Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Νταβούτογλου: Τα σύνορα της Τουρκίας είναι πλασματικά


του Χρ. Μηνάγια από το Geostrategy

Μετά τις τελευταίες προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες Τούρκων αξιωματούχων για τη Θράκη και νησιά του Αιγαίου, η Τουρκία, με μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική δήλωση του Αχμέτ Νταβούτογλου, παρουσιάζει τις πραγματικές της προθέσεις, αναφορικά με τα υφιστάμενα σύνορα των χωρών της περιοχής που εντάσσεται στις περιφερειακές επιδιώξεις της Άγκυρας.

Συγκεκριμένα, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δήλωσε τα εξής: «Κανένα από τα σύνορα της Τουρκίας δεν είναι φυσιολογικό. Σχεδόν όλα είναι πλασματικά (δεν χαρακτηρίζονται από φυσικότητα και αληθοφάνεια). Βέβαια πρέπει να τα σεβόμαστε ως κράτη έθνη, ωστόσο ταυτόχρονα πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν και οι φυσικές συνέχειες. Έτσι είναι οι εποχές.»....*

Οι δηλώσεις αυτές του Αχµέτ Νταβούτογλου δεν είναι καινοφανείς, απλώς επιβεβαιώνουν για µια φορά ακόµη τις θέσεις του για την ελαστικότητα στην οριοθέτηση των συνόρων µε τις γειτονικές χώρες. Ενδεικτικά για το Αιγαίο, στο βιβλίο του συντάκτη του παρόντος, µε τίτλο: «Η Γεωπολιτική Στρατηγική και η Στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας» (σελ. 57) παρουσιάζεται το εξής απόσπασµα των θέσεων του Τούρκου υπουργού από το βιβλίο του Στρατηγικό Βάθος: «Η συγκέντρωση των νησιών του Αιγαίου στα χέρια της Ελλάδος δηµιουργεί το πιο σηµαντικό αρνητικό στοιχείο στην πολιτική της Τουρκίας για τον εγγύς θαλάσσιο χώρο της. Η βασική πηγή του προβλήµατος στο Αιγαίο είναι η αθεράπευτη αντίφαση µεταξύ του παρόντος καθεστώτος και της σηµερινής γεωλογικής-γεωπολιτικής πραγµατικότητας.» ∆ιαπιστώνεται δηλαδή ότι οι θέσεις του Νταβούτογλου παραµένουν σταθερές χωρίς καµία πρόθεση για αλλαγή τους.

Επιπρόσθετα δε, για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα λόγια του Νταβούτογλου, ο Τούρκος ακαδηµαϊκός Yusuf Yerkel της επιτελικής οµάδας του Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι, τα τελευταία 100 χρόνια οι χώρες της περιοχής χωρίσθηκαν µε επιπόλαια πολιτιστικά και θρησκευτικά σύνορα, ενώ θεωρεί ότι η άρση του καθεστώτος της βίζας, αρχικά µε χώρες της Μέσης Ανατολής, αποτελεί το µέσο για την άρση των εθνικών συνόρων. Η επιδίωξη άρσης της βίζας αποτελεί µια παράµετρο της τουρκικής στρατηγικής η οποία βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα, ειδικά και µε τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη, η Τουρκία πέτυχε την κατάργηση της βίζας από το Μαρόκο, τη Λιβύη, το Λίβανο, τη Συρία, τη Τυνησία, την Ιορδανία, την Υεµένη, την Κροατία, το Κόσσοβο, τα Σκόπια, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Γεωργία, το Καζακστάν, την Κιργιζία, το Ιράν και τη Ρωσία.

Στις 2-5-2011 σε άρθρο µας µε τίτλο: «H Σµύρνη Κέντρο της Τουρκικής
∆ιπλωµατίας» είχαµε επισηµάνει την επιδίωξη της Τουρκίας για επέκταση των βιοµηχανικών, πολιτιστικών, ενεργειακών και στρατιωτικών της γραµµών, τονίζοντας τα εξής:
• Η Άγκυρα αποτελεί το διοικητικό κέντρο και το κέντρο λήψεως αποφάσεων της χώρας.
• Η Κωνσταντινούπολη αποτελεί το κέντρο των οικονοµικών και επιχειρηµατικών δραστηριοτήτων της χώρας και θεωρείται ως ένα σηµαντικό εργαλείο για τις περιφερειακές επιδιώξεις των Τούρκων, τόσο προς τα Βαλκάνια όσο προς τον Καύκασο και τα τουρκόφωνα κράτη της Κεντρικής Ασίας.
• Η απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης για ένταξη της Σµύρνης και της Αττάλειας στις περιοχές ενάσκησης της τουρκικής διπλωµατίας έχει σχέση µε την επιδιωκόµενη επέκταση των βιοµηχανικών, πολιτιστικών, ενεργειακών και στρατιωτικών γραµµών της περιοχής των δυτικών παραλίων προς το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τις χώρες της Βόρειου Αφρικής.

Για την υποστήριξη της τουρκικής αντίληψης περί νέων θρησκευτικών και πολιτιστικών συνόρων, σηµαντικός είναι ο ρόλος του Φετούλαχ Γκιουλέν ο οποίος κατάφερε, αφενός να διεισδύσει στον τουρκικό κρατικό µηχανισµό (αστυνοµία, στρατό, ΜΙΤ, δικαιοσύνη κ.λπ.), θεωρούµενος επίσης και ως µέντορας του πρωθυπουργού Ερντογάν, αφετέρου µε τις εκπαιδευτικές και επιχειρηµατικές δραστηριότητες του κινήµατος του επιδιώκει τη δηµιουργία ενός παγκόσµιου χαλιφάτου. Ο έγκριτος δηµοσιογράφος Μάνος Ηλίαδης σε άρθρο του στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝ∆ΥΤΗ στις 29-4-2011 αναγράφει τα εξής:
«3.Ενδεικτικό της ύπουλης τακτικής του Γκιουλέν αποτελεί ένα κήρυγµα που έκανε σε οπαδούς του το 19993.. “Πρέπει να κινηθείτε στις αρτηρίες του συστήµατος, χωρίς κανένας να προσέξει την παρουσία σας, µέχρι να φθάσετε σε όλα τα κέντρα. Μέχρι οι συνθήκες να ωριµάσουν, πρέπει να συνεχίσετε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αν κάνετε κάτι πρόωρα, ο κόσµος θα πέσει πάνω στα κεφάλια µας”3».

Επίσης, εξίσου σηµαντικός είναι και ο ρόλος του ΤΙΚΑ (Τουρκικός Οργανισµός Συνεργασίας και Ανάπτυξης) ως εργαλείο της παγκόσµιας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, αναφορικά µε την πολιτική της «ήπιας δύναµης» στις τουρκόφωνες χώρες και στις λοιπές γειτονικές της χώρες. Συγκεκριµένα, οι Τούρκοι, µε την επιδίωξη για σύναψη οικονοµικών, εµπορικών, τεχνολογικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και εκπαιδευτικών συµφωνιών, αποβλέπουν αφενός στη διείσδυσή τους στις χώρες αυτές, αφετέρου να δηµιουργήσουν ερωτηµατικά και προβληµατισµούς για την ορθότητα των υφιστάµενων πολιτιστικών και θρησκευτικών συνόρων. Επίσης, ο ΤΙΚΑ δίδει µεγάλη βαρύτητα στον τοµέα της τουρκολογίας µε τη δηµιουργία αντίστοιχων τµηµάτων σε πανεπιστήµια του Αφγανιστάν, της Αλβανίας, της Λευκορωσίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, της Βουλγαρίας, της Εσθονίας, της Παλαιστίνης, της Ινδίας, του Καζακστάν, της Κιργιζίας, της Λιθουανίας, της Μογγολίας, της ΠΓ∆Μ, του Οζµπεκιστάν, της Σλοβακίας, της Συρίας, του Ταταριστάν, του Τουρκµενιστάν, της Ουκρανίας και της Υεµένης. Στα πλαίσια δε, περιφερειακών συνεργασιών υλοποιεί ένα διεθνές πρόγραµµα εκπαίδευσης αστυνοµικών αφενός µε την αποστολή Τούρκων εκπαιδευτών στις χώρες που το ζητούν π.χ. Αλβανία, Παλαιστίνη, αφετέρου µε την εκπαίδευση αλλοδαπών αστυνοµικών στις τουρκικές αστυνοµικές σχολές. Τέλος, χαρακτηριστικό παράδειγµα των εν λόγω τουρκικών επιδιώξεων αποτελεί το γεγονός ότι, η Τουρκία την περίοδο 2006-2009 διέθεσε περίπου 700 εκατ. δολάρια για οικονοµική βοήθεια στις χώρες της περιοχής ενδιαφέροντός της µε την ακόλουθη κατανοµή:


• Καύκασος και Κεντρική Ασία: 44,44%
• Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη: 26,85%
• Κεντρική Ασία και Αφρική: 24,68%
• Άπω Ανατολή: 3,87%
• Λοιπές περιοχές: 0,16%

Όλα τα παραπάνω άρχισαν να δηµιουργούν προβληµατισµούς σε πολλά κράτη, πλην όµως η τουρκική διπλωµατία έχοντας ως σηµαία το «στρατηγικό βάθος» προσπαθεί να τα παραπλανήσει λέγοντας ότι η στρατηγική της δεν ενέχει ιµπεριαλιστικές προθέσεις αλλά αποσκοπεί σ’ έναν ειρηνικό συνεταιρισµό µε την περιοχή. Η πραγµατικότητα όµως είναι εντελώς διαφορετική διότι είναι πασιφανές ότι η Άγκυρα αποσκοπεί να διεισδύσει στις χώρες αυτές, να τις θέσει υπό την επιρροή της και να τις διαµορφώσει όπως αυτή επιθυµεί. Παράλληλα δε, µε την προβολή της εθνικής της ισχύος προσπαθεί να πείσει τους γεωπολιτικούς των Κέντρων Αποφάσεων της ∆ύσης ότι αποτελεί έναν πολύ σηµαντικό παράγοντα για την αρµονική συνύπαρξη του ∆υτικού Πολιτισµού µε το Ισλάµ και τον Τουρκικό Πολιτισµό της Κεντρικής Ασίας.

www.aksam.com.tr

Read more...

Η Ενεργειακή συμφωνία Ιράκ και Ε.Ε πλήγμα για Κουρδική Περιφεριακή Διοίκηση και Τουρκία.


H Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και o Αντιπρόεδρος της Ιρακινής Κυβέρνησης και Υπουργός Ενέργειας Hussain al-Shahristani ανακοίνωσαν ότι κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με το μέλλον των εξαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου απο το Ιράκ πρός της Ε.Ε.

Ο Επίτροπος Ενέργειας της Ευρωπαικής Ενωσης Guenther Oettinger και ο Αντιπρόεδρος της Ιρακινής Κυβέρνησης και Υπουργός Ενέργειας Hussain al-Shahristani υπέγραψαν συμφωνία στις Βρυξέλλες αναφορικά με μια πιο βελτιωμένη στρατηγική εταιρική σχέση στον τομέα της ενέργειας.Η συμφωνία αυτή ανοίγει τον δρόμο για την παράδοση πετρελαίου και φυσικού αερίου απο το Ιράκ στην Ευρώπη μέσω του Νοτίου Διαδρόμου.Στην κοινή δήλωση αναφέρεται οτι η συμφωνία είναι σύμφωνη με την σχετική ιρακινή νομοθεσία όπως αυτή έχει εγκριθεί απο την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Ιράκ.

Είναι γνωστή η διαμάχη της ιρακινής ομοσπονδιακής κυβέρνησης με την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (KRG) αναφορικά με το κατά πόσο οι συμβάσεις που έχει υπογράψει η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (KRG) με τις πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες είναι σύμφωνες με τους ομοσπονδιακούς νόμους του Ιράκ.Η Ομοσπονδιακή Ιρακινή Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι οι διεθνείς συμβάσεις πρέπει είτε να μετατραπούν σε συμβάσεις παροχής υπηρεσιών, προκειμένου να έχουν την έγκριση της είτε να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση.

Η Ε.Ε. με την υπογραφή αναγνωρίζει μόνο την Ιρακινή κεντρική κυβέρνηση ως επίσημη αρχή. με την με την οποία θα συνάπτει συμβάσεις για την εξαγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου απο το Ιράκ Αυτό σημαίνει ότι η Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν η οποία έχει δική της κυβέρνηση και κοινοβούλιο -και έχει υπογράψει συμβάσεις με ξένες πολυεθνικές εταιρείες- πρέπει να έχει την έγκριση της ιρακινής κυβέρνησης για να μπορούν να πραγματοποιήσει εξαγωγές προς την Ε.Ε..

Παρόλο που οι ακριβείς λεπτομέρειες της συμφωνίας δεν είναι ακόμη σαφής θεωρείται το πλέον πιθανό ενδεχόμενο η Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν και η Ιρακινή κυβέρνηση να βρεθούν σε τροχιά σύγκρουσης για το θέμα των συμβάσεων αλλά ταυτόχρονα και η Τουρκία έρχεται σε τροχιά σύγκρουσης με την ιρακινή κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση και τούτο γιατί Τουρκικές εταιρείες έχουν προχωρήσει σε σημαντικές επενδύσεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν και η Τουρκία έχει σφυρηλάτησει ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με την Κουρδική Περιφερειακή Διοίκηση (KRG)

Η Τουρκία - μέσω των τουρκικών αυτών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο Ιρακινό Κουρδιστάν-είχε σχεδιάσει να καταστεί ο κύριος οικονομικός παράγοντας στην περιοχή.Επίσης σε μια προσπάθεια να επιταχυνθεί η εξαγωγή των ανεκμετάλλευτων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου απο την Περιφέρεια του Κουρδιστάν πρός τις διεθνείς αγορές είχε σχεδιάσει ένα σύστημα νέων αγωγών για την μεταφορά του πετρελαίου και του φυσικού αερίου μέσω της Τουρκίας κάτι που θα είχε ιδιαίτερα θετικές επιπτώσεις στην τουρκική οικονομία. Παράλληλα αναλυτές επισημαίνουν ότι η σουντιτική Τουρκία δεν θα βρεί το ίδιο καλό πνεύμα συνεργασίας που είχε με την Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν με την σιιτική Ιρακινή Κυβέρνηση

Η Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν θεωρεί ότι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να καταστεί μια πετρελαιο-παραγωγική εξαγωγική χώρα θα ήταν μέσω καλών σχέσεων με την Τουρκία. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία ήλπιζε να αυξήσει την επιρροή της στην περιοχή αυτή διαδραματίζοντας έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον μελλοντικό εφοδιασμό της Ευρώπης με πετρέλαιο και φυσικό αέριο και στόχευε στο να χρησιμοποιήσει την ισχύ της στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η παρούσα κατάσταση έχει δημιουργήσει κλίμα σύγχυσης και αβεβαιότητας μεταξύ των επενδυτών στο Ιρακινό Κουρδιστάν.Η συμφωνία Ιράκ και Ε.Ε. αποτελεί σημαντικό πλήγμα για την Κουρδική Περιφερειακή Διοίκηση η οποία ευελπιστούσε να γίνει ο κύριος εξαγωγικός φορέας πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή αυτή και πιστεύεται ότι θα προκαλέσει μείωση της επενδυτικής δραστηριότητα στον τομέα της ενέργειας στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

Kurdishaspect.com - Shwan Zulal

Read more...

Business Ισραήλ-Τουρκίας


Παρά την ένταση στον διπλωματικό τομέα , Τουρκία και Ισραήλ διατηρούν ιδιαίτερους δεσμούς στον εμπορικό τομέα, με το ύψος των εμπορικών συνναλαγών να εμφανίζει αυξητική τάση.Η Τουρκία αγοράζει υψηλής τεχνολογίας στρατιωτικό εξοπλισμό από πολεμικές βιομηχανίες του Ισραήλ ενώ ως επί το πλείστον ο ιματισμός και τα υποδήματα των ισραηλινών στρατιωτών είναι τουρκικής προέλευσης (Yakupoglu A.S. κορυφαία τουρκική εταιρεία στον τομέα της).

Παρά τα πολιτικά προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών δεν έχουν υπάρξει συνέπειες στον εμπορικό τομέα .Αυτό φέρεται να δήλωσε με τον όρο της ανωνυμίας στέλεχος της ανωτέρω εταιρείας αλλά και ο πρόεδρος της ισραηλινής ομοσπονδίας των εμπορικών επιμελητηρίων Uriel Lynn δήλωσε ότι "το διμερές εμπόριο και οι επενδύσεις δεν έχουν επηρεαστεί από την πολιτική κατάσταση".

Οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ του Ισραήλ και την Τουρκία αυξήθηκαν κατά 25 τοις εκατό μεταξύ 2009 και 2010, και κατά 40 τοις εκατό το πρώτο τρίμηνο του 2011 σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του προηγούμενου έτους. Το διμερές εμπόριο μέχρι το τέλος του περασμένου έτους έφθασε στα 3,442 δισεκατομμύρια $, έναντι 2,580 δισ. δολαρίων το 2009 .Ιδιαίτερη δυναμική εμφανίζουν οι τομείς των χημικών ουσιών και των μετάλλων (Σίδηρος, χάλυβας, προϊόντα αυτοκινητοβιομηχανίας, πετρέλαιο και προϊόντων πετρελαίου, ηλεκτρικά μηχανήματα, χημικά προϊόντα, δομικά υλικά, έτοιμα ενδύματα προϊόντα και τεχνουργήματα από μέταλλα), είναι τα κύρια προϊόντα που εξάγονται από την Τουρκία προς το Ισραήλ. Επιπλέον, έχει υπάρξει μια αύξηση των εξαγωγών από Τουρκικής πλευράς σε πλαστικές ύλες, υφάσματα, ημιπολύτιμους λίθους και μεταφορικά μέσα, σύμφωνα με το ισραηλινό Εμπορικό Επιμελητήριο.

Η Τουρκία πραγματοποίησε εξαγωγές ύψους 2,083 δισεκατομμυρίων $ ενώ οι εισαγωγές 1,359 δισεκατομμυρίων δολαρίων αξίας των αγαθών από το Ισραήλ πέρυσι, σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία, και κατά τους πρώτους τρεις μήνες του 2011, η Τουρκία εξήγαγε προϊόντα αξίας 579,3 εκατομμυρίων δολαρίων για το Ισραήλ και τα εισαγόμενα προϊόντα ήταν αξίας 397,3 εκατομμυρίων $.

Η Τουρκία είναι σήμερα ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ισραήλ στην περιοχή και δεύτερης σε μέγεθος στον κόσμο, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με τον Ahmet Reyiz Γιλμάζ, επικεφαλής της Yılmazlar Group και ηγέτης του Τουρκικού Εθνικιστικού Συντηρητικού Κόμματος- ( η οποία έχει αναλάβει και εκτελεί μεγάλα κατασκευαστικά έργα η αξία των οποίων υπολογίζεται σε 2 δισεκατομμύρια δολάρια και δραστηριοποιείται στο Ισραήλ για δύο δεκαετίες σχεδόν) και αν συνεχιστεί η ίδια αυξητική τάση είναι δυνατόν να την ξεπεράσει.

Εξαιτίας της πολιτικής αναταραχής όμως είναι δυνατόν όμως να υπάρξουν αρνητικές συνέπειες και ανέφερε χαρακτηριστικά την απόρριψη της παράτασης της άδειας παραμονής 1000 Τούρκων εργατών στο Ισραήλ η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την προβληματική λειτουργεία της επιχείρησης του, αναφέρεται στην αδιαφοορία του τουρκικού κράτους για το πρόβλημα αυτό, αλλά ευελπιστεί να ξεπεράσουν οι δύο πλευρές τα προβλήματα και να αποκατασταθούν οι σχέσεις τους.

http://infognomonpolitics.blogspot.com

Read more...

Μπαγίς: Αλλαγή Συντάγματος για να δούμε Ευρώπη


Ζήτημα αλλαγής του Συντάγματος, αν η Τουρκία θέλει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έθεσε ο υπουργός Επικρατείας και επικεφαλής των διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε., Εγκεμέν Μπαγίς, λίγο πριν της βουλευτικές εκλογές της 12ης Ιουνίου. Μιλώντας σε παρουσίαση βιβλίου, εκτίμησε πως "δεν φαίνεται πιθανό για την Τουρκία να γίνει μέλος της Ε.Ε. με το ισχύον Σύνταγμά της". Πρόσθεσε πως ""η Τουρκία θα έχει σύντομα ένα κοινωνικό Σύνταγμα, που θα καταρτίσουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί της", κάνοτνας λόγο για "συναρπαστική εξέλιξη" στην ενταξιακή πορεία της χώρας.

http://www.enet.gr/

Read more...

TI KΡΥΒΕΙ Η ΚΡΙΣΗ ΙΣΡΑΗΛ – ΤΟΥΡΚΙΑΣ;


Η επιδείνωση των σχέσεων Άγκυρας-Τελ Αβίβ δεν είναι μία συγκυριακή εξέλιξη, αλλά αποτέλεσμα των κατακλυσμιαίων αλλαγών που συντελούνται στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας. Οι συχνές επικριτικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας εναντίον του Ισραήλ καταδεικνύουν ότι η Άγκυρα επιδιώκει μία ελεγχόμενη κρίση με το Τελ-Αβίβ. Η νέα πολιτική Νταβούτογλου οραματίζεται μία Τουρκία που θα ηγεμονεύει στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και θα συνιστά μία γέφυρα Ανατολής-Δύσης με προφανή γεωπολιτικά οφέλη.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση του νεο-οθωμανικού οράματος είναι η εξομάλυνση των σχέσεων της Άγκυρας με τον αραβικό/μουσουλμανικό κόσμο. Ένας ‘γρήγορος’ τρόπος βελτίωσης των τουρκο-αραβικών και τουρκο-ιρανικών σχέσεων είναι η άσκηση δριμείας κριτικής στην ισραηλινή κυβέρνηση για την κατάσταση που επικρατεί στα παλαιστινιακά εδάφη.

Επιπρόσθετα, η επιθετική αντι-ισραηλινή ρητορική απευθύνεται στο τουρκικό εκλογικό σώμα με σκοπό την ηθική απαξίωση των Κεμαλιστών, που υπήρξαν εμπνευστές της στρατηγικής προσέγγισης με το Ισραήλ στα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Ετσι, ο Ερντογάν χτυπάει το σαμάρι (Ισραήλ) για να πονέσει (και) ο γάϊδαρος (Κεμαλιστές).
Ωστόσο, υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση των γεγονότων: η συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος, που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία, ωθεί την κυβέρνηση Ερντογάν σε τέτοιες δηλώσεις προκειμένου να τιθασεύσει το ισλαμιστικές τάσεις της τουρκικής κοινωνίας.

Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς με ακρίβεια την εξέλιξη των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων, αλλά είναι φανερό πλέον ότι υπάρχει ένα ψυχολογικό χάσμα μεταξύ των δύο χωρών που δημιουργεί νέα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η ισραηλινή κυβέρνηση, που έδειξε να αιφνιδιάζεται από τις εξελίξεις, μάλλον θα αντιδράσει στις τουρκικές επιθέσεις με τον προσφιλή της τρόπο, δηλαδή ενεργοποίηση του φιλοϊσραηλινού λόμπι στο αμερικανικό Κογκρέσο ώστε να δεχθεί πιέσεις η Άγκυρα για αλλαγή στάσης.

Η συγκεκριμένη στρατηγική όμως μόνο πρόσκαιρα θα συμβάλει στη βελτίωση των διμερών σχέσεων, αφού παραβλέπει τους νέους συσχετισμούς ισχύος που έχουνε διαμορφωθεί στην περιοχή. Η κυβέρνηση Ερντογάν, απαλλαγμένη από την κηδεμονία της στρατογραφειοκρατιάς, έχει κατορθώσει να οικοδομήσει στενές σχέσεις με παραδοσιακούς αντιπάλους της Τουρκίας, όπως η Ρωσία, το Ιράν και η Συρία.

Η αυξημένη αυτοπεποίθηση που αισθάνεται η Άγκυρα στο εξελισσόμενο διεθνές σύστημα της επιτρέπει να ‘παγώσει’ τις σχέσεις με το Τελ Αβίβ γιατί πολύ απλά δεν χρειάζεται η Τουρκία πια το Ισραήλ, αλλά το αντίθετο.
* Επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας

elkeda

Read more...

Γιατί ανησυχεί η Αθήνα,για τις συλλήψεις ανώτατων αξιωματικών στην Άγκυρα


Η σύλληψη του πτέραρχου Μπιλκίν Μπάλανλι,σχεδόν βέβαιου Αρχηγού της Τουρκικής ΠΑ, από τον ερχόμενο Αύγουστο, αποτελεί ένα ακόμη ισχυρότατο πλήγμα στο γόητρο των “κεμαλιστών”. Οι Τούρκοι στρατηγοί παρά τα αλεπάλληλα σοκ που έχουν υποστεί δείχνουν αδύναμοι να αντιδράσουν στις “επιθέσεις” των ισλαμιστών του Ερντογάν.

Μέσα στη καρδιά της προεκλογικής περιόδου και με τον Ερντογάν βέβαιο νικητή των εκλογών,ο Αρχηγός των Ακαδημιών Πολέμου πτέραρχος Μπάλανλι,συνελήφθη με την κατηγορία της συμμετοχής του στο σχέδιο ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ. Είναι ο πρώτος εν ενεργεία τόσο υψηλόβαθμος αξιωματικός που συλλαμβάνετε. Στην Άγκυρα μυρίζει μπαρούτι.

Σ΄ αυτό το κλίμα θα βρεθεί ο Έλληνας Α/ΓΕΑ αντιπτέραρχος Βασίλης Κλόκοζας επισκέπτεται τη Τουρκία. Η ελληνική ΠΑ, αρνήθηκε ,όπως έγραψαν τα ΝΕΑ, την πρόσκληση συμμετοχής ελληνικών αεροσκαφών σε air show που θα γίνει στις 4 και 5 Ιουνίου στη Σμύρνη. Αρνητική ήταν και η απάντηση του Α/ΓΕΑ Β.Κλόκοζα να παρακολουθήσει την επίδειξη.Ο κ.Κλόκοζας θα συμμετάσχει στις εργασίες της EURAC και θα επιστρέψει στην Αθήνα.

Όταν το θερμόμετρο της έντασης μεταξύ ισλαμιστών-κεμαλιστών αρχίζει να “κοκκινίζει” στην Άγκυρα,στην Αθήνα είναι λογικό να υπάρχει ανησυχία. Αν και το σενάριο της “εξαγωγής κρίσης” στο Αιγαίο, κουραστικά επαναλαμβάνεται σε τέτοιες περιπτώσεις από τα ελληνικά ΜΜΕ,χωρίς να επιβεβαιώνεται,παραμένει πάντα μια ανησυχία απολύτως λογική.Ειδικά τώρα που η ελληνική πλευρά ξεκινά αεροναυτικές ασκήσεις (ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ) και στις 7 Ιουνίου έχει προγραμματίσει την άσκηση ΙΩΝΑΣ, στη περιοχή μεταξύ Ρόδου Καστελόριζου. Μια περιοχή που “ερεθίζει” την επιθετικότητα της Τουρκίας.

http://nationalpride.wordpress.com

Read more...

Επίθεση με πέτρες από διαδηλωτές στο λεωφορείο του Τούρκου πρωθυπουργού


Επίθεση διαδηλωτών με πέτρες στο λεωφορείο του Τούρκου πρωθυπουργού στην πόλη Hopa, στην επαρχεία Artvin κοντά στα σύνορα με την Γεωργία, είχαμε σήμερα με αποτέλεσμα τον κρίσιμο τραυματισμό ενός αστυνομικού ο οποίος έπεσε από το εν λόγω λεωφορείο. Πιο συγκεκριμένα ο Τούρκος πρωθυπουργός επισκεπτόταν την πόλη στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας.

Κατά την διάρκεια της αναχώρησης του οι διαδηλωτές πέταξαν πέτρες στο λεωφορείο του Τούρκου πρωθυπουργού καθώς αυτό κινείτο σε δρόμο της πόλης με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί που συνόδευαν τον Recep Tayyip Erdoğan να χρησιμοποιήσουν σπρέι πιπεριού και να ανοίξουν πύρ με τα όπλα τους, πυροβολώντας στον αέρα για εκφοβισμό.

Ένας αστυνομικός που βρισκόταν στην οροφή του λεωφορείου έπεσε από το όχημα κατά την διάρκεια της επίθεσης, αφού δέχτηκε πέτρα από τους διαδηλωτές και μεταφέρθηκε σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με πληροφορίες ένα ακόμα άτομο από τους διαδηλωτές πέθανε από ανακοπή καρδιάς, μετά από εισπνοή του σπρέι πιπεριού που χρησιμοποίησαν οι αστυνομικοί.

Την προηγούμενη μέρα του συμβάντος δηλαδή την Δευτέρα 30 Μαΐου είχαν προηγηθεί διαδηλώσεις στην πλατεία που θα έδινε την ομιλία του ο Τούρκος πρωθυπουργός με αποτέλεσμα η αστυνομία να χρησιμοποιήσει αντλίες νερού και δακρυγόνα.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Read more...

Πρώτος στόχος για το Eurofighter η Τουρκία!


Οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας, προωθώντας τα θεμιτά σε κάθε περίπτωση συμφέροντά τους στον εμπορικό τομέα, έχουν «βάλει στο μάτι» την Τουρκία, η οποία μετά τη λήξη του διαγωνισμού στην Ινδία όπου ευελπιστούν να επικρατήσουν θα αποτελέσει τον πρώτο στόχο για το EF-2000 Typhoon, πιο γνωστό ως Eurofighter!

Σε απλά… ελληνικά, δε φτάνουν τα οικονομικά μας προβλήματα, είναι πιθανόν σύντομα να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια Τουρκία εξοπλισμένη με υπερσύγχρονα μαχητικά τέταρτης γενιάς, τα οποία θα έχουν πουλήσει οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οποία θα αξιοποιηθούν δεόντως από τους Τούρκους στο πλαίσιο της αναθεωρητικής τους πολιτικής σε όλο το μέτωπο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης…

Το συγκεκριμένο συμβόλαιο ευελπιστούν να κατορθώσουν στο τέλος να αποσπάσουν οι ευρωπαϊκές εταιρίες – μέλη της κοινοπραξίας κατασκευής του μαχητικού (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία), εκμεταλλευόμενοι τα προβλήματα που παρουσιάζονται στην ανάπτυξη του αμερικανικού F-35 Lightning II, στο οποίο η Τουρκία είναι βασικός εταίρος έχοντας επενδύσει ένα δισεκατομμύριο δολάρια…

Σε μια προσπάθεια να δελεάσουν τους Τούρκους, οι Ευρωπαίοι δεσμεύονται να κάνουν αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι Αμερικανοί: Να αποδεσμεύσουν όλους του κωδικούς και την τεχνολογία που ενσωματώνει το εν λόγω οπλικό σύστημα…

Οι ελπίδες τους αναθερμάνθηκαν από τη στιγμή που η Τουρκία ανακοίνωσε ότι αναστέλλει την προγραμματιζόμενη απόκτηση περίπου 100 μαχητικών αεροσκαφών F-35 λόγω της αμερικανικής άρνησης αποδέσμευσης των πηγαίων κωδικών του συστήματος, κάτι που θα επέτρεπε στους Τούρκους μηχανικούς να επαναπρογραμματίζουν το σύστημα σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις επιθυμίες τους…

http://www.defence-point.gr/news/?p=11593

Read more...

«Πασάς στο σβέρκο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλει να γίνει η Τουρκία


Συνδιαμορφωτής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ απαιτεί να γίνει η Άγκυρα μέσω της κατάθεσης συγκεκριμένων αιτημάτων/απαιτήσεων προς τις Βρυξέλλες. Η Τουρκία φαίνεται πως προσπαθεί να θέσει τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) σε μία νέα βάση μέσω της ικανοποίησης εφτά αιτημάτων της, τα οποία και σχεδιάζει να καταθέσει στις Βρυξέλλες.

Έτσι σύμφωνα με την Κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος» η Άγκυρα πρόκειται να απαιτήσει συγκεκριμένα… ανταλλάγματα με σκοπό να συνεχίσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Αξίζει να σημειωθεί πως εάν και εφόσον κάποιες από τις συγκεκριμένες απαιτήσεις ικανοποιηθούν η Τουρκία θα κερδίσει το στάτους ενός… ημι-μέλους της ΕΕ.

Μία ενδιαφέρουσα απαίτηση της Τουρκίας είναι να συμμετέχει σε σύνοδο της ΕΕ η οποία θα έχει στην ατζέντα της ζητήματα που θα έχουν να κάνουν με την Τουρκία.

Μία δεύτερη εξόχως χαρακτηριστική απαίτηση είναι να συμμετάσχει και σε ανεπίσημες διαπραγματεύσεις, σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων, για θέματα ολοκλήρωσης όπως για παράδειγμα η ενσωμάτωση στις ευρωπαϊκές δομές των Δυτικών Βαλκανίων.

Σύμφωνα με την Κυπριακή εφημερίδα, τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία δεν φαίνονται διατεθειμένες να ενδώσουν στις Τουρκικές απαιτήσεις αλλά κράτη όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία και η Ιταλία υποστηρίζουν τις απόψεις της Άγκυρας.

Με λίγα λόγια η Άγκυρα αντιλαμβανόμενη τη δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει, μία κατάσταση η οποία αποτελεί φυσικό επακόλουθο της εμμονής της να επιμένει σε μαξιμαλιστικές πολιτικές του τύπου «δεν αναγνωρίζω τίποτα το οποίο να έχει σχέση με την Κύπρο» αλλά «απαιτώ να ενταχθώ στην ΕΕ» κλπ., προσπαθεί να σπάσει τον γόρδιο δεσμό… κόβοντας τον. Έτσι, στην προσπάθειά της να ταράξει τα νερά, να κάνει θόρυβο και να θέσει τους ευρωπαίους προ των ευθυνών τους εκβιάζει καταστάσεις και απαιτεί «ειδική μεταχείριση» αφού πρόκειται για ένα κράτος με… ειδικές ανάγκες.


Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η απαίτηση να συμμετέχει σε συνόδους και αποφάσεις της ΕΕ αναφορικά με ζητήματα που την αφορούν ουσιαστικά θα της δώσει την δυνατότητα να εμποδίσει ολόκληρη την… Ευρασιατική πολιτική της ΕΕ αφού με κάθε είδους πρόφαση θα ισχυρίζεται πως κάθε θέμα από την Λισαβόνα έως το… Βλαδιβοστόκ έχει να κάνει και με αυτή…

Υπερβολικό;

Ας δώσουμε δύο παραδείγματα για να γίνει κατανοητό:

Εάν υποθέσει κάποιος πως νέες ταραχές στο Ξινγιάνγκ της δυτικής Κίνας πρόκειται να λάβουν χώρα και η ΕΕ εμπλακεί στο ζήτημα, όπως ακριβώς έκανε στο 2008 λίγο πριν την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων της Κίνας, κατά την διάρκεια των εθνοτικών συγκρούσεων στην περιοχή, η Τουρκία θα ζητήσει λόγο και ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής αυτής αφού σύμφωνα με αυτή οι Ουϊγούροι της περιοχής είναι… Τούρκοι!

Το δεύτερο παράδειγμα είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό, πιο «κοντινό» και κατανοητό αφού έχει να κάνει με την έρευνα, εξόρυξη και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου. Αρκεί κάποιος να σκεφτεί τι ακριβώς θα επακολουθήσει, από πλευράς Τουρκίας, την απόφαση της ΕΕ να αξιοποιήσει το φυσικό αέριο της περιοχής μέσω του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας…

Με λίγα λόγια η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί, ενόψει εκλογών, είτε να πετύχει μία μεγάλη διπλωματική νίκη η οποία θα καταστήσει την χώρα του ημιεπίσημο μέλος της ΕΕ, με το δικαίωμα συνδιαμόρφωσης πολιτικών, ή μέσω της δικαιολογίας της απόρριψης της συγκεκριμένης… γενναιόδωρης πρότασης της Τουρκίας, η κυβέρνηση του ΑΚΡ θα πολώσει τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα της κοινής γνώμης την οποία μέρα με την ημέρα και μήνα με τον μήνα «οθωμανικοποιεί» όλο και περισσότερο… Οι εξελίξεις αναμένονται με ενδιαφέρον.

http://www.defence-point.gr/news/?p=11634

Read more...

Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ - Ξεμπερδεύοντας τα μπερδεμένα


του Β. Μαρκεζίνη

Εισαγωγικά
Εδώ και δύο χρόνια προσπαθώ να φέρω στην κοινή συνείδηση τη σημασία της ΑΟΖ ως και την κατά την γνώμη μου κακή (αν όχι επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα) διαχείριση των τουρκικών προβλημάτων από το υπουργείο των Εξωτερικών. Διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί συνάδελφοι, όπως π. χ. (κατά αλφαβητική σειρά) οι κ.κ. Καρυώτης, Μάζης, Ροζάκης και Σιουστούρας, αλλά και εξαίρετοι δημοσιογράφοι (ως ο κ. Σταύρος Λυγερός) έχουν εμπλουτίσει σημαντικά τη γνώση του κοινού πάνω σ' αυτό το ζωτικό και όλο και πιο επείγον θέμα.

Αλλά, δύο χρόνια μετά, το θέμα, από άγνωστο, έχει γίνει αντικείμενο τόσων πολλών άρθρων, αλλά και (ασαφών) δηλώσεων από το υπουργείο μας, ώστε ίσως να διευκόλυνε τους αναγνώστες μια συνοπτική προσπάθεια να ξεμπλέξουμε κάπως τη σύγχυση που προκαλεί το αυξανόμενο υλικό. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος του παρόντος δοκιμίου.

Η εξέλιξη του Δικαίου της Θάλασσας

To Δίκαιο της θάλασσας, από γεννησιμιού του, πάλευε μεταξύ δύο αντιμαχόμενων ιδεών: της ελευθερίας των θαλασσών (που ενθαρρύνει το εμπόριο) και της έκτασης της κυριαρχίας των παράκτιων κρατών επί του εγγύς αυτών υδάτινου χώρου. Από τη διαλεκτική αυτή σύγκρουση γεννήθηκε και μια άλλη ιδέα, η αρχή της «αβλαβούς διέλευσης», ακόμη και μέσα από τα «χωρικά ύδατα» του παρακτίου κράτους: αρχή που κατά τη γνώμη μου καταχράται (άρθρο 19 της Συνθήκης) η Τουρκία, όταν αναθέτει στα πολεμικά της να κάνουν επανειλημμένες βόλτες στο Σούνιο.

Στην αρχή τα πράγματα ήταν απλά και εντοπίζονταν στο εμπόριο και την αλιεία. Η διευθέτησή τους, λοιπόν, γινόταν βάσει εθιμικών λύσεων και ακαδημαϊκών προτάσεων, που προέρχονταν κυρίως από τις διαμαχόμενες χώρες - ειδικότερα την Αγγλία (με το έργο του Τζον Σέλντεν Mare Clausum, 1635) και την Ολλανδία (με το κλασικό έργο του Ούγκο Γκρότιους Mare Liberum, 1609). Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανεξαρτητοποίηση των αποικιών, η δημιουργία πολλών νέων κρατών, σε συνδυασμό με την τεχνολογική επανάσταση που αργά αλλά σταθερά επέτρεψε την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, άρχισε να απαιτεί μια πιο σύγχρονη και πιο δίκαιη ρύθμιση των προβλημάτων. Η πρώτη σημαντική γραπτή ρύθμιση έγινε από τις τέσσερις συμβάσεις που υπεγράφησαν στη Γενεύη το 1958 και ρύθμιζαν, αντιστοίχως, την αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα) και τη συνορεύουσα ζώνη, την ανοικτή θάλασσα, την υφαλοκρηπίδα και την αλιεία στην ανοικτή θάλασσα. Εν προκειμένω, μας ενδιαφέρει η τρίτη συμφωνία, η σχετική με την υφαλοκρηπίδα.

Η «ηπειρωτική» υφαλοκρηπίδα ορίστηκε (στο άρθρο 1 της Σύμβασης, το 1958) ως καλύπτουσα: «α) τον βυθό της θάλασσας και το υπέδαφος των υποθαλασσίων περιοχών [...] μέχρι βάθους 200 μέτρων ή (β) έξω από το όριο αυτό, μέχρι το σημείο που το βάθος των υπερκειμένων υδάτων επιτρέπει την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των περιοχών αυτών». To δεύτερο αυτό κριτήριο , γνωστό ως το «κριτήριο της εκμεταλλευσιμότητας», ήταν μεταβλητό και, ως εκ τούτου, καθιστούσε δύσκολη την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Οι συμφωνίες της Γενεύης έκρυβαν και μία ακόμη ασάφεια, η οποία μετριάστηκε με τον χρόνο. Έτσι, ενώ αναγνώριζαν υφαλοκρηπίδα σε κατοικημένες ή κατοικήσιμες νήσους, δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρο αν ο όρος αυτός ήταν νομικός ή γεωλογικός. 0 όρος «ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα», συνδυαζόμενος με τη σχετικά μικρή απόσταση από το έδαφος -ηπειρωτικό ή νησιωτικό-, προσλάμβανε μια ορισμένη γεωλογική χροιά, αυτή δε την άποψη εξακολουθεί να υποστηρίζει σήμερα η Τουρκία με ιδιαίτερη έμφαση. Έτσι, η Τουρκία επιμένει ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου -τα οποία, σημειωτέον, δεν αποκαλεί ποτέ «ελληνικά», αλλά «αιγαιακά»- αποτελούν γεωλογική προέκταση της εγγύς ευρισκόμενης τουρκικής ηπειρωτικής περιοχής, με συνέπεια να επικάθηνται επί τουρκικής υφαλοκρηπίδας και, ως εκ τούτου, να ανήκουν μεν στην Ελλάδα, αλλά να μην έχουν υφαλοκρηπίδα πέραν των έξι (ή λιγότερων) μιλίων, που ισοδυναμούν με τα χωρικά μας ύδατα, μια και η Τουρκία δεν μας άφησε, με το περίφημο Κάζους Μπέλι, να τα επεκτείνουμε στα 12 μίλια, όπως μας επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο.



Από πλευράς Ελλάδας, τα προβλήματα αυτά βελτιώθηκαν από τη μεταγενέστερη Σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι της Τζαμάικας, το 1982, η οποία ετέθη σε ισχύ το 1994 και υπεγράφη από 157 κράτη πλην της Αμερικής, του Ισραήλ, της Βενεζουέλας και της Τουρκίας. Έτσι, είναι πλέον σαφές ότι και τα νησιά που είναι σε θέση να στηρίξουν ανθρώπινη ζωή έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, όπως και υφαλοκρηπίδα και ότι αμφότερες εκτείνονται μέχρι 200 ναυτικά μίλια από το σημείο όπου αρχίζουν τα χωρικά ύδατα. Η προέκταση και ανάδειξη του κριτηρίου της απόστασης -200 μίλια- μειώνει έτσι ουσιαστικά, (αλλά δεν ακυρώνει εντελώς), τη σημασία του γεωλογικού κριτηρίου. Η «μετακίνηση» αυτή ενισχύεται πλέον και από τις αποφάσεις του Δικαστηρίου της Χάγης του 1985 σχετικά με την υπόθεση Μάλτας-Λιβύης: μια νομολογιακή «μετακίνηση» προς την ανωτέρω ιδέα, η οποία άρχισε να διαφαίνεται ήδη από την απόφαση του δικαστηρίου, εν έτει 1982, για την υφαλοκρηπίδα Λιβύης-Τυνησίας.

Η οριοθέτηση της ΑΟΖ

Η υφαλοκρηπίδα υπάρχει αφ' εαυτής και δεν χρειάζεται να διακηρυχθεί. Χρειάζεται όμως να οριοθετηθεί μεταξύ όμορων κρατών και, σε περίπτωση διαφωνίας, να παραπεμφθεί με κοινό συμφωνητικό στο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο προς απόφαση. Η ΑΟΖ, από την άλλη πλευρά, πρέπει να διακηρυχθεί και ακολούθως να οριοθετηθεί από τα ενδιαφερόμενα κράτη.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ΑΟΖ που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι με την Κύπρο και, μετά, με την Αίγυπτο και τη Λιβύη. Η οριοθέτηση της απαιτεί διακρατική συμφωνία. Τυχόν αμφισβήτησή της από την Τουρκία ως τρίτο κράτος θα σήμαινε κατ' ουσίαν αμφισβήτηση των οριοθετήσεων δύο κρατών, όχι ενός. Επιπλέον, για να γίνει αυτό νομίμως (και όχι manu militari), θα απαιτείτο μονομερής προσφυγή της Τουρκίας στη Χάγη, με σκοπό την αμφισβήτηση των όποιων ρυθμίσεων θα είχαμε κάνει με την Κύπρο. Μια τέτοια προσφυγή είναι μεν δυνατή , αλλά όχι και εύκολη γιατί: (α) θα έπρεπε να είναι ad hoc, μια και η Τουρκία δεν έχει αποδεχθεί τη γενική δικαιοδοσία της Χάγης, (β) η Τουρκία δεν έχει αποδεχθεί τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας και (γ) η αμφισβήτηση της ελληνοκυπριακής οριοθέτησης θα έπρεπε να αρχίσει με την αμφισβήτηση της «αρχής της μέσης γραμμής» -μεταξύ Καστελόριζου και Τουρκίας- μια και, κατά κοινή ομολογία, αποτελεί το πρώτο βήμα στη διαδικασία οριοθέτησης της ΑΟΖ.

Οι αρχές που μπορεί να επικαλεστεί η Τουρκία για να στηρίξει τις θέσεις της είναι τρεις (κατ' αύξουσα σειρά σημασίας): (α) η ιδέα ότι η σύμβαση του 1982/1994 ενθαρρύνει συζητήσεις/συμφωνία ως βάση οριοθετήσεων μεταξύ όμορων κρατών, (β) παρέκκλιση από τη «μέση γραμμή» λόγω «ειδικών περιστάσεων» και λόγω «τοπικών ιδιομορφιών» ή, προκειμένου για κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες -οπότε μπορεί να ληφθεί υπόψη μια πολύ μεγαλύτερη δέσμη παραμέτρων (π.χ, γεωπολιτικά, γεωμορφολογικά, πληθυσμιακά και οικονομικά κριτήρια)- βάσει της αρχής της «ευθυδικίας» και (γ) την αρχή της αναλογικότητας.

Ως νομικός, γνωρίζω ότι στο Δίκαιο δεν υπάρχουν πανάκειες και ότι τα πάντα είναι αβέβαια, ιδίως όταν έχει κανείς να κάνει με ένα πολιτικό δικαστήριο όπως της Χάγης. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ουδέποτε χρησιμοποίησα -σε αντίθεση με την Κυβέρνηση- τη λέξη «πανάκεια» αναφορικά με την ΑΟΖ. θεωρώ, όμως, ότι τα επιχειρήματα της Τουρκίας είναι ευάλωτα, ιδίως εάν λάβει κανείς υπόψη του ότι, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που κατέληξαν στη Σύμβαση του 1982, τα επιχειρήματα αυτά, ή άλλα ανάλογα, προβλήθηκαν πολλάκις, αλλά ανεπιτυχώς από τη γείτονα, στο πλαίσιο της προσπάθειάς της -ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 70- να περιορίσει τα ελληνικά δικαιώματα. Ιδού λοιπόν μερικά αντεπιχειρήματα:

Πρώτον: οι αρχές που επικαλείται η Τουρκία δεν έχουν στη νομολογία του δικαστηρίου τον απόλυτο και ανατρεπτικό χαρακτήρα που της αποδίδουν οι Τούρκοι, αλλά δικαιολογούν αποκλίσεις από τη μέση γραμμή. Κατά την ορολογία του κ. Ροζάκη, η μέση γραμμή μπορεί να υποστεί ορισμένες «διορθωτικές» μεταβολές, αλλά αυτές δεν μπορούν να ακυρώσουν το πνεύμα της οριοθέτησης που, κατά τη Σύμβαση, βασίζεται στη μέση γραμμή. Στα αγγλικά, οι λέξεις που εμφανίζονται συχνότερα στη σχετική νομολογία είναι «adjustment» και «modification».

Δεύτερον: η απόκλιση από τη μέση γραμμή δεν δικαιολογείται από το επιχείρημα ότι το Αιγαίο είναι κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα και γιατί επειδή οι πραγματικά κλειστές θάλασσες είναι πολύ λίγες -π,χ. η Κασπία, η θάλασσα της Γαλιλαίας, η Αράλη κ.λ.π,- αλλά και γιατί οι ημίκλειστες θάλασσες είναι, αντιθέτως, τόσο πολλές -π.χ. θάλασσα της Κελέβης (μεταξύ Ινδονησίας, Φιλιππίνων και Μαλαισίας), Κόλπος της Άκαμπας (μεταξύ Αιγύπτου, Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας), θάλασσα του Σιάμ (μεταξύ Ταϋλανδης, Καμπότζης, Νοτίου Βιετνάμ και Μαλαισίας) κ.ο.κ -, ώστε η γενναιόδωρη χρήση του όρου, προς αποφυγή της βασικής αρχής της Σύμβασης, θα ήταν καταχρηστική καθότι θα αντιτίθετο στο πνεύμα της, οδηγώντας σε μεγάλο αριθμό εξαιρέσεων του Δικαίου της θάλασσας.

Τρίτον: η ίδια η Τουρκία οριοθέτησε την ΑΟΖ της στη Μαύρη θάλασσα με βάση τη «μέση γραμμή», και τούτο, παρ' όλο που δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση!

Τέταρτον: Τις οριοθετήσεις στη Μαύρη θάλασσα εκ πονηρίας η Τουρκία τις αποκάλεσε οριοθετήσεις βασιζόμενες «στην αρχή της ευθυδικίας». Υπάρχει όμως όριο στα λεκτικά παιχνίδια που μπορεί να παίζει ακόμη και ο τουρκικός καιροσκοπισμός. Δεδομένης της στάσης που κράτησε η χώρα αυτη καθ' όλη την εννεαετή περίοδο που συζητείτο η Σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι, φρονώ ότι το Δικαστήριο της Χάγης θα δυσκολευόταν να αποδεχθεί αυτό που εκατόν πενήντα και πλέον κράτη αρνήθηκαν να δεχθούν κατά τις διαπραγματεύσεις.

To επιχείρημα περί αναλογικότητας αποτελεί προσθήκη του δικαστηρίου στις περιπτώσεις που δικαιολογούν απόκλιση από την αρχή της μέσης γραμμής. Πρωτοεμφανίστηκε στην απόφαση του δικαστηρίου της 3ης Φεβρουαρίου 2009 για την ρουμανοουκρανική διαφορά σχετικά με το αν έχει ή όχι ΑΟΖ η ουκρανική Νήσος των Όφεων που επικάθηται όμως επί ρουμανικής υφαλοκρηπίδας.

Στην περίπτωση του Καστελόριζου, ισχυρίζονται οι Τούρκοι, η αναλογικότητα δεν θα επέτρεπε στη μεσολαβούσα νήσο -το Καστελόριζο- να στερήσει την πολύ μεγαλύτερη τουρκική ακτή, που κείται όπισθεν της ελληνικής νήσου, από την ΑΟΖ που της δίδει η μέση γραμμή.

To νέο αυτό επιχείρημα μπορεί να μας προκαλέσει δυσχέρειες, αν και η διαφοροποίηση μεταξύ, αφενός, της Νήσου των Όφεων (που είναι απομονωμένη, έγινε «τεχνητά» κατοικήσιμη από το 2007 -με 100 περίπου στρατιώτες και τις οικογένειές τους- και είναι και πολύ μικρή σε επιφάνεια: 0,17 τ.χλμ) και, αφετέρου, του Καστελόριζου (που είναι πολύ μεγαλύτερο, από αιώνων κατοικημένο -με πληθυσμό 406 κατοίκων κατά την απογραφή του 2001- και αποτελεί λειτουργικό τμήμα των Δωδεκανήσων) θα αδυνάτιζε το τουρκικό επιχείρημα. Εύκολα όμως καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο η Τουρκία προσπαθεί με τόση επιμονή να διαχωρίσει το Καστελόριζο από το Αιγαίο και τα Δωδεκάνησα, να το εμφανίσει ως αποκομμένη νησίδα και να το τοποθετήσει στη Μεσόγειο.

Η κακή διαπραγμάτευση του Πρωθυπουργού

To θέμα μου, εν προκειμένω, δεν είναι ούτε το Καστελόριζο ούτε η ΑΟΖ. Θέλω ωστόσο να δείξω πόσο κακώς διαπραγματεύεται η Κυβέρνηση εφ' όλης της ύλης τις υποθέσεις μας, μεταβάλλοντας πολλές φορές τα προβλήματα σε κρίσεις. Ιδού λοιπόν εν περιλήψει οι αντιρρήσεις μου για τους χειρισμούς του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών:

Πρώτον: σύμφωνα με τα Ουίκι λίκς, ο Πρωθυπουργός δήλωσε εξαρχής στον κ. Ερντογάν ότι «διαπραγματεύεται τα πάντα πλην της κυριαρχίας των νήσων μας>>. Τι σημαίνει «τα πάντα»;

Σημαίνει:

* τη διεκδίκηση υφαλοκρηπίδας, αγνοώντας το αντίστοιχο δικαίωμα των νησιών

* την απεμπόληση, από ελληνικής πλευράς, του δικαιώματος επέκτασης της χωρικής θάλασσας, ενώ δεν αναγνωρίζεται το τμήμα του ελληνικού εναέριου χώρου μεταξύ έξι και δέκα μιλίων
* την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησίδες του Αιγαίου

* τον έλεγχο του συνόλου του εναέριου χώρου του Αιγαίου ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού

* την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας.

* τον περιορισμό πλόων και πτήσεων ελληνικών πολεμικών στο Ανατολικό Αιγαίο.

Διαπραγματευτικά, μια δήλωση με τόσο σοβαρές συνέπειες, πριν καλά καλά αρχίσουν οι συνομιλίες, αποτελεί γκάφα, ένδειξη έλλειψης διαπραγματευτικής πείρας, ίσως ακόμη και εγκληματικής αμέλειας.

Πέραν αυτών όμως, αν ο Πρωθυπουργός όντως επιθυμεί διαπραγματεύσεις για τα πάντα, χωρίς καν να εξηγήσει στη Βουλή γιατί εγκαταλείπει την πάγια πρακτική όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων, γιατί δεν εντάσσει και αυτός στις διαπραγματεύσεις τα θέματα των αποζημιώσεων των δημευθεισών ελληνικών περιουσιών της Κωνσταντινούπολης, της Χάλκης, των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης σχετικά με την Ίμβρο και την Τένεδο κ.ο.κ. Διότι, χωρίς αυτήν τη διεύρυνση των θεμάτων, ο Πρωθυπουργός δεν διαπραγματεύεται τα ελληνοτουρκικά θέματα, αλλά μόνο τις τουρκικές απαιτήσεις επί ελληνικών δικαίων. Αυτό όμως δεν είναι διαπραγμάτευση, αλλά εξαρχής και εξ ορισμού παράδοση!

Αυτές οι σκέψεις, σε μένα τουλάχιστον, δημιουργούν απέραντη μελαγχολία, μια και δημιουργούν εύλογες αμφιβολίες για την ικανότητα, αλλά και τους σκοπούς των ηγετών μας.

Δεύτερον: απαράδεκτη ήταν επίσης η απόφαση που ανήγγειλα εγώ πρώτος για τον χωρισμό Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου. Την πληροφορία αυτή η Κυβέρνηση την αρνήθηκε κατ' επανάληψη, αν και επαναλαμβανόταν με αυξανόμενη έμφαση μέχρις ότου τελικά την επιβεβαίωσε και ο κ. Νταβούτογλου. Εξήγησα ήδη γιατί μια τέτοια παραχώρηση αποτελεί στρατηγικό λάθος.

Τρίτον: εσφαλμένη επίσης είναι η απόφαση να προχωρήσουμε με βάση την υφαλοκρηπίδα και όχι την ΑΟΖ. Η καταφυγή στη Χάγη δεν θα αποβεί προς όφελός μας και με κοινό συμφωνητικό μπορεί να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο και διαρκές κακό σε όλη την περιοχή του Αιγαίου και των ανατολικών μας νήσων. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η σκέψη αυτή με βασανίζει: πάμε στη Χάγη γιατί, όποιος αναγγείλει το αποτέλεσμα που θα μας επιβάλουν οι Τούρκοι, θα καταδικαστεί αιώνια από την ιστορία. Ας αφήσουμε λοιπόν τη Χάγη να ανακοινώσει το ίδιο αποτέλεσμα και... έτσι θα γλιτώσουν την ευθύνη οι υπεύθυνοι! Δεν γλιτώνουν όμως τόσο εύκολα όσοι συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία.

Τέταρτον: η όλη διαδικασία, όπως άλλωστε και η διαχείριση της οικονομικής κρίσης, χαρακτηρίζεται από μυστικότητα, έλλειψη ειλικρίνειας στις δηλώσεις που γίνονται, συνεχείς μεταβολές στα επιχειρήματα και στις αποφάσεις, καθώς και εκτόξευση δυσφημιστικών κατηγοριών εναντίον όσων έχουν το θάρρος να διατυπώνουν αντίθετα επιχειρήματα προς εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος.

Είναι δύσκολο να δεχθώ ότι πίσω από μερικά από αυτά τα λάθη δεν κρύβονται και ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, που με ασυγχώρητη υπεροψία θεωρούν ότι μόνο το τωρινό ιερατείο του υπουργείου τους έχει το μονοπώλιο της σοφίας και της γνώσης και που νομίζουν, επίσης, ότι η κλασική δημοσιοϋπαλληλική ασυλία θα τους προστατεύσει στο μέλλον και θα συγκαλύψει τη συμμετοχή τους σε πράξεις που μπορεί μια μέρα να έχουν τραγικές συνέπειες για τη χώρα.

Επ' αυτού δεν θα μπω σε λεπτομέρειες νομικής φύσεως, αλλά θα τονίσω ότι το αυξανόμενο, αν όχι ανέλεγκτο πλέον μένος εναντίον των πολιτικών μας, πιθανόν μια μέρα να εξαπλωθεί και να αγγίξει και συμμέτοχους δημόσιους υπαλλήλους.

Επιμένω σε αυτό, διότι οι καθ' όλα απαράδεκτοι προπηλακισμοί πολιτικών, που χαρακτηρίζουν τη σημερινή πολιτική ζωή της χώρας, κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να κάνουν πολλούς να αρχίζουν να σκέπτονται ότι, σήμερα, καθώς οι κρίσεις μας πολλαπλασιάζονται και βαθαίνουν, κανείς δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο.

Η μόνη προστασία τους είναι ο εχέφρων πατριωτισμός, η πλήρης διαφάνεια έναντι της Βουλής και του λαού, και η πολιτική ομόνοια στη διαμόρφωση των βασικών διαπραγματευτικών οδηγιών. Κατά τη γνώμη μου, και μπορεί να σφάλλω, όλες αυτές οι προϋποθέσεις χρηστής διοίκησης, επί του παρόντος, ελλείπουν.

(από το περιοδικό Επίκαιρα)

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP