Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Ευρωπαϊκή Ένωση και νεο-οθωμανική Τουρκία


Κατά το τελευταίο διάστημα, οι συζητήσεις για μη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση εντείνονται. Πολλοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι η είσοδος της χώρας αυτής στην ευρωπαϊκή οικογένεια θα προκαλέσει πολλές συνέπειες, από τις οποίες η σοβαρότερη θα είναι η αλλοίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εκτροπή από τους στόχους και τους σκοπούς συγκρότησής της.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θέτουν το απλό ερώτημα: Αφού το 95% του τουρκικού εδάφους βρίσκεται στην Ασία, αφού η Τουρκία δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα, γιατί πρέπει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Και γιατί, αν ενταχθεί η Τουρκία, να μην ακολουθήσουν οι χώρες του Καυκάσου και της Βόρειας Αφρικής;

Τα ερωτήματα αυτά, αλλά και όσα άλλα απορρέουν από το γενικότερο κλίμα δυσπιστίας που διαμορφώνει η Τουρκία με τους γείτονές της, δεν είναι δυνατό να παρακαμφθούν χωρίς προβληματισμό.


Η Τουρκία θέλει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ συνεχίζει να περιφρονεί τη διεθνή νομιμότητα. Θέλει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν και δεν δείχνει διατεθειμένη να εφαρμόσει πολιτική προσαρμογής στα ευρωπαϊκά κεκτημένα. Από τη μια κατέχει το 37% του εδάφους της Κύπρου, προβάλλει εξωφρενικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και τη Θράκη, απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα, κρατά σταυρωμένο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παραβιάζει συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες και από την άλλη παρουσιάζεται ως χώρα που ενδιαφέρεται για την ειρήνη και τη διεθνή συνεργασία.

Όλα αυτά, όμως, φαίνεται ότι λαμβάνονται υπόψη από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αφού, σύμφωνα με δημοσιευθείσες στατιστικές, μόνο το 1/3 των Ευρωπαίων τάσσεται υπέρ της εισόδου της Τουρκίας στην Ένωση, αλλά και μερικές χώρες δεν την ευνοούν.
Αυτό το συνειδητοποιεί η Άγκυρα και εφαρμόζοντας εξωτερική πολιτική, που εκπορεύεται από το δόγμα του νεο-οθωμανισμού, προσπαθεί να πείσει ότι οι φιλίες της προς Ανατολάς μπορούν να αξιοποιηθούν και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Διαπραγματεύεται και με τις Η.Π.Α. και με την Ε.Ε., ενώ παράλληλα, τον τελευταίο καιρό, ο Υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου έκανε επίθεση φιλίας στη Συρία, επισκέφθηκε το ιρακινό Κουρδιστάν και βελτίωσε τις σχέσεις με την Αρμενία. Πρόσφατα, επίσης, επισκέφθηκε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και δεν παρέλειψε να κάνει επίμονες αναφορές για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας του.

Αλλά και ο Πρωθυπουργός Ερντογάν, σε κάθε ευκαιρία, διακηρύσσει ότι η χώρα του συνεργάζεται και με τη Δύση και με την Ανατολή. Αυτή η πολιτική ασφαλώς έρχεται ως αποτέλεσμα των εμποδίων που ορθώνονται στο δρόμο της Τουρκίας προς την Ευρώπη. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο προσπαθεί να κρατήσει ανοικτές θύρες προς όλες τις κατευθύνσεις. Βεβαίως, κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης επισημαίνουν ότι η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας είναι σημαντική, αλλά αυτό δεν μπορεί να την απαλλάξει από την υποχρέωσή της να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, ώστε να εκπληρώσει τα κριτήρια ένταξης.

Στην Ελλάδα όμως και στην Κύπρο, κανένας προβληματισμός δεν διατυπώνεται για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Απεναντίας υποστηρίζεται ενθέρμως η απρόσκοπτη προσχώρησή της, με το επιχείρημα ότι θα αναγκασθεί να αλλάξει πολιτική στο Κυπριακό πρόβλημα, αλλά και στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Η θέση αυτή όμως της Ελλάδας και της Κύπρου πρέπει να επανεκτιμηθεί και να εξετασθεί η χάραξη «κόκκινης γραμμής» στην ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος.

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΗ*
* Φιλόλογος, Προϊστάμενος 2ου Γραφείου Β΄ Δ/νσης, Β/βάθμιας Εκπ/σης Αθηνών
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/01/blog-post_1953.html#ixzz0dT4npZBe

Read more...

Μπεγλίτης:"Η Ελλάδα να προχωρήσει στη δημιουργία ΑΟΖ στο Αιγαίο"


Ευτυχώς, βρέθηκε ένας κυβερνητικός αξιωματούχος που αντιλήφθηκε τη σημαντικότητα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

Ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας Π. Μπεγλίτης, απαντώντας σε ερώτηση εάν πρέπει η Ελλάδα να προχωρήσει στη δημιουργία ΑΟΖ στο Αιγαίο, σε συνεργασία με την Κύπρο, απάντησε: «Πρόκειται για κρίσιμο θέμα άσκησης εθνικού κυριαρχικού δικαιώματος που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και κατά συνέπεια δεν τίθεται ερωτηματικά, αλλά επιβεβαιωτικά.

Η κυβέρνησή μας υπερασπίζεται τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και τις διεθνείς συνθήκες προς όφελος των εθνικών συμφερόντων, με αίσθημα ευθύνης και την αναγκαία αποφασιστικότητα». Η δήλωσή του έφτασε μεταφρασμένη στην Ουάσιγκτον...
ΕΘΝΟΣ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/01/blog-post_2507.html#ixzz0dT2FBffr



Read more...

Τουρκικές βόλτες γύρω απ΄ τα πετρέλαια


«Ψαλίδισε» το ΝΑΤΟ τα σχέδια της Άγκυρας για τριήμερο προκλήσεων στο Αιγαίο με συμμαχικό μανδύα, μετά τις έντονες ελληνικές αντιδράσεις και παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο.

Παρ΄ όλα αυτά, η Άγκυρα εφάρμοσε τακτική σκωτσέζικου ντους με τα F-16 της, τα οποία σε μια περίπτωση έφτασαν σχεδόν 5 μίλια από τα Ψαρά, ενώ την Πέμπτη «κύκλωσαν» τη Σαμοθράκη δίνοντας το «παρών» στην περιοχή των πετρελαίων του Βορείου Αιγαίου.

Για την επικινδυνότητα και την προκλητικότητα των τουρκικών σχεδίων το ελληνικό υπουργείο Άμυνας ενημέρωσε το ΝΑΤΟ σε διάφορα επίπεδα, όπως και τον άμεσα αρμόδιο νεοαφιχθέντα στην περιοχή Αμερικανό διοικητή του Συμμαχικού Αεροπορικού Στρατηγείου της Σμύρνης, κ. Τζόντις. Η Αθήνα ξεκαθάρισε- ως προϊόν μάλιστα σύσκεψης σε υπουργικό επίπεδο- ότι τα τουρκικά F-16 θα αντιμετωπιστούν ως άγνωστα και εχθρικά από το σύστημα αεράμυνας.


Σε μια προσπάθεια αποκλιμάκωσης, το ΝΑΤΟ δεν διέθεσε το «ιπτάμενο ραντάρ» του για να καθοδηγούνται οι Τούρκοι πιλότοι ενώ, όπως φαίνεται, πίεσε να τηρήσουν ακριβώς τα σχέδια που είχαν υποβληθεί στη Συμμαχία. Την πρώτη ημέρα αυτό δεν το τήρησαν, κάνοντας σειρά παρεκκλίσεων και προκλήσεων, με πιο σημαντική την προσέγγιση των Ψαρών, ενώ προχώρησαν και στην επικίνδυνη νυχτερινή πτήση. Αντίθετα χθες, δεύτερη ημέρα, το ΝΑΤΟ φαίνεται ότι επανέλαβε τις συστάσεις και τα τουρκικά F-16 δεν βγήκαν από το σχέδιο, αλλά παραβίασαν τον εθνικό εναέριο χώρο γύρω από τη Σαμοθράκη.

Συμμαχικά ερωτηματικά.
Η εμμονή των Τούρκων πάντως να κινηθούν προς τη Σαμοθράκη- που έβαλαν στο σχέδιο μία ημέρα πριν από την άσκηση- προκάλεσε ερωτήματα και σε συμμαχικούς κύκλους. Ορισμένοι επιτελείς μάλιστα δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο να ήθελαν οι Τούρκοι να δείξουν το ενδιαφέρον τους για την ευρύτερη περιοχή λόγω της συζήτησης, τελευταία, για πρόσθετες γεωτρήσεις για πετρέλαια. Υπάρχει ωστόσο και η εκτίμηση ότι η επιλογή εκτέλεσης αρκετών αποστολών στο Βόρειο Αιγαίο έγινε ενδεχομένως με υπόδειξη συμμαχικών κύκλων προκειμένου να αποφευχθούν πτήσεις σε άλλες περιοχές, όπου η ύπαρξη πολλών βραχονησίδων χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από τους Τούρκους για να «δικαιολογήσουν» τις προκλητικές παραβιάσεις και τις υπερπτήσεις.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
ΝΕΑ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/01/blog-post_1972.html#ixzz0dSyl6D2D

Read more...

Όλη η Ελλάδα Θράκη;


Του Γιάννη Κουριαννίδη
Είναι ασφαλώς πολύ καλά γνωστή η ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει τη Θράκη, η οποία συνδυάζει την παρουσία πληθυσμιακών ομάδων, με κοινό μεν τον ελληνικό τους πολιτισμό, με πλήρως διαφοροποιημένη όμως θρησκευτική ταυτότητα.
Αυτό από μόνο του θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να θεωρηθεί ως πλούτος και συγκριτικό πλεονέκτημα για την περιοχή αυτή, αλλά δυστυχώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Η ειρηνική συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων στη Θράκη μας διαταράσσεται συνεχώς εξαιτίας της προκλητικής δραστηριότητας του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και των εγκαθέτων του, που δυναμιτίζουν συνεχώς το κλίμα της συναδέλφωσης που καλλιεργείται και αναπτύσσεται από την καθημερινή δραστηριότητα και συμβίωση των δύο αυτών θρησκευτικών ομάδων.
Αυτό οφείλεται στην επεκτατική πολιτική της γειτονικής μας εξ ανατολών χώρας, της Τουρκίας, που επιχειρεί δεκαετίες τώρα, να διαμορφώσει τουρκική εθνική συνείδηση στους μουσουλμάνους της Θράκης μας. Και αυτό δυστυχώς συντελείται χωρίς την ουσιαστική αποτελεσματική αντιμετώπισή του από ελληνικής πλευράς.

Με το νέο νομοσχέδιο που προωθεί προς ψήφιση η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου, είναι βέβαιο ότι το πρόβλημα αυτό θα μεταφερθεί στο σύνολο της ελλαδικής επικράτειας. Η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών που έχουν παρανόμως εισέλθει στην πατρίδα μας, πολλών εκ των οποίων η «νομιμοποίηση» έγινε κατά καιρούς χωρίς σχεδιασμό και εξέταση όλων των εθνικών και κοινωνικών παραμέτρων, προέρχεται από όμορες με την πατρίδα μας χώρες. Οι χώρες αυτές έχουν εκφράσει και διατυπώσει, ή εκφράζουν ακόμη και σήμερα, δια επισήμων χειλιών (πολιτικών, στρατιωτικών και «επιστημονικών») επεκτατικές απόψεις και εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της πατρίδας μας. Το να παράσχουμε την ελληνική ιθαγένεια στις εκατοντάδες χιλιάδες των μεταναστών που έχουν εισέλθει στα εδάφη μας από τις χώρες αυτές, σύντομα θα δημιουργήσει τεράστια μειονοτικά προβλήματα στην πατρίδα μας, δεδομένου και ότι δεν διαφαίνεται κάποια υπαναχώρηση των κυβερνήσεων των χωρών τους από τις σοβινιστικές αυτές θέσεις τους.
Επίσης, οι υπόλοιποι εκ των μεταναστών που έχουν εισρεύσει στη χώρα μας προέρχονται κατά κανόνα από μακρινές ασιατικές χώρες, είναι κατά κανόνα μουσουλμανικού θρησκεύματος και γενικώς οι πολιτισμικές τους αξίες ελάχιστη έως καμία σχέση έχουν με αυτές των Ελλήνων. Κατά συνέπεια, η κοινωνική τους ένταξη και ο συγχρωτισμός τους με την κοσμοθέαση των Ελλήνων θεωρούμε πως είναι αδύνατη, τα δε προβλήματα συμβίωσής τους με τους Έλληνες γίνονται ήδη ορατά με τραγικό τρόπο.
Το νέο νομοσχέδιο δεν πρέπει να φθάσει προς ψήφιση στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η απόδοση ιθαγένειας θα πρέπει να υλοποιηθεί μόνο σε λίγες μεμονωμένες περιπτώσεις αλλοδαπών, που έχουν αποδεδειγμένα επιδείξει σεβασμό στις αξίες και τις παραδόσεις των Ελλήνων, που μετέχουν της ημετέρας παιδείας όχι μόνον επειδή έχουν μάθει να ομιλούν ελληνικά αλλά επειδή έμαθαν να βιώνουν τον ελληνικό τρόπο ζωής σεβόμενοι το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας και εξυψώνοντας συνειδησιακά την έννοια του πολίτη σύμφωνα με τις αξίες του Ελληνισμού.
Στην προσπάθεια αποτροπής αυτής της δυσμενούς εξελίξεως για το έθνος μας, καταλυτικό ρόλο θα πρέπει να διαδραματίσουν οι εθνικοτοπικές συλλογικότητες των Ελλήνων, δηλαδή οι λαογραφικοί σύλλογοι και ομοσπονδίες του Ελληνισμού, που σήμερα διαφυλάττουν, καλλιεργούν και αναπτύσσουν την εθνική αυτοσυνειδησία. Είναι η ώρα να ξεφύγουν από τις όποιες κοσμικές δραστηριότητές τους και να τεθούν μπροστάρηδες στον αγώνα για τη διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας. Η δύναμή τους είναι μεγάλη, αλλά πρέπει επιτέλους να την αξιοποιήσουν...

Read more...

Εκπαιδεύοντας, με χάδια, την Τουρκία...


«Μην έρθεις στο Πανεπιστήμιο, Ταγίπ. Θα σε χαρακώσουμε» γράφει το «απειλητικό» σύνθημα στο πλακάτ που κρατάει η φοιτήτρια που διαδηλώνει στην Κωνσταντινούπολη. Πάντως, όχι μόνο οι φοιτητές αλλά και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πιστεύουν ότι ο Ερντογάν κατευθύνεται προς έναν «δημοκρατικό αυταρχισμό» (φωτ. Reuters
Δεν μπορούμε να μιλάμε για βήματα εκδημοκρατισμού στην Τουρκία, ενώ στη χώρα αυτή έχει, μέχρι σήμερα, απαγορευθεί η λειτουργία 13 πολιτικών κομμάτων, υποστήριξαν, προχθές, κατά τη διάρκεια σχετικής συζήτησης, Ελληνες, Κύπριοι αλλά και ευρωβουλευτές από τα άλλα κράτη-μέλη της Ε.Ε., ασκώντας κριτική στην επιμελημένη... άγνοια που επέδειξαν για τα τεκταινόμενα στη γείτονα ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου κ. Καρίντο και ο αρμόδιος κοινοτικός επίτροπος Ολι Ρεν.

Με τα χάδια και το άνοιγμα κεφαλαίων δεν συμβάλλουμε στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας αλλά στη συνέχιση της ασυδοσίας και στον πολιτικό αμοραλισμό της, υπογραμμίστηκε στον επίτροπο Ολι Ρεν.
Η Τουρκία, είπε ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ, Τάκης Χατζηγεωργίου, έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο πολιτικών κομμάτων, καθώς 13 κόμματα έχουν ταφεί από τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου και ανέφερε, ως πρόσφατο παράδειγμα, την απαγόρευση λειτουργίας του DTP (Κόμμα Δημοκρατικής Κοινωνίας) και τη φυλάκιση 1.200 μελών, 9 δήμαρχων, 6 πρώην δημάρχων και 2 πρώην ηγετών αυτού του κόμματος.
Διερωτήθηκε δε «κατά πόσον μπορούμε να υποστηρίζουμε πως υπάρχει σε ένα τέτοιο κράτος εκδημοκρατισμός, απλά επειδή υπάρχει κανάλι που εκπέμπει στην κουρδική γλώσσα».
Ο μεγάλος «καταπατητής»
Δυστυχώς, είπε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής, μιλάμε για μια χώρα που παραβιάζει τα ανθρώπινα, τα δημοκρατικά δικαιώματα, δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ το τουρκικό Σύνταγμα δημιουργεί πολιτική αποσταθεροποίηση, δεν εγγυάται τις θρησκευτικές και τις πολιτικές ελευθερίες και αποτελεί άλλοθι για τις παρεμβάσεις του βαθέος κράτους.
Οι Κούρδοι, οι αλεβίτες, οι μη μουσουλμανικές μειονότητες, οι συνδικαλιστές, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι Αρμένιοι, οι Κύπριοι, οι φυλακισμένοι, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι ομοφυλόφιλοι, οι γυναίκες, τα κουρδικά πολιτικά κόμματα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν πολλά να πουν όταν σπάσουν τη σιωπή τους, τόνισε η Κύπρια, σοσιαλίστρια ευρωβουλευτής Αντιγόνη Παπαδοπούλου.
«Κύριο στοιχείο της δημοκρατίας είναι και ο πλήρης διαχωρισμός της πολιτικής από τη στρατιωτική εξουσία. Δεν μπορεί σε υποψήφια χώρα ο στρατός, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, να μην υπόκειται σε πλήρη πολιτικό έλεγχο» ανέφερε η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μαριλένα Κοππά.
Αγνοώντας τις κενές περιεχομένου διακηρύξεις των εκπροσώπων του Συμβουλίου και της Επιτροπής της Ε.Ε., ότι η Τουρκία πρέπει να υποστηριχθεί στην προσπάθεια εκδημοκρατισμού που έχει ξεκινήσει, πολλοί ευρωβουλευτές επισήμαναν ότι:
* Οι μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία έχουν παγώσει και όσες πραγματοποιήθηκαν στην ουσία μένουν κενό γράμμα, όπως η πρόοδος στην επίλυση του κουρδικού ζητήματος, που, ενώ γέννησε πολλές ελπίδες, έχει κι αυτή σταματήσει.
* Η κυβέρνηση Ερντογάν παρουσιάζεται σαν συγκαταβατική, αλλά οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας εμφανίζονται επιθετικές τόσο προς την Ελλάδα, προβαίνοντας σε συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, όσο και προς την ευρωπαϊκή δύναμη Frontex.
* Η κυβέρνηση της Τουρκίας φαίνεται να σχεδιάζει μία νέου τύπου οθωμανική κοινοπολιτεία, όπως φάνηκε από τις απόψεις που εξέφρασαν τόσο ο κ. Νταβούτογλου όσον και ο κ. Ερντογάν στο πρόσφατο ταξίδι του στον Λίβανο.

Read more...

Από τον Παντουρκισμό στο Νεο-οθωμανισμό.....Γιατί η ελληνική ελίτ προτιμά την Τουρκία;


Ο νεο-οθωμανισμός, που προέκυψε μέσα από την πολιτική και το γενικότερο δόγμα Νταβούτογλου, είναι ένα φαινόμενο με το οποίο ελάχιστοι δημοσιογράφοι, που συνεχίζουν να τιμούν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, ασχολήθηκαν.
Η Μαρία Σταματιάδου, μία σεμνή δημοσιογράφος, εργαζόμενη σκληρά στον τομέα της έρευνας και διατηρώντας χαμηλό προφίλ στον δημοσιογραφικό χώρο κατανοώντας "τα επερχόμενα", παρουσίασε πριν από αρκετό καιρό μια θαυμάσια δουλειά, όπου αναλύει το φαινόμενο του νεο-οθωμανισμού, αλλά και όπου παρουσιάζει τις σχέσεις του ελληνικού κεφαλαίου και την προτίμηση που δείχνει αυτό στην νεο-οθωμανική Τουρκία.
Είναι σχεδόν καθολικά παραδεκτό ότι στις μέρες μας, η οντότητα που λέγεται «άνθρωπος» περνάει μια βαθιά εσωτερική κρίση, η οποία σχεδόν ταυτίζεται με την κρίση ή τον αποπροσανατολισμό της συνειδητότητάς του. Ο άνθρωπος ως πολίτης ενός κράτους, ο άνθρωπος ως υπαρκτικό ον, ο άνθρωπος ως πολίτης του λεγόμενου (και πολύ ύποπτου κατ’ εμέ) «παγκόσμιου χωριού»…

Πολιτισμοί, Παραδόσεις, Ιστορία… ό,τι τέλος πάντων μπορεί να προσδιορίσει ένα μέρος της ταυτότητας των ανθρώπων και των λαών, τίθενται αυθαίρετα, χωρίς επιχειρήματα υπό αμφισβήτηση, μαραζώνουν, πεθαίνουν, ή διαστρεβλώνονται σε τέτοιον βαθμό, ώστε αντί να βοηθούν κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την ιστορική αυτοσυνειδησία των ανθρώπων.
Φανατισμοί ένθεν και ένθεν, απροκάλυπτοι ή καλυμμένοι, ακρότητες, διπολισμοί, κατασκευασμένες «εχθρότητες» και κατασκευασμένες «φιλίες», επιλεκτική μνήμη και επιλεκτική λήθη… όλα αυτά (τα οποία ουσιαστικά είναι «αποτυπώματα» του τυφώνα διεθνών συμφερόντων) προσπαθούν να εξαλείψουν ιστορικές πραγματικότητες και συνακόλουθα δημιουργούν αυτήν την κρίση ταυτότητας ανθρώπων και λαών, για την οποία γίνεται τελευταία όλο και περισσότερο λόγος.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν χειραγωγείται η σύγχρονη λεγόμενη «ελληνοτουρκική φιλία», η κρίση ταυτότητας «χτυπάει» και τους δύο λαούς, ενώ ταυτόχρονα ένα σύγχρονο νέο-οθωμανικό ρεύμα προσπαθεί να σαρώσει το παρελθόν και –κυρίως– το μέλλον…
ΟΡΑΜΑΤΑ…
«Νέο-οθωμανισμός», «Παντουρκισμός», «Τουρανισμός», λέξεις λίγο-πολύ γνωστές, που παραπέμπουν σε έννοιες λίγο-πολύ γνωστές, κυρίως όμως εκφράζουν μια τάση-πραγματικότητα, της οποίας οι ρίζες είναι πολύ βαθιές, ενώ τα «κλαδιά» της δεν ξέρουμε ακόμη μέχρι πού μπορεί να φθάσουν.
Εντελώς σχηματικά, μπορούμε να πούμε ότι ο Τουρανισμός και ο Παντουρκισμός βρίσκονται στις ρίζες αυτής της τάσης και αναπτύσσονται κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, μετά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους (1828), ενώ ο Νέο-οθωμανισμός αποτελεί τα κλαδιά αυτού του «δέντρου», που απλώνονται σήμερα και προσπαθούμε να μαντέψουμε πόσο ψηλά θα ελιχθούν.
Παρενθετικά, θα πρέπει να αναφερθώ σε μια μικρή διαφοροποίηση μεταξύ των δύο πρώτων εννοιών, η οποία (διαφοροποίηση) ελάχιστα είναι γνωστή, την αναφέρει όμως ο ερευνητής και συγγραφέας κ. Σάββας Καλεντερίδης: Ο Τουρανισμός προωθούσε τους δεσμούς μεταξύ των εθνών που μιλούσαν γλώσσες και διαλέκτους ουραλο-αλταϊκές, με στόχο τη συγκρότησή τους σε κράτος με ηγεμονική θέση στον κόσμο.
Ο Παντουρκισμός απέβλεπε τη συγκρότηση σε ενιαίο κράτος όλων των εθνών που μιλούσαν τουρκικές γλώσσες και διαλέκτους. Το κράτος αυτό θα λειτουργούσε σαν «χοάνη», όπου θα συγχωνεύονταν όλες οι γλώσσες σε μία, την τουρκική, ενώ θα υπήρχε ένας πολιτισμός, μία παράδοση και κοινοί στόχοι.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τον ρατσιστικό χαρακτήρα των δύο ρευμάτων, αφού στόχος τους ήταν η βίαιη εθνική «ομογενοποίηση», ο εξισλαμισμός των χριστιανικών πληθυσμών ή η εξόντωσή τους, από τη μια, και ο εκτουρκισμός όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών, από την άλλη.
Ο Τουρανισμός, τελικά –σύμφωνα με τον κ. Καλεντερίδη– παρέμεινε στο επίπεδο της ιδεολογίας και των φιλοσοφικών συζητήσεων, ενώ ο Παντουρκισμός ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει ως ζωντανή τάση, άλλοτε ενεργοποιημένη και άλλοτε «στην εφεδρεία», μέχρι να προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες για να ενεργοποιηθεί και πάλι.
ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΙΑ
Πρακτικός και έντονος εκφραστής αυτών των τάσεων υπήρξε ως γνωστόν ο Μουσταφά Κεμάλ –που συγκρότησε την Τουρκία ως κράτος το 1923– ο οποίος εκτούρκισε βίαια μουσουλμανικούς αλλά όχι τουρκικούς πληθυσμούς που ζούσαν στη Μικρά Ασία, αφού πρώτα εξόντωσε τους Αρμένιους και τους Έλληνες του Εύξεινου Πόντου.
Ο Παντουρκισμός δεν ήταν μόνον αυτός που «ενέπνευσε» και «καθοδήγησε» τους Νεότουρκους των αρχών του 20ου αιώνα. Ήταν επίσης απόλυτα σύμφωνος –αργότερα, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο– με το «φλερτ» (για να μην πούμε κάτι χειρότερο), μεταξύ Τούρκων και Ναζί, εναντίον των Ρώσων του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας.
Στην περίοδο δε που ακολούθησε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αυτοί που πλήττονται (χρησιμοποιώ Ενεστώτα, επειδή μέχρι και σήμερα πλήττονται), από το ρεύμα του Παντουρκισμού είναι οι Κούρδοι.
Γενικά, νομίζω ότι οφείλουμε να «κρατήσουμε» στο μυαλό μας τα τρία βασικά στοιχεία του Παντουρκισμού, τα οποία θα ανατρέχουν όλο το άρθρο, γιατί απλούστατα αποτελούν διαχρονικές μονιμότητες αυτής της τάσης:
α. Το απόλυτα ρατσιστικό στοιχείο, που επιβάλλει εκτουρκισμούς και εξοντώσεις μη εκτουρκισθέντων λαών.
β. Το γεγονός ότι ιστορικά αναδύεται μέσα από διεθνείς αποσταθεροποιήσεις και ανατροπές, ενώ σε άλλες περιόδους υποβόσκει περιμένοντας… ποτέ όμως δεν υποχωρεί.
γ. Το στοιχείο της φυσικής εξόντωσης χριστιανικών πληθυσμών, κυρίως Ελλήνων και Αρμενίων, αλλά και Ασσυρίων (στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), Εβραίων (στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και Κούρδων (στη μετα-ψυχροπολεμική εποχή).
ΚΟΣΜΙΚΟ ΙΣΛΑΜ;
«Ο τουρκικός κόσμος τον 21ο αιώνα θα κυριαρχήσει στη ζώνη που εκτείνεται από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος και θα καταστεί κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο». Αυτό ήταν το σύνθημα του Τουργκούτ Οζάλ, πρωθυπουργού και Προέδρου της Δημοκρατίας της Τουρκίας, από το 1983 μέχρι το 1993, το οποίο (σύνθημα) είχε και τη στήριξη των ΗΠΑ.
Βρισκόμενοι όμως ήδη στον 21ο αιώνα, μπορούμε να πούμε ότι το όραμα του Οζάλ δεν πραγματοποιήθηκε. Ταυτόχρονα, το κίνημα των Κούρδων αποτελεί έναν από τους μόνιμους πονοκεφάλους στον «εγκέφαλο» του Παντουρκισμού.
Ο αιώνας μας όμως διακρίνεται, μεταξύ άλλων, από ισχυρές αλλαγές, αποσταθεροποίηση, διεθνή ανασφάλεια… συνθήκες οι οποίες, όπως είπαμε, αποτελούν «γόνιμο έδαφος» κάθε φορά για να (ξανά)αναδυθεί ο Παντουρκισμός.
Αυτήν τη φορά όμως εκφράζεται λίγο διαφορετικά, χωρίς βέβαια να αλλάζει τίποτε στην ουσία του. Η νέα του έκφραση λέγεται νέο-οθωμανισμός και τον κομίζει η κυβέρνηση Ερντογάν. Πολλοί μελετητές διαφωνούν με τον όρο αυτό, παρ’ όλα αυτά, έχει επικρατήσει, επειδή στη βάση του, το «νέο» αυτό ρεύμα έχει μεταξύ άλλων και το στόχο να ηγεμονεύσει στις χώρες που αποσχίσθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αποκαθιστώντας την επιρροή της Τουρκίας στο εσωτερικό αυτών, σε όλα τα επίπεδα.
Βασικό στοιχείο της προπαγάνδας του νέο-οθωμανισμού αποτελεί η παρουσίαση των χρόνων της οθωμανικής κατάκτησης ως χρόνων «ελεύθερων» για τα υπόδουλα έθνη, τα οποία προστάτευε με τον καλύτερο τρόπο ο Σουλτάνος. Κατά την οθωμανική κατάκτηση δεν υπήρχε σκλαβιά, δεν υπήρχε έλεγχος και υποβάθμιση της παιδείας, ενώ ταυτόχρονα υπήρχε ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των υπόδουλων εθνών (βλέπε σχετικά, τις Δύσκολες Ερωτήσεις του Νίκου Λυγερού, στην ενότητα αυτήν).
Χαρακτηριστικό επίσης της πολιτικής του Ερντογάν που όλοι διαπιστώνουμε είναι τα «ανοίγματα» σε χώρες της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να εξομαλυνθούν οι σχέσεις τους και έτσι, σταδιακά, η Τουρκία να παίξει απέναντί τους τον ηγεμονικό της ρόλο.
Τα βήματα της κυβέρνησης Ερντογάν προς την κατεύθυνση αυτήν είναι ήδη εμφανή (χωρίς αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά ότι θα καταλήξουν στο επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα).
Εδώ στην Ελλάδα ζούμε ακόμη τον απόηχο που προκάλεσε ο σάλος για τα σχολικά βιβλία ιστορίας των παιδιών μας, ενώ ζούμε –όχι τον απόηχο αλλά στην καθημερινότητα– τις αχαρακτήριστες προκλήσεις της Τουρκίας στην Κύπρο, στη Θράκη, στην Κωνσταντινούπολη, στο Αιγαίο… που δείχνουν ξεκάθαρα τις ηγεμονικές προθέσεις της, μη σεβόμενη, όχι μόνον την ιερότητα της ιστορίας, αλλά ούτε καν αυτούς τους διεθνείς θεσπισμένους νόμους.
Η κυβέρνηση Ερντογάν θέλει να δείξει ένα πρόσωπο συγκερασμού του Ισλάμ με το κοσμικό-εξευρωπαϊσμένο κράτος, το οποίο μπορεί να πορεύεται με βήματα αρχηγικά, διαπραγματευόμενο με ίσους όρους με τις Μεγάλες Δυνάμεις (βλέπε το 2003 την άρνησή της προς τις ΗΠΑ να περάσουν στο βόρειο Ιράκ), παίζοντας θεμελιακό ρόλο στην περιοχή και στις διεθνείς εξελίξεις.
Σ’ αυτό το πλέγμα εντάσσεται και η προσέγγιση του Ερντογάν στη Συρία, καθώς και η αλλαγή της στάσης του τουρκικού κράτους απέναντι στο Παλαιστινιακό, με την οποία θέλει να αποδείξει ότι έχει το σθένος να στηρίξει ολόκληρο το μουσουλμανικό κόσμο.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΟΙ!
Όλο αυτό που περιγράψαμε βέβαια, όσον αφορά στην Τουρκία, είναι το φαίνεσθαι, η μάσκα που κρύβει το πραγματικό πρόσωπο. Και ποιο είναι αυτό; Αρκεί να κοιτάξουμε στο εσωτερικό της Τουρκίας και να δούμε τις αντιθέσεις (αντιθέσεις που φαίνονται μέχρι τώρα τουλάχιστον άλυτες) μεταξύ του ισλαμικού και του κεμαλικού μετώπου – όσο και αν ο Ερντογάν προσπαθεί να πείσει για ένα ισλαμο-κεμαλικό κράτος.
Οι προσπάθειες ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχώς καταρρέουν (δεν πείθει το «δυτικό» προσωπείο, άρα οι σχέσεις της με τη Δύση σχοινοβατούν), ούτε όμως και η ισλαμική ταυτότητα είναι ξεκάθαρη. Οι εσωτερικές συγκρούσεις λοιπόν καλά κρατούν, ενώ μέσα σε όλο αυτό το πλέγμα αυξάνουν τη δύναμή τους και οι Γκρίζοι Λύκοι…
Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν έφθασε η στιγμή να ερωτηθεί η ελληνική οικονομική ελίτ που θεωρεί ότι θα κερδίσει (οικονομικά πάντα) μεταφέροντας μεγάλο μέρος των κεφαλαίων της στην Τουρκία –ως ανερχόμενη δύναμη– σε ποια εσωτερική σταθερότητα της γειτονικής χώρας βασίζει αυτήν την πεποίθησή της;
Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική νέο-οθωμανική τάση είναι πραγματικότητα, κυρίως από το 2000 και μετά. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι «κορώνες» περί ελληνοτουρκικής φιλίας, με τις διάφορες καλλιτεχνικές συνεργασίες (τραγουδιστές προερχόμενοι από τα δύο κράτη, από κοινού σε cd και συναυλίες, κινηματογραφικές ταινίες, τούρκικα σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση κλπ), αλλά και μια νεόκοπη «αντι-εθνική υστερία», που εκφράζεται με μια απέχθεια προς τις παρελάσεις, τα εθνικά σύμβολα (κυρίως την ελληνική σημαία), τις γιορτές μνήμης...
Πέρα απ’ αυτά, έχουμε την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος με τα τεράστια κεφάλαιά της στην Τουρκία, όπως και κεφάλαια μεγάλου μέρους του ελληνικού εφοπλιστικού κόσμου (βλέπε Αγγελόπουλος, Καρράς, Δαυίδ της 3Ε και της Coca Cola, κλπ).
Οι Έλληνες νέο-οθωμανοί λοιπόν δεν θα αργήσουν να βρεθούν προ εκπλήξεως, πολύ δυσάρεστης εκπλήξεως. Και, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Καραμπελιάς σε σχετικό άρθρο του: «Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει και η νέο-οθωμανική στρατηγική της υποταγής, η στρατηγική της "Ντόρας" και του "Γιώργου", του ξεπουλήματος της Κύπρου, των ποικιλώνυμων επιχειρηματιών τύπου Δαυίδ και Κόκκαλη, των "διανοούμενων" του Σόρος και των δημοσιογράφων της Πρεσβείας, της απάλειψης της ίδιας της Ιστορίας μας από τα… βιβλία ιστορίας, θα βρεθεί αντιμέτωπη με το ίδιο το πρόσωπο του τουρκικού κατεστημένου, που, μπροστά στην κρίση της στρατηγικής του, αφήνει "ξεκρέμαστους" τους Έλληνες πελάτες του».
Στο ερώτημα λοιπόν, «γιατί η οικονομική ελίτ της Ελλάδας προτιμά την Τουρκία»; λογικά δεν υπάρχει απάντηση. Εκτός και αν η πραγματική απάντηση βρίσκεται εκτός οικονομικών πλαισίων, μέσα σε άλλες «διαπλοκές»…
ΠΟΙΟΙ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ;
Μία ακόμη παράμετρος που πρέπει να εξετάσουμε, η οποία σχετίζεται άμεσα με την «προσέγγιση» και τις σχέσεις των δύο χωρών είναι η στάση και η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Γιατί άραγε οι Αγγλοαμερικάνοι στηρίζουν τόσο σθεναρά τον Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη; Το ερώτημα μάλιστα αποχτά μεγαλύτερη ένταση, αν σκεφθούμε ότι κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας, οι Μεγάλες Δυνάμεις επεδίωκαν τη διάλυση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ τώρα το στηρίζουν σε κάθε «αντιξοότητα».
Μήπως επειδή τότε η Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη από Έλληνες-Ρωμηούς, ενώ τώρα, η «φίλη αυτή χώρα» κατάφερε να τους εξοντώσει και δεν έχουν μείνει παρά ελάχιστοι; Μήπως οι ξένοι, υποστηρίζοντας σήμερα και την προσάρτηση των λεγόμενων «Νέων Χωρών» στο Οικουμενικό Πατριαρχείο αποβλέπουν σε έναν ακόμη μεγαλύτερο διαμελισμό του Ελληνισμού;
Ας θυμηθούμε τη μεγάλη κόντρα Χριστόδουλου-Βαρθολομαίου για το θέμα των «Νέων Χωρών» και τα αρνητικά –έως άκρως επιθετικά– σχόλια που δεχόταν κατά κόρον τότε ο Χριστόδουλος από μεγάλη μερίδα «προοδευτικών» πολιτικών και διανοούμενων της χώρας μας, οι οποίοι μέσα από ένα στρεβλωμένο «διεθνισμό» προωθούσαν την εξάρτηση του Ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη, εκεί όπου εξοντώθηκε ο Ελληνισμός που προϋπήρχε. Με τα μυωπικά τους κριτήρια έβλεπαν τον «εθνοφυλετισμό» του Χριστόδουλου, αλλά δεν έβλεπαν από την άλλη πλευρά την προσπάθεια παραπέρα διαμελισμού των Ελλήνων…
Και τέλος, είναι άραγε τυχαίο ότι κάποιοι Έλληνες εφοπλιστές ή μεγαλοεπιχειρηματίες που εμπιστεύονται τα κεφάλαιά τους στο τουρκικό κράτος είναι ταυτόχρονα και οφφικίαλοι (οι ίδιοι ή μέλη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντός τους), δηλαδή έχουν οφφίκια=αξιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου;
Όπως είναι πολύ εύκολο να δούμε, το μόνο πραγματικά διεθνιστικό στην Ελλάδα είναι το εγχώριο κεφάλαιο, με την έννοια ότι αδιαφορεί για το ελληνικό συμφέρον και «επεκτείνεται διεθνιστικά», αν αυτό συμφέρει στη δική του ανάπτυξη. Ταυτόχρονα επικροτεί (και επιδοτεί) εκδηλώσεις ειρήνης και φιλίας, αδιαφορώντας για τις τουρκικές προκλήσεις σε Κύπρο, Θράκη, Αιγαίο κλπ.
Φυσικά, κανείς δεν είναι τρελλός ώστε να είναι ενάντια στην ειρήνη και τη φιλία, όταν όμως θέσουμε τα εύλογα ερωτήματα: Φιλία σε ποια βάση; Στηριγμένη σε ποιο υπόβαθρο; Αποβλέποντας σε ποια προοπτική; Δεν νομίζω να μπορούμε να λάβουμε, με την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση, κάποια σοβαρή απάντηση…
Μέσα σ’ αυτό το διαμορφωμένο πλέγμα, έρχεται να μας ταρακουνήσει (;) η επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία, συνοδευόμενη από ακατάσχετη φλυαρία και γκρίνια στο εσωτερικό της χώρας μας. Προηγήθηκε βέβαια η επίσκεψη της Χίλαρυ Κλίντον ως Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ αποκλειστικά στη Τουρκία, φέρνοντας σε μεγάλη αμηχανία τη χώρα μας.
Το χειρότερο βέβαια είναι το κοινό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Χίλαρυ με τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Αλί Μπαμπατζάν για το κυπριακό: οι ΗΠΑ ήδη υιοθέτησαν την οπτική της Τουρκίας, πράγμα που αποτελεί μια πρώτη και μεγάλη ήττα για τη χώρα μας. Επιπλέον, οι ΗΠΑ, μέσω της Χίλαρυ Κλίντον δεν έθεσαν κανένα ζήτημα στην Τουρκία σχετικά με τις προκλητικές της κινήσεις στο Αιγαίο, ενώ η δική μας Υπουργός Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη άφηνε να διαρρέει το αντίθετο.
Το «σπάσιμο» όμως του χρόνιου πρωτοκόλλου (από το 1974) από τον Μπάρακ Ομπάμα δείχνει να αποτελεί για τη χώρα μας μεγάλη αρνητική πρόκληση και προσβολή.
Κατά την άποψή μου όμως, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι μέχρι και αναμενόμενο, καθ’ ότι η Τουρκία όλα τα τελευταία χρόνια δείχνει έντονη κινητικότητα προς όλες τις κατευθύνσεις, ενισχύοντας έτσι το δημόσιο προφίλ της και τη γεωπολιτική θέση της.
Θα επαναλάβω την απρόσμενη υποστήριξη του Ερντογάν προς τους Παλαιστίνιους κατά τα τελευταία ακραία γεγονότα, μολονότι παραδοσιακά η Τουρκία ήταν σύμμαχος του Ισραήλ. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα κωφεύει και δεν μιλά για τον παλαιστινιακό όλεθρο.
Επίσης, έχουμε την κίνηση του Ερντογάν προς τη Συρία, κίνηση με άμεσο ενδιαφέρον και συμφέρον για τις ΗΠΑ, ενώ διατηρεί παράλληλα καλές σχέσεις με το Ιράν, πράγμα το οποίο ενοχλεί μεν τις ΗΠΑ, η Τουρκία όμως αδιαφορεί γι’ αυτήν την ενόχληση.
Έχουμε λοιπόν μια Τουρκία που χαράσσει δυναμικά την εξωτερική της πολιτική, προβάλλοντας προς τα έξω, διεθνώς, ένα δυναμικό πρόσωπο (παρ’ όλο που στο εσωτερικό της ταλανίζεται από τις αντιθέσεις που αναφέραμε παραπάνω), και μια Ελλάδα πειθήνια και σιωπηλή απέναντι στις ΗΠΑ.
Ο νέος πλανητάρχης λοιπόν, έχοντας μάλιστα στις προτεραιότητές του τη λύση των προβλημάτων στη Μέση Ανατολή, είναι εύλογο να επισκεφθεί κατ’ αρχήν τη χώρα που φαίνεται να μπορεί να παίξει το ρυθμιστικό ρόλο.
Για ποιόν λόγο άραγε θα έπρεπε να επισκεφθεί την Ελλάδα; Γιατί μας ενοχλεί τόσο πολύ η στάση του; Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι αποτελέσματα της δικής μας μέχρι τώρα στάσης και της ανισόρροπης επί χρόνια εξωτερικής μας πολιτικής; Και τελικά, όταν εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες δείχνουμε να μην σεβόμαστε τη χώρα μας, πώς απαιτούμε σεβασμό από τον οποιονδήποτε Ομπάμα;
Οφείλουμε όμως να δούμε πολύ σοβαρά και άμεσα τις επιπτώσεις της αναβάθμισης της Τουρκίας, την ίδια στιγμή που εκκρεμεί το κυπριακό, που οι τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο έχουν γίνει σχεδόν καθημερινότητα, τη στιγμή που οι τουρκικές προκλήσεις στη Θράκη έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής και νομιμότητας…
Guz Sancisi
Εν μέσω των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Κωνσταντινούπολη εκτυλίσσεται μια ερωτική ιστορία μεταξύ ενός εύπορου Τούρκου και μιας Ρωμηάς ιερόδουλης. Αυτός είναι ο πυρήνας του βιβλίου Guz Sancisi (Φθινοπωρινός Πόνος) του Γιλμάζ Καρακογιουνλού, βουλευτή του κόμματος της Μητέρας Πατρίδας.
Το βιβλίο αυτό έγινε ταινία και μεταφέρθηκε στους κινηματογράφους της Τουρκίας από την σκηνοθέτιδα Τομρίς Γκιριτλίογλου, «σπάζοντας» κυριολεκτικά τα ταμεία των κινηματογράφων της γειτονικής χώρας.
Η ταινία αναφέρεται στον απίστευτα βάρβαρο διωγμό που υπέστησαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης το Σεπτέμβριο του 1955, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Σεπτεμβριανά. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Τουρκία ποτέ κανείς δεν μιλούσε για τα ιστορικά αυτά γεγονότα, τα οποία φρόντισε επιμελώς το κράτος να τα αφαιρέσει από τα σχολικά βιβλία.
Οι Τούρκοι θεατές έβγαιναν από τις κινηματογραφικές αίθουσες σοκαρισμένοι, καθώς για πρώτη φορά έβλεπαν να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους ένα από τα πιο σκαιά κομμάτια της ιστορίας τους, για το οποίο είχαν παντελή άγνοια.
Οι δηλώσεις αυτών των ανώνυμων θεατών κάθε ηλικίας εκφράζουν πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα: ντροπή, έκπληξη που οι Αρχές της χώρας κατάφεραν να κρατήσουν τόσα χρόνια μυστικά τα γεγονότα, σοκ για το πόσοι Έλληνες θα μπορούσαν να ζουν σήμερα ανάμεσά τους αν δεν είχαν υποστεί εκείνους τους βίαιους διωγμούς… κάποιοι μάλιστα είπαν: ο Θεός να φυλάει την Τουρκία από αυτό το ρεζιλίκι.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του 69χρονου Μιχάλη Βασιλειάδη, Έλληνα της Πόλης που εκδίδει καθημερινά μια εφημερίδα για τους 2000 εναπομείναντες Έλληνες. Μιλάει με θαυμασμό για τη σκηνοθέτιδα, επισημαίνει όμως ότι δεν απέδωσε την απίστευτη βαρβαρότητα εκείνων των δύο ημερών. Ο ίδιος ήταν τότε 15 χρόνων. Λέει όμως στο τέλος χαρακτηριστικά: «Οι ηγέτες πρέπει να πουν ένα "συγγνώμη" στον τουρκικό λαό, τον οποίο χρησιμοποίησαν ως μαριονέτα».
Η ταινία, αλλά κυρίως οι σκέψεις και τα συναισθήματα που προκάλεσε στον τουρκικό λαό είναι ενδεικτικά της έντονης συνειδησιακής, αλλά και υπαρξιακής σύγχυσης που περνά ο λαός αυτός.
Ενημερωτικά, λέμε ότι το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πριν από 11 χρόνια, από τις εκδόσεις Τσουκάτου, σε μετάφραση Λιάνας Μυστακίδου, η οποία είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, και δήλωσε ότι ο συγγραφέας του βιβλίου δεν έλαβε καμμία αμοιβή για πνευματικά δικαιώματα.
Ο Νέο-οθωμανισμός στη Θράκη
Μέσα στα πλαίσια του Νέο-οθωμανισμού –αυτού του «όψιμου παιδιού» του παντουρκισμού– και του στόχου της Τουρκίας για αποσταθεροποίηση όπου υπάρχουν μουσουλμανικές μειονότητες στα Βαλκάνια, γίνονται αντίστοιχες κινήσεις και στη Θράκη – πώς αλλιώς;
Δεν ξεχάσαμε το «καταπληκτικό» βίντεο με τους μουσουλμάνους υποψήφιους βουλευτές κάθε κόμματος στη Θράκη, όπου, μαζί με μουσουλμάνους δημοσιογράφους, σε μια «ειρηνική» και «φιλική» σύναξή τους έβριζαν χυδαία κάθε τι ελληνικό, εκθειάζοντας, σε αντιδιαστολή, τα «τούρκικα» χαρακτηριστικά τους.
Το βίντεο όμως ήταν η κορυφή του παγόβουνου, ήταν απλώς μια εκδήλωση, λίγο σαφέστερη από τις συνηθισμένες, του τρόπου που αντιμετωπίζει το τουρκικό Προξενείο (δηλαδή η Τουρκία) τη Θράκη και των άμεσων επιδιώξεών του στην περιοχή.
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια (ήταν μόλις στα τέλη του 2003) όταν ήταν στο απόγειό του ο δικαστικός αγώνας για τη αναγνώριση Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, όπου ο παντουρκισμός εκδηλώθηκε για άλλη μία φορά σε όλο του το μεγαλείο.
Δεν είναι λίγοι οι ερευνητές και οι ακαδημαϊκοί που έχουν κατά καιρούς τονίσει ότι μια από τις κύριες επιδιώξεις της Τουρκίας είναι να δημιουργήσει στη Θράκη ανεξάρτητο τουρκικό κράτος, και ότι οφείλουμε, εμείς ως Έλληνες και ως κράτος να βοηθήσουμε τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης, κατ’ αρχήν σε επίπεδο εκπαιδευτικό.
Είναι γνωστό ότι το τουρκικό Προξενείο κρατά σε πνευματικό σκοταδισμό τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, για τον απλό λόγο, να είναι εύκολα χειραγωγίσιμη από αυτό.
Ως καταγόμενη από τη Θράκη (η γράφουσα) και έχοντας ιδιαίτερη ευαισθησία για την περιοχή, συνομίλησα μεταξύ άλλων και με την κυρία Χαρά Νικοπούλου, τη γνωστή δασκάλα στο Δέρειο του Έβρου, η οποία ξυλοκοπήθηκε από Μουσουλμάνο μέσα στο σπίτι της, επειδή ήθελε να μάθει γράμματα στα παιδιά του! Η ίδια βεβαιώνει για το σκοταδιστικό τσουνάμι που σαρώνει τη μουσουλμανική μειονότητα, προερχόμενο από το ίδιο το τουρκικό προξενείο, την ίδια στιγμή που το επίσημο ελληνικό κράτος και πάλι κωφεύει.
Δεν μπορούμε βέβαια να μην μιλήσουμε και για την πρόσφατη πρόκληση από την τουρκική πλευρά, με αφορμή τη λειτουργία τουρκικής τράπεζας (Ziraat Bank) στην Κομοτηνή. Αναφέρομαι στη γραμμένη στα τούρκικα πρόσκληση προς τον περιφερειάρχη Αν. Μακεδονίας και Θράκης κ. Σταμάτη, και στην επιστροφή της ως απαράδεκτη.
Πέρα όμως από αυτό, γύρω από την εν λόγω τράπεζα «παίχτηκαν» διάφορα παρασκηνιακά παιχνίδια, που δίχασαν την ίδια τη μειονότητα! Συγκεκριμένα, η τράπεζα απασχολεί μόνον Μουσουλμάνους υπαλλήλους, η επιλογή των οποίων έγινε κατ’ αρχήν βάσει βιογραφικών και προσωπικών συνεντεύξεων.
Είναι όμως κοινό μυστικό στην Κομοτηνή (που μου το επιβεβαίωσε ιδιαίτερα αξιόπιστη πηγή) ότι οι προσλήψεις έγιναν με κριτήρια ιδεολογικοπολιτικά, δηλαδή προσελήφθησαν όσοι πρόσκειντο πλησιέστερα στα νέο-οθωμανικά ιδεώδη.
Δεν θα επιχειρήσω να αναφερθώ σε όλες τις προκλήσεις που λαμβάνουν χώρα στη Θράκη (και κυρίως στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Κομοτηνή), γιατί δεν θα έφθαναν όλες οι σελίδες αυτού του τεύχους.
Κλείνοντας όμως θα ήθελα να τονίσω ότι δεν αρκεί να μιλάμε για τις σχετικές προκλήσεις στην περιοχή, οφείλουμε να κατανοήσουμε πλήρως τη στρατηγική της σημασία και να υιοθετήσουμε την αρμόζουσα στάση. Και αυτό δεν είναι ούτε παράκληση, ούτε ηθικό δίδαγμα, ούτε λογικό συμπέρασμα. Αποτελεί αμεσότατη αναγκαιότητα…
Μαρία Σταματιάδου

Read more...

Η νεο-οθωμανική διπλωματία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν


Του Γιώργου Καπόπουλου

H σκληρή γλώσσα Eρντογάν για το Iσραήλ έφερε ξανά στο πρώτο πλάνο της επικαιρότητας το ιδιαίτερο στιλ του στην εξωτερική πολιτική, ένα προσωπικό διπλωματικό ύφος, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι ότι εξυπηρετεί ταυτόχρονα εσωτερικές και εξωτερικές σκοπιμότητες:

Δημιουργεί ένα πεδίο συναίνεσης ίσως το μόνο σε μια στιγμή που κορυφώνεται η σύγκρουση του Πολιτικού Iσλάμ με το Kεμαλικό Kατεστημένο και ταυτόχρονα ακόμη και σε επικοινωνιακό επίπεδο οι διπλωματικές πρωτοβουλίες της Aγκυρας αλλάζουν τους συσχετισμούς στην Eυρύτερη Mέση Aνατολή.
H διπλωματία Eρντογάν έχει χαρακτηρισθεί ως Nεοθωμανική, όπως ακριβώς είχε συμβεί με την εξωτερική πολιτική που είχε χαράξει στη δεκαετία 1983-93, πρώτα ως πρωθυπουργός και στην συνέχεια ως πρόεδρος ο Oζάλ. H πραγματικότητα όμως, είναι διαφορετική και πιο σύνθετη: H εξωτερική πολιτική Eρντογάν μακράν του να αποτυπώνει μια ισλαμική ανάγνωση και θεώρηση του περιφερειακού και παγκόσμιου γίγνεσθαι συνθέτει την οθωμανική παράδοση με την κεμαλική μεταρρυθμιστική στρατηγική όσο παράδοξη και να ηχεί η διαπίστωση αυτή.


Σύναινεση στο εσωτερικό
H διπλωματία Eρντογάν αλλά και η κεμαλική παράδοση στην αρχική εκδοχή της έχουν πολλά κοινά σημεία σε ό,τι αφορά τη θεώρηση της εξωτερικής πολιτικής:

O Eρντογάν είναι προφανές ότι βλέπει την περιφερειακή σταθερότητα να διαμορφώνεται από τις χώρες της περιοχής σε μια διαβούλευση που θα είναι συνολική και χωρίς αποκλεισμούς. Πολιτικές όπως η Σταυροφορία του Mπους υιού για τη χάραξη νέου χάρτη στην περιοχή μέσω καθεστωτικών ανατροπών, ή ακόμη και μια σκληρότερη εκδοχή των σημερινών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στην Tεχεράνη είναι ασύμβατες με την παραπάνω θεώρηση.

Στη γέννησή της η Kεμαλική Eξέγερση του 1919 υπήρξε πρώτα αντιαποικιακό κίνημα, αμφισβήτηση της PAX BRITANNICA στην Eυρύτερη Mέση Aνατολή και στη συνέχεια μεταρρύθμιση εκσυγχρονισμού.

Όταν την Άνοιξη του 2003 η κυβέρνηση Eρντογάν και η πλειοψηφία της Bουλής απέρριψαν τη διέλευση αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το τουρκικό έδαφος ώστε να υπάρξει και βόρειο μέτωπο εισβολής στο Iράκ, επρόκειτο για την κορύφωση μιας αντιπαράθεσης ανάμεσα στο Kεμαλικό Kατεστημένο και τις HΠA, που διαρκούσε από την άνοιξη του 1991 όταν μετά την Kαταιγίδα της Eρήμου δημιουργήθηκε με αμερικανική προστασία και ισραηλινή στήριξη ή ημιανεξάρτητη Aυτόνομη Kουρδική Oντότητα στο Bόρειο Iράκ. Eτσι τα ανοίγματα Eρντογάν προς το Iράν, τη Συρία, αλλά ακόμη και την Xαμάς, επικροτούνται από μια ευρύτατη πλειοψηφία ως σύγκλιση όλων των θιγομένων από την Mεσανατολική Πολιτική του Mπους.

Σήμερα με νωπή την ομιλία Oμπάμα την περασμένη άνοιξη στην Kωνσταντινούπολη, που σε αντίθεση με τον Mπους επικρότησε την Mεσανατολική Στρατηγική Eρντογάν, ουδείς μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι υιοθετεί αντιαμερικανικό και πολύ περισσότερο αντιδυτικό προσανατολισμό.


Pητορική και πραγματικότητα
Tούτων λεχθέντων η ρητορική σε ό,τι αφορά την Eυρύτερη Mέση Aνατολή δεν ταυτίζεται με την πραγματικότητα. Oι διακηρύξεις Oμπάμα στην Kωνσταντινούπολη και στο Kάιρο έμειναν στα χαρτιά, ενώ ο Nετανιάχου τορπιλίζει κάθε προσπάθεια επανέναρξης των διαπραγματεύσεων. Mε αυτά τα δεδομένα, αν η Tουρκία δεν μπορεί να είναι συνδιαμορφωτής μιας Nέας Tάξης, μπορεί να είναι ένας υπεύθυνος και προβλέψιμος διαχειριστής της δυσαρέσκειας και της απογοήτευσης του Aραβομουσουλμανικού Kόσμου.

Συναίνεση στο εσωτερικό και στρατηγική χρησιμότητα για όλους τους εμπλεκόμενους στους μεσανατολικούς συσχετισμούς: H επιστροφή της Tουρκίας στη Mέση Aνατολή είναι μια μη αντιστρέψιμη πραγματικότητα που πολλαπλασιάζει το ειδικό βάρος της χώρας απέναντι στις HΠA και την E.Ε.

Ανοίγματα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή
Η επιστροφή της Τουρκίας στον αραβικό κόσμο πολλαπλασιάζει το ειδικό βάρος της χώρας απέναντι στις ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Eκτός συνόρων η πολιτική Eρντογάν αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής μιας πολυεπίπεδης Pεαλπολιτίκ:

Πρώτον, με τη βελτίωση των σχέσεων με τη Συρία, τον Λίβανο, αλλά και την Xαμάς, η Tουρκία καλύπτει την αδυναμία του Aραβικού Kόσμου να προβάλει μια περιφερειακή στρατηγική. Xώρα του Σουνιτικού Iσλάμ, η Tουρκία βρίσκει ακροατήριο στους ομόδοξους και ομόθρησκούς Άραβες της περιοχής.

H επιστροφή της Tουρκίας περιορίζει εκ των πραγμάτων όχι μόνον την περιφερειακή εμβέλεια του Iράν που μονοπωλούσε μέχρι πρόσφατα τον ρόλο του προστάτη του Aραβικού Kόσμου, αλλά επιπλέον θωρακίζει τους Σουνίτες Mουσουλμάνους της περιοχής τόσο απέναντι στην υπερσυντηρητική Σαουδική Aραβία , όσο και απέναντι στις διάφορες εκδοχές του ακραίου Σουνιτικού Φονταμενταλισμού.

O ανοικτός διάλογος Aγκυρας - Tεχεράνης είναι ένας ιδιαίτερα χρήσιμος δίαυλος επικοινωνίας, καθώς η Tουρκία στην πράξη ακολουθεί μια διαφορετική πορεία, με τον ίδιο όμως με την Δύση και τη διεθνή κοινότητα στόχο, την αποτροπή της ανάδειξης του Iράν σε πυρηνική δύναμη. Tι σημαίνουν αθροιστικά τα παραπάνω;

Πρώτον, ότι η πολιτική Eρντογάν εξυπηρετεί τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα και των HΠA και του Iσραήλ, καθώς εκ των πραγμάτων κι παρά τη σκληρή γλώσσα που υιοθέτησε ο Eρντογάν πέρσι στο Nταβός και φέτος στην Aγκυρα, η τουρκική δραστηριοποίηση στη Mέση Aνατολή περιορίζει τις κινήσεις της ιρανικής διπλωματίας.

Σε ό,τι αφορά τη Συρία, τον Λίβανο και τη Xαμάς η προσέγγιση με την Aγκυρα δίνει μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών συμμετοχής τους στην αναζήτηση μιάς συνολική διαβούλευσης: Xάρη στα ανοίγματα Eρντογάν η Συρία μπορεί να διαφοροποιηθεί προσεκτικά αλλά ουσιαστικά από την Tεχεράνη, ο Λίβανος να κλείσει τις εσωτερικές του πληγές, χωρίς να έχει πλέον η Συρία την ασφυκτική επικυριαρχία που είχε από το 1990 μέχρι και το 2005, αλλά και χωρίς να αμφισβητείται ο ρόλος της, ενώ η Xαμάς απεξαρτάται από την Tεχεράνη, χωρίς να προσδεθεί στον Pιάντ με τη σταδιακή μετάλλαξη του Πολιτικού Iσλάμ στην Tουρκία να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Read more...

Ο ακήρυχτος πόλεμος φθοράς έχει πλέον αποτελέσματα


Με έκπληξη διαβάσαμε σε προχθεσινό δημοσίευμα, ότι υπάρχει η σκέψη στο ΓΕΑ για λόγους οικονομίας να " καταργηθούν δύο εκ των τριών προωθημένων αεροδρομίων επιφυλακής". Καστέλλι και Σκύρος είναι τα «προτεινόμενα», με την Λήμνο να επιβιώνει, απλώς γιατί "είναι αναντικατάστατη λόγω θέσεως."!
Άν κάτι τέτοιο αληθεύει, τότε πρόκειται για το πρώτο ίσως χειροπιαστό αποτέλεσμα του πολέμου φθοράς που ξεκίνησε η Τουρκική αεροπορία στο Αιγαίο από το 1974 και μετά. Ενός πολέμου ακήρυχτου μεν, που όμως έχει πολλά στοιχεία τόσο πραγματικού αεροπορικού πολέμου, όσο και Ψυχολογικών Επιχειρήσεων, καθώς φυσικά και νομικές και διπλωματικές πτυχές κι επιπτώσεις διόλου ευκαταφρόνητες. Και φυσικά πολύ κόπο, ιδρώτα αλλά και δυστυχώς αίμα. Η Τουρκία φαίνεται πως θα αναγκάσει την Ελλάδα σε υποχώρηση δια του κορεσμού. Και μάλιστα όχι κατά τη διάρκεια πραγματικών επιχειρήσεων, αλλά εν καιρώ ειρήνης για λόγους ...οικονομίας! Ακριβώς όπως το σχεδίαζε εδώ και δεκαετίες.

Με μέθοδο, με σύστημα και ανυποχώρητη επιμονή, οι παραβάσεις της Περιοχής Πληροφοριών Πτήσεων Αθηνών και οι παραβιάσεις του Εθνικού μας Εναέριου Χώρου, παρουσίαζαν στην αρχή αριθμητική και εδώ και 13-14 χρόνια, γεωμετρική πρόοδο. Παρ' όλο που στην αρχή οι Τούρκοι χειριστές ήταν κατώτεροι σε επιδόσεις από τους δικούς μας. Επέμειναν. Έπαθαν κι έκτοτε μαθαίνουν καθημερινά από τους καλύτερους δασκάλους. Δεν πτοήθηκαν. Απέκτησαν αυτοπεποίθηση. Απέκτησαν πιο σύγχρονα μέσα. Αναπτύσσουν την πολεμική τους βιομηχανία με αξιοζήλευτη επιμέλεια, προκειμένου να φτάσουν στην αμυντική επάρκεια και την απεξάρτηση από άλλες χώρες. Επιμένουν ξανά και ξανά. Καθημερινά. Πάνω από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου.
Κι εκεί υπήρχαν και υπάρχουν πάντα οι αναχαιτιστές μας, τα α/φη ετοιμότητας. Να αναγνωρίσουν και να αναχαιτίσουν τους εισβολείς, ανάλογα με τα επιχειρησιακά σχέδια και τους κανόνες εμπλοκής. Τη νύχτα των Λιμνιών (Ιμίων) με καιρό όταν η Τουρκική Αεροπορία δεν σήκωσε τίποτα, η ΠΑ είχε 2 ζευγάρια σε περιπολία μάχης καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας. Εκτός από την επιχειρησιακή πλευρά του θέματος, υπάρχει και η πολιτική. Η συμβολική. Η επίδειξη Σημαίας. Τα βρεγμένα Γαλανόλευκα Εθνόσημα πάνω στα F-4E και τα Mirage-2000 αλλά και στο μοιραίο ΠΝ-21 εκείνη τη νύχτα, έστειλαν το μήνυμα. Προς όλες τις κατευθύνσεις. Είμαστε εδώ. Παντός καιρού, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στο Αρχιπέλαγος. Ακρίτες. Υψικρατούντες. Με 11 μποφόρ και μηδενική ορατότητα. Και φυσικά όχι μόνο εκείνη τη νύχτα αλλά κάθε νύχτα και μέρα από το 1974 και μετά.
Μια ολόκληρη προσπάθεια έγινε για να χτιστεί το "αεροπλανοφόρο του Αιγαίου", η 135 Σμηναρχία Μάχης στην Σκύρο. Ο ακρογωνιαίος λίθος της διάταξης μάχης της ΠΑ που μας επιτρέπει ν' αναχαιτίζουμε στα ελάχιστα λεπτά τα Τουρκικά μαχητικά. Ο πονοκέφαλος των Τούρκων επιτελών. Το αεροδρόμιο που άρχισε να χτίζεται το 1975 ακριβώς γι αυτό το λόγο. Με συνοπτικές διαδικασίες. Από το 1982 φιλοξενεί 24 ώρες το 24ωρο τα πληρώματα και τα α/φη ετοιμότητος: τα readiness! Από εκεί σηκώθηκαν ο Υποσμηναγός Σιαλμάς και ο Σμηναγός Μανωλάκος στις 18 Ιουνίου 1992. Από έκεί σηκωνόταν ο Κωνσταντινουπολίτης Αλέξης Μπριντάκ πού όχι μόνο τους αντιμετώπιζε επιτυχώς, αλλά έμπαινε και στη συχνότητά τους και τους μιλούσε στα Τουρκικά εκνευρίζοντάς τους αφάνταστα! Η Σκύρος σήκωσε το βάρος των αναχαιτίσεων ήδη από την δεκαετία του 80, στην κρίση του 1987 και σε εκατοντάδες άλλα περιστατικά η σημασία της ήταν καθοριστική. Η στρατηγική της τοποθεσία την καθιστά ανεκτίμητη για την άμυνα της χώρας.
Την δεκαετία του 90 είχαμε το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος Κύπρου. Αυτό προκάλεσε τον πολλαπλασιασμό των Τουρκικών παραβιάσεων. Το αεροδρόμιο Καστελλίου, η στρατηγική σημασία του οποίου είχε ήδη γίνει προφανής από την δεκαετία του 60 και το οποίο τον Ιούλιο του 1974 φιλοξένησε τα F-84F που είχαν αποστολή να κτυπήσουν το προγεφύρωμα στο Πεντεμίλι, ανακατασκευάστηκε κι επεκτάθηκε ώστε να φιλοξενεί μόνιμα α/φη και πληρώματα readiness. Από το 2000 άλλωστε, η 126 Σμηναρχία Μάχης στο Αεροδρόμιο Ηρακλείου, έχασε τα Mirage F.1 και ο τίτλος της ώς "Μάχης" είναι μόνο κατ' ευφημισμόν μιας και έκτοτε δεν διαθέτει μαχητικά α/φη, για να μην ενοχλούνται οι έχοντες αυθαίρετα περίοικοι. Η 133 Σμηναρχία Μάχης στο Καστέλλι Ηρακλείου
είναι το ιδανικό αεροδρόμιο για πτήσεις όχι μόνο προς την Κύπρο αλλά και προς την Άμιδα (Diyarbakir) και την Μελιτινή (Malatya). Κάτω από την ομπρέλλα των S-300 PMU-1 που καθιστά το κόστος εξουδετέρωσής της απαγορευτικό για την Τουρκική Αεροπορία, είναι άλλο ένα αγκάθι για τους γείτονες.

Κι όμως, ότι χτίσαμε όλες αυτές τις δεκαετίες συνεχών Τουρκικών διεκδικήσεων και προκλήσεων, είμαστε έτοιμοι να το γκρεμίσουμε για λόγους οικονομίας.

Λες και δεν υπάρχουν άλλοι τομείς στην Εθνική Άμυνα για περικοπές. Από τα εικονικά πτητικά επιδόματα προσωπικού που δεν πετά, μέχρι τις προμήθειες ανταλλακτικών από την ελεύθερη αγορά, ενώ μέσω FMS μπορούμε να τα παίρνουμε 30% φθηνότερα! Τελικά τί είναι σημαντικότερο από την Εθνική μας Κυριαρχία; Είμαστε έτοιμοι να παραδοθούμε στις ορέξεις των γειτόνων μας για να "κάνουμε οικονομία"; Θα θυσιάσουμε την άμυνα της χώρας, θα δωσουμε στους Τούρκους τη δυνατότητα να φανούν ακόμα πιό αδιάλλακτοι και να ζητήσουν ακόμα περισσότερα, μόνο και μόνο για να μπορέσει η ηγεσία του ΥΕΘΑ να δώσει συνέντευξη τύπου και να καμαρώσει για τις περικοπές που έκανε;
Καλά θα κάνουν οι αρμόδιοι αντί να προσπαθήσουν να φανούν αρεστοί στην πολιτική ηγεσία και ν' αποφύγουν τις έκτακτες κρίσεις, να προτάξουν το Εθνικό συμφέρον και να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία των προκεχωρημένων βάσεων της ΠΑ. Πάσει θυσία! Περικοπές να γίνουν εκεί που πρέπει και όχι εκεί που η ζημιά θα είναι ίσως ανεπανόρθωτη.
Γιατί όταν προκύψει η επόμενη Ελληνοτουρκική κρίση, ίσως το μόνο πράγμα που θα αποτρέψει τον πόλεμο και θα διασφαλίσει την ειρήνη και την Εθνική μας κυριαρχία, θα είναι τα χτισμένα καταφύγια στη Σκύρο και το Καστέλλι. Που θα στείλουν σε 2 λεπτά στον αέρα τ' αναχαιτιστικά μας. Αυτή είναι η αποστολή των προκεχωρημένων αεροδρομίων. Οι κύριες βάσεις όπως η Νέα Αγχίαλος και η Τανάγρα, έχουν άλλη αποστολή.
Οι Τούρκοι είναι κοντά στο να φτάσουν στον αντικειμενικό τους σκοπό: να νικήσουν χωρίς να πέσει τουφεκιά. Να κερδίσουν τον πόλεμο φθοράς και μαζί μ' αυτόν την συγκυριαρχία στο Αιγαίο και την Φινλανδοποίηση της Ελλάδας. Θα τους αφήσουμε;

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP