Η πρώτη διαταγή του Κεμάλ: «Εξοντώστε τους Ελληνες!»

Του Τάσου Κοντογιαννίδη
ΤΟ ΜΑΗ του 1919 στον Πόντο, η εί­δηση ότι ο Ελληνικός Στρατός στιβάζεται στη Σμύρνη σκορπά τον εν­θουσιασμό στους υπόδουλους Ελλη­νες, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Τα μάτια τους είναι στραμμένα στη θάλασσα. Αλλά αντί να δουν εκείνο το πρωινό της 19ης Μαίου να ξεπροβάλ­λουν ελληνικά πολεμικά πλοία, είδαν να μπαίνει στο λιμάνι της Σαμψούντας ένα εμπορικό, που φέρνει τον άνθρω­πο που θα αποβεί μοιραίος για τον Ελληνισμό της Ανατολής.
Στην αποβάθρα τον υποδέχονται μουσουλμάνοι που τον χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν ξέφρενα.

Μίσος.
Στο μεγάλο ξενοδοχείο της πόλης εκ­φωνεί φλογερό λόγο και ξυπνά το μί­σος εναντίον των Ελλήνων. Οση ώρα μιλάει, τους προτρέπει «να τους εξοντώσουν με κάθε τρόπο». Και για να εξάψει περισσότερο τον εθνικισμό τους, λέει: «Να έχετε κατά νου, μονάχα, τον πλούτο που έχουν οι γκιαούρηδες στην πόλη σας και να σκεφτόσαστε ότι, μόλις τους βγάλε­τε από τη μέση, όλα αυτά θα γίνουν δικά σας!». Και τρεις μέρες μετά, στο γειτονικό Καβάκ, λέει: «Σκοτώστε κάθε μη μουουλμάνο! Σκοτώστε, αλλά μόνο στα κρυφά. Αργότερα θα δράσουμε φανερά, στο φως της μέρας!».

Αυτό ήταν το ξεκίνημα του Μου­σταφά Κεμάλ και η μοίρα έδειξε με το ματωμένο της δάχτυλο τον ελλη­νικό χριστιανικό πληθυσμό της Μι­κράς Ασίας.
Κι αυτό το γεγονός γιορ­τάζει την Τετάρτη 19 Μαΐου όλη η Τουρκία.
Η μέχρι μεγαλομανίας εγωπάθεια του αποδεικνύεται οπό το ονόματα που είχε δώσει στον εαυτό του! Το μοναδικό πραγματικό του όνομα ήταν Μουσταφά.
Τα άλλα ήταν δικής του επιλογής και σημαίνουν: Κεμάλ – ο ιδεώδης, Ατατούρκ – ο πατέρας των Τούρκων, Γαζής = ο ιερός πολεμιστής που είχε προορισμό να μάχεται κατά των Ελλήνων, ενώ για τη στρατιωτική του δράση του άρεσε να τον αποκα­λούν «γκρίζο λύκο»!
Πέθανε στα 58.
Υπήρξε, αναμφίβολα, ο μεγαλύτερος σφαγεύς των Ελλήνων. Κατά τον πα­λιό καθηγητή Νικ. Τομαδάκη, «ήταν μέθυσος, αλλά – όπως έλεγαν – και ανώμαλος. Μεθούσε κάθε βράδυ, χό­ρευε και πέθανε στα 58 του από κίρ­ρωση του ήπατος. Είχε επιβάλει στυ­γνή δικτατορία στην Τουρκία, με το κόμμα του Ινονού και Βουλή χωρίς αντιπολίτευση. Ετσι έκανε τις μεταρ­ρυθμίσεις που συγκίνησαν τους Ευ­ρωπαίους».
Σχέδιο εξόντωσης.
Το πρόγραμμα του στηριζόταν:
α) στον εκτουρκισμό όλων των μουσουλ­μανικών φυλών που αποτελούσαν την πλειοψηφία της αυτοκρατορίας. Επί 13 εκατομμυρίων, τα 5 ήταν Τούρκοι, τα 3 Κούρδοι και τα 2 Ελληνες, ενώ υπήρ­χαν Αρμένιοι, Λαζοί και διάφορες άλλες εθνότητες που απαγορευόταν να γράφουν και να μιλούν τη γλώσσα τους,
β) να μην ξαναπατήσει Ελληνας στην Τουρκία, δι’ εποικισμού ή μεταναστεύσεως και
γ) να εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χώρα με βαριές φορολογίες.
Αυτός έδωσε τη διαταγή να πυρποληθεί η Σμύρνη και να εξο­λοθρευτεί ο πληθυσμός της και αυτός ήταν προσωπικά υπεύθυνος για των κατ’ εντολών των σφαγών των Ποντίων. Ο Τοπάλ Οσμάν, που έπνιξε τον Πόντο στο αίμα και τη φρίκη, ήταν όργανο του. Μπροστά στο οργιά του, ωχριούνται εγκλήματα των «εκλεκτών» του Χίτλερ που δικάστηκαν στην Νυρεμ­βέργη. Ο Νουρεντίν πασάς είχε δια­ταγή κάθε στρατιώτης του να σκοτώ­νει τουλάχιστον δύο Ελληνες…
«Ήθελαν να μας κάψουν ζωντανούς»
Η ιστορία της Τουρκίας – έλεγε ο Αμερικανός διπλωμάτης Τζορτζ Χόρτον – είναι κηλιδωμένη με αί­μα, με κτηνωδίες ακόλαστες φρικαλεότητες, βασανιστήρια κι εκτελέσεις σε βάρος αμάχων και αόπλων…».
Και ο υπουργός Εξω­τερικών Τσάμπερλεν πρόσθετε: «Στην περιοχή του Πόντου δια­πράχθηκαν ανήκουστα εγκλή­ματα εις βάρος φιλήσυχων ανθρώπων».
Στα χιλιάδες στοιχεία που υπάρχουν, παραθέτουμε και τα όσα κατέγραψε ο διάσημος Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς στον «Μηνύτορα» της Βοστόνης:
«Είδα με τα μάπα μου στην πεδιάδα της Μαλάτειας ση­μαντικό μέρος αυτής στρωμένο με πτώματα Ελλήνων!.. Από τους 25.000 Ελληνες της Τραπεζούντας που εξορίστηκαν, απέμειναν ελάχιστοι…».
Η Σοφία Κυνηγοπούλου γεννήθηκε το 1905 στην Κεράσουντα και αφηγήθηκε, πριν πεθά­νει στα Κομνηνά Ξάνθης τις τρα­γικές στιγμές που έζησε στους διωγμούς: «Όταν μάθαμε ότι ο Κε­μάλ με τους Τσετες κρεμούσαν στη Σαμψούντα δικούς μας φο­βηθήκαμε. Γρήγορα όμως ήρ­θαν και στο χωριό μας. Μας μά­ζεψαν όλους και μας κλείσανε μέ­σα στην εκκλησιά. Αφού κλέψανε τα σπίτια μας έφεραν καλαμποκόφυλλα, βάλανε φωτιά για να μας κάψουν ζωντανούς. Η μάνα μου, μπρος στον κίνδυνο, έσπα­σε το παράθυρο της εκκλησιάς κι αρχίσαμε να διαφεύγουμε στο κοντινό δάσος. Οταν οι Τσέτες το κατάλαβαν, έπιασαν τη μά­να μου και τη σκότωσαν. Οι μισοί που δεν πρόλαβαν να βγουν κά­ηκαν ζωντανοί… Μετά οι Τσέτες φόρτωσαν τα πράγματα μας στα άλογα και καθώς έφευγαν τραγουδούσαν:
«Ζήτω Κεμάλ ζήτω, έδιωξες τους γκιαούρηδες κ.λπ.».