Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Επίσκεψη του πρώην Α/ΓΕΕΘΑ Στγου ε.α. Χιλμί Οζκιόκ στο Τουρκικό ΓΕΕΘΑ


Ο 24ος Α/ΓΕΕΘΑ Στγος ε.α. Χιλμί Οζκιόκ, επισκέφθηκε εθιμοτυπικά την 30 Απρ.09 και ώρα 15:00 το Τουρκικό ΓΕΕΘΑ όπου είχε συνάντηση με τον νυν Α/ΓΕΕΘΑ Στγο Ιλκέρ Μπασμπούγκ.


Read more...

ΗΠΑ και Τουρκία: Η Χίμαιρα του Χθες και του Σήμερα


Του Μάριου Ευρυβιάδη

Αποτελεί χίμαιρα, είναι πολιτικά ανέφικτη αλλά και στρατηγικά άστοχη η σημερινή θέση και αντίληψη της Δημοκρατικής κυβέρνησης του Μπαράκ Ομπάμα, όπως αυτή εκφράστηκε πανηγυρικά στη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του Αμερικανού Προέδρου στην Τουρκία (06-07 Απριλίου), ότι η ισλαμική κυβέρνηση του Ερτογάν αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο μιας εξελισσόμενης στρατηγικής η οποία, όχι μόνο θα θεραπεύσει τις άμεσες ανάγκες και αναπηρίες των ΗΠΑ στο Ιράκ και Αφγανιστάν, αλλά ότι θα «γεφυρώσει» ταυτόχρονα, και τις άλλες πολιτισμικές και μη διαφορές με τον μη-δυτικό και κυρίως τον μουσουλμανικό κόσμο. Και «καπάκι» με τα παραπάνω, ότι η Τουρκία των ισλαμοπασάδων θα εξασφαλίσει την Δύση σε σχέση με ένα φανταστικό εχθρό που δήθεν προέκυψε πρόσφατα (και καθόλου τυχαία) και ο οποίος καραδοκά με μια μάνικα φυσικού αερίου στο χέρι και εκβιάζει τους πάντες ανοιγοκλείνοντάς την.


Η παραπάνω θέση για τον ρόλο της Τουρκίας, που δεν είναι καινοτόμος αλλά καλλιεργείται εντατικά και επίμονα μετά την «απώλεια» της φιλοδυτικής Περσίας (1978-79) από μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα, αυτή των λεγόμενων «δημοκρατικών για εθνική ασφάλεια» (national security democrats), αποτελεί αντίγραφο (καρμπόν) μιας αντίστοιχης στρατηγικής των Ρεπουμπλικάνων που έχει ήδη καταρρεύσει. Ήταν η χίμαιρα του δίδυμου Ράμσφελντ-Γούλφοβιτζ, ότι η ανατροπή του αυταρχικού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν θα λειτουργούσε παραδειγματικά και καταλυτικά για την εισαγωγή και εμπέδωση δημοκρατικών θεσμών και αντιλήψεων στον Αραβικό κόσμο.

Γιατί η Τουρκία είτε των ισλαμιστών είτε των πασάδων (κεμαλιστών) δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στον προσδοκώμενο «ρόλο» που της αποδίδεται από το «ιερατείο» των «δημοκρατικών για εθνική ασφάλεια», το οποίο ελέγχει και καθοδηγεί σήμερα τον Ομπάμα σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής; Διότι ο προσδοκώμενος για την Τουρκία «ρόλος» βασίζεται σε λάθος παραδοχές των Αμερικανών που αφορούν στον αυτοπροσδιορισμό των Τούρκων, στη φύση του τουρκικού πολιτικού συστήματος, στη διαπάλη για εξουσία, στις υπερφίαλες αντιλήψεις αλλά, ταυτόχρονα, και στα συμπλέγματα των ισλαμοπασάδων ως προς τον ηγεμονικό/αυτοκρατορικό ρόλο του κράτους τους στα περιφερειακά και διεθνή δρώμενα.

Πρώτον: Οι Τούρκοι είναι Ανατολίτες

Όλοι οι ανατολίτες, χωρίς εξαίρεση, είναι προσκυνητές της δύναμης και της εξουσίας. Για αιώνες, από την εποχή του Μεγάλου Πέρση Βασιλιά, ζουν και λειτουργούν σε δεσποτικά και ιεραρχικά δομημένα συστήματα. Γνωρίζουν μέχρι τον τελευταίο, ποιος κατέχει ή όχι την δύναμη και που βρίσκεται η κότα που γεννά χρυσά αυγά. Και προσαρμόζονται ανάλογα ως κυρίαρχοι ή ως σατράπηδες. Συμπεριφέρονται βίαια και αυθαίρετα όταν είναι καβαλάρηδες ή με χαμέρπεια όταν δεν ελέγχουν τα πράγματα. Έναντι των Αμερικανών, οι Τούρκοι επιδεικνύουν και τις δύο συμπεριφορές, ανάλογα. Τη χαμέρπειά τους ο Ερτογάν και ο δήθεν στρατηγιστής του σήμερα Α. Νταβούντογλου επέδειξαν πολύ πρόσφατα, όταν, μετά την αναξιόποιστη συμπεριφορά τους το 2003, οι Αμερικανοί τους απέκλεισαν από όλα τα κέντρα εξουσίας της κυβέρνησης Μπους. Και επειδή τα γραπτά μένουν, ας επισκεπτούν οι άπιστοι Θωμάδες τον ιστοτόπο του νεοσυντηρητικού ιδρύματος American Enterprise Institute για να θαυμάσουν τους εκπροσώπους του Ερτογάν γονυπετείς να εκλιπαρούν ακρόαση από την κυβέρνηση Μπους, δια της μεσολάβησης των νεοσυντηρητικών. Σήμερα το δίδυμο Ερτογάν - Νταβούντογλου βρίσκεται στη φάση του εκβιασμού, πιστεύοντας, μαζί με το «ιερατείο» των «δημοκρατικών για εθνική ασφάλεια», ότι οι Αμερικάνοι βρίσκονται σε φάση «αδυναμίας».

Δεύτερον: Οι Τούρκοι είναι Μουσουλμάνοι

Δεν υπάρχει ήπιο και εξτρεμιστικό Ισλάμ. Ένα είναι το Ισλάμ, όπως ευθαρσώς δηλώνει ο Ερτογάν και ένας και αλάθητος ο προφήτης του Θεού, Μωάμεθ. Κανείς μουσουλμάνος δεν αποδέχεται ισότητα και δικαιοσύνη ανάμεσα σε πιστούς και άπιστους. Και τα περί Ισλάμ ως θρησκεία της ειρήνης είναι κυρίως για τους θιασώτες μιας αγαθώς νοούμενης «πολυπολιτισμικότητας». Επιπλέον, όταν το Ισλάμ δεν μπορεί να κυριαρχήσει ή όταν βρίσκεται σε άμυνα, τότε όλα επιτρέπονται. Στην ισλαμική παράδοση, που βασίζεται στις πράξεις και στη συμπεριφορά του Μωάμεθ (χαντίθ), κυριαρχεί το δόγμα της «προσποίησης» ή tarkiye, κατά την αραβική. Επιτρέπεται να λες ψέματα, να λειτουργείς ύπουλα, να κτυπάς πισώπλατα, να υποκρίνεσαι. Και όλα μέχρι να πάρεις το πάνω χέρι, να κατισχύσεις τον άπιστο αντίπαλο, να τον εξισλαμίσεις και, στην καλύτερη για αυτόν περίπτωση, να του επιτρέπεις να ζει ως ραγιάς, πληρώνοντας κεφαλικό φόρο. Με τα σημερινά δεδομένα, η Δύση πρέπει να πληρώνει «στρατηγικό ενοίκιο» στην Τουρκία για την «μεγαλόψυχη» προστασία που αυτή της προσφέρει. Ο Ερτογάν, τόσο στην προσωπική του ζωή, όσο και στη δημόσια, έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί, ότι «προσποιείται», ότι δηλαδή ασκεί tarkiye.

Τρίτον: Οι Τούρκοι είναι Επιτήδειοι Ουδέτεροι

«Επιτήδειος Ουδέτερος» (The Evasive Neutral) είναι ο τίτλος του εμβληματικού έργου του Αμερικανού ιστορικού Frank G. Weber, (Tennessee, 1979) για την πολιτική των Τούρκων στην διάρκεια του Β΄ΠΠ να αποκομίσουν μέγιστα ωφέλη, συμμαχώντας ανάλογα, πρώτα με τους δολοφόνους και αφού αυτοί έχασαν, με τους αστυνόμους. Εξίσου σημαντικό είναι και το έργο του Weber για το ρόλο της Τουρκίας στον Α΄ΠΠ (Cornell, Eagles on the Crescent, 1970).

Εδώ εντοπίζεται και η μεγάλη πλάνη των Αμερικανών. Οι σχεδιασμοί τους για την Τουρκία σήμερα βασίζονται στην εικονική πραγματικότητα ότι η χώρα αυτή θα συγκρουσθεί, έστω και έμμεσα εάν παραστεί ανάγκη και πάντοτε κατά την κρίση των Αμερικανών, με τους γείτονές της, τη Ρωσία και το Ιράν. Κάτι τέτοιο είναι εξωπραγματικό αλλά και αδύνατο, έστω και αν επιδιώκετο από την Άγκυρα. Και όμως, πάνω στη χίμαιρα αυτή βασίζεται σε ένα μεγάλο μέρος, αν όχι ολοκληρωτικά, ο στρατηγικός σχεδιασμός των Αμερικανών στην περιοχή, με την Τουρκία ως ακρογωνιαίο λίθο.

Η Ρωσία είναι σήμερα ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, μεγαλύτερος και από την ΕΕ. Το Ιράν εξελίσσεται, αν δεν έχει ήδη γίνει, στο μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο των Τούρκων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Σε ποιες πραγματικά παραδοχές βασίζονται οι περισπούδαστες αναλύσεις που θέλουν την Τουρκία να λειτουργεί συγκρουσιακά με την Ρωσία και το Ιράν; Μήπως στις ίδιες που την ήθελαν να συνεργάζεται επιδρομικά με τις ΗΠΑ κατά του Ιράκ το 2003;

Συντριπτικά δείγματα γραφής για την προσαρμογή της Τουρκίας στα δεδομένα της σοβιετικής ισχύος, ή της «συμφιλίωσής» της με την Μόσχα, αν θέλετε, έχουμε στον κολοφώνα του Ψυχρού Πολέμου όταν η Άγκυρα είχε κάθε λόγο να νιώθει απειλούμενη. Ωστόσο ακόμη και τότε, η Νατοϊκή Τουρκία, πολυδιαφημιζόμενη ως πιστός σύμμαχος (loyal ally) των ΗΠΑ , υπήρξε ο μεγαλύτερος αποδέκτης σοβιετικής οικονομικής βοήθειας από όλες τις χώρες εκτός παραπετάσματος (βλ. Έκθεση CIA No ER 80-1038U, October 1980). Εάν η τότε απειλούμενη από τον κομμουνισμό Τουρκία είχε ήδη προσαρμοστεί, ποιο λόγο έχει σήμερα, που δεν απειλείται και που επωφελείται ποικιλοτρόπως, να λειτουργήσει συγκρουσιακά έναντι της Μόσχας (ή έναντι της Τεχεράνης); Για το χατίρι του Αφρο-αμερικανού Προέδρου; Κάτι εξωτικό και υψηλής διαλογής θα πρέπει να καπνίζουν οι περί Τουρκίας στρατηγικά διαλογιζόμενοι, για να καταλήγουν σε τέτοιου επιπέδου συμπεράσματα. Εκτός εάν βρίσκονται σε χρηματικά διατεταγμένη υπηρεσία, όπως συμβαίνει με διάφορους αναλυτές στο Ιδρυμα Brookings της Ουάσινγκτον, το οποίο παραδέχτηκε επίσημα ότι την τελευταία διετία εισέπραξε 650.000 δολάρια από την Τουρκία.

Δεν ασχολήθηκα καν με την εσωτερική διαπάλη για την εξουσία, ούτε με την αδυναμία του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος της Τουρκίας να λάβει γρήγορες αποφάσεις σε ζητήματα που εμπλέκουν τον τουρκικό στρατό σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε συνεργασία ή για λογαριασμό των Αμερικανών. Το γεγονός ότι το 2003 πάνω από 70 χιλιάδες Αμερικάνοι στρατιώτες παρέμειναν με τα άρματα τους εγκλωβισμένοι σε πλοία για δύο περίπου μήνες στον Κόλπο της Αλεξανδρέττας, περιμένοντας την Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση να αποφανθεί,δεν φαίνεται να προβληματίζει σήμερα το αμερικανικό «ιερατείο» εθνικής ασφάλειας. Ή μήπως στην Ουάσινγκτον παραμυθιάζονται ακόμη ότι το «όχι» των Τούρκων το 2003 ήταν απλά μια «παρεξήγηση», την οποίαν, όμως, η σημερινή τους εκλεπτυσμένη δήθεν προσέγγιση στοχεύει να άρει.

Read more...

Νερό στον μύλο της Άγκυρας


Eν χορώ επαναλαμβάνεται πως η εκλογή του Ντερβίς Έρογλου στα κατεχόμενα θα δυσκολέψει το συνεχιζόμενο διάλογο για το Κυπριακό. Ταυτόχρονα όμως επαναλαμβάνεται, πάλιν εν χορώ, ότι το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην Άγκυρα.
Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα και το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην Άγκυρα, τότε σε τι θα δυσκολέψει το διάλογο η εκλογή του Έρογλου; Βεβαίως, αυτή η ιστορία για τα προβλήματα που θα προκαλέσει, υποτίθεται, η εκλογή Έρογλου και του κόμματός του στα κατεχόμενα, άρχισε πολύ πριν τις εκλογές.
Έδωσε μάλιστα την ευκαιρία στην Άγκυρα να οργανώσει την περιοδεία του Ταλάτ στο εξωτερικό με επιστέγασμα την υποδοχή του από τη Χίλαρι Κλίντον στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών. Η αντίδραση της Λευκωσίας σε όλη αυτή την προσπάθεια αναβάθμισης του Ταλάτ και μέσω αυτού των κατεχομένων υπήρξε χλιαρή. Έγινε μάλιστα επίκληση και του γεγονότος ότι παρόμοια βήματα αναβάθμισης έγιναν και στο παρελθόν. Στο παρελθόν όμως «τιμωρούνταν» οι Κύπριοι και ο τότε πρόεδρός τους για το Όχι στο σχέδιο Ανάν. Τώρα όμως, ενώ διεξάγεται διάλογος και ενώ αυτοί που μας αναθεμάτιζαν στο παρελθόν χειροκροτούν το «καλό» κλίμα, προς τι όλες αυτές οι επισκέψεις και η αναβάθμιση του Ταλάτ;

Μήπως δεν αντιλαμβάνεται η Λευκωσία ποιος είναι ο στόχος τους; Σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η προσπάθεια να παρουσιαστούν από μέρους μας οι εκλογές στα κατεχόμενα ότι αλλάζουν προς το χειρότερο το κλίμα του διαλόγου, δημιουργούν ένα άλλοθι για τη μελλοντική συμπεριφορά της Άγκυρας. Κουβαλούμε δηλαδή νερό στο μύλο της Άγκυρας η οποία σε κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήσει αυτό το άλλοθι σε βάρος μας. Διότι αν εμείς λέμε και ξαναλέμε στη διεθνή κοινότητα ότι οι εκλογές στα κατεχόμενα αλλάζουν τα δεδομένα του διαλόγου, απλώς αναβαθμίζουμε την υποτελή «διοίκηση» των κατεχομένων και αποενοχοποιούμε την Τουρκία. Και βεβαίως δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να διαπιστώσει κανείς πως η αλλαγή στα κατεχόμενα δεν θα γινόταν και ο Έρογλου δεν θα εκλεγόταν ποτέ αν το είχε αποφασίσει διαφορετικά η Άγκυρα. Η εκλογή του επομένως θα πρέπει να ενταχτεί μέσα στο πλαίσιο των σχεδιασμών της Άγκυρας που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν θα αργήσουν να φανούν. Μόνον πολιτικά αφελείς μπορούν να πιστεύουν ότι η Άγκυρα δεν ελέγχει το εκλογικό αποτέλεσμα στα κατεχόμενα, καθώς μάς το επαναλαμβάνουν καθημερινά οι προοδευτικοί Τουρκοκύπριοι, όταν οι έποικοι ως ψηφοφόροι υπερβαίνουν κατά πολύ τους Τουρκοκυπρίους. Και όταν η Άγκυρα μετακίνησε «εκλογικά» ακόμη και τον Ντενκτάς, όταν έκρινε πως δεν εξυπηρετούσε πια τα συμφέροντά της.
Είναι επίσης απορίας άξιον πώς δεν έγινε καμιά διαμαρτυρία, είτε προς τα Ηνωμένα Έθνη, είτε προς τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τις Βρυξέλλες για εκλογές που αφενός είναι παράνομες και αφετέρου έγιναν κάτω από συνθήκες κατοχής και με το εκλογικό σώμα να αποτελείται κατά πλειοψηφία από εποίκους. Δεν ωφελεί σε τίποτε να οχυρωνόμαστε πίσω από τη δικαιολογία ότι πρόκειται για εκλογή τουρκοκυπριακής ηγεσίας και όχι κυβέρνησης. Εκτός και αν ξοφλούμε ύστερα με μια αναφορά στην «ψευδοκυβέρνηση». Η στάση αυτή δεν προσφέρει υπηρεσία ούτε στους ίδιους τους προοδευτικούς Τουρκοκυπρίους οι οποίοι δυστυχώς έχουν μείνει μόνοι να διαμαρτύρονται για την παρουσία των εποίκων. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια στιγμή που από παντού δεχόμαστε μηνύματα να ετοιμαστούμε για νέο δημοψήφισμα το συντομότερο. Αλλά για να ψηφίσουμε τι;
Ό,τι απορρίψαμε το 2004; Ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός τόνισε στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο και το επιβεβαίωσε και ο πρόεδρος Χριστόφιας ότι τα δείγματα γραφής από την Τουρκία δεν είναι ενθαρρυντικά. Και από όσα ανακοινώνονται δεν φαίνεται να έχουμε ξεφύγει από τα δεδομένα του σχεδίου Ανάν. Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με την εκλογολογία στα κατεχόμενα και να «ανησυχούμε», θα ήταν προτιμότερο να διατυπώσουμε καθαρά τη δική μας πολιτική και να την προβάλουμε διεθνώς, προτού η Άγκυρα βρεθεί ξανά «μερικά βήματα πιο μπροστά» από εμάς. Και ας μην «ανησυχούμε» για τις όποιες εκλογές στα κατεχόμενα. Αυτές εντάσσονται στους σχεδιασμούς της Άγκυρας και αυτούς τους σχεδιασμούς θα έπρεπε να μελετούμε και να αντιμετωπίζουμε με επιτυχία. Διαφορετικά η Άγκυρα θα περάσει και το τεστ του Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες χωρίς να πληρώσει κανένα τίμημα για τη συνεχιζόμενη κατοχή.
Πηγή
* Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Read more...

Δηλώσεις της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας για τον θάνατο των Τούρκων στρατιωτών....Λυπημένοι αλλά αποφασισμένοι!


Η Τουρκία χθες το πρωί ξύπνησε με την είδηση μιας άνανδρης επίθεσης που έφτασε από το Ντιγιάρμπακιρ. 9 Τούρκοι στρατιώτες έπεσαν μάρτυρες όταν ανατινάχτηκαν τα εκρηκτικά που είχαν παγιδεύσει οι τρομοκράτες στον δρόμο από τον οποίο περνούσαν τα τεθωρακισμένα.
Το στρατιωτικό όχημα που έκανε ελέγχους ασφαλείας, περνούσε νωρίς το πρωί κοντά από το χωριό Τούζλα (Tuzla) της επαρχίας Λίτζε του Ντιγιάρμπακιρ.
Από την έκρηξη που συνέβη εκείνη την ώρα σκοτώθηκαν 2 δεκανείς και 7 στρατιώτες.
Ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ στρατηγός Ιλκέρ Μπάσμπουγ, στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην Άνκαρα αναφέρθηκε στην άνανδρη επίθεση και εκτίμησε ότι ο εκρηκτικός μηχανισμός πολύ πιθανόν να ήταν τηλεκατευθυντήριος ή καλωδιακού συστήματος.

"Επεισόδια σαν και αυτό δεν μπορούν με τίποτα να αποδυναμώσουν την αποφασιστικότητα που έχουν οι ένοπλες δυνάμεις στην καταπολέμηση της διαμελιστικής τρομοκρατίας. Στρατός και αστυνομία θα συνεχίσουν τον αγώνα με μεγαλύτερο σθένος από χθες", δήλωσε κατηγορηματικά ο Τούρκος στρατηγός.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιούλ, αναχωρώντας για Πράγα είπε τα παρακάτω:
«Χωρίς αμφιβολία μας συνέθλιψε τρομερά το επεισόδιο στο Ντιγιάρμπακιρ. Εύχομαι συλλυπητήρια σε όλους μας και μοιράζομαι τον πόνο του λαού για τους μάρτυρες στρατιώτες μας».
Ο Πρόεδρος της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας Κιοκσάλ Τοπτάν από την πλευρά του είχε να δηλώσει τα εξής:
«Η τρομοκρατία δεν μπορεί να ανατρέψει την πραγματικότητα ότι είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας απ' όπου και να προέρχεται, για όποιον λόγο και να γίνεται. Η Τουρκία θα συνεχίσει ανελλιπώς τον αγώνα της, όπως ακριβώς έκανε μέχρι τώρα».
Τέλος, ο Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην ομιλία του κατά τη σύνοδο των δημάρχων υποδιοικήσεων του κόμματος AKP, διαμήνυσε πως ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας είναι μια διαδικασία που θα συνεχιστεί με επιμονή και θέληση.

Read more...

Ποιές εισηγήσεις είχε ο Ομπάμα πριν επισκεφθεί την Τουρκία


Παραμονές της επίσκεψης Ομπάμα στην Τουρκία, το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών των ΗΠΑ (CSIS) ολοκλήρωσε την πολύμηνη σύνταξη έκθεσης για την "Εξελισσόμενη Δυναμική της Τουρκίας" και τις "Στρατηγικές Επιλογές για τις σχέσεις ΗΠΑ_Τουρκίας", που αποσκοπεί εμφανώς στον προσανατολισμό της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή.
Η έκθεση του CSIS (στη διεύθυνση του συμμετέχει ο αρχιτέκτων του 1974 Κίσινγκερ) υπογραμμίζει τον ρόλο της Τουρκίας και τη στήριξη που πρέπει να της προσφερθεί σε μια σειρά ζητήματα, και ζητήματα ζωτικού ελληνικού συμφέροντος. Αποδίδει κεντρικότατη
σημασία στο κυπριακό, ως το σημαντικότερο εμπόδιο για την τουρκική ενταξιακή πορεία που θα κριθεί εν πολλοίς φέτος. Συνιστά απερίφραστα άσκηση «σθεναρών πιέσεων» στη Λευκωσία. Εξισώνει την Κυπριακή Δημοκρατία με το ψευδοκράτος. Θεωρεί ότι η εκλογή Χριστόφια και η παρουσία Ταλάτ προσφέρουν την καλύτερη ευκαιρία για επίτευξη λύσης, «πιθανώς μιας παραλλαγής του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα», αλλά εκφράζει ανησυχία για το τι θα γίνει αν καθυστερήσει η λύση και αλλάξει το κλίμα.

Η έκθεση στηρίζει τη σημασία της Τουρκίας ως ενεργειακής γέφυρας και των αντίστοιχων σχεδίων (ανταγωνιστικών των ελληνορωσικών Σάουθστρημ και Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη) Ζητά να μη ψηφισθεί το νομοσχέδιο για την αρμενική γενοκτονία.
Η έκθεση, πολλές από τις συστάσεις της οποίας εφαρμόζονται ήδη, αντανακλά τη σημασία που αποδίδει ήδη στον τουρκικό ρόλο, αλλά και την πολυετή, πολυδάπανη και αποτελεσματικότατη τουρκική δραστηριότητα σε διπλωματικό και "λομπίστικο" επίπεδο. Αυτά συμβαίνουν παρόλα τα πολλά προβλήματα που δημιουργεί κατά καιρούς η Άγκυρα στην Ουάσιγκτον (ή μήπως εξαιτίας αυτών;).
Μόνο θλίψη προκαλεί στον Έλληνα αναγνώστη η πλήρης απουσία, κυριολεκτικά, της Ελλάδας και της Κύπρου, ως παραγόντων των οποίων τα εθνικά συμφέροντα και η ασφάλεια κάπως πρέπει να ληφθούν υπόψιν! Είναι σαν να μην υπάρχουμε ως κράτη. Μια απουσία που αντανακλά πολυετή “παράλυση” της ελληνικής διπλωματικής και “λομπικής” δράσης, εκτίμησης ότι Αθήνα-Λευκωσία είναι "πιέσιμες", ακόμη και σε ζωτικά θέματα, απουσίας εν τέλει ευκρινών στρατηγικών στόχων μιας ελληνικής διπλωματίας που έχει εξελιχθεί κυρίως σε συνήγορο της τουρκικής ένταξης! Είναι προφανές στον αναγνώστη, ότι δεν υφίσταται κανενός είδους και επιπέδου στρατηγικός διάλογος Αθήνας-Ουάσιγκτον, ανάλογος του αμερικανοτουρκικού.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ CSIS
Το CSIS έχει ιδρυθεί από τον Μπρεζίνσκι και είναι ένα από τα σοβαρότερα συντηρητικά θινκ τανκ της Ουάσιγκτον με μεγάλη επιρροή στην αμερικανική πρωτεύουσα. Το διευθύνει ο Σαν Ναν, μια μεγάλη μορφή της αμερικανικής στρατηγικής και διπλωματίας, ενώ στο συμβούλιό του συμμετέχουν σημαίνοντες παράγοντες, που έχουν παίξει αποφασιστικό ρόλο στην αμερικανική στρατηγική τον τελευταίο μισό αιώνα, όπως ο Κίσσινγκερ, ο επίτιμος Πρόεδρος της Μέριλ Λιντς, ο Πρόεδρος της Κόκα-Κόλα, οι Σλέσινγκερ, Νάι, Κοέν, Καρλούτσι, Χαλιλζάντ και πολλοί άλλοι, μεταξύ τους και ο Τζωρτζ Αργυρός. Τη σύνταξη της έκθεσης επέβλεψε ομάδα υπό τον Μπρζεζίνσκι, από τους κύριους διαμορφωτές της αμερικανικής στρατηγικής και σύμβουλος του Ομπάμα και τον πτέραρχο Σκώουκροφτ, Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του πατρός Μπους. Στην ομάδα συμμετείχαν οι Πρέσβεις Αμπράμοβιτς και Χολμς (που είναι και Πρόεδρος του Αμερικανο-τουρκικού Συμβουλίου), ο πρώην υποδιοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη, πτέραρχος Τζέιμερσον και ο Τζων Λόγκλιν του Πωλ Νίτσε Σκούλ στο Πανεμιστήμιο Τζων Χόπκινς. Μεταξύ των συγγραφέων της έκθεσης είναι ο Μπουλέντ Αλιριζά, συγγενής του Ντενκτάς. Συντάκτης του τμήματος της έκθεσης που αοφρά την Κύπρο είναι ο Ϊαν Λέσσερ, συνεργάτης της Ραντ Κορπορέισιον, στον οποίο το ΕΛΙΑΜΕΠ είχε συναναθέσει΅ στο παρελθόν τη σύνταξη ενός εγχειριδίου για την ελληνική εξωτερική πολιτική! Τον συντονισμό της σύνταξης είχε η Κάλεϊ Λέβιτ, ειδική βοηθός της έδρας Κίσσινγκερ στο CSIS, πρώην μαθητευόμενη του Νιού ‘Ισραελ Φαντ.
Κυπριακό και ΕΕ
Η έκθεση δίνει μεγάλο βάρος στο κυπριακό, λόγω της ανάγκης προώθησης της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, που η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να στηρίζει πάση θυσία, παρά τις προφανείς δυσκολίες, αλλά και της όλης σχέσης Τουρκίας-Δύσης. Η Κύπρος έπαυσε πλέον να είναι κεντρική στην αμερικανοτουρκική σχέση (λόγω της ελληνοτουρκικής ύφεσης), επηρεάζει πολύ όμως την ενταξιακή πορεία της ‘Αγκυρας, υπογραμμίζει η έκθεση, προσθέτοντας ότι ”ο ερχομός της κυβέρνησης Χριστόφια, με τον Ταλάτ στην εξουσία της ΤΔΒΚ, συνιστά την καλύτερη προοπτική για λύση του κυπριακού μετά την αποτυχία του σχεδίου Ανάν, μια λύση που «θα είναι πιθανώς μια εκδοχή του σχεδίου Ανάν υπό άλλη ονομασία». Ακόμη και αυτό θα είναι πρόβλημα, αφού οι συντάκτες εκτιμούν ότι ο τουρκικός στρατός δύσκολα θα ξανα-αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν χωρίς ΅σοβαρά ανταλλάγματα΅ σε κάποιον άλλο τομέα και δεν θα του αρέσει η ιδέα μιας σύντομης αποχώρησης από την Κύπρο. Επιπλέον η «απέλαση των εποίκων από την Ανατολία θα προκαλέσει ισχυρή αντίδραση από την Τουρκία», όπως και οποιαδήποτε ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Κύπρου (στρατιωτικές στο κείμενο, λες και είναι πιθανή κυπριακή εισβολή στην Τουρκία!
Η έκθεση εκφράζει εμμέσως πλην σαφώς ανησυχία για την εμπλοκή (involvement) της ρωσικής κυβέρνησης με ελληνοκυπριακά κυβερνητικά, εμπορικά και εγκληματικά στοιχεία”(!), για την “παραδοσιακή συμπάθεια της Ρωσίας για τα ελληνικά συμφέροντα”, ενώ καταγράφει τις ανησυχίες των Τούρκων σχεδιαστών για τον εξοπλισμό της Κύπρου με ρωσικά όπλα και την εν γένει ρωσική παρουσία στο νησί, σημειώνοντας ότι ΅αν η επικρατούσα ύφεση της Τουρκίας με την Ελλάδα διαλυθεί, υπάρχει κάποια δυνατότητα για την Κύπρο να επανεμφανισθεί ως στοιχείο της περιφερειακής στρατιωτικής ισορροπίας με την Αθήνα, ως πλεονέκτημα για την προβολή τουρκικής ισχύος στο Αιγαίο ή ως μειονέκτημα σε μια μελλοντική διένεξη.
Με βάση αυτά προτείνει
1. “ήσυχη αλλά επίμονη αμερικανική διπλωματία με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ως τον αποτελεσματικότερο τρόπο υποστήριξης των ενταξιακών συζητήσεων της Τουρκία”,
2. ως το ΅πιο αποτελεσματικό βραχυπρόθεσμο μέτρο“ για να βοηθηθεί η ένταξη της Τουρκίας να προσφερθούν (“αμερικανικά) διπλωματικά μέσα και επιρροή για να επιτευχθεί λύση΅, περιλαμβανομένου διορισμού ανώτερου επίσημου για να δουλέψει με τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ.
3. “Η διπλωματία της Ουάσιγκτον προς την Τουρκία πρέπει να συνδυασθεί με σθεναρή (firm) πίεση στην ελληνοκυπριακή κυβέρνηση να έρθει σε συνεννόηση με την εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ) και στην ΕΕ να τερματίσει την οικονομική απομόνωση της ΤΔΒΚ και στην τουρκική κυβέρνηση να κάνει ανταποδοτικές χειρονομίες, συνεπείς προς τις δεσμεύσεις της προς την ΕΕ για ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Λευκωσία” (οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Ο σχολιασμός ιδίως της τρίτης από τις προτάσεις περιττεύει. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπάρχει πλέον από τη μια ΅ελληνοκυπριακή κυβέρνηση΅, επί της οποίας πρέπει να ασκηθούν πιέσεις, παρόλο που προχώρησε ήδη σε πολύ μεγάλες παραχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις και η ίδια η έκθεση αναγνωρίζει την προθυμία της για λύση και από την άλλη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, άνευ λοιπόν εισαγωγικών. Και προφανώς οι συντάκτες δεν θα χρησιμοποιούσαν αυτή τη γλώσσα σε ένα δημόσιο κείμενο, αν εκτιμούσαν ότι θα κινδύνευε να είναι «αντιπαραγωγική». Για κάποιο λόγο, υποθέτουν ότι θα είναι αποτελεσματικότερη η πίεση από τον κίνδυνο να προκαλέσουν αντίδραση.
Κυπριακό και ελληνοτουρκικά
Η έκθεση υπογραμμίζει επίσης με ελάχιστα συγκαλυμμένη ικανοποίηση τις προόδους της «αποσύζευξης» (decoupling) Ελλάδας και Ελληνοκυπρίων και την σημασία της «ελληνοτουρκικής ύφεσης που μετασχημάτισε το στρατηγικό περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο», με αποτέλεσμα να παύσει η Κύπρος να είναι «σημαντικό σημείο για τις διμερείς σχέσεις». Η έκθεση υπογραμμίζει την υποστήριξη της Αθήνας στην ενταξιακή πορεία της ‘Αγκυρας και την απογοήτευσή της από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν και εκτιμά ότι το κυπριακό θα εξαρτηθεί κυρίως από τις εσωτερικές δυναμικές στο νησί και ότι «είτε μια κυβέρνηση ΝΔ, είτε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» θα αποδεχθούν οποιοδήποτε αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης.
Γιατί πρέπει να γίνουν αυτά όλα_ Γιατί, κατά τους συντάκτες της έκθεσης,μια αποτυχία να κρατηθούν ζωντανές οι διαπραγματεύσεις και να επιτευχθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση στην Κύπρο, θα είχε μείζονες συνέπειες για το μέλλον της Τουρκίας στην ΕΕ και, ως αποτέλεσμα, για την σχέση της Τουρκίας με τη Δύση ευρύτερα»
Προνομιακή Σχέση Τουρκίας
Παρά την εντονότατη υποστήριξή της προς την ενταξιακή προοπτική της ¨Αγκυρας, η έκθεση αναγνωρίζει τα τεράστια εμπόδια. Υποστηρίζει ότι η ιδέα μιας ΅ειδικής σχέσης΅ παραμένει ασαφής και μη αποδεκτή από την Άγκυρα. Τονίζει τη μεγάλη σημασία να συνεχίσουν οι ΗΠΑ να βοηθούν, αν όχι να καθοδηγούν το όλο σχέδιο, με πολύ ΅ντελικάτες΅, διακριτικές μεθόδους. Αν παρόλα αυτά αποτύχει, ελπίζουν ότι μια ενδεχόμενη μετεξέλιξη της ΕΕ σε ΅πολλών ταχυτήτων΅ θα επιτρέψει μια κάπως ομαλή προσγείωση.
Τουρκία - Ρωσία - ενέργεια
Η έκθεση σημειώνει, όχι χωρίς κάποια απόχρωση ανησυχίας, ως ιστορική εξέλιξη τη ρωσοτουρκική προσέγγιση του τελευταίου εξαμήνου (που συμπίπτει με την περίοδο σχετικού ΅παγώματος΅ της ελληνορωσικής προσέγγισης) και τους αυξανόμενους εμπορικούς, επενδυτικούς και ενεργειακούς δεσμούς, όπως και την προσωπική σχέση Ερντογάν-Πούτιν. Καταγράφουν τις τουρκικές διαβεβαιώσεις για πλήρη ένταξη στο δυτικό στρατόπεδο, δεν επαρκούν όμως αυτές για να εξαφανίσουν κάθε ανησυχία για το θέμα.
Οι συντάκτες δείχνουν κατανόηση στην τουρκική απροθυμία για περισσότερες δυνάμεις στο Αφγανιστάν, στηρίζουν τον ενεργό ρόλο της ¨Αγκυρας στον Καύκασο και τον ναυτικό ρόλο της, με Βουλγαρία, Ρουμανία και Ουκρανία στη Μαύρη Θάλασσα, ως αντιστάθμισμα της ρωσικής παρουσίας. Τονίζουν με μεγάλη έμφαση την ανάγκη να στηριχθεί περαιτέρω ο ρόλος της Τουρκίας και του νότιου διαδρόμου ως ενεργειακής γέφυρας, κι αυτό παρόλο που αναγνωρίζουν τις τεράστιες αντικειμενικές και πολιτικές δυσκολίες (ο νότιος διάδρομος είναι ευθέως ανταγωνιστικός προς τα ελληνορωσικά σχέδια). Στα πλαίσια αυτά υπογραμμίζεται η σημασία του αγωγού Τουρκίας - Ιταλίας - Ελλάδας και εκφράζεται σκεπτικισμός για την πιθανότητα κατασκευής σύντομα του Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη.

Read more...

Η εξωτερική πολιτική του «στρατηγικού βάθους» κατά τον Ahmet Davutoglu


Του Χ. Παναγιωτίδη
Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την πέρα από τα συνήθη αύξηση της τουρκικής προκλητικότητας. Βρισκόμαστε σε κατάσταση κρίσης και οι κλιμακώσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Η έκρυθμη κατάσταση στο Αιγαίο δημιουργεί πολλά ερωτήματα.Γιατί η Τουρκία δημιουργεί τέτοια τις κρίσεις εργαλειακά κυρίως έναντι... της Ελλάδας; Μόνο η Ελλάδα είναι στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής; Η συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική αποτελεί ή όχι τμήμα μιας ευρύτερης στρατηγικής που χάραξε η τουρκική ηγεσία; Θα απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα παρουσιάζοντας το σχέδιο εξωτερικής πολιτικής που διαμόρφωσε ο Ahmet Davutoglu, ο σύμβουλος του Erdogan για θέματα εξωτερικής πολιτικής, για τον οποίο πολύς λόγος γίνεται τελευταία στα ελληνικά ΜΜΕ.

Ποιος είναι ο Ahmet Davutoglu
Ο καθηγητής Davutoglu γεννήθηκε το 1959 στο Ικόνιο της Τουρκίας. Έλαβε το πτυχίο του από το τμήμα Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. Το μεταπτυχιακό του είναι στην Δημόσια Διοίκηση και το διδακτορικό του στην Πολιτική Επιστήμη και τις Διεθνείς Σχέσεις, επίσης από το ίδιο πανεπιστήμιο.
Εργάστηκε στο πανεπιστήμιο του Μαρμαρά, διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο Beykent της Κωνσταντινούπολης και δίδαξε ως αναπληρωτής καθηγητής στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Μαλαισίας. Το 2002 του απονεμήθηκε ο τίτλος του πρέσβη, από τον πρόεδρο της δημοκρατίας Ahmet Necdet Sezer και τον πρωθυπουργό Tayip Erdogan, και η θέση του συμβούλου του πρωθυπουργού για διεθνή ζητήματα. Ισλαμιστής στην ιδεολογία του, ήταν αυτός ακριβώς που χρειαζόταν ο ισλαμιστής πρωθυπουργός Tayip Erdogan.

Η θεωρία του «στρατηγικού βάθους»
Η αντίληψη περί Στρατηγικού Βάθους είχε εκφραστεί από τον A. Davutoglu μέσα από το ομώνυμο βιβλίο του το οποίο εκδόθηκε το 2001. Η κύρια θέση του έργου του είναι ότι η αξία ενός έθνους στη διεθνή πολιτική εξάγεται από την γεωστρατηγική του θέση και το ιστορικό βάθος. Σύμφωνα με αυτό, η θέση της Τουρκίας είναι σημαίνουσα, διότι γεωπολιτικά, μεταξύ άλλων, ελέγχει τα Στενά του Βοσπόρου και πολιτισμικά αποτελεί τη συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ειδικά για το τελευταίο στοιχείο, ο Davutoglu τονίζει τις σχέσεις της Τουρκίας με τα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία και θεωρεί ότι η Τουρκία, λόγω του ότι είναι κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έχει τη δυναμική να γίνει μια μουσουλμανική περιφερειακή δύναμη. Με την στρατηγική αυτή, γίνεται μια προσπάθεια να εξισορροπηθεί η εξάρτηση της χώρας από την Δύση, μέσω της δημιουργίας συμμαχιών που θα διατηρήσουν μια ισορροπία ισχύος στην περιοχή, με την Τουρκία να έχει την κυρίαρχη θέση σε περιφερειακό και κατ' επέκταση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η αξιολόγηση
Το βιβλίο του καθηγητή Ahmet Davutoglu κυκλοφόρησε μόνο στα τουρκικά, όπως και το σχετικό άρθρο. Εν τούτοις, κυκλοφόρησε το 2008, στα αγγλικά, στην επιθεώρηση Turkey Insight (Vol.10, No.1, 2008) κείμενό του, που αποτελεί αξιολόγηση στην θεωρία του Στρατηγικού Βάθους για το έτος 2007. Πιο συγκεκριμένα, η Τουρκία ορίζεται ως μια «κεντρική» (γεωπολιτικά) χώρα, με πολλαπλές περιφερειακές ταυτότητες, καθότι κατέχει κυρίαρχη θέση μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, ενώ βρίσκεται δίπλα στην Αφρική διαμέσου της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτά τα χαρακτηριστικά δίνουν στην Τουρκία τη δυνατότητα να ελίσσεται μεταξύ όλων αυτών των περιοχών, έχοντας περιοχές επιρροής στο άμεσο περιβάλλον της. Μια τέτοια χώρα, αναφέρει ο Davutoglu, δεν θα πρέπει να θεωρείται ως μια χώρα «γέφυρα», ούτε ως μια χώρα «σύνορο», ούτε ως μια
συνηθισμένη χώρα που βρίσκεται στα όρια της Δύσης με τον Μουσουλμανικό Κόσμο.
Σε όρους περιοχών επιρροής, η Τουρκία είναι μία χώρα της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας, της Κασπίας, της Μεσογείου, του Περσικού Κόλπου και της Μαύρης Θάλασσας. «Η Τουρκία θα πρέπει να κάνει τον ρόλο της περιφερειακής χώρας τμήμα του παρελθόντος της και να καθορίσει μια νέα θέση: μία σύμφωνα με την οποία θα παρέχει ασφάλεια και σταθερότητα όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά και για τους γείτονές της». Δηλαδή, η Τουρκία θα πρέπει να εγγυηθεί την δική της ασφάλεια λαμβάνοντας ενεργό ρόλο στην διαμόρφωση σταθερότητας και ασφάλειας στο
άμεσο περιβάλλον της...

Οι αρχές της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής
Για την επίτευξη των προαναφερθέντων γενικών στόχων, ο σύμβουλος του Τούρκου πρωθυπουργού έχει καθορίσει πέντε αρχές στην διαδικασία εφαρμογής της εξωτερικής πολιτικής. Κάποιες από αυτές αν και ίσως μας φανούν ως μη έχουσες επαφή με την τουρκική πραγματικότητα, αξίζει να τις δούμε.

1) Αν υπάρχει ανισορροπία μεταξύ ασφάλειας και δημοκρατίας σε μία χώρα, τότε θα είναι από δύσκολο έως αδύνατο να εγκαθιδρύσει σφαίρα επιρροής στον περίγυρό της. Η νομιμότητα ενός πολιτικού καθεστώτος προέρχεται από την ικανότητά του να παρέχει ασφάλεια στους πολίτες, χωρίς αυτό να αποβαίνει εις βάρος της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών του...
Σύμφωνα με τον Α. Νταβούτογλου, η Τουρκία είναι σε θέση να παρέχει κοινωνικές ελευθερίες χωρίς να υποδαυλίζει την ασφάλειά της! Ως τέτοιο παράδειγμα επιτυχούς πολιτικής κουλτούρας αναφέρει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του ΡΚΚ το 2007.
Η επιτυχία έγκειται στο ότι κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων, η ζωή συνεχίστηκε κανονικά στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Κωνσταντινούπολη, η Άγκυρα, το Ντιγιάρμπακιρ ή το Βαν, οι κρατικές αρχές δεν χρειάστηκε να κηρύξουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι εκλογές δεν αναβλήθηκαν, τα αποτελέσματά τους δεν επηρέασαν αρνητικά την διαδικασία. Για τον A. Davutoglu η πιο σημαντική «μαλακή» ισχύς της Τουρκίας είναι η δημοκρατίας της !

2) Τα τελευταία 5 χρόνια η Τουρκία υλοποιεί επιτυχώς την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές της. Με βάση αυτή τη λογική, επιτυχημένες θεωρούνται οι σχέσεις με την Γεωργία και την Συρία, καθώς υπάρχει μια πληθώρα κοινών αναπτυξιακών συνεργασιών και κατασκευών. Το ίδιο καλές θεωρούνται οι σχέσεις με την Βουλγαρία και το Ιράν. Τέλος, η κρίση που προσπάθησε να δημιουργήσει το ΡΚΚ, σύμφωνα πάντοτε με τον Ahmet Davutoglu, ξεπεράστηκε χάρη στην ικανότητα διαχείρισης της κρίσης και τις λεπτές τουρκικές διπλωματικές ικανότητες.

3) Στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι να αναπτύξει σχέσεις με τις γειτονικές χώρες και όχι μόνο. Όπως προαναφέρθηκε, η Τουρκία εκλαμβάνεται, από τον ανώτατο σύμβουλο, ως μια χώρα των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Μέσης Ανατολής και της κεντρικής Ασίας. Για τον λόγο αυτό έχει αναλάβει άκρως ενεργητικές διπλωματικές πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς.
Πιο συγκεκριμένα, η τουρκική κυβέρνηση ανέλαβε διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών στο Ιράκ, ενώ έστειλε στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη στον Λίβανο. Ανέλαβε ενεργητική πολιτική, κρατώντας ίσες αποστάσεις στις εμπλεκόμενες πλευρές.

4) Το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών προσπαθεί να είναι φορέας μιας πολυδιάστατης πολιτικής. Με άλλα λόγια η τουρκική διπλωματία έχει ως στόχο να διατηρεί καλές σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις του διεθνούς συστήματος, ακόμα κι εκεί που φαίνεται ότι οι μεταξύ τους σχέσεις είναι σε κατάρρευση.
Όταν η Τουρκία αρνήθηκε στις αμερικανικές δυνάμεις να εισβάλουν στο Ιράκ μέσα από το έδαφός της, κάποιοι θεώρησαν ότι η σχέση τους θα έφτανε σε ένα τέλος. Παρ' όλα αυτά η συνεργασία συνεχίζεται σε πολύ καλό επίπεδο, τουλάχιστον επί προεδρείας Μπους. Αντίστοιχες περιπτώσεις υπήρξαν με την Γαλλία, και την στάση της ως προς την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε., αλλά και με την Ρωσία όσον αφορά τα συγκρουόμενα συμφέροντά τους στην περιοχή του Καυκάσου. Τέλος, ο Ahmet Davutoglu αναφέρει ότι η σχέσεις με την Ε.Ε. δεν διακόπηκαν, ούτε πάγωσαν όπως πολλοί φοβήθηκαν στην Τουρκία.


5) Η πέμπτη αρχή που δίνει ο Τούρκος σύμβουλος είναι η «ρυθμική διπλωματία». Καταβάλλεται μεγάλη, συντονισμένη και σοβαρή προσπάθεια να υπάρχει συνεχής παρουσία της χώρας στους
διεθνείς οργανισμούς και τις εξελίξεις. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Davutoglu, η Τουρκία είναι μέλος της Αφρικανικής Ένωσης, μετά το άνοιγμα στην μαύρη ήπειρο το 2005, έχει προσκληθεί δύο φορές στον Αραβικό Σύνδεσμο σε επίπεδο πρωθυπουργών αλλά και υπουργών εξωτερικών. Ακόμη, υπογράφηκε στην Κωνσταντινούπολη συμφωνία θεσμοθέτησης των σχέσεων με τις Αραβικές χώρες που συνορεύουν με το Ιράκ, λειτουργώντας ταυτόχρονα και ως φόρουμ. Άλλες διπλωματικές πρωτοβουλίες περιλαμβάνουν την διοργανωθείσα στην Τουρκία σύνοδο των 50 λιγότερο ανεπτυγμένων κρατών, την συνάντηση μεταξύ του Solana και του Larijani προκειμένου να συζητήσουν το πυρηνικό ζήτημα του Ιράν, το άνοιγμα διαύλου επικοινωνίας μεταξύ Πακιστάν και Αφγανιστάν, την συνάντηση στην Τουρκία του προέδρου Karzai και του προέδρου Musharraf, την συνάντηση Abbas και Peres.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία
Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της Τουρκίας ως δρώντα διεθνούς εμβέλειας, μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς/θεσμούς, διαδραματίζει η ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία είναι μέρος της εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Δηλαδή, οι επιχειρήσεις, οι διάφορες οργανώσεις, η κοινωνία των πολιτών και άλλοι θεσμοί του τουρκικού κράτους, λειτουργούν υπό ενιαίο πλαίσιο.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Ahmet Davutoglu, η Τουρκική Συνομοσπονδία Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων (TUSKON) διοργανώνει την Αφρικανική Σύνοδο σύμφωνα με την πολιτική του
τουρκικού υπουργείου εξωτερικών για την Αφρική, φέρνοντας υπουργούς των κρατών αυτών στην Τουρκία. Η Ένωση Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων (TUSIAD) διοργανώνει δραστηριότητες στήριξης της υποψηφιότητας της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ανεξάρτητη Ένωση Βιομηχάνων και επιχειρηματιών (MUSIAD) δίνει μεγάλη έμφαση στην διοργάνωση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στην περιοχή του Περσικού Κόλπου, φέρνοντας κοντά βασικούς δρώντες της παγκόσμιας οικονομίας. Αντίστοιχες ήταν και οι πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών στην περίπτωση των σεισμών του Πακιστάν και του τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό.

Μέση Ανατολή
Η Τουρκία κινείται δυναμικά στον χώρο της Μέσης Ανατολής, λαμβάνοντας σημαντικές πρωτοβουλίες, γεφύρωσης των διαφορών, ιδιαίτερα στο ζήτημα του Ιράκ, ειδικά με την διοργάνωση της δεύτερης συνάντησης των όμορων κρατών, στην Κωνσταντινούπολη τον Μάιο του 2007. Γενικότερα, για την βαθύτερη εδραίωση της πολιτική της θέσης στην Μέση Ανατολή, ο A. Davutoglu θεωρεί τέσσερις βασικές αρχές στις οποίες πρέπει να βασιστεί η Τουρκία. Πρώτη είναι η ύπαρξη ενός συλλογικού (περιφερειακό) συστήματος ασφαλείας. Δεύτερη αρχή είναι να δοθεί βάση στον διάλογο ως μέσω χειρισμού κρίσεων και προς αυτή την κατεύθυνση συμβαδίζουν οι μέχρι τώρα πρωτοβουλίες της. Τρίτη η οικονομική αλληλεξάρτηση και τέταρτη η πολιτιστική συνύπαρξη. Η τελευταία αρχή έχει να κάνει με το μέλλον του Ιράκ, το οποίο θεωρεί ο A. Davutoglu ότι πρέπει να παραμείνει ενιαίο, με όλες τις εθνικές και θρησκευτικές ομάδες να ζουν αρμονικά σ' ένα ενιαίο κράτος.

Σχέσεις με τις ΗΠΑ
Βασιζόμενος σε κλασικές αρχές της γεωπολιτικής, ο Davutoglu αναγνωρίζει ότι οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη από ισχυρές ναυτικές δυνάμεις (A. Mahan) και από ισχυρές συμμαχίες. Στο δεύτερο σκέλος, ο Τούρκος σύμβουλος, θεωρεί ότι η Τουρκία σαν «κεντρική» χώρα χρειάζεται το στρατηγικό βάρος μια ηπειρωτικής υπερδύναμης και αντίστοιχα οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη από κεντρικούς δρώντες όπως η Τουρκία. Τα συμφέροντά τους θα είναι αντικρουόμενα, αλλά σε αυτή τη περίπτωση θα πρέπει να δίνουν έμφαση στην συνεργασία και όχι στις διαφωνίες.

Ενεργειακή ασφάλεια
Στην εποχή των αγωγών και βρισκόμενη σε κομβικό σημείο, η Τουρκία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την γεωγραφική της θέση στον ενεργειακό χάρτη. Ο A. Davutoglu εκφράζει την στεναχώρια του για το γεγονός ότι αρκετοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούν (κατά τα γραφόμενά του) ότι η Τουρκία και οι πολίτες της δεν είναι Ευρωπαίοι αλλά η γεωγραφική θέση της χώρας του είναι πάντοτε ελεύθερη προς ευρωπαϊκή χρήση. Θεωρεί ακόμη ότι είναι μεγάλη αντίφαση το ότι οι χώρες που είναι άκρως αντίθετες στην ολοκλήρωση της Τουρκίας στην Ε.Ε., είναι αυτές οι οποίες διατηρούν υψηλές προσδοκίες για τα ενεργειακά προγράμματα. Σημαντική είναι η διαπίστωση που κάνει ο σύμβουλος του Erdogan για το μέλλον των ευρωτουρκικών σχέσεων. Συγκεκριμένα σε συνέχεια των παραπάνω αναφέρει: «Η Ε.Ε. θα το κατανοήσει αυτό το γεγονός ποια στιγμή. Η Τουρκία περιμένει υπομονετικά την Ε.Ε. να εκτιμήσει την αναντικατάστατη θέση της σε σχέση με την ενεργειακή ασφάλεια, την πολιτιστική πολιτική και τις διακομεταμιστικές οδούς. Όταν κατανοήσουν την αξία της Τουρκίας σε αυτά τα ζητήματα, θα συνειδητοποιήσουν ότι η παγκόσμια ισχύς της Ε.Ε. μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της πλήρους ολοκλήρωσης της Τουρκίας στην Ευρώπη.»
Από την άλλη πλευρά, ο A. Davutoglu θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει συνέχεια των εσωτερικών μεταρρυθμίσεων ώστε η χώρα να παραμείνει σε ενταξιακή πορεία. Στόχος ήταν η ολοκλήρωσή τους το 2013. Αυτό, όμως, δεν καθίσταται εφικτό λόγω απρόβλεπτων καταστάσεων, όπως η έξαρση της «τρομοκρατίας»-ΡΚΚ και οι προεδρικές εκλογές με τα γεγονότα που τις συνόδευσαν. Δεύτερη είναι η συνέχιση της συνεργασίας σε «τεχνικά» θέματα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κεφάλαια ένταξης που έχει θέσει. Το κυριότερο πρόβλημα-εμπόδιο είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης και το γεγονός ότι πολλές χώρες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις τουρκικές αδυναμίες. Σημαντικό στοιχείο, γι' αυτόν, είναι να υπάρξει ένα στρατηγικό σχέδιο που να εγγυάται το μέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη. Για τον λόγο αυτό θεωρεί ότι η Τουρκία δεν γίνεται να απαιτεί ένταξη από θέση αναμονής έξω από την πόρτα της Ε.Ε. Θα πρέπει να υπάρξουν διπλωματικές πρωτοβουλίες για να προετοιμάσουν το έδαφος και να δημιουργήσουν την κατάλληλη ψυχολογική ατμόσφαιρα επίτευξης αυτού του στόχου.

Κυπριακό
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στις θέσεις του για το Κυπριακό. Θέση του είναι ότι η Έκθεση Προόδου εμπεριέχει αποπροσανατολιστικές απόψεις για την Κύπρο. Καμία ειρήνευση δεν θα υπάρξει στην Κύπρο υπό τις υπάρχουσες συνθήκες (2008). Οι ελληνοκύπριοι το γνωρίζουν και περιχαρακώνουν την θέση τους εντός της Ε.Ε. Λύσεις για το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η Τουρκία, είναι η κεφαλαιοποίηση στην γεωστρατηγική της θέση και η αύξηση των συναλλαγών του ψευδοκράτους με άλλες χώρες ώστε να ενσωματωθεί στο διεθνές σύστημα. Ειδικά για την τελευταία περίπτωση υπήρξαν τέσσερα θετικά γεγονότα, α) η αντιπροσώπευση των Τουρκοκυπρίων στο Συμβούλιο της Ευρώπης, β) το άνοιγμα εμπορικών γραφείων στις χώρες του Κόλπου, γ) η ακτοπλοϊκή σύνδεση των κατεχομένων εδαφών με την Συρία και δ) οι επίσημες επισκέψεις (σ.σ. αναφέρεται στην υποδοχή του Αλί Ταλάτ στο Πακιστάν, ως αρχηγού κράτους...). Μελλοντικά πιστεύει ότι ίσως γίνει αναγκαίο να πείσει κανείς την «Κατεχόμενη Κύπρο» να ενωθεί με τα ελεύθερα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς το επίπεδο διαβίωσης και οικονομικής ανάπτυξης των κατεχομένων θα έχει φτάσει το αντίστοιχο των ελεύθερων περιοχών...

Σχόλια - Παρατηρήσεις
Η Τουρκία προσπαθεί να γίνει ισχυρότερη όντας πιο ενεργή στις περιφερειακές εξελίξεις. Την ισχύ της αυτή την εξαργυρώνει στις διμερείς της σχέσεις με άλλες χώρες, ιδιαίτερα με τις ευρωπαϊκές, τις ΗΠΑ και την Ρωσία, προσπαθώντας να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα ανταλλάγματα. Η αύξηση της ισχύος της, της επιτρέπει να αντιδρά έντονα όταν θεωρεί ότι θίγονται τα συμφέροντά της, από τις πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων. Η δε θεωρία του «στρατηγικού βάθους», φαίνεται στις γενικές τις αρχές να είναι μια μορφή «νεο-οθωμανικού» ηγεμονισμού. Το ζήτημα του Ιράκ απασχολεί σοβαρά την Τουρκία, λόγω του φόβου δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα σύνορά της. Οι πρωτοβουλίες για διατήρηση της εδαφικής και κοινωνικής συνοχής του Ιράκ λειτουργούν ως αντίβαρο στην στρατηγική του ΡΚΚ, ιδιαίτερα για το ζήτημα του Κιρκούκ. Βασικός στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στο ζήτημα αυτό είναι να έχει την συγκατάθεση όλων των γειτονικών κρατών για τις επιλογές της κατά του ΡΚΚ, δίνοντας σε όλους να καταλάβουν ότι πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην κουρδική οργάνωση και την Τουρκία και ότι τελικά το συμφέρον τους είναι με αυτήν και όχι με τους Κούρδους αντάρτες.
Οι πρωτοβουλίες της TUSIAD για την παροχή «υπηρεσιών» lobbying στην τουρκική υποψηφιότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα όσα ανέφερε ο A. Davutoglu για την κρίση που πέρασαν, χωρίς «ευτυχώς» να διακοπούν οι σχέσεις Τουρκίας-Ε.Ε., δείχνει ότι η Τουρκία ενδιαφέρεται πολύ σοβαρά για την ένταξή της στην Ε.Ε. αν και το επιθυμεί με τους δικούς της όρους, κάτι που θα γίνει μόνο αν είναι αρκετά ισχυρή ώστε να πιέσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Η καθαυτή αντίδραση του Τούρκου πρωθυπουργού είναι απλά το κλασικό ανατολίτικο modus operandi, το οποίο μπορεί να λειτουργεί (εν μέρει ή εξ ολοκλήρου) κατά της Ελλάδας, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο θεωρείται απλά απαράδεκτο και πιθανόν αστείο. Εξάλλου, πιο εύκολα μπορεί να επηρεάσει μια χώρα τις «μεγάλες δυνάμεις» στα πλαίσια ενός οργανισμού ή ενός συστήματος συλλογικής ασφάλειας, παρά μόνη της.
Ενώ κατά καιρούς βλέπουμε επιχειρηματίες να συνοδεύουν τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στις επισκέψεις τους σε ξένες χώρες, από εκεί και πέρα δεν είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι η δραστηριοποίηση των ελληνικών επιχειρήσεων (ιδιαίτερα των μεγάλων επιχειρήσεων), γίνεται με όρους ή έστω και με όρους εξωτερικής πολιτικής. Η αδυναμία να προσφέρουν κάτι πρακτικό στα εθνικά συμφέροντα φάνηκε στην περίπτωση των Σκοπίων, όπου είμαστε από τους μεγαλύτερους επενδυτές, αλλά ως συντελεστής ισχύος δεν μπόρεσε να εξαργυρωθεί την κρίσιμη στιγμή.
Αυτό ήταν και απάντηση σε όσους ονειροβατούσαν πιστεύοντας ότι θα «καταλάβουμε» οικονομικά τα Σκόπια. Αντιθέτως, οι προοπτικές συνεργασίας με την Ρωσία ή την Κίνα, όπως διαμορφώθηκαν τον τελευταίο χρόνο, έχουν την δυναμική να προσφέρουν αν και ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Πρακτικά, όμως, κινούνται στο πεδίο της κρατικής και όχι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αυτό που αποκαλούμε κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα, φαίνεται ότι δεν έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη της Τουρκίας. Με απλά λόγια η κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα κινείται με βάση πανανθρώπινες αξίες, ενώ στην Τουρκία οι αξίες αυτές είναι μανδύας έμμεσης διείσδυσης της εξωτερικής πολιτικής. Η «διπλωματία των σεισμών» είναι ένα κοινό σε όλους μας παράδειγμα. Πιο απλά αυτό ονομάζεται ΨΕΠ - Ψυχολογική Επιχείρηση...

Είναι δύσκολο να μην γίνουν συγκρίσεις στο μυαλό μας, για το πόσο ενεργή είναι η ελληνική εξωτερική πολιτική και πως επιδιώκει τα συμφέροντά της. Τίθενται διάφορα ερωτήματα, όπως γιατί δεν χαράζουμε ξεκάθαρες «κόκκινες» γραμμές σε σχέση με τις τουρκικές επιδιώξεις εις βάρος μας; Αν έχουμε ξεκάθαρες γραμμές, γιατί τώρα που αυτές παραβιάζονται γινόμαστε πιο ελαστικοί στην υπεράσπισή τους; Είναι μέρος της «πάγιας», τα τελευταία χρόνια, θέσης της χώρας μας ή υπάρχουν σημαντικά, άγνωστα σ' εμάς τους πολίτες, ζητήματα που μας οδηγούν σε ελαστικότητα υπεράσπισης της εδαφικής μας ακεραιότητας; Γιατί δείχνουμε ελαστικότητα στην επιθετικότητά της και δεν «εκβιάζουμε» ξεκάθαρα ή δεν μπλοφάρουμε με τα διπλωματικά μας ατού, παρά μόνο θεωρούμε ότι όπως και να έχει η Τουρκία πρέπει να γίνει μέλος της Ε.Ε.; Γιατί προεξοφλούμε ότι αν μπει στην Ένωση θα λυθούν τα προβλήματά μας; Θα χρησιμοποιήσουμε ως διπλωματικό μέσο πίεσης την μαρτυρία του Αττίλα Ολγκάτς ή θα αφήσουμε την Κύπρο να χειριστεί μόνη της το ζήτημα...; Σε οικονομικό επίπεδο ποιες είναι οι ελληνικές προσπάθειες σύμπραξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με τις αντίστοιχες διπλωματικές μας προσπάθειες, δηλαδή τι αποδίδουν οι συμφωνίες συνεργασίας που υπογράφουμε με διάφορα κράτη και πως βοηθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις στο εξωτερικό την εξωτερική μας πολιτική; Μπόρεσε όντως η ιδιωτική πρωτοβουλία να προσφέρει κάτι στην περίπτωση των Σκοπίων; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα πρέπει να απαντώνται ώστε να γίνονται ορατές και ποσοτικά ή ποιοτικά κατανοητές, οι προσπάθειες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ειδικά όσον αφορά την κύρια απειλή, όπως αυτή προέρχεται από την Τουρκία.

Γενικά συμπεράσματα
Είναι δύσκολο να περιμένουμε μεταβολή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Απεναντίας, η Τουρκία δείχνει ότι θα επιδιώκει όλο και πιο ανεξάρτητα και «έντονα» τα συμφέροντά της. Είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει όλες τις μορφές ισχύος που διαθέτει και ιδιαίτερα την στρατιωτική, για να πετύχει τους στόχους της. Από την άλλη πλευρά, αυτό σημαίνει ότι έχει κάτι να χάσει. Ένα από αυτά είναι η ευρωπαϊκή της πορεία, η οποία εξαρτάται από την Ελλάδα και την Κύπρο. Έχουμε τη δυνατότητα να πιέσουμε την Τουρκία και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή, την Αφρική, τον Καύκασο και την Ασία. Η Ελλάδα θα πρέπει να ανοίξει τα μάτια της και να αναλάβει ακόμα πιο ενεργές πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς. Να μην περιορίζει τις δυνατότητες συνεργασίας σε υποκαταστήματα τραπεζών, σούπερ μάρκετ και αποκρατικοποιήσεων με ξένους επενδυτές. Σαν χώρα έχουμε πολλές δυνατότητες και αξιέπαινα δείγματά τους βλέπουμε τα τελευταία χρόνια. Αυτό που απαιτείται είναι να αφήσουμε την μικροπολιτική εσωστρέφεια, τα όποια ιδεολογικά εμπόδια, την αναξιοκρατία και να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε, ποιο είναι το σύγχρονο πολιτιστικό, οικονομικό και πολιτικό προϊόν που μπορούμε να προσφέρουμε στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις, ιδιαίτερα σε περιφερειακό επίπεδο.
Πηγή: Greek American News Agency

Read more...

Ομάδες εμπειρογνωμόνων εξετάζουν τη διασύνδεση του βουλγαρικού δικτύου αγωγών φυσικού αερίου με το δίκτυο αγωγών της Τουρκίας


Ομάδες εργασίας που συγκροτήθηκαν μεταξύ της βουλγαρικής ενεργειακής εταιρίας Bulgarian Energy Holding (BEH) και της τουρκικής ενεργειακής εταιρίας Botas, εξετάζουν τις προϋποθέσεις διασύνδεσης του δικτύου αγωγών του φυσικού αερίου στις δύο χώρες, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Ενέργειας και Οικονομικών στη Σόφια.
Οι ομάδες εργασίας έχουν προγραμματίσει συναντήσεις κάθε 15νθήμερο, προκειμένου να υπάρχει συντονισμός στην ανταλλαγή απόψεων, αλλά και στις προσπάθειές τους να οργανώσουν το συντονισμό σύνδεσης των εκατέρωθεν δικτύων αγωγών φυσικού αερίου, μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ των αρμοδίων υπουργών, Πέτερ Ντιμιτρόφ και Χιλμί Γκιουλέρ.

Η ουσιαστική προσπάθεια των ομάδων εργασίας εντοπίζεται στη διασφάλιση μεταφοράς από την Τουρκία προς τη Βουλγαρία, τόσο υγροποιημένου φυσικού αερίου όσο και φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν.
Η βουλγαρική κυβέρνηση έχει κινητοποιηθεί προς την κατεύθυνση διασφάλισης εναλλακτικών πηγών φυσικού αερίου, μετά τη σοβαρή αναταραχή που προκάλεσε στο ενεργειακό της ισοζύγιο η κρίση του φυσικού αερίου μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, τον περασμένο Ιανουάριο.
ΕΞΠΡΕΣΣ

Βουλγαρία: Υπέρ των εθνικών συμφερόντων οι συμφωνίες με τη Ρωσία
Τα εθνικά συμφέροντα της Βουλγαρίας αξιοποιούνται άμεσα, μέσω των συμφωνιών που υπογράφτηκαν για τον αγωγό του ρωσικού φυσικού αερίου «South Stream», που υπογράφηκαν μεταξύ του πρωθυπουργού Σεργκέι Στανίσεφ και του Ρώσου ομολόγου του, Βλαντιμίρ Πούτιν, στη Μόσχα, διαβεβαιώνει ο Βούλγαρος πρόεδρος Γκεόργκι Παρβάνοφ.

«Μακροπρόθεσμα διατηρήσαμε τις θέσεις που είχαμε εκφράσει στην υπογραφή του μνημονίου κατανόησης πριν από 15 μήνες. Αυτός ήταν ο βασικός διαπραγματευτικός μας στόχος. Το πρώτο πακέτο των ενεργειακών συμφωνιών επιτρέπει στη Βουλγαρία να εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο της περιοχής, τόσο για τη μεταφορά του φυσικού αερίου όσο και για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από την πυρηνική ενέργεια», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Βούλγαρος πρόεδρος, συγχαίροντας τον πρωθυπουργό Στανίσεφ και τη διαπραγματευτική ομάδα της χώρας του, για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Bta ,ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Read more...

Προσπάθεια συγκερασμού αζέρικων και τουρκικών προσκομμάτων για TGI


THN πραγματοποίηση τετραμερούς συνάντησης Αζερμπαϊτζάν-Τουρκίας-Ελλάδας-Ιταλίας προκειμένου να διασφαλιστεί η προμήθεια του αγωγού TGI με φυσικό αέριο αζέρικης προέλευσης, συνεχίζει να επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση έχοντας εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη και της ιταλικής πλευράς. Το ζήτημα φαίνεται να βρίσκει προσκόμματα τόσο στη στάση της αζέρικης κυβέρνησης, όσο και στην τουρκική επιδίωξη να αποκτήσει τον έλεγχο του αερίου που θα διέρχεται από το έδαφός της και όχι απλώς να λαμβάνει τα fees διέλευσης.


Ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης που εκτιμά ότι η επίτευξη της τετραμερούς συμφωνίας αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την προώθηση του έργου, έθεσε το θέμα για μια ακόμη φορά κατά τη διάρκεια των επαφών που είχε στην Κωνσταντινούπολη, στο περιθώριο ενεργειακού συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε χθεςΟ κ. Χατζηδάκης συναντήθηκε με τον Τούρκο υπουργό Ενέργειας κ. Guler και όπως δήλωσε, είχε την ευκαιρία να επαναλάβει στην Τούρκο ομόλογό του ότι τόσο για την ελληνική, όσο και για την ιταλική πλευρά ο αγωγός TGI αποτελεί έργο προτεραιότητας για την προώθηση του οποίου απαιτείται τετραμερής συνάντηση προκειμένου να ρυθμιστούν τα θέματα που απομένουν και να προχωρήσει η υλοποίηση του αγωγού με βάση τα χρονοδιαγράμματα.

Παράλληλα, στο περιθώριο του συνεδρίου ο κ. Χατζηδάκης συναντήθηκε με τον κοινοτικό επίτροπο, αρμόδιο για θέματα ενέργειας, A. Piebalgs, με τον οποίο συζήτησε τόσο το θέμα του TGI, όσο και το θέμα του ελληνοβουλγαρικού αγωγού που προχωρεί, αλλά και των άλλων αγωγών που ενδιαφέρει την Ελλάδα και κυρίως τον αγωγό South Stream, ο οποίος επίσης αποτελεί έργο πρώτης προτεραιότητας.
ΕΞΠΡΕΣΣ

Read more...

Ilker Basburg : Δεν θα ζητήσουμε άδεια από κανένα ( για διεξαγωγή ασκήσεων)


O Επικεφαλής του Τουρκικού στρατού Ilker Basburg απέριψε ανοικτά το σχόλιο του Ισραηλινού υπουργού Αμυνας Εχούντ Μπαράκ ότι η τουρκική κοινή στρατιωτική άσκηση-Συρίας ήταν "ενοχλητική".
Ο Μπαράκ αναφέρθηκε στην πρώτη άσκηση που η Τουρκία, σύμμαχος του Ισραήλ και μέλος του ΝΑΤΟ, διεξήγαγε με ένα αραβικό έθνος, δεδηλωμένο εχθρό του Ισραήλ, τη Συρία. Ο Basburg είπε ότι είναι απλά μια συνοριακή άσκηση, μικρής κλίμακας και "κανενός άλλου δουλειά" "Γιατί πρέπει να αφορά το Ισραήλ; Δεν θα ζητήσουμε άδεια από κανένα."
ΠΗΓΗ www.debka.com


Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP