Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Τουρκικά ελικόπτερα ειδικών δυνάμεων πέταξαν επάνω από Μακεδονία και Θράκη!


Σμήνος τριών τουρκικών στρατιωτικών μεταφορικών ελικοπτέρων UH-60 Σικόρσκι, της τουρκικής Αεροπορίας Στρατού, όπως αυτά που προέβλεπαν τα τουρκικά σχέδια να δράσουν στην επιχείρηση "Βαριοπούλα", πέταξαν με την ... άδεια που παρείχε η ελληνική κυβέρνηση και κατόπιν σύμφωνης γνωμοδότησης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, επάνω από ολόκληρη την Μακεδονία και την Θράκη, σε μία πτήση περίπου μιάμισης ώρας και σε ύψος περί τα 400-600 μέτρα από το έδαφος, προερχόμενα από την Αλβανία!

Τα ελικόπτερα με πλήρη πολεμικό εξοπλισμό (διανομείς αναλωσίμων, συστήματα ESM κλπ), όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε, συμμετείχαν στην Βόρειο Αλβανία σε επιχειρήσεις εκκένωσης περιοχών λόγω των πλημμυρών που είχαν πλήξει την περιοχή της Σκόδρας.

Η έγκριση υπέρπτησης επάνω από τις περιοχές που είναι αναπτυγμένο το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού Στρατού οπωσδήποτε δημιουργεί προβλήματισμό. Οι Τούρκοι, παρά το γεγονός ότι προέρχονταν από την βόρειο Αλβανία και το πιο φυσιολογικό ήταν να πετάξουν προς Τουρκία δια μέσου Σκοπίων και Βουλγαρίας, ζήτησαν και πήραν άδεια να πετάξουν επάνω από την Μακεδονία και την Θράκη και η άδεια τους δόθηκε από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας.

Δεν έγινε, φυσικά κανένας έλεγχος στα τουρκικά ελικόπτερα ως προς τι ακριβώς συσκευές μεταφέρουν (πόσες φορές π.χ. θα δοθεί η ευκαιρία άραγε στην τουρκική Αεροπορία Στρατού να κινηματογραφήσει από τόσο χαμηλά την γεωφυσική και αστική διαμόρφωση της Μακεδονίας και της Θράκης; Δεν λέμε ότι συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι δεν συνέβη;).

Σε μία ανάλογη περίπτωση το 1999, όταν τα τουρκικά F-16 επιχειρούσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας, ακόμα και η κυβέρνηση Σημίρη (που εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι διεπόταν από «πατριωτικές αντιλήψεις) είχε αρνηθεί να δώσει άδεια υπέρπτησης και υποχρέωνε τα τουρκικά μαχητικά να πετούν νότια της Κρήτης! Και να σημειώσουμε ότι μόλις πριον από τέσσερις ημέρες ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος είχε χαρακηρίσει μιλώντας σε σνέδριο της Τουρκίας ως μία «διαρκή απειλή για την Ελλάδα»...

Τα τουρκικά μεταφορικά ελικόπτερα με το χαρακτηριστικό καμουφλάζ τους, φωτογραφήθηκαν από συνεργάτη του defencenet.gr επάνω από το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, έναν στάνταρντ στόχο των τουρκικών ειδικών δυνάμεων που θα μεταφερθού ακριβώς με αυτά τα ελικόπτερα από το αντίστροφο δρομολόγιο, λίγο πριν εισέλθουν στον τουρκικό εναέριο χώρο. Οι λοιπές φωτογραφίες ελήφθησαν από τον τουρκικό Στρατό κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στην Αλβανία και περιήλθαν στην κατοχή μας από άλλες πηγές.

Όπως είχε αποκαλύψει η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ στο τεύχος Οκτωβρίου, ο τουρκικός Στρατός έχει τροποποιήσει τα σχέδιά του από την εποχή της «Βαριοπούλας» το 2003 και πλέον προβλέπει ευρείας έκτασης αεροκίνητη επιχείρηση με μεταφορά ειδικών δυνάμεων σε μειονοτικές περιοχές της Ξάνθης και της Ροδόπης, ταυτόχρονα με την κύρια επιθετική ενέργεια στον Έβρο.

Πάντως, πηγές του ΓΕΕΘΑ, του ΓΕΣ και της Πολεμικής Αεροπορίας που ερωτήθηκαν σχετικά, απάντησαν ότι «Ουδέποτε ζητήθηκε η γνώμη μας για την πτήση των τουρκικών ελικοπτέρων. Και αν είχε ζητηθεί θα ήταν αρνητική»...

Τα ελικόπτερα που πέρασαν «σουβλάκι» Μακεδονία και Θράκης, είναι τα S-70 Α/A-28 Black Hawk που πρόσφατα πέρασαν από ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού το οποίο περιελάμβανε την εγκατάσταση του συστήματος αυτοπροστασίας HEWS καθώς και την ανάθμιση του πιλοτηρίου. Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2005 και το ανέλαβε η εταιρεία Aselsan σε συνεργασία με άλλες τουρκικές και ξένες εταιρείες.

Το πακέτο του συστήματος HEWS περιελάμβανε την εγκατάσταση συστήματος προειδοποίησης επερχόμενου πυραύλου (MWS) AAR-60 σε συνεργασία με την EADS-LFK, σύστημα διαχείρισης αντιμέτρων και εκτοξευτές αναλωσίμων Airmor (συμμετέχοντες εταιρείες MKEK, Mikes, Bilkent Uni, IMI) το οποίο διακρίνεται στο ένα από τα τρία που πέταξαν επάνω από την Αλεξανδρούπολη, σύστημα προειδοποίησης εγκλωβισμού από εχθρικό ραντάρ (RWR), σύστημα προειδοποίησης δέσμης Laser (LWR), κεντρική μονάδα επεξεργασίας (SCPU), σύστημα παρεμβολής ραντάρ (RF Jammer), σύστημα αντιμέτρων υπερύθρων (IR Countermeasure), AN/ALQ-144V(5) της εταιρείας BAE). Επιπρόσθετα αναβαθμίστηκε το πιλοτήριο με νέες 4 οθόνες MFD δύο για κάθε μέλος του πληρώματος. Συνήθως χρησιμοποιούνται από τις ειδικές δυνάμεις του τουρκικού Στρατού...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Read more...

Και αν αύριο το Δίλημμα είναι “Θράκη ή χρεοκοπία”;


* Επειδή οι εκβιαστικές τοποθετήσεις πολιτικών αρχηγών και δη πρωθυπουργών, είθισται να οδηγούν σε παρεκτροπές από το ίδιο το πολίτευμα ή ακόμη και σε αποφάσεις που μειώνουν το κύρος της χώρας, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε πότε θα πρέπει να σταματήσουμε την πολιτική των εκβιασμών. Η επιμήκυνση του χρέους και άρα της αναγκαιότητας Παρουσίας του ΔΝΤ και του Γιωργάκη στο προσκήνιο έχει αναχθεί σε μείζων εθνικό θέμα.

Έχουμε όμως και άλλα ανοιχτά θέματα Αιγαίο –Κυπριακο- Σκοπιανο τα οποία ανά πασά στιγμή μπορούν να μπουν στο τραπέζι ως αντισταθμιστικά οφέλη για να πάρουμε την επιμήκυνση του Χρέους από τους εταίρους μας. Ως γνωστόν η Ελλάδα του Γιωργάκη Παπανδρέου έχει παραιτηθεί από πλήθος κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Ίσως αύριο το δίλημμα θα είναι Θράκη ή χρεοκοπία μετά Μακεδονία ή χρεοκοπία Κύπρος η χρεοκοπία Αιγαίο η χρεοκοπία Πελοπόννησος ή χρεοκοπία…

Και ενώ η κυβέρνηση μέσω του MEGA θα εμφανίζεται να αντιστέκεται σθεναρά και ο Γιωργάκης θα κάνει τον κάμποσο στα διεθνή φόρα στο εσωτερικό θα παίζει το δίλημμα…. Κρήτη ή Χρεοκοπία και μετά Κάιρο ή χρεοκοπία.

Με τόση προπαγάνδα όμως να είστε σίγουροι ότι κάπου εκεί θα βγει ο Ραγκούσης με τον τότε πρόεδρο της Βουλής (ο Πετσάλνικος βγαίνει στην Β Ελλάδα που θα έχει χαθεί) και θα πουν «μειώσαμε τους βουλευτές και το προεδρείο της Βουλής κατά νν Μέλη αποδεικνύοντας ότι πιο πριν υπήρχαν σπατάλες»

Read more...

Επικίνδυνες στρατηγικές αυταπάτες


* Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

ΕΑΝ η Τουρκία συμπεριφέρεται με τέτοια προκλητικότητα, ενώ βρίσκεται σε κρίσιμη ενταξιακή δοκιμασία, τότε τι καλύτερο μπορεί ν' αναμένει κάποιος από την ίδια, εάν τελικά διασκελίσει τον κοινοτικό πυλώνα;
Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό. Αντιθέτως, απορρέει από τα έως και καταθλιπτικά φαινόμενα όσον αφορά το θέμα, σε συνάρτηση κυρίως με τις ελληνικές προσεγγίσεις. Οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ ανάγουν τις ενταξιακές προοπτικές της Άγκυρας σε κομβικό πυλώνα της δικής μας εθνικής στρατηγικής! Όχι ότι θα έπρεπε Αθήνα κι από κοντά η Λευκωσία να παρεμβάλλουν αναχώματα στις τουρκικές ευρωπαϊκές βλέψεις, πυροδοτώντας σκόπιμες κρίσεις. Αλλά όχι και ν' αποβαίνουν έως και αυτόκλητοι συνήγοροι και προασπιστές των τουρκικών στρατηγικών επιθυμιών. Όταν μάλιστα:
1. Η μεν Αθήνα ζει υπό το εκβιαστικό φάσμα του casus belli. Που στην ουσία συνιστά ευθέως επιθετική απειλή. Η οποία και θα ενεργοποιηθεί αυτομάτως εάν η Ελλάς τολμήσει να ασκήσει το νόμιμό της δικαίωμα, όπως αυτό προσδιορίζεται από το Δίκαιο της Θαλάσσης. Και μόνο γι' αυτό η ενταξιμότητα της Τουρκίας θα έπρεπε να είχε αναιρεθεί. Ή να είχε τεθεί τουλάχιστον υπό αίρεση.
2. Η δε Λευκωσία, εφόσον δεν αναγνωρίζεται καν (ως κρατική οντότητα) από την Άγκυρα, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να στηρίζει την ενταξιακή της πορεία, αλλ' ούτε απλώς να την ανέχεται. Όταν μάλιστα η Κοινότητα προαπαιτεί από την Τουρκία να εφαρμόσει ρητές υποχρεώσεις της, που απορρέουν από το συναφές Πρωτόκολλο και αυτή προκλητικώς το αρνείται.
Αυτές οι επισημάνσεις, δεν γίνονται για να συστήσουν αδιάλλακτη διαχείριση του όλου ζητήματος, με προειλημμένες αποφάσεις για άσκηση του δικαιώματος αρνησικυρίας που Αθήνα και Λευκωσία έχουν. Και με το οποίο αυτομάτως θα εκτροχίαζαν την τουρκική ευρωπαϊκή προοπτική. Ή τουλάχιστον θα περιέστελλαν αποφασιστικά τη δυναμική της.Αυτές οι επισημάνσεις γίνονται για να προσγειώσουν κάποιες δικές μας εκτός πραγματικότητος θεωρίες. Οι οποίες παλινωδούν μεταξύ θωπευτικών πρακτικών και αφελών προσδοκιών. Ότι δηλαδή:
Στρώνοντας το ενταξιακό χαλί για την Άγκυρα -και αντιστρατευόμενοι μάλιστα τις αντίθετες πολιτικές ισχυρών κοινοτικών κέντρων- νομίζουμε πως θα αποσπάσουμε συναινετικότερες και κυρίως λιγότερο επιθετικές συμπεριφορές από την ίδια σε ό,τι αφορά κρίσιμα εθνικά ζητήματα ή διαφορές.
Κούνια που μας κούναγε! Όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά εάν μεταφρασθούν σωστά οι τοποθετήσεις όσων εκφράζουν τις τουρκικές θέσεις, θα γινόταν αντιληπτό το γεγονός της παραπέρα σκληρύνσεως των τουρκικών στρατηγικών βλέψεων. Γιατί απλούστατα:
Η Άγκυρα μεταφράζει ως δείκτες αδυναμίας τις ελληνικές θωπείες και ως διαθέσεις μειζόνων αναδιπλώσεων την απουσία στηρίξεως ακόμη και των πλέον αυτονοήτων. Είτε δικαιωμάτων. Είτε και θεσμικών κανόνων, που αφορούν ενταξιακά προαπαιτούμενα και διαδικασίες.
Υπό το φως αυτών των απλουστευτικών διαλεκτικών, αλλά και των προδήλως αυταποδείκτων, όσα λέγονται και κυρίως όσα προάγονται με στόχο «ένα νέο Ελσίνκι» αποτελούν τουλάχιστον αφελή στρατηγικά θεωρήματα. Καθώς η Τουρκία «είναι έτοιμη και για λύση και για κρίση», όπως διακήρυξε μόλις προ μερικών ημερών ο αρμόδιος για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις κ. Μπαγίς. Και ήταν αρκούντως (εν τη αλαζονεία του) σαφής. Τόσο που να μην αφήνει ούτε αμφιβολίες ότι εννοεί όσα λέγει, ούτε και περιθώρια κατ' ελάχιστον ελαστικοποιήσεως των τουρκικών πολιτικών.
Είναι πολύ απλό: Η Άγκυρα έχει επίγνωση και των ευρωπαϊκών αδυναμιών, όπως αυτές εκδηλώνονται ως κρίση του ευρώ (και των μηχανισμών που το διαχειρίζονται για να το στηρίζουν), και των αδυσώπητων ελληνικών προβλημάτων. Που καθηλώνουν δυνατότητες. Και αποδομούν αντιστάσεις. Οπότε και αναμένει στη γωνία, για να εισπράξει τα επιπλέον. Όχι για να δώσει τα οφειλόμενα.
Κι αυτό εάν δεν συνειδητοποιηθεί (προκειμένου να οδηγήσει σε παραγωγικότερες εθνικές στρατηγικές) θα αποβεί δυναμική ακόμη πιο επικίνδυνων ενδεχομένων. Που αυτήν τη στιγμή -λόγω και των ήδη γεωπολιτικών τετελεσμένων τα οποία προάγονται- μπορεί να αποβούν έως και μοιραία. Κάτι που κάμνει βαρύτερες τις ευθύνες αυτών που ποδηγετούν τα δύο κρατικά κέντρα του Ελληνισμού στην Αθήνα και τη Λευκωσία.
>

Read more...

Τι εξοργίζει την Άγκυρα;


* Του Κώστα Μαυρίδη

Με δεδομένη την γεωπολιτική αντιπαλότητα στην Ανατολική Μεσόγειο στο σύγχρονο κόσμο της παγκοσμιοποίησης, οι φιλίες ανάμεσα σε κράτη εδραιώνονται στην βάση σημαντικών αμοιβαίων συμφερόντων. Διαφορετικά, τα διακρατικά μνημόνια είναι άδεια περιεχομένου. Η συμφωνία ανάμεσα σε Κύπρο και Ισραήλ για οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) έχει όντως ουσιαστικό περιεχόμενο. Εξού και η οργή της Άγκυρας, η οποία αντίδραση θα μπορούσε να είναι και τρόπος αξιολόγησης της δικής μας αποτελεσματικότητας.

Στα 36 χρόνια κατοχής, πότε η Τουρκία εξοργίστηκε με ενέργειές μας; Μετρημένες φορές… Όπως, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ) υπέβαλε αίτηση για ένταξη στην ΕΟΚ (σημερινή ΕΕ). Όταν, η ΚΔ οριοθέτησε τα θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο πριν χρόνια και τώρα με το Ισραήλ. Όταν, το 2004 η ΚΔ έγινε πλήρες μέλος της ΕΕ χωρίς το σχέδιο Ανάν. Όταν στη δεκαετία του 90 από κοινού με την Ελλάδα άρχισε να υλοποιείται ο Ενιαίος Αμυντικός Χώρος (ΕΑΧ). Φυσικά, την ευφορία της Τουρκίας εξυπακούει το ανάποδο. Όπως, η ματαίωση έλευσης των πυραύλων S-300 και στην πράξη εγκατάλειψη του ΕΑΧ. Όπως, η αναποφασιστικότητα της Ελλάδας να ρυθμίσει την ΑΟΖ με την Κύπρο. Η «αδιαφορία» για εδραίωση στενότερης συνεργασίας με την Γαλλία και δυστυχώς, η αντικατάστασή της με το Μνημόνιο Συναντήληψης με την Αγγλία. Ο παραμερισμός της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου 2006 και αντικατάστασή της από το Κοινό Ανακοινωθέν της 23ης Μαΐου 2008 με επίκεντρο πλέον το «νέο συνεταιρισμό των δύο συνιστώντων states” που η Τουρκία επαναλαμβάνει.

Ωστόσο, η συμφωνία με το Ισραήλ έχει τις ιδιαιτερότητές της. Θαλάσσιο οικόπεδο του Ισραήλ στο οποίο εντοπίστηκε τεράστιος ενεργειακός πλούτος που μπορεί να τροφοδοτεί τις ανάγκες της χώρας για δεκαετίες, συνορεύει με Κυπριακό θαλάσσιο οικόπεδο. Η αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία Noble Energy που δραστηριοποιείται για το Ισραήλ είναι αυτή που συνεργάζεται με την Κύπρο. Επιπλέον, το Ισραήλ είναι κράτος με το οποίο δεν συμμαχούσαμε διεθνώς. Ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ έτρεφε παραδοσιακά έντονη πολιτικό-ιδεολογική αντίθεση και ενέτασσε το Ισραήλ στον ιμπεριαλισμό της περιοχής. Για τούτο και αποκτά ξεχωριστή σημασία που -ορθά για χάριν των συμφερόντων της Κύπρου- παραμερίστηκαν τέτοια ιδεολογικά προσκόμματα για να γίνει εφικτή η συμφωνία.
Όμως, με δεδομένες τις απειλές της Τουρκίας, για να προκύψει για την Κύπρο ουσιαστικό όφελος από τυχόν ενεργειακό πλούτο, θα πρέπει να εδραιωθεί σύστημα παροχής ασφάλειας στην περιοχή. Χωρίς ασφάλεια οι όποιες συμφωνίες για ΑΟΖ είναι … αέρας κουπανιστός. Ασφάλεια μπορεί να υπάρξει μόνο μέσω συμμαχιών με κράτη τα οποία θα έχουν σημαντικό κίνητρο (λόγω συμφέροντος) να εμπλακούν π.χ. Ρωσία, Γαλλία και βεβαίως, όχι η Αγγλία.
Η συμφωνία με το Ισραήλ δείχνει ότι το Προεδρικό –προς τιμήν του σε αυτή την περίπτωση – παραμέρισε χρόνιες ιδεολογικές απόψεις για χάριν της Κύπρου. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου δεν μπορεί να εξαρτώνται από ιδεολογικές αντιλήψεις. Όσο όμως η Κύπρος δεν υποβάλει αίτηση για συμμετοχή στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» διότι τον θεωρεί «προθάλαμο του ΝΑΤΟ», τόσο θα ικανοποιείται η Τουρκία που πρόθυμα μαζί με την Αγγλία θα αναλαμβάνουν τον δικό μας ρόλο. Με δεδομένες τις συμφωνίες για την ΑΟΖ, πλέον δεν θα μιλάμε για αδράνεια, αλλά για ασήκωτες ευθύνες και ασυγχώρητο γινάτι που παραπέμπει σε μια άλλη εποχή, τότε που θεωρούσαν την ΕΕ «προθάλαμο του ΝΑΤΟ» όπως τώρα τον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη». Άλλωστε, το κατά πόσον είναι ή όχι «προθάλαμος του ΝΑΤΟ», είναι θέμα ιδεολογικής αντίληψης. Η οργή της Τουρκίας και οι δηλώσεις Νταβούτογλου ότι δεν θα επιτρέψουν στην Κύπρο να μετέχει στους μηχανισμούς σε Ευρωπαϊκό επίπεδο λήψης αποφάσεων για θέματα ασφάλειας, δεν είναι θέμα ιδεολογικής αντίληψης. Και έπρεπε να πείσουν όποιον θέτει το πατριωτικό συμφέρον υπεράνω όλων, να κινηθεί με αίτηση για ένταξη στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη». Αν ήταν δυνατό χτες!

* Ο Κώστας Μαυρίδης είναι ακαδημαϊκός

Read more...

Έρευνα : Οι “Business” του Νταβούτογλου, το πετρέλαιο στο Αιγαίο και η Βραζιλία


Του Δημήτρη Μπεκιάρη

- Τις προηγούμενες ημέρες ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκία Αχμέτ Νταβούτογλου προχώρησε σε μια αινιγματική δήλωση ότι με την Ελλάδα «κάνουμε ήδη business με την Ελλάδα στο Αιγαίο». Η δήλωση αυτή αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα μετά τις διαδοχικές τοποθετήσεις του υπουργού Επικρατείας της Τουρκίας Εγκεμέν Μπαγίς περί συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, ενδεχόμενο το οποίο ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου έχει κατηγορηματικά διαψεύσει. Οι δηλώσεις Νταβούτογλου αποτελούν έναν ακόμη γρίφο. Ίσως, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δημήτρης Δρούτσας, ο οποίος συνάντησε τους τελευταίους μήνες τον Τούρκο ομόλογό του είτε στη Ρόδο, είτε στην Άγκυρα να γνωρίζει περισσότερα. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: «Ποιες business γίνονται ή ετοιμάζονται στο Αιγαίο»;


Η BTG Pactual
Ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 είχε αναλάβει εκτός των πρωθυπουργικών του καθηκόντων και το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Εξωτερικών, σε μια χρονική συγκυρία, στην οποία το ξέσπασμα οικονομικής κρίσης βρισκόταν προ των πυλών, δεδομένου του δημοσιονομικού αδιεξόδου της χώρας. Στο περιβάλλον του Έλληνα πρωθυπουργού, ένας κύκλος προσώπων θεωρούσε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας διεθνείς διασυνδέσεις, ασκώντας τα καθήκοντα του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και έχοντας προϋπηρεσία ως υπουργός Εξωτερικών των κυβερνήσεων Σημίτη θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις διεθνείς του επαφές προς όφελος της πορείας της ελληνικής οικονομίας. Στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση Παπανδρέου, την επικαιρότητα είχαν απασχολήσει τα αδιάκοπα ταξίδια του στο Εξωτερικό. Κάποια από αυτά είχαν προγραμματιστεί στην Κίνα και στη Βραζιλία, οι οποίες συμμετέχουν στο λεγόμενο BRIC, τις ομάδας δηλαδή των τεσσάρων ανερχόμενων οικονομικών και όχι δυνάμεων. Κάθε γράμμα του συγκεκριμένου αρκτικόλεξου, δηλαδή του BRIC, αντιστοιχεί και σε μια εκ των Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας και Κίνας. Ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς έχει ανεπτυγμένο δίαυλο επικοινωνίας με τον πρόεδρο της Βραζιλίας Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα, τον οποίο συνάντησε στη Μαδρίτη τον περασμένο Μάιο και με τον οποίο συζήτησαν θέματα περί της «ρύθμισης των διεθνών αγορών». Η σχέση αυτή μάλιστα είναι πολυδιαφημισμένη, ενώ σύμφωνα με μία παραφιλολογία θα μπορούσε το δίδυμο Παπανδρέου – Λούλα Ντα Σίλβα να αποτελεί ένα είδος ανταγωνιστικού δίπολου για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στο μέλλον. Στη Μαδρίτη ο Έλληνας πρωθυπουργός παρέδωσε στους λατινοαμερικάνους ηγέτες επιστολή που συνέταξαν από κοινού με την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, τον Γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τον πρόεδρο του Eurogroup Γιούνκερ, για τη ρύθμιση των αγορών.
Τι συνέβη, όμως, λίγους μήνες μετά τη συνάντηση Παπανδρέου – Λούλα Ντα Σίλβα; Τον Σεπτέμβριο του 2010 μία βραζιλιάνικη τράπεζα η BTG Pactual κατέστησε δηλωτική την πρόθεσή της να προχωρήσει σε νέες επενδύσεις στην Ελλάδα σε συνάντηση που είχαν εκπρόσωποί της με τον διευθυντή του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων Χάρη Τσαρδανίδη. Εκείνο το οποίο πρέπει να υπενθυμίζεται είναι ότι την ίδια περίοδο το ενδιαφέρον στην Ελλάδα επικεντρωνόταν σε επενδύσεις από το εξωτερικό (Αστακός κλπ). Την επομένη ο πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Αμντουλάχ Γκιούλ από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ εξέφραζε την ελπίδα να γίνει το Αιγαίο θάλασσα φιλίας δηλώνοντας ότι η Τουρκία είναι πρόθυμη να επιλύσει «όλα τα εκκρεμή ζητήματα στο Αιγαίο, σεβόμενη τα κοινά δικαιώματα και τα νόμιμα συμφέροντα των δυο χωρών, με βάση το Διεθνές Δίκαιο».
Στις αρχές του Δεκεμβρίου τον οποίο διανύουμε η BTG Pactual οποία ελέγχεται από τον δισεκατομμυριούχο Andre Esteves γνωστοποίησε ότι αποφάσισε την πώληση του 19% των μετοχών της, το οποίο αντιστοιχούσε σε ένα ποσό της τάξης του 1,8 δις δολαρίων σε έναν όμιλο επενδυτών στον οποίο συμμετέχουν οι οικογένειες Rochild και Agnelli και ο οποίος περιλαμβάνει επίσης τις εξής εταιρείες: U.S. investment firm J.C. Flowers & Co., the Government of Singapore Investment Corp., China Investment Corp. and the Abu Dhabi Investment Council.


Κρίση στην Ελλάδα και πιέσεις
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν η BTG Pactual εξεδήλωσε το ενδιαφέρον της για την ανάπτυξη επενδύσεων στην Ελλάδα αποφάσιζε και την πώληση του μεριδίου της στη μεγαλύτερη πετρελαϊκή εταιρεία της Βραζιλίας, δηλαδή της PETROBRAS (Petroleo Brasileiro SA). Δηλαδή η ΒTG Pactual, ίσως η μεγαλύτερη τράπεζα στη Λατινική Αμερική συμμετείχε στην PETROBRAS μέχρι την εκδήλωση του ενδιαφέροντός της για επενδύσεις στην Ελλάδα. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 2010 είχε ανακοινωθεί, επίσης, η έκδοση ομολογιακού δανείου από την PETROBRAS ύψους 64 δις δολαρίων με σκοπό την χρηματοδότηση της εκμετάλλευσης κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου τα οποία εντοπίζονται σε πολύ μεγάλο βάθος στη θάλασσα. Τον ίδιο μήνα η PETROBRAS μέσω της μεγαλύτερης προσφοράς σε μετοχές που πραγματοποιήθηκε ποτέ εξελίχθηκε στη δεύτερη παραγωγό εταιρεία πετρελαίου στον κόσμο μετά την ExxonMobil και στην τρίτη, από άποψη αξίας, ιδιωτική εταιρεία στον κόσμο. Η PETROPRAS έχει δημιουργήσει μια δομή στην οποία εμπλέκονται οι μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο, όπως οι Bank of America Merrill Lynch , η Citigroup, η Morgan Stanley, η ισπανική Santander , BB Investimentos , BTG Pactual , η Crédit Agricole , η Goldman Sachs , HSBC , JP Morgan , Societe Generale , η UBS , η Credit Suisse και άλλες.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Η PETROBRAS συμμετέχει έμμεσα στις πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου στην παρούσα συγκυρία της σφοδρής οικονομικής κρίσης; Η Τουρκία, όπως είναι εξάλλου φυσικό, εκμεταλλεύεται την εμφανή, λόγω οικονομικής κρίσης, αδυναμία της Ελλάδα και για αυτόν ακριβώς το λόγο θέτει το ζήτημα της συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο. Τι σχέση έχουν, όμως, όλα αυτά με τις Business του Νταβούγλου, με το πετρέλαιο στο Αιγαίο και πως θα μπορούσε να εμπλακεί στην εξόρυξη πετρελαίου στο Αιγαίο η PETROBRAS, η μεγαλύτερη εταιρεία της Λατινικής Αμερικής από πλευράς χρηματιστηριακής αξίας, στην οποία συμμετείχε και ο Τζορτζ Σόρος και την οποία όπως αποκαλύφθηκε δανειοδότησε το 2005 η Μεγάλη Βρετανία για την πραγματοποίηση επικίνδυνων σε ότι αφορά το περιβάλλον γεωτρήσεων στον Ατλαντικό Ωκεανό;


Η Petrobras και η Τουρκία
Από το 2007, η Τουρκία σε συνεργασία με την PETROBRAS πραγματοποιεί έρευνες για τον εντοπισμό ενεργειακών κοιτασμάτων (φυσικό αέριο, πετρέλαιο) και για την άντληση πετρελαίου. Στις 2 Φεβρουαρίου του 2008 υπουργός ενέργειας της Τουρκίας Χιλμί Γκουλέρ δήλωνε ότι η Τουρκία ξεκινά τις ενεργειακές της έρευνες στο βορειοανατολικό Αιγαίο και συγκεκριμένα στον Κόλπο του Ξηρού, ενώ ταυτόχρονα γινόταν γνωστό ότι η Τουρκία σε συνεργασία με την PETROBRAS ξεκινούσε τις έρευνες για πετρέλαιο στην Μαύρη Θάλασσα. Στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας η Τουρκία έχει εφαρμόσει ένας είδος πολιτικής καθορισμού των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, όμοια με αυτή που επιχειρεί να εφαρμόσει στο Καστελόριζο, δηλαδή πρακτικά προχώρησε σε διαδικασίες εκτός διεθνούς δικαίου. Ο Γενικός Διευθυντής της ΤΡΑΟ Mehmet Uysal δήλωνε τότε ότι «Η PETROBRAS θα επενδύσει 400 εκατομμύρια δολάρια τα προσεχή τέσσερα χρόνια για εξόρυξη πετρελαίου στη Μαύρη Θάλασσα». Η επένδυση από την πλευρά της τουρκικής ΤΡΑΟ θα άγγιζε, όπως γινόταν τότε γνωστό, τα 826 εκατ. δολάρια. Όλα αυτά δεν είναι διόλου τυχαία αν παρατηρήσει κανείς το διαρκές τουρκο – βραζιλιάνικο φλερτ που διαπιστώνεται τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή τη σχέση ρόλο μπαλαντέρ διαδραματίζει το Ιράν. Εξάλλου, η Τουρκία και η Βραζιλία είχαν καταψηφίσει τις κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ εναντίον του Ιράν τον Ιούνιο του 2010 και το κυριότερο: λίγο πριν, τον Μάιο του 2010 Βραζιλία, Τουρκία και Ιράν είχαν προχωρήσει σε συμφωνία για ανταλλαγή ουρανίου και για τα πυρηνικά.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε ότι ξεκίνησε η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της κοινοπραξίας TPAO. Νωρίτερα η κοινοπραξία ΤΡΑΟ ήρθε σε συμφωνία με την βραζιλιάνικη PETROBRAS και την αμερικανική CHEVRON για την εξόρυξη πετρελαίου στη Μαύρη Θάλασσα. Συγκεκριμένα τον Μάιο του 2010 ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν υπέγραψε μνημόνιο με τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα Ντα Σίλβα για τη διεξαγωγή των ερευνών σε θαλάσσια περιοχή κοντά στη Σινώπη.
Τον Φεβρουάριο του 2010, δηλαδή πριν από 10 μήνες, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος κατά την ομιλία του στη βουλή δήλωνε ότι συνεχίζονται οι έρευνες για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και συγκεκριμένα στις περιοχές του Καστελόριζου και της Ρόδου, σημειώνοντας ότι δεν είχαν υπάρξει μέχρι τότε αποτελέσματα. Ωστόσο ο ίδιος είχε προαναγγείλει τη δημιουργία κρατικού φορέα για την εξόρυξη πετρελαίου, την οποία τον περασμένο Μάιο επιβεβαίωσε ο υφυπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γιάννης Μανιάτης και για τη σύσταση του οποίου ενημέρωσε επίσημα το υπουργικό συμβούλιο πριν από λίγες ημέρες η αρμόδια υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κα Τίνα Μπιρμπίλη. Κάποιοι καλά ενημερωμένοι κύκλοι υποστηρίζουν ότι από τη στιγμή που στην λειτουργία της «Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων Α.Ε.» (ΕΔΕΥ Α.Ε.), μοιραία, προβλέπεται η εμπλοκή ιδιωτών τότε μια αντίστοιχη (όπως δηλαδή στην Τουρκία) εμπλοκή ξένων εταιρειών – κολοσσών ίσως διαπιστωθεί και στο Αιγαίο, στη βάση της συνεκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου με την Τουρκία. Αν η PETROBRAS πραγματοποιεί μια τόσο μεγάλη επένδυση στη Μαύρη Θάλασσα, για ποιο λόγο να μην «καλοβλέπει» τα πετρέλαια του Αιγαίου.
Με λίγα λόγια: Η PETROBRAS θα είναι, άραγε, ο ενεργειακός κολοσσός, ο οποίος θα αναλάβει την εξόρυξη και εκμετάλλευση του πετρελαίου στο Αιγαίο; Ίσως o υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου μιλώντας για business με την Ελλάδα να έχει στο μυαλό του τη Βραζιλία.

newscode

Read more...

«Παγώνει» η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων


Στο ράφι θα μείνει για αρκετό καιρό η πρόταση της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, η οποία χαρακτήριζε, ως γενοκτονία, τη μαζική σφαγή τουλάχιστον 1 εκατομμυρίου Αρμενίων από τους Οθωμανούς στη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς δεν πρόκειται να τεθεί προς ψήφιση σήμερα. Η πρόεδρος της Βουλής, Νάνσι Πελόσι δεν προγραμμάτισε την ψηφοφορία για το κείμενο, την τελευταία ημέρα συνεδρίασης του σώματος πριν τις διακοπές των εορτών, θέτοντας, ουσιαστικά, στο ράφι την πρόταση έως τουλάχιστον τις αρχές της επόμενης χρονιάς, όταν θα είναι ακόμα πιο αμφίβολη η έγκρισή της.

Να σημειωθεί ότι Λευκός Οίκος και Στέιτ Ντιπάρτμεντ άσκησαν έντονες πιέσεις να μην ψηφιστεί, εκφράζοντας φόβους ότι θα επιδείνωνε τις διμερείς σχέσεις με την Τουρκία. Η Άγκυρα είχε ανακαλέσει τον πρέσβη της στην Ουάσινγκτον μετά την έγκριση του κειμένου από επιτροπή της Βουλής τον Μάρτιο.
Δημοκρατικοί βουλευτές πιέζουν να υπάρξει τέτοια απόφαση εδώ και χρόνια, αλλά δεν έχουν καταφέρει ποτέ κάποια από τις προτάσεις απόφασης που έχουν καταρτίσει να τεθεί σε τελική ψηφοφορία. Οι υπέρμαχοι της κίνησης έχουν δεσμευτεί ότι θα επαναφέρουν την πρόταση το 2011, αλλά η υπερψήφισή της θα είναι ακόμα πιο απίθανη καθώς τον έλεγχο του σώματος ανακτούν οι Ρεπουμπλικάνοι τον Ιανουάριο καθώς κέρδισαν μεγάλο αριθμό εδρών στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει προειδοποιήσει την Ουάσινγκτον ότι εάν η απόφαση εγκριθεί θα «τρωθούν» σοβαρά οι διμερείς σχέσεις των συμμάχων χωρών-μελών του NATO.

zougla

Read more...

Για λυντσάρισμα κάνει λόγο η «Hurriyet» - Τα επεισόδια σχολιάζει ο τουρκικό Τύπος


Τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν προχθές μετά από αγώνα καλαθοσφαίρισης του ΑΠΟΕΛ με την τουρκική ομάδα «Pinar Karsiyaka» κυριαρχούν και σήμερα στον τουρκικό Τύπο, όπως μεταδίδει το τουρκικό πρακτορείο «Anadolu». Η εφημερίδα «Hurriyet», με πρωτοσέλιδο τίτλο «Μόλις που γλιτώσαμε το λυντσάρισμα», γράφει ότι οι Τούρκοι καλαθοσφαιριστές μόλις που κατόρθωσαν να γλιτώσουν ενώ υποστηρίζει ότι μόνο πέντε αστυνομικοί τους προστάτευαν. Επικαλείται δηλώσεις των καλαθοσφαιριστών ότι τρεις δεκαπεντάχρονοι συνελήφθησαν σε σχέση με τα επεισόδια που διήρκεσαν δυόμισι ώρες.

Παράλληλα αναφέρει ότι ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου ζήτησε εξηγήσεις από το Διοικητή της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, ενώ επικαλείται δήλωση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια ότι «η τουρκική προπαγάνδα κέρδισε μια ευκαιρία χάρις σε μια ομάδα ανεγκέφαλων χούλιγκαν».
Γράφει επίσης ότι οι καλαθοσφαιριστές έφτασαν στην Επαρχία Izmir από τη Λάρνακα μέσω Αθηνών την Τετάρτη το πρωί και χιλιάδες άτομα τους υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο.
Τα επεισόδια προβάλλει και η εφημερίδα «Vatan», με τίτλο «Ήρθαν να μας σκοτώσουν», και αναφέρεται σε δηλώσεις των καλαθοσφαιριστών για τη νύχτα των επεισοδίων.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο καλαθοσφαιριστής Birkan Batuk ισχυρίστηκε ότι «μασκοφόροι κραδαίνοντας ρόπαλα μας πετροβόλησαν. Δύο άτομα μας κυνήγησαν κρατώντας μαχαίρια», ενώ, ο καλαθοσφαιριστής Erdem Gunak υποστήριξε ότι «μας πέταξαν πέτρες, μάρμαρα και μπουκάλια. Ήρθαν να μας σκοτώσουν με ρόπαλα. Αν είχαμε μείνει εκεί για ακόμα πέντε λεπτά, θα μας είχαν σκοτώσει».
Παράλληλα επικαλείται δηλώσεις του προπονητή Hakan Demir ότι «ήταν φανατικοί μασκοφόροι που κρατούσαν ρόπαλα ακόμα και μπροστά από την πόρτα των αποδυτηρίων». Οι εφημερίδες «Milliyet» και «Sabah» αναφέρονται επίσης στο θέμα στα πρωτοσέλιδά τους. Η πρώτη με τίτλο «Ο Μπαγίς καλεί την ΕΕ να τιμωρήσει τη στάση των Ε/κ» γράφει ότι ο Τούρκος Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και διαπραγματευτής με την ΕΕ Εγκεμέν Μπαγίς θεωρεί ότι η στάση των Ε/κ πρέπει να τιμωρηθεί και ζητά από τα κράτη – μέλη της ΕΕ να παρακολουθούν τις εξελίξεις μετά την επίθεση, ενώ η δεύτερη υπό τον τίτλο «Ε/κ σχεδόν λύντσαραν Τούρκους παίκτες» αναφέρεται σε δηλώσεις των παικτών σύμφωνα με τις οποίες η επίθεση ήταν «οργανωμένη».

ikypros

Read more...

Ε. Βενιζέλος: Βιώνουμε μία διαρκή και πραγματική απειλή από την Τουρκία


Δύο είναι οι κύριες επισημάνσεις που θα μπορούσαν να υπογραμμισθούν μέσα από την ομιλία του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου στο 19ο Διεθνές Συμπόσιο της Ελληνικής Ένωσης για την Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συνεργασία. Το πρώτο έχει να κάνει με το πως η χώρα μας αντιλαμβάνεται την λύση στο ζήτημα της νέας δομής της Συμμαχίας και της διαρκούς προσπάθειάς της να αποφύγει τις «τρικλοποδιές» που προσπαθεί να της βάλει η Άγκυρα.

Η Αθήνα, σύμφωνα με τον Ε. Βενιζέλο, στην διαρκή και επίπονη διαπραγμάτευση για την διαφύλαξη των εθνικών συμφερόντων λειτουργεί με γνώμονα δύο βασικά κριτήρια, τα οποία διαθέτουν επαρκή νομική και πολιτική κάλυψη απέναντι στις αιτιάσεις της Άγκυρας.

Έτσι, το πρώτο κριτήριο που πρέπει να διαφυλαχθεί είναι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης να βασίζεται στο «ό,τι ίσχυε μέχρι το 1974», δηλαδή έως την περίοδο πριν της αποχώρησης της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ.
Υπενθυμίζεται πως την περίοδο προ του 1974, η Άγκυρα δεν αξίωνε αυτά που εγείρει από την εποχή της εισβολής στην Κύπρο και ύστερα.
Το δεύτερο κριτήριο στο οποίο βασίζει την επιχειρηματολογία της η χώρα μας βασίζεται στην λογική του να ισχύσει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου «ό,τι ισχύει στις άλλες περιοχές».
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα προσπαθεί να εξασφαλίσει πως το Αιγαίο σε καμία περίπτωση δεν είναι μία θαλάσσια περιοχή με «ειδικό καθεστώς» με συνέπεια να πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εξαίρεση στον κανόνα.
Είναι γνωστή η τουρκική θέση πως όλος ο περιβάλλον χώρος, γύρω από τα σύνορά της είναι «ειδικού καθεστώτος», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με αποτέλεσμα να επιδιώκει και… ειδικές ρυθμίσεις.
Αξίζει να σημειωθεί πως το τουρκικό… σπορ δημιουργίας «ειδικών συνθηκών» επικεντρώνεται κυρίως στην γραμμή αντιπαράθεσης με τον Ελληνισμό (Θράκη-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος-Κύπρος).
Μόνο να αναλογιστεί κάποιος τι ισχυρίζεται η Άγκυρα για κάθε μία περιοχή θα αντιληφθεί την προσπάθεια να θέσει υπό αίρεση κάθε διεθνές δικαίωμα της χώρας μας υπό την δικαιολογία πως υπάρχει ειδικό καθεστώς σε κάθε περιοχή.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την επίσημη επιβεβαίωση από την χώρα μας πως η απειλή της Τουρκίας είναι ενεργή, διαρκής και βαίνει κλιμακούμενη με αποτέλεσμα η εκτίμηση ασφαλείας της Ελλάδας να μην συνάδει με αυτή της Συμμαχίας στο συγκεκριμένο σημείο.
Με άλλα λόγια, η Αθήνα εκτός των συλλογικών θεμάτων έχει και μία ατζέντα καθαρά εθνικού χαρακτήρα η οποία είναι εντελώς «ασύμβατη» με τις ανάγκες των λοιπών κρατών-μελών.
Το συγκεκριμένο ζήτημα ο Ε. Βενιζέλος το χαρακτήρισε στην ομιλία του ως «την μεγάλη περιφερειακή αντίφαση την οποία ζούμε».
Ολόκληρη η ομιλία του Υπουργού Εθνικής Άμυνας έχει ως εξής:
«Κύριοι πρέσβεις, κύριε Αρχηγέ του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, κ. Γενικέ Γραμματέα του Υπουργείου Εξωτερικών, κυρίες και κύριοι.
Ευχαριστώ θερμά την κα. Αφεντούλη και τον κ. Γεωργίου για τις προσφωνήσεις τους. Συγχαίρω επίσης τον κ. Γεωργίου για τις οργανωτικές του προσπάθειες, επίμονες και συστηματικές, χρόνια τώρα, και εύχομαι η Ένωση να γιορτάσει με τον τρόπο που αρμόζει τα είκοσι χρόνια της την επόμενη χρονιά, το 2001.
Το κεκτημένο της Λισαβόνας
Πράγματι, πριν από ένα περίπου μήνα, στη Σύνοδο Κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας στη Λισαβόνα, έγινε ένα πολύ σημαντικό βήμα για τον συνολικό μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ, για τη διαμόρφωση του ΝΑΤΟ του 21ου αιώνα.
Στην πραγματικότητα, μετά την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ έπρεπε να επινοήσει ξανά το ρόλο και την αποστολή του. Από το 1989 έως σήμερα έγιναν τρεις συνολικά προσπάθειες να διατυπωθεί αυτή η νέα φυσιογνωμία του ΝΑΤΟ και αναμφίβολα η τελευταία προσπάθεια, αυτή που επικυρώθηκε στη Λισαβόνα στις 20 Νοεμβρίου 2010, είναι η πιο συστηματική και η πιο ολοκληρωμένη, χάρη στην προεργασία που είχε πραγματοποιηθεί από την Επιτροπή Ολμπράιτ, μέλος της οποίας ήταν και ο πρέσβης κ. Ζέπος, ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών.
Βεβαίως, το κείμενο αυτό διαμορφώθηκε στη συνέχεια, απέκτησε πολιτικότερα και πιο επικοινωνιακά χαρακτηριστικά, αλλά ο πυρήνας του παρέμεινε αναλλοίωτος. Και αυτό ήταν ίσως η πιο σημαντική απόφαση που έλαβε η Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας, στο πλαίσιο όμως μιας δέσμης πολλών άλλων σημαντικών αποφάσεων που διαμορφώνουν τώρα πια αυτό το κεκτημένο της Λισαβόνας.
Η ιστορική εξέλιξη του προβλήματος της ευρωπαϊκής ασφάλειας
Στον πυρήνα αυτής της προσπάθειας βρίσκεται μια ιστορική αλήθεια που καλό είναι να την διατυπώσουμε ευθύς εξαρχής.
Από τα μέσα σχεδόν του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες συνειδητοποίησαν ότι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας είναι εκ των πραγμάτων ένα πρόβλημα όχι μόνο ευρωπαϊκό, αλλά ευρω-ατλαντικό.
Έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα στην ύστερη φάση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι διαμορφώθηκε ο μεσοπολεμικός κόσμος στην Ευρώπη, με βάση και τους περιβόητους όρους του Προέδρου Wilson, και βεβαίως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα καθοδόν προς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκειά του και μετά το τέλος του, σε όλη τη μακρά περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
Δεν υπήρχε τότε καμιά αμφιβολία, μέσα στις αντιλήψεις και τα στερεότυπα της εποχής, ότι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας ήταν ένα πρόβλημα ευρω-ατλαντικό.
Έτσι απέκτησε οργανωτική υπόσταση η αντίληψη αυτή, με την ίδρυση της Συμμαχίας το 1949, μιας Συμμαχίας στην οποία η Ελλάδα, ταυτόχρονα με την Τουρκία, είναι μέλος εδώ και 58 χρόνια, από το 1952.
Βεβαίως, από τότε τα πράγματα άλλαξαν ριζικά, ο κόσμος μεταμορφώθηκε. Υπάρχει μία ρευστότητα και μία ανασφάλεια, η οποία ανάγεται σε άλλους κινδύνους και σε άλλες απειλές: κυβερνοχώρος, τρομοκρατία, παράνομες μεταναστευτικές ροές, κ.ο.κ. Υπάρχει ένας άλλος διεθνής κι ένας άλλος περιφερειακός συσχετισμός δυνάμεων.
Και όλα αυτά έπρεπε να αποκτήσουν και την θεσμική και τη νομική τους επένδυση.
Η μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ
Λένε – και το πιστεύω αυτό- πως μια θεωρία έρχεται είτε για να προδικάσει μια εξέλιξη, είτε για να δικαιολογήσει μια εξέλιξη. Στην προκειμένη περίπτωση το κεκτημένο της Λισαβόνας σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό έρχεται να πιστοποιήσει μια εξέλιξη που έχει συντελεστεί σε σχέση με τη φυσιογνωμία του ΝΑΤΟ, σε σχέση με τις πολιτικές και στρατιωτικές προτεραιότητές του, σε σχέση με τις φιλοδοξίες και τις αποστολές του και βεβαίως σε σχέση με την αντίληψη που η Συμμαχία έχει για την θέση της μέσα στον παγκόσμιο και τον περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων.
Δεν είναι η Λισαβόνα που έχει διαμορφώσει τη μείζονα στρατιωτική αποστολή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, δεν είναι η Λισαβόνα που διαμόρφωσε το πραγματικό επίπεδο των σχέσεων ανάμεσα στη Συμμαχία και τη Ρωσική Ομοσπονδία, έρχεται όμως με τα κείμενά της να προσδώσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό και οργανωτικό χαρακτήρα σε αυτό το δεδομένο που καλείται να διαχειριστεί.
Εδώ και πάρα πολύ καιρό, το ΝΑΤΟ του 21ου πλέον αιώνα, το μετα-ψυχροπολεμικό ΝΑΤΟ, έχει μετασχηματιστεί σε έναν οργανισμό που δεν είναι πρωτίστως ή κυρίως στρατιωτικός, αλλά είναι αναμφίβολα ένας οργανισμός πολιτικο-στρατιωτικός. Το ΝΑΤΟ εδώ και πολύ καιρό και εκ των πραγμάτων έχει υπερβεί τα όρια της ευρωπαϊκής ηπείρου και τα όρια του ευρω-ατλαντικού τόξου.
Το πραγματικό εύρος του ΝΑΤΟ αποτυπώνεται στον αριθμό των χωρών που μετέχουν στην ISAF, που μετέχουν στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν.
Οι χώρες πλέον που ενδιαφέρονται για το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο τα 28 κράτη-μέλη του, αλλά 45 και πλέον χώρες που μετέχουν στο Αφγανιστάν.
Επίσης, εδώ και καιρό και εκ των πραγμάτων, το ΝΑΤΟ δεν είναι απλά και μόνο μια αμυντική συμμαχία, αλλά είναι ένας οργανισμός ασφάλειας και άμυνας, ένας οργανισμός που διαχειρίζεται κρίσεις.
Όταν συνεπώς έρχεται το Νέο Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ και διατυπώνει αυτή τη φυσιογνωμία της Συμμαχίας, θέλει τη Συμμαχία δηλαδή ως έναν πολιτικο-στρατιωτικό οργανισμό άμυνας, διαχείρισης κρίσεων και ασφάλειας, όταν το κεκτημένο της Λισαβόνας θέτει ως αποστολές της Συμμαχίας προφανώς τη συλλογική άμυνα –διότι αυτό προβλέπεται από την καταστατική συνθήκη- την διαχείριση κρίσεων και την συνεταιρική ασφάλεια, στην πραγματικότητα περιγράφει μια μεταβολή που έχει προ πολλού συντελεστεί.
Και δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αυτές οι πρωτοβουλίες δεν κυριαρχούνται από σκέψεις, από κεντρικές ιδέες, οι οποίες είναι πρωτίστως πολιτικές. Άλλωστε, το επίπεδο της υψηλής στρατηγικής είναι ένα επίπεδο απόλυτα πολιτικό, τόσο πολιτικό που οφείλει να επικοινωνεί με μία κάποια αίσθηση της ιστορίας, οφείλει να έχει μία ενεργό ιστορική συνείδηση γιατί στην πραγματικότητα διαχειρίζεται την ιστορία εν τω γίγνεσθαι.
Το νέο στρατηγικό δόγμα
Υπό την έννοια αυτή, πράγματι οι αποφάσεις για τη φυσιογνωμία του ΝΑΤΟ και για το Νέο Στρατηγικό Δόγμα είναι αποφάσεις πάρα πολύ σημαντικές γιατί επιβεβαιώνουν και κωδικοποιούν μια αλλαγή που έχει γίνει και την εγκιβωτίζουν, την τοποθετούν στις ράγες μιας εξέλιξης, η οποία πρέπει να είναι πολιτικά και άρα δημοκρατικά ελεγχόμενη και διαφανής.
Γιατί όλες οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών είναι κυβερνήσεις δημοκρατικές, συνταγματικά νομιμοποιημένες, κυβερνήσεις που απολογούνται σε εθνικά κοινοβούλια, κυβερνήσεις που απολογούνται σε λαούς, σε κοινωνίες, οι οποίες πρέπει να έχουν και την αναγκαία πληροφόρηση, αλλά και την αναγκαία θέση γύρω από τα θέματα αυτά.
Κάτι που στην πραγματικότητα συμβαίνει σε πάρα πολύ περιορισμένο βαθμό, γιατί και η πληροφόρηση δεν διαχέεται στο βαθμό που πρέπει, αλλά και ο τεχνικός χαρακτήρας που έχουν ή με τον οποίον εμφανίζονται -σκόπιμα ίσως- τα θέματα δεν επιτρέπουν στην κοινή γνώμη των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ –των εθνών δηλαδή, όπως λέγονται στη ΝΑΤΟϊκή ορολογία- να παίξει το ρόλο που θα θέλαμε να παίζει μέσα σε μία παγκόσμια δημοκρατική κοινωνία.
Αυτό λοιπόν είναι αναμφίβολα τα πρώτο κεκτημένο της Λισαβόνας.
Αυτό αλλάζει τις προτεραιότητες και αυτό τώρα θα αρχίσει να μετατρέπεται σε μια σειρά από πρακτικά ερωτήματα στα οποία θα κληθούν να απαντήσουν οι Υπουργοί Άμυνας, σύμφωνα με την εντολή της Συνόδου Κορυφής, στις συνόδους τους του Μαρτίου και του Ιουνίου του 2011.
Γιατί τώρα πρέπει να προσδιοριστεί το επίπεδο της στρατιωτικής φιλοδοξίας του ΝΑΤΟ με πολύ πιο συγκεκριμένο τρόπο, τώρα πρέπει να εξειδικευθεί η Νέα Δομή Διοίκησης και να τοποθετηθεί πάνω στη γεωγραφία της περιοχής ευθύνης του ΝΑΤΟ, τώρα πρέπει να δοθούν οι πολύ συγκεκριμένες υπουργικές οδηγίες προς τους επιχειρησιακούς διοικητές του ΝΑΤΟ, προκειμένου οι πολιτικές αποφάσεις να μετατραπούν σε στρατηγικό και επιχειρησιακό σχεδιασμό.
Η νέα δομή διοίκησης
Γι’ αυτό εξίσου σημαντικό με το Νέο Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ είναι το κείμενο για τη Νέα Δομή Διοίκησης.
Στην πραγματικότητα το ΝΑΤΟ αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να γίνει πολύ πιο ευέλικτο, πολύ πιο έξυπνο, πολύ πιο καλά στοχευμένο και πολύ πιο οικονομημένο. Σε μια εποχή δραστικών δημοσιονομικών περικοπών, σε μια εποχή παγκόσμιας κρίσης χρέους, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρέπει και στο επίπεδο της Συμμαχίας να αποτυπώνονται αυτοί οι περιορισμοί που καταγράφονται στις αμυντικούς προϋπολογισμούς όλων των κρατών-μελών.
Και το λέμε αυτό εμείς εδώ στην Ελλάδα, με δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ που υπερβαίνουν τον στόχο ο αμυντικός προϋπολογισμός να είναι τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ.
Παρά τις δραστικές περικοπές που έχουμε πετύχει την τελευταία χρονιά στον ελληνικό αμυντικό προϋπολογισμό, αυτός εξακολουθεί να υπερβαίνει το 2% και άρα να εκπληρώνει αυτή τη ΝΑΤΟϊκή προϋπόθεση.
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι η συζήτηση για τη Νέα Δομή Διοίκησης, για λιγότερες ΝΑΤΟϊκές επιτελικές οντότητες –για να μιλήσω με έναν πολύ πιο γενικό τρόπο- είναι μια συζήτηση που μπορεί να είναι εν μέρει και παραπλανητική.
Γιατί η συζήτηση για τη Νέα Δομή Διοίκησης πρέπει να διεξαχθεί παράλληλα με τη συζήτηση για τη Δομή Δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Γιατί κάθε μείωση στη Δομή Διοίκησης, κάθε μείωση στον ΝΑΤΟϊκό προϋπολογισμό, κάθε μείωση των επιτελικών οντοτήτων του ΝΑΤΟ ενδεχομένως συνοδεύεται από αύξηση των εθνικών συνεισφορών, από αύξηση του βάρους που καλούνται να σηκώσουν οι εθνικοί αμυντικοί προϋπολογισμοί.
Και βεβαίως, όταν λείπει μια συμμαχική επιτελική οντότητα αυτή πολύ συχνά πρέπει να αναπληρωθεί από ένα επιτελείο ή έναν σχηματισμό, ο οποίος έχει εθνικά χαρακτηριστικά και συνεισφέρεται στο ΝΑΤΟ από ένα έθνος που μετέχει σε αυτό.
Όλες οι χώρες-μέλη της Συμμαχίας έχουν –πιστεύω- πλήρη συνείδηση αυτής της πάρα πολύ απλής και πρακτικής αλήθειας. Και βεβαίως εμείς, ως παλαιό μέλος της Συμμαχίας και ως χώρα που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη νότια πτέρυγα, ιδιαίτατο ενδιαφέρον γι αυτά που συμβαίνουν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, έχουμε πλήρη συνείδηση της σχέσης ανάμεσα στη Νέα Δομή Διοίκησης -την πιο απλή, την πιο ευέλικτη, τη λιγότερο κοστοβόρα- και τη Νέα Δομή Δυνάμεων, στην οποία άλλωστε συνεισφέρουμε με μία πολύ σημαντική ευθύνη που καλούμαστε να αναλάβουμε το 2012, καθώς το 2012 η ΝΑΤΟϊκή οντότητά μας –το NDC GR, το παλαιό Γ’ Σώμα Στρατού- θα ενεργοποιήσει την Δύναμη Ταχείας Επέμβασης του ΝΑΤΟ, την NRF, στην οποία ήδη φιλοξενούμε επιτελικά στελέχη από πολλές σύμμαχες χώρες και με χαρά θα υποδεχθούμε και θα φιλοξενήσουμε και άλλα στελέχη από άλλες χώρες-μέλη της Συμμαχίας, όχι μόνο από την περιοχή μας, όχι μόνο από τη ΝΑ Ευρώπη, αλλά και ευρύτερα από την οικογένεια της Συμμαχίας.
Υπάρχει λοιπόν αυτό το πρόβλημα των συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στη Νέα Δομή Διοίκησης και τη Νέα Δομή Δυνάμεων της Συμμαχίας και βεβαίως η αλήθεια είναι ότι «ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες» και τώρα που θα αρχίσουμε να συζητούμε για την εξειδίκευση της Νέας Δομής Διοίκησης, τώρα που θα αρχίσουμε να μιλάμε για την κατανομή των οντοτήτων μέσα στην γεωγραφική αυτή περιοχή, ανοίγει μία πολύ σκληρή και λεπτολόγος διαπραγμάτευση.
Γιατί δική μας επιλογή –και πιστεύω επιλογή που εναρμονίζεται πλήρως με το πνεύμα του κεκτημένου της Λισαβόνας- είναι η Νέα Δομή Διοίκησης να μην δημιουργεί πρόσθετα τεχνητά ή τεχνικά προβλήματα, πρόσθετες εντάσεις σε κάποια περιοχή.
Εν προκειμένω μας ενδιαφέρει στην δική μας περιοχή, στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες, οι ίδιες πρακτικές και οι ίδιες αρχές που ισχύουν σε όλες τις περιοχές του ΝΑΤΟ.
Αυτό είναι βέβαιο ότι θα μειώσει και την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, θα μειώσει την ένταση ιδίως μέσω πυκνών αεροπορικών και ναυτικών περιστατικών στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
Το λέω αυτό γιατί στο παρελθόν έχουμε ζήσει και εν μέρει εξακολουθούμε να ζούμε τον απόηχο πρωτοβουλιών και παλαιότερων Γενικών Γραμματέων του ΝΑΤΟ και επιχειρησιακών διοικητών που δεν έμειναν μέσα στο περίγραμμα της καταστατικής αρμοδιότητάς τους, αλλά εξέδωσαν κείμενα που έχουν έντονα, καθαρά πολιτικό χαρακτήρα και δημιουργούν τριβές, οι οποίες απηχούν στον σχεδιασμό των ασκήσεων του ΝΑΤΟ.
Όταν είναι προφανές και αυτονόητο για καθέναν που σχεδιάζει ασκήσεις πως οι ασκήσεις γίνονται εν καιρώ ειρήνης για να αντιμετωπίσουν τον καιρό του πολέμου, ή πάντως τον καιρό της γενικευμένης κρίσης, και δεν νοείται να έχουμε έναν σχεδιασμό ασκήσεων που παράγει προβλήματα και εντάσεις μεταξύ συμμάχων και φορτίζει μια περιοχή, η οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως και όλες οι άλλες περιοχές ευθύνης του ΝΑΤΟ εντός του άρθρου 5 βεβαίως, γιατί αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακόμη, τουλάχιστον στην περιγραφή που κάνω, εντός των ορίων του άρθρου 5 της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού.
Τα πράγματα από την άποψη αυτή, σε αυτή την εσωστρεφή θεώρηση της περιοχής ευθύνης του ΝΑΤΟ, είναι καμιά φορά πολύ πιο δύσκολα απ’ ό,τι η θεώρηση πέραν της περιοχής ευθύνης του άρθρου 5.
Άρα, έχουμε στο επόμενο εξάμηνο να διαχειριστούμε πολλά και σημαντικά θέματα, τα οποία θα τα διαχειριστούμε υπό το φως της εμπειρίας μας ως κράτος-μέλος της Συμμαχίας από το 1952 έως το 1974, που είναι η πρώτη φάση της συμμετοχής μας, και από το 1980 έως σήμερα, που είναι η δεύτερη φάση μετά την επάνοδο της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος.
Θυμίζω ότι είχε μεσολαβήσει το δύσκολο διάστημα μεταξύ 1974-1980 της αποχώρησης της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Η αλήθεια είναι επίσης ότι από το 1980 έως το 2011 στην πραγματικότητα διεξάγεται μία διαπραγμάτευση για τους όρους με τους οποίους πρέπει να λυθούν ζητήματα επιχειρησιακής ευθύνης.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υπάρχουν δύο θεμελιώδη κριτήρια τα οποία θα πρέπει να γίνουν σεβαστά σε κάθε περίπτωση: ό,τι ίσχυε μέχρι το 1974, ό,τι ισχύει στις άλλες περιοχές, όποια είναι η κοινή ΝΑΤΟϊκή πρακτική στα θέματα που είναι κρίσιμα από την άποψη που γνωρίζετε, δηλαδή γύρω από τα θέματα που μας ενδιαφέρουν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Σχέσεις ΝΑΤΟ-Ρωσίας
Το μεγάλο γεγονός βέβαια της Λισαβόνας αναμφίβολα ήταν η τροπή που δόθηκε στις ΝΑΤΟ-ρωσικές σχέσεις, ως αποτέλεσμα και του επιπέδου στο οποίο κινούνται πλέον οι αμερικανο-ρωσικές σχέσεις, παρότι εκκρεμεί η ολοκλήρωση των διαδικασιών για την κύρωση και τη θέση σε ισχύ της συμφωνίας START-2.
Η παρουσία του Προέδρου Μεντβέντεφ στη Λισαβόνα, το περιεχόμενο και το ύφος των λόγων του, το περιεχόμενο και το ύφος των τοποθετήσεων του Προέδρου Ομπάμα και τελικά η κοινή διαπίστωση πως πρέπει να αναβαθμιστεί η εταιρική σχέση ΝΑΤΟ-Ρωσίας είναι πιστεύω ένα αποτέλεσμα εξίσου σημαντικό –αν όχι σημαντικότερο- από την διατύπωση του κειμένου του Νέου Στρατηγικού Δόγματος του ΝΑΤΟ.
Πρόκειται για μία άλλη εποχή. Το ερώτημα βέβαια είναι τώρα ποιος είναι ο εχθρός.
Αυτό είναι ένα ερώτημα που μπορεί να αποκτήσει διαστάσεις, οι οποίες είναι καταλυτικές από ένα σημείο και μετά γιατί μας καλεί σε μια διαρκεί στρατηγική αυτοσυνειδησία, η οποία δεν είναι αυτονόητη, ούτε στους κόλπους του ΝΑΤΟ ούτε στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η αντιπυραυλική ασπίδα
Το πεδίο στο οποίο αυτό γίνεται κατανοητό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο την περίοδο αυτή τουλάχιστον είναι το περιβόητο ζήτημα της αντιπυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ που έρχεται να εναρμονιστεί με την αμερικανική στρατηγική αλλά και με τον ρωσικό σχεδιασμό για τα θέματα αυτά.
Στην πραγματικότητα ανοίγει μία νέα εποχή σε σχέση με την αντιπυραυλική ασπίδα και σε αυτό το ζήτημα νομίζω ότι πρέπει να τοποθετήσουμε και τη δική μας περιφερειακή θεώρηση.
Θα θυμάστε ίσως πώς εξελίχθηκε η τουρκική στάση στο θέμα αυτό, η οποία έχει αναμφίβολα ένα πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γιατί διέγραψε μία καμπύλη από την απόλυτη άρνηση έως την έντονη επιφυλακτικότητα, για να καταλήξει στην αποδοχή των κειμένων και των αποφάσεων της Λισαβόνας.
Άρα λοιπόν οι σχέσεις ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην πραγματικότητα εισέρχονται σε μία νέα εποχή, η οποία έχει πολύ πρακτικά χαρακτηριστικά. Ίσως τα πιο πρακτικά από όλα να συνδέονται με το Αφγανιστάν και τη ρωσική συμβολή στην προσπάθεια που συντελείται εκεί προκειμένου να εφαρμοστεί η πολιτική της «αφγανοποίησης» –χρησιμοποιώ τον όρο παρά τον βαρβαρισμό του- του ελέγχου. Και βέβαια το δεύτερο επίπεδο είναι το επίπεδο της αντιπυραυλικής ασπίδας.
Όλα αυτά χωρίς να παραβλέψουμε ότι η Λισαβόνα «κλείνει το μάτι» με τα κείμενά της και στο πλαίσιο του αποτρεπτικού δόγματος και στην πυρηνική πολιτική του ΝΑΤΟ, στις πυρηνικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, δηλαδή στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, που συνεισφέρουν το οπλοστάσιό τους ώστε να λειτουργεί η αποτρεπτική δύναμη του ΝΑΤΟ.
Σχέσεις ΝΑΤΟ-ΕΕ
Ένα τελευταίο θέμα που είναι πάρα πολύ σημαντικό και το οποίο απασχολεί και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι η σαφέστερη διατύπωση των σχέσεων μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Αυτό περιλαμβάνεται ως θέση και στο κεκτημένο της Λισαβόνας, απασχολεί όμως διαρκώς και τα ευρωπαϊκά κοινοτικά όργανα, απασχολεί και εμάς ιδιαιτέρως για τους λόγους που αντιλαμβάνεστε, γιατί αυτό στην πραγματικότητα αφορά την πορεία των σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ και την θεσμική ισοτιμία της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτους-μέλους της ΕΕ. Δεν υπάρχει λοιπόν από την άποψη αυτή καμία αμφιβολία ότι οι σχέσεις μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι σχέσεις οι οποίες θεμελιώνονται στην ισοτιμία των δύο οργανισμών και στην θεσμική ισοτιμία των κρατών-μελών και των δύο οργανισμών. Πρόκειται συνεπώς για μία ολοκληρωμένη και ισότιμη σχέση των 27 κρατών-μελών της ΕΕ με τα 28 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, για μία σχέση μεταξύ δύο οργανισμών που έχουν ένα κοινό πεδίο ευθύνης αλλά και διαφορετική φυσιογνωμία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στη Σύνοδο της Λισαβόνας φιλοξενήθηκε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, καθώς εκεί βρισκόταν ο μισός μαχόμενος οργανισμός του -πολλές φορές γίνεται επίκληση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας ή της Γενικής Συνέλευσης και πολλές φορές το ΝΑΤΟ δρα υπό τη σημαία του ΟΗΕ.
Εκεί βρίσκονταν όλα τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ύπατη Εκπρόσωπος. Εκεί βρίσκονταν οι μεγάλοι διεθνείς και περιφερειακοί οικονομικοί οργανισμοί και βεβαίως εκεί βρίσκονταν οι ηγέτες 48 κρατών του κόσμου που παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στα θέματα που μας αφορούν, σε θέματα συνεπώς ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας.
Οι αμυντικές εθνικές προτεραιότητες
Αυτή είναι η κατάσταση. Ο καθένας βέβαια έχει τις προτεραιότητές του και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όπως κάθε χώρα έτσι και η Ελλάδα ξεκινά πάντα από τις εθνικές προτεραιότητές της, από τις προτεραιότητες που υπαγορεύονται από την ελληνική εθνική πολιτική ασφάλειας και άμυνας.
Και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που ως προς την εκτίμηση της απειλής δεν ταυτίζεται απλώς με τις εκτιμήσεις της Συμμαχίας ή με τις εκτιμήσεις της ΕΕ στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας.
Υπάρχουν πρόσθετες, πάρα πολύ σημαντικές, εθνικού και περιφερειακού χαρακτήρα, εκτιμήσεις τις απειλής. Αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα ότι πρέπει να προσθέτουμε στη γενική εκτίμηση και πάρα πολλά ειδικά, περιφερειακά χαρακτηριστικά.
Και αυτή είναι η μεγάλη περιφερειακή αντίφαση την οποία ζούμε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υπάρχει μια ενεργός απειλή διατυπωμένη από την γειτονική και φίλη Τουρκία, από τη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, ενώ εμείς είμαστε ο βασικός συνήγορος της ευρωπαϊκής προοπτικής της, της ένταξής της στην ΕΕ, ενώ εμείς αποδίδουμε πάρα πολύ μεγάλη σημασία στην ελληνο-τουρκική προσέγγιση, στην εφαρμογή των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης και στους κύκλους των διερευνητικών επαφών για την αντιμετώπιση των θεμάτων, τα οποία υπάρχουν στο Αιγαίο και την Ανατολή Μεσόγειο, πάντα υπό το πρίσμα του Διεθνούς Δικαίου και πάντα με απόλυτο και οριοθετημένο σεβασμό στην εθνική μας κυριαρχία, τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και τις διοικητικές αρμοδιότητες που της αναγνωρίζονται από διεθνείς συμβάσεις ή αποφάσεις διεθνών οργανισμών.
Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή την πραγματικότητα πρέπει να τη διαχειριστούμε σε όλα τα επίπεδα και σε σχέση με τη Δομή Διοίκησης του ΝΑΤΟ και σε σχέση με τη Δομή Δυνάμεων και σε σχέση με την ΕΕ και την ευρωπαϊκή θεώρηση για τις σχέσεις ΝΑΤΟ-ΕΕ που πρέπει να ταυτίζονται βεβαίως και με τη θεώρηση της Συμμαχίας.
Η ζωή συνεχίζεται και μετά τη Λισαβόνα. Μακάρι να είχαν αλλάξει τα θέματα που μας ενδιαφέρουν, να είχαν αλλάξει οι συσχετισμοί, να είχαμε μπει σε μία νέα εποχή.
Πρέπει όμως όλα όσα συντελούνται σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο να τα εντάσσουμε σε μία στρατηγική, η οποία είναι στρατηγική ελέγχου και περιορισμού της έντασης, στρατηγική υπέρβασης της κρίσης, στρατηγική διαφύλαξης της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή μας. Αυτό είναι το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής και της ελληνικής αμυντικής πολιτικής.
Η Ελλάδα είναι μία δύναμη ειρήνης, σταθερότητας και ανάπτυξης.
Όλα αυτά έχουν πολύ μεγάλη σημασία σε μία περίοδο βαθιάς και οξείας κρίσης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, διανοητικής. Κρίσης η οποία στην πραγματικότητα θίγει το επίπεδο ζωής και αυτονόητες κατακτήσεις, οι οποίες τώρα τίθενται εν αμφιβόλω.
Όταν μία χώρα, όταν μία ήπειρος –γιατί περί αυτού πρόκειται- όπως η Ευρώπη, διέρχεται μία παρόμοια κρίση, πρέπει να στρεφόμαστε προς το παρελθόν, να ανακαλούμε τα διδάγματα της ιστορίας και να αναζητούμε όλες τις παραμέτρους της εθνικής ισχύος. Γιατί το στοίχημα πάντα είναι να διαμορφώσουμε την εθνική μας ισχύ, ακριβώς γιατί μέσα από αυτήν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως παράγοντας –όπως είπα και προηγουμένως- ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή».

Defence-point

Read more...

Αντιαρματικά Made in Turkey σύντομα, η Ελλάδα….


Δυο τουλάχιστον κατευθυνόμενα αντιαρματικά βλήματα που βρίσκονται ήδη σε ανάπτυξη στην Τουρκία αναμένεται να μπουν σε υπηρεσία μέσα στους επόμενους μήνες.
Το Αντιαρματικό Βλήμα Μέσου Βεληνεκούς OMTAS της ROKETSAN είναι το πρώτο από αυτά, έχοντας σχεδιαστεί για χρήση από οχήματα ή σε ανάπτυξη από τρίποδο.
Διαθέτει δυνατότητα άμεσης προσβολής ή πλήγματος στην οροφή του οχήματος όπου η θωράκιση είναι λεπτότερη. Διαθέτει επίσης δυνατότητα αυτόνομης καθοδήγησης fire-and-forget, όσο και διαμόρφωση ανανέωσης στοιχείων του στόχου fire-and-update με δυνατότητα επιλογής προ της εκτόξευσης.


Το OMTAS έχει επίσης την δυνατότητα βολής από περιορισμένους χώρους χωρίς να αποτελεί κίνδυνο για τους χειριστές, καθώς εκτινάσσεται από τον σωλήνα του με πεπιεσμένο αέριο πριν τεθεί σε λειτουργία ο κινητήρας του.
Το μεγαλύτερο UMTAS, ένα βλήμα μεγάλου βεληνεκούς έχει κεφαλή αισθητήρα υπερύθρων αλλά και ραδιοζεύξη για την αύξηση της πιθανότητας πλήγματος (που μοιράζεται με το OMTAS). Θα εξοπλίσει εξ’ αρχής τα τουρκικά επιθετικά ελικόπτερα T-129.
Και τα δύο βλήματα έχουν επίσης την δυνατότητα πρόσκτησης στόχου μετά την εκτόξευση, ενώ η πτήση προς αυτόν γίνεται με μονάδα αδρανειακής υποβοήθησης.
Αλήθεια θυμάται κανείς τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις για την ελληνική πολεμική βιομηχανία. Κάπου μάλιστα στα γραφεία των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων ίσως υπάρχει ακόμη το πρόπλασμα του ελληνικού αντιαρματικού ARIS IV.
Θα λογοδοτήσει ποτέ κανείς… (ανευθυνο)υπεύθυνος;

Defence-point

Read more...

Κλιμακώνουν τη “κρίση της τσιπούρας” στα Ίμια οι Τούρκοι.


ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ

Το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο, ανακοίνωσε ότι οι έλληνες ψαράδες έχουν παραβιάσει 12 φορές τα τουρκικά χωρικά ύδατα κοντά στην περιοχή των Ιμίων. Οι γείτονες μας ισχυρίζονται ότι τα ελληνικά αλιευτικά έχουν παραβιάσει τα τουρκικά ύδατα από τις 3 Δεκεμβρίου έως και τις 20 Δεκεμβρίου. Η εφημερίδα Σαμπάχ, που κάνει αναφορά στο θέμα , φιλοξενεί δηλώσεις τούρκων ψαράδων που ισχυρίζονται πως ο λόγος αυτής της κατάστασης είναι η τσιπούρα που αυτήν την περίοδο κυκλοφορεί γύρω από τα Ιμια.

Την ίδια ώρα το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασε στη συμφωνία υπογραφής εκμετάλλευσης της ΑΟΖ. Το τουρκικό Υπ.Εξ με γραπτή ανακοίνωση τονίζει ότι « αυτές οι συμφωνίες είναι ανησυχητικές. Η «ελληνοκυπριακή διοίκηση» έχει υπογράψει στις 17 Δεκεμβρίου για τον καθορισμό συνόρων ΑΟΖ. Η υπογραφή αυτής της συμφωνίας ήταν ατυχής» .

Read more...

«Δημοκρατική αυτονομία» ζητούν οι Κούρδοι


Ειδικού Συνεργάτη

Το Συνέδριο της Δημοκρατικής Αυτονομίας της Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης που πραγματοποιήθηκε στο Ντιγιαρμπακίρ ενέκρινε το προσχέδιο του Μοντέλου Αυτονομίας των Κούρδων της Τουρκίας. Στο προσχέδιο προβλέπονται επιγραμματικά τα εξής:

-Η Τουρκία και το Κουρδιστάν θα είναι κοινή πατρίδα
-Το Δημοκρατικό Αυτόνομο Κουρδιστάν θα έχει δική του σημαία και δικά του σύμβολα.
-Επίσης, θα έχει δική του πολιτοφυλακή για αυτοάμυνα.

Το προσχέδιο χαρακτηρίστηκε από τον Τύπο ως ένα βήμα για την ανακήρυξη ανεξάρτητου Κουρδιστάν, κάτι που διέψευσε η ηγεσία του κουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας.

Ο κ. Ντεμιρτάς , ένας εκ των αρχηγών του Κόμματος, σε ομιλία του στο ξενοδοχείο Ελίτ στην Πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης με θέμα το «Κουρδικό Πρόβλημα», ανέλυσε τις θέσεις των ομοεθνών του για τη «δημοκρατική αυτονομία». Το μοντέλο αυτό , είπε, διαλύει τις ανησυχίες που εκφράζονται εδώ και χρόνια για το διαμελισμό της Τουρκίας. Κατά την άποψη του η Τουρκία μπορεί να διαιρεθεί σε 20-25 διοικητικές περιοχές με δικά τους κοινοβούλια.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άναψε πράσινο φως για τη χρήση της κουρδικής γλώσσας στην καθημερινή ζωή. Προειδοποίησε ,όμως, ότι επίσημη γλώσσα της χώρας είναι η τουρκική.

Το Γενικό Επιτελείο ενοχλημένο από τις δηλώσεις του Προέδρου εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία εξέφρασε τις ανησυχίες του για την εκτεταμένη χρήση της κουρδικής γλώσσας.

Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κ. Τσελίκ ζήτησε από το Γενικό Επιτελείο να εγκαταλείψει τις παλιές του συνήθειες και να μην αναμιγνύεται στην πολιτική ζωή της χώρας και να ασκεί μόνο τα στρατιωτικά του καθήκοντα.

Read more...

Συρία-Τουρκία ακόμη πιο κοντά


Την επιτυχία που γνωρίζει η εκστρατεία της Τουρκίας να ανασυστήσει σε διπλωματικό-πολιτικό επίπεδο τις σφαίρες επιρροές της άλλοτε Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπογραμμίζει η επίσημη επίσκεψη του Σύρου αντιπροέδρου Χασάν Τουρκμάνι και 13 υπουργών του στην Άγκυρα, όπου με τους Τούρκους ομολόγους τους έκαναν κοινή διυπουργική σύσκεψη –το Υψηλού Επιπέδου Στρατηγικό Συμβούλιο όπως το αποκαλούν.

Παρουσία του Τούρκου πρωθυπουργού ΡΕτζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Σύρου ομολόγου του, Μωχάμαντ Νατζί αλ Ότρι, οι υπουργοί υπέγραψαν 11 συμφωνίες για την περαιτέρω σύσφιξη της διμερούς συνεργασίας με κύριο άξονα τη δημιουργία μίας ζώνης οικονομικής συνεργασίας στη Μέση Ανατολή, την οποία προωθούν από κοινού οι δύο χώρες και στην οποία έχουν ήδη απαντήσει θετικά άλλα γειτονικά κράτη, όπως ο Λίβανος και η Ιορδανία.

Ήταν η δεύτερη σύγκληση του συρο-τουρκικού Στρατηγικού Συμβουλίου Υψηλού Επιπέδου από τη δημιουργία του το 2009 και στις συνομιλίες συζητήθηκε εκτός από τη διμερή συνεργασία η ιδέα να ισχύσει παράλληλα με τη ζώνη οικονομικής συνεργασίας η κατάργηση της βίζας στα ταξιδιωτικά έγγραφα των πολιτών των χωρών που θα μετάσχουν σε αυτή.

Μεταξύ των φιλοφρονήσεων που ανταλλάχθηκαν, η Συριακή αντιπροσωπεία τόνισε την υποστήριξη της Δαμασκού στην αίτηση της Τουρκίας για εισδοχή στην ΕΕ και υιοθέτησε την τουρκική άποψη πως η ΕΕ χρειάζεται την Τουρκία ώστε να μην γίνει μία «χριστιανική λέσχη».

Read more...

Κοντά σε συμφωνία Τουρκία και Ισραήλ


Πολύ κοντά σε συμφωνία φέρεται να βρίσκονται Τουρκία και Ισραήλ, σύμφωνα με βρετανικές πηγές, προκειμένου να επιστρέψει ο Τούρκος πρέσβης στο Τελ Αβίβ και να μεταβεί νέος πρέσβης του Ισραήλ στην Άγκυρα. Η επιχείρηση “επανασύνδεσης”, είχε σαν αρχή την αποστολή τουρκικού πυροσβεστικού αεροσκάφους στο Ισραήλ, προκειμένου να βοηθήσει στην κατάσβεση της μεγάλη πυρκαγιάς στα ΒΔ του Ισραήλ. Η απόφαση αυτή της Άγκυρας, ερμηνεύθηκε σαν “κίνηση καλής θέλησης” και στο πνεύμα αυτό διεξήχθησαν συνομιλίες στην Ελβετία με σκοπό τη επαναπροσέγγιση των δυο χωρών.
Η Τουρκία προκειμένου να προχωρήσει αυτή διαδικασία ζητά από το Ισραήλ δυο πράγματα. Πρώτον η Ισραηλινή κυβέρνηση να ζητήσει επισήμως συγγνώμη για τους 9 τούρκους νεκρούς του πλοίου Mavi Marmara και δεύτερον να υπάρξει οικονομική αποζημίωση των οικογενειών των νεκρών.
Το σχέδιο αυτό, ωστόσο προσκρούει σε σοβαρές αντιδράσεις των κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση και προέρχονται από την ακραία εβραϊκή δεξιά, που δεν συμφωνούν στην απόδοση συγγνώμης. Στο πλαίσιο των φιλικών τους και συμμαχικών δεσμών με τις δυό χώρες, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Βρετανία καταβάλλουν προσπάθειες για να επανασυνδεθούν Άγκυρα και Τελ Αβίβ καθώς θεωρούν τη συνεργασία τους κομβικής σημασίας για ην σταθερότητα στην Μ. Ανατολή.

Read more...

Οι Τουρκικές εμφανίσεις στο Αιγαίο και η εξωτερική πολιτική μας


Συνεχίζεται ο πόλεμος εντυπώσεων και αμφισβήτισης των Ελληνικών ορίων ελέγχου από την Άγκυρα, καθώς η Αθήνα αδυνατεί να προχωρήσει στην υλοποίηση μιας απόφασης προσδιορισμού των χωρικών υδάτων της χώρας στη βάση των υφιστάμενων διεθνών χαρτών και κανόνων ναυσιπλοίας. Όπως έγινε γνωστό από το ΓΕΕΘΑ, η τουρκική κορβέτα «Bodrum» ενώ βρισκόταν το βράδυ της Τρίτης, 21 Δεκεμβρίου, σε διεθνή ύδατα στο βορειοανατολικό Αιγαίο, ακολουθώντας νοτιοδυτική πορεία, εισήλθε σε εθνικά χωρικά ύδατα μεταξύ Ευβοίας και Σκύρου τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα. Η νέα αυτή “βόλτα” τουρκικού πολεμικού ακολούθησε την πριν λίγες μόλις ημέρες «βόλτα» της φρεγάτας «Σαλίχ Ρέις» μέχρι το Σούνιο.

Στη συνέχεια ακολουθώντας νοτιοανατολική πορεία κινήθηκε σε διεθνή ύδατα του κεντρικού Αιγαίου. Σε όλη τη διάρκεια της κίνησης του το τουρκικό πλοίο παρακολουθείτο από ελληνικά πολεμικά. Το γεγονός της παρακολούθησής του όμως αρκεί; Η συνεχής ένταση γίνεται εμφανές δεν εξυπηρετεί παρά μόνο τις τουρκικές αιτιάσεις και προλαμβάνει πιθανές κινήσεις από Ελληνικής πλευράς.Ταυτοχρόνως εξακολουθεί να δίνει στην Άγκυρα, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο αιτιολογίες για αναφορές στο ΝΑΤΟ, σχετικά με τα “δικαιώματά” της σε “αμφισβητούμενες” περιοχές.

Η αποκάλυψη προ μικρού διαστήματος, μέσω επισήμων εγγράφων ότι η διαπραγμάτευση με την Τουρκία αφορά το σύνολο σχεδόν των τουρκικών αιτιάσεων στο Αιγαίο αλλά και πέραν αυτού, με συναντήσεις και συζητήσεις που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, οδηγεί αναπόδραστα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας να πιστεύει πως είτε η Ελλάδα είναι ανίκανη να αντιδράσει, είτε ότι η πολιτική ηγεσία συμφωνεί με την άλλη πλευρά του Αιγαίου. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο συμπέρασμα καταρρακώνουν το ηθικό εκείνων που θα έπρεπε να στηρίζουν ό,τι θεωρείται “εθνικά δίκαιο”. Οι συχνές δηλώσεις του Πρωθυπουργού, του υπ. Εξωτερικών και του υπ. Άμυνας ότι “κάνουν ότι απαιτείται”, δεν είναι επαρκείς όσο δεν γνωρίζουμε “τι κάνουν”…

Στο στάδιο που βρίσκεται σήμερα η χώρα, αντιμετωπίζοντας ανυπέρβλητα εμπόδια και στη βάση της αναζήτησης από την κυβέρνηση μιας “συνεναιτικής πολιτικής” για την αντιμετώπιση τους, μήπως θα ήταν “καλό και χρήσιμο” να υπάρξει μια συζήτηση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση για τον καθορισμό μιας ενιαίας θέσης εξωτερικής πολιτικής, που θα κληθούν να υπερασπιστούν και υλοποιήσουν, σήμερα και αύριο;

Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ

Read more...

Αναγνώστες

About This Blog

  © Blogger templates ProBlogger Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP