Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Η πληγή της Θράκης έχει όνομα και λέγεται Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής


Του Νεκτάριου Δαπέργολα*
Στη Θράκη εντοπίζεται σήμερα το μεγαλύτερο ίσως από τα εθνικά μας προβλήματα. Και το πρόβλημα αυτό έχει έναν πολύ απλό τίτλο: Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής.
Ένας παράγοντας δηλαδή, που αν δεν υπήρχε, δεν θα ετίθετο ουσιαστικά ούτε ζήτημα ασφάλειας για την ελληνική πολιτεία, ούτε θέμα εκδημοκρατισμού και ομαλής διαβίωσης της μειονοτικής κοινωνίας, αλλά ούτε και ζήτημα ομαλότητας της πολιτικής και οικονομικής ζωής της περιοχής.

Η κατάσταση μάλιστα έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο και γιʼ αυτό είναι πια επιτακτική η ανάγκη για την έναρξη ενός δημόσιου διαλόγου, με στόχο να ενταθούν οι πιέσεις ολόκληρης της ελλαδικής κοινωνίας προς την κατεύθυνση του απολύτως αυτονόητου: την άμεση εκδίωξή του από τη Θράκη. Είναι δεδομένο άλλωστε ότι το Προξενείο Κομοτηνής δεν έχει τον παραμικρό λόγο ύπαρξης, από τη στιγμή που ούτε Τούρκοι υπήκοοι υπάρχουν στην περιοχή ούτε μειονοτικά δικαιώματα που μέσα στη σύγχρονη Ελλάδα της Ε.Ε. να κινδυνεύουν και να έχουν μάλιστα ανάγκη από έναν τέτοιο… δημοκρατικό “εγγυητή” (όπως λ.χ. τον είδαμε να τα… προστατεύει ευγενώς επί δεκαετίες στην Πόλη, την Ίμβρο και την Τένεδο ή σήμερα στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν), αλλά ούτε ασφαλώς και η συνθήκη της Λοζάνης (που η Τουρκία όσον αφορά τη Θράκη την επικαλείται, ενώ γενικά βεβαίως από το 1923 και εξής την έχει συστηματικά μετατρέψει σε άθλιο κουρελόχαρτο) χρειάζεται την “κηδεμονία” του ίδιου της του βιαστή.
Εδώ και μερικές δεκαετίες το Προξενείο της Κομοτηνή παραμένει η μακράν μεγαλύτερη πληγή της Θράκης. Ως μία από τις βασικές αιχμές του δόρατος για τη νεο-οθωμανικού τύπου επεκτατική πολιτική της Άγκυρας στα Βαλκάνια, είναι στην πραγματικότητα μία πολυπληθής φωλιά πρακτόρων, ένας παράγοντας μόνιμης αποσταθεροποίησης για την περιοχή, ένας αγωγός φασιστικού μίσους και σκοταδισμού, ένα κράτος εν κράτει, που με τους οργανωμένους παρακρατικούς του μηχανισμούς συντηρεί την γκετοποίηση των μουσουλμάνων, ποδηγετεί τη μειονοτική κοινωνία και προωθεί το σχέδιο για τη δημιουργία “τουρκικής μειονότητας” (με μια σειρά μεθοδευμένων ενεργειών που στοχεύουν στον εκτουρκισμό των Πομάκων και των Ρομά). Από τις παλαιότερες αμαρτωλές ιστορίες, όπως η προβοκάτσια που αποτέλεσε την αφορμή για τα Σεπτεμβριανά του 1955 από τον υπάλληλο του Προξενείου Οκτάι Ενγκίν(1), έως την περίπτωση του διαβόητου (συν τοις άλλοις και για τις σχέσεις του με ΜΙΤ και Γκρίζους Λύκους) Αχμέτ Σαδήκ(2) και τέλος μέχρι τις σημερινές ατελείωτες προκλήσεις, η αλυσίδα είναι τεράστια.
Σήμερα, ο τούρκος πρόξενος συνεχίζει καθημερινά να παραβιάζει τον τυπικό διπλωματικό ρόλο που καθορίζει η θέση του, πραγματοποιώντας ηγετικές εμφανίσεις στα χωριά, όπου παραδίδει ανενόχλητος μαθήματα τουρκισμού, ή συνοδεύοντας τους εκλεκτούς του μειονοτικούς πολιτευτές στις προεκλογικές περιόδους, οπότε ο παρεμβατικός του ρόλος στα πράγματα της ελληνικής πολιτείας γίνεται ακόμη πιο εξοργιστικά απροκάλυπτος. Την ίδια ώρα συνεχίζεται ραγδαία -και συχνά μέσα σε συνθήκες τρομοκρατίας- ο εκτουρκισμός, πραγματοποιείται η οικειοποίηση τοπικών πομάκικων πανηγυριών, επινοούνται “τουρκικά έθιμα” και μυθικοί “τούρκοι” τοπικοί ήρωες, χρηματοδοτούνται “επιστημονικές” έρευνες που “αποδεικνύουν” την τουρκική καταγωγή των Πομάκων, διοργανώνονται γιορτές (υπενθυμίζω για όποιον ενδεχομένως και -μάλλον φυσιολογικά πλέον- το ξέχασε: ΕΝΤΟΣ ελληνικού εδάφους) προς τιμήν των οθωμανών κατακτητών της Θράκης κατά τον 14ο αι.(3). Και ταυτόχρονα βεβαίως υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι μέσω των καλοστημένων μηχανισμών του, το Προξενείο μισθοδοτεί χιλιάδες άτομα για τον έλεγχο των μουσουλμανικών οικισμών και για τη συντήρηση κλίματος έντασης, ότι δανειοδοτεί μειονοτικές επιχειρήσεις και αγορές χριστιανικών περιουσιών (μια και τα διακινούμενα ποσά είναι τόσο ιλιγγιώδη, που αποκλείεται φυσικά να προέρχονται από ιδιωτικές τσέπες, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός του Προξενείου κυμαίνεται γύρω στα 20.000.000 ευρώ!), χορηγεί υποτροφίες, συντηρεί τα (παράνομα) μειονοτικά νηπιαγωγεία αλλά και τις μειονοτικές εφημερίδες (που αποτελούν βασικούς φορείς του κηρύγματος μίσους κατά των χριστιανών, αλλά και μέσα για την εξουθένωση και τον εκφοβισμό των όποιων “αντιφρονούντων” Πομάκων ή άλλων φιλελλήνων μειονοτικών).
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το μεν επίσημο ελληνικό κράτος περί άλλα τυρβάζει (απολύτως συνεπές άλλωστε στον γνωστό ενδοτικό και φοβικό ρόλο που χαρακτηρίζει τη συνολική του -δήθεν- εξωτερική πολιτική των τελευταίων έξι δεκαετιών), οι δε τοπικοί χριστιανοί πολιτικοί και πολιτευτές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) συμπεριφέρονται συνήθως ως δουλοπρεπείς ακόλουθοι του αφέντη, από του οποίου τις διαθέσεις εμφανώς αισθάνονται ότι εξαρτάται η εκλογή ή η επανεκλογή τους. Το εμετικό φαινόμενο της δημόσιας εμφάνισης δημάρχων και νομαρχών μαζί με τον τούρκο πρόξενο (τον οποίο έχουν de facto αναγάγει σε επίσημο πολιτειακό εταίρο, “νομιμοποιώντας” καθημερινά την άκρως εξωθεσμική και προκλητική δράση του), οι επισκέψεις τους στο Προξενείο και η παρουσία τους σε εκδηλώσεις, όπου διακηρύσσεται πανηγυρικά η λατρεία στον Κεμάλ και στη… Μητέρα Πατρίδα είναι σχεδόν καθημερινό. Η κατάσταση στη Θράκη έχει πραγματικά πλέον φτάσει σε οριακό σημείο.
Απέναντι σε όλο αυτό το κλίμα της φοβικότητας και της ηττοπάθειας, που καλλιεργεί ο φασίζων τουρκικός επεκτατισμός και διαιωνίζουν άπαντα τα τοπικά του ανθυπο-ενεργούμενα, προσπαθεί πλέον να αντιδράσει και να προβάλει λόγο αντίστασης η συνεχώς διογκούμενη Κίνηση Πολιτών της Θράκης για την εκδίωξη του Τουρκικού Προξενείου. Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε στο πλαίσιο μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, αλλά τρεις μόλις μήνες μετά παίρνει πλέον διαστάσεις ανέλπιστες. Το ίδιο ανέλπιστες διαστάσεις λαμβάνει πια και η επισκεψιμότητα της ειδικής ιστοσελίδας μας (www.proxeneio-stop.org), η οποία ανανεώνεται καθημερινά με συνεχείς αποκαλύψεις για την προκλητική και παράνομη δράση του Προξενείου, αλλά και των τρομαγμένων τοπικών “χριστιανών” συνοδοιπόρων του. Και φυσικά εμείς θα επιμένουμε επʼ άπειρον, με στόχο την ένταση των πιέσεων, ώσπου το θέμα να ενταχθεί επιτέλους κάποια στιγμή στην πολιτική ατζέντα. Θεωρούμε λ.χ. απαράδεκτο και εντελώς παράλογο στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος - Τουρκίας να αγνοείται συστηματικά αυτό το κορυφαίο πρόβλημα (με όλες τις παραμέτρους που σχετίζονται με την άμεση και προκλητική παρεμβατικότητα μιας ξένης χώρας μέσα στην ελληνική επικράτεια) και να δίνεται αντιθέτως τόση βαρύτητα σε ζητήματα, όπως π.χ. εκείνη η συνεχιζόμενη αστειότητα με τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης (για την οποία φυσικά θα αναρωτηθώ για ακόμη μια φορά τι νόημα έχει όλη αυτή η εμμονή κάποιων στην επαναλειτουργία της, ειδικά μάλιστα τώρα που οι ΗΠΑ τη χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό πλέον χαρτί για να επιτύχουν μείζονος σημασίας ανταλλάγματα υπέρ της Τουρκίας στη Θράκη). Είναι πια καιρός να πάψουμε να ασχολούμαστε με κωμικές πομφόλυγες και να διεκδικήσουμε εκείνα που πραγματικά έχουν σημασία. Το μείζον πρόβλημα του Προξενείου Κομοτηνής καλύπτεται (όσον αφορά την αστεία ελληνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική) από ένα πέπλο ένοχης σιωπής, λες και δεν υπάρχει καν! Η Κίνησή μας λοιπόν αποσκοπεί στο να το βγάλει τουλάχιστον στην επιφάνεια. Και βεβαίως αυτό ακριβώς θα συνεχίσει να κάνει…
(1) Υπενθυμίζεται ότι ο Ενγκίν, μουσουλμάνος της Κομοτηνής και γιος μάλιστα υποψηφίου βουλευτή της Ροδόπης, μετά την τοποθέτηση στο Προξενείο της Θεσσαλονίκης της γνωστής βόμβας (η οποία είχε έρθει από την Τουρκία μέσα σε διπλωματικό σάκο), απέδρασε αργότερα προς… ανατολάς μέσα στο πορτ μπαγκάζ τού τότε προξένου στην Κομοτηνή. Η ευθυγράμμιση του Προξενείου με τον τυπικό διπλωματικό του ρόλο σε όλο της το… μεγαλείο!
(2) Ο Σαδήκ, ως εκλεκτός του Προξενείου, συγκέντρωνε ως το 1993 “σταλινικά” ποσοστά (άνω του 90%) στους μειονοτικούς οικισμούς, μέχρι βέβαια την αποκαθήλωσή του και πάλι από το Προξενείο, που μετά τη θεσμοθέτηση του ορίου του 3% για την είσοδο στην Ελληνική Βουλή, αποφάσισε να στηρίξει υποψηφίους εντός των ελλαδικών κομμάτων. Η παρουσία πάντως σταθερά από το 1996 και εξής εντός του Κοινοβουλίου (με τα… χρώματα πλέον του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) προκλητικά απροκάλυπτων προξενικών οργάνων (όπως εξάλλου ισχύει και αυτήν τη στιγμή για τους βουλευτές Ροδόπης Χατζηοσμάν και Ξάνθης Μάντατζη) καθιστά σαφές πόσο περίτρανα αυτή η περίφημη δήθεν ασφαλιστική δικλείδα του 3% αποδείχθηκε στην πράξη ένα απλό, φαρισαϊκό ανέκδοτο!
(3) Στον οικισμό Χλόη (14/6/09) ο πρόξενος Μουσταφά Σαρνίτς παρευρέθη σε μία εκδήλωση τιμής κάποιων τέτοιων… μυθικών τούρκων ηρώων - κατακτητών της Θράκης: Επρόκειτο για τη γιορτή “Σαράντα Κουρµπάνια”, που έγιναν σε ανάμνηση των 40 παλικαριών κάποιου δήθεν Σουλεϊµάν πασά πού κατέκτησε τον 14ο αιώνα την περιοχή. Αυτοί λοιπόν οι 40 σκοτώθηκαν, λέει, και θάφτηκαν στη Θράκη και τώρα τους τίμησαν, παρουσία τού τούρκου Προξένου!

* Ο Νεκτάριος Δαπέργολας είναι Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του Α.Π.Θ., μέλος της Πρωτοβουλίας για την απομάκρυνση του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής και διαχειριστής της ιστοσελίδας www.proxeneio-stop.org.

Read more...

Η Τουρκία «απογειώνει» την κούρσα των εξοπλισμών


Έντονη ανησυχία για τα μεγάλα προγράμματα που σχεδιάζει να προωθήσει η γείτων εντός του 2010.Η Άγκυρα συμμετέχει στο πρόγραμμα για την κατασκευή του νέου αμερικανικού μαχητικού αεροσκάφους F-35 «Joint Strike Fighter».
Μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα σχεδιάζει να προωθήσει η Τουρκία εντός του 2010, ανατρέποντας προς όφελός της την ισορροπία ισχύος στο Αιγαίο και ενισχύοντας την πολεμική βιομηχανία της μέσω συμπαραγωγών, ώστε να μπορέσει στο μέλλον να είναι όχι μόνο αγοραστής αλλά και πωλητής όπλων. Στρατιωτικές και διπλωματικές πηγές, εξέφραζαν μάλιστα την έντονη ανησυχία τους για τις κινήσεις της Άγκυρας.

Και τούτο καθώς την ίδια στιγμή η ελληνική αμυντική βιομηχανία βρίσκεται σε αποσύνθεση, ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός στην προμήθεια εξοπλισμών είναι άγνωστος και όλοι οι κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν άμεσες ανάγκες, οι οποίες όμως δεν είναι εύκολο να καλυφθούν λόγω και της οικονομικής κρίσης.
Σε έρευνα του Jamestown Foundation με χρονολογία 2008 αναφέρεται ότι υπάρχουν 200 εταιρείες στην τουρκική αμυντική βιομηχανία, με ετήσιο τζίρο 3-4 δισ. δολαρίων. Περίπου 50.000 άνθρωποι απασχολούνται σε αυτήν. Η Αγκυρα μάλιστα, η οποία το 2008 ήταν ο τέταρτος μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων στον κόσμο και ο 28ος εξαγωγέας, έχει θέσει στόχο να αυξήσει τις ετήσιες εξαγωγές της κατά 1,5 δισ. δολάρια ως το 2011. Και την ίδια περίοδο θέλει να αυξήσει το ποσοστό εξοπλισμών που παράγονται εντός Τουρκίας από 25% σε 50%, προωθώντας συμφωνίες συμπαραγωγής μέσω των οποίων αποκτά κρίσιμη πολεμική τεχνολογία. Επιπλέον η Τουρκία έχει ξεπεράσει τους περιορισμούς του παρελθόντος και την προτίμηση σε αμερικανικά όπλα, διευρύνοντας τις επιλογές της (π.χ. Ισραήλ, Ρωσία, Κίνα, Ιταλία) με σκοπό κυρίως την απόκτηση τεχνογνωσίας.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της τουρκικής τακτικής είναι η συμμετοχή της Αγκυρας στο πρόγραμμα για την κατασκευή του νέου αμερικανικού μαχητικού αεροσκάφους F-35 «Joint Strike Fighter». Στο πρόγραμμα ανάπτυξης, το οποίο έχει ανατεθεί στη Lockheed Μartin, συμμετέχουν επίσης οι ΗΠΑ, η Βρετανία, ο Καναδάς, η Νορβηγία, η Δανία, η Αυστραλία, η Ιταλία και η Ολλανδία. Η Αγκυρα εισήλθε στο πρόγραμμα το 1999. Τον Μάρτιο του 2008 η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης ανακοίνωσε την απόφαση προμήθειας 100 αεροσκαφών F-35, τα οποία θα αρχίσει να παραλαμβάνει ανά 10 από το 2014 και μετά. Το κόστος της αγοράς αυτής ανέρχεται σε 11 δισ. δολάρια, ενώ τον περασμένο Οκτώβριο ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να αγοράσει άλλα 20, με επιπλέον κόστος 2 δισ. δολάρια.
Υψηλότατες επενδύσεις γίνονται στην προμήθεια ελικοπτέρων, καθώς και μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Η Τουρκία υπέγραψε το 2008 συμφωνία με την κοινοπραξία την ιταλικής Αgusta και της βρετανικής Westland για την αγορά 51 επιθετικών ελικοπτέρων, με οψιόν αγοράς άλλων 41. Το κόστος της προμήθειας ανέρχεται σε 2,7 δισ. δολάρια και τον Σεπτέμβριο έγινε η πρώτη δοκιμαστική πτήση στην Ιταλία με επιτυχία. Μάλιστα προβλέπεται η κατασκευή των κινητήρων στην Τουρκία. Η ίδια κοινοπραξία ανταγωνίζεται επίσης με την αμερικανική Sikorsky για το συμβόλαιο των νέων μεταφορικών ελικοπτέρων του τουρκικού στρατού. Η απόφαση για τον προμηθευτή αναμένεται στις αρχές του 2010 και αφορά περίπου 100 ελικόπτερα. Οι Ιταλοί πάντως εισέρχονται δυναμικά στην τουρκική αγορά και σε άλλους τομείς, με την εταιρεία Τelespazio να κερδίζει συμβόλαιο ύψους 270 εκατ. δολαρίων για την κατασκευή του πρώτου στρατιωτικού δορυφόρου της Τουρκίας.
Η αγορά μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UΑVs) θεωρείται βασική προτεραιότητα από το τουρκικό Γενικό Επιτελείο, καθώς θα διευκολυνόταν η επιτήρηση των ανατολικών συνόρων της Τουρκίας και της δράσης του ΡΚΚ, αλλά και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Η Αγκυρα είχε συνάψει συμφωνία με το Ισραήλ το 2005 για προμήθεια μη επανδρωμένων αεροσκαφών Ηeron. Ωστόσο παρουσιάστηκαν προβλήματα και αντί να παραδοθούν το 2007, η υλοποίηση της συμφωνίας έχει κολλήσει. Ο υπουργός Αμυνας Βετσντί Γκιονούλ έδωσε μάλιστα στα τέλη Νοεμβρίου διορία σχεδόν ενός διμήνου για να παραδοθούν τα Ηeron, διαφορετικά δεν αποκλείεται να ακυρωθεί η αγορά. Η Αγκυρα εστράφη μάλιστα στις ΗΠΑ για την αγορά UΑVs, τα οποία να μπορούν να φέρουν και οπλισμό (όπως πυραύλους Ηellfire), τα οποία οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν εκτενώς στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν.
Πιθανή συμμετοχή και σε αντιπυραυλική ασπίδα
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ενδιαφέρον παρουσιάζει η πιθανή συμμετοχή της Τουρκίας στα νέα αμερικανικά σχέδια για την ανάπτυξη αντιπυραυλικής ασπίδας. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, η Τουρκία θεωρείται απαραίτητη για τη δημιουργία ενός συστήματος αποτροπής έναντι του Ιράν, εφόσον το τελευταίο εμμείνει στην ολοκλήρωση του πυρηνικού του προγράμματος. Για τον λόγο αυτόν, οι Αμερικανοί προωθούν το σύστημα Ρatriot (ΡΑC-3) στην Τουρκία. Ωστόσο η Αγκυρα διερευνά κάθε εναλλακτικό σχέδιο, όπως την προμήθεια S-400 από τη Ρωσία ή ΗQ-9 από την Κίνα.
Υπάρχει βέβαια και άλλο ένα θέμα που απασχολεί έντονα τους επιτελείς του Πενταγώνου ήδη από πέρυσι. Αυτό αφορά την προμήθεια πυραυλικών συστημάτων με την ικανότητα να πλήξουν μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Οι τούρκοι επιτελείς μάλιστα έχουν δώσει εντολές για βελτίωση του βεληνεκούς των βαλλιστικών τους πυραύλων ως και τα 350 χιλιόμετρα, χρησιμοποιώντας κινεζική τεχνολογία. Σε αυτή την περίπτωση, οι βαλλιστικοί πύραυλοι της Αγκυρας μπορούν να «χτυπήσουν» από τα παράλια ή τα Στενά των Δαρδανελίων όλο το Αιγαίο, ως την Κρήτη και τη μισή ηπειρωτική Ελλάδα.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, ο βαλλιστικός πύραυλος «Υildirim» J600Τ είναι αυτός με τη μεγαλύτερη ακτίνα δράσης, η οποία φθάνει στα 150 χιλιόμετρα. Αναβαθμίζοντας το πυραυλικό της πρόγραμμα, η Τουρκία, με σχεδίαση εγχώριων αμυντικών βιομηχανιών ή σε συνεργασία με κινεζικές, αναπτύσσει τον «Υildirim» Β-611, ώστε να αυξηθεί το βεληνεκές στα 250 χιλιόμετρα. Υπογραμμίζεται ότι η συνεργασία της Τουρκίας με την Κίνα στον πυραυλικό τομέα είναι ιδιαίτερα στενή, καθώς με τεχνολογία του Πεκίνου η Αγκυρα αναπτύσσει και τους πυραύλους «Κasirga» (με βεληνεκές 180 χιλιομέτρων).

Read more...

Τουρκικός επεκτατισμός, Ελληνισμός και σχέδιο λύσης του Κυπριακού


Της Κύρας Αδάμ
Τσιμενταρισμένες αλήθειες από την Κύρα Αδάμ. Το πρόβλημα είναι αν τις ακούει κάποιος στην ηγεσία της Ελλάδας και Κύπρου.
Τα αναφερόμενα από την Κυρα Αδάμ είναι τα αυτονόητα συμπεράσματα όσων με πόνο παρακολουθούν την διολίσθηση των πολιτικών μας ελίτ, ιδίως μετά την απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου και τον -[ουσιαστικό] αιχμαλωτισμό του Κ. Καραμανλή και την εν συνεχεία, ουσιαστική του παραίτηση.
Όμως τα αναφερόμενα από την Κυρα Αδάμ είναι μέσα στο μυαλό της πλειοψηφίας του Ελληνικού και Κυπριακού Λαού. Συνεπώς κύριοι, κύριοι των πολιτικών μας ηγεσιών κι εδώ και στην Κύπρο, ΟΦΕΙΛΕΤΕ να ακούσετε τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θα δεχθεί τις ενδοτικές σας υποχωρήσεις.
Οι συνέπειες αυτής της Λαϊκής αντίθεσης, αν δεν ακούσετε τη φωνή του Λαού, θα είναι τεράστιες. Όσο λοιπόν ενωρίτερον το αντιληφθείτε τόσο το καλύτερο και για την Πατρίδα μας και για εσάς...

Δ. Αλευρομαγειρος
Η εισήγηση της Κύρας Αδάμ σε εκδήλωση, στην Κύπρο, με θέμα "Τουρκικός επεκτατισμός, Ελληνισμός και σχέδιο λύσης του Κυπριακού".
Μόλις την προηγούμενη δεκαετία η Τουρκία είχε κακές έως εχθρικές σχέσεις με όλους σχεδόν τους γείτονες της, από την Ελλάδα και την Κύπρο, μέχρι τη Συρία τη Ρωσία την Αρμενία το Ιράν κλπ.
Η Τουρκία προωθούσε τις επεκτατικές βλέψεις της σε όλα τα μέτωπα, πολλές φορές με έναν πρωτόγονο βαρβαρισμό θα έλεγα, που οδηγούσε σε εντάσεις χωρίς όμως απτά και σίγουρα αποτελέσματα προς όφελος των στόχων της.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια πλήρη αντιστροφή, μια αλλαγή ρότας 360 μοιρών στην τουρκική εξωτερική πολιτική.
Με την εξαίρεση και πάλι της Ελλάδας και της Κύπρου, η Τουρκία, αντικατέστησε τα παλιά ανοιχτά μέτωπα, με πολιτικές και οικονομικές συνεργασίες, που δεν ήταν ορατές την προηγούμενη δεκαετία: στενότατες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, προσέγγιση με την Αρμενία, προσέγγιση με τη Συρία αλλά και το Ιράν, υποστήριξη των Παλαιστινίων και διατάραξη των σχέσεων με το Ισραήλ -το μόνο σταθερό άξονα την προηγούμενη δεκαετία- σταθερή ανάμειξη στα προβλήματα των χωρών του νέου Βαλκανικού χάρτη και όχι απαρατήρητη παρέμβαση στις χώρες του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας.
Η στροφή αυτή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν περνά απαρατήρητη, αν και για τους δύσπιστους δεν έχει φέρει ακόμα αποτελέσματα.
Μια αρχική και βασική παρατήρηση είναι ότι η Τουρκία απλώνεται εκεί από όπου έχει αποσυρθεί σταδιακά την τελευταία δεκαπενταετία η Ελλάδα και ειδικότερα από τις κυβερνήσεις Σημίτη και εντεύθεν.
Στη Μέση Ανατολή, οι στενότατες σχέσεις της Ελλάδας με τη Συρία της δεκαετίας του 80 παραδείγματος χάριν έχουν τελειώσει, το ίδιο και οι στενές και ελπιδοφόρες σχέσεις με το Ιράν (Τριμερείς εξάμηνες συναντήσεις Ελλάδας Ιράν Αρμενίας της δεκαετίας του 90)...
Στο Βαλκανικό χώρο η Ελλάδα κατόρθωσε να εγκλωβιστεί στο πρόβλημα με τα Σκόπια. Έχασε σημαντικές ευκαιρίες ουσιαστικής παρέμβασης στις αλλαγές της δεκαετίας του 90 , με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ ,καθώς οι Έλληνες πολιτικοί, με την έλλειψη ψυχραιμίας και οξυδέρκειας που τους χαρακτηρίζει ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικώς με την υπόθεση του Ειδικού Δικαστηρίου του '89...
Βεβαίως δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να προωθεί το ρόλο της στα Βαλκάνια ως κράτος μέλος της ΕΕ, ο οποίος, όμως, δεν είναι πρωταγωνιστικός ή καθοριστικός, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία έχουν σαφώς πάρει φθίνουσα πορεία παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια για την μετατροπή της Ελλάδας σε νότια πύλη της Ευρώπης για τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα.
Το φρένο που έχει βάλει η κυβέρνηση Παπανδρέου στην κατασκευή του αγωγού Μπουργκας Αλεξανδρούπολη, οδηγεί μάλλον την μεγάλη ενεργειακή ρωσική πύλη προς την Ευρώπη στην Τουρκία και όχι στη χώρα μας .
Αν ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στον χάρτη και στα σημεία της νέας τουρκικής προώθησης των συμφερόντων της, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς, ότι ένα σημαντικό συνδετικό στοιχείο όλων αυτών των αλλαγών στην τουρκική εξωτερική πολιτική, τουλάχιστον στην Ευρασία, είναι οι ενεργειακές ύλες, πετρέλαιο και φυσικό αέριο και οι οδοί μεταφοράς τους μέσα από το τουρκικό έδαφος.
Πριν από λίγα χρόνια η Τουρκία έδινε την εντύπωση ότι εκπροσωπεί και εργάζεται μόνον για όσα σχέδια έδιναν το προβάδισμα στα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή, δηλαδή με τον αποκλεισμό των ρωσικών προϊόντων, ώστε να μην εξαρτηθεί πλήρως η Ευρώπη από τη Μόσχα στον ενεργειακό τομέα.
Με καλπάζουσες διαδικασίες το τελευταίο διάστημα, η Τουρκία αρχίζει να διορθώνει αυτή την ανισορροπία της, αυξάνοντας θεαματικά την συνεργασία της με τη Μόσχα, όχι μόνον για την κατασκευή νέων αγωγών, αλλά σχεδιάζοντας να τροφοδοτήσει τους αγωγούς που περνούν από τουρκικό έδαφος και με ρωσικές ενεργειακές ύλες.
Έτσι, κατά ένα περίεργο τρόπο, η Τουρκία υλοποιεί αυτή την συμβουλή που είχε δώσει ο τότε πρόεδρος Πούτιν στην Αθήνα κατά την τελευταία επίσκεψη του:
Φτιάξτε όσους αγωγούς θέλετε εσείς και όποιους θέλετε, αλλά να ξέρετε ότι οι αγωγοί αυτοί για να δουλέψουν αποδοτικά πρέπει να τροφοδοτηθούν με ρωσικό πετρέλαιο και αέριο…
Η τρέχουσα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής παρουσιάζει ομοίως εξαιρετικό ενδιαφέρον. Παραδοσιακά η Τουρκία ταυτιζόταν ή εξυπηρετούσε -όχι βεβαίως χωρίς βαριά ανταλλάγματα- την αμερικανική πολιτική στην περιοχή.
Το γεγονός αυτό αποτελούσε σχεδόν το μόνιμο, για «λαϊκή κατανάλωση» επιχείρημα των Ελλήνων πολιτικών, όταν ήθελαν να εξηγήσουν γιατί π.χ. η Ουάσιγκτον προτιμούσε την Τουρκία και την υποστήριζε έναντι της Ελλάδας κλπ.
Έτσι είχαμε συνηθίσει την στενή συνεργασία της Άγκυρας με το Ισραήλ, ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα με πολλές κοινές εκπαιδευτικές ασκήσεις στην Α. Μεσόγειο, στις οποίες μονίμως ήταν προσκεκλημένη η Αθήνα, που δεν τόλμησε πότε να προσεγγίσει.
Το τελευταίο διάστημα όμως, βλέπουμε μια αναστροφή της κατάστασης αυτής, με τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις στο χαμηλότερο σημείο τους (θεαματική αποχώρηση Ερντογάν από το Νταβός, «τιμωρία» του ισραηλινού πρέσβη κ.λ.π.) και μια σταθερή προσέγγιση την Άγκυρας με τους Παλαιστινίους, (μετά τις πρόσφατες αιματοχυσίες στη Γάζα), αλλά και με το Ιράν, με πύκνωση της ανταλλαγής επισκέψεων, κάτι που στο παρελθόν φαινόταν αδιανόητο.
Το ίδιο ισχύει και για τη Συρία.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι δύο γεγονότα έχουν δώσει μεγάλη ώθηση στη νέα μορφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής:
Η επίσκεψη ορόσημο Ομπάμα στην Τουρκία στην πρώτη έλευση του στην Ευρώπη μετά την εκλογή του και ο διορισμός του Αχμέτ Νταβούτογλου στη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας.
Η επίσκεψη Ομπάμα ήταν συμβολική, γιατί κατέστησε την Τουρκία την μουσουλμανική χώρα–μοντέλο για τις υπόλοιπες μετριοπαθείς. Αλλά μην ξεγελαστεί κανείς και βολευτεί στην εύκολη δικαιολογία ότι η Ουάσιγκτον δώρισε στην Άγκυρα το νέο ρόλο της.
Η Τουρκία είχε δώσει συγκεκριμένα δείγματα γραφής και προώθησε αποτελεσματικά την θέση της στη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Η Άγκυρα αποτέλεσε το όχημα για να προσπαθήσει η Ουάσιγκτον να προσεγγίσει τον μουσουλμανικό κόσμο, στηρίζοντας ένα συντηρητικό μουσουλμανικό κόμμα όπως αυτό του κ Ερντογάν, που θέλει και μπορεί να συνδιαλέγεται με τους γείτονες του, να μειώνει προβλήματα και εντάσεις και να διαπραγματεύεται επ ωφελεία του με τις ΗΠΑ.
Φυσικά η Τουρκία έχει πάρει το δώρο της. Από την πίσω πόρτα και με αμερικανική πρόσκληση, η Τουρκία κατέστη ενεργό μέλος της ομάδας των G20, δηλαδή των πλέον αναπτυγμένων χώρων στον πλανήτη.
Η επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία, πυροδότησε ταυτοχρόνως τη συρρίκνωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Να υπενθυμίσω ότι μια μόλις ημέρα πριν την έλευση Ομπαμα στην Άγκυρα έγινε στο Στρασβούργο η συνάντηση Ομπάμα-Καραμανλή, μια συνάντηση αδιάφορη και αμήχανη και τελικώς αρνητική, καθώς και οι δύο πλευρές, μα περισσότερο η Αθήνα, έδειξαν να βαριούνται αφόρητα να συζητήσουν οποιοδήποτε θέμα, πλην των γνωστών και τετριμμένων παραπόνων-κλισέ για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και πάντα το κερασάκι στην τούρτα με το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης.
Το δεύτερο γεγονός που σημαδεύει την τρέχουσα τουρκική εξωτερική πολιτική είναι ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Αυτός ο εξωκοινοβουλευτικός πολιτικός, κάτι πρωτόγνωρο για τα τουρκικά δεδομένα, επελέγη από τον πρωθυπουργό Ερντογαν να διαμορφώσει και να ηγηθεί της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Είναι γνωστά τα κλισέ των αξόνων πολιτικής του κ Νταβουτογλου: μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες, προβολή ή και επιβολή του μουσουλμανικού χαραχτήρα της Τουρκίας ως γέφυρα συνάντησης πολιτισμών και συμφερόντων, πάντοτε όμως υπό την «καθοδήγηση» και «προστασία» της, αφού αυτή μόνον μπορεί να ενώσει όλους «τους συμπατριώτες» του κόσμου, μέσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων στην οποία θα υποχωρήσουν οι ισχύοντες διεθνείς κανόνες και οργανισμοί και οι ισχύουσες Διεθνείς Συμφωνίας και Συνθήκες.
Τα ερωτήματα είναι δύο
Η Τουρκία ακολουθεί μια αυτόνομη εξωτερική πολιτική, μια πολιτική που προσομοιάζει με αυτή των Αδέσμευτων του 1970,ή υπάγεται σ ένα καινούργιο διεθνές σύστημα, αόρατο για την ώρα, που τόσο πολύ ήθελαν να προωθήσουν οι νεοσυντηρτικοί της κυβέρνησης Μπους;
Και δεύτερον, απομακρύνεται ουσιαστικά η Τουρκία από την Ευρώπη και επομένως και από την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Η τωρινή στάση της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ εμπεριέχει στοιχεία και από τα δυο παραπάνω ερωτήματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Τουρκία έδειχνε αποκλειστικώς στραμμένη στον στόχο της να γίνει δεκτή στην ευρωπαϊκή αυλή και να καταστεί μέλος της ΕΕ.
Όταν η διαδικασία αυτή μπήκε σε τροχιά με τις ενταξιακες διαπραγματεύσεις της, η Άγκυρα προφανώς ζύγισε το εσωτερικό πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και δομικών αλλαγών στο κοσμικό κράτος της, που πρέπει να κάνει, προκειμένου να καταστεί ένα πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος. Βλέπετε την «ανοχή στο διαφορετικό» που προπαγανδίζει στις εξωτερικές σχέσεις της, η Τουρκία δεν θέλει να την εφαρμόσει στο εσωτερικό της με τον ορατό κίνδυνο ριζικών ανατροπών στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της.
Με την προβολή στις άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής της, η Τουρκία επιχειρεί τώρα να επιβάλει αντί να δεχθεί τους όρους της ΕΕ, δείχνοντας έτσι, ότι επιλέγει να παραμείνει μια» διαφορετική χώρα» μέσα στην Ευρώπη, συνδεδεμένη όμως με την πολιτική των υπόλοιπων «καθαρών» ευρωπαϊκών χωρών.
Έτσι, κατά την γνώμη μου, αρχίζει να ωριμάζει στην Τουρκία η ιδέα μιας, δικής της, ειδικής σχέσης με την Ευρώπη.
Το μεγάλο ζητούμενο, επομένως, είναι πως αντιμετωπίζουν αυτή την περίοδο την καλπάζουσα διπλωματία της Τουρκίας –ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος- τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία.
Δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία ότι το μοναδικό πρόσφορο πεδίο παραμένει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας σ αυτήν.
Θεωρώ ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες ακόμα και σήμερα διατηρούν το ερώτημα γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος ως κράτη μέλη επιμένουν σταθερότερα ίσως από πολλά άλλα κράτη μέλη ότι θέλουν την Τουρκία στο πλευρό τους μέσα στην ΕΕ χωρίς να αφήνουν κανένα περιθώριο για δεύτερη σκέψη.
Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα στο Ελσίνκι πέτυχε ούτε εύκολα ούτε ανέξοδα την ένταξη ολόκληρου του εδάφους της Κύπρου στην ΕΕ, με την πρόνοια της πλήρους εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου όταν μπει και το κατεχόμενο τμήμα , ύστερα από την επίλυση τουΚυπριακου.
Στην πραγματικότητα η Αθήνα βρέθηκε τότε μπροστά σ ένα μεγάλο εκβιασμό, τον οποίο αντιμετώπισε μόνον με την πλήρη αποδοχή του αιτήματος για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Αυτά έγιναν τότε.
Αλλά στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν ούτε τόσο απλά ούτε τόσο εύκολα ούτε και τόσο φανερά. Γιατί η Άγκυρα, οι ευρωπαίοι φίλοι της και η Ουάσιγκτον είχαν σχεδιάσει ότι αυτό το πάρε-δώσε θα είχε σύντομα ευτυχή κατάληξη με την επίλυση του Κυπριακού με το σχέδιο Αναν, αλλά και των λεγόμενων προβλημάτων στο Αιγαίο-δηλαδή των μονομερών και παράνομων διεκδικήσεων της Τουρκίας-, σε δεδομένους χρόνους, πριν και από την έναρξη των διαπραγματεύσεων της Τουρκίας και εν πάση περιπτώσει πολύ πριν από την κατάληξη τους .
Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι, το σχέδιο Άναν δεν πέρασε τότε. Αλλά ξαναγυρίζει τώρα, τουλάχιστον στα πολύ επικίνδυνα στοιχεία του.
Και τα ελληνοτουρκικά προβλήματα πάγωσαν μεν από την πλευρά της Αθήνας, ενώ η Τουρκία υλοποιεί πλέον σταθερά όλες τις μονομερείς αποφάσεις της για το Αιγαίο.
Η Αθήνα και η Λευκωσία επιμένουν ακόμα και σήμερα ότι θέλουν την Τουρκία στην Ένωση, διότι κατ αυτόν τον τρόπο και μέσα από την πίεση των διαπραγματεύσεων, δείχνουν να πιστεύουν, ακράδαντα, ότι η Τουρκία θα προτιμήσει να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα στο εσωτερικό της, με όλες εκείνες τις θηριώδεις μεταρρυθμίσεις που είναι υποχρεωμένη να κάνει και εφόσον έχει ικανοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.
Η Τουρκία όμως αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν θέλει να μετατραπεί σ ένα πλήρες, κανονικό, ευρωπαϊκό κράτος, ούτε βιάζεται να διαπραγματευθεί μια λύση στο Κυπριακό, που δεν θα είναι στα μέτρα της, ούτε σέβεται διεθνείς συμφωνίες και κανονισμούς σε ότι αφορά στο Αιγαίο, αλλά θεσπίζει δικούς της νόμους και τους εφαρμόζει μάλιστα.
Επιπροσθέτως, αρχίζει να αντιμετωπίζει την ΕΕ με προκλητικό τρόπο, επιμένοντας ότι η Ευρώπη είναι αυτή που έχει ανάγκη την Τουρκία και γι αυτό θα την προτιμήσει τελικώς απέναντι στην Κύπρο γιατί αυτή είναι η μόνη περιφερειακή δύναμη που θα φέρει κοντά την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, ενώ μέσω του τούρκικου εδάφους, η Ευρώπη θα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο που δεν θα είναι κατ ανάγκην ρωσικής προέλευσης
Η ουσία είναι ότι η Ευρώπη θέλει και μπορεί να έχει σχέσεις με την Τουρκία Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να έχει σχέση με την Ευρώπη, όποια και αν είναι τα σχέδια της και οι επιδιώξεις της.
Το ζητούμενο όμως είναι η μορφή, το περιεχόμενο, ο βαθμός εξάρτησης και οι δικλείδες ασφάλειας αυτής της εξάρτησης.
Ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ, δηλαδή οι μεγάλες χώρες της ευρωζώνης με άλλα λόγια, έχουν ήδη τοποθετηθεί ορθά απέναντι στην Τουρκία:
Ναι μεν διαπραγματεύσεις, αλλά με προηγούμενη υλοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων της Άγκυρας απέναντι σε θεσμούς και κράτη μέλη. Αλλά ακόμα και όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία, τότε τα κράτη μέλη θα επανεξετάσουν αν χωράει η Τουρκία ως πλήρες μέλος και η απόφαση αυτή θα τεθεί σε δημοψηφίσματα σε ορισμένα κράτη μέλη.
Επιπροσθέτως, Γαλλία και Γερμανία αλλά και Αυστρία έχουν ήδη εκδηλωθεί υπέρ της ειδικής σχέσης της Τουρκίας με την ΕΕ,με ένα καθεστώς που θα προκύψει μέσα από διαπραγματεύσεις.
Να μην ξεχνάμε ότι οι 27 χώρες έχουν συναινέσει στο πάγωμα 8 κεφαλαίων, προκειμένου να υλοποιήσει η Άγκυρα την υποχρέωση της για άνοιγμα λιμένων και αεροδρομίων της στην Κύπρο, ενώ η Γαλλία έχει προχωρήσει σε πάγωμα και άλλων κεφαλαίων διαπραγμάτευσης.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο «σκληρός πυρήνας» της ΕΕ δεν επιθυμεί την Τουρκία ως πλήρες μέλος της είναι... η ίδια η Τουρκία, διότι αυτή με βάση την έκταση της και το πληθυσμιακό της μέγεθος, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές Συνθήκες, καθίσταται «ισότιμη» πχ με τη Γερμανία ή τη Γαλλία στη διαμόρφωση πολιτικής και λήψης αποφάσεων.. Κάτι δηλαδή που δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό από τους ακρογωνιαίους λίθους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Αντιθέτως , διαπιστώνουμε ότι η Τουρκία υποστηρίζεται ιδιαιτέρως από όλες τις φιλοατλαντικές χώρες μέλη , (Βρετανία και πρώην ανατολικές χώρες) που στοχεύουν σε μία «χαλαρή» Ευρωπαϊκή Ένωση, μη αυτόνομη και ουσιαστικό βραχίονα της πολιτικής της Ουάσιγκτον
Έτσι ,οι χώρες αυτές προβάλουν, συστηματικώς, το επιχείρημα του πόσο απαραίτητη είναι η Τουρκία για την Ευρώπη, με τη μεγάλη αγορά της ,την εξωτερική πολιτική της , αλλά και την ενεργειακή πολιτική της.
Φυσικά, όλες αυτές οι χώρες κάνουν μονίμως τα στραβά μάτια στην ‘άρνηση της Τουρκίας να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και αντιθέτως προωθούν συστηματικώς την ενοχοποίηση της Κύπρου για την παρεμπόδιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας.
Έτσι λοιπόν έχουμε μπροστά μας δυο παράδοξα:
Όσο περνά ο καιρός ,και η Τουρκία δεν υλοποιεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και ακολουθεί όλο και πιο προκλητική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, με την μορφή υλοποίησης και παγίωσης των τετελεσμένων της στο Αιγαίο, άλλο τόσο Αθήνα και Λευκωσία από κοινού διατρανώνουν την θέση τους ότι πάση θυσία η Τουρκία θα καταστεί μέλος όταν υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της . Που η Τουρκία δεν δείχνει καμιά διάθεση να τις υλοποιήσει.
Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα και η Λευκωσία συντάσσονται, αυτή την στιγμή, ανοιχτά με τους πολέμιους της Κύπρου μέσα στην ΣΕ, που θέλουν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας και αντιμάχονται τους υποστηρικτές της Κύπρου στην ΕΕ που είναι πολύ σκεπτικοί απέναντι στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας και προτιμούν μια ειδική σχέση.
Η μονότονη επανάληψη αυτής της ελλαδικής και κυπριακής θέσης δεν αποτελεί πλέον πηγή ούτε αισιοδοξίας ,αλλά ούτε και σιγουριάς για την υλοποίηση του κοινού στόχου της σταθερής και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού και της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Πρόσθετο ερώτημα αποτελεί και η κατηγορηματική τοποθέτηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας μέσα στην Κυπριακή Βουλή, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε περίπου ως εχθρούς της εθνικής υπόθεσης όλους όσους υποστηρίζουν το καθεστώς ειδικής σχέσης ΕΕ Τουρκίας.
Στην πολιτική όμως ο πρώτο μάθημα είναι να μην λες ποτέ όχι εκ προοιμίου.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν οι μεγάλοι ευρωπαίοι εταίροι ,αλλά και η ίδια η Τουρκία αφήνουν ανοιχτή την προοπτική της ειδικής σχέσης, γιατί την αρνείται κατηγορηματικά η Αθήνα και η Λευκωσία;
Μία ελαφρά έστω μεταβολή στην απόλυτη και αναποτελεσματική όπως αποδεικνύεται θέση της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα αύξανε, ίσως, το βαθμό πίεσης προς την Άγκυρα να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο;
Και δεύτερον γιατί η Αθήνα και η Λευκωσία θέτουν τους εαυτούς τους εκ προοιμίου εκτός της ενδεχόμενης διαπραγμάτευσης πάνω ή κάτω από το ευρωπαϊκό τραπέζι για το είδος και το περιεχόμενο μιας πιθανής ειδικής σχέσης με την Τουρκία;.
Η ελληνική κυβέρνηση μάλιστα φαίνεται να πιστεύει χωρίς να το δηλώνει δημοσίως ότι η Τουρκία, που είναι ή δρα ως περιφερειακή υπερδύναμη, δεν πρόκειται να συνδράμει στη λύση του Κυπριακού αν προηγουμένως δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο της ένταξης στην ΕΕ, αλλά μυστηριωδώς πως , η Αθήνα πιστεύει ότι τώρα, σ αυτή τη φάση της διεθνούς υποχώρησης της , λόγω και της οικονομικής κρίσης , το μόνον που μπορεί να κάνει είναι να συζητήσει το θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου με την Τουρκία.
Είναι φανερό ότι η πολιτική της Αθήνας τουλάχιστον απέναντι στην Άγκυρα εμφανίζει κενά σε επίπεδο δημόσιων τοποθετήσεων, που δεν θα γίνουν γνωστά κατά την γνώμη μου, παρά μόνον όταν ο πρωθυπουργός πραγματοποιήσει την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον και αποκτήσει ρόλο συμπληρωματικό σ αυτόν της Τουρκίας στην περιοχή:
Αν δηλαδή δεσμευτεί σε πάση θυσία λύση του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών, ώστε να σταθεροποιηθεί η ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσογείου , όπως αρέσκεται τελευταία να λέει η Άγκυρα.
Η Άγκυρα όμως , που μεταβάλλεται και ελίσσεται δεν παραμένει στάσιμη στο Κυπριακό. Δείχνει μάλιστα να βιάζεται να εμπλέξει και την Αθήνα, ως εγγυήτρια δύναμη για να εξαναγκαστεί η Λευκωσία να πάρει δραματικές, μη αναστρέψιμες αποφάσεις για το μέλλον της ως κράτους, ως αναγνωρισμένης διεθνούς οντότητας ,μέλος του ΟΗΕ και ΕΕ.
Ο κ Νταβουτογλου αναφέρεται πολύ συχνά στην ανάγκη σύγκλισης τετραμερούς διάσκεψης, αλλά όπως άφησε να εννοηθεί στην Αθήνα τον Δεκέμβριο, δεν θα είχε καμία αντίρρηση να πραγματοποιηθεί άτυπη τριμερής συνάντηση των εγγυητριών δυνάμεων για να δουν πως θα συμβάλουν στην τελική λύση το κυπριακού , που έτσι και αλλιώς το θέλουν μέχρι τον Ιούνιο, όταν θα επανεξεταστεί η Άγκυρα στην Ευρώπη
Νομίζω ότι μέσα αυτή την αίθουσα , άλλα ίσως και σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια, ελεύθερη και κατεχόμενη, λίγες ακόμα αμφιβολίες υπάρχουν ότι η Τουρκία δουλεύει συστηματικώς για τη λύση της Συνομοσπονδίας στην Κύπρο ,για τη συνύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών μέσα σ ένα κράτος που δεν θα είναι η συνέχεια της υφισταμένης Κυπριακής Δημοκρατίας , άλλα το νέο κράτος από τη συνένωση των δυο συνιστώντων κρατών.
Δεν υπάρχει σημείο και θέμα στις θέσεις της τ/κ πλευράς στα έγγραφα των συνομιλιών για το Κυπριακό, στο οποίο η Άγκυρα, που υπαγορεύει τις διαπραγματεύσεις στους τουρκοκύπριους, να μην κατοχυρώνει στην πράξη και αμετάκλητα τη μορφή λειτουργίας της συνομοσπονδίας .
Από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, είτε ανάμεσα στις δυο ομόσπονδες περιοχές, είτε ανάμεσα στην μια ομόσπονδη περιοχή και την κεντρική κυβέρνηση η τ/κ πλευρά επιμένει στην αυτόνομες αποφάσεις του κάθε συνιστώντος κράτους , που σχεδόν ποτέ δεν υποτάσσεται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τους νόμους και το Σύνταγμα, παρά μόνον μέσα από τη μορφή « Συμφώνου Συνεργασίας» που θα έχει εκπονηθεί και υπογραφεί ανάμεσα στην κεντρική και την τοπική κυβέρνηση.
Επιμένει στη λήψη ξεχωριστών αποφάσεων με άλλα κράτη και δεν δέχεται την εφαρμογή του υπάρχοντος κοινοτικού κεκτημένου, αλλά επιμένει σε διαμόρφωση πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου.
Με δυο λόγια, τα επίσημα έγγραφα των θέσεων των δύο πλευρών στη διαπραγμάτευση, ακόμα και τα σημεία σύγκλισης ,όπου αυτά έχουν επιτευχθεί, δημιουργούν σαφώς την εντύπωση ότι το κράτος που θα προέλθει από τη λύση δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει, δεν θα μπορέσει να συμβαδίζει με τους άλλους εταίρους μέσα στην ΕΕ, με την Τουρκία είτε μέσα είτε έξω από την Ευρώπη.
Αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος κατά την γνώμη μου είναι και πάλι η εμφάνιση του εφιαλτικού ερωτήματος που σημάδεψε και την τύχη του σχεδίου Άναν:
Τι θα συμβεί εκείνο το δευτερόλεπτο για το νέο συνεταιριστικό κυπριακό κράτος όταν το πνεύμα , η δομή λειτουργίας του κυπριακού κράνους και η εκτελεστική εξουσία του οδηγηθούν σε ασφυκτικό αδιέξοδο, σε μη βιώσιμο μέλλον ;
Μήπως τα δύο κράτη στην Κύπρο τότε τραβήξουν χωριστά το δρόμο τους; Και τότε τι θα συμβεί με την μια ανεξάρτητη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία του σήμερα;
Το ερώτημα είναι βασανιστικό και υπαρκτό Γιατί σε καμία γραπτή αράδα των επίσημων θέσεων και συγκλίσεων των δυο κοινοτήτων στις διαπραγματεύσεις δεν φαίνεται σταθερά, καθαρά και απόλυτα ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία, ή και διάλυση της συμφωνίας τότε επανέρχεται σε ισχύ η προηγούμενη κατάσταση, δηλαδή η εξακολούθηση της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με δύο λόγια, το τίμημα της συμφωνίας να μην είναι η οριστική και αμετάκλητη διάλυση «σε φύλο και φτερό» της υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας , ώστε τώρα ύστερα από 35 χρόνια εισβολής και κατοχής οριστικοποιηθεί η διάλυση της Κύπρου.
Και το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό και εφιαλτικό:
Γιατί και η Τουρκία έχει αλλάξει στόχο στο κυπριακό;
Στόχος της δεν είναι πια η απλή διχοτόμηση της νήσου. Είναι ο διαμελισμός της Κύπρου σε δυο κομμάτια, καθένα από τα οποία, θα ψάχνει τους «διεθνείς προστάτες»του για να εξασφαλίσει την διεθνή στήριξη για την αναγνώριση του ως κράτος , ως διεθνής οντότητα.
Με άλλα λόγια η Τουρκία επιδιώκει μανιωδώς να διαλύσει την υπάρχουσα Κυπριακή Δημοκρατία , το μοναδικό ανάχωμα στα επεκτατικά σχέδια της στην ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσόγειου.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία αξίζει τέτοιας θλιβερής τύχης και κατάληξης.
Οι αποφάσεις ενδεχομένως είναι πολύ δύσκολες για τους πολιτικούς . Αλλά τουλάχιστον η συζήτηση αυτή με μεγάλο συναισθηματικό βάσανο, άλλα και με ψυχρή λογική πρέπει να ανοίξει τώρα.

Read more...

Κατάληψη ελληνικού εδάφους στον Έβρο προέβλεπε το "Σχέδιο Βayloz"


Με τίτλο "Δεύτερη Κρίση Ιμίων" η τουρκική εφημερίδα Τaraf επανέρχεται και δημοσιεύει ηχητικά ντοκουμέντα για το Σχέδιο Bayloz, σύμφωνα με το οποίο εκτός από αύξηση της έντασης στα σύνορα στη Θράκη, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) θα προχωρούσαν σε ενέργειες για την κατάληψη τμήματος ελληνικού εδάφους στον Έβρο. Συγκεκριμένα, σε 175 σελίδες απομαγνητοφωνημένου ηχητικού υλικού παρουσιάζονται οι απόρρητες συζητήσεις από 5/3/2003 έως και 7/3/2003 μεταξύ ανώτατων αξιωματούχων της 1ης Στρατιάς και η πρόταση του διοικητή του σχηματισμού Στρατηγού ε.α. Çetin Doğan για κατάληψη ελληνικού εδάφους δίπλα στο βόρειο τμήμα του ποταμού Έβρου και την ενίσχυση της τουρκικής αεροπορικής παρουσίας στην περιοχή με σκοπό "τη δημιουργία χαμηλής έντασης σύγκρουσης με την Ελλάδα για την σφυρηλάτηση της εθνικής ενότητας".


Στο ίδιο υλικό, κάποιος Συνταγματάρχης Tuncay αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο εκδιώχθηκαν οι Ίμβριοι από το νησί τους: "Mετατρέψαμε το νησί σε ανοιχτή φυλακή, ιδρύσαμε μονάδα στρατοχωροφυλακής και αυτό προκάλεσε την αποχώρηση των Ρωμιών από την Ίμβρο το 1965", ακούγεται να λέει. Επισημαίνεται ότι το τουρκικό Γενικό Επιτελείο αντικρούει τα δημοσιεύματα της Taraf ως σχέδια επιχειρήσεων και όχι για προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης Erdogan.

Read more...

Ανώτατο Γερμανικό Δικαστήριο σταματάει την έκδοση στην Τουρκία μέλους του ΠΚΚ


Karlsruhe, Γερμανίας - το ανώτατο Γερμανικό δικαστήριο σταμάτησε την έκδοση ενός δήθεν Κούρδου επαναστάτη στην Τουρκία, διατεινόμενο ότι ισόβια κάθειρξη χωρίς αποφυλάκιση ήταν μια πολύ βάρβαρη και απάνθρωπη τιμωρία, σύμφωνα με μία ετυμηγορία που ανακοινώθηκε την Παρασκευή.

Ο 38χρονος άνδρας, που είναι υπο κράτηση στην Γερμανία προ της εκδόσεως του, κατηγορείται σαν υπεύθυνος για την περιοχή της Τουρκίας του παράνομου Κουρδικού Εργατικού Κόμματος ΠΚΚ που διέταξε την βομβιστική επίθεση το 1999 στην οποία σκοτώθηκαν 2 άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι 14.


Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο στο Karlsruhe είπε ότι ήταν αντισυνταγματικό για τους Γερμανούς αξιωματούχους να συνεργαστούν με την Τουρκία σε μια προσπάθεια να στείλουν τον άνθρωπο στην φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του . Οι Γερμανικοί περίοδοι εγκλεισμού δεν ξεπερνούν τα 15 χρόνια σε κράτηση.

Το Γερμανικό Σύνταγμα απαγορεύει τις τιμωρίες που είναι άγριες, απάνθρωπες ή υποτιμητικές . Η απόφαση εκδόθηκε στης 13 Ιανουαρίου αλλά δεν ανακοινώθηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μέχρι την Παρασκευή , αφού καθαρογράφτηκε από το προσωπικό.
Η Τουρκία θέλει να τον κατηγορήσει για υποτιθέμενη οργάνωση βομβιστικής επίθεσης στην Αν. Ανατολία τον Απρίλιο του 1999. Λέγεται ότι είναι αρχηγός στο Μαρξιστικό ΠΚΚ στην περιοχή Erzurum . Οι κατηγορίες θα του επέτρεπαν να έχει μια επαχθή καταδίκη, με την έννοια κάποιου που του απαγορεύεται να καταθέσει.

Το Γερμανικό Εφετείο προηγούμενος είχε δεχθεί την έκδοση ,αλλά ανατράπηκε από το ομοσπονδιακό δικαστήριο , το οποίο είπε ότι μια βαριά καταδίκη θα μπορούσε να αποφευχθεί στην Τουρκία μόνο σε περίπτωση βαριάς ασθένειας ή ασθένειας σε τελευταίο στάδιο..

Η υπόθεση θα αποσαφηνιστεί στο εφετείο το οποίο θα πρέπει να λάβει υπόψη του εάν ο κατηγορούμενος έχει κάποια πιθανότητα να αφεθεί ελεύθερος και να αρχίσει από την αρχή ζώντας την ζωή του νόμιμα. Ο δικηγόρος του είπε ότι αποχώρησε από το ΠΚΚ το 2001 και αρνείται οποιοιδήποτε ανάμιξη στην βομβιστική ενέργεια

Read more...

ΚΟΥΡΔΙΚΟ-ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ 2


Η Τουρκική αστυνομία συνέλαβε 60 ανθρώπους χθες Σάββατο, περιλαμβανομένων δύο δημοσιογράφων σε βάρος των οποίων υπάρχουν "υποψίες" ότι ανήκουν στο ή ότι στηρίζουν το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν (κουρδικά: Partiya Karker?n Kurdistan, PKK), μετέδωσε το κρατικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Ανατολή.Οι συλλήψεις σημειώθηκαν σε ταυτόχρονες εφόδους σε τρεις πόλεις στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, όπου κατοικούν κυρίως Κούρδοι, και στην Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα με το πρακτορείο.

Οι Νεβίν Ερντεμίρ και Αλατίν Μπατί, δημοσιογράφοι της εφημερίδας Azadiya Welat, που εκδίδεται στην κουρδική γλώσσα, είναι ανάμεσα στους συλληφθέντες.
Σε βάρος τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες περί συμμετοχής ή στήριξης στο PKK και αφέθηκαν ελεύθεροι εν όψει της δίκης τους, ανέφερε το Ανατολή.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει υποσχεθεί να παραχωρήσει περισσότερα πολιτικά δικαιώματα στους Κούρδους και να διευρύνει την ελευθερία του Τύπου κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα στο πλαίσιο της προσπάθειας της χώρας του για εισδοχή στην ΕΕ και για να δοθεί ένας τέλος στον 25ετή πόλεμο με το PKK -- η παράταξη διεκδικεί αυτονομία των Κούρδων στη νοτιοανατολική Τουρκία.

Οι προσπάθειες που κατέβαλε όμως υποσκάπτονται από την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου τον περασμένο μήνα με την οποία τέθηκε εκτός νόμου το Κόμμα της Δημοκρατικής Κοινωνίας (τουρκικά: Demokratik Toplum Partisi, DTP) λόγω των κατηγοριών ότι "συνδεόταν" με το PKK.

Οι δικαστές απαγόρευσαν επίσης σε δυο βουλευτές του DTP κάθε συμμετοχή στην πολιτική και τους αφαίρεσε τις έδρες τους, προκαλώντας βίαιες διαδηλώσεις στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας.Επίσης χθες Σάββατο, περίπου 400 άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν για μια ομιλία πρώην βουλευτή του DTP πέταξαν πέτρες σε καταστήματα και αστυνομικούς στην Ντογκουμπεγιαζίτ, κοντά στην μεθόριο με το Ιράν, ανέφεραν αξιωματούχοι των υπηρεσιών ασφαλείας.

Σημειώθηκαν αρκετές συλλήψεις, ο ακριβής αριθμός των οποίων δεν διευκρινίστηκε.
Η αστυνομία στην πόλη Γιουκσέκοβα, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, συγκρούστηκε με μια ομάδα ανθρώπων που διαδήλωναν εναντίον στην απαγόρευση του DTP και τις διώξεις εναντίον του διαδόχου σχήματος, του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (Baris ve Demokrasi Partisi, BDP), καθώς και για την μεταχείριση του φυλακισμένου ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτζαλάν.Σημειώθηκαν πολλές συλλήψεις, σύμφωνα με αξιωματούχους.

Η Τουρκία κατηγορεί τον Οτζαλάν για τους θανάτους των 40.000 ανθρώπων που έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο κράτους- PKK, κατά τον επίσημο απολογισμό.
Εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης μετά την μετατροπή της θανατικής ποινής που του είχε επιβληθεί, το 2002.

Read more...

ΚΟΥΡΔΙΚΟ-ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ 1


Το Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Τ. Ερτογάν, σχεδιάζει να ενημερώσει όλους τους Τούρκους πολίτες σχετικά με το επικαλούμενο «Σχέδιο Εθνικής Ενότητας και Αδελφοσύνης», το οποίο αφορά το Κουρδικό πρόβλημα.

Το βιβλίο που ετοιμάστηκε από το πρωθυπουργικό γραφείο.

Το βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις σχετικά με το Δημοκρατικό Άνοιγμα», αρχίζει με τον πρόλογο του Πρωθυπουργού Erdoğan.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός ξεκινάει τα λόγιά του λέγοντας:

«Εμείς είμαστε μια μεγάλη χώρα» και εξηγεί το λόγο της προετοιμασίας του βιβλίου ως εξής: «Θέλαμε να απαντήσουμε στις δυσφημήσεις και στις κατηγορίες που έχουν στόχο το σχέδιο και να εξαλείψουμε τα ερωτηματικά και τις απορίες γύρω από το θέμα».

Στο βιβλίο που αποτελείται από 30 ερωτήσεις και 30 απαντήσεις αναφέρεται ότι ο ηγέτης της Κουρδικής οργάνωσης PKK Abdullah Öcalan «δεν θα συγχωρεθεί με κανένα τρόπο, θα συνεχιστούν οι επιχειρήσεις κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης έως ότου αυτή να αφήσει τα όπλα και το σύστημα της δασοφυλακής θα συνεχιστεί μέχρι τον τερματισμό της τρομοκρατίας».

Επίσης σημειώνεται ότι δεν τίθεται θέμα υποχώρησης από τις αρχές της Τουρκίας όπως ένα κράτος, ένα έθνος και μια σημαία και τονίζεται ότι η αρχή του ενός έθνους δεν σημαίνει μια εθνότητα.

Στο βιβλίο γίνεται νύξη στο ότι δεν πρόκειται να γίνει εκπαίδευση σε μια άλλη γλώσσα εκτός των τουρκικών και σημειώνεται χαρακτηριστικά:

«Η επίσημη γλώσσα μας είναι η τουρκική. Δεν τίθεται θέμα αλλαγής στο θέμα της επίσημης γλώσσας και δεν πρόκειται να τεθεί και στο μέλλον».

Το ΡΚΚ από την έναρξη της πρωτοβουλίας του Τούρκου Πρωθυπουργού για το «δημοκρατικό άνοιγμα» έχει θέσει, ως απαραίτητο όρο για τον διάλογο την απελευθέρωση του Ηγέτη του Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

Read more...

Περίεργες κινήσεις της Άγκυρας: Εξέδωσε ΝΟΤΑΜ-απάντηση σε ελληνικές ΝΟΤΑΜ του 2007 - Τί ετοιμάζουν;


Θέμα ορίων ελληνικού FIR στο σύνολο των περιοχών που γειτνιάζουν με το τουρκικό FIR έθεσε με ΝΟΤΑΜ που εκδόθηκε στις 19 Ιανουαρίου η Άγκυρα και μάλιστα με τρόπο που προβληματίζει: Ενώ εκφράζονται θέσεις της Τουρκίας οι οποίες έχουν διατυπωθεί και πάλι στο παρελθόν, εν τούτοις η νέα ΝΟΤΑΜ απαντά σε τρεις ελληνικές ΝΟΤΑΜ του ... 2007 και συγκεκριμένα τις Α1709/07, Α1716/07 και Α1795/07 ! Τι έχει συμβεί ή τι θα συμβεί και η Άγκυρα "απαντά" σε ΝΟΤΑΜ του 2007; "Προφανώς η Άγκυρα κάτι ετοιμάζει για να θυμήθηκε ελληνικές ΝΟΤΑΜ προ τριετίας" είναι η άποψη βετεράνου διπλωμάτη.

Ας δούμε τις ελληνικές ΝΟΤΑΜ:

A1709/07 - WITH REFERENCE TO TURKISH AIP PAGE ENR 2.1-1 AND TURKISH AIP SUP
27/05 WE STATE THE FLW:
IN ACCORDANCE WITH THE REGIONAL AIR NAVIGATION AGREEMENT REACHED IN
THE SECOND MIDDLE EAST REGIONAL AIR NAVIGATION MEETING (ISTANBUL
1950) THE ATHINAI/ISTANBUL FIR BDRY BTN POINTS 404500N0261000E AND
360500N0300000E COINCIDES WITH THE WESTERN FRONTIER OF TURKEY.
THIS AGREEMENT WAS SUBSEQUENTLY APPROVED BY THE ICAO COUNCIL ON 14
DEC 1950 (DOC 7055 MID/2-RAC).
FURTHERMORE THE SAID ATHINAI/ISTANBUL FIR BDRY WAS DEPICTED ON MAP
NUMBER 7 ATTACHED TO THE REGIONAL AIR NAVIGATION AGREEMENT WHICH WAS
REACHED IN THE THIRD REGIONAL AIR NAVIGATION CONFERENCE (PARIS 1952)
AND SUBSEQUENTLY APPROVED BY THE ICAO COUNCIL ON 23 JUNE 1952.
CONSEQUENTLY ATHINAI/ISTANBUL FIR BDRY BTN THE ABOVE MENTIONED
POINTSLIES ON AN INTERNATIONAL AGREEMENT APPROVED BY ICAO AND
ACCEPTED BY GREECE AND TURKEY. 06 SEP 10:00 2007 UNTIL PERM. CREATED: 06 SEP
10:09 2007

---

A1716/07 - REF (A) GREEK NOTAM A1709/07 LGGGYNYX.
REF (B) TURKISH-AIP SUP 32/05 (29 SEP 2005).
NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNED:
REFERENCE IS MADE TO REF (B) TURKISH-AIP SUP 32/05 IN ORDER TO STATE
THAT THE ATHINAI/ISTANBUL FIR BOUNDARY BETWEEN POINTS
404500N0261000E AND 360500N0300000E HAS BEEN ESTABLISHED BY ICAO
REGIONAL AGREEMENTS AND CONSEQUENTLY IS FOUNDED ON THE FIRMEST
POSSIBLE LEGAL BASIS AS NOTED IN OUR REF (A) NOTAM A1709/07
LGGGYNYX.
BESIDES IN ACCORDANCE WITH THE ICAO RULES AND REGULATIONS THE ONLY
COMPETENT AUTHORITY TO ISSUE NOTAMS WITHIN ATHINAI FIR IS THE
HELLENIC CIVIL AVIATION AUTHORITY THROUGH ITS APPROPRIATE AIS UNIT.
CONSEQUENTLY THE ABOVE MENTIONED TURKISH-AIP SUP 32/05 CANNOT
PRODUCE ANY LEGAL EFFECT INTERNATIONALLY AS REGARDS ATHINAI FIR. 07 SEP 07:30
2007 UNTIL PERM. CREATED: 07 SEP 10:59 2007

---

A1795/07 (Issued for LGGG PART 1 OF 2) - NAVIGATIONAL WARNING:
WITH REFERENCE TO THE TURKISH AIP SUP 28/05 WE POINT OUT THE
FOLLOWING:
A.- THE ATHINAI/ISTANBUL FIR BOUNDARY BETWEEN POINTS 404500N0261000E
AND 360500N0300000E HAS BEEN CLEARLY ESTABLISHED BY ICAO REGIONAL
AGREEMENTS AND CONSEQUENTLY IS FOUNDED ON AN AUDOUBTEDLY SOUND LEGAL
BASIS AS NOTED IN OUR A1709/07 LGGGYNYX NOTAM.
MORE SPECIFICALLY THE DELIMITATION OF THIS BOUNDARY WAS COMPLETED
DURING THE SECOND MIDDLE EAST AND THIRD EUROPEAN-MEDITERRANEAN
REGIONAL AIR NAVIGATION MEETINGS (ISTANBUL OCT-NOV 1950 AND PARIS
FEB-MAR 1952) AND SUBSEQUENTLY APPROVED BY THE ICAO COUNCIL ON
DECEMBER 14 1950 AND JUNE 23 1952 RESPECTIVELY.
THE AGREED AND APPROVED ATHINAI/ISTANBUL FIR BOUNDARY IS CLEARLY
DEPICTED ON MAP NO 7 OF THE 1952 REGIONAL AIR NAVIGATION AGREEMENT
AND REPORTED IN THE AIR NAVIGATION PLAN FOR THE EUROPEAN REGION
CHARTS ATS 1A ICAO DOC 7754 AS WELL AS ON ALL THE FOLLOWING ICAO
AERONAUTICAL CHARTS THUS CONSTITUTING AN INTERNATIONAL LEGALLY
ESTABLISHED REGIME CONFIRMED BY A LONG STANDING PRACTICE NOT LEAVING
SPACE FOR MISLEADING OR MISINTERPRETATIONS.
END PART 1 OF 2. 19 SEP 07:01 2007 UNTIL PERM. CREATED: 19 SEP 07:29 2007

A1795/07 (Issued for LGGG PART 2 OF 2) - B.- THE NEW COPS STATED IN THE AIP-GREECE PAGES RAC 3-1-27 AND
3-1-28 NAMELY BELGI RIKSO PIROX SOTIV AND BENEM CALCULATED AND
SUBMITTED BY ICAO IN HIS RELEVANT LETTERS TO GREECE AND TURKEY AND
SUBSEQUENTLY ACCEPTED AND PUBLISHED BY THEM AS WELL AS OTHER COPS
PREVIOUSLY PRESENTED NAMELY GOLDO AMANI VEXOL REDRA SITRU AND
BANRO COINCIDE WITH THE ATHINAI/ISTANBUL FIR BOUNDARY ACCORING TO
THE ICAO AERONAUTICAL CHARTS AND THE LONG STANDING PRACTICE AS
MENTIONED ABOVE.FOR ALL THE AFOREMENTIONED REASONS FULLY CONSISTENT
WITH ICAO CONSIDERATIONS AND NEEDS THE TURKISH AIP SUP 28/05 IS
IRRELEVANT IN ITS ENTIRETY AND NOT PRODUCING ANY INTERNATIONALLY
LEGAL EFFECT.
END PART 2 OF 2. 19 SEP 07:01 2007 UNTIL PERM. CREATED: 19 SEP 07:29 2007

Όπως γίνεται αντιληπτό ούτε στις ελληνικές ΝΟΤΑΜ αναφέρεται τίποτα το ιδιαίτερο που να προκαλέσει την τουρκική ΝΟΤΑΜ η οποία αναφέρει τα εξής:

A0227/10 (Issued for LTBB LGGG) - NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNED:
AS REGARDS THE GREEK NOTAMS A1709/07 A1795/07 AND A1716/07,
WE WOULD LIKE TO REFER TO TURKISH AIP SUP NR:27/05, 32/05 AND TURKISH
AIP PAGE ENR-2.1-1 WHICH STATES THAT THE PORTION OF ISTANBUL-ATHENS
FIR BOUNDARY BETWEEN THE POINT 360456N0295958E IN THE SOUTH AND
THE POINT COINCIDING WITH THE BEGINING OF THE TURKISH GREEK LAND
BORDER IN THE NORTH, BY ITS DEFINITION, DOES NOT REFLECT ANY LEGALLY
DETERMINED MARITIME AREA OR TERRITORIAL SEA BOUNDARY DELIMITATION
AMONG THE PARTIES OR AN AGREED PRACTICE.
THEREFORE ANY PRESENTATION OR REFERENCE TO THAT PART OF THE ISTANBUL-
ATHENS FIR BOUNDARY BETWEEN THE ABOVE MENTIONED POINTS IS PURELY
FICTITIOUS AND IS WITHOUT ANY LEGAL BASIS.
FURTHERMORE, THERE IS NO BILATERALLY AND LEGALLY DETERMINED MARITIME
AREA BOUNDARY LIMITATION, OR AN AGREED PRACTICE TO THIS END REGARDING
THE AEGEAN SEA. THEREFORE, THE REFERENCE MADE BY GREECE TO THE
WESTERN FRONTIER OF TURKEY IN THIS REGARD IS NULL AND VOID. SFC - FL999, 19
JAN 08:25 2010 UNTIL 19 MAR 08:30 2010 ESTIMATED. CREATED: 19 JAN 08:30 2010

Η Άγκυρα σε ελεύθερη μετάφραση λέει ότι «παραμένουν αδιευκρίστα τα ελληνικά και τουρκικά σύνορα νοτίως της διαχωριστικής γραμμής του Έβρου και δεν έχουν συμφωνηθεί μεταξύ των δύο χωρών»!
Το περίεργο είναι γιατί τώρα εξέδωσαν τη ΝΟΤΑΜ που αναφέρεται στο 2007. Υπενθυμίζεται ότι το 2007 ήταν μια σημαντική χρονιά στις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού από τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς ξεκίνησαν συστηματικές προκλήσεις που οδήγησαν στις υπερπτήσεις του 2008. Σημειώνεται ότι πριν μερικές ημέρες η Άγκυρα έβγαλε μία ΝΟΤΑΜ επιβεβαίωσης του γεγονότος ότι έχει δεσμεύσει για ασκήσεις την περιοχή μεταξύ Μυκόνου-Ικαρίας-Φούρνων.

Στις 22 Ιανουαρίου ήρθε και μία ακόμα ΝΟΤΑΜ με την οποία αμφισβητεί τις δύο ελληνικές που εκδόθηκαν την ίδια ημέρα για ασκήσεις έρευνας και διάσωσης:

A0271/10 (Issued for LTBB LGGG) - NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNED
THIS NOTAM IS ISSUED TO CLARIFY CERTAIN MATTERS MENTIONED IN THE
GREEK NOTAMS A0106/10 AND A107/10 DATED 22 JANUARY 2010
THE ABOVE MENTIONED GREEK NOTAMS ATTEMPT TO DEFINE THE SEARCH AND
RESCUE REGION AND RESPONSIBILITIES THROUGH UNILATERAL AND ARBITRARY
INTERPRETATION OF INTERNATIONAL CONVENTIONS AND REGULATIONS
REGARDING SEARCH AND RESCUE -SAR- THE TURKISH SEARCH RESCUE REGION
-SRR- REMAINS TO BE A FACT AS DECLARED TO THE IMO AND INCLUDED IN
THE IMOS GLOBAL SAR PLAN.HAVANG THE MEANS AND CAPABILITIES TURKEY
WILL CONTINUE TO EFFECTIVELY CONDUCT SAR OPERATIONS ACTIVITIES
WITHIN HER SRR. SINCE THE TURKISH AND GREEK SRR PARTIALLY OVERLAP
ALL SAR EFFORTS ACTIVITIES TO BE CONDUCTED IN THESE OVERLAPPING
AREAS MUST BE DULY COORDINATED AS APPROPRIATE IN ACCORDANCE WITH THE
HAMBURG CONVENTION ARTICLE 2.1.5. SFC - FL050, 22 JAN 12:30 2010 UNTIL 25 JAN
01:00 2010. CREATED: 22 JAN 12:35 2010

Εκτίμηση στρατιωτικών και διπλωματικών παρατηρητών είναι ότι «κάτι ψήνουν» στο Αιγαίο οι γείτονες και άμεσα μάλιστα...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Read more...

«Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής – Κράτος εν Θράκη»: Μια εκδήλωση στην Αλεξανδρούπολη με τεράστια επιτυχία!


Πραγματοποιήθηκε χτες το βράδυ στην Αλεξανδρούπολη με εντυπωσιακή επιτυχία η εκδήλωση «Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής: Κράτος εν Θράκη», την οποία διοργάνωσε το πανθρακικό έντυπο γνώμης «Αντιφωνητής» και η Πρωτοβουλία για την Απομάκρυνση του Τουρκικού Προξενείου. Παρά τις κακές καιρικές συνθήκες (την ώρα της εκδήλωσης η θερμοκρασία ήταν στους 3 βαθμούς υπό το μηδέν), το Δημοτικό Θέατρο της Αλεξανδρούπολης ήταν κατάμεστο (από 300 περίπου ανθρώπους) και οι τοποθετήσεις των τεσσάρων ομιλητών τόσο ενδιαφέρουσες, ώστε να κρατήσουν όλο αυτό το πολυπληθές κοινό σε πλήρη καθήλωση για περισσότερες από δυόμιση ολόκληρες ώρες.

Μετά από μια σύντομη εισαγωγική προβολή με αποκαλυπτικές εικόνες (που ετοιμάσαμε ως «πρόλογο» για τους ομιλητές και για την αδρομερή «είσοδο» των παρισταμένων στο θέμα), ξεκίνησε ο κύκλος των ομιλιών με συντονιστή τον δημοσιογράφο Δημήτρη Κολιό, του οποίου η παρουσία ήταν ιδιαίτερα σημαντική, όχι μόνο επειδή διηύθυνε άψογα τη συζήτηση, αλλά και για τις καίριες παρατηρήσεις στις οποίες συχνά προέβη (αποδεικνύοντας – για μια ακόμη φορά – ότι είναι από τους ελάχιστους ευαισθητοποιημένους πάνω στο εθνικό πρόβλημα της Θράκης εκπροσώπους των τοπικών ΜΜΕ).

Πρώτος ομιλητής ήταν ο Νίκος Γιαννούλης, πρώην δημοτικός σύμβουλος Αλεξανδρούπολης, και από την παλιά φρουρά των «Χαραλαμπιδικών» της πόλης, ο οποίος προέβη σε μια αναφορά στη δράση του Προξενείου Κομοτηνής και των μηχανισμών του, δίνοντας ιδιαίτερα έμφαση στην περιοχή του νομού Έβρου. Προέταξε την ανάγκη δημοσίου διαλόγου πέρα από κάθε ταμπού, επεσήμανε τις ελληνικές ελλείψεις τόσο σε πρακτικά ζητήματα όσο και σε επίπεδο αναλύσεων και καταδίκασε τα ρατσιστικά – κεμαλικά φαινόμενα που φαλκιδεύουν την ισονομία και την ισοπολιτεία. Τα όσα είπε εμπλούτισαν αναμφίβολα τη γνώση των ακροατών από την Αλεξανδρούπολη πάνω σε ένα πρόβλημα, που αποδεικνύεται ότι δεν αφορά τελικά μόνο στη Ροδόπη και την Ξάνθη, αλλά και σ’ αυτούς τους ίδιους και μάλιστα άμεσα.

Τον λόγο πήρε στη συνέχεια ο Σεμπαεδήν Καραχότζα, ένας άνθρωπος ιδιαίτερα γνωστός για τον μακρόχρονο αγώνα του κατά του εκτουρκισμού των Πομάκων από τα όργανα της Άγκυρας. Πάντα καίριος, λιτός αλλά και ιδιαίτερα περιεκτικός, ο εκδότης της πομάκικης εφημερίδας «Νάτπρες», έδωσε στο ακροατήριο μια σαφή και ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στη Θράκη (και ιδιαίτερα στον νομό Ξάνθης) όσον αφορά το ζήτημα των Πομάκων και των μεθόδων εθνοκάθαρσης, που εφαρμόζουν ουσιαστικά οι προξενικοί μηχανισμοί για την εξαφάνιση της εθνοτικής και πολιτιστικής πομακικής ταυτότητας.

5 Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε ακολούθως η ομιλία του Φάνη Μαλκίδη, λέκτορα του ΔΠΘ, ο οποίος αρχικά κατέθεσε μια σειρά από πολύτιμες πληροφορίες για ποιες είναι ακριβώς, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, οι αρμοδιότητες και οι υποχρεώσεις ενός προξενείου και των διπλωματικών του υπαλλήλων, διαλύοντας τα …σκοτάδια σε έναν τομέα που για τους πολλούς αποτελεί terra incognita (και επί του οποίου πολλά ανόητα αλλά και υποβολιμαία λέγονται κατά καιρούς). Στη συνέχεια ο Φάνης Μαλκίδης προέβη σε μια αποκαλυπτική αναδρομή στο ιστορικό παρελθόν του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής από το 1923 έως σήμερα, καταθέτοντας εντυπωσιακά τεκμήρια της σταθερά εξωθεσμικής, παράνομης και υπονομευτικής δράσης του και αποδεικνύοντας (βάσει επιχειρημάτων πάντοτε δομημένων πάνω στο Διεθνές Δίκαιο και τους κανόνες της διεθνούς διπλωματίας) ότι η χώρα μας έχει εδώ και αρκετές δεκαετίες όχι απλώς τη νομική ευχέρεια, αλλά και την υποχρέωση να το απομακρύνει από τη Θράκη. Επρόκειτο συνολικά για μία τόσο ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη τοποθέτηση, που θεωρούμε βέβαιο ότι έπεισε πλήρως ακόμη και τον πιο δύσπιστο από τους παρισταμένους.

Τον κύκλο των ομιλιών έκλεισε ο διευθυντής του «Αντιφωνητή» Κώστας Καραΐσκος, ο οποίος μίλησε γενικά για την προσπάθεια της ομάδας του «Αντιφωνητή» και της Πρωτοβουλίας κατά του Προξενείου Κομοτηνής, αλλά άγγιξε και τον …τύπο των ήλων, θίγοντας τα ζητήματα της ιδιωτείας, της αδιαφορίας, της άγνοιας αλλά και της φοβικότητας ενίοτε, που χαρακτηρίζουν τη συντριπτική πλειονότητα της θρακικής κοινωνίας πάνω σε ένα τόσο σημαντικό πρόβλημα, που υπονομεύει και απειλεί ευθέως την ίδια την ασφάλεια της περιοχής μας. Σχολίασε όμως 2με καυστικό τρόπο και την ετικέτα του «εθνικισμού» και του «αντιτουρκισμού» που οι συνήθεις «προοδευτικοί» κύκλοι σπεύδουν συστηματικά να επικολλήσουν σε παρόμοιες ενέργειες όπως της Πρωτοβουλίας, αναφέροντας μεταξύ άλλων τόσο το δεδομένο της συμμετοχής πολλών μουσουλμάνων της Θράκης στη συγκέντρωση υπογραφών, αλλά και κάτι που φυσικά έως τώρα ελάχιστοι γνώριζαν, δηλαδή του βασικού ρόλου που είχε παίξει στην ίδρυση του «Αντιφωνητή» πριν από 12 χρόνια και ένας Τούρκος πολιτικός εξόριστος (ο οποίος μάλιστα φιλοξενήθηκε στην Κομοτηνή για 5 χρόνια). Και η ομιλία του Κώστα Καραΐσκου ήταν γενικά αποκαλυπτική και αποκατέστησε πλήρως τα πράγματα προς …αρκετές κατευθύνσεις.

Απολύτως ενδεικτικό του ενδιαφέροντος του ακροατηρίου, ήταν ότι αυτό παρέμεινε …καθηλωμένο και για μία ακόμη περίπου ώρα μετά το πέρας των ομιλιών. Στη συζήτηση που ακολούθησε, έγιναν τοποθετήσεις και απαντήθηκαν πολλές ερωτήσεις που τέθηκαν από τους παρισταμένους.

Στα περαιτέρω αξιοσημείωτα της εκδήλωσης θα αναφέρουμε βεβαίως κατ’ αρχάς την παρουσία της Χαράς Νικοπούλου, που όταν έγινε αντιληπτή, φυσικά καταχειροκροτήθηκε. Δέχτηκε μάλιστα να πει και δυο λόγια απ’ το μικρόφωνο, ζητώντας από τον κόσμο να στηρίξει τις ενέργειες της Πρωτοβουλίας και να υπογράψει για την απομάκρυνση του Προξενείου. Στα αξιοσημείωτα ωστόσο θα συγκαταλέξουμε ακόμη την παρουσία κάποιων γνωστών απόστρατων αλλά και εν ενεργεία υψηλόβαθμων του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, καθώς και 4πλήθους ανθρώπων από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους. Βεβαίως όμως – και αν εξαιρεθούν κάποιες απειροελάχιστες περιπτώσεις (όπως π.χ. ο υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Π. Ζαπάρτας, ο τ. βουλευτής Θ.Δημοσχάκης και οι πολιτευτές της ΝΔ και του ΛΑΟΣ Βαμβακερός και Γοδοσίδης αντίστοιχα) – οι πιο …επίσημοι εκπρόσωποι της τοπικής πολιτικής ηγεσίας, παρότι φυσικά προσεκλήθησαν, έλαμψαν (όπως δηλαδή ακριβώς αναμενόταν) δια της …απουσίας τους. Δεν επρόκειτο, βλέπετε, για κάποια τουρκοφιέστα ή άλλη προξενική εκδήλωση, ώστε να σπεύσουν σωρηδόν…

Κλείνοντας αυτήν την πρώτη αναφορά μας στη χτεσινή εκδήλωση (την οποία σύντομα θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε σε βίντεο από την ιστοσελίδα μας), εμείς θα πούμε απλώς ότι ευχαριστούμε θερμά όχι μόνο όλους όσους εργάστηκαν για την προετοιμασία της, αλλά και όσους συμμετείχαν με την απλή έστω παρουσία τους. Και αυτό είναι ίσως πάρα πολύ, όσον αφορά ένα θέμα που ακόμη αποτελεί το μείζον ταμπού για τη θρακική κοινωνία και θάβεται συστηματικά στη σιωπή από τους τοπικούς «καθεστωτικούς» κύκλους. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το ίδιο βράδυ συγκεντρώθηκαν 140 νέες υπογραφές στο κείμενο κατά του τουρκικού Προξενείου, παρότι πολλοί είχαν υπογράψει στο Διαδίκτυο. Εννοείται βέβαια ότι η χτεσινή τεράστια επιτυχία ανοίγει νέες προοπτικές στην Πρωτοβουλία μας, ταυτόχρονα όμως έχουμε και την πλήρη επίγνωση του ότι την επιφορτίζει με ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες. Στις ευθύνες αυτές θα προσπαθήσουμε ν’ ανταποκριθούμε στο εγγύς μέλλον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP