Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

ΤΟΥΡΚΙΑ - ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΜΠΑΣ - ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ


Στην ε/φ Radikal καταχωρείται άρθρο γνώμης του επικεφαλής του Γραφείου της εφημερίδας στην Άγκυρα Murat Yetkin με τίτλο «Όταν το ΑΚΡ κέρδισε τις εκλογές, η Τουρκία αποχώρησε από το ΝΑΤΟ;», στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής:

Αν ρωτήσετε ποιο αποτέλεσμα προέκυψε από την επίσκεψη του Αμπάς στην Άγκυρα, θα μπορούσα να σας απαντήσω ότι αυτό δεν είναι η περαιτέρω προσέγγιση των δύο αντιπάλων παρατάξεων, Χαμάς και Αλ Φατάχ, χάριν των προσπαθειών της Τουρκίας, αλλά η εξάλειψη της έντασης, που δημιουργήθηκε μεταξύ Τουρκίας και Αλ Φατάχ και, κατ` επέκταση, μεταξύ Τουρκίας και Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.
Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις εντάθηκαν, όταν ο Ερντογάν θεώρησε «μερικώς» υπεύθυνο τον Αμπάς για τις επιθέσεις του Ισραήλ στη Γάζα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι εκλογές δεν διενεργήθηκαν προκειμένου να ικανοποιήσουν τον ίδιο. Τώρα οι αναφορές του Γκιούλ, αλλά και όσα δήλωσε ο Αμπάς, δείχνουν ότι η Τουρκία δεν βρίσκεται κοντά σε κάποια κομματική παράταξη, αλλά κοντά στον παλαιστινιακό λαό.
Σε γεύμα, το οποίο παρατέθηκε στην Άγκυρα, συναντήθηκαν με τον Αμπάς οι εκπρόσωποι των τουρκικών εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών. Εκεί έγινε φανερό και το χάος που υπάρχει στην υπόθεση αυτή. Αν και ο Αμπάς ανέφερε ότι «δεν αισθάνεται ανησυχία από την υποστήριξη που παρέχει η Τουρκία στη Χαμάς στην υπόθεση της Γάζας, διότι και η Χαμάς εκπροσωπεί ένα μέρος του παλαιστινιακού λαού», εν τούτοις αμέσως μετά άρχισε τις επικρίσεις του.
Ανέφερε ότι η μη παράταση της εξάμηνης κατάπαυσης πυρός δεν επιτεύχθηκε λόγω άρνησης της Χαμάς, γεγονός που έδωσε στο Ισραήλ τη δυνατότητα επίθεσης, ότι οι Μουσουλμάνοι της Γάζας, λόγω παρεμπόδισης της Χαμάς, δεν μπορούν να μεταβούν φέτος για προσκύνημα στη Μέκκα και ότι η οργάνωση αυτή δεν επέδειξε την πρέπουσα σημασία στον έλεγχο της διόδου Refah.
Γενικά, οι πλέον ενδιαφέρουσες επικρίσεις του Αμπάς εναντίον της Χαμάς επικεντρώνονται σε δύο σημεία:
1 Η αντίληψη της Χαμάς περί δημοκρατίας είναι «μιας φοράς», δηλαδή μέχρι να κερδίσει τις εκλογές. Για το λόγο αυτό και επειδή θέλει να εμποδίσει τη μεταβίβαση της εξουσίας μέσω εκλογών, δεν επιθυμεί μια νέα εκλογική αναμέτρηση.

2 Η Χαμάς κινείται με την ψευδαίσθηση ότι, επειδή κέρδισε τις εκλογές, μπορεί να σβήσει και το παρελθόν όλου του κράτους. Για παράδειγμα, ο Αμπάς ερωτά: «Όταν το ΑΚΡ κέρδισε τις εκλογές, θέλησε να αποσύρει την Τουρκία από το ΝΑΤΟ; Ανακοίνωσε ότι δεν αναγνωρίζει τις διεθνείς συμφωνίες; Όμως, η Χαμάς, μετά τη νίκη της στις παλαιστινιακές εκλογές, αποπειράθηκε να ακυρώσει όλες τις συμφωνίες των Η.Ε., που έχουν συναφθεί από το 1948 και εντεύθεν, όλες τις αποφάσεις του Αραβικού Συνδέσμου, ακόμη και το χρονοδιάγραμμα ειρήνης μεταξύ Παλαιστίνης ? Ισραήλ, τα πάντα».
Ο Αμπάς στο σημείο αυτό κάνει και μια έμμεση έκκληση προς την Τουρκία: «Αυτοί, οι οποίοι βρίσκονται στρατηγικά δίπλα στους Παλαιστίνιους, πρέπει να εξηγήσουν στη Χαμάς ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ κόμματος και κυβέρνησης».
Και ο δημοσιογράφος συνεχίζει: Τώρα, έχοντας την εικόνα αυτή, την οποία σκιαγράφησε ο Αμπάς, δεν γνωρίζουμε πώς μπορεί να επιτευχθεί μια προσέγγιση. Αυτό είναι και ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί όλους στην Άγκυρα. Πάντως, ο Μπαμπατζάν ανέφερε ότι η Τουρκία είναι υπέρ μιας «προσεγγιστικής κυβέρνησης». Μάλιστα μίλησε και για μια «τεχνοκρατική κυβέρνηση», η οποία θα έχει τη συναίνεση και των δύο κομμάτων. Από την πλευρά του, ο Αμπάς, πηγαίνοντας το μοντέλο αυτό λίγο παραπέρα, λέει: «Να σχηματισθεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, η οποία δεν θα περιλαμβάνει μέλη ούτε από τη Χαμάς, αλλά ούτε και από την Αλ Φατάχ, και η κυβέρνηση αυτή να οδηγήσει την Παλαιστίνη σε εκλογές μέσα σε 3 - 4 μήνες. Στις εκλογές αυτές να εκλεγεί τόσο ο Πρόεδρος της Παλαιστίνης, όσο και το Κοινοβούλιο. Όποιος βγει από τις κάλπες, αυτός να διοικήσει και την Παλαιστίνη».
Εκείνο, λοιπόν, που μένει να δούμε καταλήγει ο Yetkin είναι εάν ο Ερντογάν θα μπορέσει να πείσει τη Χαμάς. Άλλωστε είναι ο ίδιος, ο οποίος κάνει λόγο, σε όλα τα διεθνή φόρα, για τη νομιμότητα μιας κυβέρνησης, η οποία προέρχεται από τις κάλπες. Άραγε, μήπως όταν ο Γκιούλ και ο Μπαμπατζάν έλεγαν «η Χαμάς πρέπει να λάβει μια απόφαση», υπονοούσαν και αυτό;

Read more...

Κρίσιμη συνάντηση κορυφής στο Κρεμλίνο


Η Milliyet δημοσιεύει στις εσωτερικές της σελίδες ανταπόκριση του Τζενκ Μπασλαμίς από τη Μόσχα με τον τίτλο «Κρίσιμη συνάντηση κορυφής στο Κρεμλίνο», στην οποία αναφέρεται ότι η επίσκεψη, που πρόκειται να πραγματοποιήσει ο Πρόεδρος Γκιούλ στις 12 Φεβρουαρίου στη Μόσχα, έχει μεγάλη σημασία από την πλευρά του μέλλοντος των σχέσεων Τουρκίας – Ρωσίας.
Σημειώνεται ότι οι ηγέτες των δυο χωρών ετοιμάζονται για τη συνάντηση κορυφής της Μόσχας, η οποία μπορεί να επιφέρει σημαντικά αποτελέσματα σε μια περίοδο, κατά την οποία η μεν Ρωσία προσπαθεί να συγκεντρώσει δυνάμεις έναντι των ΗΠΑ αναζητώντας νέους φίλους, η δε Τουρκία έχει ξεκινήσει να προ-βαίνει σε αναθεωρήσεις στην εξωτερική της πολιτική.


Η επίσκεψη του Προέδρου Γκιούλ, η οποία επρόκειτο να πραγματοποιηθεί εντός του Δεκεμβρίου 2008, αλλά αναβλήθηκε για λόγους υγείας του Προέδρου, θα πραγματοποιηθεί τώρα μεταξύ 12 – 15 Φεβρουαρίου.
Ο Πρόεδρος Γκιούλ θα συναντηθεί με τον Πρόεδρο Μεντβέντεφ και τον Π/Θ Πούτιν, ενώ επίσης αναμένεται να επισκεφτεί και το Ταταριστάν.
Ο Πρέσβης της Τουρκίας στη Μόσχα Χαλίλ Ακιντζί δήλωσε στο πρακτορείο Ιντερφάξ ότι η επίσκεψη αυτή σχεδιάστηκε αρχικά ως «επίσημη επίσκεψη», αλλά αργότερα, για να γίνει αισθητή η σημασία που αποδίδεται σε αυτήν, μετατράπηκε από τη ρωσική πλευρά σε «κρατική επίσκεψη».
Ο ανταποκριτής σημειώνει ότι λόγω των προκαταλήψεων κατά τη δεκαετία του ’90, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ οι δυο χώρες απέφυγαν για μακρό χρονικό διάστημα το διάλογο, αλλά αργότερα, εξαιτίας και της σημασίας που απέκτησαν οι διμερείς οικονομικές τους σχέσεις, από τη δεκαετία του 2000 άρχισε να επι-διώκεται η ανάπτυξη στενότερων και ρεαλιστικότερων σχέσεων. Η επίσκεψη, το 2004, του τότε Προέ-δρου Πούτιν στην Άγκυρα άλλαξε ξαφνικά τη ροπή των διμερών σχέσεων και άνοιξε το δρόμο για στενή συνεργασία.
Το Κρεμλίνο, το οποίο έβλεπε για μακρό χρονικό διάστημα την Τουρκία ως «προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ», άλλαξε την προσέγγισή του, όταν αργότερα η Άγκυρα δεν επέτρεψε στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τα εδάφη της κατά την επιχείρηση στο Ιράκ. Το γεγονός ότι η Τουρκία ακολούθησε μια ισορροπημένη στάση, τον περασμένο Αύγουστο, στον πόλεμο Ρωσίας – Γεωργίας, το ότι απέφυγε να υποστηρίξει ξεκάθαρα την Τιφλίδα και το γεγονός ότι εφάρμοσε αυστηρά τους κανόνες της Συνθήκης του Μοντρέ στη διέλευση των αμερικανικών πλοίων, καταγράφηκαν με προσοχή από τη Μόσχα.
Ακόμη, το γεγονός ότι ο Π/Θ Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα πρότεινε την «Πλατφόρμα Συνεργασίας και Σταθερότητας του Καυκάσου», είχε θετική απήχηση.
Η Μόσχα, η οποία επιθυμεί να κρατήσει τις ΗΠΑ σε απόσταση από τη Μαύρη Θάλασσα και ειδικότερα από τον Καύκασο, θεωρεί την Τουρκία ως τη μοναδική χώρα, με την οποία μπορεί να έχει ιδιαίτερη συνεργασία στον τομέα αυτό.
Η Ρωσία, για να μπορέσει να προσελκύσει κοντά της την Άγκυρα, προέβη σε ανοικτή έκκληση προς την Αρμενία να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Τουρκία. Η δε Άγκυρα, η οποία επιθυμεί να γίνει ένας από τους μεγάλους παίκτες στον Καύκασο χάρη στην υποστήριξη της Μόσχας, υπολογίζει ότι με τον τρόπο αυτό θα ενισχύσει τον εαυτό της στις σχέσεις της με τη Δύση.

Read more...

Δεν θα αποκαλέσουμε κι εμείς τρομοκράτη τον Οτζαλάν


Η εφημερίδα AKSAM στις εσωτερικές της σελίδες με τίτλο «Δεν θα αποκαλέσουμε κι εμείς τρομοκράτη τον Οτζαλάν» γράφει ότι ο Μπενγκί Γιλμάζ, βουλευτής Μπάτμαν του DTP, καταδίκασε την ποινή φυλάκισης 1,5 έτους, η οποία επεβλήθη στην Αϊσέλ Τουγλούκ, λέγοντας:

«Ο Π/Θ Ερντογάν δεν αποκάλεσε τρομοκρατική οργάνωση τη Χαμάς. Άρα, λοιπόν, δεν πρέπει να αποκαλεί και το ΡΚΚ τρομοκρατική οργάνωση. Εμείς το τονίζουμε υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι δεν μπορεί να αποκαλείται τρομοκράτης ένας ηγέτης μιας κίνησης εκατομμυρίων ανθρώπων. Όσον αφορά αυτά, τα οποία δήλωσε η Τουγλούκ, τα επαναλαμβάνω κι εγώ. Οι πιέσεις εναντίον μας ολοένα και αυξάνονται. Δικάζεται κάποιος, επειδή μιλάει στην κουρδική γλώσσα. Οι Κούρδοι, παρά τις πιέσεις, επαναστάτησαν 28 φορές. Το ΡΚΚ είναι η 29η εξέγερση των Κούρδων. Υπάρχουν αυτοί, οι οποίοι δεν αποκαλούν ‘τρομοκράτη’ τη Χαμάς. Έτσι κι εμείς τον ηγέτη των Κούρδων δεν θα τον αποκαλέσουμε ποτέ ‘τρομοκράτη’».

Read more...

Ένταση μεταξύ Μπαρζανί – Βαγδάτης, σύμφωνα με την ε/φ AKSAM


Η Akşam στις εσωτερικές της σελίδες με τίτλο «Ένταση μεταξύ Μπαρζανί – Βαγδάτης» γράφει ότι ο αρμόδιος της τοπικής κουρδικής διοίκησης του Βορείου Ιράκ Νετζιρβάν Μπαρζανί ανέφερε ότι αισθάνεται ανησυχία από το γεγονός ότι μονάδες του ιρακινού στρατού έχουν διολισθήσει στο Κιρκούκ. Ο ίδιος είπε ότι στρατιωτικές μονάδες, οι οποίες απαρτίζονται εξ ολοκλήρου από Άραβες, διολισθαίνουν προς την περιοχή του Κιρκούκ, με σκοπό να θέσουν την πόλη αυτή υπό τον έλεγχό τους.

Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι Κούρδοι αρμόδιοι, προκειμένου να σταματήσει αυτή η διολίσθηση προς το Κιρκούκ, είχαν απευθυνθεί στον αμερικανικό στρατό και για ένα διάστημα το όλο θέμα είχε σταματήσει. Επίσης, αναφέρεται ότι σήμερα η ενέργεια αυτή των ιρακινών δυνάμεων από την τοπική κουρδική διοίκηση εκλαμβάνεται «ως πρόκληση».

Εκπρόσωπος του Υπουργείου Άμυνας του Ιράκ ανέφερε ότι «ο στρατός του Ιράκ έχει το δικαίωμα να βρίσκεται σε όλες τις επαρχίες» και ότι «ο στρατός αυτός αποτελεί το στρατό ολόκληρου του έθνους».

Read more...

Το ξέσπασμα του Ερντογάν και το μέλλον του τουρκικού κράτους


Του George Friedman (Stratfor)
Ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξερράγη κατά τη διάρκεια δημόσιας συζήτησής του με τον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες στην ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, την περασμένη εβδομάδα. Ο Ερντογάν δεν εξερράγη εναντίον του Πέρες, αλλά εναντίον του συντονιστή της συζήτησης, του αρθρογράφο της Ουάσιγκτον Ποστ Ντέιβιντ Ιγνάτιους, τον οποίο κατηγόρησε ότι διέθεσε...μεγαλύτερο χρόνο στον Πέρες.

Στο τέλος ο Ερντογάν είπε: Δεν στοχεύω σε καμία περίπτωση στον ισραηλινό λαό, τον πρόεδρο Πέρες ή τους εβραίους. Είμαι πρωθυπουργός, ένας ηγέτης που έχει έχει δηλώσει ανοικτά ότι ο αντισημιτισμός είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Παρόλα αυτά, ο ξένος Τύπος επικεντρώθηκε όχι στα τελευταία σημεία της επιχειρηματολογίας του Ερντογάν, αλλά στην επίθεσή του στην ισραηλινή επίθεση στη Γάζα και την οργισμένη του έξοδο, κάτι που πολλοί σκέφτηκαν ότι απευθυνόταν στον Πέρες και το Ισραήλ. Η παρανόηση, υποψιαζόμαστε, βόλεψε αρκετά καλά τον Ερντογάν. Η Τουρκία είναι σύμμαχος του Ισραήλ. Δεδομένης αυτής της συμμαχίας, τα πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα έβαλαν τον Ερντογάν σε δύσκολη θέση. Ο τούρκος πρωθυπουργός χρειαζόταν να δείξει την αντίθεσή του στις ισραηλινές πολιτικές στους οπαδούς του στην τουρκική μετριοπαθή ισλαμική κοινότητα, χωρίς να δείξει στον τουρκικό στρατό ότι προχωρεί σε ρήξη των σχέσεων με το Ισραήλ. Προσχεδιασμένη ή όχι, η έκρηξη του Ερντογάν στο Νταβός του επέτρεψε να εμφανιστεί και να εκδηλώσει την προφορική του αντίδραση στο Ισραήλ- ευθέως προς τον ισραηλινό πρόεδρο- χωρίς στην πραγματικότητα να απειλήσει τις σχέσεις με το Ισραήλ.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε την πολυπλοκότητα της πολιτικής θέσης του Ερντογάν. Από την εποχή της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τουρκία είχε κοσμικές κυβερνήσεις. Την κοσμικότητα της κυβέρνησης εγγυάται από το σύνταγμα ο στρατός, ο ρόλος του οποίου είναι να προστατεύει την κληρονομιά του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ- του ιδρυτή της σύγχρονης, κοσμικής Τουρκίας, ο οποίος και χρησιμοποίησε το στρατό ως όργανο για την ίδρυση του έθνους. Η τουρκική κοινωνία, αντιθέτως, εκτείνεται σε ένα μεγάλο φάσμα, από ακραίους κοσμικούς μέχρι ακραίους ισλαμιστές.
Ο Ερντογάν είναι ένας εκλεγμένος μετριοπαθής ισλαμιστής. Ως τέτοιος, αντιμετωπίζεται με καχυποψία από το στρατό και επικρίνεται σκληρά για το πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει στα θρησκευτικά θέματα. Πολιτικά υπάρχουν πολύ πιο σκληροπυρηνικά ισλαμικά κόμματα από το δικό του, τα οποία έχουν ερείσματα στην τουρκική κοινή γνώμη. Ο Ερντογάν πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις, αποφεύγοντας δύο ακραία αποτελέσματα, την στρατιωτική παρέμβαση και την ισλαμιστική τρομοκρατία.
Την ίδια ώρα από γεωπολιτική σκοπιά, η Τουρκία βρίσκεται πάντα σε μια άβολη θέση. Η Μικρά Ασία αποτελεί καίριο μοχλό για την Ευρασία. Είναι η γέφυρα μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, το βόρειο σύνορο του αραβικού κόσμου και το νότιο του Καυκάσου. Η επιρροή της εκτείνεται μέχρι τα Βαλκάνια, τη Ρωσία, την κεντρική Ασία, τον αραβικό κόσμο και το Ιράν. Από την άλλη, η Τουρκία αποτελεί στόχο δυνάμεων από όλες αυτές τις πλευρές. Επιπροσθέτως και ο έλεγχος του Βοσπόρου, καθώς η Τουρκία αποτελεί το σύνδεσμο Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας, όλα αυτά κάνουν την πολυπλοκότητα της θέσης της Τουρκίας ξεκάθαρη: η Τουρκία πάντα βρίσκεται είτε υπό πίεση από τους γείτονές της είτε πιέζει τους γείτονές της. Διαρκώς οδηγείται προς πολλές κατευθύνσεις, ακόμη και μέσα στην ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία έχει δύο διαφορετικούς δρόμους να ακολουθήσει για να αντιμετωπίσει τη γεωπολιτική της πρόκληση.

Κοσμικός απομονωτισμός
Από τη σκοπιά του στρατού, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια αποτυχία που ώθησε την Τουρκία στην καταστροφή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια από τις λύσεις του Ατατούρκ περιελάμβανε όχι μόνο τον περιορισμό της Τουρκίας μετά τον πόλεμο, αλλά και τη διατήρησή της με τέτοιο τρόπο ώστε να μην χρειαστεί να μπει στο τεράστιο ρίσκο μιας αυτοκρατορικής περιπέτειας.
Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο ο Άξονας όσο και οι σύμμαχοι προσπάθησαν να υπονομεύσουν την Τουρκία. Αλλά η χώρα κατάφερε, χωρίς δυσκολία, να διατηρήσει την ουδετερότητά της, αποφεύγοντας έτσι μια ακόμη εθνική καταστροφή.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η θέση της Τουρκίας ήταν εξίσου δύσκολη. Αντιμετωπίζοντας τη σοβιετική πίεση από το βορά, οι Τούρκοι έπρεπε να συμμαχούν και με τις ΗΠΑ και με το ΝΑΤΟ. Η Τουρκία κατείχε κάτι που οι σοβιετικοί ποθούσαν απεγνωσμένα: το Βόσπορο, που θα μπορούσε να δώσει στο σοβιετικό ναυτικό ανεμπόδιστη πρόσβαση στη Μεσόγειο. Φυσικά, οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι για τη γεωγραφία τους, ούτε μπορούσαν να εκχωρήσουν το Βόσπορο στους Σοβιετικούς, χωρίς να θυσιάσουν την ανεξαρτησία τους. Αλλά τίποτε από τα δύο δεν μπορούσε να τους προστατεύσει από μόνο του. Έτσι, με μόνη επιλογή τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, οι Τούρκοι μπήκαν στη δυτική συμμαχία.
Υπήρξε εθνική ενότητα μεγάλου βαθμού σε αυτό το θέμα. Ασχέτως των ιδεολογιών, οι σοβιετικοί αντιμετωπίζονταν ως ευθεία απειλή κατά της Τουρκίας. Επομένως, το να χρησιμοποιηθούν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ως εγγύηση της τουρκικής εδαφικής ακεραιότητας ήταν τελικά κάτι γύρω από το οποίο μπόρεσε να διαμορφωθεί μια ενότητα. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ φυσικά οδήγησε σε επιπλοκές, όπως συμβαίνει συνήθως με αυτά τα πράγματα.
Για να αντιμετωπιστεί η σχέση των ΗΠΑ με την Τουρκία (και με το Ιράν, το οποιό επίσης εμπόδιζε τη σοβιετική κίνηση προς το νότο) οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν μια στρατηγική συμμαχιών- και υπονόμευσης- των αραβικών κρατών. Πρώτα η Αίγυπτος, έπειτα η Συρία, το Ιράκ και άλλες χώρες μπήκαν υπό τη σοβιετική επιρροή κατα τις δεκαετίες 1950 και 1970. η Τουρκία βρήκε των εαυτό της μεταξύ Σοβιετικών, Ιράκ και Συρίας. Και με την Αίγυπτο- με τα σοβιετικά της όπλα και τους συμβούλους της- επίσης σε σοβιετική τροχιά, τα νότια σύνορα της Τουρκίας απειλούνταν σοβαρά.
Η Τουρκία είχε δύο δυνατές απαντήσεις σε αυτή την κατάσταση. Η μια ήταν να εξελίξει τον στρατό και την οικονομία της, ώστε να εκμεταλλευτεί την ορεινή της γεωγραφία και να αποτρέψει επιθέσεις. Γι’ αυτό, η Τουρκία χρειαζόταν τις ΗΠΑ. Η δεύτερη επιλογή ήταν να δημιουργήσει σχέσεις συνεργασίας με τις χώρες της περιοχής, που ήταν εχθρικές τόσο απέναντι στους Σοβιετικούς όσο και απέναντι στις αριστερές αραβικές κυβερνήσεις. ΟΙ δύο χώρες που μπορούσαν να το κάνουν αυτό ήταν το Ισραήλ και το προ 1979 υπό τον σάχη Ιράν. Το Ιράν περιόριζε το Ιράκ. Το Ισραήλ περιόριζε τη Συρία και την Αίγυπτο. Έτσι, οι δύο αυτές χώρες ουδετεροποιούσαν την απειλή της σοβιετικής πίεσης προς το νότο.
Έτσι γεννήθηκαν οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ. Και οι δύο χώρες ανηκαν στην αμερικανική αντι-σοβιετική συμμαχία και επομένως είχαν ένα γενικό κοινό συμφέρον υπό προϋποθέσεις στην ανατολική Μεσόγειο. Από την οπτική γωνία του τουρκικού στρατού και επομένως και της τουρκικής κυβέρνησης, μια στενή συνεργασία με το Ισραήλ ήταν απολύτως λογική.

Ισλαμικός διεθνισμός
Υπάρχει και η δεύτερη οπτική για την Τουρκία: αυτή για την Τουρκία ως μουσουλμανική δύναμη με ευθύνες πέρα από την εγγύηση μόνο της εθνικής της ασφάλειας. Αυτή η οπτική θαμπορούσε φυσικά να διαρρήξει τις σχέσεις της με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Σε κάποιο βαθμό, αυτό αποτελεί ασήμαντο ζήτημα τώρα. Το Ισραήλ δεν είναι πλέον τόσο απαραίτητο για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας και η Τουρκία έχει ξεφύγει από την ευθεία εξάρτηση από τις ΗΠΑ. (σήμερα οι ΗΠΑ χρειάζονται την Τουρκία πολύ περισσότερο από ό,τι η Τουρκία χρειάζεται τις ΗΠΑ). Βάσει αυτής της δεύτερης οπτικής, η Τουρκία θα μπορούσε να διευρύνει τη δύναμή της προς υποστήριξη των μουσουλμάνων. Αυτή η οπτική, αν εφαρμοστεί πλήρως, θα ενέπλεκε την Τουρκία στα Βαλκάνια, προς υποστήριξη των Αλβανών και των Βόσνιων, για παράδειγμα. Θα μπορούσε επίσης να δει την Τουρκία να διευρύνει την επιρροή της προς το νότο για να βοηθήσει στη διαμόρφωση αραβικών καθεστώτων. Και θα μπορούσε να εμπλέξει την Τουρκία βαθιά στην κεντρική Ασία, όπου έχει φυσικούς δεσμούς και επιρροή. Τεικά, αυτή η οπτική θα μπορούσε να επιστρέψει στην Τουρκία τη ναυτική θέση υπεροχής της, επηρεάζοντας καταστάσεις στη βόρεια Αφρική. Είναι στο βάθος της πολύ επεκτατική οπτική και θα απαιτούσε την ενεργή συμετοχή και του στρατού, κάτι που αυτή την στιγμή σιχαίνεται ακόμη και την ιδέα της δράσης εκτός συνόρων.
Μαζί με την Ινδονησία, το Πακιστάν, το Ιράν και την Αίγυπτο, η Τουρκία είναι μια από τις πέντε μεγάλες δυνάμεις του ισλαμικού κόσμου με αρκετή οικονομική και στρατιωτική δυναμική ώστε να επηρεάζει οτιδήποτε πέρα από τους άμεσους γείτονές της. Η Ινδονησία και το Πακιστάν, εσωτερικά κατακερματισμένες, αγωνίζονται να διατηρήσουν την ενότητά τους. Η δυναμική τους είναι περιορισμένη. Το Ιράν βρίσκεται σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη τη δύναμή του για να διαχειριστεί αυτή τη σχέση, γεγονός που περιορίζει τις επιλογές του για επέκταση. Η Αίγυπτος εσωτερικά αποδυναμωμένη από το καθεστώς και την οικονομία της και χωρίς σημαντικές εσωτερικές εξελίξεις δεν μπορεί να λογίζεται για δύναμη.
Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, είναι αυτή τη στιγμή η 17η οικονομία στον κόσμο. Καυχάται για το ΑΕΠ της που είναι το μεγαλύτερο στο μουσουλμανικό κόσμο, ακόμη και από αυτό της Σαουδικής Αραβίας. Μεγαλύτερο και από αυτό κάθε ευρωπαϊκής χώρας, πλην της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Ολλανδίας. Και σχεδόν πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του Ισραήλ. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Τουρκίας είναι πιο χαμηλό σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά η εθνική δύναμη, το συνολικό βάρος που μπορεί να χρησιμοποιήσει μια χώρα προκειμένου να σταθεί στο διεθνές σύστημα, συνήθως εξαρτάται περισσότερο από το συνολικό μέγεθος της οικονομίας και όχι από το κατά κεφαλήν εισόδημα. Σκεφτείτε την Κίνα, της οποίας το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι λιγότερο από το μισό από αυτό της Τουρκίας. Αλλά είναι η πιο σταθερή και δυναμική οικονομία στην περιοχή και, μετά το Ισραήλ, διαθέτει τον πιο αποτελεσματικό στρατό.
Περιστασιακά, η Τουρκία βγαίνει από τα σύνορά της. Μπήκε στο Ιράκ, για παράδειγμα, σε μια συνδυασμένη χερσαία και από αέρος επιχείρηση για να επιτεθεί σε μονάδες του ΠΚΚ, την κουρδική αυτονομιστική οργάνωση. Αλλά είναι πολιτική της Τουρκίας να αποφεύγει τις βαθύτερες εμπλοκές. Από την τουρκική ισλαμική οπτική γωνία, ωστόσο, μια δύναμη τέτοιας εμβέλειας υπό τον έλεγχο μιας ισλαμικής κυβέρνησης θα ήταν σε θέση να επεκτείνει δραματικά την επιρροή της. Όπως αναφέρθηκε, αυτό δεν είναι αυτό που θέλουν ο στρατός ή οι κοσμικοί. Θυμούνται πώς η οθωμανική αυτοκρατορία περιορίστηκε στην Τουρκία και δεν θέλουν να το δουν να επαναλαμβάνεται.

Η πρόκληση του Ερντογάν και το μέλλον της Τουρκίας
Δεν είναι δίκαιο να λέμε όιτ η Τουρκία είναι μια βαθιά διαιρεμένη κοινωνία. Η Τουρκία έμαθε να αναμειγνύει τις αντιθέσεις. Αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν εκπροσωπεί προφανώς το κέντρο του τουρκικού πολιτικού φάσματος. Αλλά έχει κολλήσει επιζητώντας την εξισορρόπηση τριών αντιμαχόμενων δυνάμεων. Το πρώτο είναι η οικονομία που παραμένει ισχυρή και μπορεί να γίνει ακόμη πιο ισχυρή παρά τις δυσκολίες (μαζί με τα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο). Η δεύτερη είναι ένας ικανός στρατός που δεν θέλει εκτεταμένα ξένα μπερδέματα και φυσικά όχι για θρησκευτικούς λόγους. Και η τρίτη είναι ένα ισλαμικό κίνημα που θέλει να δει την Τουρκία μέρος του ισλαμικού κοσμου, ίσως ακόμη και σε ηγετική θέση στον κόσμο.
Ο Ερντογάν δεν θέλει να δει την Τουρκική οικονομία να αποδυναμώνεται και αντιμετωπίζει τις ριζοσπαστικές ισλαμιστικές ιδέες ως επικίνδυνες για την τουρκική μεσαία τάξη. Θέλει να δει τον στρατό να κατευνάζεται και να απέχει από την πολιτική δραστηριότητα. Θέλει επίσης να κατευνάσει τους ακραίους ισλαμιστές, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν το στρατό ή χειρότερα, να αποδυναμώσουν την οικονομία. Ο Ερντογάν συνεπώς θέλει να τους έχει όλους, την οικονομία, το στρατό και το θρησκευτικό τομέα, χαρούμενους ταυτόχρονα.
Αυτό δεν είναι εύκολο και ο Ερντογάν ήταν φανερά έξαλλος με την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα που κάνει αυτό του το στόχο πιο δύσκολο. Η Τουρκία συνέβαλε στο διάλογο Ισραήλ- Συρίας. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος τώρα βλέπει ότι η τουρκική ηγεσία δραστηριοποιείται στην περιοχή, κάτι που κάνει τον στρατό της, που αποφεύγει το ρίσκο, κάτι περισσότερο από ανήσυχο. Ο Ερντογάν λοιπόν είδε το Ισραήλ ως κίνδυνο για την στρατιωτική- ανθρωπιστική ισορροπία της τουρκικής δύναμης στην περιοχή, ότι χαράμισε τα προσεκτικά του βήματα στο προσκήνιο της περιοχής σε κάτι που ο ίδιος θεωρεί μια ανούσια επιχείρηση στη Γάζα.
Ακόμη όμως, ο Ερντογάν δεν ήθελε να τα χαλάσει με το Ισραήλ. Οπότε έγινε έξαλλο με τον συντονιστή. Αν αυτό ήταν προσχεδιασμένο ή απλώς αντικατόπτρισε την απάντησή του στην περίσταση είναι ανούσιο. Η έκρηξη του επέτρεψε να εμφανιστεί ότι έρχεται σε αποφασιστική ρήξη με το Ισραήλ, χωρίς ουσιαστικά να δημιουργήσει ένα τέτοιο ρήγμα. Συνέχισε λοιπόν ανεμπόδιστος στη γραμμή του.
Το ερώτημα είναι για πόσο καιρό ο Ερντογάν θα διατηρήσει την ισορροπία. Όσο πιο χαοτική γίνεται η περιοχή γύρω από την Τουρκία, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η Τουρκία και τόσο πιο ακαταμάχητη γίνεται η γεωπολιτική πίεση στην Τουρκία να καλύψει το κενό. Προσθέστε σε αυτό και την επεκτατική ιδεολογία- ένας τουρκικός ισλαμισμός- και μια πιθανή νέα δύναμη στην περιοχή μπορεί να κάνει γρήγορα την εμφάνισή της. Το μόνο που μπορεί να ανακόψει αυτή τη διαδικασία είναι η Ρωσία. Αν η Μόσχα πιέσει τη Γεωργία να υποκύψει και φέρει τις δυνάμεις της πίσω στα τουρκικά σύνορα με την Αρμενία, οι Τούρκοι θα πρέπει να επαναπροσανατολίσουν την πολιτική τους πίσω σε αυτή του να γίνονται το εμπόδιο για τους Ρώσους. Αλλά ανεξάρτητα από το επίπεδο στο οποίο επιστρέψει η ρωσική δύναμη τα επόμενα χρόνια, η μακροπρόθεσμη ανάδυση της τουρκικής δύναμης είναι αναπόφευκτη και κάτι το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά.
Αναδημοσίευση από το ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ

Read more...

ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία: Ποιός έχει και ανάγκη ποιόν και πόσο!


του Τσενγκίζ Τσαντάρ, εφημερίδα Ραντικάλ
Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Αναλύοντας και συγκρίνοντας τις διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, που διέρχονται περίοδο κρίσης, διαπιστώσαμε ότι και οι δυο πλευρές έχουν η μια την ανάγκη της άλλης, με το Ισραήλ να είναι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη την Τουρκία. Δηλαδή, το Ισραήλ είναι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη να διαφυλάξει και να προστατέψει τις σχέσεις του με την Τουρκία.
Ορισμένοι κύκλοι στην Τουρκία δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Και αυτό γιατί δεν έχουν αντιληφθεί ότι η Γάζα είναι "σημείο καμπής" για τις πολιτικές ισορροπίες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Η ουσία στην όλη υπόθεση δεν είναι η συμπεριφορά του Ερντογάν απέναντι στον Περές, στο Νταβός. Η συμπεριφορά αυτή οφείλεται στα γεγονότα της Γάζας. Εάν το Ισραήλ, λίγες μέρες μετά την επίσκεψη Ολμέρτ, δεν επιτίθετο με τόση αγριότητα στη Λωρίδα της Γάζας και δεν προκαλούσε μια...σφαγή σε μια περιοχή που ζουν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, θα μπορούσε ο Ερντογάν να συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο;
Από τη μια πλευρά επί δυο χρόνια εφαρμόζετε εμπάργκο στη Λωρίδα της Γάζας, παρεμποδίζετε ακόμα και τη μεταφορά τροφίμων και φαρμάκων, και σαν μην έφθανε αυτό, επιτέθεστε και σκοτώνετε 1500 ανθρώπους, το ένα τρίτο των οποίων είναι παιδιά, τραυματίζετε 5.000 ανθρώπους, μετατρέπετε σε ερείπεια χιλιάδες κτίρια και μετά έρχεστε και ζητάτε "κατανόηση" από τη "σύμμαχο" Τουρκία. Και αν δεν βρείτε την κατανόηση που θέλετε από την Τουρκία, τότε θα της θυμίσετε το "Κουρδικό Πρόβλημα" και θα την εκβιάσετε ότι δεν θα κουνήσετε το δαχτυλάκι σας για να εμποδίσετε την έγκριση από το αμερικανικό κογκρέσο του νομοσχεδίου που αφορά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων!
Είναι δυνατόν μια τέτοια σχέση να είναι "αξιόπιστη";
Ο Ταγίπ Ερντογάν, ακριβώς επειδή εξέφρασε με την στάση του τα συναισθήματα εκατομμυρίων ανθρώπων, ηρωοποιήθηκε στα μάτια των Αράβων και των Τούρκων, ενώ η Τουρκία απέκτησε αέρα ηγέτιδος δύναμης στη Μέση Ανατολή.
Έτσι έχει η κατάσταση.
***
Η Τουρκία είναι η διάδοχος μια αυτοκρατορίας που διοίκησε αυτήν την περιοχή επί 400 χρόνια. Τα εδάφη πάνω στα οποία βρίσκεται σήμερα το Ισραήλ, πριν από 90 χρόνια ήταν εδάφη της Τουρκίας. Για τις σημερινές γεννιές της Τουρκίας, τα εδάφη εκείνα είναι τα εδάφη των παδούδων και των γιαγιάδων τους.
Η συγκεκριμένη περιοχή, εκτός από ιστορικούς και πνευματικούς δεσμούς, έχει ιδιαίτερη σημασία και για την ασφάλεια της Τουρκίας. Δεν είναι δε δυνατόν να θεωρείται "σύμμαχος" και να υπολογίζει στην υποστήριξη της Τουρκίας κάποιος που ακολουθεί πολιτική που πλήττει την ειρήνη και την ασφάλεια στα παλαιά εδάφη και στην σημερινή "πίσω αυλή" της Τουρκίας.
Και ακριβώς επειδή δεν στήριξε τέτοιες πολιτικές, η Τουρκία αναγορεύτηκε σε ηγέτιδα δύναμη της περιοχής.
Η επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή αυξήθηκε από μόνη της. Η περιοχή αυτή, άλλωστε, είχε ένα "κενό επιρροής" μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μετά τον πόλεμο στο Ιράκ. Ο αραβικος κόσμος είναι αδύναμος και κατακερματισμένος. Οι Παλαιστίνοι βιώνουν αυτά που βιώνει ο αραβικός κόσμος. Και οι ίδιοι είναι αδύναμοι και πολυδιασπασμένοι.
Και το Ισραήλ, μετά την περιπέτεια της Γάζας, την ολοκληρωτική εξάντληση και το ξεπέρασμα των "ορίων της αποτροπής και της αποτρεπτικότητας" και την απώλεια της ηθικής νομιμοποίησης, δεν μπορεί να θεωρείται "ισχυρό". Το Ισραήλ είναι υποχρεωμένο να υπολογίζει πλέον μόνο στην υποστήριξη των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ με τη σειρά τους, δεν μπορούν να κάνουν απο μόνες τους πολλά πράγματα στην περιοχή.
Η περιοχή χωρίστηκε σε ζώνες αμερικανικής και σοβιετικής επιρροής την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία δεν αναπλήρωσε αυτομάτως τη σοβιετική επιρροή. Η δε αμερικανική επιρροή ασκείται στην περιοχή δια των αδύναμων αραβικών καθεστώτων (με πρώτο αυτό της Αιγύπτου), τα οποία είναι απονομιμοποιημένα στα μάτια των ίδιων των λαών τους. Έτσι, το κενό που προκύπτει κάθε φορά, καλείται να το καλύψει το Ιράν.
Από αυτή την άποψη, η ηθική ανάδειξη της Τουρκίας ως ηγέτιδος δύναμης στην περιοχή μετά τη Γάζα και μετά το Νταβός, της προσδίδει τη θέση ενός "νέου κέντρου δυνάμεως", το οποίο έχει ανάγκη και είναι προς το συμέρον ολόκληρης της περιοχής.
Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, η Αμερική του Ομπάμα έχει ανάγκη την Τουρκία περισσότερο από ποτέ, για να ασκήσει τις πολιτικές της στη Μέση Ανατολή. Άλλωστε, ο Ομπάμα ζήτησε να αναβιώσει το σχέδιο της δημιουργίας δύο κρατών, σχέδιο που θεωρείται "νεκρό" από πολλού και για το Ισραήλ, αλλά και για τους Παλαιστινίους.
Ο ειδικός απεσταλμένος του νέου προέδρου των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή, George Mitchell, θα διαπιστώσει σύντομα ότι υπάρχουν δυο εμπόδια για τη λύση αυτή.
1. Η Παλαιστίνη είναι διηρημένη. Όσο η Δυτική όχθη είναι υπό τον έλεγχο της Παλαιστινιακής Διοίκησης και της Άλ Φατάχ και η Λωρίδα της Γάζας υπό τον έλεγχο της Χαμάς, είναι αδύνατον να εφαρμοστεί η λύση των δύο κρατών.
2. Το Ισραήλ μέχρι σήμερα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην υλοποιηθεί ποτέ η λύση των δύο κρατών.
***
Είναι καιρός να αφήσουμε τη συνθηματολογία και να μιλήσουμε με αριθμούς και γεγονότα.
Όταν το 1993 οι Γιασέρ Αραφάτ, Γιτζάκ Ραμπίν και Σιμόν Περές έσφιξαν τα χέρια στον κήπο του Λευκού Οίκου, ενώπιον του Μπιλ Κλίντον, εκγαινιάζοντας το Ειρηνευτικό Σχέδιο του Όσλο, το οποίο προέβλεπε τη δημιουργία δυο κρατών, ο αριθμός των Εβραίων εποίκων που είχαν εγκατασταθεί στη Δυτική Όχθη ήταν 109.000 άτομα. Δηλαδή, από το 1967 μέχρι το 1993, σε 26 χρόνια, εγκαταστάθηκαν στα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής όχθης 109.00 Εβραίοι έποικοι.
Από το 1991 μέχρι το 2009, δηλαδή όλα αυτά τα 17 χρόνια που διαρκεί η "ειρηνευτική περίοδος", ο αριθμός των εποίκων υπερδιπλασιάστηκε. Σήμερα στη Δυτική Όχθη, σε 230 εβραϊκούς οικισμούς, ζουν 275.000 Εβραίοι άποικοι. Ο ισραηλινός στρατός έχει λάβει θέσεις για την προστασία των οικισμών αυτών, ενώ οι δρόμοι που έχουν διανοιχτεί για να ενώσουν τους οικισμούς, τα συρματοπλέγματα και το τείχος που έχει ορθωθεί γύρω από τους Παλαιστινίους για την προστασία των Εβραίων, είναι μέτρα που έχουν κατακερματίσει τη Δυτική Όχθη, κατέστρεψαν την οικονομία των Παλαιστινίων και κατέστησαν αδύνατη την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους που θα έχει εδαφική ενότητα.
Εξακόσιες είκοσι πέντε μπάρες και ισραηλινά σημεία ελέγχου έχουν διασπαρεί στο έδαφος της Δυτικής Όχθης, καθιστώντας αδύνατη την ελεύθερη διακίνηση των Παλαιστινίων μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.
Επί πλέον, γύρω από την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που υπολογίζεται να γίνει η πρωτεύουσα του Παλαιστινιακού κράτους που θα ιδρυθεί, ζουν 200.000 Εβραίοι έποικοι. Δεν υπάρχει κανένα σημείο της Δυτικής όχθης από το οποίο να μπορεί κανείς να μεταβεί στην πρωτεύουσα (Ιερουσαλήμ), χωρίς να περάσει από ισραηλινό έλεγχο.
Πώς λοιπόν θα ιδρυθεί το Παλαιστινιακό κράτος; Πώς θα εφαρμοστεί η λύση των δύο κρατών;
Εκτός των παραπάνω υπάρχει και η Γάζα, που έχει μεταβληθεί σε ερείπια και συνεχίζει να είναι αποκλεισμένη. Για την ανοικοδόμηση της Γάζας απαιτούνται δισεκατομμύρια δολάρια.
Σε μια περιοχή που από τη θάλασσα μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό είναι μια ώρα δρόμος με το αυτοκίνητο, είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο ένα κράτος. Αν φυσικά το Ισραήλ προσαρτήσει τη Δυτική όχθη.
Σε αυτή την περίπτωση, όμως, υπάρχουν δυο επιλογές. Η μια είναι το Ισραήλ να γυρίσει την πλάτη στις δυτικές αξίες και να μετατραπεί σε ένα κράτος απαρτχάιντ και η άλλη, να μετατραπεί το Ισραήλ από εθνικό σε πολυεθνικό κράτος, αναγνωρίζοντας ισότιμα δικαιώματα στους Παλαιστινίους, που σημειωτέον θα αποτελούν την πλειοψηφία, κάτι που θα σημάνει το τέλος του κράτους-έθνους του Ισραήλ, που αποτελεί σχέδιο των Σιωνιστών.
Το Ισραήλ, φυσικά, δεν θέλει κάτι τέτοιο, ενώ από την άλλη πλευρά καθιστά αδύνατη τη λύση των δυο κρατών.
Τί μένει όμως ως επιλογή;
Ήδη άρχισε να ψυθιρίζεται στο Ισραήλ να δοθεί η Δυτική όχθη στην Ιορδανία και η Γάζα στην Αίγυπτο, όπως ήταν μεταξύ 1948 και 1967.
Όπως φαίνεται από την ανάλυση των γεγονότων και της πραγματικότητας, η κατάσταση είναι πολύ περιπεπλεγμένη και η δουλειά της Αμερικής, που είναι η μόνη χώρα που μπορεί να πείσει το Ισραήλ, είναι πολύ δύσκολη. Το "πολιτικό κεφάλαιο" του Μπάρακ Ομπάμα είναι δυνατόν να καταναλωθεί σε μια στενή λωρίδα γης μεταξύ της Μεσογείου και του Ιορδάνη ποταμού και στην ακόμα στενότερη Λωρίδα της Γάζας.
Σε ένα τέτοιο μεσανατολικό αδιέξοδο οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποστρέψουν το πρόσωπό τους από μια Τουρκία που αρνείται τον πόλεμο και τις συμπλοκές.
Και σε ένα τέτοιο μεσανατολικό αδιέξοδο, η Τουρκία, που διοίκησε την περιοχή αυτή επί 400 χρόνια, δεν μπορεί να σέρνεται πίσω από το Ισραήλ.

Read more...

Διχοτόμηση του Αιγαίου μέσω των..ελικοπτέρων διάσωσης.


«Σήμα κινδύνου» ότι η Τουρκία απειλεί να κερδίσει στην πράξη πόντους από την Ελλάδα στο δικαίωμα έρευνας και διάσωσης ναυαγών στο Αιγαίο- και μέσω αυτού να προωθήσει τη διχοτόμηση του Αρχιπελάγους - εκπέμπεται από απόρρητα έγγραφα του ελληνικού Πενταγώνου. Την απειλή, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, συνθέτει κυρίως η τουρκική υπεροπλία στον τομέα έρευνας και διάσωσης.

Όπως προκύπτει από συγκριτική μελέτη του Γενικού Επιτελείου, έναντι των μόλις 16 ελικοπτέρων και αεροσκαφών που διατίθενται από ελληνικής πλευράς στον τομέα της έρευνας και διάσωσης, η Τουρκία έχει στη διάθεσή της 56 αντίστοιχα μέσα- μάλιστα τα 28 από αυτά είναι ανεπτυγμένα σε αεροδρόμια των δυτικών παραλίων της. Πέραν αυτών, η Άγκυρα «τρέχει» επίσης άλλα δύο σχετικά εξοπλιστικά προγράμματα αγορών και εκσυγχρονισμών τα οποία θα αναβαθμίσουν τις υπάρχουσες δυνατότητες, ενώ αναμένεται να αυξήσουν κατά περίπου 25-30 τον αριθμό των υφιστάμενων ελικοπτέρων και αεροσκαφών!
Σύμφωνα με τους επιτελείς- συντάκτες της έκθεσης, η κινητικότητα αυτή της Άγκυρας στους εξοπλισμούς τού τομέα έρευνας και διάσωσης «προσδίδει στις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις δυνατότητες για διεθνή προβολή τους στον τομέα αυτόν και de facto επισημοποίηση των διεκδικήσεών της στα θέματα έρευνας και διάσωσης ναυαγών στον χώρο του Αιγαίου». Και αυτό γιατί, όπως εξηγείται στη συνέχεια, η ύπαρξη μεγάλου αριθμού μέσων στα παράλια «καθιστά πιθανή την άμεση και πιθανόν τη γρηγορότερη επέμβασή τους σε ενδεχόμενο συμβάν (ναυτικού ή αεροπορικού ατυχήματος) στο Αιγαίο». Μάλιστα επισημαίνεται ακόμη ότι η Τουρκία έχει στον τομέα των μέσων όχι μόνο ποσοτική, αλλά και ποιοτική υπεροχή, ενώ έχει αναβαθμίσει τα τελευταία χρόνια τις αξιώσεις της για έλεγχο ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού με ασκήσεις ή αυθαίρετες δράσεις...
Έναντι αυτών η Ελλάδα αναμένεται να υπογράψει οσονούπω σύμβαση απόκτησης δύο επιπλέον ελικοπτέρων Super Ρuma, τα οποία ωστόσο θα έπρεπε να είχε στη διάθεσή της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Όσον αφορά δε τα 15 ελικόπτερα έρευνας και διάσωσης του τρέχοντος εξοπλιστικού προγράμματος 2006-2010, μόλις τις προάλλες ο υπουργός Άμυνας κ. Ε. Μεϊμαράκης δήλωσε ότι θα είναι κι αυτά Super Ρuma και θα αποκτηθούν μέσω διακρατικής συμφωνίας από τη Γαλλία έπειτα από διαπραγματεύσεις. Το τραγελαφικό είναι ότι ενώ το ΓΕΑ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για ελικόπτερα περιμένοντας ποιος ξέρει πότε θα αποκτηθούν τα 17 νέα Super Ρuma, αποκαλύπτεται ότι τουλάχιστον 8 ελικόπτερα απολύτως κατάλληλα για έρευναδιάσωση βρίσκονται... παρκαρισμένα στην Ελλάδα και δεν χρησιμοποιούνται, θέτοντας σε κίνδυνο ζωές ναυαγών! Μάλιστα τα δύο από αυτά είναι Super Ρuma και προέρχονται από δωρεές ιδιωτών, ενώ τα άλλα έξι αγοράστηκαν για το Λιμενικό Σώμα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έκτοτε αραχνιάζουν!

Greece-Salonika

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Read more...

ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΗ ΤΟΥΡΚΙΑ


Λίγες ημέρες μετά την κόντρα του Ερντογάν με τον Ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες στο Νταβός, στην Τουρκία αρχίζει εισαγγελική έρευνα σχετικά με κατηγορίες κατά του Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όλα άρχισαν μετά την προσφυγή που υπέβαλε οργάνωση προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος στη Γάζα ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Μάλιστα στην προσφυγή κατονομάζονται οι υπαίτιοι και μεταξύ των ονομάτων είναι αυτό του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ και του προέδρου του Ισραήλ Σιμόν Πέρες.


Read more...

10 χρόνια μετά, ο Σάββας Καλεντερίδης μιλά για τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και....


«Ένα μαχόμενο κίνημα δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τους λεγόμενους image makers, για να φτιάξει την εικόνα του Οτσαλάν»

Aμπντουλλάχ Οτζαλάν: «Η ζωή είναι ένα καθημερινό βασανιστήριο, γιατί τις νύχτες έρχονται στον ύπνο μου όλοι οι μάρτυρες του αγώνα μας. Ο θάνατος θα ήταν λύτρωση για μένα».

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΗΛΙΑΔΗ
«Ήταν 16 Φεβρουαρίου 1999 και η παγκόσμια κοινή γνώμη συνταρασσόταν από τις εικόνες που μετέδιδε η τουρκική τηλεόραση, δείχνοντας τον ηγέτη του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Αμπντουλλάχ Οτσαλάν περιφερόμενο με χειροπέδες, τα μάτια κλειστά με ταινία, με φόντο την τουρκική σημαία και τον...''φλογερό'' τουρκικό εθνικισμό. Ο Οτσαλάν είχε απαχθεί στο Ναϊρόμπι της Κένυας, όπου εφιλοξενείτο επί δύο εβδομάδες στην εκεί ελληνική πρεσβεία ...;». Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Σάββα Καλεντερίδη, «Παράδοση Οτσαλάν - Η ώρα της αλήθειας». Ο κ. Καλεντερίδης, υπηρετώντας -τότε- στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ), έζησε από κοντά τον Κούρδο ηγέτη, αφού ήταν μαζί του μέχρι τη στιγμή της σύλληψής του.
Ο Σάββας Καλεντερίδης, τη βδομάδα που μας πέρασε, παρουσίασε το βιβλίο του στην Κύπρο έπειτα από πρόσκληση του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ).

-Ζήσατε μαζί με τον Οτσαλάν τις τελευταίες 16 - 17 ημέρες πριν τη σύλληψή του. Πώς ήταν;
Σάββας Καλεντερίδης: Το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είναι ένα μαχόμενο κίνημα. Η Τουρκία είναι μια χώρα με μεγάλες δυνατότητες, το οικόπεδό της έχει μεγάλη στρατηγική αξία και προσπαθεί να ανταλλάξει την αξία αυτού του οικοπέδου, της γεωπολιτικής της θέσης, με κάποιες υποχωρήσεις πάνω σε ζητήματα που την αφορούν. Έτσι, λοιπόν, κατόρθωσε να στριμώξει πολιτικά το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων σε διεθνές επίπεδο και να δημιουργήσει μια εικόνα για τον Αμπντουλλάχ Οτσαλάν, η οποία είναι αναντίστοιχη με την πραγματικότητα. Κι απ' την άλλη μεριά, ένα μαχόμενο κίνημα δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τους λεγόμενους image makers, για να φτιάξει την εικόνα του Οτσαλάν, γι' αυτό και έχουμε μια πολύ κακή δημόσια εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος, εάν αφαιρετικά προσεγγίσουμε το ζήτημα, θα δούμε ότι είναι κάτι. Δεν είναι δυνατόν για ένα άτομο το οποίο είναι ανάξιο, άξεστο και αγροίκος, όπως θέλουν ορισμένοι να τον παρουσιάζουν, να ενδιαφέρονται όλες οι μεγάλες χώρες του κόσμου είτε να τον συλλάβουν είτε να τον βάλουν στη φυλακή. Είναι μια σημαντική πολιτική προσωπικότητα.

-Εμείς παρακολουθήσαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες μας ένα ναρκωμένο, δειλό, αναξιοπρεπή ηγέτη ...;
Σ. Κ.: Είναι αλήθεια ότι αυτό έγινε αμέσως μετά τη σύλληψή του. Παρουσιάστηκε ένας άνθρωπος που ήταν φοβισμένος και -κατά κάποιο τρόπο- εκλιπαρούσε την Τουρκία να δει με συγκατάβαση το κουρδικό ζήτημα και όχι την ίδια την περίπτωσή του. Εάν, όμως, μεταφράσουμε όλα όσα είπε στις καταθέσεις του και στη συνέχεια όλα όσα είπε με τους δικηγόρους του όλα αυτά τα χρόνια, θα δούμε ότι στην ουσία αυτό που επεδίωξε ο Οτσαλάν -με τη συγκαταβατική του στάση και με τη συγγνώμη που ζήτησε από τα θύματα, από τους συγγενείς των θυμάτων του αγώνα του- ήταν να καταστήσει τον εαυτό του συνομιλητή του τουρκικού κράτους και μέσα από αυτή τη διαδικασία να αποκομίσει κάποια πολιτικά οφέλη για τον αγώνα του. Εάν δούμε, εντελώς ψυχρά, όλα όσα έκανε ο Οτσαλάν από τη στιγμή που μπήκε στη φυλακή και μετά, θα αντιληφθούμε ότι έκανε μια πολιτική διαχείριση της κατάστασης έχοντας σαν στόχο να προωθήσει τις θέσεις του κινήματός του. Θα δούμε δε ότι τα τελευταία χρόνια, όταν αντιλήφθηκε και ο ίδιος ότι αυτή η διαδικασία είναι αδιέξοδη, με τον τρόπο που ξέρει ο ίδιος, μέσα από τους δικηγόρους του, οδήγησε το κίνημά του και πάλι στον ένοπλο αγώνα.

-Όπως και να 'χει το θέμα, έχει πληγεί η εικόνα του. Από τέτοιους ηγέτες αναμένει κανείς να αυτοκτονήσουν, παρά να εξευτελιστούν σώζοντας τον εαυτό τους.
Σ. Κ.: Σαφώς. Θα δείτε και στο βιβλίο ότι το θέμα της αυτοκτονίας το συζητήσαμε και κάτω στο Ναϊρόμπι. Είπε: «Να θυμάσαι το εξής. Δεν θέλω να γλυτώσω τη ζωή μου. Γιατί ίσως ο θάνατος να ήταν λύτρωση για μένα». Ανέφερε συγκεκριμένα ότι «για μένα, αυτή τη στιγμή, η ζωή είναι ένα καθημερινό βασανιστήριο γιατί τις νύχτες έρχονται στον ύπνο μου όλοι οι μάρτυρες του αγώνα μας. Του αγώνα που ξεκίνησα εγώ. Και ο θάνατος θα ήταν λύτρωση για μένα. Όμως, πρέπει να μείνω ζωντανός για να συνεχίσουμε το δρόμο που ξεκινήσαμε και να μη μείνει ο αγώνας μας στη μέση». Έχουν σημασία οι προσωπικότητες και οι ηγέτες στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και στους εθνικούς αγώνες. Υπό αυτή την έννοια, ας μου επιτραπεί να πω -δεν τον υπερασπίζομαι- ότι σωστά επέλεξε έστω να ταπεινωθεί μένοντας ζωντανός, διότι στην πολιτική τα πάντα κρίνονται και εκ του αποτελέσματος. Από τη στιγμή που κατόρθωσε, έστω και φυλακισμένος, να έχει ζωντανό και ακμαίο το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, δείχνει ότι τελικά οι ελιγμοί που έκανε, μέχρι τώρα, είχαν αποτέλεσμα.

-Γιατί αποφασίζει ένας μυστικός πράκτορας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών να φανερωθεί;
Σ. Κ.: Δεν αποφάσισα εγώ να φανερωθώ. Από τη στιγμή που με στείλανε σε μια υπόθεση που ήταν καταδικασμένη, στην ουσία είχε θυσιαστεί η επαγγελματική μου ιδιότητα και σταδιοδρομία. Δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει μυστικό, να παραμείνουν στο σκοτάδι οι πρωταγωνιστές αυτής της υπόθεσης. Μιας διεθνούς υπόθεσης που αγγίζει την τύχη ενός λαού, αλλά και τη δημόσια εικόνα της Ελλάδας. Δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει στο παρασκήνιο. Ούτως ή άλλως θα δημοσιοποιείτο το όνομά μου. Και τότε εκεί στο Ναϊρόμπι πήρα την απόφαση ότι τελείωσε η σχέση μου με το κράτος και την Υπηρεσία, έπρεπε να δημοσιοποιηθεί η παρουσία μου εκεί, ίσως, για να γλυτώσω τη ζωή μου. Και από κει και μετά, μίλησα μόνο στους δικαστές και τη Βουλή, και όταν ήρθε η ώρα έγραψα το βιβλίο, όχι στη λογική μιας αστυνομικής ή κατασκοπικής αποκάλυψης. Ήταν μια πολιτική πράξη ευθύνης απέναντι στα συμφέροντα κυρίως του Ελληνισμού, της Ελλάδας και της Κύπρου.

-Θυμάμαι, τότε, κορυφαία κυβερνητικά στελέχη να λένε ότι είστε ένας εθνικιστής, αστεία περίπτωση, ένας πράκτορας της ΕΥΠ που αποφασίζει κάποια στιγμή να αυτονομηθεί και να ασκήσει εξωτερική πολιτική. Αισθανθήκατε να προσπαθούν κάποιοι να σας εξοντώσουν είτε φυσικά είτε ηθικά;
Σ. Κ.: Κοιτάξτε. Όσο ήμουνα κάτω υπήρχε άμεσος κίνδυνος για τη ζωή μας και συγκεκριμένα για τη δικιά μας ζωή. Αυτό το αντιμετωπίσαμε και όταν φάνηκε όταν γλυτώσαμε αυτούς τους κινδύνους, άρχισε στη συνέχεια μια βιομηχανία σπίλωσης της ηθικής μου υπόστασης με στόχο να καταστώ ένας αναξιόπιστος άνδρας με χαρακτηρισμούς σαν αυτούς που είπατε και μια σειρά άλλους. Όμως υπάρχει και η κοινή γνώμη, υπάρχει και η ίδια η πραγματικότητα και η αλήθεια, και φάνηκε και φαίνεται, ποιος είναι τι σε αυτή την υπόθεση. Εν πάση περιπτώσει, είναι αλήθεια ότι έγινε ένας πόλεμος κατασυκοφάντησής μου, γράφτηκε ένα βιβλίο, το υπέγραψα, είπα τη δικιά μου άποψη για τα γεγονότα. Όποιος έχει διαφορετική άποψη να τη γράψει και να την πει δημόσια. Δεν λέω ότι τα ξέρω όλα, μπορεί να έκανα κι εγώ λάθη. Όποιος έχει, λοιπόν, στοιχεία ή άποψη, να την πει δημόσια. Σε σχέση δε με τα εθνικιστικά και τα τέτοια, έχω γράψει εκατοντάδες άρθρα για διάφορα πολιτικά ζητήματα. Η κριτική, καλό θα είναι να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένες θέσεις που εκφράζω. Είμαι πια -να πω τη λέξη- ένα δημόσιο πρόσωπο, εκ των πραγμάτων, χωρίς να το έχω επιλέξει εγώ, και τι κάνω, λέω και γράφω υπόκειται σε κριτική. Καλοδεχούμενη είναι, έστω κι αν είναι κακοπροαίρετη, γι' αυτά που λέω, γράφω και πράττω. Όχι για θεωρίες και υποψίες.

Δεν βρήκαμε ζωντανούς αγνοούμενους

-Ζήσατε στην Τουρκία 5-6 χρόνια και λάβατε μέρος σε έρευνες για εντοπισμό αγνοουμένων της Κύπρου. Έχετε βρει οποιαδήποτε στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι στην Τουρκία;
Σ. Κ.: Το ζήτημα των αγνοουμένων, είναι αλήθεια ότι και μένα, ως Έλληνα πολίτη, μου προκαλούσε ορισμένα ερωτηματικά. Φαινόταν, πριν ασχοληθώ με το ζήτημα, ότι υπήρχε μια θολούρα γύρω από το θέμα και κανείς δεν έδινε πειστικές απαντήσεις. Είχε στηθεί μια φάμπρικα που πουλούσε ελπίδες στους συγγενείς, το ζήτημα πουλούσε στα ΜΜΕ, και είχε δημιουργηθεί στην ουσία ένας φαύλος κύκλος. Όταν λοιπόν ασχολήθηκα με αυτό το θέμα, μπορώ να πω μετά λόγου γνώσεως ότι εξιχνιάσθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό το ζήτημα των αγνοουμένων. Το πώς έγινε αυτό και τι στην πραγματικότητα έγινε, μπορώ να σας πω ότι δεν το θυμάμαι κιόλας, γιατί δεν μου ανήκουν αυτές οι μνήμες. Αυτές οι μνήμες ανήκουν στο κράτος. Παραδόθηκαν όλα τα στοιχεία στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, κι από κει και μετά το ζήτημα το διαχειρίζονται οι υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες.

-Εσείς προσωπικά βρήκατε οποιοδήποτε στοιχείο που να καταδεικνύει ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι στην Τουρκία;
Σ. Κ.: Όλες οι πληροφορίες που δημοσιοποιήθηκαν στο παρελθόν διερευνήθηκαν και εξιχνιάστηκαν μέχρι και της τελευταίας. Δεν βρέθηκαν στοιχεία για ύπαρξη ζώντων αγνοουμένων. Τουναντίον, βρέθηκαν στοιχεία για πολλούς αγνοούμενους, οι οποίοι σκοτώθηκαν και θάφτηκαν σε διάφορους ομαδικούς τάφους. Τα στοιχεία αυτά, επαναλαμβάνω, είναι στα χέρια των κυβερνήσεων.
Πηγή: Αλήθεια

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ http://math-telos-agras.pblogs.gr/2009/01/h-paradosh-otzalan-kai-oi-agnooymenoi-ths-kyproy.html

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP