Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

To Πραιτοριανό κράτος στην Τουρκία: Από την Gladio στην Ergenekon

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Οι τελευταίες συλλήψεις στην Τουρκία για τη γνωστή υπόθεση Ergenekon, αποτελούν ένα άλλο κρίκο στην αλυσίδα αποκάλυψης του Τουρκικού παρακράτους. Η πραγματικότητα αυτή, όπως ξετυλίγεται, έρχεται να επιβεβαιώσει τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε τα τελευταία χρόνια ένα μέρος της δυτικής τουρκολογίας για να αναλύσει τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας στη σύγχρονη Τουρκία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο χρησιμοποιήθηκε από πολλούς ερευνητές ο όρος «πραιτοριανό κράτος» για να ερμηνεύσει τη διαπλοκή που δημιούργησε το Τουρκικό κράτος με παρακρατικούς θεσμούς, πάντοτε με τον εθνικιστικό μανδύα, προκειμένου να μπορέσει να ασκεί το ρόλο του ως...Devlet Baba (κράτος πατέρας) και να μπορούν να ασκούν το μονοπώλιο ηγεμονικής ισχύος οι θεσμοί που επιφορτίστηκαν αυθαίρετα να παίζουν αυτό το ρόλο (στρατογραφειοκρατία).
Ο όρος «πραιτοριανό κράτος» εισήχθη για πρώτη φορά στην Πολιτική Επιστήμη από τον αμερικανό καθηγητή Amos Perlmutter το 1974 προκειμένου να προσδιορίσει μία συγκεκριμένη τυπολογία κρατών του Τρίτου Κόσμου. Σύμφωνα με την θεωρητική προσέγγιση αυτή «πραιτοριανό» είναι το κράτος το οποίο αποτελεί όργανο εξουσίας ενός στρατού που η πραγματική του δύναμη ευρίσκεται πίσω από τους πολιτικούς θεσμούς. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για το καθεστώς όπου μια στρατογραφειοκρατεία, η οποία αποτελεί το επίκεντρο του συστήματος υπαγορεύει τους κανόνες συνοχής και επιβίωσης του κράτους. Σε τέτοια καθεστώτα είναι απαραίτητα η ύπαρξη μίας πραιτοριανής κλίκας η οποία δρα υπογείως και αποτελεί προέκταση της πραιτοριανής εξουσίας. Εντός αυτής της κλίκας υπάρχει στρατιωτική δύναμη, η οποία εγγυάται την υπαγόρευση, την καθοδήγηση και τον περιορισμό δράσεων για δυνάμεις που εισέρχονται απειλητικά στο πολιτικό παιγνίδι σε κρίσιμες περιόδους ή εσωτερικεύονται από διάφορους κοινωνικούς δρώντες. Αυτή, η κλίκα στα πραιτοριανά καθεστώτα παίζει το ρόλο του παρακράτους. Στα «πραιτοριανά κράτη» η κοινωνία είναι, εκ των πραγμάτων, διαχωρισμένη από το κράτος, η ύπαρξη του οποίου ανάγεται σε αυτοσκοπό. Τα άτομα και οι θεσμοί που αποτελούν το «πραιτοριανό κράτος» είναι επιφορτισμένα με την αναπαραγωγή του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί και το «πραιτοριανό παρακράτος». Αυτό το θεωρητικό μοντέλο έλκει την προέλευσή του από την ύστερη Ρωμαϊκή περίοδο.
Αρχικά, οι πραιτοριανοί φρουροί (cohors praetoria) συγκροτήθηκαν με σκοπό την προστασία υψηλόβαθμων αξιωματικών. Κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου, οι πραιτοριανοί φρουροί απέκτησαν το δικαίωμα να εισέρχονται ενόπλως στους ιερούς χώρους του ρωμαϊκού κράτους και με αυτό τον τρόπο έγιναν αυτοκρατορικοί φρουροί. Σταδιακώς, απετέλεσαν μία τάξη με δύναμη και επιρροή στην επιλογή δημοσίων πολιτικών και αυτοκρατόρων καθώς επίσης και στις αποφάσεις της Συγκλήτου. Στο τέλος, έφθασαν να ενισχύουν και να υποστηρίζουν εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες υπηρετούσαν περισσότερο τα συμφέροντά τους με αποτέλεσμα να μετασχηματίσουν και να ταυτίσουν το δικό τους συμφέρον με αυτό του κράτους. Αυτός είναι, εν συντομία, ο αρχαϊκός τύπος πραιτοριανής εξουσίας.
Κατά το 19ο αιώνα, ο όρος «πραιτοριανός» χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορίσει τον τύπο του κυρίαρχου πολιτικού σώματος ο οποίος παραβιάζει τις αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αφήνοντας ταυτόχρονα κάποιο πολιτικό χώρο στο κοινοβούλιο να εφαρμόζει τις εξουσίες του. Κυρίως, χρησιμοποιήθηκε από τον Μαρξ για να χαρακτηρίσει το καθεστώς του Ναπολέοντος ΙΙΙ.
Μέσα στον ορισμό του Perlmutter εμπίπτει και το κεμαλικό κράτος. Πιο συγκεκριμένα, η πτυχή που αφορά τη δημιουργία και δράση του τουρκικού παρακράτους και η σχέση της με την πραιτοριανή εξουσία ανιχνεύεται στην εποχή του ψυχρού πολέμου. Η είσοδος της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952 αύξησε τις ανάγκες των αμερικανικών υπηρεσιών για επαρκή μέτρα ασφαλείας στο εσωτερικό της χώρας. Η παρουσία αμερικανικών βάσεων στην Τουρκία, η χορήγηση υψηλής τεχνολογίας αμερικανικών όπλων, η ένταξη των τουρκικών δυνάμεων στον αμυντικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, η ανταλλαγή πληροφοριών καθώς και η χρήση κοινών κωδίκων και συσκευών ασφαλούς επικοινωνίας έθεταν ουσιαστικά προβλήματα ασφαλείας για ολόκληρη τη βορειοατλαντική συμμαχία και εξαρτώντο, σε μεγάλο βαθμό, από την πολιτική σταθερότητα και επιβίωση του κεμαλικού συστήματος, το οποίο εγγυάτο την ομαλή συνέχιση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων. Επιπλέον, η στρατηγική επιλογή της Τουρκίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ κατέστησε, όπως ήταν φυσικό, ακόμη πιο έντονο το σοβιετικό ενδιαφέρον για τη χώρα αυτή, η οποία έγινε στόχος αυξημένων δραστηριοτήτων φιλοσοβιετικών κομμουνιστικών οργανώσεων. Έτσι, το 1952 ιδρύεται από τη Βορειοατλαντική συμμαχία μια ειδική οργάνωση με την ονομασία «Ελεγκτική Επιτροπή Επιστράτευσης». Επρόκειτο για μία γενική υπηρεσία που δημιουργήθηκε στα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και είχε το χαρακτήρα δικτύου Ανορθόδοξου Πολέμου, γνωστής ως GLADIO. Το παρακρατικό αυτό δίκτυο πραγματοποίησε, υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου, σωρεία εγκληματικών ενεργειών σε βάρος πολιτών στην πορεία του ψυχρού πολέμου. Στην Τουρκία, το 1965, η Ελεγκτική Επιτροπή Επιστράτευσης μετωνομάσθη σε «Διεύθυνση Ειδικού Πολέμου» (ΔΕΠ) η οποία υπήχθη στον υπαρχηγό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Σταδιακά, η ΔΕΠ έπαψε να είναι μόνο μία μυστική ειδική στρατιωτική οργάνωση και μετασχηματίστηκε σε οικονομική, πολιτική και πληροφοριακή δύναμη. Έγινε δηλαδή μία άρτια οργανωμένη παρακρατική οργάνωση. Μετά το 1985, οπότε άρχισε να αποδυναμώνεται το δίκτυο GLADIO και διεκόπη η χρηματοδότηση του από τις ΗΠΑ, εθνικοποίησε πλήρως τους στόχους της ενσωματώνοντας ολοκληρωτικά την παραδοσιακή ιστορική πρακτική του κεμαλικού κατεστημένου σχετικά με την αυταρχική αντιμετώπιση των εθνικών μειονοτήτων (Κούρδοι) και των πολιτικών ομάδων που δεν κινούνται στις συντεταγμένες της κεμαλικής ιδεολογίας (ισλαμιστές). Σε αυτό το στάδιο ανιχνεύεται η μετάβαση από την GLADIO στην Ergenekon*.
Όπως αποδεικνύεται, τον τελευταίο χρόνο, με τις διάφορες συλλήψεις στην Τουρκία, η Ergenekon για να επιτύχει τους στόχους της διείσδυσε και οργανώθηκε στα πολιτικά κόμματα, στην υπηρεσία πληροφοριών, στην κρατική ασφάλεια, στο χώρο της Παιδείας, του Τύπου, των θρησκευτικών ιδρυμάτων, και της Δικαιοσύνης. Με υπόγεια δράση επιδιώκει να καθορίσει τις αναγκαίες αναθεωρήσεις νόμων συμπεριλαμβανομένων και του Συντάγματος επιζητώντας να ρυθμίζει τους νόμους ανάλογα με τις δικές τις επιλογές. Αυτή η τεραστία οργάνωση που διείσδυσε και ελέγχει πολλές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές ακόμη και αθλητικές δραστηριότητες της τουρκικής κοινωνίας, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της χρηματοδότησης της ανέπτυξε δραστηριότητες στο χώρο του οικονομικού εγκλήματος (εμπόριο ναρκωτικών, λαθρεμπόριο όπλων, λαθρομετανάστευση κ.λπ.) εντός της Τουρκίας (πρβλ. το σκάνδαλο Σουσουρλούκ το 1996) και της κατεχομένης Κύπρου.
Σύμφωνα με την λογική του τουρκικού «πραιτοριανού κράτους» τα μέλη της οργάνωσης είναι πατριώτες που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ιδέα της διάσωσης και επικράτησης του τουρκικού έθνους. Τα κριτήρια με τα οποία αξιολογείται ο πατριωτισμός τους προσμετρούνται ανάλογα με τις δολιοφθορές και τις δολοφονίες εναντίον των εχθρών του τουρκικού έθνους, είτε κομμουνιστών κατά το παρελθόν είτε Κούρδων και ισλαμιστών σήμερα. Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν δολοφονηθεί χιλιάδες Κούρδοι και δεν προσήχθη κανένας αστυνομικός και κανένας στρατιωτικός σε δίκη για δολοφονία, αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι καθόλου υπερβολικός.
Παρά την προσπάθεια του Ερντογάν για εκσυγχρονισμό, ο οποίος είναι ταυτισμένος με την πολιτική του επιβίωση, ο ρόλος του παρακράτους είναι άμεσα συνυφασμένος με το μέλλον του κεμαλικού «πραιτοριανού κράτους». Το παρακράτος συνεχίζει να παραμένει ένα δίκτυο υπόλογο μόνο στον εαυτό του, ειδικά σε ό,τι αφορά τον σεβασμό της νομιμότητας από τα μέλη του. Ταυτοχρόνως, το παρακράτος είναι συνυφασμένο με τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας που μπορεί να επέλθει μόνο όταν η κεμαλική στρατογραφειοκρατεία σπάσει τον επαναλαμβανόμενο κύκλο αυτοσυντήρησής της.

Read more...

ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ [2]

Όπως αναφέρεται στις ιστοσελίδες των δικτύων CNN Türk, NTV και internethaber, καθώς και στο σημερινό γραπτό Τύπο, ο ταξίαρχος ε.α. Λεβέντ Ερσόζ, που συνελήφθη προ ημερών στην Άγκυρα, τελικά εστάλη στην Κων/πολη για τη διεξαγωγή της ανάκρισής του, αλλά λόγω καρδιακού προβλήματος που αντιμετωπίζει, νοσηλεύεται στην εντατική του νοσοκομείου, όπου μεταφέρθηκε. Όπως δήλωσε η κόρη του Ερσόζ, ο πατέρας της βρίσκεται στην εντατική και σε καταστολή.

Στο μεταξύ συγγενής της οικογένειας, τονίζοντας ότι είναι σοβαρή η κατάσταση του ανωτέρω, επετέθη στους εκπροσώπους του Τύπου.

Η δικηγόρος του ανωτέρω, Γκιουλντέν Γιουβέν, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι ο πελάτης της κατά το παρελθόν είχε υποστεί 3 φορές καρδιακή προσβολή και ότι τις σχετικές ιατρικές γνωματεύσεις τις είχαν καταθέσει στις Αρχές, πριν εκείνος τεθεί υπό κράτηση, χωρίς όμως να ληφθούν υπόψη.

****

Όπως αναφέρεται στις ιστοσελίδες των τηλεοπτικών δικτύων, στο δελτίο του ειδησεογραφικού πρακτορείου Anadolu και στο σημερινό γραπτό Τύπο, από τις έρευνες των Αρχών προέκυψαν βόμβες και σφαίρες σε 5 άλλους νομούς. Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες στη Μερσίνη, στη Σελεύκεια και στο Ικόνιο, βρέθηκαν χειροβομβίδες, στην Κων/πολη βρέθηκαν Καλάσνικοφ και 2 περίστροφα και στα Άδανα και στη Σμύρνη σφαίρες.

****

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του τηλεοπτικού δικτύου CNN Türk, ο τέως Πρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος από το νομό Μαγνησίας, Μπουλέντ Αρίντς, σε συγκέντρωση στην οποία είχε λάβει μέρος για τα γεγονότα της Γάζας, ερωτηθείς από τους δημοσιογράφους σχετικά με την υπόθεση Εργκενεκόν, είπε ότι ορισμένοι συνταξιούχοι πολιτικοί και ε.α. στρατιωτικοί σε συνεργασία μεταξύ τους, όπως προκύπτει, κατέβαλαν προσπάθεια για την ανατροπή με παράνομους τρόπους της κυβέρνησης που επέλεξε ο λαός, και ότι τώρα παρακολουθούμε το τέλος αυτών των προσπαθειών και των αυτουργών τους.

****

Στον Τύπο αναφέρεται ότι ο πρώην δήμαρχος της Κων/πολης Νταλάν, ο οποίος νοσηλεύεται στις ΗΠΑ, ενώ έγινε προ ημερών έρευνα στο σπίτι του στο πλαίσιο της υπόθεσης Εργκενεκόν και συνελήφθη εν συνεχεία ο γιος του αντί του ίδιου, μίλησε για πρώτη φορά και καταφέρθηκε εναντίον του κυβερνώντος κόμματος AKP. Ο Νταλάν αντέδρασε στις κατηγορίες εναντίον του, επειδή είχε τοποθετήσει κάμερες σε προσωπικό του χώρο, πράγμα που δεν απαγορεύεται, λέγοντας ότι τις κάμερες αυτές τις έβαλε για την ασφάλειά του και αργότερα τις είχε αφαιρέσει. Αλλά μετά το θέμα που προέκυψε, θα δώσει και πάλι την εντολή οι κάμερες να τοποθετηθούν εκ νέου. Ο ίδιος διερωτήθηκε αν αποτελεί αδίκημα η τοποθέτησή τους σε προσωπικό χώρο, τότε γιατί αυτές πωλούνται στην αγορά.

Ο Νταλάν, όσον αφορά τον Βελί Κιουτσούκ, είπε ότι τον γνωρίζει με την έννοια ότι τον επισκέφτηκε δύο φορές και του ζήτησε δουλειά για κάποιο συνταγματάρχη ε.α..

Στη συνέχεια, είπε ότι ο ίδιος δεν μιλάει για το κυβερνών κόμμα AKP, αλλά δυστυχώς γνωρίζει περί ενός διεθνούς σχεδίου σχετικού με τη δημιουργία στην Τουρκία θρησκευτικού κράτους.

Ο Νταλάν, ο οποίος είπε ότι η ονομασία του κράτους αυτού στην αγγλική είναι «Soft Islamic Oriantic Democratic Country», εξήγησε ότι αυτό το είχε συζητήσει και με το στρατηγό ε.α. Σενέρ Ερουιγούρ και με άλλους στρατηγούς, καθώς και με προσωπικότητες της πολιτικής.

Ο Νταλάν είπε ότι τελευταία επικρατεί μια ψυχολογική επιχείρηση, ότι έχει κηρυχθεί ένας επίσημος ψυχολογικός πόλεμος και ότι, δυστυχώς, πάνω σε όλους τους ανθρώπους στην Τουρκία επικρατεί ένας εφιάλτης.

****

Η Vatan στις εσωτερικές της σελίδες αναφέρεται στον Μαχίρ Καϊνάκ, πρώην στέλεχος της ΜΙΤ, και γράφει ότι οι δύο μεγάλοι ισχυρισμοί του Καϊνάκ είναι πρώτον, ότι μετά το τελευταίο κύμα συλλήψεων για την υπόθεση Εργκενεκόν δεν θα υπάρξει άλλο, και δεύτερον ότι επήλθε συνεννόηση μεταξύ του κυβερνώντος κόμματος AKP και του στρατού για το καλό της Τουρκίας, σε ό,τι αφορά τη διάλυση της οργάνωσης Εργκενεκόν.

Ο Καϊνάκ είπε, ακόμη, ότι μέχρι σήμερα και οι δύο [κυβέρνηση και στρατός] ήταν στις δύο πλευρές της τραμπάλας. Όμως, τώρα πλέον, υπάρχει συνένωση δύναμης μεταξύ κυβέρνησης και στρατιωτικών και αυτό είναι άκρως σημαντικό.

****

Η Hürriyet στην πρώτη σελίδα της γράφει ότι ο Δ/ντης της Ασφάλειας Αχμέτ Ιχτιγιάρογλου, που ανέκρινε τον Τουντζάι Γκιουνέι, σχετικά με τον Γκιουνέι είπε: «Στη ζωή μου ανέκρινα περίπου 24.000 άτομα. Όμως για πρώτη φορά βλέπω ένα άτομο, το οποίο γνωρίζει κάθε θέμα, και αυτό είναι ο Γκιουνέι. Δεν γνωρίζω πώς εκπαιδεύτηκε για να πει όλα αυτά».




Read more...

Στις Βρυξέλλες ο Ερντογάν επιδιώκοντας να «αναστήσει» την τουρκική υποψηφιότητα

Με δεσμεύσεις ότι οι μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία θα συνεχιστούν δυναμικά και την πεποίθηση ότι το 2009 θα είναι έτος «επανεκκίνησης» των διαπραγματεύσεων έφθασε ο Ταγίπ Ερντογάν στις Βρυξέλλες, στην πρώτη του επίσκεψη από το 2004 όταν η ΕΕ συμφώνησε επίσημα στην έναρξη διαλόγου με την Αγκυρα.
Επιδιώκοντας την προώθηση της «παγωμένης» τουρκικής υποψηφιότητας για ένταξη στην ΕΕ, ο Τούρκος πρωθυπουργός μίλησε κατά την έναρξη της τριήμερης επίσκεψής του στις Βρυξέλλες σε εκδήλωση του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής υπογραμμίζοντας ότι η ένταξη της χώρα του στην ΕΕ είναι βασική προτεραιότητα για την τουρκική κυβέρνηση.
Ο Ταγίπ Ερντογάν αναγνώρισε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι το 2007 και 2008 υπήρξε καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, λόγω των εκλογών και άλλων εσωτερικών θεμάτων στην Τουρκία.
Ωστόσο, ο Τούρκος πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι το 2009 η κατάσταση θα αλλάξει και το μεταρρυθμιστικό έργο θα συνεχιστεί πιο δυναμικά και εξέφρασε την πεποίθηση ότι επί τσεχικής και της ακόλουθης σουηδικής προεδρίας θα υπάρξει «επανεκκίνηση» των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ.
Την περασμένη εβδομάδα ο Ταγίπ Ερντογάν όρισε νέο επικεφαλής της διαπραγματευτικής της ομάδας στις ενταξιακές συνομιλίες με την ΕΕ. Πρόκειται για τον Εγκεμέν Μπαγκίς, πρώην σύμβουλο του Ερντογάν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η τοποθέτησή του έγινε με στόχο να σταλεί μήνυμα στις Βρυξέλλες ότι η ένταξη αποτελεί προτεραιότητα για την Αγκυρα.

Εφημερίδα "Το Βήμα" 19-01-2009

Read more...

Τι κρύβει ο πόλεμος του αερίου

O πόλεμος του αερίου καταδεικνύει ακόμη μία φορά τη φύση της ρωσικής δύναμης: αυταρχική και με αυτοκρατορικές βλέψεις. Από τη μια πλευρά είχαμε τον δυναμικό χειρισμό της θερινής κρίσης με τη Γεωργία και από την άλλη τη χρησιμοποίηση, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, του αερίου ως όπλου κατά της Ουκρανίας.

Δύο πρώην σοβιετικές αποικίες οι οποίες στην επιθυμία τους να χειραφετηθούν, επιδιώκουν την προσάρτησή τους στο ΝΑΤΟ, ενώ την ίδια στιγμή αποτελούν για τους Ρώσους δύο παραδείγματα που προσπαθούν να ξορκίσουν. Η «πορτοκαλί επανάσταση» έχει γίνει η έμμονη ιδέα του Πούτιν. Η ίδια η ουκρανική Δημοκρατία, αν και χαοτική, εξακολουθεί να υπάρχει. Ωστόσο η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή καθώς όλα όσα συμβαίνουν μοιάζουν με τις πρώτες συνέπειες της μάχης μεταξύ του προέδρου Μεντβέντεφ και του πρωθυπουργού Πούτιν. Την ώρα που ο πρώτος αρνείται να εφαρμόσει την τριμερή συμφωνία επί λυσης της κρίσης (Ρωσία- Ουκρανία- ΕΕ) που είχε υπογράψει ο ρώσος πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του παρουσιάζεται στην κοινή γνώμη ανίκανη να αντιμετωπίσει την χρηματοοικονομική κρίση. Στο τέλος, όμως, ο Πούτιν ήταν αυτός που έδωσε εντολή να αρχίσει και πάλι η διοχέτευση του αερίου. Τα πρώτα δείγματα αυτής της σύγκρουσης άρχισαν να διαφαίνονται από την επίθεση κατά της Γεωργίας. Τότε, ο πρόεδρος Σαρκοζί είχε έρθει σε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον ρώσο ομόλογό του, την οποία όμως ο Πούτιν εφάρμοσε με πολυήμερη καθυστέρηση θέλοντας έτσι να καταστήσει φανερό το ποιος είναι το αφεντικό των ενόπλων δυνάμεων. Από την άλλη πλευρά ο Μεντβέντεφ, ο οποίος είχε υποσχεθεί να αποκαταστήσει το κράτος δικαίου, δεν έχει καταφέρει ως σήμερα να απελευθερώσει τον πρώην ολιγάρχη Χοντορκόφσκι ο οποίος εξακολουθεί να σαπίζει στις φυλακές της Σιβηρίας.
Οσο για την Ευρώπη, έχει φτάσει μάλλον η ώρα να βρει τρόπους να αντισταθεί στη στρατηγική διμερούς προσέγγισης που εφαρμόζει η Ρωσία και η οποία έχει ως τώρα σαγηνεύσει την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, την Ιταλία καθώς και τον πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Σρέντερ (πρόεδρο της κοινοπραξίας κατασκευής του αγωγού που θα μεταφέρει αέριο στη Γερμανία παρακάμπτοντας τις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία). Αντί αυτής η Ευρώπη οφείλει να προτάξει μία φωνή και ενιαία ενεργειακή πολιτική που θα αφορά το σύνολο της κοινότητας. Ελλείψει αυτής θα συνεχίσει να ζει στο έλεος της Ρωσίας, των εσωτερικών συγκρούσεών της και της φιλοδοξίας της να ανακτήσει την παλιά λάμψη της.
Οποια όμως και αν είναι τα σχέδια που θα εφαρμόσει η Ευρώπη προκειμένου να περιορίσει την κατανάλωση ενέργειας, η κατανάλωση θα συνεχίσει να αυξάνεται σημαντικά και συνεπώς η Ρωσία θα εξακολουθήσει να αποτελεί έναν από τους προμηθευτές της. Για ορισμένες μάλιστα ευρωπαϊκές χώρες, τον βασικότερο όλων. Ενώ όμως η σταθερότητα αποτελεί κομβικό σημείο για την παροχή αερίου, η κρίση μεταξύ Μόσχας και Κιέβου οδηγεί σε διττό συμπέρασμα. Αφενός στη μη αξιοπιστία της Ρωσίας και αφετέρου στην έλλειψη φερεγγυότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως κοινότητας κρατών. Το γεγονός αυτό οδήγησε τον πρόεδρο της Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο να υψώσει τη φωνή του έναντι της Ρωσίας και της Gazprom, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ίσως υπάρξουν ποινικές διώξεις κατά του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού.
Επανερχόμαστε όμως στη φύση της ρωσικής δύναμης. Ο Πούτιν, πράγματι σε ελάχιστες περιπτώσεις υπακούει σε κανόνες, ιδιαιτέρως δε σε αυτούς της δικαιοσύνης. Για την ώρα, λοιπόν, τα μέσα που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκειμένου να εισακουστεί είναι μηδαμινά. Και θα εξακολουθήσουν να είναι όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν αντιλαμβάνονται το πραγματικό μέγεθος του κινδύνου το οποίο διατρέχουν μελλοντικά οι χώρες τους, σε περίπτωση κατά την οποία οι κυβερνώντες δεν καταφέρουν να διαμορφώσουν κοινή πολιτική και να βρουν τα απαραίτητα μέσα που θα οδηγήσουν σε μια πραγματική ενεργειακή ανεξαρτησία καθώς και να αναπτύξουν έναν συσχετισμό δυνάμεων με τη Ρωσία, τέτοιον που να την υποχρεώνει να λαμβάνει υπόψη και το ευρωπαϊκό συμφέρον. Ωσπου να καταστεί τελικά και η Ρωσία κάποια ημέρα κράτος δικαίου.
Ο κ. Ζαν-Μαρί Κολομπανί είναι ένας από τους εγκυρότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Le Μonde». Το τακτικό, ανά Κυριακή, άρθρο του είναι γραμμένο αποκλειστικά για «Το Βήμα».

Εφημερίδα "Το Βήμα" 18-01-2009

Read more...

Συνεχίζει τις διεθνείς παρεμβάσεις ο Ερντογάν

Θα είναι καλύτερες οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις «σε περίπτωση που εκλείψουν τα στοιχεία της πρόκλησης», δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε ομιλία του στο European Policy Centre στις Βρυξέλλες.
Ερωτηθείς σχετικά με την πορεία των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, ο Ερντογάν είπε πως «εμείς ως κυβέρνηση και επί εποχής δικής μου πρωθυπουργίας, συνεχίσαμε και συνεχίζουμε τις συνομιλίες, πάντα με καλές προθέσεις, τόσο με τον κ. Καραμανλή όσο και με τους κ. Παπανδρέου και Σημίτη» και υπογράμμισε επίσης ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκτός από τις επαφές υψηλού επιπέδου, συνεχίστηκαν και οι επί μέρους επαφές σε τομείς όπως η οικονομία και η άμυνα.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός είπε «βεβαίως παρόλα αυτά, οι σχέσεις δεν είναι στο επιθυμητό επίπεδο. Θα πρέπει να μην ''κολλάμε'' σε απλά πράγματα. Πιστεύω ότι τα στοιχεία της πρόκλησης έφεραν τις σχέσεις στο σημείο αυτό. Αν εκλείψουν τα στοιχεία της πρόκλησης, οι σχέσεις θα είναι σε καλύτερο σημείο».

Να σεβαστούν τη νίκη της Χαμάς
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να σεβαστεί την εκλογική επιτυχία της Χαμάς και να μην επιδιώκει την περιθωριοποίησή της, ύστερα από την κατάπαυση του πυρός που έχει κηρυχθεί τόσο από το Ισραήλ, όσο και από την παλαιστινιακή οργάνωση.
«Δεν πρέπει να τους οδηγήσουμε σε αδιέξοδο, διότι έτσι το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η ενίσχυση του εξτρεμισμού», δήλωσε σε συνέδριο που διοργανώθηκε στις Βρυξέλλες από το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πολιτικής.
Υπενθυμίζοντας ότι η Χαμάς είχε εντυπωσιακά εκλογικά αποτελέσματα στη Λωρίδα της Γάζας το 2007, εκτίμησε ότι «εάν θέλουμε να προωθήσουμε τη δημοκρατία στην περιοχή αυτή, θα πρέπει να σεβαστούμε την απόφαση των ανθρώπων που ψήφισαν».
«Θέλουμε μία πραγματική δημοκρατία ή μία κάλπικη δημοκρατία; Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε υπέρ της δημοκρατίας, αλλά την ίδια στιγμή δεν σεβόμαστε την επιλογή των ψηφοφόρων», πρόσθεσε ο κ. Ερντογάν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και οι ΗΠΑ θεωρούν την παλαιστινιακή οργάνωση ως τρομοκρατική και αρνούνται να έχουν επαφές μαζί της εάν δεν αναγνωρίσει το Ισραήλ και δεν αποκηρύξει τη βία.
Ο κ. Ερντογάν παραδέχθηκε ότι και το δικό του κόμμα είχε πέσει στην αρχή θύμα παρόμοιων προκαταλήψεων, αλλά θεωρεί τώρα ότι πρέπει να δοθεί χρόνος στη Χαμάς για να αποδείξει τι μπορεί να κάνει για να καλυτερεύσει τη ζωή των Παλαιστινίων. Αν αποτύχει σ' αυτό, θα ηττηθεί στις κάλπες, διαβεβαίωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Read more...

Στις Βρυξέλλες ο Ερντογάν επιδιώκοντας να «αναστήσει» την τουρκική υποψηφιότητα


Με δεσμεύσεις ότι οι μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία θα συνεχιστούν δυναμικά και την πεποίθηση ότι το 2009 θα είναι έτος «επανεκκίνησης» των διαπραγματεύσεων έφθασε ο Ταγίπ Ερντογάν στις Βρυξέλλες, στην πρώτη του επίσκεψη από το 2004 όταν η ΕΕ συμφώνησε επίσημα στην έναρξη διαλόγου με την Αγκυρα.
Επιδιώκοντας την προώθηση της «παγωμένης» τουρκικής υποψηφιότητας για ένταξη στην ΕΕ, ο Τούρκος πρωθυπουργός μίλησε κατά την έναρξη της τριήμερης επίσκεψής του στις Βρυξέλλες σε εκδήλωση του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής υπογραμμίζοντας ότι η ένταξη της χώρα του στην ΕΕ είναι βασική προτεραιότητα για την τουρκική κυβέρνηση.
Ο Ταγίπ Ερντογάν αναγνώρισε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι το 2007 και 2008 υπήρξε καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, λόγω των εκλογών και άλλων εσωτερικών θεμάτων στην Τουρκία.
Ωστόσο, ο Τούρκος πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι το 2009 η κατάσταση θα αλλάξει και το μεταρρυθμιστικό έργο θα συνεχιστεί πιο δυναμικά και εξέφρασε την πεποίθηση ότι επί τσεχικής και της ακόλουθης σουηδικής προεδρίας θα υπάρξει «επανεκκίνηση» των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ.
Την περασμένη εβδομάδα ο Ταγίπ Ερντογάν όρισε νέο επικεφαλής της διαπραγματευτικής της ομάδας στις ενταξιακές συνομιλίες με την ΕΕ. Πρόκειται για τον Εγκεμέν Μπαγκίς, πρώην σύμβουλο του Ερντογάν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η τοποθέτησή του έγινε με στόχο να σταλεί μήνυμα στις Βρυξέλλες ότι η ένταξη αποτελεί προτεραιότητα για την Αγκυρα.

Εφημερίδα "Το Βήμα" 19-01-2009

Read more...

ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ...

Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ’Δημοτικού εξυμνεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπαίδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία -και ξεχνάει το κρυφό σχολειό- το αντίστοιχο εγχειρίδιο της γείτονας διδάσκει στους Τούρκους μαθητές ότι:

-Σελίδα19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή».
-Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». (!!!)
-Σελίδα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».
-Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας. Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».


Αυτά και άλλα πολλά αλιεύει κάποιος από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του βιβλίου Ιστορίας (έκδοση 1996) το οποίο διδάσκεται σήμερα συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού σχολείου οκταετούς υποχρεωτικής φοίτησης. Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται τα «Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (EgeDenizinde TurkHaklari) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη γείτονα το 1955 με την υπογραφή του Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά.

Βάση των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας, όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου-μεταξύ αυτών και ο ελληνικός-ήταν τουρκικής προέλευσης! Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωικές, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο.

Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα
μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού», του «μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»!

Ακόμη πιο προχωρημένη είναι η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ (Turk Yunaniliskilerivefiliki eteria) όπου περιλαμβάνονται αλλόκοτοι ισχυρισμοί όπως ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο, ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το…2480 π.χ. και ότι ο Δημόκριτος, Ηρόδοτος, Ιπποκράτης, Πυθαγόρας και Όμηρος ήταν όλοι τους τουρκικής καταγωγής. Η εργασία του εγκρίθηκε απ’ το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΟ ΘΕΜΑ - Νίκος Χειλαδάκης

και αναδημοσίευση από apneagr.blogspot.com

strategy-geopolitics


Read more...

Τουρκία: Η επιβεβαίωση του πραιτωριανού κράτους


Χρήστος Ιακώβου

Οι τελευταίες συλλήψεις στην Τουρκία για τη γνωστή υπόθεση Εργκενεκόν, αποτελούν έναν άλλο κρίκο στην αλυσίδα αποκάλυψης του τουρκικού παρακράτους. Η πραγματικότητα αυτή, όπως ξετυλίγεται, έρχεται να επιβεβαιώσει τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε τα τελευταία χρόνια ένα μέρος της δυτικής τουρκολογίας, για να αναλύσει τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας στη σύγχρονη Τουρκία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο χρησιμοποιήθηκε από πολλούς ερευνητές ο όρος "πραιτωριανό κράτος" για να ερμηνεύσει τη διαπλοκή που δημιούργησε το τουρκικό κράτος με παρακρατικούς θεσμούς, πάντοτε με τον εθνικιστικό μανδύα, προκειμένου να μπορέσει να ασκεί το ρόλο του ως Devlet Baba (κράτος πατέρας) και να μπορούν να ασκούν το μονοπώλιο ηγεμονικής ισχύος οι θεσμοί που επιφορτίστηκαν αυθαίρετα να παίζουν αυτό το ρόλο (στρατογραφειοκρατία). Ο όρος "πραιτωριανό κράτος" εισήχθη για πρώτη φορά στην Πολιτική Επιστήμη από τον Αμερικανό καθηγητή Amos Perlmutter το 1974 (Egypt, The Praetorian State), προκειμένου να προσδιορίσει μία συγκεκριμένη τυπολογία κρατών του Τρίτου Κόσμου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρητική προσέγγιση, "πραιτωριανό" είναι το κράτος το οποίο αποτελεί όργανο εξουσίας ενός στρατού, που η πραγματική του δύναμη ευρίσκεται πίσω από τους πολιτικούς θεσμούς. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για το καθεστώς όπου μια στρατογραφειοκρατία, η οποία αποτελεί το επίκεντρο του συστήματος, υπαγορεύει τους κανόνες συνοχής και επιβίωσης του κράτους. Σε τέτοια καθεστώτα είναι απαραίτητη η ύπαρξη μίας πραιτωριανής κλίκας, η οποία δρα υπογείως και αποτελεί προέκταση της πραιτοριανής εξουσίας. Εντός αυτής της κλίκας υπάρχει στρατιωτική δύναμη, η οποία εγγυάται την υπαγόρευση, την καθοδήγηση και τον περιορισμό δράσεων για δυνάμεις που εισέρχονται απειλητικά στο πολιτικό παιγνίδι σε κρίσιμες περιόδους ή εσωτερικεύονται από διάφορους κοινωνικούς δρώντες. Αυτή η κλίκα στα πραιτωριανά καθεστώτα παίζει το ρόλο του παρακράτους. Στα "πραιτωριανά κράτη" η κοινωνία είναι, εκ των πραγμάτων, διαχωρισμένη από το κράτος, η ύπαρξη του οποίου ανάγεται σε αυτοσκοπό. Τα άτομα και οι θεσμοί που αποτελούν το "πραιτωριανό κράτος" είναι επιφορτισμένα με την αναπαραγωγή του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί και το "πραιτωριανό παρακράτος". Αυτό το θεωρητικό μοντέλο έλκει την προέλευσή του από την ύστερη Ρωμαϊκή Περίοδο.

Αρχικά, οι πραιτωριανοί φρουροί (cohors praetoria) συγκροτήθηκαν με σκοπό την προστασία υψηλόβαθμων αξιωματικών. Κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου, οι πραιτωριανοί φρουροί απέκτησαν το δικαίωμα να εισέρχονται ενόπλως στους ιερούς χώρους του ρωμαϊκού κράτους και με αυτό τον τρόπο έγιναν αυτοκρατορικοί φρουροί. Σταδιακώς, απετέλεσαν μία τάξη με δύναμη και επιρροή στην επιλογή δημοσίων πολιτικών και αυτοκρατόρων, καθώς επίσης και στις αποφάσεις της Συγκλήτου. Στο τέλος, έφθασαν να ενισχύουν και να υποστηρίζουν εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες υπηρετούσαν περισσότερο τα συμφέροντά τους, με αποτέλεσμα να μετασχηματίσουν και να ταυτίσουν το δικό τους συμφέρον με αυτό του κράτους. Αυτός είναι, εν συντομία, ο αρχαϊκός τύπος πραιτωριανής εξουσίας.
Μέσα στον ορισμό του Perlmutter εμπίπτει και το κεμαλικό κράτος. Πιο συγκεκριμένα, η πτυχή που αφορά τη γένεση και δράση του τουρκικού παρακράτους και η σχέση με την πραιτωριανή εξουσία ανιχνεύεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Η είσοδος της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952 αύξησε τις ανάγκες των αμερικανικών υπηρεσιών για επαρκή μέτρα ασφαλείας στο εσωτερικό της χώρας. Έτσι, το 1952 ιδρύεται από τη Βορειοατλαντική Συμμαχία μια ειδική οργάνωση με την ονομασία "Ελεγκτική Επιτροπή Επιστράτευσης". Επρόκειτο για μία γενική υπηρεσία που δημιουργήθηκε στα κράτη- μέλη του ΝΑΤΟ και είχε το χαρακτήρα Δικτύου Ανορθόδοξου Πολέμου, γνωστής ως GLADIO. Το παρακρατικό αυτό δίκτυο πραγματοποίησε, υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης του κομουνιστικού κινδύνου, σωρεία εγκληματικών ενεργειών σε βάρος πολιτών στην πορεία του Ψυχρού Πολέμου. Στην Τουρκία, το 1965, η Ελεγκτική Επιτροπή Επιστράτευσης μετονομάσθηκε σε "Διεύθυνση Ειδικού Πολέμου" (ΔΕΠ), η οποία υπήχθη στον υπαρχηγό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Όπως αποδεικνύεται, τον τελευταίο χρόνο, με τις διάφορες συλλήψεις στην Τουρκία, η Εργκενεγκόν για να επιτύχει τους στόχους της διείσδυσε και οργανώθηκε στα πολιτικά κόμματα, στην υπηρεσία πληροφοριών, στην κρατική ασφάλεια, στο χώρο της Παιδείας, του Τύπου, των θρησκευτικών ιδρυμάτων, και της Δικαιοσύνης. Με υπόγεια δράση επιδιώκει να καθορίσει τις αναγκαίες αναθεωρήσεις νόμων, συμπεριλαμβανομένων και του Συντάγματος, επιζητώντας να ρυθμίζει τους νόμους ανάλογα με τις δικές τις επιλογές. Αυτή η τεραστία οργάνωση που διείσδυσε και ελέγχει πολλές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές, ακόμη και αθλητικές δραστηριότητες της τουρκικής κοινωνίας, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της χρηματοδότησής της ανέπτυξε δραστηριότητες στο χώρο του οικονομικού εγκλήματος (εμπόριο ναρκωτικών, λαθρεμπόριο όπλων, λαθρομετανάστευση κ.τ.λ.) εντός της Τουρκίας (πρβλ. το σκάνδαλο Σουσουρλούκ το 1996) και της κατεχομένης Κύπρου.
Παρά την προσπάθεια του Ερντογάν για εκσυγχρονισμό, ο οποίος είναι ταυτισμένος με την πολιτική του επιβίωση, ο ρόλος του παρακράτους είναι άμεσα συνυφασμένος με το μέλλον του κεμαλικού "πραιτωριανού κράτους". Το πραιτωριανό κράτος είναι συνυφασμένο με τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, που μπορεί να επέλθει μόνο όταν η κεμαλική στρατογραφειοκρατία σπάσει τον επαναλαμβανόμενο κύκλο αυτοσυντήρησής της.

Read more...

Πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να εξουδετερώσει τα γεωπολιτικά της μειονεκτήματα στην περίπτωση ενός πολέμου με την Τουρκία;


Η έκταση της τουρκικής επικράτειας είναι εξαπλάσια από την ελληνική και συνιστά σχεδόν εξ ολοκλήρου (δηλαδή με εξαίρεση το μικρό ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας) χώρο συμπαγή και ολότμητο, ενώ ο ελληνικός χώρος (και μάλιστα η κρίσιμη ως θέατρο πολέμου περιοχή ολόκληρου του Αιγαίου καθώς και η βόρεια Ελλάδα από τον Εβρο μέχρι τη Θεσσαλονίκη) αποτελείται από κατεσπαρμένα και μεμονωμένα εδάφη (νησιά) ή στενές λωρίδες. Το στρατηγικό πλεονέκτημα που δίνει η τέτοια κατανομή του χώρου στην τουρκική πλευρά είναι προφανές. Ο κατακερματισμένος ελληνικός χώρος μπορεί να καταληφθεί και να κρατηθεί κατά τμήματα, ακόμα και πολύ μικρά· ο εχθρός δεν είναι υποχρεωμένος να εμπλακεί στην πολεμική περιπέτεια κατάληψης ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας προκειμένου ν' αποσπάσει ένα τμήμα της, όποιο θέλει ή εν πάση περιπτώσει όποιο μπορεί· αφού καταλάβει ένα τμήμα, έχει τη δυνατότητα, εφ' όσον υπερέχει στρατιωτικά, να εδραιώσει την καινούργια κατάσταση, δημιουργώντας σε σχετικά σύντομο διάστημα τετελεσμένα γεγονότα. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα (με ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) να αποσπάσει από τον μεγάλο και συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι χωρίς να περιπλακεί, mutatis mutandis, στο τραγικό δίλημμα του 1922.

Πώς μπορεί η Ελλάδα να εξουδετερώσει, σε περίπτωση πολέμου, τα σοβαρά γεωγραφικά της μειονεκτήματα; Θα επισημάνουμε τέσσερα σημεία. Ας αρχίσουμε από το ζήτημα των πιθανών εδαφικών απωλειών και κερδών, καθώς μου φαίνεται προφανές ότι η τουρκική πλευρά θα συνδέσει την αιτιολόγηση και τη διεξαγωγή του πολέμου εκ μέρους της με εδαφικές διεκδικήσεις. Αν αυτό ευσταθεί, τότε η ελληνική πλευρά θα έκανε πολύ άσχημα να περιορισθεί στην υπεράσπιση των προσβαλλομένων εδαφών της. Αν αυτά ήσαν περισσότερα του ενός και αν δεν ήταν δυνατή η επιτυχής υπεράσπιση όλων τους, τότε οι Τούρκοι θα είχαν στο τέλος ένα καθαρό κέρδος, έστω και αν αυτό ήταν μικρό ή εκ των υστέρων φαινόταν «δυσανάλογο» (η έννοια είναι βέβαια σχετική) προς τις αντίστοιχες θυσίες. Γι' αυτόν τον λόγο η ελληνική πλευρά πρέπει κατά το δυνατόν να επιδιώξει αυτοτελή εδαφικά κέρδη, είτε ως αντιστάθμισμα για μόνιμες δικές της απώλειες είτε ως πιθανό αντάλλαγμα σε μεταγενέστερες διαπραγματεύσεις. Το πού πρέπει να αναζητηθούν τα κέρδη αυτά, με δεδομένο τον κατά βάση συμπαγή και ολότμητο χαρακτήρα του τουρκικού εθνικού χώρου, μας το δείχνει μια γρήγορη επισκόπηση των τριών πιθανών θεάτρων του πολέμου: της Θράκης, του Αιγαίου και της Κύπρου. Στη Θράκη, ή μάλλον στον Εβρο, η πυκνή συγκέντρωση στρατευμάτων και από τις δύο πλευρές σημαίνει ότι όποιος καταφέρει να διασπάσει πρώτος τις αντίπαλες γραμμές θα έχει τη δυνατότητα να αποκόψει αμέσως, μ' έναν κυκλωτικό ελιγμό σχεδόν επί τόπου, μεγάλες εχθρικές μονάδες. Ομως αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος, για τον οποίο οι ελληνικές δυνάμεις θα πρέπει εξ αρχής να επιδιώξουν με κάθε θυσία (και η πυκνή συγκέντρωση θα απαιτήσει κατά πάσα πιθανότητα σοβαρές θυσίες) τη διάσπαση του εχθρικού μετώπου και να μην αρκεσθούν σε μιαν παθητική άμυνα. Μια γρήγορη προέλαση τεθωρακισμένων μονάδων στην Ανατολική Θράκη, την οποία ευνοεί το πεδινό έδαφος και οι περιορισμένες αποστάσεις, θα μπορούσε να αποφέρει στην Ελλάδα το σημαντικότερο πιθανό αντίβαρο απέναντι σε οποιεσδήποτε εδαφικές απώλειες σε άλλες περιοχές. Πράγματι, πουθενά αλλού εκτός από τη Θράκη η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα αξιόλογης κατάκτησης εδαφών, οσοδήποτε περιορισμένη κι αν κρίνει κανείς αυτή τη δυνατότητα· πάντως υπάρχει, κι αφού είναι η μόνη πρέπει να αξιοποιηθεί στο έπακρο και με συνέπεια. Στο θέατρο του Αιγαίου, καθώς είπαμε, δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια δημιουργίας προγεφυρωμάτων στη μικρασιατική ακτή, έστω κι αν τα προγεφυρώματα αυτά θα μπορούσαν να κρατηθούν για λίγο· η μόνη ενέργεια, η οποία θα μπορούσε ν' αποφέρει εδώ εδαφικά οφέλη, θα ήταν μια κατάληψη της Ιμβρου και της Τενέδου, υπό την προϋπόθεση ότι το ελληνικό ναυτικό θα ήταν σε θέση να την καλύψει (την αεροπορική κάλυψη τη θεωρούμε θεμελιώδη και αυτονόητη τόσο σε μιαν απόβαση στα νησιά όσο και σε μιαν προέλαση στη Θράκη· όμως το πρόβλημα της κυριαρχίας στον εναέριο χώρο είναι τόσο κρίσιμο, ώστε θα μιλήσουμε γι' αυτό χωριστά). Τέλος, στην Κύπρο η ελληνική πλευρά πολύ λίγα πράγματα έχει να περιμένει. Και αν μπορέσει να υπερασπίσει κάτι, αυτό θα είναι δυνατόν μονάχα εάν ο κυπριακός πληθυσμός στο σύνολό του φανεί διατεθειμένος να πολεμήσει, αν χρειαστεί, με νύχια και με δόντια. Αυτό δυστυχώς, δεν έγινε το 1974, όταν είδαμε βέβαια την τραγωδία των Κυπρίων, αλλά δεν είδαμε μιαν επίμονη παλλαϊκή αντίσταση μέχρις εσχάτων. Ομως τούτη τη φορά δεν υπάρχει νότος για να καταφύγει κανείς. Υπάρχει μόνον η θάλασσα.


Το δεύτερο σημείο, που επιθυμούμε να υπογραμμίσουμε, είναι η ανάγκη συγκέντρωσης των δυνάμεων. Ο γεωγραφικός κατακερματισμός του ελληνικού χώρου γεννά εύκολα τον πειρασμό αντίστοιχου κατακερματισμού των ενόπλων δυνάμεων, έτσι ώστε να επιτευχθεί η κατά το δυνατόν πληρέστερη κάλυψή του. Ο πειρασμός αυτός μπορεί να αποβεί θανάσιμος, άλλωστε και ο σκοπός είναι καθ' εαυτόν ουτοπικός. Η αριθμητική υπεροχή της τουρκικής πλευράς και το πλήθος των πιθανών στόχων της τής δίνει εξ αντικειμένου ορισμένα περιθώρια επιλογής και εκτέλεσης παραπλανητικών αποβατικών και άλλων κινήσεων με σκοπό να ενταθεί ο έτσι κι αλλιώς υπαρκτός ελληνικός πειρασμός του κατακερματισμού των δυνάμεων. Αντίστοιχα μεγάλη επαγρύπνηση και διαίσθηση απαιτείται από την πλευρά της ελληνικής ηγεσίας, η οποία θα πρέπει να ξεκόψει εξ αρχής από την αντίληψη ότι είναι δυνατή η ίση προστασία των πάντων, θα πρέπει επίσης, λόγω της αριθμητικής μειονεξίας και της απόλυτης αναγκαιότητας αεροπορικής παρουσίας σε όλα τα καίρια επιχειρησιακά σημεία, να θέσει σε δευτερεύουσα και τριτεύουσα μοίρα την προάσπιση πόλεων και αμάχων πληθυσμών και να επικεντρώσει τα διαθέσιμά της όχι στην κάλυψη χώρου, αλλά αποκλειστικά στη συντριβή του κύριου όγκου των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, εκεί όπου αυτές θα ρίξουν το βάρος τους και ει δυνατόν πριν προλάβουν να αναπτυχθούν πλήρως. Προκειμένου να εκπληρωθεί ο υπέρτατος αυτός σκοπός ίσως χρειασθεί να διακινδυνεύσει ο αριθμητικά υποδεέστερος την απώλεια εδαφών ή και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων με ανοιχτά τα πλευρά του, πράγμα που θα πρέπει ν' αναπληρώνει με ευελιξία και ταχύτητα. Ομως η τελική έκβαση θα κριθεί με βάση τα όσα θα γίνουν στο επίπεδο εκείνο που άπτεται της ίδιας της ουσίας του πολέμου. Πόλεμος σημαίνει πρωταρχικά επιδίωξη συντριβής των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, απ' αυτήν εξαρτώνται κι απ' αυτήν απορρέουν όλα τα άλλα. Και εάν αυτή επιτευχθεί, τότε αναπληρώνονται αργά ή γρήγορα όλα, όσα θυσίασε κανείς θέλοντας να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του την αποφασιστική στιγμή στο αποφασιστικό σημείο.
Κατά τρίτον λόγο, η ελληνική πλευρά δεν θα μπορέσει να αντισταθμίσει τα γεωγραφικά της μειονεκτήματα έναντι της τουρκικής αν δεν καλύπτει με ικανή δύναμη πυρός το σύνολο της τουρκικής επικράτειας και όχι απλώς τα θέατρα του πολέμου και περιορισμένο βάθος του χώρου γύρω τους. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί. Το μικρό βάθος του ελληνικού χώρου δίνει στην τουρκική πλευρά τη δυνατότητα να πλήξει ολόκληρη την επιφάνειά του με όπλα μικρότερου βεληνεκούς (ήδη η Τουρκία αποκτά αμερικανικούς πυραύλους ATACMS με βεληνεκές 120-300 χλμ.) καθώς και με αεροπλάνα που διαθέτουν μικρότερη ωφέλιμη ακτίνα δράσεως από τα ελληνικά. Αλλά και αντίστροφα: το συγκριτικά μεγάλο βάθος του τουρκικού χώρου επιτρέπει να αποσυρθούν στο εσωτερικό του, δηλαδή πέρα από την εμβέλεια της ελληνικής δύναμης πυρός, όπλα μεγαλυτέρου βεληνεκούς (η Τουρκία έφτασε να συζητεί ακόμα και με την Κίνα την αγορά πυραύλων εδάφους - εδάφους μεγάλου βεληνεκούς) καθώς και αεροπλάνα με μεγαλύτερη ωφέλιμη ακτίνα δράσεως· ας σημειωθεί ότι τα τουρκικά αεροπλάνα μπορούν, ξεκινώντας από τα μακρινότερα ως προς εμάς αεροδρόμια της Ανατολίας (Μπάτμαν, Ερζουρούμ), να ανεφοδιάζονται στον αέρα όσο ακόμα βρίσκονται μέσα στον τουρκικό εναέριο χώρο και να εκτελούν έτσι αποστολές μέσα στην ελληνική επικράτεια σα να είχαν απογειωθεί από αεροδρόμια των μικρασιατικών παραλίων. Ετσι, σε περίπτωση σύρραξης, η ελληνική πλευρά, ακόμα κι αν θα επιθυμούσε να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο με ένα προληπτικό χτύπημα, δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα έβρισκε τον κορμό των αεροπορικών δυνάμεων στα πλησιέστερα αεροδρόμια. Το κρίσιμο τούτο πρόβλημα λύνεται μόνον με πυραυλικά συστήματα κατάλληλου βεληνεκούς και με ουσιώδεις δυνατότητες ανεφοδιασμού των ελληνικών αεροπλάνων στον αέρα (π.χ. μεταξύ Κρήτης και Κύπρου). Τα πράγματα θα ήσαν πολύ απλούστερα, εννοείται, αν η Ελλάδα και η Κύπρος δεν ήσαν κράτη με de facto μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα, αν δηλαδή οι αποφάσεις τους δεν εξαρτιούνταν ούτε άμεσα ούτε έμμεσα από το τι ανέχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες και το τι θεωρεί ως casus belli η Τουρκία. Στην περίπτωση αυτή, η κυρίαρχη κυπριακή κυβέρνηση θα καλούσε την κυρίαρχη ελληνική κυβέρνηση να εγκαταστήσει αεροπορικές δυνάμεις στο έδαφός της, οι οποίες θα μπορούσαν να πλήξουν άμεσα την καρδιά και τα νώτα της τουρκικής επικράτειας. Στο κάτω - κάτω η Ελλάδα είναι εξ ίσου εγγυήτρια Δύναμη του κυπριακού κράτους και επομένως έχει τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα με την Τουρκία να εγκαταστήσει εκεί τις ένοπλες δυνάμεις της. Αλλά τέτοιες παλικαριές ούτε καν να τις ονειρευθεί δεν τολμά όποιος είναι υποχρεωμένος να επαιτήσει το τελευταίο ανταλλακτικό και την τελευταία βίδα.

Τέταρτο και τελευταίο, μπροστά στη γενικότερη πλεονεκτική θέση της Τουρκίας η ελληνική πλευρά δεν θα είχε σοβαρές πιθανότητες στρατιωτικής νίκης αν δεν έβρισκε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να καταφέρει το πρώτο (μαζικό) πλήγμα, αιφνιδιάζοντας τον εχθρό. Το πρώτο πλήγμα το επιβάλλει σήμερα όχι κάποια «πολεμοχαρής» διάθεση, αλλά η λογική των σύγχρονων οπλικών συστημάτων: η λογική του μέσου αυτονομείται, όπως αναφέραμε στις εισαγωγικές μας παρατηρήσεις, και προσδιορίζει ουσιωδώς τον προσανατολισμό της πολεμικής στρατηγικής. Αν η ελληνική πλευρά, λέγοντας «αμυντικό δόγμα», εννοεί ότι, φοβούμενη μήπως εκτεθεί στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και των συμμάχων, προτίθεται σε οποιαδήποτε περίπτωση (γενικού) πολέμου να αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το πλεονέκτημα του πρώτου (μαζικού) πλήγματος στον εχθρό, τότε έχει κατά πάσα πιθανότητα υπογράψει μόνη της και εκ προοιμίου την καταδίκη της. Με δεδομένη την τουρκική υπεροπλία και τη γενικότερη τουρκική γεωπολιτική υπεροχή ένα (μαζικό) πρώτο πλήγμα εξ ανατολών θα παραλύσει τεχνικά, αλλά και ψυχολογικά την ελληνική πλευρά. Σε παλαιότερους πολέμους, διεξαγόμενους στην ξηρά, μπορούσε ενδεχομένως να αφεθεί στον εχθρό η επιθετική πρωτοβουλία ως ότου εξαντλήσει τις δυνάμεις του. Ομως αυτό προϋπέθετε ότι ο αμυνόμενος κατείχε θέσεις φυσικά ή τεχνητά οχυρές που του επέτρεπαν να κρατήσει τις δικές του δυνάμεις σχετικά αλώβητες ώσπου να περάσει στην αντεπίθεση. Σήμερα, η δύναμη και το βεληνεκές του πυρός από κάθε κατεύθυνση προς κάθε κατεύθυνση και η μετάθεση του πολεμικού κέντρου βάρους από την ξηρά στον αέρα ακυρώνει αυτήν την προϋπόθεση· δεν υπάρχουν πια κρυψώνες για τις ένοπλες δυνάμεις, και το (μαζικό) πρώτο πλήγμα αποσκοπεί ακριβώς στην εξουδετέρωση των μέσων μιας αντεπίθεσης σε ευρεία κλίμακα. Οι ίδιοι αυτοί τεχνικοί παράγοντες καθιστούν τον χρόνο αποφασιστικό μέγεθος, με άλλα λόγια προσδίδουν στην εναρκτήρια φάση του πολέμου καθοριστική σημασία· ό,τι δεν κερδίζεται ή ό,τι χάνεται στη φάση αυτή είναι δυσκολότατο ν' αποκτηθεί ή να αναπληρωθεί κατόπιν. Γι' αυτό και το πρώτο πλήγμα, το οποίο εγκαινιάζει την καθοριστική εναρκτήρια φάση του πολέμου, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μαζικότερο και καιριότερο. Πρώτο πλήγμα, με τη στρατηγική σημασία του όρου, δεν είναι ο πρώτος τυχόν πυροβολισμός που πέφτει κατά το πρώτο «θερμό επεισόδιο» μιας πολεμικής αντιπαράθεσης· είναι μια συντονισμένη και ακαριαία ενέργεια όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων προς εκμηδένιση των ζωτικών σημείων του εχθρικού πολεμικού δυναμικού, ιδίως όσων εμφανίζονται κρίσιμα μέσα στη δεδομένη συγκυρία. Μπορεί να καταφερθεί στο πλαίσιο της κλιμάκωσης ενός τοπικού «θερμού επεισοδίου», αλλά και πολύ νωρίτερα ακόμα, όταν δηλαδή διαπιστωθεί ότι επίκειται έτσι κι αλλιώς εχθρική επίθεση· το επιτελικό σχέδιο του πρώτου πλήγματος πρέπει λοιπόν να βρίσκεται στο συρτάρι ήδη από καιρό ειρήνης, χωρίς αυτό να σημαίνει καθόλου ότι όποιος το έχει καταστρώσει και όποιος θα το εφαρμόσει είναι αναγκαία ο επιτιθέμενος με την ιστορική και πολιτική έννοια του όρου. Καθώς το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας μακροπρόθεσμα ενισχύεται, ενώ της Ελλάδας μακροπρόθεσμα συρρικνώνεται, ο επιτιθέμενος με την ιστορική και την πολιτική έννοια δεν μπορεί να είναι άλλος από την Τουρκία· ανεξάρτητα από εθνικές μυθολογίες, το γεγονός τούτο δεν έχει καμμία σχέση με ηθικές ή φυλετικές ιδιότητες, αλλά οφείλεται στη διαμόρφωση του συσχετισμού των δυνάμεων, και τα πράγματα θα αντιστρέφονταν αν αντιστρεφόταν και ο συσχετισμός των δυνάμεων. Αλλά όποιος, θέλοντας και μη, υιοθετεί αμυντική στρατηγική στο ιστορικό και στο πολιτικό επίπεδο, δεν είναι γι' αυτόν και μόνον τον λόγο υποχρεωμένος να υιοθετήσει αμυντική στρατηγική στο στρατιωτικό επίπεδο. Τα δύο επίπεδα δεν πρέπει να συγχέονται κατά κανένα τρόπο. Αλλο είναι η άμυνα ως ιστορικοπολιτικός σκοπός και άλλο η άμυνα ως στρατιωτικό μέσο, άλλο ο αμυντικός χαρακτήρας ενός πολέμου και άλλο η αμυντική διεξαγωγή ενός πολέμου. Αλλωστε από στρατιωτική άποψη η καθαρά αμυντική διεξαγωγή πολέμου στερείται νοήματος και είναι πρακτικά αδύνατη. Αν την παίρναμε στα σοβαρά, θα σήμαινε ότι ο επιτιθέμενος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ατιμώρητα, διατρέχοντας απλώς τον κίνδυνο να επανέλθει στην αρχική του θέση και να προετοιμασθεί για να ξαναδοκιμάσει. Καμμιά άμυνα δεν είναι τελεσφόρα, αν δεν εμπεριέχει μια δραστική τιμωρία του επιτιθέμενου, όμως η τιμωρία αυτή δεν μπορεί παρά να συνίσταται σε πράξεις, οι οποίες, αν ιδωθούν μεμονωμένα, χαρακτηρίζονται από την ισχυρή παρουσία επιθετικών στοιχείων: ο αμυνόμενος πυροβολεί με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιον σκοπό όπως και ο επιτιθέμενος.

Διαβάστε: Παναγιώτη Κονδύλη, Θεωρία του Πολέμου, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1997.

Πηγή: http://strategy-geopolitics.blogspot.com/

Read more...

Η Θεωρία του Πολέμου

Όσοι ασχολήθηκαν, έστω και στοιχειωδώς, με την σύγχρονη στρατηγική, είναι γνωστό πως η ανάλυση για την στρατιωτική ικανότητα «πρώτου πλήγματος» εντάσσεται στην προβληματική άμυνα / επίθεση και αμυντικό / επιθετικό στρατηγικό δόγμα.
Το ζήτημα άμυνα / επίθεση, δεν αναφέρεται, κατ’ ανάγκη, σε πολιτικές επιδιώξεις επιθετικού χαρακτήρα. Όταν αναφέρεται στο στρατηγικό δόγμα ενός αμυνόμενου κράτους, σχετίζεται με την ανάγκη εξορθολογισμού των αμυντικών επιλογών με τρόπο που να καθιστά πιο αξιόπιστη, πιο εύρωστη και γι’ αυτό πιο αποτρεπτική την εθνική στρατηγική.
Η ανάπτυξη αμυντικών ή επιθετικών στρατιωτικών ικανοτήτων καθώς και του ανάλογου στρατηγικού δόγματος, μεταξύ άλλων, σχετίζεται με 1) την μορφή της απειλής, δηλαδή τις πολιτικές και στρατιωτικές επιδιώξεις του επιτιθεμένου, 2) την διάταξη, δομή και ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων του αντιπάλου, 3) το στρατηγικό δόγμα του αντιπάλου, 4) τις στρατιωτικές ανάγκες στην περίπτωση κάλυψης στόχων εκτός κρατικών συνόρων (προεκτεταμένη αποτροπή), 5) τις τεχνολογικές ικανότητες του αποτρέποντος και του αποτρεπομένου και 6) την ποσότητα / ποιότητα των οπλικών συστημάτων σ’ όλο το φάσμα της αντιπαράθεσης.

Στην αποτροπή, έχουμε επιθετική (ή, προς το ορθότερο, αντεπιθετική) στρατηγική, όταν το αμυντικό δόγμα και η διάταξη των ενόπλων δυνάμεων αποσκοπεί, κατά κύριο λόγο, στην όσο το δυνατό πιο έγκαιρη (αμέσως πρίν ή αμέσως μετά την έναρξη των εχθροπραξιών ή κατά την διάρκεια μιας ενδεχομένης κλιμάκωσης) καταστροφή του κυρίως σώματος των ενόπλων δυνάμεων ή άλλων ζωτικών στόχων του αντιπάλου. Επίσης, ακόμη και εάν το αμυνόμενο κράτος ουδόλως αποσκοπεί στην προσάρτηση εδαφών, ένα στρατηγικό δόγμα αντεπιθετικού χαρακτήρα, για διαπραγματευτικούς και μόνον λόγους, σχεδιάζει την κατάληψη εχθρικού εδάφους και την καταστροφή κάθε στόχου που θα αποδυναμώσει δραστικά την στρατιωτική ικανότητα του επιτιθεμένου. Ουσιαστικά, οποιοσδήποτε στόχος που αποδυναμώνει δραστικά την στρατιωτική ικανότητα του αντιπάλου και / ή πλήττει σημαντικούς στόχους εις βάθος εντός της επικράτειάς του θεωρείται επιθετικού ή αντεπιθετικού χαρακτήρα. Αντίστοιχα, «αμυντική» στρατηγική ή στρατηγική απόκρουσης έχουμε όταν, με δεδομένους τους περιορισμένους στρατιωτικούς στόχους του αντιπάλου, σκοπός είναι περισσότερο η προστασία της εδαφικής επικράτειας και λιγότερο η προέλαση ή η καταστροφή των ενόπλων δυνάμεων του αντιπάλου και η κατάληψη εχθρικού εδάφους. Συναφώς, είναι ένα πράγμα να αμυνθείς όταν δεχθείς επίθεση και άλλο πράγμα όταν οι αποτρεπτικοί σου στόχοι σε συνάρτηση με τους επιθετικούς στόχους του αντιπάλου δημιουργούν ανάγκη αποτρεπτικών ικανοτήτων αντεπίθεσης και ανταπόδωσης (ή ακόμη και «έγκαιρου» πρώτου κτυπήματος) εις βάθος εντός της επικράτειας του επιτιθεμένου καθώς και κατά στόχων που πλήττουν καίρια την στρατιωτική του ικανότητα.
Το δίλημμα ανακύπτει επειδή, ακριβώς, είναι γνωστό πως η αποτροπή είναι τόσο ισχυρότερη όσο ο αποτρέπων είναι ικανός όχι μόνον να αμυνθεί στο έδαφός του αλλά και να αντεπιτεθεί ανταποδίδοντας καίριο κτύπημα κατά των ζωτικών ικανοτήτων του επιτιθέμενου. Δηλαδή, σ’ αυτή την περίπτωση - και μάλλον προς αυτή την κατεύθυνση οδηγεί το στρατιωτικό ανισοζύγιο Ελλάδας / Τουρκίας - το πιθανό κόστος του επιτιθέμενου πρέπει να είναι όχι μόνον η αποτυχία των επεκτατικών του επιδιώξεων αλλά επίσης, η αξιόπιστη ικανότητα αντεπιθετικών κτυπημάτων με βαρύτατες γι’ αυτόν συνέπειες. Βεβαίως, για τον αμυνόμενο / αποτρέποντα, το ιδανικό θα ήταν να είχε τόσο αμυντικές όσο και επιθετικές στρατιωτικές ικανότητες. Όμως, εάν για διάφορους λόγους - όπως στην περίπτωσή μας όπου η άγνοια και ο εφησυχασμός οδηγεί σε τρομακτικό ανισοζύγιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας - η αποτροπή δίνει πλέον το προβάδισμα στις επιθετικού χαρακτήρα στρατιωτικές ικανότητες. Επιβάλλεται να τονισθεί η ευθύνη αυτών που στο παρελθόν υποστήριξαν την αποδυνάμωση της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος. Το αποτέλεσμα των θέσεων και ενεργειών τους μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση, όπου, ενδεχομένως, επιβάλλεται να καταφύγουμε στην λύση εσχάτης ανάγκης, δηλαδή στην ανάπτυξη επιθετικών στρατιωτικών ικανοτήτων στο πλαίσιο των αμυντικών πολιτικών μας στόχων. Για ευθύνες, κάποιος δεν έχει παρά να ανατρέξει στις συζητήσεις για τον αμυντικό προϋπολογισμό, ιδιαίτερα στην συζήτηση στην Βουλή τον Δεκέμβριο 1995, αλλά και σε μπουρδολογίες με μανδύα σοβαροφανών αναλύσεων που ρυπαίνουν τον δημόσιο διάλογο, κυρίως σε ορισμένα κυριακάτικα φύλλα. Σε κάθε περίπτωση, εάν η Ελλάδα δεν ακολουθούσε τον ολισθηρό δρόμο του κατευνασμού και του σχεδόν μονομερούς αφοπλισμού που ανέτρεψε την ισορροπία δυνάμεων που υπήρχε την δεκαετία του 1980, η Τουρκία, ουδόλως θα αποτολμούσε επιθετικά ατοπήματα και η σταθερότητα / ειρήνη θα ήταν σχεδόν δεδομένη. Σήμερα, με δεδομένο και αυξανόμενο το ανισοζύγιο, ενώ η ανάπτυξη αποτρεπτικών επιθετικών στρατιωτικών ικανοτήτων εκ μέρους μας είναι ίσως αναπόφευκτη, αυτό δημιουργεί μερικούς σοβαρούς κινδύνους. Δηλαδή, η εξισορρόπηση της δεδομένης πλέον Τουρκικής ικανότητας πρώτου κτυπήματος με ανάπτυξη Ελληνικών αντεπιθετικών στρατιωτικών ικανοτήτων, ενώ θα βελτιώνει την αποτρεπτική μας ικανότητα συνολικά θα αυξάνει ταυτόχρονα την αστάθεια σε περιπτώσεις κρίσεων. Στην τελευταία περίπτωση, τα κίνητρα των δύο πλευρών να κτυπήσουν πρώτοι θα αυξηθούν. Όμως, όπως θα εξηγηθεί στην συνέχεια, αυτή είναι μια παρωχημένη συζήτηση: H Τουρκική ικανότητα πρώτου κτυπήματος είναι ήδη γεγονός και η αστάθεια σε περίπτωση κρίσεως είναι δεδομένη, επειδή, ακριβώς, η Τουρκική υπεροχή σ’ όλα τα οπλικά συστήματα καθιστά δελεαστικό ένα Τουρκικό καταστροφικό πρώτο πλήγμα. Τα πάμπολλα casus belli των τελευταίων ετών είναι μια σημαντική επιβεβαίωση αυτής της θέσης που δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε. Ασφαλώς, δεν θα είχαμε εισέλθει σ’ αυτά τα διλήμματα, εάν εισακούονταν οι «ανησυχούντες», οι οποίοι, επι σειράν ετών προειδοποιούσαν για την ανάγκη ισορροπίας ως προϋπόθεσης ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή.
Αμυνόμενος - αποτρέπων και επιτιθέμενος - αποτρεπόμενος
Τα πιο πάνω οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα πως, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης Τουρκίας - Ελλάδας, ο αμυνόμενος / αποτρέπων είναι η Ελλάδα και ο επιτιθέμενος / αποτρεπόμενος είναι η Τουρκία. Αυτό επειδή η τελευταία είναι η χώρα η οποία αδιαμφισβήτητα επιδιώκει δραστική αλλαγή του εδαφικού και κυριαρχικού καθεστώτος. Εάν δεχθούμε ως ορθή την θέση πως ο συσχετισμός δυνάμεων Ελλάδας - Τουρκίας επιδεινώνεται και πως η Τουρκία είναι αναθεωρητικό κράτος, η Ελλάδα, ως αμυνόμενο κράτος, θα μπορούσε να εξακολουθήσει να έχει αμυντικούς πολιτικούς στόχους (δηλαδή να μην επιδιώκει αλλαγή του ισχύοντος εδαφικού και κυριαρχικού καθεστώτος) χωρίς όμως αυτό να την εμποδίζει να αναπτύξει επιθετικές ικανότητες στον στρατιωτικό τομέα εάν αυτό επιβάλλεται από τις ανάγκες της εθνικής στρατηγικής όπως αυτές αναφύονται λόγω των προαναφερθέντων παραγόντων (μορφή της απειλής, γεωπολιτικά δεδομένα, κτλ). Οι αντεπιθετικές απειλές μιας τέτοιας αποτρεπτικής στρατηγικής, εάν είναι αξιόπιστες, δημιουργούν συνθήκες στο πλαίσιο των οποίων το πρώτο κτύπημα θα επικρέμαται ως «δαμόκλειος σπάθη» κατά αποσταθεροποιητικών κινήσεων του αντιπάλου. Συνολικά, ο στόχος της αποτροπής του πολέμου εξυπηρετείται τόσο περισσότερο όσο μεγαλύτερη είναι η αντεπιθετική απειλή, επειδή προκαλεί ανησυχία και φόβο στο πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας για μεγάλο κόστος εάν συνεχίσουν τις επιθετικές του στάσεις ή εάν αποτολμήσουν στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό. Με κάθε κριτήριο αποτρεπτικής στρατηγικής, όσο πιο καταστροφική είναι η αποτρεπτική / αντεπιθετική απειλή, τόσο περισσότερο ενισχύεται η αμυνόμενη χώρα, στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα η οποία υπεραμύνεται του status quo,
Κάποιοι, αφελώς, με δέος και φόβο, ανταπαντούν πως αντεπιθετικές Ελληνικές ικανότητες και στρατηγικό δόγμα που θα επισείει ή υπονοεί αποτρεπτικό πρώτο κτύπημα εκ μέρους της Ελλάδας θα προκαλέσει ανάλογη Τουρκική αντίδραση.
Όμως, πρώτο, εάν η Ελληνική αμυντική στρατιωτική ικανότητα δεν είχε αποδυναμωθεί λόγω πληθώρας ανόητων δήθεν ειρηνιστικών αναλύσεων υπέρ ουσιαστικά ενός μονομερούς ελληνικού αφοπλισμού, το ζήτημα θα ετίθετο διαφορετικά. Το πρόβλημα, επαναλαμβάνεται, ανακύπτει λόγω αποδυνάμωσής μας την τελευταία δεκαετία. Η αποδυνάμωση αυτή, για την οποία υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, αγγίζει σχεδόν κάθε διάσταση της εθνικής μας στρατηγικής, και κυρίως, την στρατιωτική μας ικανότητα, την διπλωματική μας αξιοπιστία (λόγω μειωμένης αποτρεπτικής αξιοπιστίας) και το πατριωτικό φρόνημα του λαού λόγω αντιπατριωτικού μακαρθισμού που συστηματικά παρατηρείται στον Ελληνικό δημόσιο διάλογο.
Δεύτερο, η συζήτηση περι πιθανής Τουρκικής ανταπάντησης είναι καθυστερημένη. Αυτό επειδή ήδη η Τουρκία όχι μόνον έχει αναπτύξει μια φοβερή ανισορροπία δυνάμεων αλλά επίσης, όπως εξόχως θεμελιώνεται από τον Παναγιώτη Κονδύλη στο επίμετρο του βιβλίου του, επειδή η προβολή των τάσεων οδηγεί σε συνολικό γεωπολιτικό ανισοζύγιο που συνοδεύεται με πασίδηλη ηγεμονική Τουρκική στρατηγική και - αναπόφευκτα - απο επιθυμία των μεγάλων δυνάμεων να αναπτύξουν πελατειακές σχέσεις με την Τουρκία στην βάση αυτού του ηγεμονισμού (ως προς τον οποίο η Ελλάδα καλείται να προσαρμοσθεί, κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίνονται πολλοί πολιτικοί όλων των Ελληνικών παρατάξεων).
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να τονισθεί ότι - και η ανάλυση του Παναγιώτη Κονδύλη φωτίζει πλήρως αυτή την πτυχή - πως το στρατηγικό μας δόγμα επιβάλλεται να προσαρμοστεί στις ανάγκες της απειλής και των συσχετισμών δυνάμεων που δημιουργούν οι τάσεις όπως αυτές προβάλλονται στο ορατό μέλλον. Όπως υποστηρίζει ο Παναγιώτης Κονδύλης, αυτή η προσαρμογή του στρατηγικού δόγματος πρέπει να διέπεται από την αμείλικτη πραγματικότητα: Δηλαδή, από το γεγονός ότι, μετά τις δικές μας πολιτικές αμυντικές και διπλωματικές επιλογές, ιδιαίτερα της τελευταίας δεκαετίας «το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας μακροπρόθεσμα ενισχύεται, ενώ της Ελλάδας μακροπρόθεσμα συρρικνώνεται» (σελ. 398). Σ’ αυτό το πλαίσιο, «ο επιτιθέμενος με την ιστορική και την πολιτική έννοια δεν μπορεί να είναι άλλος από την Τουρκία. Καμιά άμυνα δεν είναι τελεσφόρα, αν δεν εμπεριέχει μια δραστική τιμωρία του επιτιθέμενου, όμως η τιμωρία αυτή δεν μπορεί παρά να συνίσταται σε πράξεις, οι οποίες, αν ιδωθούν μεμονωμένα, χαρακτηρίζονται από την ισχυρή παρουσία επιθετικών στοιχείων: ο αμυνόμενος πυροβολεί με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο σκοπό όπως και ο επιτιθέμενος».
Αυτή η θέση μας φέρνει στην τρίτη επισήμανση για την σχέση άμυνας / επίθεσης και την πιθανή αντίδραση της Τουρκίας. Δηλαδή, η επιθετική διάταξη των ενόπλων δυνάμεων αλλά και κάθε γνωστή μελλοντική ανάπτυξη των τουρκικών στρατιωτικών ικανοτήτων οδηγούν στον συμπέρασμα πως ήδη υπάρχει τόσο τουρκική πολιτική θέληση πρώτης καταστροφικής επίθεσης κατά της Ελλάδας όσο και στρατιωτικές ικανότητες που στηρίζουν τους πολιτικούς στόχους. Τα πολλά casus belli κατά της Ελλάδας, επαναλαμβάνεται, είναι σαφής απόδειξη αυτής της πραγματικότητας. Επομένως, το πρόβλημά μας δεν είναι μια πιθανή αποσταθεροποίηση που ενδεχομένως θα οδηγήσει η δραστική αναπροσαρμογή του στρατηγικού μας δόγματος αλλά η αναπροσαρμογή με τρόπο που θα βελτιώνει τις πιθανότητες αποτροπής του πολέμου επειδή θα καθιστά ατελέσφορη την Τουρκική επίθεση (η οποία με κάθε κριτήριο βρίσκεται σε εξέλιξη και αναμενόμενη ευκαιρίας δοθείσης).
Τέλος, ένα ακόμη στοιχείο αναφέρεται όχι στην αποτροπή του πολέμου αλλά στην έκβασή εάν και όταν δυστυχώς η δική μας αποτροπή αποτύχει. Εάν για οποιαδήποτε αιτία - και η εξέλιξη των συσχετισμών δημιουργεί κίνητρα στην Τουρκία για εκτέλεση απειλών χαμηλής έντασης που αυξάνουν τις πιθανότητες έναρξης στρατιωτικών συγκρούσεων - αρχίσουν στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι αντεπιθετικές μας ικανότητες είναι καθοριστικό στοιχείο τόσο για τον υπέρ της Ελλάδας έλεγχο της κλιμακώσεως με ενδοπολεμική αποτροπή όσο και την στρατηγική νίκη εάν παραταύτα ο πόλεμος γενικευθεί.
Συμπερασματικά, υπάρχει ανάγκη ισορροπίας μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, γεγονός που πολλοί από καιρό υποστηρίζουν και άλλοι αντικρούουν με ψευτοδιεθνιστικά και ψευτοειρηνιστικά ρητορικά επιχειρήματα. Η ανισορροπία είναι ήδη γεγονός και η περαιτέρω επιδείνωση των συσχετισμών περισσότερο από βεβαία. Η ανάγκη προσπαθειών εγκαθίδρυσης ισορροπίας είναι προϋπόθεση ειρήνης και σταθερότητας. Η προσαρμογή του στρατηγικού μας δόγματος, επίσης, είναι
1) προϋπόθεση αποτροπής των απειλών μικρής έντασης που η προαναφερθείσα ανισορροπία δημιουργεί,
2) προϋπόθεση αποτροπής ενός Τουρκικού πρώτου κτυπήματος σε περιόδους έντασης και
3) προϋπόθεση ελέγχου της κλιμάκωσης εάν μολαταύτα η Τουρκία «ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου».

Παναγιώτης Κονδύλης

Η κατάθεση του Παναγιώτη Κονδύλη αποτελεί μια από τις σοβαρότερες αναλύσεις στο πλαίσιο αυτού του προβληματισμού και θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα σοβαρού διαλόγου για τις πιο πάνω πτυχές.

Read more...

ΕΛ.ΑΣ Αναζητά άκρες του “Επαναστατικού Αγώνα” στη Βόρεια Ελλάδα

Περίεργη χαρακτηρίζεται μία αποστολή που οργανώθηκε ξαφνικά την περασμένη εβδομάδα από μέλη της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας σε πόλη της Θράκης. Παρότι επισήμως οι έρευνες διαψεύδονται από την ΕΛΑΣ, έγκυρες πηγές ανέφεραν πως παρακολουθήθηκαν οι κινήσεις συγκεκριμένου άνδρα, ο οποίος θεωρείται ότι έχει στενή σχέση με έναν από τους υπόπτους για την επίθεση στο υπουργείο Πολιτισμού σε βάρος των τριών αστυνομικών.
Το σημαντικό στις έρευνες αυτές είναι πως το συγκεκριμένο άτομο που μένει στη Θράκη προέρχεται από τον κύκλο των ποινικών και ερευνάται εάν συμμετείχε στη σύνδεση της οργάνωσης για την προμήθεια οπλισμού. Πάντως και από την αποστολή αυτή αποτελέσματα δεν υπήρξαν.
Την αποστολή στη Θράκη ακολούθησε μια δεύτερη και το εντυπωσιακό είναι ότι έγινε από την ίδια ομάδα των μελών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά κλήθηκαν στην Αθήνα, προφανώς για να ενημερωθούν για τις διασυνδέσεις που έχουν οι ύποπτοι για τη συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα και για τις κινήσεις που θα γίνουν στη Βόρεια Ελλάδα. Έχουν στοχοποιηθεί συγκεκριμένες περιοχές εκτός της Θράκης, όπως είναι οι Σέρρες και μια πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Ειδικά για τις Σέρρες οι υπηρεσίες της ΕΛΑΣ πιστεύουν πως έχει αναφορά ο Επαναστατικός Αγώνας, αφού θεωρούν ότι η βομβιστική επίθεση στο νεόδμητο κτίριο των φυλακών Νιγρίτας τον Ιούνιο του 2007 προέρχεται από μέλη του. Τότε είχε χρησιμοποιηθεί ποσότητα δέκα κιλών δυναμίτιδας, αλλά μέχρι τώρα δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα για τις έρευνες της υπόθεσης.

Ολόκληρο το άρθρο διαβάστε το απο εδώ

Read more...

ΘΥΛΑΚΑ ΜΕ ΑΜΙΓΩΣ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΥΠΕΞ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΝΕΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΒΡΟΥ


Αγωγούς και εδαφικό χτυπάει η Αγκυρα στη Θράκη


Η Αγκυρα επιχειρεί να συνδέσει μεταξύ τους δύο διαφορετικής υφής γεγονότα, που σχετίζονται με τη Δυτική Θράκη και την περιοχή του Εβρου.




Και τούτο για να μεγιστοποιήσει τους ισχυρισμούς της για την «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη, να «εγκαλέσει» διεθνώς την Ελλάδα και -κυρίως- να δυσχεράνει την ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας, σε ό,τι αφορά πρωτίστως τη συνεργασία της με τη Ρωσία.

Αυτές οι προθέσεις και οι στόχοι αποτυπώνονται καθαρά στην «αναβαθμισμένη» επίσημη ιστοσελίδα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με την Ελλάδα.

Ψεύδεται

Σε μια περίοδο «νηνεμίας» και «προώθησης του ελληνοτουρκικού διαλόγου» (όπως προσφάτως διαβεβαίωσαν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών στη συνάντησή τους στο Στρασβούργο) η κυβέρνηση Ερντογάν «αναβαθμίζει» το πρόβλημα της μειονότητας στη Δυτική Θράκη, αφιερώνοντας στην ιστοσελίδα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών πολλά ξεχωριστά κεφάλαια, που ξεκινούν από επίσημα έγγραφα, όπου γίνεται αναφορά σε «τουρκική μειονότητα», στα προβλήματα «ιδιοκτησίας γης, εκπαίδευσης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άρνησης εθνικής ταυτότητας, θρησκευτικών δικαιωμάτων» κ.λπ., χρησιμοποιώντας για ευνόητους λόγους ως γλώσσες πλην της τουρκικής και της αγγλικής και την αραβική και τη γερμανική.

Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ψεύδεται εν γνώσει του, καθώς εμφανίζει τη Συνθήκη της Λωζάννης να αναφέρεται στην «ελληνική και τουρκική μειονότητα», αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος.

Στόχος είναι η μεγιστοποίηση των εντυπώσεων και οι επιπλέον πιέσεις, που η Αγκυρα προσβλέπει να ασκηθούν προς την Ελλάδα μετά την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που καταδίκασε τις ελληνικές αρχές για την άρνησή τους να δώσουν άδεια λειτουργίας σε συνδέσμους «της τουρκικής μειονότητας» στην Ελλάδα.

Η απόφαση αυτή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου επαναλαμβάνεται με χοντρά γράμματα σε διαφορετικά κεφάλαια της ιστοσελίδας, για να «συνοδεύσει» τον ισχυρισμό της Αγκυρας περί «άρνησης της εθνικής ταυτότητας» των μελών της «τουρκικής μειονότητας στη Θράκη».

Η Τουρκία εντάσσει πλέον ολοκληρωμένα στις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της την προώθηση των «προβλημάτων της τουρκικής μειονότητας της Δ. Θράκης», καθώς στην πράξη με την ανεξήγητη (;) ανοχή που έδειξε η Αθήνα έχει αυτοαναγορευτεί σε «προστάτιδα δύναμη» των Ελλήνων πολιτών μουσουλμανικού θρησκεύματος και χρίζει ως εκπρόσωπο της μειονότητας τη «Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δ. Θράκης».

Η Αγκυρα, μάλιστα, επανέρχεται στους γνωστούς ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα είναι αυτή που δήθεν εξαφάνισε μειονότητες, «Μακεδόνες, Βλάχους, Αλβανούς, Τούρκους», για να πετύχει την «ομογενοποίηση», ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η παρουσίαση του ποντιακού ζητήματος, όπου υποστηρίζει ότι όχι μόνο αποτελεί μύθο η Γενοκτονία, αλλά, αντίθετα, τα εγκλήματα έγιναν εις βάρος του τουρκικού πληθυσμού της περιοχής.

Προβάλλεται ακόμη ο ισχυρισμός ότι ο όρος «Πόντος» φορτίστηκε με ιδεολογικά στοιχεία μετά τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο, «με στόχο να πυροδοτηθούν τα εχθρικά αισθήματα εναντίον της Τουρκίας».

Στο παραληρηματικού χαρακτήρα κείμενο σχετικά με τη Γενοκτονία των Ποντίων το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών υποστηρίζει ότι το ζήτημα εξυπηρετεί και άλλους ελληνικούς στόχους:

Να «θαμπώσει» το προφίλ του Κεμάλ, να χρεώσει την ιστορία της Τουρκίας με Γενοκτονίες, να συμπράξει η Ελλάδα με το... ΡΚΚ σε κοινό μέτωπο εναντίον της Τουρκίας και να χρησιμοποιήσει το ποντιακό ζήτημα ως πρόσχημα για τη διαδικασία «αποτουρκισμού» της Δ. Θράκης. Το τουρκικό ΥΠΕΞ, επίσης, επιπλήττει την Ελλάδα για το ότι συμμετέχουν σε εκδηλώσεις των Ποντιακών Οργανώσεων πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι...

Με τον ισχυρισμό ότι εάν η Ελλάδα δεν καταπίεζε τους μουσουλμάνους της Θράκης, σήμερα η «τουρκική μειονότητα θα αριθμούσε 800.000 μέλη και όχι 150.000», το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών περιγράφει μια απολύτως φανταστική εικόνα στη Θράκη, όπου «στη στρατιωτική ζώνη εντός της οποίας κατοικεί η μειονότητα απαγορεύεται η κυκλοφορία τη νύχτα, η είσοδος και η έξοδος επιτρέπονται μόνο στους κατέχοντες ειδική άδεια...».

Ο «θύλακας»!

Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επικεντρώνει για πρώτη φορά το ενδιαφέρον του στο «εδαφικό ζήτημα», που ισχυρίζεται ότι παραμένει ανοιχτό, ύστερα από συνεχείς «παραβιάσεις» του ελληνικού κράτους.

Ψευδόμενη και πάλι εν γνώσει της η Αγκυρα παρουσιάζει τις μειονοτικές παραμεθόριες περιοχές μεταξύ των ποταμών Νέστου και Εβρου ως έναν μεγάλο «θύλακα» με αμιγώς «τουρκικό πληθυσμό», ο οποίος αποτελεί «τον μεγαλύτερο θύλακο του κόσμου», ο οποίος ζει μέσα σε απαγορευμένη στρατιωτική περιοχή, με περιορισμένη πρόσβαση και εσωτερική μετακίνηση, με πολλαπλά στρατιωτικά φυλάκια και συνεχείς ελέγχους ταυτοτήτων και αδειών!

Επιπροσθέτως, ισχυρίζεται ότι ο «θύλακος» αυτός (δεν είναι τυχαίως) η πλέον «υπανάπτυκτη περιοχή ολόκληρης της Ευρώπης» με αυστηρούς «περιορισμούς στη γεωργία, εκμετάλλευση δασών και βιοτεχνίες, επιτρέποντας στους κατοίκους μόνον την κτηνοτροφία». Κατηγορεί μάλιστα την Ελλάδα για περιοριστικές και καταπιεστικές πολιτικές απέναντι στα μέλη της μειονότητας που ασχολούνται με την καλλιέργεια καπνού, ύστερα από τους περιορισμούς της Ε.Ε. στην καλλιέργεια αυτή.

Πονηρότατα, μάλιστα, το κεφάλαιο αυτό καταλήγει με την παρατήρηση ότι «ο θύλακος αυτός είναι "αυστηρά απαγορευμένος" στον έξω κόσμο, με κλειστούς τους συνοριακούς σταθμούς μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας μεταξύ Ροδόπης και Ξάνθης» (σ.σ.: όπου συνδέεται με περιοχές της βουλγαρικής τουρκικής μειονότητας).

«Υφαρπαγή»!

Το κουτοπόνηρο κεφάλαιο στην τουρκική ιστοσελίδα, αφού επικαλείται ποσοστά ιδιοκτησίας υπέρ των Τούρκων πριν από την ανταλλαγή πληθυσμών, ισχυρίζεται ότι το ελληνικό κράτος εφάρμοσε από τη δεκαετία του 1970 συστηματική πολιτική «υφαρπαγής» εδαφών από «Τούρκους» ιδιοκτήτες, είτε για την κατασκευή βιομηχανικού συγκροτήματος «στην πιο εύφορη γη που ανήκε στη μειονότητα στην Κομοτηνή» είτε για την ανέγερση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, το οποίο (επίτηδες) «είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο από άποψη έκτασης γης»! είτε για την κατασκευή στρατώνων.

(Βεβαίως, σε μια καταληκτική παράγραφο ενός από τα κεφάλαια της ιστοσελίδας αναφέρεται ότι η αγοραπωλησία γης ανάμεσα σε μέλη της μειονότητας και Ελληνες είναι πλέον ελεύθερη, αν και με χρονοβόρες διαδικασίες).

Η δομή και το περιεχόμενο της «φρέσκιας» ιστοσελίδας του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών δεν αφήνει αμφιβολία ότι στόχος της Αγκυρας δεν είναι να αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών της, αλλά να δημιουργήσει «διεθνή φασαρία και αναστάτωση» για τις «καταχρήσεις» όλων των ειδών που κάνει το ελληνικό κράτος σε εδαφική περιοχή που «ανήκει» σε μειονότητα Τούρκων!

Μια «εδαφική περιοχή» που θα συγκεντρώσει από εδώ και πέρα το διεθνές ενδιαφέρον, λόγω της ασκούμενης ενεργειακής πολιτικής της Ελλάδας στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, που η Αγκυρα θεωρεί ανταγωνιστική των δικών της σχεδίων μεταφοράς υδρογονανθράκων και η Ουάσιγκτον θεωρεί «εχθρική κίνηση».

Και casus belli

Στο Αιγαίο το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επαναφέρει όλο το φάσμα των διεκδικήσεων και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ζητεί την έναρξη διαπραγμάτευσης με την Ελλάδα για τον «καθορισμό της κυριαρχίας σε νησιά, βραχονησίδες και βράχους», και κατόπιν συνέχιση των διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων των δύο χωρών.

Η θέση αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη μέχρι τώρα δημόσια δηλωμένη βάση των διερευνητικών επαφών, που υποτίθεται ότι ασχολούνται μόνο και αποκλειστικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Η Τουρκία «φρεσκάροντας» το casus belli δηλώνει ότι «η οποιαδήποτε επέκταση από την Ελλάδα των χωρικών υδάτων πέραν των 6 ν.μ. στο Αιγαίο είναι μη αποδεκτή από την Τουρκία», ενώ η Αγκυρα προχωρεί ακόμη περισσότερο και απειλεί ότι «δεν θα πρέπει να επιτραπεί στην Ελλάδα η διεύρυνση περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας στο Αιγαίο με μονομερείς ενέργειες». «Η Τουρκία για καιρό συνηγορεί ότι οποιαδήποτε κτήση νέων θαλάσσιων ζωνών στο Αιγαίο (χωρικά ύδατα, συνορεύουσες ζώνες, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, αλιευτική ζώνη κ.λπ.) θα πρέπει να είναι έντιμη, δίκαιη και βασισμένη στην αμοιβαία συναίνεση της Τουρκίας και της Ελλάδας», όπως επισημαίνει το τουρκικό ΥΠΕΞ.

Σε ό,τι αφορά τον εναέριο χώρο επαναλαμβάνεται η τουρκική θέση ότι τα τουρκικά μαχητικά που εισέρχονται στο FIR Αθηνών δεν υποχρεώνονται να υποβάλλουν σχέδια πτήσης (επομένως δεν υπάρχουν παραβάσεις και δεν νομιμοποιούνται οι αναγνωρίσεις από ελληνικά μαχητικά), ενώ η Αγκυρα επιμένει ότι η είσοδος μαχητικών της στον ελληνικό εναέριο χώρο στην περιοχή μεταξύ 6-10 ν.μ. δεν συνιστά «παραβίαση» και είναι παράνομες οι αναγνωρίσεις -αναχαιτίσεις, καθώς η Αγκυρα δεν αναγνωρίζει τα 10 ν.μ. ως εύρος του εθνικού εναέριου χώρου (βεβαίως αυτή η επιχειρηματολογία αφήνει αναπάντητο το ερώτημα για τις υπερπτήσεις πάνω και από κατοικημένα νησιά...).

Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, σε μια «χλιαρή» αρχική αντίδρασή του, ανακοίνωσε ότι θα «εξακολουθήσουν να γίνονται όλες οι ενδεικνυόμενες διπλωματικές ενέργειες προς την τουρκική πλευρά, με βάση τη λεπτομερή παρακολούθηση σε κάθε παράμετρο και λεπτομέρεια» της τουρκικής ιστοσελίδας (σ.σ.: δηλαδή, τίποτα το ουσιαστικό).

Προβοκατόρικη, προκλητική και απολύτως ψευδής είναι η ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας, υποστηρίζει ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Εξωτερικών Αν. Λοβέρδος και επισημαίνει ότι αυτό δείχνει ότι οι εξελίξεις στην Τουρκία είναι δυσάρεστες και ότι η χώρα αυτή τον τελευταίο καιρό απομακρύνεται από τη Δημοκρατία.
Κύρα Αδάμ, Ελευθεροτυπία, 12/5/2008

Read more...

Κρίσιμες οι εκλογές του Μαρτίου για τα Σκόπια


Οι επερχόμενες τοπικές και προεδρικές εκλογές στην πΓΔΜ θα έχουν σημαντικό αντίκτυπο στις προοπτικές ένταξης της χώρας στην ΕΕ

Της Μαρίνα Στογιανόβσκα

Όταν οι θερμοκρασίες θα αρχίσουν να ανεβαίνουν αυτή την άνοιξη, ταυτόχρονα θα κλιμακώνονται και οι πολιτικές αναμετρήσεις στην πΓΔΜ. Η χώρα θα μεταβεί στις κάλπες στις 22 Μαρτίου για να εκλέξει νέο πρόεδρο, καθώς επίσης δημάρχους και δημοτικά συμβούλια. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την ημερομηνία των τοπικών και προεδρικών εκλογών το Σάββατο (10 Ιανουαρίου).
"Οι εκλογές αυτές είναι εξαιρετικά κρίσιμες για εμάς του πολίτες", δήλωσε ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου Τράικο Βελιανόβσκι έπειτα από την ανακοίνωση. "Σύμφωνα με τα υψηλότερα Ευρωπαϊκά πρότυπα, οι δίκαιες και δημοκρατικές εκλογές είναι υψίστης σημασίας για την περαιτέρω συμπερίληψή μας στην ΕΕ".

Αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα σημειώσει σημαντική αλλαγή στις προϋποθέσεις προσέλευσης. Στο παρελθόν, τουλάχιστον 50% του εκλογικού σώματος έπρεπε να προσέλθει στις κάλπες για να είναι έγκυρα τα αποτελέσματα. Ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί σε 40%.
Το κοινοβούλιο συμφώνησε στην αλλαγή την Παρασκευή. Ενέκρινε επίσης προϋπόθεση για τους υποψήφιους ώστε να καταθέτουν επίσημη δήλωση στην Επιτροπή Εξιλασμού, στην οποία θα ορκίζονται ότι δεν συνεργάστηκαν ποτέ με τη μυστική αστυνομία του πρώην κομμουνιστικού καθεστώτος.
Για την ώρα, τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν γνωστοποιήσει τα ψηφοδέλτιά τους. Τόσο το κυβερνών VMRO-DPMNE όσο και το SDSM της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν αποκαλύψει τους υποψηφίους δημάρχους τους μόνο σε περιοχές όπου είναι σίγουροι για τη νίκη.
Το VMRO-DPMNE αναφέρει ότι σε Μπίτολα και Πρίλεπ υποψήφιοι δήμαρχοι θα είναι οι νυν δήμαρχοι Μαριάν Ριστέσκι και Βλάντιμιρ Ταλέβσκι. Το SDSM ανακοίνωσε ότι οι νυν δήμαρχοι σε Στρούμιτσα, Οχρίδα και Κουμανόβο -- Ζόραν Ζάεφ, Αελξάνταρ Πετρέβσκι και Ζόραν Ντιμιανόβσκι, αντίστοιχα -- θα θέσουν ξανά υποψηφιότητα.
Όσο για την προεδρική αναμέτρηση, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Λιούμπε Μπόσκβοσκι ήταν ο πρώτος που ανακοίνωσε τη συμμετοχή του. Ο Μπόσκοβσκι πέρασε πάνω από τρία χρόνια προφυλακισμένος στη Χάγη, σχετικά με αστυνομική έφοδο του 2001 σε Αλβανικό χωριό, με αποτέλεσμα το θάνατο επτά ανθρώπων. Οι εισαγγελείς εφεσιβάλουν την απαλλαγή του από το δικαστήριο του ΟΗΕ.
Ωστόσο, στην κορυφή των δημοσκοπήσεων είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Σρντιάν Κερίμ. Την Τρίτη, το SDSM παρουσίασε τον Κερίμ ως τον υποψήφιο που θα έχει τη στήριξη και των δυο κομμάτων.
"Υποβάλλαμε πρόταση στο VMRO-DPMNE και στον πρόεδρο του κόμματος, Νικόλα Γκρουέφσκι, για τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας ώστε να στηρίξουν ενιαίο μη φατριαστή υποψήφιο για τον επόμενο αρχηγό κράτους", ανέφερε ο αρχηγός του SDSM Ζόραν Ζάεφ. Θεωρούμε ότι ο ... Κερίμ είναι ο πιο κατάλληλος για το αξίωμα αυτό".
Οι εκλογές είναι καίριες για τις ελπίδες ένταξης της πΓΔΜ στην ΕΕ. Οι Βρυξέλλες έχουν καταστήσει σαφές ότι επιθυμούν ειλικρινείς και δημοκρατικές εκλογές, σε αντίθεση με τις κοινοβουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιουνίου, οι οποίες αμαυρώθηκαν από βιαιοπραγίες και εκλογικές νοθείες. Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό Νικόλα Γκρουέφσκι, η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σχέδιο για τις εκλογές του Μαρτίου ώστε να αποτρέψει τυχόν επεισόδια.

Read more...

Η Τουρκία και η αποσταθεροποίηση μέσω λαθρομετανάστευσης

Η Τουρκική πολιτική τη τελευταία περίοδο διακρίνεται από την τάση περικύκλωσης των Ελληνικών συμφερόντων και επιρροής στις Βαλκανικές χώρες, εκμεταλλευόμενη τις υπάρχουσες αντιθέσεις με την ΠΓΔΜ ή την Αλβανία. Σε δεύτερο επίπεδο υποβοηθά συχνά με εμφανή τρόπο ακραία μειονοτικά στοιχεία στη Θράκη προκειμένου να προκαλεί ανησυχία στην Ελληνική κοινή γνώμη που συχνά παρασυρόμενη από άστοχες εγχώριες εκτιμήσεις, πιστεύει ότι η Θράκη κινδυνεύει από του Μουσουλμάνους Τουρκογενείς μειονοτικούς, κάτι που δεν συμβαίνει λόγω μιας πλειάδας παραγόντων που μπορεί να αναλυθεί σε μία δεύτερη φάση.

Η λαθρομετανάστευση αποτελεί όμως μία ασύμμετρη απειλή στα θεμέλια του Ελληνικού κράτους και αποτελεί ένα από κύρια όπλα πίεσης της Άγκυρας προς την Αθήνα. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις τον περασμένο Σεπτέμβριο με οπτιακουστικό υλικό που παρουσίαζε Τουρκική ακταιωρό να αποβιβάζει λαθρομετανάστες στη Λέσβο, αποτελεί μια αδιάψευστη ζώσα μαρτυρία.

Η Τουρκία ως Ευρασιατικό πέρασμα

Οι Τουρκικές αρχές κατά περιόδους ανακοινώνουν στο τύπο ότι απελαύνουν τουλάχιστον 100.000 παράνομους μετανάστες το χρόνο, ενώ ο πρώην γενικός διευθυντής της Τουρκικής αστυνομίας, Στρατηγός Γκοκαν Αιντινέρ υπολόγισε ότι μεταξύ 1995 και 2005 τουλάχιστον 575.000 λαθρομετανάστες έχουν απελαθεί από τη χώρα και 6.100 δουλέμποροι έχουν συλληφθεί. Παρόλα αυτά η ροή ανθρώπων από την Ανατολή συνεχίζει αμείωτη παρουσιάζοντας μια κατάσταση μη αντιστρέψιμη.

Η βιομηχανία της λαθρομετανάστευσης υπολογίζεται σε τουλάχιστον 8 δις. Δολάρια το έτος στη Τουρκία σύμφωνα με έκθεση της Τουρκικής αστυνομίας που είδε το φως πριν από μερικούς μήνες. Μάλιστα οι ίδιες εγκληματικές ομάδες που δραστηριοποιούνται σε αυτό το τομέα κατέχουν και τη διακίνηση των ναρκωτικών ουσιών και στην ουσία το οργανωμένο έγκλημα σε αυτή τη χώρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολυσυλλεκτικό, πολυπλόκαμο και κατά βάση ενιαίο ως προς τη δομή του και τις λειτουργίες του.

Οι «Τιμές» διάβασης του Αιγαίου από τις Μικρασιατικές ακτές, συχνά ένα ταξίδι μερικών λεπτών κοστίζει από 2.000 έως 5.000 Δολάρια, ενώ για διαδρομές από τη Τουρκία στην Βόρεια Ευρώπη αγγίζει μέχρι και τα 15.000 Δολάρια.

Οι μετανάστες που προέρχονται από τις Αφρικανικές χώρες, φθάνουν στη Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη και Μερσίνα μέσω πλοίων ή και αεροπλάνων. Οι Άραβες περνούν τα σύνορα με τη Συρία και οι Ιρανοί , Αφγανοί και Πακιστανοί μέσω των Ιρανικών συνόρων. Αξίζει να αναφερθεί ότι η Τουρκία και το Ιράν δεν έχουν καθεστώς βίζας μεταξύ τους, διευκολύνοντας κατά αυτό τον τρόπο τη μεταφορά ανθρώπων...

Άμα την άφιξη τους στο Τουρκικό έδαφος, οι λαθρομετανάστες οδηγούνται σε κατάλληλα διαμορφωμένες παράνομες αποθήκες ή κτίσματα, στα προάστια των προαναφερθέντων πόλεων. Σε πολλές περιπτώσεις δουλεύουν έναντι ελαχίστων χρημάτων σε μικρές βιοτεχνίες ή στο τουριστικό τομέα έως ότου προετοιμαστεί το ταξίδι προς την Ελλάδα και Ευρώπη. Το μεσοδιάστημα αυτό διαρκεί μέχρι 2 έτη και κατά αυτό τον τρόπο οι μικρομεσαίες Τουρκικές επιχειρήσεις εξασφαλίζουν μεγάλη μείωση του εργατικού κόστους.

Την παρούσα περίοδο υπολογίζεται ότι 1 εκ. λαθραίοι μετανάστες βρίσκονται «Τράνζιτ» από την Τουρκία στην Ευρώπη και ουκ ολίγοι από αυτούς θα διέλθουν από το Ελληνικό έδαφος και σε πολλές περιπτώσεις θα καταλήξουν στα νεοεμφανιζόμενα γκέτο του κέντρου της Αθήνας, του λιμένα της Πάτρας και στις αγροικίες της Ελληνικής επαρχίας, διογκώνοντας τον αριθμό των λαθραίων μεταναστών που αριθμεί τουλάχιστον 2.5 εκατομμύρια στη χώρα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στο τέλος Ιουνίου 2007 διαρροές από τη κυβέρνηση του Πακιστάν αποκάλυψαν ότι οργανωμένα Τούρκο-Πακιστανικά κυκλώματα ετοίμαζαν τη μαζική μετακίνηση 10.000 πακιστανών προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας, με ημερομηνία άφιξης τα μέσα Σεπτεμβρίου 2007. Οι πληροφορίες βεβαίωναν για την ειδοποίηση των Τουρκικών αρχών , αλλά και των Ελληνικών. Όλως συμπτωματικώς ο Σεπτέμβριος 2007 έδωσε ρεκόρ «Αφίξεων» στα Ελληνικά νησιά του Α. Αιγαίου από λαθρομετανάστες και η εφημερίδα Ιντερνάτιοναλ Χέραλντ Τριμπιούν περιέγραψε τη κατάσταση ως «Δραματική». Παρόλες λοιπόν τις διαβεβαιώσεις ένα τμήμα τουλάχιστον ήδη αποβιβάσθηκε σε Ευρωπαϊκή χώρα και μάλλον ήδη τώρα έχει οδεύσει προς τα γκέτο του Παρισιού, του Μιλάνου και του Λονδίνου.

Οι κυριότερες συμφωνία που έχει υπογραφεί το τελευταίο διάστημα από τη Τουρκία και την Ελλάδα σχετικά με θέματα που άπτονται της αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος είναι η ακόλουθη:

-Συμφωνία Ιράν, Ελλάδας, Πακιστάν , Τουρκία για το οργανωμένο έγκλημα και τη λαθρομετανάστευση (17/12/2005)

Μπορεί με βεβαιότητα να εκτιμηθεί ότι δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ενδυνάμωση των εγκληματικών ομάδων όπως και να αποτρέψει την Άγκυρα από το να καταπατήσει τόσο το γράμμα όσο και το πνεύμα της συμφωνίας.

Το Ελληνικό διακύβευμα

Η Ελλάδα ως πύλη της Ευρώπης αντιμετωπίζει μία οξύτατη απειλή που διακρίνεται από τρεις παραμέτρους

Την Τουρκική προσπάθεια αποδόμησης και εξάντλησης των Ελληνικών αρχών ασφαλείας και του Πολεμικού Ναυτικού μέσω των συνεχών περιπολιών και επιχειρήσεων για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Περαιτέρω η δημιουργία ευάριθμων Μουσουλμανικών και άλλων κοινοτήτων σε ταχύ διάστημα στη Ελλάδα προκαλεί ήδη έντονα κοινωνικά προβλήματα που ενδεχομένως να συντελέσουν και σε πολιτική αποσταθεροποίηση στο όχι τόσο μακρινό μέλλον.

Κατά δεύτερο, η εισαγωγή ανεξέλεγκτου αριθμού άγνωστης ταυτότητας ατόμων εγκυμονεί άμεσους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, προκαλεί το πειρασμό εισδοχής εξτρεμιστικών στοιχείων στην Ελλάδα και επιβαρύνει σημαντικά τις δαπάνες στο τομέα της υγείας, παιδείας, μεταφορών και κοινωνικής πρόνοιας μεταξύ των άλλων. Συνεπώς τα δημοσιονομικά του κράτους επιβαρύνονται κατά την ίδια περίοδο που η Τουρκία προχωρεί σε μεγαλεπήβολα εξοπλιστικά σχέδια. Αποτελεί μέγα ζήτημα να εξακριβωθεί εάν η λαθρομετανάστευση αποτελεί μορφή ακήρυκτου ασσυμετρικού πολέμου με συγκεκριμένα επιτελικά χαρακτηριστικά εμπορευόμενη από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας. Έχοντας υπόψη το συγκεντρωτικό χαρακτήρα του γειτονικού κράτους και την τάση υποταγής των κοινωνικών τάσεων σε έναν κρατικό προγραμματισμό, το παραπάνω φαντάζει αρκούντως πιθανό όσο και λίαν ανησυχητικό για την Αθήνα.

Τέλος η λαθρομετανάστευση αποτελεί πρόσφορο μέσο διείσδυσης ξένων μυστικών υπηρεσιών και αποκόμισης ευαίσθητων πληροφοριών για την επιτήρηση-αστυνόμευση συγκεκριμένων περιοχών. Οι ήδη επιβαρημένες Ελληνικές αρχές λόγω τεραστίου και κατακερματισμένου τουριστικού ρεύματος σε εκατοντάδες νησιά, έχουν να αντιμετωπίσουν και μία ακόμη πρόκληση που κινείται σε άκρως ευαίσθητες εθνικά περιοχές όπως τα Δωδεκάνησα και το Βορειοανατολικό Αιγαίο

Εκτιμήσεις

Η λαθρομετανάστευση αποτελεί πλέον ένα ακόμη στοιχείο της Ελληνό-Τουρκική αντιπαράθεσης, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από την συνεργασία όλων των αρμόδιων φορέων και όχι από αποκομμένα τμήματα του κρατικού μηχανισμού.

Είναι δεδομένο ότι οι αποβιβάσεις των δουλεμπορικών σε Ελληνικά νησιά εξασφαλίζεται ως προς το σκέλος των πληροφοριών από ντόπιους συνεργάτες και σε αρκετές περιπτώσεις και δημόσιους λειτουργούς. Αυτό σημαίνει ότι προτού υπάρξει οποιαδήποτε σοβαρή αντιμετώπιση του ζητήματος, τα Ελληνικά δουλεμπορικά κυκλώματα πρέπει να εξαρθρωθούν.

Επίσης, ο ρόλος της Τουρκίας στο ευρύτερο Πανευρωπαϊκό σκηνικό σε σχέση με θέματα λαθρομετανάστευσης, εάν και γνωστός στις Βρυξέλλες, δεν τυγχάνει της κατάλληλης αξιοποίησης από την Ελληνική πλευρά που αντιμετωπίζει τους Τούρκους αξιωματούχους σε διεθνή φόρα και δημόσιες διαβουλεύσεις με ηπιότερο τρόπο από ότι οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι λόγου χάρη.

Ακόμα, η ύπαρξη συγκεκριμένων κανόνων εμπλοκής στους υπεύθυνους τήρησης της τάξης στα θαλάσσια περάσματα αποτελεί ένα ακόμη ζήτημα. Ίσως πρέπει να εξεταστεί η τυποποιημένη λελογισμένη χρήση του ελαφρού οπλισμού που φέρουν τα σώματα του Λιμενικού, ώστε να αποτρέπετε η μαζική είσοδος ξένων υπηκόων. Η παράνομη είσοδος δεν παύει να είναι αυτό ακριβώς και η ασφάλεια των συνόρων δεν αποτελεί άσκηση εξωτερικής πολιτικής ή ακόμα χειρότερα δημοσίων σχέσεων προς τέρψη συγκεκριμένης τάξης σχολιαστών των δημοσίων πεπραγμένων.

Τέλος οι συνεννοήσεις της Ελληνικής ηγεσίας με τα κράτη αποστολής μεταναστών όπως το Πακιστάν μπορεί να βοηθήσει έως ένα βαθμό στην αντιμετώπιση του φαινομένου, εάν και πρέπει να υπογραμμισθεί ότι οι μετακινήσεις του πληθυσμού οφείλονται σε ποικίλους παράγοντες εκτός των δυνατοτήτων ελέγχου των Ασιατικών κρατών.

Παρόλα αυτά η διαμόρφωση διεθνούς κλίματος ότι η Ελληνική επικράτεια δεν αποτελεί «Ιδανική περιοχή μετάβασης και διέλευσης» ίσως να ελάττωση την πίεση του λαθρεμπορικού κύματος, έστω και εάν αυτό επιβαρύνει άλλα γειτονικά ή όχι κράτη. Δυστυχώς οι διεθνείς σχέσεις διαμορφώνονται με βάση την ωφελιμότητα και υπέρτατο καθήκον των αξιωματούχων είναι η διασφάλιση της ευημερίας των συμπολιτών τους και η διαμόρφωση κλίματος σταθερότητας, πρωτίστως στη δική τους πατρίδα.

Σ.Σ Οι παραπάνω εκτιμήσεις δεν αποτελούν παρά ένα πρωτόλειο έναυσμα για διαβούλευση προκειμένου να εξεταστούν σε πρακτική βάση τα θέματα αντιμετώπισης του λαθρομεταναστευτικού ρεύματος πέρα από την κοινότυπη διαπίστωση της ήδη τραγικής κατάστασης. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν πλέον και η συνέχιση της παρούσας συνθήκης θα περιπλέξει υπέρ του δέοντος την Ελληνική ασφάλεια και την κοινωνική τάξη.

* Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Στρατηγική», Οκτώβριος 2008.

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP