Όταν κλαίνε οι Τούρκοι στρατηγοί

Toυ Σάββα Καλεντερίδη

Προχθές, 350-400 αντάρτες του ΡΚΚ διείσδυσαν στο τουρκικό έδαφος, κοντά στο τριεθνές Ιράν-Ιράκ-Τουρκίας και επιτέθηκαν σε βάση του τουρκικού στρατού, όπου έχει την έδρα του ένα τάγμα ορεινών καταδρομών της Ταξιαρχίας του Χακιάρι, ενισχυμένο με ελικοδρόμιο, πυροβολικό και άλλα τμήματα και μέσα υποστήριξης.
Οι Τούρκοι στρατιώτες, αν και ήταν εξοπλισμένοι με θερμικές κάμερες και ενώ διέθεταν κάθε απαραίτητη πληροφορία από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη ΧΕΡΟΝ που πετούσαν στην περιοχή, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τους Κούρδους αντάρτες, οι οποίοι επιτέθηκαν με βαριά και ατομικά όπλα εναντίον του στρατοπέδου, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 12 Τούρκοι στρατιώτες και να τραυματιστούν άλλοι 19, ενώ από την πλευρά των ανταρτών υπήρχαν τρεις νεκροί και άγνωστος αριθμός τραυματιών.


Να σημειωθεί ότι η επίθεση των ανταρτών διήρκεσε από τις 02:00 μέχρι το πρώτο φως, στις 07:00, με τη μονάδα να είναι συνεχώς σε κατάσταση άμυνας και τους αντάρτες να σφυροκοπούν το σύνολο των θέσεων της μονάδας επί πέντε ώρες.

Το γεγονός, που ήλθε μετά την απόφαση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν να αποσυρθεί και να σταματήσει τις προσπάθειες για την επίλυση του Κουρδικού, προκάλεσε σοκ στην τουρκική κυβέρνηση, στην τουρκική στρατιωτική ηγεσία και στην τουρκική κοινή γνώμη, η οποία τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια αποκοιμίζεται από το τουρκικό κράτος, το οποίο τη διαβεβαιώνει ότι από μέρα σε μέρα τελειώνει το πρόβλημα τρομοκρατίας που αντιμετωπίζει η χώρα, χωρίς ποτέ να κάνει κάποιο βήμα για την επίλυση του Κουρδικού.

Να σημειωθεί ότι μια μέρα μετά την επίθεση ο Τούρκος πρωθυπουργός, συνοδευόμενος από τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και από το σύνολο της στρατιωτικής ιεραρχίας, πήγε πάνω στα υψώματα που δέχτηκαν την επίθεση των ανταρτών και εμψύχωσε τους Τούρκους στρατιώτες, των οποίων το ηθικό είναι σε άσχημη κατάσταση. Να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης του πρωθυπουργού Ερντογάν από τον στρατιωτικό διοικητή της περιοχής, υποστρατήγο Gürbüz Kaya, ο τελευταίος έβαλε τα κλάματα (φώτο), δηλωτικό της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το στρατιωτικό προσωπικό της γειτονικής χώρας.

Ασφαλώς, όλα αυτά είναι ενδείξεις, όμως, πιστεύουμε ότι προσφέρονται για εξαγωγή συμπερασμάτων, για να καταλάβουμε επιτέλους από τη μια πλευρά σε ποια χώρα υποχωρούμε εδώ και δεκαετίες και από την άλλη, πώς ένας λαός που αγωνίζεται κερδίζει την ελευθερία του.