Η Τουρκία η οποία υιοθετεί την πολιτική μηδέν προβλήματος με τους γείτονες της και μέγιστης συνεργασίας αναπτύσσει έντονη διπλωματική κινητικότητα. Η σύνοδος ασφαλείας στο Μόναχο αποτελεί ένα παράδειγμα για αυτό.
Ο υπουργός Εξωτερικών Davutoğlu στα πλαίσια της διήμερης συνόδου πραγματοποίησε 18 διμερείς επαφές. Ο Davutoğlu ξεκίνησε τις επαφές του στο Μοναχό με τον Πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ.
Έπειτα συναντήθηκε με τους υπουργούς εξωτερικών του Ιράν, Ελβετίας, Βοσνίας Ερζεγοβίνης, Σερβίας, Ισπανίας, τον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα Τζέιμς Τζόουνς και τον πρόεδρο της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας.
Σημειωτέων το γεγονός ότι οι αιτήσεις για διμερείς συναντήσεις έγιναν από την πλευρά συνήθως από την πλευρά των υπόλοιπων χωρών.
Οι διπλωματικές δραστηριότητες του Davutoğlu ολοκληρώθηκαν με την ομιλία που εκφώνησε στο πάνελ με θέμα «Ασφάλεια και Σταθερότητα στη Μέση Ανατολή».
1. Αποφασισμένος ο πρωθυπουργός για εντατικοποίηση των διερευνητικών επαφών με Αγκυρα
2. Η μη ενημέρωση της αρμόδιας Διευθύνσεως για το περιεχόμενο των επιστολών Παπανδρέου -Ερντογάν και για την πέραν των τριών ωρών κατ’ ιδίαν συνάντηση του κ. Δρούτσα με τον ΥΠ.ΕΞ. της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο Λονδίνο, κάνουν τους διπλωμάτες να μιλούν για παραγκωνισμό των αρμοδίων υπηρεσιών, για προσωπική, εξωθεσμική διπλωματία.
Της Δωρας Aντωνιου
Οταν το 2003 Αθήνα και Αγκυρα έφθασαν στα πρόθυρα υπογραφής συνυποσχετικού για προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, ο φόβος των αντιδράσεων και του υψηλού πολιτικού κόστους έκαναν τον τότε πρωθυπουργό κ. Κώστα Σημίτη να αποφασίσει «πάγωμα» της υπόθεσης. Με αυτή την απόφαση έκλεισε, ουσιαστικά, ο πρώτος κύκλος των διερευνητικών επαφών, οι οποίες είχαν προχωρήσει σε σημαντικό βαθμό, όχι μόνο σε επίπεδο εκατέρωθεν ανάγνωσης προθέσεων και ορίων μετακίνησης, αλλά και σε επίπεδο να μπουν στο χαρτί ορισμένα ζητήματα.
Τα ερωτήματα που έπρεπε με πολιτική απόφαση να απαντηθούν από την ελληνική πλευρά, πριν από την ολοκλήρωση της διαδικασίας σύνταξης συνυποσχετικού, ήταν, συνοπτικά, τα εξής:
α) Εάν η ελληνική πλευρά αποδέχεται ότι υπάρχουν περισσότερες της μιας (υφαλοκρηπίδα) διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, ώστε να μπορεί αυτό να αναφερθεί στα επίσημα κείμενα.
β) Ποια γεωγραφική περιοχή αφορά η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, το Αιγαίο ή και την Ανατολική Μεσόγειο.
γ) Ποια είναι η ελληνική θέση για το ζήτημα των γκρίζων ζωνών, από το οποίο θεωρήθηκε ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να παραιτηθεί, εάν είναι αποδεκτή από ελληνικής πλευράς η από κοινού παραπομπή του θέματος στη Χάγη και υπό ποίες προϋποθέσεις.
Ειδικότερα για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, είχαν προκύψει επίσης τα ερωτήματα εάν η Ελλάδα ήταν διατεθειμένη να προχωρήσει σε μονομερή επέκταση χωρικών υδάτων, σε ποιες περιοχές θα ίσχυε το εύρος των 12 ν.μ. και σε ποιες άλλο, εάν ήταν έτοιμη να αποδεχθεί την ευθυγράμμιση του θαλάσσιου και του εναέριου χώρου και, τέλος, εάν ήταν διατεθειμένη να δεσμευθεί ότι δεν θα προβεί στο μέλλον σε περαιτέρω επέκταση της αιγιαλίτιδας.
Η εκ νέου συζήτηση για το θέμα συμπίπτει χρονικά με την αρνητική εξέλιξη στη συμφωνία για την οριοθέτηση θαλασσίων συνόρων με την Αλβανία, η οποία ακυρώθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο της γειτονικής χώρας. Η Αθήνα αναμένει να μεταφραστούν σε ενέργειες οι διαβεβαιώσεις της αλβανικής κυβέρνησης ότι θα γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις, ώστε να ξεπεραστεί ο σκόπελος. Παράλληλα, υιοθετεί ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους, καθώς πρόκειται για απόφαση δικαστηρίου και οποιαδήποτε αντίδραση θα μπορούσε να εκληφθεί ως παρέμβαση στο εσωτερικό.
Η απόφαση του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου να επιδιώξει την εντατικοποίηση εκ νέου των διερευνητικών επαφών με την Αγκυρα και η βούλησή του να τεθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, με συμφωνία για από κοινού προσφυγή στη Χάγη, σε περίπτωση που οι διερευνητικές αποδειχθούν ατελέσφορες, προκαλεί προβληματισμό ακόμη και σε κυβερνητικά στελέχη, ενώ φαίνεται να φουντώνουν οι αντιδράσεις και η δυσαρέσκεια του διπλωματικού σώματος. Επίσης, στις τάξεις του διπλωματικού σώματος έχει αρχίσει να εκδηλώνεται δυσαρέσκεια για τον τρόπο που χειρίζονται ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, αλλά και ο αναπληρωτής ΥΠ.ΕΞ., κ. Δημήτρης Δρούτσας, το ζήτημα.
Η μη ενημέρωση της αρμόδιας Διευθύνσεως για το περιεχόμενο των επιστολών Παπανδρέου - Ερντογάν και για την πέραν των τριών ωρών κατ’ ιδίαν συνάντηση του κ. Δρούτσα με τον ΥΠ.ΕΞ. της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο Λονδίνο, κάνουν τους διπλωμάτες να μιλούν για παραγκωνισμό των αρμοδίων υπηρεσιών, για προσωπική, εξωθεσμική διπλωματία.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog-post_6947.html#ixzz0esfBQXWu
Συμφωνίες που ενίσχυσαν τις ενεργειακές σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας μπορεί να παραδώσουν τον έλεγχο της διακίνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου στα χέρια της Αγκυρας, πλήττοντας παράλληλα τα συμφέροντα των Δυτικών πελατών.
Ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Τούρκος ομόλογός του Ταγίπ Ερντογάν έδωσαν πέρσι τα χέρια, υπογράφοντας σειρά ενεργειακών συμφωνιών, με στόχο την εξασφάλιση της τουρκικής στήριξης για την κατασκευή αγωγού, που προτιμά η Μόσχα. Οι συμφωνίες αυτές θα βοηθήσουν την Τουρκία να εκμεταλλευθεί τη στρατηγική της θέση, μεταξύ των αποθεμάτων καυσίμων της Κασπίας και της Ευρώπης.
Η συμφωνία εξασφάλισε έτσι τουρκική στήριξη για την κατασκευή του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου Σάουθ Στριμ, που θα τροφοδοτεί τις ευρωπαϊκές αγορές, αλλά και τη στήριξη της Μόσχας στο σχέδιο κατασκευής του αγωγού Σαμσούντα-Τσεϊχάν, που θα μεταφέρει πετρέλαιο από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας στη Μεσόγειο. Η επιλογή συγκεκριμένων ρωσικών και τουρκικών εταιριών από την Αγκυρα για την κατασκευή του έργου, αλλά και τα σημάδια ότι η Τουρκία θα επιλέξει ρωσικό όμιλο για την κατασκευή του πρώτου της πυρηνικού εργοστασίου, δημιουργούν ανησυχίες.
«Ορισμένες επιχειρήσεις, με πρόσβαση στην κυβέρνηση, εξασφαλίζουν ειδικά συμβόλαια και προνόμια. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να πληγεί η αγορά και ο ανταγωνισμός», λέει ο αναλυτής της ενεργειακής βιομηχανίας Νετσέτ Παμίρ.
Η διαρκώς διογκούμενη ενεργειακή βιομηχανία της Τουρκίας, που πρόκειται να απελευθερωθεί, έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών επενδυτών. Πέρσι, η αυστριακή OMV ανακοίνωσε ότι θέλει να κάνει την Τουρκία τον τρίτο της στρατηγικό εταίρο, μετά την Αυστρία και τη Ρουμανία. Το θέμα του ανταγωνισμού απειλεί, όμως, να αποτελέσει σοβαρό πρόσκομμα, εφόσον η Αγκυρα συνεχίσει να ευνοεί τουρκικές εταιρίες, όπως τον όμιλο Calik, του οποίου ο διευθύνων σύμβουλος είναι γαμπρός του πρωθυπουργού Ερντογάν.
Αυτή την εβδομάδα ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αγκυρα είχε συνάντηση με τον Τούρκο υπουργό Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ, για να εκφράσει την επιθυμία της Ουάσιγκτον για συμμετοχή αμερικανικών εταιριών στην κατασκευή του πρώτου τουρκικού πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας. Κυβερνητικές πηγές ανέφεραν ότι το συμβόλαιο κατασκευής της μονάδας μπορεί να δοθεί με ανάθεση σε ρωσικό κατασκευαστικό όμιλο, που προμηθεύει ήδη το 60% των αναγκών της Τουρκίας σε φυσικό αέριο.
Μία τέτοια κίνηση, όμως, θα ενισχύσει τις ανησυχίες της Δύσης για σταδιακή απομάκρυνση της Τουρκίας. «Οι Δυτικοί σύμμαχοι της Αγκυρας δεν θα χαίρονταν αν η κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου ανατεθεί χωρίς διαγωνισμό», λέει ο αναλυτής της Eurasia Group Ιρμάκ Μπαντεμλί.
Η φιλοδοξία της Τουρκίας να καταστεί κόμβος διακίνησης ενέργειας έχει προκαλέσει και στο παρελθόν τη δυσφορία των εταίρων της, εξαιτίας των προσπαθειών της Αγκυρας να κυριαρχεί σε κάθε ενεργειακή συμφωνία, όπως έγινε και στην περίπτωση του αγωγού Ναμπούκο.
Ο Ναμπούκο θα διοχετεύει 31 δισ. κυβικά μέτρα αερίου στην Ευρώπη, περιορίζοντας την εξάρτηση της ηπείρου μας από το ρωσικό φυσικό αέριο. Πέρσι, η Τουρκία απαίτησε ειδικά δικαιώματα δέσμευσης συγκεκριμένου όγκου αερίου από τον αγωγό, με στόχο τη μεταπώλησή του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί στη διεθνή αγορά το μέλλον των αδειών εισαγωγής 34 δισ. κυβικών μέτρων αερίου, που κατέχει η κρατική τουρκική εταιρία Botas, και σκόπευε να θέσει σε πλειστηριασμό το Δεκέμβριο που μας πέρασε.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Reuters
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog-post_2915.html#ixzz0esduaODf
Δεκατέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν τις ημέρες αυτές από την κρίση στα Ιμια. Η κρίση εκείνη, που οδηγούσε σε ελληνοτουρκική σύρραξη, απετράπη ύστερα από παρέμβαση του αμερικανού προέδρου Κλίντον προς τους πρωθυπουργούς της Ελλάδος και της Τουρκίας. Η συμφωνία όμως αυτή ήταν οδυνηρή για τη χώρα μας. Γιατί η Ελλάς αποδέχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους.
Στη συνέχεια η τότε κυβέρνηση ακολούθησε μια υποχωρητική πολιτική προς την Τουρκία χωρίς αυτή να κάνει την παραμικρή θετική κίνηση προς την Ελλάδα. Ετσι το 1997 η κυβέρνηση Σημίτη υπογράφει το ανακοινωθέν της Μαδρίτης, με το οποίο αποδέχεται ότι η Τουρκία έχει στο Αιγαίο «ζωτικά συμφέροντα που αφορούν θέματα ασφαλείας και κυριαρχίας», ανοίγοντας έτσι διάπλατα τις πόρτες στις τουρκικές διεκδικήσεις.
Το 1998 η ίδια κυβέρνηση, ύστερα από τουρκική πίεση, ακυρώνει την εγκατάσταση στην Κύπρο των πυραύλων S300, που όμως είχε συμφωνηθεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη διέσυρε διεθνώς τη χώρα μας με τους χειρισμούς της στην υπόθεση Οτσαλάν.
Και έτσι φθάσαμε τον Δεκέμβριο του 1999 στη Συμφωνία στο Ελσίνκι. Εκεί η Ελλάδα δεσμεύθηκε να αρχίσει διάλογο με την Τουρκία για τις «μεθοριακές διενέξεις και τα συναφή θέματα». Και ακόμη ότι όσες διενέξεις δεν λυθούν με τις διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αναχθούν προς επίλυση ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου. Είναι προφανές λοιπόν ότι η μεν Τουρκία θα προβάλει όλες τις παράλογες και ανιστόρητες αξιώσεις της, η δε Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει ούτε στις γκρίζες ζώνες, ούτε στον αφοπλισμό των νησιών, ούτε στη μείωση του εύρους του εναερίου χώρου, ούτε στην παραίτηση από το δικαίωμα για επέκταση των χωρικών υδάτων της.
Κατά συνέπεια, όλα αυτά τα θέματα - τα οποία συνιστούν κυριαρχικά μας δικαιώματα- θα παραπεμφθούν στο Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο, ως γνωστόν, όχι μόνο δικάζει με αυστηρούς νομικούς κανόνες αλλά αντίθετα επηρεάζεται από έξωθεν παρεμβάσεις και διεθνείς πολιτικές σκοπιμότητες.
Στο Ελσίνκι όμως η Ελλάδα συμφώνησε και στην ευρωπαϊκή υποψηφιότητα της Τουρκίας, πολιτική την οποία ακολούθησαν και οι επόμενες κυβερνήσεις. Είναι προφανές ότι συμφώνησε ελπίζοντας ότι «μια ευρωπαϊκή Τουρκία θα είναι μια πιο δημοκρατική και λιγότερο επιθετική Τουρκία». Και ακόμη ότι η Τουρκία θα αποδεχόταν άμεσα και έμπρακτα τις διεθνείς συνθήκες, το Διεθνές Δίκαιο, το απαραβίαστο των συνόρων και θα αποκήρυσσε τη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας στις σχέσεις με άλλα κράτη.
Οι προσδοκίες όμως αυτές, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η κυβέρνηση, αποδεικνύονται φρούδες. Αυτό που σιγά σιγά όλοι αντιλαμβάνονται είναι ότι το Ελσίνκι δεν μετέτρεψε αυτομάτως την Τουρκία σε ευρωπαϊκή χώρα, ούτε μετέβαλε τις πάγιες τουρκικές επιδιώξεις (στο Αιγαίο και στην Κύπρο). Εν τω μεταξύ η παραμονή της Τουρκίας στον «ευρωπαϊκό προθάλαμο» είναι επιζήμια για την Ελλάδα. Διότι όσο η Τουρκία διατηρείται σε «τροχιά περί την Ευρώπη» μόνο δικαιώματα και οφέλη αποκομίζει και ισχυροποιεί τη διπλωματική θέση της χωρίς να υφίσταται ουσιαστικές δεσμεύσεις και χωρίς να υποχρεώνεται στην εναρμόνιση της συμπεριφοράς της προς τα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Ετσι λοιπόν οι αυθαίρετες τουρκικές διεκδικήσεις που απερρίπτοντο απ΄ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν γίνει αντικείμενο του χωρίς όρους και προϋποθέσεις ελληνοτουρκικού διαλόγου, με απρόβλεπτες για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα συνέπειες. Και σήμερα διερωτώμαι ποιο είναι το πλήρες περιεχόμενο των επιστολών που προσφάτως αντηλλάγησαν μεταξύ Παπανδρέου και Ερντογάν. Διότι η περίληψη που δόθηκε στη δημοσιότητα δεν με ικανοποιεί.
ΙΩΑΝΝΗΣ Μ. ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ
Ο κ. Ιωάννης Μ. Βαρβιτσιώτης είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής και πρώην υπουργός.
KAΘΗΜΕΡΙΝΗ
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog-post_309.html#ixzz0esdKRiDK
Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών
Εν αναμονή των επικείμενων ψευδοεκλογών της 18ης Απριλίου στα κατεχόμενα, ο Ντερβίς Έρογλου, βασιζόμενος στην αυτοπεποίθηση που του προσδίδουν οι δημοσκοπήσεις, άρχισε να προβαίνει σε δηλώσεις για την επίλυση του Κυπριακού. Παρά την προσπάθεια του διαμεσολαβητικού μηχανισμού του ΟΗΕ στην Κύπρο να περισώσει τον Ταλάτ, επί της τακτικής του οποίου πολλά επένδυσαν, εντούτοις η τάση στα κατεχόμενα δεν φαίνεται να αλλάζει. Τόσο η πολιτική ρητορική του Έρογλου όσο και η διακεκηρυγμένη τακτική του στοχοθεσία παραπέμπουν στη γνωστή, εκ του παρελθόντος, σχολή Ντενκτάς, με κάποιες όμως «προσεγγιστικές» τάσεις, που δημιουργούν κάποια επιφανειακή διαφορά.
Τόσο διεθνώς όσο και εγχωρίως υπάρχει μία τάση που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Έρογλου θα αποτελέσει ανασταλτικό και, πιθανόν, ανατρεπτικό παράγοντα σε σχέση με την μέχρι τώρα πορεία που πήραν οι συνομιλίες. Επομένως, το πιο σημαντικό ερώτημα στρατηγικής υπόθεσης που τίθεται με βάση την πιθανότητα εκλογής Έρογλου είναι το εξής: μπορεί ο Έρογλου να αλλάξει την μέχρι τώρα πορεία των συνομιλιών στη βάση της ρητορικής και των διακηρύξεων του;
Σε σχέση με την ρητορική του είναι ξεκάθαρη η άποψη του ότι είναι θιασώτης της διεθνούς κατοχύρωσης των στρατηγικών κεκτημένων της Τουρκίας στην Κύπρο από το 1974 και εντεύθεν, δηλαδή της δημιουργίας Τουρκικού κράτους στο βορρά και της διατήρησης της στρατηγικής ομηρίας του νοτίου τμήματος. Σε αυτή τη βάση είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με την στρατηγική στοχοθεσία της Τουρκίας στο Κυπριακό. Επομένως, η ουσία του ερωτήματος δεν αφορά στην πιθανότητα αλλαγής της Τουρκικής στρατηγικής αλλά της Τουρκικής τακτικής των τελευταίων ετών στο Κυπριακό.
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη το τεράστιο σφάλμα της Ελληνικής πλευράς, τον Φεβρουάριο του 2004, η οποία απεδέχθη μία στημένη διαδικασία που οδηγούσε τελεολογικώς στην παγίδα του δημοψηφίσματος, κατάφερε να εξέλθει κερδισμένη και εν πολλοίς αποενοχοποιημένη και έκτοτε να προσμετρά νίκες τακτικής, κυρίως στην Ευρωπαϊκή της πορεία. Αυτό που η Τουρκία επιδιώκει σήμερα είναι να συνεχίζονται οι συνομιλίες στο Κυπριακό επιδιώκοντας δύο στόχους τακτικής: πρώτον να διασφαλίζει ότι το Κυπριακό δεν θα αποτελεί εμπόδιο στην Ευρωπαϊκή της πορεία και δεύτερον να χρησιμοποιεί την αρνητική πίεση που ασκεί ο χρόνος και τον αμερικανικόβρετανικό παράγοντα για να καταγράφει όσον το δυνατόν περισσότερες υποχωρήσεις από την Ελληνική πλευρά (π.χ. εκ περιτροπής προεδρία, έποικοι, σταθμισμένη ψήφος).
Με αυτά τα δεδομένα τακτικής, ο Έρογλου μπορεί να διαφοροποιηθεί από τον Ταλάτ δυναμιτίζοντας τις συνομιλίες; Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Εκτός από τον μοχλό που πιθανόν να του δώσει η πλειοψηφία στα κατεχόμενα οι άλλες πραγματικότητες δεν μπορούν να του παράσχουν πολλά περιθώρια ελιγμών. Έστω και αν επιχειρήσει να διαφοροποιηθεί από την ήδη προδιαγεγραμμένη τακτική της Άγκυρας πολύ σύντομα η Τουρκία θα τον αναγκάσει να ευθυγραμμιστεί στην δική της ρότα και να λειτουργήσει στα πραγματικά πλαίσια πολιτικής, οικονομικής και πάνω απ’ όλα στρατιωτικής εξάρτησης των κατεχομένων από την «μητέρα πατρίδα».
Επομένως, το πρώτο συμπέρασμα στην ανάλυση της υπόθεσης στρατηγικής που θέσαμε είναι ότι πάντα η βάση στρατηγικής πρόβλεψης σε μία επικείμενη πολιτική αλλαγή δεν είναι το τι λέει ο πολιτικός δρων αλλά το τι μπορεί να κάνει, στη βάση των πραγματικοτήτων που του επιβάλλει το πολιτικό περιβάλλον. Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια να πιστέψει κάποιος ότι μερικές χιλιάδες ψήφοι στην κατεχόμενη Κύπρο θα επιβάλουν αλλαγή τακτικής στην Τουρκία σε μία περίοδο όπου η υπερεξάπλωση της εξωτερική της πολιτικής ιεραρχεί ψηλότερα πολύ πιο σημαντικές προτεραιότητες απ’ ότι το Κυπριακό. Η Τουρκία θέλει κάποιον εντολοδόχο να συνομιλεί στο Κυπριακό και ο Έρογλου θα συνομιλήσει, είτε το θέλει είτε όχι.
Το δεύτερο και πιο ουσιαστικό συμπέρασμα που καταλήγουμε από αυτήν την υπόθεση είναι ότι στο σχεδιασμό στρατηγικής και πιο συγκεκριμένα στην ερμηνεία του τρόπου λήψεως αποφάσεων ενός συντελεστή ισχύος σε μία διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων αποτελεί μεγάλο σφάλμα να αποδίδεται κεντρικός ρόλος σε πρόσωπα που δεν έχουν μεγάλα περιθώρια ελιγμών έξω από περιορισμούς που θέτει η πραγματικότητα και να εκλαμβάνεται η συμπεριφορά τους ως «στοχευτική» ή να θεωρείται η δράση τους ως «προθετικά ορθολογική» στη βάση της ρητορικής τους. Με άλλα λόγια, αποτελεί μέγα σφάλμα στρατηγικής να διαμορφώνεις σχέδια λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν κομπάρσους που αφήνονται στην ψευδαίσθηση ότι παίζουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο τον οποίο τους εκχωρούν, μέσω ενός εξηρτημένου συστήματος, οι υψηλοί τους σεναριογράφοι.
www.geopolitics-gr.blogspot.com
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog-post_8540.html#ixzz0escDM6Kv
τα υπερσύγχρονα και πανάκριβα ελικόπτερα παραμένουν παροπλισμένα στα νησιά την ώρα που οι απλήρωτοι, λόγω περικοπών, διασώστες «αναρρώνουν» στην Αθήνα
Την ωρα που η Ελλαδα δίνει καθημερινά μάχη με την Τουρκία με φόντο την έρευνα και τη διάσωση στο Αιγαίο, τα Super Puma, που αποτελούν την αιχμή του δόρατος στον τομέα αυτό, παραμένουν καθηλωμένα στις βάσεις τους λόγω οικονομικών περικοπών στα πληρώματά τους.
ΤΩΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΩΠΟΤΑ, ΑΡΙΑΣ ΚΑΛΥΒΑ
Οι διασώστες και οι δύτες του Λιμενικού δεν λαμβάνουν πλέον τα επιδόματα νυχτερινών πτήσεων, εκτός έδρας και οδοιπορικών, με αποτέλεσμα να «αρρωσταίνουν» ο ένας μετά τον άλλον και να προσπαθούν να βρουν τρόπους να μετατεθούν σε άλλη υπηρεσία.
Μάλιστα, την Πέμπτη, οι διασώστες από τη Ρόδο και τη Λήμνο «αποχώρησαν» από την ενεργό δράση λαμβάνοντας αναρρωτικές άδειες, ενώ τον ίδιο δρόμο αναμένεται να ακολουθήσουν και οι συνάδελφοί τους στο νησί της Χίου. Ολα αυτά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις εν λόγω περικοπές, ενώ το Λιμενικό αναζητά εναγωνίως νέους διασώστες που θα μπορέσουν σταδιακά να επανδρώσουν τη συγκεκριμένη υπηρεσία.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι στα Super Puma οι πιλότοι και οι μηχανικοί ανήκουν στην Πολεμική Αεροπορία, με αποτέλεσμα να λαμβάνουν κανονικά τα επιδόματά τους, ενώ οι διασώστες που υπάγονται στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Αποτελεί δηλαδή σχήμα οξύμωρο η ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών για υπαλλήλους με το ίδιο αντικείμενο εργασίας, το ίδιο ωράριο και το ίδιο όραμα για τη διάσωση ανθρώπων που κινδυνεύουν. Ισως και σε αυτό το θέμα ο υπουργός Προστασίας Μιχ. Χρυσοχοϊδης θα έπρεπε να είναι πιο διαλλακτικός καθώς αφορά τα εθνικά μας συμφέροντα. Τα Super Puma αποτελούν τα τελευταία 10 χρόνια ό,τι πιο σύγχρονο και επιχειρησιακά αξιόπιστο διαθέτει η χώρα μας στον τομέα της έρευνας και της διάσωσης.
Οταν μάλιστα ο συγκεκριμένος τομέας αποτελεί και σημείο τριβής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η επιχειρησιακή ετοιμότητα και η άρτια εκπαίδευση των πληρωμάτων επιβάλλονται. Η αλήθεια είναι ότι στον συγκεκριμένο τομέα η Ελλάδα έχει να επιδείξει σημαντικές επιτυχίες. Σήμερα, τρία Super Puma εδρεύουν στη Λήμνο, στη Χίο και τη Ρόδο. Σε κάθε βάρδια επιβαίνουν δύο πιλότοι που ανήκουν στην Πολεμική Αεροπορία, ο διασώστης και ο δύτης που ανήκουν στο Λιμενικό Σώμα. Και εδώ ξεκινούν τα προβλήματα...
Από το 2008, οι μεν υπάλληλοι της Υπηρεσίας Εναερίων Μέσων του Λιμενικού δεν λαμβάνουν επιδόματα και οδοιπορικά, οι δε της Πολεμικής Αεροπορίας λαμβάνουν κανονικά τα χρήματα που προβλέπονται. «Το Λιμενικό δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει τα συγκεκριμένα έξοδα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα πληρώματα λοιπόν σε ένδειξη διαμαρτυρίας και μην μπορώντας να αντέξουν άλλο την κατάσταση δηλώνουν ασθένεια, παίρνουν χαρτί από γιατρό και βγαίνουν ελεύθεροι υπηρεσίας για 10-15 ημέρες», τονίζει στο «ΘΕΜΑ» αξιωματικός του Λιμενικού που γνωρίζει άριστα την κατάσταση και προσθέτει: «Οι συνέπειες από αυτή την ιστορία είναι πολύ σημαντικές. Πέφτει το ηθικό και το φρόνημα των εργαζομένων και όταν μάλιστα η δουλειά τους έχει να κάνει με διάσωση ανθρώπων σε πολύ άσχημες συνθήκες, το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο σοβαρό».
Οπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές, στις βάσεις της Ρόδου και της Λήμνου το πρόβλημα είναι οξύτατο, καθώς δεν υπάρχουν διασώστες και δύτες, ενώ θέμα χρόνου είναι να προκύψει ανάλογο ζήτημα και στη μονάδα της Χίου. Το Λιμενικό, προχθές, άρον άρον με ειδική πτήση μέσα στο άγριο ξημέρωμα προσπάθησε να στείλει αντικαταστάτες για τους «ασθενείς» διασώστες.
Φυσικά πρόκειται για μια λύση ανάγκης και σε καμία περίπτωση για σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος, καθώς είναι κοινό μυστικό στο Λιμενικό πως οι περισσότεροι διασώστες και δύτες προσπαθούν βάζοντας λυτούς και δεμένους να φύγουν από τη συγκεκριμένη υπηρεσία, μην μπορώντας να αντέξουν την ασυνέπεια και την αδιαφορία της πολιτείας.
Και όλα αυτά ενώ τα συγκεκριμένα ελικόπτερα και τα πληρώματά τους εισήγαγαν νέα δεδομένα στις αποστολές έρευνας και διάσωσης.
Ουσιαστικά, έχουν κερδίσει κατά κράτος τους Τούρκους στον συγκεκριμένο τομέα και παρά τις αντίξοες και δύσκολές συνθήκες δεν το βάζουν κάτω, αλλά προσπαθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να παράγουν έργο που θα επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ 7/2/10
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/super-puma.html#ixzz0esbbJZyA
Το θέμα της «αμοιβαιότητας» προτάσσει η υπουργός παιδείας της Τουρκίας Νιμέτ Τσουμπουκτσού ως προς την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη Χάλκη, σε συνέντευξή της που δημοσιεύεται στην τουρκική εφημερίδα «Ζαμάν».
Η υπουργός αναρωτιέται «ποιόν μπορεί να βλάψει το δικαίωμα να μάθει κανείς τη θρησκεία και τη γλώσσα του» και υπογραμμίζει ότι σήμερα στο χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ισχύουν διαφορετικές καταστάσεις σε σχέση με την εποχή της Συνθήκης της Λοζάνης.
Απαντώντας στην ερώτηση της δημοσιογράφου Νουριγιέ Ακμάν, «μολονότι δεν υπάρχει νομικό εμπόδιο, η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής αντιμετωπίζει ορισμένα πολιτικά εμπόδια. Ζητείται κάποιο αντίκρισμα σε σχέση με την τουρκική μειονότητα στην Ελλάδα. Πώς μπορείτε και δέχεστε τη χρησιμοποίηση του θέματος της θρησκευτικής εκπαίδευσης που στην ουσία είναι ανθρώπινο δικαίωμα ως μέσο πολιτικού ελιγμού;» η κα. Τσουμπουκτσού λέει «ας το πούμε όχι πολιτικό ελιγμό, αλλά αμοιβαιότητα».
Στην παρατήρηση της δημοσιογράφου «να το πούμε αμοιβαιότητα για λόγους ευγένειας; Εγώ ως δημοσιογράφος προτιμώ να το ονομάζω πολιτικό ελιγμό. Εσείς φυσικά έχετε πολιτική ταυτότητα. Μπορείτε λοιπόν να το δεχθείτε αυτό;» η υπουργός αναφέρει τα εξής: «Με γνωρίζετε πολύ καλά. Όχι μόνο η Θεολογική Σχολή, αλλά είμαι υπέρ της αναγνώρισης των δικαιωμάτων που ορίζω ως ανθρώπινα δικαιώματα, με πρώτα τα θρησκευτικά στον κόσμο και στην Τουρκία, δίχως αντίκρισμα».
Στην παρατήρηση της δημοσιογράφου ότι πρόκειται για «μια περίοδο όπου είδαμε ότι με το Σχέδιο Κλωβός σχεδιάστηκαν διάφορα πράγματα εναντίον των μειονοτήτων», η υπουργός υπογραμμίζει πως η ίδια δεν βρίσκει να έχει νόημα το γεγονός ότι «τα δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν στη χώρα μας, προβάλλονται ακόμα στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λοζάνης και γίνεται προσπάθεια να κρατηθούν εντός του πλαισίου αυτού» και συνεχίζει:
«Ο τρόπος που προσεγγίζουμε σήμερα τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίζεται μήπως στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τις διακηρύξεις της δεκαετίας του 40; Αυτό έχει εξελιχθεί. Δηλαδή οι εποχές που υπογράφηκε η Συνθήκη της Λοζάνης είναι εποχές που δεν δίνονταν πολλά δικαιώματα στις μειονότητες. Είναι συνθήκες που δίνουν τα ελάχιστα δικαιώματα στις μειονότητες. Δεν μπορούμε να στηριχθούμε πάνω σε μια φιλοσοφία ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο αυτό. Είμαστε στον 21ο αιώνα. Ζούμε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Μου φαίνεται πολύ περίεργο το ότι ορισμένοι κύκλοι έχουν ανησυχίες σχετικά με τις μειονότητες. Δυσκολεύομαι να τους καταλάβω. Και δεν παίρνουμε ως βάση το ότι οι μειονότητες αριθμητικά είναι μικρές στη χώρα μας. Ποιόν μπορεί να βλάψει το δικαίωμα για εκμάθηση της θρησκείας και της γλώσσας που είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα; Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το θέμα αυτό γίνεται αντικείμενο σχεδίων για εξόντωση ανθρώπων».
Στη συνέχεια, σε ερώτηση αν συναισθάνεται «τον πόνο του Βαρθολομαίου, όταν λέει οι εκκλησίες μας είναι άδειες και δεν έχουν μείνει ούτε κοινότητα ούτε και ιερείς;», η κα. Τσουμπουκτσού λέει «βεβαίως και τον συναισθάνομαι».
Απαντώντας στην ερώτηση «για ποιο λόγο τότε κρατούνται όμηρος, τα θεμελιώδη δικαιώματα των 3-4 χιλιάδων Ελλήνων, απέναντι στους 150 χιλιάδες Τούρκους στη Δυτική Θράκη, η υπουργός λέει «εγώ δεν μετρώ τα ανθρώπινα δικαιώματα με αριθμούς».
Ενα γρονθοκόπημα που δεν πυροδοτείται για λόγους τιμής -σαν το πρόσφατο για χάρη της μαντίλας της Εμινέ Ερντογάν και του «προφήτη» πρωθυπουργού και συζύγου της- αλλά για εθνικούς λόγους, όπως τέλος πάντων τους αντιλαμβάνεται η κάθε εμπλεκόμενη πλευρά.
Είναι η χιλιοειπωμένη σύρραξη του ισχυρότατου πολιτικού Ισλάμ, με το ασθμαίνον κοσμικό παρακράτος που, ευρισκόμενο πλέον με την πλάτη στον τοίχο, γίνεται ολοένα και πιο σπασμωδικό. Κι αυτό επιβεβαιώνεται από τον καταιγισμό μιας σειράς πρωτόγνωρων εξελίξεων για την τουρκική πολιτική πραγματικότητα: για πρώτη φορά αντιστρέφονται οι όροι και είναι οι πολιτικοί που «εισβάλλουν» στους στρατώνες με αφορμή τις συνεχείς πολιτικές προκλήσεις των στρατιωτικών.
Επίθεση σε τρία μέτωπα
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές blitzkrieg της ισλαμικής κυβέρνησης κατά των στρατηγών, που εκδηλώνεται σε τρία μέτωπα:
Το πρώτο είναι η κατάργηση του στρατιωτικού Πρωτόκολλου Συνεργασίας για την Ασφάλεια και τη Δημόσια Τάξη (EMASYA), που επιτρέπει την αστυνομική δράση του στρατού χωρίς κοινοβουλευτική εξουσιοδότηση.
Το δεύτερο είναι η εκ βάθρων τροποποίηση του στρατιωτικού Εγγράφου για την Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας (MGSB), που ορίζει τους τρόπους εμπλοκής του στρατού σε αποστολές εσωτερικής εθνικής ασφάλειας και αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού.
Το τρίτο είναι η αναθεώρηση του άρθρου 35 του Κώδικα Εσωτερικής Υπηρεσίας των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, που αναθέτει στους στρατηγούς τη διαφύλαξη «της πατρίδας και του συντάγματος».
Και τα τρία μέτωπα αποτελούσαν ταμπού για την τουρκική πολιτική, και παρέμεναν άκρως απόρρητα πεδία που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα αγγίξει. Η πρόσφατη αποκάλυψη του σχεδιαζόμενου στρατιωτικού πραξικοπήματος της «Βαριοπούλας» και η συνεχιζόμενη, πολύκροτη δίκη της παρακρατικής «Εργκένεκον» έφεραν και εξακολουθούν να φέρνουν στο φως συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τη συντονισμένη συνωμοτική δράση στρατιωτικών, δικαστικών, πολιτικών, υπερεθνικιστών και ποινικών εγκληματιών, αποδυναμώνοντας την αξιοπιστία και τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας της στρατιωτικής ελίτ.
Με άλλα λόγια, «Βαριοπούλα» και «Εργκένεκον» άνοιξαν διόδους προσβολής του στρατιωτικού κατεστημένου, γεγονός που η ισλαμική κυβέρνηση σπεύδει να εκμεταλλευτεί.
Ετσι, το Εγγραφο για την Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας, που ήταν γνωστό και ως «Μυστικό Σύνταγμα» και «Κόκκινη Βίβλος», αν και άκρως απόρρητο βρέθηκε στα χέρια ποινικών εγκληματιών της «Σάουνα», μιας συμμορίας εκβιαστών που φωτογράφιζαν σε ιδιωτικές στιγμές τούρκους πολιτικούς και στη συνέχεια τους αποσπούσαν χρήματα.
Η «Σάουνα» συνεργαζόταν με τους παρακρατικούς της «Εργκένεκον», οι οποίοι επίσης κατείχαν το «Μυστικό Σύνταγμα». Αυτό το πολυσέλιδο, απόρρητο στρατιωτικό κείμενο περιέγραφε διεξοδικά ποιοι είναι οι εσωτερικοί εχθροί του έθνους και όριζε λεπτομερώς πώς θα τους αντιμετωπίσει ο στρατός. Το ίδιο κείμενο, αλλά με άλλο εξώφυλλο, βρέθηκε και στα χέρια των συνωμοτών της «Βαριοπούλας», αποδεικνύοντας τη δαιδαλώδη διαπλοκή των συνιστωσών του τουρκικού παρακράτους.
Προϊόν πραξικοπήματος
Στις 28 Φεβρουαρίου η Τουρκία θα αντιμετωπίσει την πρόκληση μιας οδυνηρής επετείου: είναι η 13η επέτειος του πραξικοπήματος του 1997. Δυστυχώς, το Πρωτόκολλο Συνεργασίας για την Ασφάλεια και τη Δημόσια Τάξη, που εξακολουθεί να ισχύει, υπήρξε προϊόν εκείνου του πραξικοπήματος.
Μάλιστα την περασμένη εβδομάδα ανακοινώθηκε ότι στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν τρεις στρατιωτικές μονάδες αρμοδιότητας EMASYA σε ετοιμότητα για δράση. Και το χειρότερο; Ο διοικητής μίας εξ αυτών, ο υποστράτηγος Μπουλέντ Νταγκσαλί, του 23ου Μηχανοκίνητου Συντάγματος Σαμαντιρά, εμπλέκεται στην «Εργκένεκον».
«Η Τουρκία θα ξεφορτωθεί γρήγορα αυτό το μυστικό πρωτόκολλο», δήλωσε ο ισλαμιστής πρωθυπουργός από την Αγκυρα, τροφοδοτώντας εκτιμήσεις ότι η κατάργηση του EMASYA θα είναι άμεση, πριν από την επέτειο της 28ης Φεβρουαρίου.
Ανάλογη θα είναι και η τύχη του άρθρου 35 που διευκόλυνε πολύ τη νομιμοποίηση των στρατιωτικών πραξικοπημάτων του παρελθόντος (Μάιος 1960, Σεπτέμβριος 1980, Φεβρουάριος 1997) αναθέτοντας στο στρατό τη διαφύλαξη του συντάγματος. Ο Ερντογάν πιστεύει ότι αυτό το καθήκον πέφτει στις πλάτες του λαού και το «35» χρειάζεται διευκρινιστική αναθεώρηση. Για κάτι τέτοιο, όμως, απαιτείται και η συναινετική υπογραφή του αρχηγού του γενικού επιτελείου στρατηγού Ιλκέρ Μπασμπούγκ.
Μια υπογραφή με ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς συμπίπτει με την «κεραυνοβόλο επίθεση» του Ερντογάν κατά των στρατηγών.
Συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του Mehmet Vecdi Gönül, όπως ήδη έχει γράψει εδώ και τρεις ημέρες, είχε στην Κωνσταντινούπολη ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος. Παραβιάσεις, υπερπτήσεις, πιθανά ΜΟΕ στην αντζέντα της συνάντησης και η ανταπάντηση από την πλευρά του Τούρκου η ίδια: Να τα βάλουμε όλα στο τραπέζι και να τα δούμε συνολικά.
Ο Ε.Βενιζέλος επίσης, συναντήθηκε με τους ομολόγους του της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, του Βελγίου, της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, με τους οποίους συζήτησαν για θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος, που βρίσκονται υπό εξέλιξη.
Στη Σύνοδο διαμορφώθηκε το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί το ΝΑΤΟ σε θέματα προϋπολογισμού και προτεραιότητας χρηματοδοτήσεων την επόμενη περίοδο και τα πεδία στα οποία θα κινηθεί κατά βάση ο αμυντικός μετασχηματισμός της Συμμαχίας, λαμβανομένων υπόψη των στρατιωτικών προτεραιοτήτων.
Στη σημερινή συνεδρίαση, εκτός από το Αφγανιστάν -στην συζήτηση για το οποίο λαμβάνουν μέρος και τα μη μέλη της Συμμαχίας τα οποία μετέχουν στην σχετική επιχείρηση- συζητήθηκαν θέματα που αφορούν ιδιαιτέρως την Ελλάδα και τη ΝΑ Ευρώπη.
Πιο συγκεκριμένα, πρώτον, η συνέχεια της ΝΑΤΟϊκής αποστολής στο Κόσοβο, στην οποία η Ελλάδα συμμετέχει με σημαντικό αριθμό δυνάμεων, ενώ εξετάζει την ανάληψη διοικητικού ρόλου στο πλαίσιο της επόμενης φάσης της επιχείρησης, πιθανώς σε συνεργασία με άλλη σύμμαχη χώρα. Και δεύτερον, θέματα που αφορούν στη Δύναμη Ταχείας Επέμβασης (NRF), της οποίας τον συντονισμό αναλαμβάνει η Ελλάδα για το 2012.
Η GE Aviation ανανέωσε την συνεργασία της με την τουρκική Tusas Engine Industries και την Turkish Aerospace Industries για ακόμα 25 χρόνια. Με βάση την συμφωνία, η TEI θα συνεχίσει να προμηθεύει σημαντικά εξαρτήματα για πολιτικούς, στρατιωτικούς και ναυτικούς κινητήρες μέχρι το 2035, ενώ η TAI παραμένει ο κύριος μέτοχος του κοινού εταιρικού σχήματος.
Η συνεργασία της GE Aviation με την TEI ξεκίνησε το 1985 με την εγκαθίδρυση της γραμμής παραγωγής για τους αεροκινητήρες F110 των τουρκικών μαχητικών F-16. Η TEI σήμερα παράγει πάνω από 560 διαφορετικά ανταλλακτικά κινητήρων.
Πρόσφατα, η TEI ξεκίνησε την παραγωγή εξαρτημάτων για τον κινητήρα GEnx, που είναι εγκατεστημένος στα νέα Boeing 747-8 και Boeing 787 Dreamliner με πάνω από 1.000 παραγγελίες για τον συγκεκριμένο κινητήρα.
Επιπλέον, η TEI έχει επιλεγεί και για την παραγωγή εξαρτημάτων για τον F136, τον εναλλακτικό κινητήρα του F-35, προϊόν συνεργασίας των GE και Rolls-Royce
Η GE απασχολεί 500 εργαζόμενους στην Τουρκία και πάνω από 18.000 μέσω των θυγατρικών της. Οι κινητήρες της GE Aviation είναι εγκατεστημένοι στην πλειοψηφία των μαχητικών και μεταφορικών αεροσκαφών, ελικοπτέρων και πλοίων των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων όπως μαχητικά F-16, ελικόπτερα Black Hawk και φρεγάτες.
Επιπλέον κινητήρες της GE Aviation και της CFM International είναι εγκατεστημένοι σε πάνω από 400 πολιτικά αεροσκάφη στην Τουρκία.
Δολοφονίες 200 και πλέον αγνοουμένων Κούρδων και μελών ισλαμιστικών πολιτικών ομάδων στα τουρκοϊρακινά σύνορα από τις ειδικές δυνάμεις του τουρκικού Στρατού και της Στρατοχωροφυλακής έρχονται στο φως. Ήδη ξεκινούν ανασκαφές για την ανεύρεση 200 και πλέον αγνοουμένων των οποίων τα πτώματα βρίσκονται θαμμένα σε δήθεν ναρκοθετημένη περιοχή του ποταμού της επαρχίας Şırnak κοντά στα σύνορα με το Ιράκ.
Την διαδικασία κίνησε ο δικηγορικός σύλλογος της περιοχής. Ο σύλλογος αιτήθηκε άδεια για τις έρευνες και τις ανασκαφές από την ειδική εισαγγελία του Diyarbakır μετά από μαρτυρία του πρώην μέλους της JITEM (Υπηρεσία Πληροφοριών της Τουρκικής Στρατοχωροφυλακής - Jandarma Istihbarat Teskilati) Yıldırım Beğler,ο οποίος την περίοδο των δολοφονιών ήταν μεταφραστής της κουρδικής γλώσσας.
Ο Yıldırım Beğler, ο οποίος στο παρελθόν έχει διωχθεί και καταδικαστεί για διακίνηση παράνομων μεταναστών, ανέφερε ότι «πολλοί δολοφονήθηκαν κατόπιν βασανιστηρίων».
«Τα περισσότερα πτώματα», πρόσθεσε, «αποτεφρώθηκαν στον καυστήρα του αρχηγείου της 2ης Συνοριακής Μεραρχίας Στρατοχωροφυλακής ή ρίπτοντο από ελικόπτερα».
Από τα αναφερόμενα του, τουλάχιστον 200 πτώματα ρίφθηκαν στην προς έρευνα περιοχή. Τα θύματα που δολοφονήθηκαν την δεκαετία του 1990 περιελάμβαναν Κούρδους αιχμαλώτους του ΡΚΚ, στελέχη ισλαμιστικών κομμάτων, κουρδικής καταγωγής «ανεπιθύμητους», μετανάστες κλπ.
Τα πτώματα ρίπτοντο μεταξύ των γεφυρών «47» και «48» που εξυπηρετούν την κίνηση για τον μεθοριακό σταθμό Habur με το Ιράκ. Υποτίθεται ότι η περιοχή ήταν ναρκοθετημένη και αποτελούσε πεδίο ελεύθερων πυρών. Βαριά αντικείμενα δένονταν πάνω στα πτώματα κατά την μαρτυρία του Beğler.
Οι τουρκικές Ειδικές Δυνάμεις διατηρούν έξι ταξιαρχίες εκ των οποίων δύο είναι επίλεκτες μονάδες Ορεινών Καταδρομών οι οποίοι και κατηγορούνται ότι ενεπλάκησαν στην σφαγή. Η διάρθρωση τους τους επιτρέπει να κινούνται αυτόνομα με την υιοθέτηση ομάδας των οκτώ ανδρών που υποδιαιρείται σε δύο ημιομάδες των τεσσάρων ανδρών. Κάθε ημιομάδα είναι αυτοδύναμη με ένα μεσαίο πολυβόλο και ένα βομβιδοβόλο σε τυφέκιο.
Χρησιμοποιούν μεγάλους αριθμούς από το ρωσικό τυφέκιο Dragunov. Πέραν των βομβιδοβόλων, οι Τούρκοι Κομμάντος διαθέτουν τον αντιαρματικό εκτοξευτή RPG-7, ο οποίος είναι ελαφρύς και δέχεται πλήθος κεφαλών κάθε διαμετρήματος, αποτελώντας όχι μόνο εύχρηστο αντιαρματικό όπλο αλλά και όπλο υποστήριξης.
Οι τουρκικές Ειδικές Δυνάμεις χρησιμοποιούν έναν μεγάλο στόλο 90 σύγχρονων αμερικανικών (UH-60) και γαλλικών ελικοπτέρων (Super Puma) για αεροκίνητες επιχειρήσεις και για... ρίψεις αντιφρονούντων, όπως φαίνεται. Επιπλέον, έχει δημιουργηθεί ένα σμήνος ειδικών επιχειρήσεων από 10 περίπου ελικόπτερα UH-60 με ειδικό εξοπλισμό (διαβάστε στην ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ σχετικά με αυτά τα ελικόπτερα στο θέμα "Σκύρος, το ελληνικό Περλ Χάρμπορ;") ενώ οι μονάδες έρευνας και διάσωσης μάχης έχουν παραλάβει επίσης ελικόπτερα ειδικής διαμόρφωσης.
© Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
