Ερωτηματικά προκαλεί στην Τουρκία η αυτοκτονία του διοικητή των ειδικών δυνάμεων ασφαλείας στο αυτοκίνητό του, για λόγους οι οποίοι προς το παρόν παραμένουν άγνωστοι.
Ο διοικητής Μεχτσέτ Οκτάι αυτοκτόνησε στις δύο το πρωί. Απ' ό,τι έχει διαρρεύσει, ανακρίνεται ένα άτομο που ήταν μαζί με τον διοικητή, την ώρα της αυτοκτονίας στο αυτοκίνητό του.
Όπως μεταδίδει ο ανταποκριτής του ΑΘηναϊκού Πρακτορείου, τις τελευταίες μέρες, διάφορα μέσα ενημέρωσης πρόβαλαν ισχυρισμούς περί σχέσεων του Οκτάι με τον πρώην διοικητή των ειδικών δυνάμεων Ιμπραχίμ Σαχίν, ο οποίος είναι ένα από τους βασικούς κατηγορούμενους στη δίκη της υπόθεσης Εργκενεκόν.
Το τουρκικό ειδησεογραφικό πρακτορείο "Ανατολή", επικαλούμενο πηγές του τουρκικού υπουργείου Εσωτερικών, μετέδωσε ότι δεν υπήρχε θέμα αντικατάστασης του Οκτάι, όπως υποστήριζε μερίδα των τουρκικών ΜΜΕ.
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ
του Βασίλη Μαρκεζίνη
Η αλλαγή της ελληνικής πολιτικής όσον αφορά την Τουρκία στο ευρωπαϊκό πλαίσιο ξεκίνησε ουσιαστικά, και με τρόπο ευφυή, κατά την εποχή Σημίτη/ Παπανδρέου, για να συνεχιστεί εξίσου συνετά κατά την περίοδο Καραμανλή / Μολυβιάτη/ Μπακογιάννη. Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι κατά πόσον πρέπει να συνεχιστεί η ίδια πολιτική χωρίς τροποποιήσεις, εφόσον αυξάνονται οι εντάσεις με την Τουρκία.
Οδηγούμαστε έτσι και πάλι στο θέμα των συμφερόντων μας ως κράτους-μέλους της ΕΕ και όχι απλώς ως Ελλήνων. Θα μπορούσε να λειτουργήσει η Τουρκία στο εσωτερικό της ΕΕ ή θα συνέβαλε στην περαιτέρω αποσάθρωσή της;
Ειδικότερα, πρώτον, το ήδη περίπλοκο σύστημα ψηφοφορίας δεν θα περιπλεκόταν άραγε ακόμη περισσότερο λόγω της εισδοχής μιας χώρας 70 εκατομμυρίων κατοίκων; Δεύτερον, μια ενισχυμένη παρουσία της Τουρκίας στην Ευρώπη δεν θα αποδυνάμωνε περαιτέρω το ευρωπαϊκό/χριστιανικό στοιχείο της ηπείρου μας; Βεβαίως, τα ανωτέρω δεν σημαίνουν ότι θα μειωνόταν η παραδοσιακή ευρωπαϊκή ανεκτικότητα προς τις διάφορες φυλές και θρησκείες. Σημαίνουν απλώς, κατά τη γνώμη μου, ότι η Τουρκία θα αναλάμβανε de facto ηγετικό ρόλο μέσα στην Ευρώπη ως προστάτιδα του συνεχώς ογκούμενου μουσουλμανικού στοιχείου.
Τρίτον, αν υποθέσουμε ότι οι προαναφερθέντες λόγοι ανησυχίας δεν είναι αρκετά σοβαροί, ας αναλογιστούμε τα προβλήματα μετανάστευσης που θα προκύψουν από μια πλήρη ένταξη.
Πιο συγκεκριμένα, πώς θα αποφεύγαμε την αιφνίδια και ακατάσχετη εισροή πενόμενων Τούρκων ή Κούρδων; Το κοινωνικό κόστος της φιλοξενίας τους; Τον αντίκτυπο που θα είχε η άφιξή τους στον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης, η οποία έχει ήδη αρχίσει να μοιάζει με πολύχρωμο συνονθύλευμα;
Οι «σταθερές»
Τα προβλήματα που ανέφερα είναι αλληλένδετα.
Ευτυχώς, όμως, άμεσα συνδεδεμένη είναι και η βασική απάντηση. Ακολουθήστε το παράδειγμα της Τουρκίας και αρχίστε να παίζετε σε όσο το δυνατόν περισσότερα ταμπλό.
Ας μη σπεύσει κανείς να απαντήσει ότι η Τουρκία, λόγω μεγέθους και θέσης, μπορεί όντως να παίζει σε διάφορα ταμπλό ενώ εμείς δεν μπορούμε.
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε κάποια άλλα: έχουμε π.χ. προσπαθήσει να γίνουμε πολιτικώς «πολυγαμικοί» και αποτύχαμε; Εχουμε δραστηριοποιήσει τους κατά παράδοση καλούς δεσμούς μας με τον αραβικό κόσμο; Εχουμε φλερτάρει περισσότερο με τη Ρωσία ή οδηγηθεί σε κάποιας μορφής δράση έπειτα από την οργισμένη αντίδραση της Αμερικής για τη διαπραγμάτευση του South Stream;
Σε πολλά άρθρα μου στο «Βήμα» και στον «Guardian» έχω τονίσει κατ΄ επανάληψη την πίστη μου στη σύγχρονη Ρωσία. Η πίστη αυτή δεν με κάνει να εθελοτυφλώ απέναντι στις φρικαλεότητες της Σοβιετικής Ενωσης· και ούτε είναι δυνατόν, ακόμη και με την πιο αχαλίνωτη φαντασία, να με θεωρήσει κάποιος κομμουνιστή· τέλος, η προτροπή μου για στενότερους δεσμούς με τη Ρωσία διόλου δεν με κάνει να ξεχνώ ότι ο κ. Πούτιν (όπως άλλωστε και ο κ. Γκορμπατσόφ) εκπαιδεύτηκε αρχικά ως πράκτορας της ΚGΒ.
Αν σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο, είναι επειδή η τελευταία δεκαπενταετία έχει επίσης αναδείξει όψεις της Αμερικής τις οποίες ούτε ξέραμε ούτε και μπορούσαμε να πιστέψουμε.
Ως σχολιαστής διεθνών υποθέσεων και μελετητής της ιστορίας, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άγγελοι και δαίμονες στη διεθνή πολιτική. Πιστεύω σε μια κοινότητα συμφερόντων· στο είδος εκείνο της κοινότητας συμφερόντων που, ενίοτε περισσότερο και από τον έρωτα, εξασφαλίζει μακροχρόνιους γάμους και, κάτι ακόμη πιο σημαντικό, λειτουργικές διεθνείς συμμαχίες. Ετσι, βλέπω τη Ρωσία ως χώρα που θα μπορούσε να προστατεύσει την εδαφική μου ακεραιότητα πολύ περισσότερο από ό,τι η Αμερική, κυρίως δε αν έδειχνα πρόθυμος να στηρίξω κάποιες (θεμιτές) αξιώσεις της- όπως, λ.χ., να διατηρήσει τα συμφέροντά της στον Καύκασο. Διότι, ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω ποιος ο λόγος να παρεμβαίνουμε εμείς στην παραδοσιακή σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Θα διερωτόμουν μάλιστα αν, δίνοντάς της πρόσβαση σε θερμότερα νερά, δεν θα μπορούσα και εγώ να αποκτήσω μεγαλύτερες εγγυήσεις για την εδαφική μου ακεραιότητα. Πρέπει άραγε να τα απορρίψουμε διαρρήδην όλα αυτά, όταν, εν δυνάμει, διακυβεύονται τόσο πολλά και τόσο σημαντικά πράγματα;
Θεωρώ επίσης ότι η Ρωσία μπορεί να βοηθήσει τη χώρα μου να γίνει σημαντικό ενεργειακό κέντρο, εφόσον υλοποιηθεί κάποτε ο αγωγός South Stream. Και γνωρίζω, τόσο από την ιστορία όσο και από συζητήσεις με ανώτερα στελέχη πετρελαϊκών εταιρειών, ότι η Ρωσία δεν παραβαίνει τα συμβόλαια παροχής, παρά τις πρόσφατες, άκρως παραποιημένες περιγραφές του ρόλου της (και όχι της Ουκρανίας) στη διακοπή τροφοδότησης της Δύσης με φυσικό αέριο.
Η κοινή γνώμη
Η πλάγια σκέψη είναι πάντα δύσκολη· πολύ δύσκολη, μάλιστα, για τους δημόσιους υπαλλήλους, που έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με παγιωμένους τρόπους καθ΄ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους· ακόμη πιο δύσκολη όμως είναι για τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν συνεχώς την προσοχή τους στραμμένη στις δημοσκοπήσεις και όχι στην εξέταση σοβαρών επιλογών, ιδίως δε όταν αυτές είναι σχετικά ριψοκίνδυνες. Ο κατάλογος των εμποδίων είναι, επομένως, μακρύς, αλλά το εμπόδιο που προσωπικά θεωρώ ως το πλέον ανυπέρβλητο είναι η εσωτερική κοινή γνώμη.
Οι Ελληνες μιλούν πολύ και μεγαλόφωνα. Συχνά δίνουν την εντύπωση πως είναι απίστευτα μοντέρνοι και φιλελεύθεροι. Το πρώτο μπορεί να ισχύει· το δεύτερο, όμως, όχι.
Πράγματι, οι Ελληνες είναι εξαιρετικά συντηρητικοί σε πολυάριθμα ζητήματα, τα οποία κυμαίνονται από ανθρώπινα δικαιώματα όπως η ομοφυλοφιλία ως τις φυλετικές διακρίσεις.
Και από πολιτική άποψη, όμως, παρά την εντυπωσιακή δεξιοτεχνία των λόγων τους, είναι εξίσου συντηρητικοί. (Κατά τη γνώμη μου, τα σημερινά εκλογικά προβλήματα του ΠαΣοΚ απορρέουν από τη συντηρητική στάση των περισσότερων από τους υποστηρικτές που πρέπει να αποσπάσει από τη Νέα Δημοκρατία προκειμένου να κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές.)
Αυτήν ακριβώς την εσωτερική κοινή γνώμη πρέπει να πάρει κανείς με το μέρος του προτού ξεκινήσει να σκέφτεται με τον τρόπο που προτείνω. Προς το παρόν, αυτό το καθήκον θα ήταν μάλλον δυσχερές. Τονίζω τη φράση προς το παρόν για τέσσερις λόγους:
Πρώτον, διότι, όπως δήλωσα στην αρχή, δεν είναι εύκολος ο νέος τρόπος σκέψης.
Δεύτερον, διότι, αν ο νέος τρόπος σκέψης έδειχνε να κερδίζει έστω και ελάχιστο έδαφος, θα ερχόταν αντιμέτωπος με τη συνδυασμένη εναντίωση Αμερικής και Ευρώπης.
Τρίτον, επειδή ο νέος τρόπος σκέψης προϋποθέτει την ύπαρξη ισχυρής κυβέρνησης, την οποία εμείς ούτε διαθέτουμε ούτε, δυστυχώς, είναι πιθανόν να αποκτήσουμε στο εγγύς μέλλον.
Τέλος, τα επακόλουθα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν έχουν γίνει ακόμη πλήρως αισθητά σε εσωτερικό επίπεδο. Οταν συμβεί αυτό, θα βυθιστούμε στον κοινωνικό αναβρασμό και θα γίνουμε ακόμη πιο ευάλωτοι σε εξωτερικό επίπεδο. Σε αυτό το στάδιο, η κοινή γνώμη μπορεί να έχει φοβηθεί αρκετά και να φτάσει να διανοηθεί αυτό που μέχρι πρότινος της ήταν αδιανόητο. Μήπως όμως θα είναι πολύ αργά;
Ο τελευταίος αυτός φόβος έχει πολύ πραγματική υπόσταση, διότι αντικατοπτρίζει τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν οι Ελληνες. Οντως, η ξένοιαστη στάση των Ελλήνων απέναντι στη ζωή δεν τους αφήνει να ενεργούν καίρια και ενθαρρύνει τις αντιδράσεις της τελευταίας στιγμής. Και αν θέλετε παράδειγμα, δείτε πώς αντιμετωπίσαμε ως τώρα την τρέχουσα οικονομική κρίση.
Νέα στρατηγική
Θα έλεγε άραγε κανείς ότι ο τρόπος σκέψης μου υπεραπλουστεύει ένα ιδιαίτερα περίπλοκο πρόβλημα; Οσοι δεν τον ασπάζονται θα απαντήσουν ότι συνεπάγεται μια μείζονος κλίμακας αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής. Προσωπικά, όμως, βλέπω διαφορετικά τα πράγματα.
Η εξωτερική πολιτική προϋποθέτει κάποιες «σταθερές» που δεν αλλάζουν, καθώς και «μεθόδους» που αλλάζουν ανάλογα με τις μεταβολές των γεωπολιτικών περιστάσεων.
Η θρησκεία μας, η πίστη μας στη φιλελεύθερη δημοκρατία και την οικονομία της αγοράς, η πεποίθησή μας ότι ανήκουμε στην Ευρώπη: αυτές είναι οι σταθερές μας. Κορυφαία δε θέση σε αυτόν τον κατάλογο έχει η εδαφική ακεραιότητά μας, εφόσον, απουσία του κράτους μας, καμία από τις άλλες σταθερές δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ακριβώς επειδή φοβάμαι για όλα αυτά, επειδή βλέπω τον κίνδυνο να πλησιάζει από την τουρκική πλευρά και επειδή δεν προβλέπω να έρχεται ουσιαστική βοήθεια από τους φίλους μας αν τυχόν βρεθούμε σε σύγκρουση με την Τουρκία, προτείνω όχι την αλλαγή ενός σταθερού παράγοντα στην εξωτερική πολιτική μας,αλλά τη διαφοροποίηση του τρόπου με τον οποίο επιδιώκουμε αυτόν τον παράγοντα.
Μακροπρόθεσμος σχεδιασμός
Υπό τις παρούσες συνθήκες, μπορώ μόνο να συνεχίσω να ωθώ τους συμπατριώτες μου προς την κατεύθυνση του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Δείτε τις πρόσφατες προσπάθειες της Τουρκίας να αποκαταστήσει τις σχέσεις της ακόμη και με την Αρμενία, να αποφύγει την καταδίκη για τις (παλιές) σφαγές της και να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στην περιοχή του Καυκάσου, παίζοντας το σύνηθες, το δικό της παιχνίδι απέναντι στους Αμερικανούς και τους Ρώσους.
Μπροστά σε τόσο έξυπνες κινήσεις, διόλου δεν αρκούν οι προτροπές για αυτοσυγκράτηση. Και ούτε επίσης αρκεί η συναισθηματική προσήλωση στις παραδοσιακές συμμαχίες. Αν χρειαζόμαστε κάτι, είναι η ουσιαστική, έμπρακτη δημιουργία νέων συμμαχιών. Οσοι εμπνέονται από την έξοχη φαουστική παράφραση της γνωστής βιβλικής ρήσης- « εν αρχή ην η πράξις » (και όχι « ο λόγος »)- θα συμφωνήσουν. Οσους όμως αδρανήσουν, οι ψηφοφόροι μπορεί να μην τους συγχωρέσουν, ιδίως μάλιστα αν αυτά που διαβλέπω πραγματοποιηθούν.
Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης φέρει τον τίτλο του σερ και είναι τακτικό μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών Αθηνών, Γαλλίας, Ρώμης, Βελγίου, Ολλανδίας και νομικός σύμβουλος (επί τιμή) της βασίλισσας της Αγγλίας. Το πρώτο μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής.
Φαίνεται ότι για κάποιους λόγους το επίσημο ελληνικό domain [.gr] δεν εξυπηρετεί τους τουρκόφωνους συμπολίτες μας, αφού σχεδόν κανένας τούς, και κυρίως οι φορείς , δεν το υιοθετούν για τα δικά τους sites, προτιμώντας πάντα τα ανεξάρτητα διεθνή domains όπως .com, .net, .org και άλλα.
Η κατάσταση στο θρακικό Internet σήμερα έχει ως εξής: ενώ μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν καθόλου τουρκόφωνα sites στη Θράκη, στα τελευταία 2 με 3 χρόνια, ως δια μαγείας, έκαναν την εμφάνισή τους στο Internet μαζικά όλοι οι τουρκόφωνοι φορείς – σύλλογοι, εφημερίδες κλπ.
Βέβαια η απροσδόκητη αυτή εξέλιξη είναι από μόνη της άξια σχολιασμού και προσεκτικής μελέτης, αλλά για την ώρα ας κρατήσουμε το θετικό της υπόθεσης – ότι η Θράκη, φαινομενικά τουλάχιστον, αποκτάει περισσότερη παρουσία στο Internet και αυτό είναι καλό, εκ πρώτης όψεως.
Αλλά υπάρχει κάτι το περίεργο σε όλο αυτό το εγχείρημα των τουρκόφωνων συμπολιτών μας, που δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο – το ότι όλα τα τουρκόφωνα sites της Θράκης στήνονται κατά κανόνα κάτω από τις διεθνείς καταλήξεις, όπως .com, .net, .org κλπ, αντί για το προφανέστατο εγχώριο .gr.
Ακόμα και η καφετζού της Κομοτηνής, για την οποία πρόσφατα έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες (σιγά την είδηση αλλά τι να κάνουν και αυτοί) έχει site με κατάληξη .com. Αυτό που λέμε «και η κουτσή Μαρία στο dot com».
Και στην προκειμένη δεν μας ενδιαφέρει τόσο τι κάνει ο κάθε ιδιώτης, αλλά το τι κάνουν και πως φέρονται οι πολιτικοί άρχοντες, τα ΜΜΕ, οι φορείς και τα σωματεία κ.λ.π., έχει σίγουρα μεγάλη σημασία.
Ας δούμε λοιπόν τι έχουμε:
Πολιτικά πρόσωπα
Βουλευτής Ιλχάν Αχμέτ: ilhanahmet.com
Εφημερίδες
Trakyanin Sesi: trakyaninsesi.com
Gundem: gundemgazetesi.com
Birlik: birlikgazetesi.info
Rodop Ruzgari: rodopruzgari.com & burasibatitrakya.com
Περιοδικά
Gonulden Gonule: gonuldengonule.com
Ogretmenin Sesi: ogretmeninsesi.org
Yeni Bati Trakya Dergisi: yenibatitrakyadergisi.com
Azinlikca: azinlikca.com, azinlikca.net & azinlikca.org
Σωματεία
Τουρκική Ένωση Ξάνθης: iskeceturkbirligi.org
Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης: btaytd.com & gat1995.com
Σύλλογος Τουρκοδυτικών Θρακιωτών: batitrakyalilar.com
Άλλα
Bati Trakyadan Haberler: trakyadan.com
Πόρταλ Δυτικής Θράκης: batitrakya.net
Ηλεκτρονικό περιοδικό BatiTrakyaHaber: batitrakyahaber.com
Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν οι:
Εφημερίδα Olay: btrolay.gr
Εφημερίδα Millet: millet.gr
Περιττό να αναφέρω ότι σε όλα σχεδόν τα παραπάνω sites δεν θα βρείτε λέξη στα ελληνικά. Το μόνο ελληνικό που θα βρείτε είναι οι κρατικές διαφημίσεις (ΚΕΠ, INTERREG κ.λ.π.). Αλλά ας το αφήσουμε αυτό για μια άλλη κουβέντα, γιατί το περιεχόμενο αυτών των sites έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Θα αναρωτιέστε με ποια αφορμή ασχολήθηκα με το θέμα. Ίσως να θυμόσαστε ότι πριν από μερικού μήνες η Μουφτεία Κομοτηνής διατυμπάνιζε με δελτία τύπου προς πάσα κατεύθυνση τη δημιουργία του site της στο Internet, στην διεύθυνση www.mouftiakomotinis.gr. Το site ήταν τρίγλωσσο – στα τουρκικά, αραβικά και ελληνικά (ακριβώς με αυτήν τη σειρά) και σε έναν παρατηρητή όλα έδειχναν απολύτως politically correct.
Αλλά όπως φαίνεται, αυτή ήταν μόνο η βιτρίνα. Διότι για το ίδιο site τότε είχαν καταχωρηθεί επίσης τα ονόματα gumulcinemuftulugu.com & muftikomotini.com, τα οποία οδηγούσαν επίσης στο ίδιο site, και (δώστε φάση εδώ) με αυτά τα ονόματα (και όχι με το .gr) το site είχε καταχωρηθεί από τους δημιουργούς του σε όλους τους παγκόσμιους καταλόγους και άλλες πηγές, από Wikipedia έως Blogspot.
Πριν από 1,5 μήνα το όνομα χώρου mouftiakomotinis.gr έληξε. Ακόμα και μέχρι σήμερα οι υπεύθυνοι δεν το ανανέωσαν, προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν πλέον. Ενώ αντίθετα τα ονόματα gumulcinemuftulugu.com & muftikomotini.com ανανεώθηκαν εγκαίρως και επιμελώς, μέχρι το 2011 και 2013 αντίστοιχα. Ας το πάρουμε χαμπάρι λοιπόν – τα όμορφα δελτίου τύπου στάλθηκαν, τα ΜΜΕ τα έχαψαν και τώρα πλέον τους δημιουργούς του site δεν τους ενδιαφέρει το mouftiakomotinis.gr αλλά μόνο το gumulcinemuftulugu.com (.com όπως Commercial, ούτε καν .org όπως Organization). Τα συμπεράσματα θα τα βγάλετε μόνοι σας ή υπάρχει κάποιος που δυσκολεύεται;
Τί συμβαίνει με τις καταλήξεις .com, .net
Όσοι «έχουν μαύρη ζώνη στα κομπιούτερ» (που λέει και η διαφήμιση), ξέρουν ότι τις διεθνείς καταλήξεις .com, .net κλπ, τις προτιμάει κανείς για το site του στις εξής περιπτώσεις:
1) Όταν πρόκειται για επιχείρηση ή φορέα που δραστηριοποιείται διεθνώς και δεν πολυενδιαφέρεται για την τοπική αγορά (διότι όταν ενδιαφέρεται και για την τοπική αγορά, συνήθως κατοχυρώνει το ίδιο όνομα και σε .com αλλά και σε .gr).
2) Όταν κάποιος δεν θέλει να είναι υπόλογος στην Ελληνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών για το περιεχόμενο του site του και δεν θέλει να συμμορφώνεται με τον κανονισμό λειτουργίας του domain .gr.
3) Όταν κάποιος θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του για ευνόητους λόγους, και δεν θέλει να είναι υπόλογος στην Ελληνική Δικαιοσύνη για το περιεχόμενο του site του ή για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητά του μέσω αυτού.
Τί από τα τρία παραπάνω ισχύουν για τα sites που αναφέραμε;
Πηγή: Εφημερίδα "Ο Χρόνος" 24-02-2009
Η Επαλξη Ανασυγκρότησης Κέντρου απευθύνει έκκληση σε όλα τα αρμόδια όργανα στην Ευρώπη και το διεθνή παράγοντα να στηρίξουν τις προσπάθειες για εκτέλεση του εντάλματος σύλληψης του δολοφόνου του Σολωμού Σολωμού, Κενάν Ακίν.
Σε ανακοίνωσή της η Επαλξη αναφέρει πως «είναι αδιανόητο ο Ακίν να έχει την δυνατότητα να παραχωρεί συνεντεύξεις σε εφημερίδες ακόμη και να διεκδικεί ‘βουλευτική έδρα’ στη λεγόμενη βουλή του ψευδοκράτους χωρίς όμως να συλλαμβάνεται από την Ιντερπόλ για το έγκλημα που διέπραξε».
Η Επαλξη στην ανακοίνωσή της «καταδικάζει τις προκλητικές δηλώσεις του Ακίν» και σημειώνει ότι «ο Τούρκος έποικος παραμένει αμετανόητος δηλώνοντας και ότι και σήμερα αν χρειαζόταν θα πυροβολούσε τον Σολωμού».
Ο Κενάν Ακίν, συνεχίζει η Επαλξη, «θεωρεί τον εαυτό του προστατευόμενο λόγω του ότι κατοικεί σε χώρο υπό κατοχή όπου δεν μπορούν να εκτελέσουν διεθνή εντάλματα».
Η Επαλξη εκτιμά ότι «για να υπάρχει θετική εξέλιξη στη διαδικασία των συνομιλιών για λύση του Κυπριακού θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να απομονωθούν, να δικαστούν και να καταδικαστούν άνθρωποι όπως τον Κενάν Ακίν», καταλήγει η ανακοίνωση.
Με άσχημο τρόπο φαίνεται ότι θα χωρίσουν τα τσανάκια τους τα «κυβερνώντα» Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα και Κόμμα Ελευθερίας και Μεταρρύθμισης, καθώς όσο πλησιάζει η μέρα των «εκλογών» τόσο έρχονται στην επιφάνεια οι διαφορές τους. Με αφορμή το σχεδιασμό του επιχειρηματία Τζαφέρ Γκιουρτζαφέρ να λειτουργήσει πλωτό καζίνο που θα εκτελεί παράλληλα το δρομολόγιο κατεχομένων - Ισραήλ προέκυψε τις τελευταίες μέρες μεγάλη διαφωνία μεταξύ των δυο κομμάτων.
Σύμφωνα με τον τ/κ Τύπο, το «υπουργικό συμβούλιο» έλαβε απόφαση να ανάψει το πράσινο φως ώστε ο Γκιουρτζαφέρ να λάβει πιστωτικό προνομιακό δάνειο από ψευδοκράτος και Τουρκία. Ωστόσο το «υπουργικό» έλαβε αυτή την απόφαση με τους «υπουργούς» του ΚΕΜ να διαφωνούν (δημοσιογραφικές πληροφορίες κάνουν λόγω για έντονο καβγά εντός του «υπουργικού»). Ο ηγέτης του ΚΕΜ και «υπουργός» εξωτερικών, Τουργκάι Αβτζί, σε δηλώσεις του άφησε αιχμές εναντίον του ηγέτη του ΡΤΚ και «πρωθυπουργού», Φερντί Σογιέρ, ότι εξυπηρετεί επιχειρηματίες του ΡΤΚ τονίζοντας ότι ο ίδιος δεν γνώριζε για τις κινήσεις της «κυβέρνησης».
Μετά τις δηλώσεις αυτές ήταν η σειρά του ΡΤΚ να βγάλει τα άπλυτα του Αβτζί στη φόρα κι ως αποτέλεσμα η εφημερίδα «Αφρίκα» έγραφε χθες ότι το ΚΕΜ πίεζε μέσω του «υπουργικού» να παραχωρήσει περίπου 200 οικόπεδα σε έποικους της Αμμοχώστου για καθαρά «προεκλογικούς» σκοπούς. Δηλώσεις προς αυτή τη κατεύθυνση έκανε κι ο ίδιος ο Γκιουρτζαφέρ λέγοντας πως όντως το ΚΕΜ επιδίωκε αυτή τη μαζική παραχώρηση οικοπέδων.
Στη μέση Εργκένεκον
Κι ενώ όλα τα κόμματα προβαίνουν σε «προεκλογικές» περιοδείες φαίνεται πως ήρθε και η σειρά του Ραούφ Ντενκτάς να μπλεχτεί στο «προεκλογικό» σκηνικό. Πληροφορίες αναφέρουν ότι έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα να προσελκύσει στο πλευρό του Δημοκρατικού Κόμματος του υιού του στελέχη του Κόμματος Εθνικής Ενότητας του Έρογλου. Σε δηλώσεις του και αναφερόμενος στα όσα γράφονται περί εμπλοκής του στην παρακρατική οργάνωση Εργκένεκον ο Ραούφ Ντενκτάς είπε μεταξύ άλλων ότι κάποιοι επιχειρούν να φιμώσουν τους Ντενκτάς με όπλο τις έρευνες για την Εργκένεκον.
ΠΟΛΙΤΗΣ
Ο πρόεδρος και οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. κατέθεσαν επερώτηση προς τον υπουργό Εσωτερικών με θέμα τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα στην Θράκη. Το κείμενο της επερώτησης έχει ως ακολούθως;
Η Θράκη, λόγω, κυρίως, της στρατηγικής της θέσεως, υπήρξε κατά το παρελθόν θέατρο διεκδικήσεων πολύχρονων υποδουλώσεων και αιματηρών αγώνων μέχρις ότου να αποκτήσει την εθνική της ελευθερία και να ενσωματωθεί οριστικά στο ελληνικό κράτος.
Δυστυχώς όμως και ενώ θα περίμενε κανείς ότι το πολύπαθο αυτό κομμάτι του Ελληνισμού, όντας ταυτόχρονα και κομμάτι της Ε.Ε., θα είχε κατά τον 21ο αιώνα μία απρόσκοπτη από επιβουλές ανάπτυξη προσηλωμένη στην επίλυση των κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων, αυτό εξακολουθεί να απειλείται και να διεκδικείται από την γείτονα χώρα της Τουρκίας. Το πρόβλημα ξεκινά από τον εναπομείναντα μουσουλμανικό πληθυσμό στην περιοχή μετά την Συνθήκη της Λωζάνης, αλλά έχει κλιμακωθεί επικίνδυνα την τελευταία εικοσιπενταετία. Η προσπάθεια της Άγκυρας να κηδεμονεύσει την μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη είναι ολοφάνερη. Την αντιμετωπίζει διπλωματικά ως «στρατηγική μειονότητα», ειδικά μετά την μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου και ανομολόγητος αλλά βασικός της στρατηγικός στόχος είναι κάποτε να συγκυβερνήσει στην Θράκη. η πολιτική της Άγκυρας, η οποία έχει ως βασικό μοχλό και κέντρο της προσπάθειας αυτής το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, εκδηλώνεται;
-Με τη δημιουργία στην περιοχή «τουρκικών συλλόγων» που υπόσχονται να βοηθήσουν την μειονότητα με χρηματοδότηση από το εξωτερικό για να αποκτήσει νοσοκομεία, εκπαιδευτήρια και άλλου είδους υποδομές.
-Με την παράλληλη επέκταση δικτύου συλλόγων «Δυτικοθρακιωτών» στο εξωτερικό με προφανή επιδίωξη την διεθνοποίηση εντυπώσεων δήθεν καταπίεσής τους.
-Με την κινητικότητα των μη αναγνωρισμένων από την ελληνική πολιτεία μουφτήδων και του Τούρκου προξένου της Κομοτηνής προς την Τουρκία και την διατήρηση στενοτάτων επαφών με την κυβέρνηση της Άγκυρας.
-Με την συνεχή επίσκεψη από την Τουρκία υπουργών, βουλευτών και αξιωματούχων στην μουσουλμανική μειονότητα και με τις εμπρηστικές τους δηλώσεις περί «τουρκικής» μειονότητας.
-Με την ατυχή προβολή παρομοίων δηλώσεων κατά καιρούς από Έλληνες μουσουλμάνους βουλευτές όλων των κομμάτων.
-Με την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού της Θράκης. Η Άγκυρα απαιτεί συνεχώς;
-Να εκλέγονται οι βακουφικές επιτροπές (ήδη είναι νόμος του κράτους η εκλογή των διαχειριστικών επιτροπών των βακουφίων).
-Να εκλέγονται οι μουφτήδες, ενώ σε όλο τον κόσμο (μηδέ της Τουρκίας εξαιρουμένης) διορίζονται από το κράτος.
-Να λειτουργήσουν μειονοτικά νηπιαγωγεία στην Θράκη.
-Να συνυπολογίζονται οι μουσουλμάνοι Πομάκοι και Τσιγγάνοι (Ρομά) της Θράκης ως «τουρκογενείς».
Δυστυχώς σε όλα τα ανωτέρω παρατηρείται εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως μία ανεξήγητα παθητική στάση απέναντι στις απαιτήσεις και τις δραστηριότητες της Άγκυρας και των ανθρώπων της στο προξενείο, με αποτέλεσμα η Τουρκία να αποθρασύνεται και να προωθεί τη δημιουργία στην Θράκη ενός οιονεί κράτους εν κράτει. Το πρόβλημα επιτείνεται και από την χαμηλή οικονομική ανάπτυξη της περιοχής η οποία συνίσταται στα εξής:
-Η Θράκη κατατάσσεται μονίμως σε μία από τις πιο φτωχές περιοχές της Ε.Ε.
-Οι νομοί της παραμένουν από τους φτωχότερους και στην Ελλάδα.
-Ο αγροτο-κτηνοτροφικός κλάδος με τα γνωστά προβλήματα που τον μαστίζουν πανελλαδικά εδώ και χρόνια, τελεί υπό εξαφάνιση.
-Τα ιστορικά συνεταιριστικά εργοστάσια της περιοχής κλείνουν.
-Οι βιομηχανίες και οι βιοτεχνίες του μεταποιητικού τομέα μετακομίζουν στις γειτονικές χώρες για να μειώσουν το κόστος παραγωγής.
-Υπάρχει μία ευρύτερη τάση φυγής των κεφαλαίων και των επιχειρήσεων λόγω και της τουρκικής απειλής.
-Ο τεράστιος φυσικός και αρχαιολογικός πλούτος της περιοχής παραμένει εξοργιστικά ανεκμετάλλευτος από τουριστικής πλευράς.
Γενικότερα, η κυβέρνηση αδυνατεί να κατανοήσει ότι η ανάπτυξη της Θράκης είναι υπόθεση εθνικής προτεραιότητος και ότι το παρόν και το μέλλον της δεν εξαρτώνται μόνον από την αμυντική της θωράκιση, αλλά και από την οικονομική, δημογραφική, κοινωνική και πολιτισμική της ανάπτυξη.
Κατόπιν όλων αυτών, ερωτάται ο κ. υπουργός:
-Για την παθητική στάση της ελληνικής κυβερνήσεως απέναντι στις προκλητικές διεκδικήσεις και ενέργειες της Τουρκίας και των ανθρώπων του προξενείου της Κομοτηνής.
-Για τα μέτρα που προτίθεται να λάβει η ελληνική κυβέρνηση έτσι ώστε να θωρακισθεί οικονομικά, δημογραφικά, κοινωνικά και πολιτιστικά η περιοχή της Θράκης.
Οι επερωτώντες βουλευτές: Γεώργιος Καρατζαφέρης, Βαΐτσης Αποστολάτος, Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης, Δήμητρα Αράπογλου, Κυριάκος Βελόπουλος, Μαυρουδής Βορίδης, Σπυρίδων – Άδωνις Γεωργιάδης, Αθανάσιος Πλεύρης, Ηλίας Πολατίδης, Αστέριος Ροντούλης.
Εφημερίδα "Χρόνος" 24-02-2009
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου, mignatiou@aol.com
Η οργή του Ταγίπ Ερντογάν εναντίον του Ισραήλ είναι σίγουρα δικαιολογημένη. Ποιος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, που έχει αισθήματα για τους συνανθρώπους του, δεν θυμώνει, όταν βλέπει τα εγκλήματα εναντίον παιδιών και γυναικών; Ποιος δεν γίνεται θηρίο ανήμερο, όταν οι νεκροί Παλαιστίνιοι, κάθε φορά που οι Ισραηλινοί ηγέτες δίνουν εντολή απογείωσης των φονικών αεροπλάνων τους, «φυτρώνουν» όπως τα μανιτάρια;
Βέβαια, ο κ. Ερντογάν είναι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, μίας χώρας που συνεργάστηκε στενά με το Ισραήλ, και που μέχρι πριν από τα Χριστούγεννα κάλυπτε όλες τις πράξεις των Ενόπλων Δυνάμεων του εβραϊκού κράτους. Και απ’ ό,τι γνωρίζω, παρά τη δημόσια οργή του, που έγινε παγκόσμιο θέμα και θέαμα, δεν έχει ακυρώσει την συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ, η οποία προβλέπει και σύμπραξη εναντίον των κοινών εχθρών σε περίοδο πολέμου. Αρα, και εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου.
Διαβάσαμε πολλές αναλύσεις, που αναζητούσαν την απάντηση στο ερώτημα: Γιατί τώρα η επίθεση εναντίον του Ισραήλ; Θα έλεγα πως οι απαντήσεις που δόθηκαν δεν είναι ικανοποιητικές. Διότι, ξεχνούν τον παράγοντα που εξόργισε τον κ. Ερντογάν, ή αν δεν τον ξεχνούν, απλά δεν τον γνωρίζουν. Και σίγουρα δεν είναι η... αγάπη του για τους άμοιρους Παλαιστίνιους.
Πριν ακόμα από τον πόλεμο εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν, το κράτος του Ισραήλ ξεκίνησε στρατιωτική συνεργασία με τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ. Οι μυστικές υπηρεσίες των Κούρδων είναι εικόνα και ομοίωση της Μοσάντ, και ο κουρδικός στρατός, που θεωρείται αξιόμαχος, είναι δημιούργημα Ισραηλινών αξιωματικών. Παράλληλα, αξιωματούχοι της κυβέρνησης και επιχειρηματίες, έχουν οργανώσει τα κουρδικά υπουργεία Εμπορίου, Οικονομικών και Εργασίας.
Οι Τούρκοι πιστεύουν πως η άνευ προηγουμένου ανάπτυξη που παρατηρείται στο ιρακινό Κουρδιστάν, οφείλεται στην ισραηλινή βοήθεια και υποστήριξη. Με λίγα λόγια, στα σύνορα της Τουρκίας, του Ιράκ και του Ιράν, δημιουργείται ένα «δεύτερο Ισραήλ», με τη σύμφωνη γνώμη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι αυτό το γεγονός, που αποτελεί πραγματική απειλή για την Τουρκία, και το οποίο εξόργισε τον Ταγίπ Ερντογάν. Πριν αναχωρήσει για το Νταβός, έλαβε λεπτομερειακό σημείωμα από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του, οι οποίες λίγο-πολύ, κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι «χάνεται το παιχνίδι»...
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, προχώρησε σε μία κίνηση, που περιέχει και ρίσκο. Η επίθεση εναντίον του Ισραήλ, τον ανύψωσε περιστασιακά στα μάτια των πολιτών της Μέσης Ανατολής. Οι Παλαιστίνιοι έκαναν τις φωτογραφίες του εικόνισμα και κρατούσαν ψηλά τις τουρκικές σημαίες.
Ομως, υπάρχουν και αυτοί που δεν ξεχνούν ότι η Αγκυρα δεν μίλησε, δεν συγκινήθηκε, δεν έριξε ούτε ένα δάκρυ, όταν ο Γιασέρ Αραφάτ και οι σύντροφοί του έφευγαν ταπεινωμένοι από τη Βηρυτό και γύρω από το ελληνικό πλοίο που τους μετέφερε στη σωτηρία, έπεφταν οι οβίδες όπως το χαλάζι.
Ισραηλινοί πολιτικοί, στρατιωτικοί και δημοσιογράφοι, έχουν εξαπολύσει επιθέσεις εναντίον του κ. Ερντογάν. Και ποια νομίζετε πως είναι τα επιχειρήματά τους. Ο Στίβεν Πλάουτ, αφού περιλούζει τον Τούρκο πρωθυπουργό με κοσμητικά επίθετα, γράφει στην εφημερίδα Jewish Press, για την παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου και για τις δολοφονίες των Κούρδων από τις τουρκικές ορδές. Επιστρέφουν, δηλαδή, στον κ. Ερντογάν τις εμετικές επιθέσεις που εκτόξευσε εναντίον του Ισραήλ.
«Θα το... ξεπεράσουν», μου είπε ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος. «Χώρες και άνθρωποι με τα ίδια ανομήματα, όπως είναι η Τουρκία και το Ισραήλ, στο τέλος πέφτουν ξανά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου»... Γι’ αυτό, ας μην πανηγυρίζουμε... Αλλωστε, πρόκειται για δύο κράτη-τρομοκράτες, που δολοφονούν παιδιά, για να επιβιώσουν. Για πόσο, όμως;
Πηγή: Ημερησία
© Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
