες δυνάμεις θα υψωθούν σαν ένας ατσαλένιος τοίχος μπροστά από αυτούς που επιχειρήσουν να πλήξουν την αδιαίρετη ακεραιότητα και την εθνική ενότητα της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

Στο μήνυμα που εξέδωσε ο στρατηγός Başbuğ με αφορμή την 29η Οκτωβρίου, Γιορτή της Δημοκρατίας επισήμανε ότι το δημοκρατικό καθεστώς με τις ιδιότητες του εθνικού, ενιαίου και κοσμικού κράτους, μέσα σε κλίμα εθνικής ενότητας διασφαλίζουν τη γαλήνη και την ευτυχία.

Για το λόγο αυτό όσοι κατανοούν τη σημασία της δημοκρατίας θεωρούν ιερό καθήκον τη διαιώνισή της, υπογράμμισε ο στρατηγός Başbuğ αναφέροντας ότι αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.

Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός İlker Başbuğ χαρακτηριστικά είπε τα εξής:

"Η δημοκρατία ενώ από μιας διαιωνίζει τη δομή του εθνικού κράτους βασιζόμενη στην ουσία του πολίτη με την αντίληψη περί εθνικισμού που προσδιόρισε ο Atatürk, από την άλλη με την ενιαία δομή του κράτους θα συνεχίσει να είναι η εγγύηση της αδιαίρετης ακεραιότητας του τουρκικού έθνους και της πατρίδας.

Τα παιδιά που έρχονται από κάθε γωνιά της πατρίδας, από το Edirne μέχρι και το Hakkari συνθέτουν ένα ισχυρό προσωπικό για τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις των οποίων η δύναμη πηγάζει από την ιστορία και το έθνος. Οι ΤΕΔ που ενισχύονται με την υποστήριξη που τους παρέχει η εμπιστοσύνη του υψίστου έθνους από το οποίο προέρχονται, την ιστορική ευθύνη και τη συνετή στάση που τηρούν βάσει της αντίληψης "Ισχυρός Στρατός, Ισχυρή Τουρκία", πάντα θα υψώνονται σαν ένας ατσαλένιος τοίχος μπροστά από τις προσπάθειες που αποσκοπούν στο να πλήξουν την αδιαίρετη ακεραιότητα και την εθνική ενότητα της Δημοκρατίας της Τουρκίας."

Read more...

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Η Τουρκία δρέπει τους καρπούς της αυτονομίας της και της αδυναμίας των γειτόνων της


ου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στρατηγική αξία αποδίδει αριθμός αναλυτών στην τουρκική απόφαση ματαίωσης της ισραηλινής συμμετοχής σε στρατιωτική άσκηση στο Ικόνιο, ταυτόχρονα με τη σύναψη στρατηγικής συμφωνίας ‘Αγκυρας-Δαμασκού. Στρατηγική για τη διεθνή τοποθέτηση της Άγκυρας, αλλά και τον εσωτερικο συσχετισμό δυνάμεων ισλαμιστών/στρατιωτικών.
Ενδεικτική επίσης της αυξανόμενης αυτοπεποίθησης μιας Τουρκίας, που βρίσκεται τώρα εν τω μέσω της πιο φιλόδοξης, πολύπλευρης διπλωματικής καμπάνιας της ιστορίας της, σε όλα τα μέτωπα, πιστή στο «αξίωμα» Νταβούτογλου, «μηδέν προβλήματα με τους γείτονες» (αν και, παρατηρεί ειρωνικά σχολιαστής στον Anatolian, δεν είναι και πολύ δύσκολο να πετυχαίνεις «μηδέν προβλήματα» όταν οι γείτονες συνθηκολογούν!). Κορωνίδα των πρωτοβουλιών της, η ‘Αγκυρα επιδιώκει να είναι το άνοιγμα του δρόμου για τη διευθέτηση του κουρδικού και η παράκαμψη των εμποδίων για την ένταξή της στην ΕΕ τον Δεκέμβριο.

Ορισμένοι Ισραηλινοί αναλυτές διερωτώνται τώρα αν η πολιτική υποστήριξή τους προς την Τουρκία δεν βοήθησε στην ανάδυση ενός «τέρατος». Ανακαλύπτουν με κάποια έκπληξη, ότι ο «νεοοθωμανισμός» μπορεί να μην είναι ακριβώς ανατολίτικη γραφικότητα, ούτε μόνο «κρίση μεγαλείου» της ελίτ μιας πολύ φτωχής και υπανάπτυκτης χώρας, που θέλει να αντισταθμίσει, πολιτικο-ψυχολογικά, την καθυστέρησή της με τη νοσταλγία της Αυτοκρατορίας. Η ισραηλινή Χααρέτζ μοιάζει να ταλαντεύεται ανάμεσα στην ειρωνεία και την ανησυχία, καθώς ανακαλύπτει τις «ιμπεριαλιστικές τάσεις» της ‘Αγκυρας που αποτυπώνονται στην «ειδική αποστολή», το «ειδικό βάρος που φέρει ο Τούρκος», έκφραση που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι ιθύνοντες της ‘Αγκυρας, αποτυπώνοντας τη φιλοδοξία ενός «ειδικού ρόλου» σε όλη την περιοχή και τον ισλαμικό κόσμο. «Μας χρειάζεστε περισσότερο από εμάς», είναι το χαρακτηριστικό (αμετροεπές) μήνυμα της ‘Αγκυρας προς τις Βρυξέλλες, που σηματοδοτεί και την πρόθεσή της να ενταχθεί στην ‘Ενωση με τους δικούς της όρους. Φιλοδοξία που διατρέχει τη νεώτερη τουρκική ιστορία, παρά την αποκήρυξη της Αυτοκρατορίας από τον Κεμάλ, έκδηλη σε πολιτικούς όπως οι Μεντερές, Οζάλ, Τζεμ. Και που μοιάζει τώρα πιο κοντά από ποτέ στην υλοποίηση. Τηλεφωνικές συνομιλίες Γκιούλ με Ομπάμα (για κυπριακό) και Μεντβέντιεφ, συμφωνίες αγωγών, ταξίδια στα Βαλκάνια, πατρονάρισμα Σκοπίων για την ενταξιακή τους πορεία και Βόσνιων Μουσουλμάνων που επιδιώκουν «ισχυροποίηση» τοιυ βοσνιακού κράτους, είναι ο απολογισμός μιας βδομάδας - «ζαλίζεται» κανείς και μόνο να παρακολουθήσει πια την τουρκιή διπλωματική δραστηριότητα.
Μετά το 1945 η Τουρκία υπήρξε το «μακρύ χέρι» των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και βασικό ανάχωμα απέναντι στην ΕΣΣΔ (έστω και αν διέθετε και τότε πολύ σημαντικότερο βαθμό αυτονομίας από το ελληνικό κράτος-προτεκτοράτο, που άφησε κληρονομιά σε μας ο εμφύλιος, μια διαφορά που υπήρξε καταλυτική για τις ελληνικές ήττες του 1955, 1960, 1974). Η ‘Αγκυρα εξακολούθησε να βλέπει τον εαυτό της σε μεγάλο βαθμό υπό αυτό το πρίσμα και μετά το 1989-91. Η «διείσδυσή» της σε Υπερκαυκασία, Κεντρική Ασία και Βαλκάνια, υπό τη σημαία και τα σύμβολα του «τουρκισμού» και του «γκρίζου λύκου», προς αναζήτηση της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής «λείας» που άφησε «ορφανή» η σοβιετική αυτοδιάλυση, ήταν ταυτόχρονα και δυτική, αμερικανική διείσδυση. Για να την ενισχύσουν στον ρόλο αυτό, ΗΠΑ και Ισραήλ τη συνέδραμαν παντοιοτρόπώς στην εξουδετέρωση των Κούρδων (σύλληψη Οτσαλάν) και το άνοιγμα του δρόμου προς την ΕΕ (1999). Η «ευρωπαϊκή προοπτική» ήταν κάτι στο οποίο δεν μπορούσε (ακόμα κι αν δεν την ήθελε) να πει όχι ο στρατός και μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι ισλαμιστές διεκδικώντας την εξουσία.
Η απόφαση της ‘Αγκυρας το 2003 να μην επιτρέψει τη διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων εισβολής στο Ιράκ από το έδαφός της, υπήρξε το πρώτο σημαντικό βήμα, τομή στον δρόμο για μεγαλύτερη ανεξαρτησία, αυτονομία και διεθνή επανατοποθέτηση. (Προς κατάπληξη πολλών δικών μας, που δεν μπορούν, ούτε θέλουν να φαντασθούν ότι οι ΗΠΑ μπορούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα, το τουρκικό «‘Οχι» του 2003 προκάλεσε μεν φοβερή οργή στην Ουάσιγκτων, τελικά όμως απέδωσε το πολλαπλάσιο στην Τουρκία πολιτικο-διπλωματικά). Τώρα, η ρήξη με το Ισραήλ, η εντυπωσιακή προσέγγιση με Συρία και Ρωσία (προϊόν της οποίας πρέπει να θεωρηθεί ο ετεροβαρής, υπέρ της ‘Αγκυρας, συμβιβασμός με την Αρμενία) συνιστούν ολοκλήρωση μιας πορείας σχετικής αυτονόμησης και ανεξαρτοποίησης, που ξεκίνησε το 2003 και συνδέθηκε με την ισλαμική άνοδο και την τόνωση της «μεσανατολικής» ταυτότητας.
Βεβαίως, τα βήματα αυτά γίνονται κάπως εκ του ασφαλούς, αλλά και στηρίζονται περισσότερο στην επιδέξια εκμετάλλευση των αδυναμιών και δυσκολιών των άλλων, παρά στην προβολή μιας γνήσιας γεωπολιτικής ή οικονομικής ισχύος. Ομπάμα και Μπρεζίνσκι, στην προσπάθειά τους να «διορθώσουν» τη μεσανατολική πολιτική των νεοσυντηρητικών, που διέλυσε τη Μέση Ανατολή και τους άφησε χάος στην Αραβία και ισχυρό, ανερχόμενο Ιράν, χρειάζονται απολύτως την Τουρκία, ως αντιστάθμισμα και της Τεχεράνης και των Ισραηλινών. Αυτή η συνθήκη επιτρέπει στην ‘Αγκυρα των Νταβούτογλου και Ερντογάν τη δημόσια ρήξη, χωρίς δυσανάλογο κόστος, με το Ισραήλ. Αλλά φέρνει και σε δύσκολη θέση τους Τούρκους στρατιωτικούς - δεν μπορούν πολιτικά να υπερασπιστούν τους Ισραηλινούς, αλλά φαίνεται ότι έχουν εκχωρήσει πια στην κυβέρνηση βασικές αρμοδιότητες χάραξης στρατηγικής και αμυντικής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρχικά, η Τουρκία δεν έδωσε καμιά εξήγηση για τη ματαίωση της ισραηλινής συμμετοχής στην άσκηση. ‘Ηταν ο Νταβούτογλου που τη συνέδεσε με τη Γάζα.
Πολιορκημένη και λιμοκτονούσα, η Γάζα έχει γίνει το σύμβολο της ανημπόριας και διαφθοράς όλου του αραβικού κόσμου. Τα κέντρα της παληάς του δόξας έχουν διαλυθεί. Ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη των Αράβων, το Ιράκ είναι διαμελισμένο ερείπιο. Η Αίγυπτος είναι μια χώρα που έχει καταρρεύσει σε τέτοιο σημείο που και οι ίδιοι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, η μόνη δημοφιλής πολιτική δύναμη, με ικανότητα κινητοποίησης εκατομμυρίων, δεν επιθυμούν να διεκδικήσουν την εξουσία (γιατί, όπως οι ίδιοι λένε, «δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε, δεν έχουμε σχέδιο για τη χώρα», λέει παρατηρητής με άριστη γνώση των μεσανατολικών πραγμάτων. Η Αλγερία της μεγάλης Επανάστασης ζει κι αυτή καιρούς παρακμής. Ο αραβικός ισλαμισμός είναι ριζοσπαστική δύναμη αντίστασης, στρέφονται σε αυτόν για στήριξη και αντίσταση οι μουσουλμανικοί λαοί, δεχόμενοι επιθέσεις, δυσκολεύεται όμως να προτείνει όραμα για το μέλλον, στους καιρούς του ‘Ιντερνετ και του Αλ Τζαζίρα. Αυτό το «κενό» εκμεταλλεύεται η Τουρκία για να «σβήσει» τις αναμνήσεις του αποικιακού παρελθόντος της και να εμφανισθεί αξιόπιστος «εκπρόσωπος», ηγέτης ενός αραβομουσουλμανικού κόσμου που βιώνει οδυνηρά ιστορικό αδιέξοδο. (Η Αθήνα είχε κάποτε ισχυρότατα ερείσματα και μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο στην περιοχή, το έχει όμως προ πολλού εγκαταλείψει ή διασπαθίσει).

Βεβαίως, υπάρχει και άλλη όψη του νομίσματος. Η ‘Αγκυρα εξακολουθεί να στηρίζεται στη γεωπολιτική της «πρόσοδο», όχι στις πραγματικές προόδους της κοινωνίας και της οικονομίας της, μεταφέρει, δεν παράγει ενέργεια, «αυτοδιαφημίζεται» ως μεγάλη δεξαμενή φθηνού (και άγρια εκμεταλλευόμενου) εργατικού δυναμικού. Οι «ευρωπαϊκές φιλοδοξίες» της έχουν να κάνουν περισσότερο με τη συμμετοχή της τουρκικής ελίτ σε ένα ισχυρό κλαμπ, πολύ λιγότερο έως καθόλου με την αφομοίωση των μεγάλων επιτευγμάτων του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα αν το κουρδικό άνοιγμα θα ενισχύσει ή θα εξασθενήσει μακροχρόνια τη συνοχή της. Οι γεωπολιτικές συγκρούσεις με την περιφέρειά της εξασθένησαν, υφίσταται όμως μεγάλο λανθάνον δυναμικό επαναφοράς τους. Το Ισραήλ παραμένει πολύ υπολογίσιμη δύναμη, και τα γεράκια του, με επιρροή αισθητή στους στενότερους συνεργάτες του Ομπάμα (Μπάιντεν, Κλίντον), δεν έχουν ίσως πει την τελευταία λέξη. Η ‘Αγκυρα θα χρειαστεί μεγάλη μαεστρία και αρκετή τύχη για να πετύχει την ταυτόχρονη «κατάληψη» της Βιέννης και της Βαβυλώνας, χωρίς να «εκραγεί» η ίδια από τις τεράστιες αντιφάσεις που θέλει να «γεφυρώσει» με τη διπλωματική της «υπερεπέκταση». Αναμφισβήτητα όμως, μετετράπη, χάρη στις ικανότητες, τον δυναμισμό και την ανεξαρτησία της ηγεσίας της σε σημαντικότατο διεθνή παίκτη.

Read more...

Ισραήλ-Τουρκία: Λυκοφιλία και Αναξιοπρέπεια


Του Μάριου Ευρυβιάδη
Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Για μία ακόμη φορά βλέπουμε τη λυκοφιλική διάσταση της στρατηγικής σχέσης ανάμεσα στα κράτη του Ισραήλ και της Τουρκίας να βγαίνει στο φως της δημοσιότητας.
Αφορμή αυτή τη φορά υπήρξε η αυθαίρετη απαγόρευση των Τούρκων να επιτρέψουν στους στρατηγικούς τους εταίρους, τους Ισραηλινούς, να συμμετάσχουν σε μια Νατοϊκή άσκηση στην οποία οι Ισραηλινοί, αν και όχι μέλη του ΝΑΤΟ ,συμμετέχουν εδώ και χρόνια ακριβώς διότι υφίσταται η στρατηγική συμμαχία ανάμεσα σε Άγκυρα και Ιερουσαλήμ.
Η συμμαχία αυτή λειτουργεί εδώ και δεκαετίες με τις ευλογίες τις Ουάσιγκτον.

Οι Ισραηλινοί παραπονιούνται ότι οι σύμμαχοι τους, οι Τούρκοι δεν τηρούν τα υπεσχημένα ενώ οι Τούρκοι απαντούν ότι όλα θα ξαναγίνουν “μέλι-γάλα” εφόσον οι Ισραηλινοί αλλάξουν τη συμπεριφορά τους εναντι των Παλαιστινίων στη Γάζα. Και αυτό μέχρι να προκύψει ένα καινούργιο ζήτημα βάση του οποίου οι Τούρκοι θα απαιτήσουν, ακόμη μια φορά, αλλαγή στη συμπεριφορά των Ισραηλινων και προσαρμογή τους στη Τούρκικη βούληση.
Με τη κρίση αυτή, όπως και με την προηγούμενη τον Ιανουάριο στο Νταβός, όταν ο Ερτογάν αποκάλεσε δημόσια το Πρόεδρο του Ισραήλ “δολοφόνο”, διαπιστώνουμε για νιοστή φορά, το εργολαβικό υπόστρωμα που χαρακτηρίζει τις διακρατικές σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας, καθώς επίσης και την υποκρισία που τις διακρίνει, κυρίως σε ότι αφορά στο κράτος του Ισραήλ.
Οι Τούρκοι, ισλαμιστές σήμερα, κεμαλιστές χθες, ουδέποτε απέκρυψαν τους λόγους, τα αίτια και τα κίνητρα που τους ώθησαν να αναπτύξουν τις σχέσεις τους με τους Εβραίους και από το 1948 με το εβραϊκό κράτος, θέτοντας όμως εξαρχής τους κανόνες, τους όρους και τα όρια που πρέπει να διέπουν τις Τουρκο-Ισραηλινές σχέσεις. Τηρουμένων των αναλογιών οι ίδιοι κανόνες χαρακτήριζαν και τις σχέσεις Οθωμανών και Εβραίων, ιστορικά.
Το διαχρονικό και εγγενές, σχεδόν, στοιχείο της Τούρκικης λογικής ήταν και παραμένει η πεποίθηση ότι οι Εβραίοι, έξω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τότε στο Ισραήλ και στη διασπορά και μέσα στη Τουρκία σήμερα, ελέγχουν τα πολιτικά “κέντρα εξουσίας” του κόσμου, τη διεθνή οικονομία, τα διεθνή ΜΜΕ κτλπ . Η Τουρκική αυτή θέση και αντίληψη, αν και λανθασμένη, καλλιεργείται εσκεμμένα και από το εβραϊκό κράτος, διότι του αποφέρει μεγάλα μεσοπρόθεσμα ωφέλη. Αποτελεί ωστόσο ένα από τα βασικά στοιχεία του φαινομένου του αντισημιτισμού, φαινόμενο το οποίο στη Τουρκία διαχέεται σ΄όλη τη κοινωνία και εκφράζεται μέσα από τις δομές του συστήματος.
Οι θιασώτες της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ πιστεύουν ότι η Τουρκία τους προσφέρει στρατηγικό βάθος και ότι ως μη αραβική χώρα και μέλος του ΝΑΤΟ, “παράγει” ασφάλεια για το Ισραήλ. Πιστεύουν παράλληλα ότι ναι μεν οι Τούρκοι είναι μουσουλμάνοι αλλά ότι το Τουρκικό Ισλάμ είναι μετριοπαθές και “ελεγχόμενο” από το κράτος και το στρατιωτικό κατεστημένο.
Με βάση το σκεπτικό αυτό οι Ισραηλινοί έχουν αποδεχθεί από το 1948 και μετά, ότι τους κανόνες και τους όρους των σχέσεων ανάμεσα τους θα τους θέτουν οι Τούρκοι. Ενδόμυχα οι Ισραηλινοί πιστεύουν ότι η Τουρκική συμπεριφορά απέναντί τους θα παραμένει σε “αξιοπρεπή πλαίσια”, λόγω των προσφερόμενων από αυτούς προς την Άγκυρα υπηρεσιών σε ζητήματα όπως το κυπριακό, το αρμενικό, το κουρδικό και στις ευρωπαϊκές τους φιλοδοξίες. Η κύρια ωστόσο εξυπηρέτηση που τους προσφέρουν είναι ως διαμεσολαβητές και ερμηνευτές τους στην κοσμοκράτειρα Αμερική.
Η άγνωστη ή αθέατη πλευρά των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκιας κάθε άλλο παρά στηρίζει τις προσδοκίες του Ισραηλινού κράτους. Αντίθετα, το τελευταίο επεισόδιο έρχεται ως ακόμα μια επιβεβαίωση, με τον Υπουργό Άμυνας του Ισραηλ, Εχούντ Μπαράκ να συμβουλεύει το τερματισμό της όποιας δημόσιας Ισραηλινής κριτικής, μην τυχόν ενοχληθούν και θυμώσουν ακόμη περισσότερο μαζί τους οι ισλαμοπασάδες.
Είναι προφανές ότι ακόμη και αυτή η πυρηνική ισχύς που κατέχουν, δεν επιτρέπει στους Ισραηλινους να ακυρώσουν την διαχρονική υποτέλειά τους έναντι της Άγκυρας. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο αφού το σύνδρομο του ραγιαδισμού (αυτό που εμείς αποκαλούμε “ραγιαδισμό” οι Εβραίοι αποκαλούν “dhimmitude”) έχει προφανώς εγκατασταθεί για καλά μέσα στα μυαλά τους.
Υ.Γ.: Ο Μέγας Μάγιστρος και θιασώτης της μουσουλμανικής ειρήνης απεφάνθη πρόσφατα ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει αντισημιτισμός και ρατσισμός στην Τουρκία. Διαβάστε τι γράφει επ’ αυτού ένας Τουρκο-Εβραίος συγγραφέας, Rifat N. Bali A Scapegoat For All Seasons: The Donmes or Crypro – Jews of Turkey (Istanbul: ISIS Press, 2008). Εναλλακτικά δείτε Rifat N. Bali, Present Day Anti-Semitism in Turkey (July 2009) στο διαδίκτυο.

Read more...

Ερντογάν: Τα οράματα ενός αυτοκρατορικού μεγαλείου


Ο κ. Ερντογάν έχει ανάγκη αυτό το «έξω πάμε καλά» για να επικρατήσει στα πολλαπλά εσωτερικά μέτωπα με τον στρατό, τους δικαστές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες τύπου Αϊντίν Ντογάν. Χρειάζεται επίσης τη στήριξη της κοινής γνώμης για την επίλυση του Κουρδικού και την αντιμετώπιση του «βαθέος κράτους», όπως η παρακρατική οργάνωση Εργκενεκόν.
Στην πολιτική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τη βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με τον αραβικό και εν γένει τον ισλαμικό κόσμο, οι αναμνήσεις του «αυτοκρατορικού μεγαλείου» των Οθωμανών συνδυάζονται με τις μοντέρνες γεωπολιτικές και ενεργειακές ανάγκες άλλων μεγάλων δυνάμεων, ιδιαίτερα της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Προφανής στόχος είναι να αναδειχθεί η Αγκυρα περιφερειακή υπερδύναμη.

Σημείο καμπής ήταν αναμφισβήτητα η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα και το περίφημο «επεισόδιο του Νταβός», όπου ο κ. Ερντογάν επιτέθηκε δημόσια στον σύμμαχό του ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες. Κατόπιν μπήκε στο αεροπλάνο για την Κωνσταντινούπολη, όπου χιλιάδες οπαδοί του τον υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο αποκαλώντας τον νέο... Πορθητή! Ο πρόσφατος αποκλεισμός της ισραηλινής αεροπορίας από τις στρατιωτικές ασκήσεις «Αετός της Ανατολίας», όπου συμμετείχε ανελλιπώς από το 2001, ήταν το επόμενο βήμα. Η επίσκεψη Ερντογάν στην Τεχεράνη και οι έμμεσες αναφορές του στο ισραηλινό πυρηνικό οπλοστάσιο επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τις ταραγμένες σχέσεις των δύο συμμάχων, αλλά την ίδια στιγμή «χαϊδεύουν τα αφτιά» του αραβικού κόσμου.
Μέσα από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και την προσέγγιση με τη Συρία και το Ιράν, αλλά και με «τρομοκρατικές» για τη Δύση οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, ο τούρκος πρωθυπουργός ακολουθεί βήμα προς βήμα το «νεοοθωμανικό» αυτοκρατορικό σχέδιο του ευφυούς υπουργού Εξωτερικών του, Αχμέτ Νταβούτογλου .
Ταυτόχρονα, μέσα από τη στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία (και την Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ) για την κατασκευή του αγωγού South Stream, η Τουρκία μετατρέπεται σε ενεργειακό κόμβο στρατηγικής σημασίας. Στο νέο αυτό σχέδιο η Τουρκία παίζει σε όλα τα ταμπλό. Συναλλάσσεται εξίσου άνετα και με τον Μπαράκ Ομπάμα και με τον Βλαμίντιρ Πούτιν. Και με τους μουλάδες του Ιράν και με την υπερεθνικιστική κυβέρνηση Νετανιάχουστο Ισραήλ. Ειρήνη με τους Αρμενίους, αλλά και συνεχή ανοίγματα προς Αζέρους, Τουρκμένους και άλλους «αδελφούς λαούς» της Κεντρικής Ασίας, από τον Καύκασο ως τα βάθη της Κίνας. Είναι μια στρατηγική φιλόδοξη και εξαιρετικά δημοφιλής στην τουρκική κοινή γνώμη.
Ο κ. Ερντογάν έχει ανάγκη αυτό το «έξω πάμε καλά» για να επικρατήσει στα πολλαπλά εσωτερικά μέτωπα με τον στρατό, τους δικαστές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες τύπου Αϊντίν Ντογάν. Χρειάζεται επίσης τη στήριξη της κοινής γνώμης για την επίλυση του Κουρδικού και την αντιμετώπιση του «βαθέος κράτους», όπως η παρακρατική οργάνωση Εργκενεκόν.

Read more...

Η Τουρκόφωνη εφημερίδα της Θράκης "Μιλιέτ" απειλεί Έλληνες πολιτικούς!!!


Στην ακριτική Θράκη κάποιοι μάλλον έχουν παρεξηγήσει κατά πολύ την ελληνοτουρκική φιλία και προσέγγιση. Το κλίμα που επικρατεί είναι αρρωστημένο, εδώ και πολλά χρόνια, και ας μην έχουν φτάσει τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα πάνω από την Ξάνθη.
Η ευθύνη γι αυτή την κατάσταση βαραίνει εν πολλοίς τους επίδοξους Ιμπραήμηδες, οι οποίοι σε μία απίστευτη επίδειξη μισαλλοδοξίας το έπαιξαν καθοδηγητές ψήφου (και) στις τελευταίες εθνικές εκλογές και αμέσως μετά τα αποτελέσματα δεν δίστασαν να θριαμβολογήσουν μέσα από τον Τουρκικό τύπο, ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια…
Η μειονοτική εφημερίδα «Μιλιέτ» (ελεγχόμενο όργανο του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής) πριν από μερικές ημέρες κυκλοφόρησε ένα άκρως εμπρηστικό κείμενο, μέσα από το οποίο απειλεί ευθέως έλληνες πολιτικούς!!! Χρησιμοποιώντας μάλιστα ως σημείο αναφοράς την αποτυχία του Παναγιώτη Σγουρίδη να εκλεγεί στην Ξάνθη με το ΠΑΣΟΚ, πρώην αντιπροέδρου της Βουλής και υπέρμαχου του αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία των Κούρδων της Τουρκίας, ο συντάκτης του άρθρου της «Μιλιέτ», Τζεγκίζ Ομέρ, δεν διστάζει να απειλήσει ευθέως στον επίλογο ενός κειμένου του, γράφοντας επακριβώς: «Πήρες λοιπόν στα χέρια τα παπούτσια σου; Η μειονότητα αυτή έτσι καταντά τον άνθρωπο. Αν συνεχίσεις με αυτά τα μυαλά, πολλά πράγματα ακόμη θα πάρεις στα χέρια σου»…

Τι εννοεί ο φτωχός στο πνεύμα, αλλά πλούσιος στον τουρκισμό, αρθρογράφος; Γιατί δεν έχει επέμβει ακόμη ο εισαγγελέας –που έχει ξεκινήσει διώξεις κατά εκείνων που αντιδρούν στην λειτουργία του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής- για να ζητήσει διευκρινήσεις για «τα πολλά πράγματα ακόμη θα πάρεις στα χέρια σου»;
Ο Σγουρίδης είχε στοχοποιηθεί από τους «σκληρούς» της Θράκης, κυρίως μετά την υπόθεση Οτσαλάν, στην οποία είχε εμπλακεί όταν είχε πάει να συναντήσει τον ηγέτη των Κούρδων στην Ιταλία. Από τότε οι σκληροπυρηνικοί κύκλοι, άκρως φίλα προσκείμενοι στην πολιτική της Άγκυρας και του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, καθοδηγούμενα όργανα των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας (ΜΙΤ) και εκτελεστές του σχεδίου εκτουρκισμού της Θράκης, πολεμούσαν σκληρά τον κύριο Σγουρίδη, αλλά και οποιονδήποτε άλλο πολιτικό –ανεξαρτήτως κόμματος- διατηρούσε ή διατηρεί απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με το τουρκικό πνεύμα και δεν συνάδουν με τα σχέδια τουρκοποίησης της Ελληνικής Θράκης.
Ένας από τους πολιτικούς της Θράκης, είχε πει κάποτε και σε ανύποπτο χρόνο, ότι «δεν χρειάζεται να κάνεις προεκλογική εκστρατεία στην Ξάνθη. Αρκεί μόνο να πας να πιείς έναν καφέ στο Προξενείο (εννοώντας το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής), να σε δουν ότι μπήκες και την πήρες την εκλογή»!!! Αυτός που το είπε, δεν το έκανε κι έτσι έμεινε εκτός της Βουλής!!! Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί πως η «δυναμική» της Άγκυρας έχει εξασθενήσει κατά πολύ και κύριος λόγος είναι πως οι μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν συνειδητοποιήσει τον ρόλο του θύματος που τους ετοιμάζει η Τουρκία, αλλά επίσης έχουν συνειδητοποιήσει –κυρίως οι νέοι μουσουλμάνοι- πως δεν μπορούν να ζήσουν κάτω από ένα καθεστώς πολύ χειρότερο ακόμη και από αυτό που εφαρμόζεται στην «μητέρα πατρίδα». Έτσι, τα ερείσματα της Άγκυρας μετατοπίζονται πλέον καθαρά στην θρησκεία και στην παροχή οικονομικής στήριξης σε οικογένειες που έχουν μεγάλη ανάγκη…
Το άρθρο της «Μιλιέτ» ξεκινά με «συμβουλές» προς τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από την οποία η μειονότητα «περιμένει να δει να πραγματοποιούνται οι προσδοκίες της… Επιθυμεί να δει τα οφέλη ως πολίτης της Ε.Ε. μεταξύ των οποίων και η επιστροφή των μειονοτικών δικαιωμάτων που έχουν σφετεριστεί εδώ και πολλά χρόνια».
Στη συνέχεια, μετά τις «συμβουλές», ακολουθούν οι προειδοποιήσεις: «Η μειονότητα έδειξε πολύ καλά πως τιμωρεί τα κόμματα που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της. Να η κατάντια της Ν.Δ. Ελπίζουμε το ΠΑΣΟΚ να μην πέσει σε τέτοιο χάλι». Και φυσικά, η προειδοποίηση απευθύνεται στον Σωκράτη Ξυνίδη, ο οποίος εξελέγη στην Ξάνθη ως βουλευτής, αλλά αμέσως μετά κατέλαβε και την θέση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ.
Ο συντάκτης του άρθρου της «Μιλιέτ», επικεντρώνοντας τα «πυρά» του στον Παναγιώτη Σγουρίδη, δεν διστάζει να τον χαρακτηρίσει ως «φίλο του παιδοκτόνου και αρχηγού της τρομοκρατικής οργάνωσης του ΡΚΚ, Οτσαλάν». Η επίθεση αυτή γίνεται βασιζόμενη σε μία ομιλία του κυρίου Σγουρίδη στην οποία είχε πει αναφερόμενος στη δράση του τουρκικού προξενείου ότι «πρέπει να υπάρχει σεβασμός στα προξενικά πρωτόκολλα και την φιλοξενία». Μάλλον για τον συντάκτη της «Μιλιέτ» η προτροπή τήρηση των κανόνων και ο σεβασμός διεθνών πρωτοκόλλων αποτελεί μιαρή πράξη και με αφορμή αυτή την παραίνεση, η «Μιλιέτ» περνάει… γενεές δεκατέσσερις τον Π. Σγουρίδη:
«Τι γρήγορα που ξέχασε την μεγάλη του ήττα από τον Μάντατζη (η αναφορά γίνεται σε προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση). Αν είχε μυαλό δεν θα έπρεπε να μιλάει καθόλου, να κρυβόταν κάπου και να μην έβγαινε από εκεί… Αν συνεχίσουν σε αυτόν τον ρυθμό ο ίδιος και οι όμοιοί του, όλοι θα πάρουν την απάντηση που πρέπει. Όσο αυτοί θα μιλούν έτσι, θα αυξάνονται ευθέως ανάλογα και οι ψήφοι που θα πηγαίνουν προς τους Τούρκους υποψήφιους» (σε αυτό το σημείο ξεχνά ο δυστυχής στο πνεύμα συντάκτης Τζεγκίζ Ομέρ, πως στις πρόσφατες εθνικές εκλογές στην Ελλάδα, το τουρκικό προξενείο γνώρισε τεράστια πανωλεθρία και απλά κατάφερε να διατηρήσει την δύναμή του ενώ είχε στόχους για αύξηση των μουσουλμάνων βουλευτών τους οποίους έχει υπό την άμεση «επίβλεψή» του).
Ο καλοπληρωμένος από το τουρκικό προξενείο συντάκτης της Μιλιέτ, νιώθοντας πως έχει εκπληρώσει στο έπακρο το «έργο» που του ανατέθηκε, δεν διστάζει στο ίδιο άρθρο να επισυνάψει και προεκλογικό του άρθρο (αποδεικνύοντας έτσι την συμβολή του στην «κατάρρευση» του Σγουρίδη), ζητώντας ταυτόχρονα το «Γενικό Προξενείο να του κόψει τιμολόγιο της αποτυχίας του Σγουρίδη»!!!
Και αφού ο αρθρογράφος της «Μιλιέτ» (ενώ ζητάει να πληρώνεται από τον Τούρκο Πρόξενο…) ζητάει να εξασφαλίσει το «τιμολόγιο αποτυχίας» του κυρίου Σγουρίδη, κλείνει το άκρως επιθετικό κείμενό του γράφοντας:
«Αυτά λοιπόν, κύριε Σγουρίδη. Σιγά-σιγά βγαίνει η κατάρα του αδικημένου, του ταλαιπωρημένου. Πήρες λοιπόν στα χέρια τα παπούτσια σου; Η μειονότητα αυτή έτσι καταντά τον άνθρωπο. Αν συνεχίσεις με αυτά τα μυαλά, πολλά πράγματα ακόμη θα πάρεις στα χέρια σου. Έληξε η περίοδος η δική σου και των ομοίων σου και καλό θα ήταν να αρχίσετε να το χωνεύετε. Το ελάχιστο που θα κερδίσετε, θα είναι να είστε ήσυχοι στη σύνταξή σας. Στο καλό…»!!!
Η απειλή βέβαια προς το πρόσωπο του κυρίου Σγουρίδη είναι ευθεία και μέσα σε μία παράγραφο κειμένου, επαναλαμβάνεται δύο φορές. Ίσως ο καλοπληρωμένος αρθρογράφος(;) της «Μιλιέτ» θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις για το τι άλλο θα πάρει στα χέρια του εκτός από τα παπούτσια του ο κύριος Σγουρίδης, καθώς και ποιοι λόγοι συντρέχουν για να μην είναι ήσυχος στην σύνταξή του ο πρώην Έλληνας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να παρέμβουν άμεσα, τόσο ο ίδιος ο κύριος Παπανδρέου, όσο και η Ελληνική Δικαιοσύνη, προκειμένου να διαλευκανθεί το τι ακριβώς θέλει να πει ο συντάκτης, του οποίου το κείμενο θυμίζει κατά πολύ τον τρόπο σκέψης και γραφής του Τούρκου Προξένου Κομοτηνής…
Το πλέον παράδοξο για το συγκεκριμένο κείμενο, είναι πως έχει σαν τίτλο «Καλώς να έρθει η τουρκο-ελληνική φιλία»!!! Άξιος ο μισθός του αρθρογράφου, που «έγραψε» για να ενισχύσει την τουρκο-ελληνική φιλία και προσυπογράφουμε την άμεση πληρωμή του για τον αποδεδειγμένο αγώνα του να έρθει η τουρκοφιλία στην Ελληνική Θράκη. Ο Τούρκος πρόξενος καλείται να υπογράψει άμεσα μία «βαρβάτη» επιταγή (συνηθισμένος είναι άλλωστε να υπογράφει επιταγές) για να μην τον χαρακτηρίσουν ως αχάριστο…

Read more...

Αμερικανοί θα παρακολουθήσουν την «δραστηριότητα» της Τουρκίας στο Αιγαίο


Το βράδυ της Δευτέρας που πέρασε έγινε νέα τουρκική παρενόχληση στο Φαρμακονήσι, σε ελληνικό σούπερ Πούμα που επιχειρούσε από αέρος στην περιοχή για να βοηθήσει στη διάσωση λαθρομεταναστών.
Η ειδοποίηση που έλαβε μέσω ραντάρ ήταν σαφής: να εγκαταλείψει αμέσως την περιοχή, επειδή παραβίαζε τον τουρκικό εναέριο χώρο!
Και όμως, γι αυτή την κατάσταση, αλλά και για την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στο Αιγαίο, πολύ σύντομα οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να πάρουν από κοντά μία αρκετά καλή «γεύση».

Σύμφωνα με πληροφορίες, τα υπουργεία Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας καθώς και Προστασίας του Πολίτη, θα συνεργαστούν προκειμένου να πραγματοποιηθεί άσκηση της Ευρωπαϊκής Δύναμης Επιτήρησης των Συνόρων (Frontex), με προσκεκλημένους αμερικανούς παρατηρητές.
Το όλο εγχείρημα προωθείται με τη σύμφωνη γνώμη της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας αλλά και του υπουργείου Άμυνας, για να δουν (επιτέλους) οι Αμερικανοί αυτό που βλέπουν οι Ευρωπαίοι κάθε μέρα και κάθε νύχτα: Πως από τα παράλια της Τουρκίας –και με την πλήρη ανοχή των τουρκικών αρχών- ξεκινούν βάρκες με λαθρομετανάστες (Αφγανούς, Πακιστανούς, Ιρακινούς, Παλαιστίνιους κ.α.) για την Ελλάδα και στη συνέχεια για χώρες της υπόλοιπης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φυσικά, οι αμερικανοί παρατηρητές θα έχουν και την ευκαιρία να ακούσουν τα τουρκικά ραντάρ να απαιτούν την απομάκρυνση των αεροσκαφών της Ε.Ε. από το Φαρμακονήσι και από το Αγαθονήσι…
Κι αυτό είναι που έχει ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία για την ελληνική πλευρά, η οποία προσπαθεί να αποφύγει τις αμερικανικές πιέσεις για αποστολή περισσότερων ανδρών και μονάδων του ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν. Η ηγεσία του υπουργείου Άμυνας τονίζει στους αμερικανούς ότι η χώρα συμβάλει στην υπόθεση του Αφγανιστάν μέσω της «φιλοξενίας» περίπου 46 χιλιάδων Αφγανών λαθρομεταναστών ετησίως, οι οποίοι συμβάλουν στην σημαντική αύξηση των κινδύνων ασφάλειας…
Ίσως, βέβαια, θα έπρεπε η ελληνική πλευρά να υπενθυμίσει την περυσινή ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην οποία γινόταν λόγος για μετακίνηση τρομοκρατικών πυρήνων μέσω της λαθρομετανάστευσης και να τονιστεί η σύμπλευση της Ελλάδας στον αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, την στιγμή που η Τουρκία πασιφανέστατα διευκολύνει το δρομολόγιο και την διακίνηση των τρομοκρατών…

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP