Κούρδοι αντάρτες σκότωσαν έναν Τούρκο στρατιώτη, σε σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας, όπως ανέφεραν στρατιωτικές πηγές από την Άγκυρα.
Άλλος ένας στρατιώτης τραυματίστηκε στις συγκρούσεις που σημειώθηκαν στην επαρχία Χακαρί, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ.
Το πρακτορείο "Ανατολή" μετέδωσε ότι ο τουρκικός στρατός έχει εντείνει τις επιχειρήσεις του στην περιοχή μετά το συμβάν αυτό.
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ήταν φυσικό και επόμενο να μη λάβουν εκτενή δημοσιότητα τα συγκλονιστικά στοιχεία που προέκυψαν από τον αποχαρακτηρισμό των απόρρητων εγγράφων του Foreign Office, το περασμένο Νοέμβριο. Μετά την πάροδο 50 ετών, αντί 30 όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα, αποκαλύπτεται ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ, το 1956, είχε πρoτείνει στον Αμερικανό ομόλογό του David Foy Kohler και στο Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα, τη διχοτόμηση ως την καλύτερη λύση του Κυπριακού, τη περίοδο δηλαδή που η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) έδινε αιματηρές μάχες για τη πολυπόθητη Ένωση με το εθνικό κέντρο.
Στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, στο χωριό Δίκωμο του Πενταδάχτυλου, Διμοιρίες του 361 Τάγματος Πεζικού αντιστάθηκαν επί δύο μέρες απέναντι σε ολόκληρο τουρκικό Σύνταγμα. Σήμερα στο τιμόνι της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται ο ρίψασπης Δημήτρης Χριστόφιας από το Δίκωμο, που το καλοκαίρι του 1974 "έψαχνε να βρει την μονάδα του να καταταγεί αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει που ήταν" και φυσικά είχε ξεχάσει που βρίσκεται το χωριό του. Την ίδια στιγμή ο -αποκαλούμενος αδικαιολογήτως και Εθνάρχης- Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχοντας στο πλευρό του τον Ευάγγελο Αβέρωφ, διαπίστωνε ότι "η Κύπρος κείται μακράν".
Πρόσφατη δημοσκόπηση της κυπριακής έκδοσης της εφημερίδας Καθημερινή (σ.σ. διεξήχθη πριν την απόφαση του ΕΔΑΔ που αναγνωρίζει την "επιτροπή αποζημίωσεων" των Κατεχομένων) δείχνει ότι ο βαθμός ικανοποίησης για τους χειρισμούς του προέδρου Χριστόφια στο Κυπριακό βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του. Οι Κύπριοι πολίτες τοποθετούνται με μεγάλη πλειοψηφία κατά της εκ περιτροπής προεδρίας και της παραμονής εποίκων, με το 37% να στηρίζει ως πρόταση επίλυσης τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, το 39% τη διχοτόμηση και το 16% τη μη-λύση της μακροχρόνιας διατήρησης του σημερινού καθεστώτος της de facto διχοτόμησης.
Καθώς το Κυπριακό εισέρχεται στη πλέον κρίσιμη φάση της πορείας του με τη διπλωματική στρατηγική των τελευταίων 35 ετών να έχει φθάσει στα όριά της, Ελλάδίτες και Κύπριοι θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι χάθηκε με αίμα στα πεδία των μαχών δεν επανακτάται με διαπραγματεύσεις στις αίθουσες των διεθνών οργανισμών.
Ως πότε θα μένουν ατιμώρητα τα εγκλήματα του τουρκικού (παρα)κράτους;
Του Μιχάλη Ιγνατίου από την Ημερησία (09/03/2010)
Την ίδια στιγμή που ο «ευγενής» Ταγίπ Ερντογάν φωτογραφιζόταν με τους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους οι οποίοι τον παρουσίασαν ως ένα φιλειρηνικό και φιλήσυχο ηγέτη, η τουρκική αεροπορία παραβίαζε τον ελληνικό εναέριο χώρο... Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, που προς το παρόν ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με τους Τούρκους στρατηγούς χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τον νικητή του λυσσαλέου αυτού πολέμου, πέτυχε τον σκοπό του, ο οποίος ήταν ένας και μοναδικός: Να παρουσιαστεί από τους εκστασιασμένους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους ως ο καλός ηγέτης, που επιθυμεί ειρήνη...
Βέβαια, η εικόνα που παρουσίασαν για την Τουρκία και τον πρωθυπουργό της είναι ψεύτικη και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει προσωπική ισλαμική ατζέντα, στην οποία η Κύπρος είναι κομμάτι του «Ισλαμικού Εθνους της Τουρκίας».
Ο σημερινός Τούρκος πρωθυπουργός είναι φανατικός -αν και δεν το δείχνει με την βοήθεια στρατευμένων δημοσιοσχεσιτών- και δεν πρόκειται ποτέ να συνθηκολογήσει ούτε με την Ελλάδα, πολύ περισσότερο δε με την Κύπρο. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπογράψει καμία συμφωνία εάν δεν εξασφαλίζονται 100% τα κέρδη από την τουρκική εισβολή του 1974.
Δεν θα επιστρέψει ούτε ένα μέτρο εδάφους, εάν δεν ελέγχει το νησί. Οσοι πιστεύουν πως η Αγκυρα θα αφήσει να βασιλεύσει η ειρήνη στην Κύπρο είναι επικίνδυνα αφελείς.
Ο Ταγίπ Ερντογάν πέρασε απόλυτα τις θέσεις του στους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους αφού όλες οι ερωτήσεις τους κρίνοντας από το αποτέλεσμα ήταν παιδικές. Η επιλογή των εφημερίδων και των δύο τουλάχιστον εκ των τριών δημοσιογράφων έγινε από την κολυμβήθρα του Σχεδίου Ανάν. Ηταν τότε φανατικοί υποστηρικτές του αντιδημοκρατικού Σχεδίου Ανάν και σήμερα φιλαράκια του Αλεξάντερ Ντάουνερ ο οποίος τους «έδωσε» με τη διαρροή των εγγράφων του.
Εάν το σκηνικό της «συνέντευξης» του κ. Ερντογάν στήθηκε από τους συνεργάτες του για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη στην Κύπρο και την Ελλάδα, ο στόχος δεν επιτεύχθηκε. Αντίθετα έγινε δεκτή η «συνέντευξη» με οργή και βοήθησε τον λαό να αντιληφθεί ότι οι υποσχέσεις του Τούρκου πρωθυπουργού είναι κάλπικες. Δεν μπορεί να πιστέψει κανείς τα «όμορφα λόγια» του κ. Ερντογάν, ο οποίος στο κάτω κάτω της γραφής θα μπορούσε να επιτύχει την υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν και από τους Ελληνοκύπριους με μία απλή κίνηση: με την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από το νησί και την ταυτόχρονη κατάργηση των εγγυήσεων. Δεν το έπραξε διότι η πολιτική της Τουρκίας, ακόμα και αυτή την στιγμή, προβλέπει παραμονή του κατοχικού στρατού και τουρκικές εγγυήσεις επί όλου του νησιού. Και όμως... Οι Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι μας βεβαίωσαν πως ο Ερντογάν αποδέχεται την αποχώρηση του κατοχικού στρατού.
Η Τουρκία δεν φημίζεται για την «μπέσα» της ως χώρα. Δεν μας έχει συνηθίσει να υιοθετεί τις συμφωνίες που οι ηγέτες της έχουν υπογράψει. Ενώπιον της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης εκκρεμούν πολλές συμφωνίες τις οποίες δεν επέτρεψαν να υλοποιηθούν οι βουλευτές σε συνεννόηση με τον εκάστοτε πρωθυπουργό και με την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Τα ψέματα έχουν τελειώσει για την Κύπρο. Δυστυχώς, η Τουρκία δεν επιθυμεί και δεν θα επιτρέψει ποτέ την επανένωση του νησιού. Οι σχεδιασμοί της ήταν πάντα εναντίον της συνύπαρξης. Οπότε, ας προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, μου είπε ένας διπλωμάτης, ίσως να μην είναι καθόλου κακή ιδέα η διχοτόμηση... Ενα τρομακτικό σενάριο που δεν αποκλείεται να αποδειχθεί πραγματικότητα...
* Η υποχωρητικότητα της Αθήνας ευνοεί τις επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας
* Η Αθήνα φέρεται να εξετάζει την προώθηση συμφωνίας για απαγόρευση πτήσεων ελληνικών και τουρκικών μαχητικών στο Ανατολικό Αιγαίο
* Σε απόλυτη ισχύ το σχέδιο αποστρατικοποίησης που απειλεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα
Οι συχνές βόλτες των τουρκικών πολεμικών πλοίων στο Αιγαίο με... παρέκκλιση της πορείας τους έως το Σούνιο, οι απειλές σε βάρος αεροσκαφών της ευρωπαϊκής Frontex με επιχείρηση αναχαίτισης και η έκδοση ΝΟΤΑΜ για την απαγόρευση στρατιωτικών ασκήσεων σε νησιά του Ανατολικού Αρχιπελάγους αποτελούν νέες τακτικές της Άγκυρας για την επίτευξη του σκοπού που έχει θέσει από το 1974. Αυτού της διαχείρισης του Αιγαίου.
Την αξίωσή της αυτή η Άγκυρα την προωθεί βήμα προς βήμα. Με τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων, τις υπερπτήσεις άνωθεν νησιών και νησίδων, τις παραβιάσεις του FIR Αθηνών, την τακτική των «γκρίζων ζωνών», την αμφισβήτηση του καθεστώτος νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και άλλους τρόπους. Το ερώτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα και πως τελικά υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματά της.
Με μέτρα οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, μεταξύ αυτών και στρατιωτικά, που δήθεν θα επιφέρουν ηρεμία στο Αιγαίο; Ποιος είναι αυτός που προκαλεί την ένταση στο Αιγαίο και πώς διασφαλίστηκαν τα δικαιώματά μας από την εφαρμογή των «κόκκινων» γραμμών επικοινωνίας μεταξύ των αεροπορικών και ναυτικών στρατηγείων των δύο χωρών. Κάνουν δηλαδή οι Τούρκοι την παραβίαση ή μπαίνουν στο πεδίο βολής της Άνδρου και μετά το… συζητάμε; Δεν παραδειγματίστηκαν άραγε οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας από το μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ, το οποίο η Άγκυρα έχει «τινάξει» στον αέρα;
Προφανώς όχι. Γιατί εάν ήθελαν πραγματικά να αντιδράσουν στις τουρκικές αξιώσεις θα εφάρμοζαν τακτικές αποφασιστικότητας και όχι υποχωρητικότητας. Πληροφορίες αναφέρουν μάλιστα ότι στη λογική της «μη έντασης» στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο προώθησης συμφωνίας, προκειμένου να μετατραπεί η περιοχή ανατολικά του 25ου μεσημβρινού σε «αποφυγής έντασης», με την απαγόρευση πτήσεων ελληνικών και τουρκικών μαχητικών. Θα επιτρέπονται μόνο οι πτήσεις αεροσκαφών του ΝΑΤΟ ή τρίτων χωρών και οι ασκήσεις. Με λίγα λόγια θα αποστρατικοποιηθεί το Ανατολικό Αιγαίο, οι Τούρκοι θα «βαφτίζουν» νατοϊκά τα μαχητικά τους και θα αποκτήσουν σταδιακά τον έλεγχο!!!
Σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» έσπευσε να αντικρούσει ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, χαρακτηρίζοντας εκτός πραγματικότητας τα αναφερόμενα σε αυτό. Δεν φάνηκε όμως να αποκλείει κατηγορηματικά πως η κυβέρνηση επεξεργάζεται σχέδιο «αποφυγής της έντασης» στο Αιγαίο. Εξ ου και η ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή ο νυν και πρώην τομεάρχης Άμυνας της ΝΔ. Θεόφιλος Λεονταρίδης και Κώτας Τασύλας, αντίστοιχα. Οι δύο βουλευτές, λαμβάνοντας υπόψη τους την προσπάθεια αλλαγής του status quο στο Αιγαίο εκ μέρους της Τουρκίας, ρωτούν τον κ. Βενιζέλο εάν η κυβέρνηση έχει επεξεργαστεί σχέδιο απαγόρευσης ή περιορισμού πτήσεων των ελληνικών αεροσκαφών πέραν τον 25ου μεσημβρινού ή αν υπάρχει παρόμοια πρόταση υπό μορφήν ΜΟΕ που δεν θα παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα και η οποία θα τεθεί κατά την επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού στην Ελλάδα.
Το γεγονός αυτό επικαλούνται και τουρκικά ΜΜΕ με μπαράζ δημοσιευμάτων. Αναφέρουν δηλαδή ότι κατά την επικείμενη επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (προγραμματίζεται να πραγματοποιηθεί μέχρι τον Ιούνιο) θα υπογραφούν μνημόνια με τα οποία «θα ειρηνεύσουν οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία με συνέπεια να περιοριστούν οριστικά οι ελληνοτουρκικές εναέριες και θαλάσσιες αψιμαχίες στο Αιγαίο». Τα τουρκικά δημοσιεύματα μιλούν ακόμη και για εξοικονόμηση άνω των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ από τον περιορισμό των ναυτικών και των αεροπορικών δραστηριοτήτων με σκοπό την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. Μήπως τελικά εδώ «κολλάει» και η φράση του Γ. Παπανδρέου ότι «έτσι όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά μας, αφαιρείται ένα κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας»; Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις «σπρώχνουν» με στρατιωτικές ενέργειες τις αξιώσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο, διευκολύνοντας ίσως την προσπάθεια της κυβέρνησης Ερντογάν να έρθει σε συμφωνία με την ελληνική για κατά κάποιο τρόπο συνδιαχείριση του Αιγαίου. Άλλωστε, με την ανταλλαγή των επιστολών των δύο πρωθυπουργών, φαίνεται πως μπαίνουν σε διαπραγμάτευση οι διμερείς διαφορές και όχι αποκλειστικά και μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας.
Ποιές είναι όμως οι στοχευμένες στρατιωτικές κινήσεις των τούρκων στο Αιγαίο; Κατ’ αρχάς, οι «βόλτες» τουρκικών πολεμικών πλοίων. Από τον περασμένο Οκτώβριο συνολικά έξι σκάφη διήλθαν μέσα από τις Κυκλάδες ή έφτασαν μέχρι το Σούνιο για να πάνε από τη βάση του Ακσάζ στον Ελλήσποντο ή το αντίστροφο.
Η σκοπιμότητά τους, που δεν καμία περίπτωση δεν θεωρείται αθώα, έγινε αντικείμενο μελέτης του Πολεμικού Ναυτικού. Μελέτη, η οποία εστάλη για αξιολόγηση κα περαιτέρω διερεύνηση ενεργειών στο υπουργείο Εξωτερικών. Πάντως, οι κύκλοι του υπουργείου Εθνικής Άμυνας μιλούσαν για «ενέργειες διερευνητικού χαρακτήρα και προσομοίωσης καταστάσεων χειρισμού κρίσεων»! Τι εννοούσαν; Ότι οι Τούρκοι βλέπουν πως αντιδρά η ελληνική πολεμική μηχανή (χρόνος παρέμβασης πλοίων, ραντάρ παρακολούθησης κ.α.) και ανιχνεύουν πιθανούς νέους στόχους.
Μία άλλη στρατηγική των Τούρκων είναι οι παρενοχλήσεις της ευρωπαϊκής επιχείρησης αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης «Frοntex» με «εκτόξευση», τελευταίως, απειλών αναχαίτισης. Ξέφυγαν δηλαδή από το «παραβιάζετε τουρκικό εναέριο χώρο», ενώ πετούν τα αεροσκάφη εντός FIR Αθηνών και πρόσθεσαν πως «αν δεν φύγετε, θα κάνουμε τακτική επιχείρηση».
Επίσης, διεύρυναν την περιοχή των παρενοχλήσεων και από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι τα ραντάρ της Ντάτσα και της Σμύρνης καλούν μέσω ασυρμάτου τα αεροσκάφη της Frontex να απομακρυνθούν ακόμη και όταν αυτά πετούν μεταξύ Σάμου και Χίου. Η δε έκδοση ΝΟΤΑΜ, με την οποία η Άγκυρα ζήτησε την ακύρωση στρατιωτικής άσκησης στη Σαμοθράκη, αποτελεί μία νέα πρακτική αμφισβήτησης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Σε περίοδο τόσο βαθιάς κρίσης ακούγεται σχεδόν προκλητικό. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι πρώτα η μακρά παύση των εξοπλισμών και τώρα η δημοσιονομική κατάρρευση έχουν πλέον δημιουργήσει συνθήκες και αμυντικής κατάρρευσης της χώρας. Και τα αποτελέσματά της μπορεί να αποδειχθούν όχι απλώς ασυγκρίτως πιο επώδυνα για την Ελλάδα αλλά μοιραία για την ύπαρξή της καθώς η ισορροπία στρατιωτικής ισχύος Ελλάδας- Τουρκίας από το 2015 και μετά θα βρίσκεται μακράν στο χειρότερο σημείο της σύγχρονης ελληνοτουρκικής ιστορίας τόσο ποσοτικά όσο- το κυριότερο- και ποιοτικά.
Μπορεί μόλις προχθές ο τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν να δήλωσε- προφανώς για λόγους εσωτερικής ισορροπίας ισχύος με τους τούρκους στρατηγούς- ότι οι εξοπλισμοί καταστρέφουν χώρες και θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να περιοριστούν, η χώρα του όμως πράττει ακριβώς το αντίθετο: αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα στην ιστορία της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έχει παγώσει πρακτικά κάθε εξοπλιστικό πρόγραμμά της. Το αποτέλεσμα είναι ένα πρωτοφανές χάσμα δυνάμεων. Ετσι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα είναι πιο ευάλωτη έναντι της Τουρκίας περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στον 20ό αιώνα, με εξαίρεση την περίοδο της κατάρρευσης της χούντας το καλοκαίρι του 1974. Αυτή τη φορά όμως δεν θα είναι «στιγμιαία» ευάλωτη λόγω πρόσκαιρης διαλύσεως αλλά δομικά λόγω ενός παγιωμένου συντριπτικού πλεονεκτήματος ισχύος της Αγκυρας.
Η θαλάσσια ισχύς
Με την ολοκλήρωση μετά το 2015 του μεγάλου αεροναυτικού εξοπλιστικού προγράμματός της που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η Τουρκία θα αποκτήσει για πρώτη φορά το αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα στη θάλασσα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για μια χώρα που δέχεται τόσο έντονη πίεση για κάποιες από τις βραχονησίδες και τις θαλάσσιες περιοχές της. Ακούγεται συχνά ότι η Τουρκία έχει «κι άλλα μέτωπα». Στην πραγματικότητα όμως δεν έχει κανένα μέτωπο που να απαιτεί μαχητικά αεροσκάφη πέμπτης γενιάς ή, πολύ περισσότερο, στόλο με την ισχύ και τις δυνατότητες που αυτή τη στιγμή χτίζει. Εκείνο που συμβαίνει το περιέγραψε πριν από μερικά χρόνια ο τέως αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων Χιλμί Οζκιόκ, πατέρας του νέου ναυτικού δόγματος της Αγκυρας, και το επανέλαβε πρόσφατα ο εν ενεργεία διάδοχός του στρατηγός Μπασμπούγ μιλώντας σε αξιωματικούς του Ναυτικού στον ναύσταθμο Golcuk: «Στις αυτοκρατορίεςη ναυτική ισχύς είναι εξαιρετικά σημαντική. Το Ναυτικό έχει διαδραματίσει μεγάλο ρόλο στην επικράτηση και στην υπεροχή της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ολλανδίας, της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Από κάθε άποψη, αν σήμερα η θαλάσσια ισχύς είναι μία φορά σημαντική, αύριο θα είναι πέντε. Στο Αιγαίο έχουμε ήδη προβλήματα και για την επίλυσή τους έχουμε ανάγκη από ισχυρό Πολεμικό Ναυτικό».
Η ανάλυση της δομής των ναυτικών δυνάμεων που χτίζει η γείτονα υποστηρίζει πλήρως τις απόψεις αυτές. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δημιουργεί όχι έναν αλλά τρεις τουλάχιστον αυτόνομους στόλους, οι οποίοι θα είναι σύντομα σε θέση να ενεργούν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, να προβαίνουν σε αποκλεισμούς θαλάσσιων περιοχών, νησιών και νησίδων και να αποκόβουν θαλάσσιους δρόμους την ίδια στιγμή σε διαφορετικά σημεία του Αιγαίου. Επιπλέον οι νέες τουρκικές θαλάσσιες δυνάμεις, με επίκεντρο τις νέες κορβέτες και τις φρεγάτες του τουρκικού στόλου, θα μπορούν, όταν ενεργούν, να προστατεύουν τις μονάδες τους πολύ αποτελεσματικά σε άμυνες ζώνης πολλών ναυτικών μιλίων. Προφανώς εκείνο που διδάχθηκαν οι Τούρκοι από τα Ιμια είναι όχι το να μην τα επαναλάβουν αλλά ότι πρέπει να είναι σε θέση να τα επαναλάβουν πολύ πιο αποτελεσματικά σε πολλαπλά ταυτόχρονα μέτωπα, κάτι που θα είναι πρακτικά αδύνατον να αντιμετωπίσει ο ελληνικός στόλος με την υπάρχουσα δομή δυνάμεών του.
Η αεροπορική ισχύς
Η Τουρκία είναι μία από τις χώρες που μετέχουν στο πρόγραμμα συμπαραγωγής του JSF, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και το Ισραήλ και η Μεγάλη Βρετανία, παρά το γεγονός ότι η δεύτερη είναι χώρα συμπαραγωγός του Εurofighter. Με παραγγελίες που υπερβαίνουν τα 4.000 κομμάτια, το JSF θα καταστεί τα επόμενα χρόνια το αεροσκάφος βάσης της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας. Η εισαγωγή του στο Αιγαίο για λογαριασμό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων θα δημιουργήσει πρωτοφανείς συνθήκες χάσματος ισχύος ανάμεσα στις δύο χώρες, την ίδια στιγμή που θα έχει ανατραπεί πλήρως κάθε έννοια ποσοτικής ισορροπίας δυνάμεων. Και αυτή ούτε καν λόγω του αεροσκάφους πέμπτης γενιάς αλλά απλώς και μόνο με τον αριθμό των αναβαθμισμένων F16 που θα διαθέτει σήμερα η Αγκυρα και τα οποία ας σημειωθεί ότι θα υποστηρίζονται από τουρκικό εργοστάσιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επιχειρησιακή τους ικανότητα.
Στην ξηρά η Ελλάδα και η Τουρκία δεν θα βρεθούν σε τέτοια απόκλιση ισχύος. Σήμερα η Τουρκία διαθέτει 2.624 άρματα μάχης και η Ελλάδα 1.371 και η ισορροπία δεν αναμένεται να αλλάξει δραματικά. Η Αγκυρα με τις δυνάμεις που πολύ σύντομα πλέον θα διαθέτει θα έχει τη δυνατότητα να πρωταγωνιστεί σε συμμαχικές αποστολές ανά τον κόσμο, κάτι που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη και, τουλάχιστον από πλευράς δυνάμεως πυρός, θα είναι σε θέση να ασκεί με απόλυτη επιτυχία τον περιφερειακό στρατηγικό ρόλο της. Την ίδια στιγμή η ήδη διαμορφούμενη συντριπτική ποσοτική τουρκική υπεροπλία στον αέρα και κυρίως η εισαγωγή μαχητικού πέμπτης γενιάς τύπου Στελθ θα καταστήσουν την έννοια της αεροπορικής παραβίασης παρελθόν. Οχι επειδή η τουρκική αεροπορία, οπλισμένη με αεροσκάφη πέμπτης γενιάς, θα σταματήσει τις παραβιάσεις αλλά επειδή οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα αδυνατούν τεχνικά να παρακολουθήσουν τα ίχνη των τουρκικών μαχητικών στο Αιγαίο, εκτός από τη στιγμή που οι πιλότοι τους θα το επιθυμούν.
Αποκαλύπτουμε επιστολή Ταλάτ προς τα πέντε μόνιμα μέλη Σ.Α. ΟΗΕ
Του Κώστα Βενιζέλου costas.venizelos@phileleftheros.com
Eπιστολή προς τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας απέστειλε ο κατοχικός ηγέτης, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, στοχεύοντας να αναδείξει «το πλαίσιο των συζητήσεων» αλλά και «να εκθέσει την ε/κ πλευρά για τη στάση της στις διαπραγματεύσεις». Η επιστολή, την οποία αποκαλύπτει σήμερα ο «Φ», φέρει ημερομηνία 18 Φεβρουαρίου και συνιστά απάντηση σε αυτή που είχε νωρίτερα (13 Ιανουαρίου) στείλει ο Πρόεδρος Χριστόφιας προς τους πέντε του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο Πρόεδρος σχολίαζε τις προτάσεις Ταλάτ για τη διακυβέρνηση.
Ο Ταλάτ στην επιστολή- απάντηση προς τον «ομόλογό του», όπως χαρακτηρίζει συνεχώς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επιμένει πως το πλαίσιο συζητήσεων και βάση λύσης αποτελούν «τα συμφωνηθέντα», οι παράμετροι του ΟΗΕ και το συσσωρευμένο υλικό παραπέμποντας ευθέως στο σχέδιο Ανάν. Βασικό σημείο αναφοράς σε ολόκληρη την επιστολή είναι το σχέδιο Ανάν. Ο Ταλάτ υπενθυμίζει το στόχο για νέο συνεταιρισμό που περιλαμβάνει ένα ε/κ συνιστών κρατίδιο, ένα τ/κ συνιστών κρατίδιο με ίσο καθεστώς.
Στην επιστολή αναφέρονται τα εξής:
Πρώτο,προβαίνει σε μια ενδελεχή αναφορά στα όσα είχαν διαδραματισθεί πριν την τελική διαμόρφωση του σχεδίου Ανάν, το οποίο όπως αναφέρει «είναι αποτέλεσμα 40 χρόνων συζητήσεων και συμβιβασμών».
Δεύτερο,σημειώνει ότι έξι χρόνια μετά το δημοψήφισμα η «απομόνωση συνεχίζεται.
Ήταν, υποστηρίζει, γι’ αυτό το λόγο που υπήρξε αδιέξοδο για πάνω από τρία χρόνια.
Τρίτον,υποστηρίζει πως η παρούσα διαδικασία άρχισε μετά από δική του πρωτοβουλία, συζητήθηκαν έξι κε φάλαια και «σημειώθηκε σημαντική πρόοδος σε κάποιες πτυχές. «Η διστακτικότητα των Ε/κ για ενεργότερη δυναμική εμπλοκή του ΟΗΕ και καθορισμό χρονοδιαγράμματος μάς εμπόδισε να πετύχουμε περισσότερες συγκλίσεις», υποστηρίζει στην επιστολή του προς τους «5» ο κατοχικός ηγέτης.
Τέταρτο,αναφέρεται στο πακέτο των προτάσεών του για τη Διακυβέρνηση, που υποβλήθηκε τον Ιανουάριο, με στόχο, όπως εξηγεί, να υπάρξει πλήρης σύγκλιση και για να βοηθήσει τη διαδικασία. «Σε αυτό το πακέτο προτείναμε πάρεδώσε μεταξύ των θέσεων των δυο πλευρών και κάποιες γεφυρωτικές προτάσεις. Για παράδειγμα όσον αφορά το εκλογικό σύστημα για την ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία. Ήταν σημαντι κό άνοιγμα δεδομένης της σημασίας που δίνει η ε/κ πλευρά στο θέμα τούτο», σημειώνει. Κατηγορεί δε την ε/κ πλευρά επειδή απέρριψε το πακέτο, πριν συζητηθεί παραπέμποντας στη θέση που συμφωνήθηκε στο Άτυπο Συμβούλιο Υπουργών που συγκλήθηκε υπό τον Πρόεδρο Χριστόφια.
Πέμπτο,αναφέρεται στη θέση που διατύπωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη δική του επιστολή προς τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, για τη διατήρηση της «ευαίσθητης ισορροπίας που δημιουργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια».
Θεωρεί πως αυτό παραπέμπει στο σχέδιο Ανάν και παρουσιάζει ως αντιφατική τη θέση της ε/κ πλευράς που καταθέτει απόψεις πέραν από τις παραμέτρους του ΟΗΕ. «Από τη μια απορρίπτει το σχέδιο Ανάν ή τις παραμέτρους του ΟΗΕ και από την άλλη κατηγορεί την τ/κ πλευρά ότι έχει ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο», αναφέρει.
Έκτο,θεωρεί άδικο να κατηγορείται η τ/κ πλευρά ότι έχει καταθέσει θέσεις πέραν του σχεδίου Ανάν (αναφέρεται ο Ταλάτ στη σύγκριση που έκανε ο Πρόεδρος Χριστόφιας μεταξύ προνοιών του σχεδίου Ανάν και θέσεων που κατέθεσε η τουρκική πλευρά).
Η ιστορική ευκαιρία και ο Φερχόιγκεν
ΣΤΗΝ επιστολή Ταλάτ προς τους πέντε του Συμβουλίου Ασφαλείας αναφέρει πως το 2004 χάθηκε «η ιστορική ευκαιρία για λύση, μετά από 40 χρόνια διαπραγματεύσεων λόγω της στάσης των Ε/κ.
Το σχέδιο Ανάν είχε υποστηριχθεί και από τη διεθνή κοινότητα αλλά απορρίφθηκε από μαζική αρνητική εκστρατεία από πλευράς της ε/κ ηγεσίας και κυβέρνησης».
Υπενθυμίζει ακόμη και την αντίδραση του τότε επιτρόπου για θέματα Διεύρυνσης, Γκύντερ Φερχόιγκεν ότι ξεγελάσθηκε από τους Ελληνοκύπριους. Ισχυρίζεται ότι ο Φερχόιγκεν είχε υπόψη του τη δημόσια υποστήριξη των Ε/κ υπέρ του σχεδίου μέχρι τη μονομερή ένταξη στην Ε.Ε.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_5844.html#ixzz0iB1MqavE
Οι ΗΠΑ επιθυμούν διάλογο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για το Αιγαίο και «σημαντική πρόοδο» στο Κυπριακό
Το ενδιαφέρον της αμερικανικής πλευράς για το Κυπριακό στη διάρκεια των συνομιλιών του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα και τη Χίλαρι Κλίντον περιορίστηκε μόνο στη σωτηρία του κατοχικού ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, με τη δικαιολογία ότι «έχει καλή χημεία» με τον Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια.
Η αμερικανική πλευρά επίσης επιθυμεί διάλογο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις χωρίς να συμμετάσχει η ίδια, εκτός και αν ζητηθεί κάτι τέτοιο από τον Γ. Παπανδρέου ή τον Ταγίπ Ερντογάν.
Η αμερικανική πλευρά διατηρεί ειδικό φάκελο για το Αιγαίο από την εποχή των Ιμίων.Η αμερικανική αντιμετώπιση του Κυπριακού εξέπληξε τον πρωθυπουργό και την ελληνική αποστολή, καθώς θέση της Ελλάδας, όπως εκφράστηκε επίσημα και δημόσια από τον κ. Παπανδρέου, είναι η απόλυτη ευθύνη της Αγκυρας για την απουσία λύσης.
«Το βαθύτερο πρόβλημα», είπε σε όλους τους συνομιλητές του, «για να προχωρήσουμε σε ό,τι είναι απαραίτητο για να φτάσουμε σε μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που θα είναι συμβατή με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, είναι η στάση της Τουρκίας».
Σύμφωνα με πληροφορίες του «ΕτΚ», ο κ. Ομπάμα ζήτησε από τον Ελληνα πρωθυπουργό να ασκήσει την επιρροή του στον Πρόεδρο Χριστόφια ώστε αυτός «να συμφωνήσει σε έκδοση κοινής ανακοίνωσης στο τέλος των εντατικών διαπραγματεύσεων, η οποία -όπως είπε- θεωρούμε ότι θα βοηθήσει πολύ τον κ. Ταλάτ» στην εκλογική διαδικασία των Κατεχομένων. Επιθυμούν στο κοινό ανακοινωθέν να γίνεται ειδική αναφορά σε «σημαντική πρόοδο».
Τόσο ο Αμερικανός πρόεδρος όσο και οι υπόλοιποι συνομιλητές του κ. Παπανδρέου πιστεύουν ότι μόνο Προέδρος της Κύπρου Δημητρης Χριστόφιας με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. μπορούν να επιτύχουν πρόοδο που «θα οδηγήσει σε επιτυχή κατάληξη των συνομιλιών». Θέλουμε να συνεχίσουν να συνομιλούν, είπε ένας αξιωματούχος και πρόσθεσε πως είναι επιτακτική ανάγκη να προσφερθεί βοήθεια στον κατοχικό ηγέτη πριν από την εκλογική διαδικασία των Κατεχομένων. Εγινε και ειδική αναφορά «στην περίπτωση επικράτησης του κ. Ερόγλου» είπε ο ίδιος.
Ο πρωθυπουργός έπειτα από αμηχανία δευτερολέπτων εξήγησε ότι η Αθήνα δεν έχει με τη Λευκωσία τη σχέση εξάρτησης που διατηρεί το κατοχικό καθεστώς με την Αγκυρα.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα στην κυπριακή, είπε και ζήτησε από τον πρόεδρο Ομπάμα να απευθυνθεί στην Τουρκία, η οποία παραμένει εξαιρετικά αδιάλλακτη και ανυποχώρητη. «Η Ελλάδα», τόνισε σε κάθε ευκαιρία, «δεν αισθάνεται ότι πρέπει να επέμβει άμεσα στη διαδικασία, καθώς η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος κι οι Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να αποφασίσουν μόνοι τους για την τύχη τους. Εμείς μπορούμε να συμβάλουμε θετικά, όμως καθώς υπάρχουν περισσότερα από 30.000 τουρκικά στρατεύματα στη νήσο από την Τουρκία, η κυβέρνησή της και πολύ περισσότερο ο τουρκικός στρατός έχουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στους Τουρκοκύπριους».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΥΡΚΙΑ Επιδιαιτησία... εάν ζητηθεί
Ο Αμερικανός πρόεδρος συζήτησε με τον Γ. Παπανδρέου και την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, όπως και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι Αμερικανοί έδειξαν να κυριαρχούνται από μεγάλη ανησυχία για το τελικό αποτέλεσμα της σύγκρουσης του Ταγίπ Ερντογάν με τους στρατηγούς και φάνηκε να μη γνωρίζουν ποιος θα είναι ο νικητής της αντιπαράθεσης.
Για το θέμα του Αιγαίου, ο πρωθυπουργός έκανε επιθετική κίνηση εξηγώντας όλα όσα έχει πράξει από την ημέρα της εκλογής του για επανεκκίνηση διμερών επαφών με την Αγκυρα. Ο κ. Παπανδρέου είπε ότι είναι πανέτοιμος να συνεργαστεί με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, ο οποίος θα επισκεφθεί μέχρι το καλοκαίρι την Ελλάδα, και πρόσθεσε πως βασικός του στόχος είναι η επίλυση του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας. Η αμερικανική πλευρά επιθυμεί να φέρει τις δύο πλευρές στο ίδιο τραπέζι, αλλά να μη συμμετάσχει η ίδια, εκτός αν απαιτηθεί ή ζητηθεί από τους δύο πρωθυπουργούς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αμερικανική πλευρά ανήγαγε σε μείζον θέμα την άρνηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να εγκρίνει την ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων στο πλαίσιο του πολέμου εναντίον της διεθνούς τρομοκρατίας. Οι συνομιλητές του πρωθυπουργού του ζήτησαν επιτακτικά να βοηθήσει, κάτι που προξένησε εντύπωση.
Συμφωνήθηκε να συνεχιστεί η συζήτηση για το θέμα και ο κ. Παπανδρέου όρισε τον ευρωβουλευτή Σταύρο Λαμπρινίδη που γνωρίζει το θέμα και ο οποίος δεν συμφωνεί με την αμερικανική θέση.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ Ποντάρουν στο δίδυμο
Οι Αμερικάνοι πιστεύουν ότι είναι καθοριστικός παράγοντας για την επίλυση του Κυπριακού η καλή προσωπική σχέση του Προέδρου της Κύπρου Δ. Χριστόφια με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Πιστεύουν ότι μόνο αυτοί οι δύο μπορούν να επιτύχουν πρόοδο που «θα οδηγήσει σε επιτυχή κατάληξη των συνομιλιών».
Θέλουν Ερντογάν
Η ηγεσία των ΗΠΑ έδειξαν να κυριαρχούνται από μεγάλη ανησυχία για το τελικό αποτέλεσμα της σύγκρουσης του Ταγίπ Ερντογάν με τους στρατηγούς και φάνηκε να μη γνωρίζουν ποιος θα είναι ο νικητής της αντιπαράθεσης.
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
ΕΘΝΟΣ
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_7086.html#ixzz0iB0uLf8C
Του Πετρου Παπακωνσταντινου-Καθημερινή
«Είμαι έτοιμος να πληρώσω το τίμημα του εκδημοκρατισμού, όποιο και αν είναι αυτό»! Μ' αυτή τη δήλωση, από το βήμα της γενικής συνέλευσης της Γενικής Συνομοσπονδίας Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών, συνόδεψε ο Ταγίπ Ερντογάν την αυστηρή προειδοποίηση προς τη στρατιωτική και τη δικαστική εξουσία ότι δεν θα ανεχθεί καμία νέα παρέμβαση εναντίον των δημοκρατικών θεσμών της Τουρκίας. Καθώς η σύγκρουση του κυβερνώντος, ισλαμικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) με το κεμαλικό «βαθύ κράτος» οδηγείται στα άκρα, με φόντο τις πρωτοφανείς συλλήψεις αξιωματικών για το συνωμοτικό σχέδιο «Βαριοπούλα», η δυσοίωνη αναφορά του Ερντογάν υπενθύμισε τη μοίρα δύο προκατόχων του που επίσης έπαιξαν με το χαρτί του «νεο-οθωμανισμού», αλλά δεν είχαν καλό τέλος: του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου ηγέτη της Τουρκίας, Αντνάν Μεντερές, που οδηγήθηκε στην αγχόνη το 1961, και του αρχιτέκτονα της μεταπολίτευσης από το χουντικό καθεστώς Εβρέν, Τουργκούτ Οζάλ, που βρήκε υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες πρόωρο θάνατο το 1993.
Αλλη μια φορά, η βιαιότητα της σύγκρουσης στα ανώτατα κλιμάκια ενός κράτους που επιδιώκει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση εντυπωσιάζει τους διεθνείς παρατηρητές. Το 2007, ο στρατός απειλούσε με πραξικόπημα για να φράξει τον δρόμο των ισλαμιστών στην προεδρία της Δημοκρατίας. Το 2008, οι δικαστές παραλίγο να βγάλουν εκτός νόμου το κόμμα που θριάμβευσε με ποσοστό 47% στις εκλογές. Σήμερα, 61 στρατιωτικοί, συμπεριλαμβανομένων και στρατηγών εν ενεργεία, οδηγούνται σε δίκη για πραξικοπηματική συνωμοσία και πολλοί από αυτούς κλείνονται στη φυλακή.
Η επανάσταση Κεμάλ
Η ευκολία με την οποία ξεσπούν στην Τουρκία εσωτερικοί εμφύλιοι στους κόλπους των ελίτ προδίδει την πεποίθηση των κυρίαρχων τάξεων ότι δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος διάχυσης της κρίσης στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα, κάτι που θα οδηγούσε σε πραγματικό εμφύλιο πόλεμο. «Στην ιστορία της νεώτερης Τουρκίας, ο εκσυγχρονισμός και η δημοκρατία έρχονταν πάντα εκ των άνω», διαπιστώνει στους Financial Times ο επικεφαλής του συνταγματικού δικαστηρίου, Χασίμ Κιλίτς. Και δεν έχει άδικο: Η κατάργηση του ισλαμικού χαλιφάτου και η ίδρυση λαϊκού, δυτικότροπου κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1924, με όλα τα συμβολικά μέτρα που τη συνόδευσαν (λατινικό αλφάβητο στη θέση του αραβικού, πόλεμος στο φέσι και στους δερβίσηδες κ. ά.), ήταν μια πολιτιστική επανάσταση εκ των άνω, χωρίς ίχνος κοινωνικής επανάστασης εκ των κάτω. Αντιθέτως, οι απεργίες απαγορεύονται και οι αριστεροί σφαγιάζονται από τον Κεμάλ, ανεξάρτητα από τις καλές σχέσεις του με το Κρεμλίνο.
Το πρώτο σεισμογενές ρήγμα στους κόλπους των τουρκικών ελίτ έρχεται μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το μονοκομματικό καθεστώς του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος χάνει κάθε νομιμοποίηση, αφ' ενός μεν λόγω των ανοιγμάτων του προς τον Αξονα στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφ' ετέρου δε λόγω εσωτερικών οικονομικών προβλημάτων και ενδημικής διαφθοράς. Εν τέλει ο Ισμέτ Ινονού, διάδοχος του Ατατούρκ, αναγκάζεται να αποδεχθεί έναν ορισμένο πλουραλισμό και στις πρώτες σχετικά ανοιχτές εκλογές του 1950 γνωρίζει τη συντριβή από το νεοπαγές Δημοκρατικό Κόμμα του Μεντερές, που θα κυβερνήσει την Τουρκία για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Ο μεγαλογαιοκτήμονας Μεντερές εκφράζει τα συμφέροντα μιας νέας, πιο ανεξάρτητης από το κεμαλικό κράτος αστικής τάξης, η οποία ανυπομονεί να μειώσει τον γραφειοκρατικό έλεγχο της οικονομίας και να διεκδικήσει μερίδιο στην πολιτική εξουσία. Συγκροτεί έτσι ένα παράδοξο κράμα οικονομικού φιλελευθερισμού και πολιτιστικού - θρησκευτικού συντηρητισμού, που βρίσκεται στον αντίποδα του κράματος αναπτυξιακού κρατισμού - αριστερόστροφου νεωτερισμού, το οποίο επικρατεί αυτή την εποχή στον Τρίτο Κόσμο. Για να καλοπιάσει τους συντηρητικούς αγρότες, που αποτελούν τον βασικό όγκο της εκλογικής του πελατείας, πολλαπλασιάζει τα θρησκευτικά σχολεία και γεμίζει κάθε περιφέρεια της χώρας με τζαμιά. Διατηρεί, ωστόσο, από την κεμαλική παράδοση το στοιχείο του εθνικισμού, το οποίο παίρνει εφιαλτική μορφή το 1955 με το πογκρόμ εναντίον της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, το τουρκικό ανάλογο της Νύχτας των Κρυστάλλων.
Αιμοσταγής δικτατορία
Μετά το στρατωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Μεντερές, το 1960, και τον απαγχονισμό του, το 1961, θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρις ότου το ισλαμικό χαρτί αποκτήσει και πάλι ευρύτερη νομιμοποίηση. Η στιγμή έρχεται τη δεκαετία του '80, όταν οι δυνάμεις του κεμαλισμού υφίστανται τεράστια ηθική βλάβη από την αιμοσταγή δικτατορία του στρατηγού Κενάν Εβρέν. Παραδόξως, είναι οι ίδιοι οι «πασάδες» του στρατού που ενθαρρύνουν τον πρωθυπουργό Τουργκούτ Οζάλ να επενδύσει στο Ισλάμ, θεωρώντας ότι πρόκειται για το λιγότερο κακό έναντι της Αριστεράς και των Κούρδων.
Πράγματι ο Οζάλ σερβίρει με νέες αναλογίες το κοκτέιλ που είχε επινοήσει ο Μεντερές: Στην οικονομική πολιτική εμφανίζεται ως διαπρύσιος οπαδός του νεοφιλελευθερισμού α λα Ρίγκαν και Θάτσερ, ενώ στο πολιτιστικό πεδίο επενδύει στην ευσέβεια και την παράδοση. Επί των ημερών του, ο ετήσιος προϋπολογισμός της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων δεκαεξαπλασιάζεται, το Εθνικό Τυπογραφείο διανέμει δωρεάν πέντε εκατομμύρια αντίτυπα του Κορανίου, ενώ τα τζαμιά αυξάνονται αλματωδώς, φτάνοντας τις 70.000.
Κουρδικό - Δύση
Ωστόσο, αυτή τη φορά η «τουρκο- ισλαμική σύνθεση», την οποία διακηρύσσει ο Οζάλ μετά την αποχώρηση του Εβρέν και την ανάληψη της προεδρίας της Δημοκρατίας από τον ίδιο (1989), αγγίζει δύο απαγορευμένες περιοχές: Το κουρδικό, καθώς ο Οζάλ διατυμπανίζει τις κουρδικές του ρίζες και εγκαινιάζει μια πιο συμφιλιωτική προσέγγιση, και την εξωτερική πολιτική, όπου εγκαταλείπει τον μονόπλευρο προσανατολισμό προς τη Δύση και υιοθετεί στοιχεία νεο-οθωμανισμού. Κινείται, μάλιστα, για τη δημιουργία παντουρκικής ένωσης, με τη συμμετοχή των τουρκόφωνων Δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Ο Οζάλ πέθανε στις 17 Απριλίου 1993, επισήμως από καρδιακή προσβολή στο γραφείο του. Η σύζυγός του υποστήριξε ότι δηλητηριάστηκε, επικαλούμενη την παράδοξη παράλειψη των αρχών να κάνουν αυτοψία στο πτώμα του και την εξίσου παράδοξη εξαφάνιση δειγμάτων αίματος από τα αρμόδια εργαστήρια.
Η Τουρκία σε ρόλο ελεύθερου καβαλάρη
«Η Δύση θα χάσει την Τουρκία;», αναρωτιόταν σε πρόσφατο άρθρο της η γαλλική Le Monde. Η αλήθεια είναι ότι η χώρα με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες αποστάσεις από την Ουάσιγκτον, όπως έδειξε και η οξύτατη αντίδραση του Ερντογάν για το Αρμενικό. Οπως είναι γνωστό, η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής υιοθέτησε με οριακή πλειοψηφία (23-22) τον χαρακτηρισμό της σφαγής 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από τον οθωμανικό στρατό στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως «γενοκτονίας». Απαντώντας δυναμικά, ο Ερντογάν ανακάλεσε στην Αγκυρα τον πρεσβευτή του και δήλωσε ότι δεν θα τον στείλει πίσω στην Ουάσιγκτον αν η κυβέρνηση Ομπάμα δεν εγγυηθεί ότι η εν λόγω πρόταση δεν θα φτάσει ποτέ στην ολομέλεια του Σώματος.
Το πρόβλημα είναι, βέβαια, πολύ ευρύτερο. Πριν από ένα χρόνο, η αμερικανική Wall Street Journal δημοσίευε άρθρο υπό τον εύγλωττο τίτλο: «Είναι ακόμη η Τουρκία σύμμαχος της Δύσης»; Ακολουθούσε ένας πραγματικός λίβελλος: «Ο Ερντογάν δηλώνει ότι “ο Αλλάχ θα τιμωρήσει το Ισραήλ” για τον πόλεμο της Γάζας, ο Ερντογάν ανοίγει το περίφημο Μπλε Τζαμί για να προσευχηθεί ο Αχμεντινετζάντ, ο Ερντογάν λέει στη σύνοδο των Αράβων, στο Χαρτούμ, ότι “η Δύση επικαλείται την τρομοκρατία για να ΜΑΣ πουλήσει όπλα”, ο Ερντογάν κλείνει συμφωνίες ενεργειακής συνεργασίας με τη Μόσχα, από την οποία προμηθεύεται το 66% του φυσικού αερίου». Εν ολίγοις, αν έχεις τέτοιους συμμάχους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αυξανόμενη ψυχρότητα μεταξύ Τουρκίας και Αμερικής είναι πραγματικό γεγονός, που τροφοδοτήθηκε κυρίως από τον πόλεμο στο Ιράκ και τη δημιουργία ντε φάκτο ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας. Ωστόσο, καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει συμφέρον να αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν σε πραγματική ρήξη. Αλλωστε, με το να αποκτά η Τουρκία περισσότερους βαθμούς ελευθερίας έναντι των ΗΠΑ, διευκολύνεται να παίζει τον ρόλο του μεσολαβητή με καθεστώτα που δεν μπορεί, σ’ αυτή τη φάση, να επηρεάσει άμεσα η Ουάσιγκτον - Ιράν, Χαμάς, Σουδάν κ.ά.
Πάντως, στο επίπεδο της κοινής γνώμης, οι αλλαγές είναι όντως θεαματικές. Σύμφωνα με τη Le Monde, μόλις το 35% των Τούρκων θεωρεί το ΝΑΤΟ αναγκαίο για την εθνική ασφάλεια (το 2004 ήταν 53%), ενώ το 43% επιθυμεί να δρα αυτόνομα στη διεθνή σκηνή η χώρα τους και το 65% πιστεύει ότι η Τουρκία δεν θα μπει ποτέ στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_8286.html#ixzz0iAzOlG73
© Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
