Η ελευθερία που απολαμβάνουμε δεν είναι δεδομένη

Eν αντιθέσει με τους δικούς μας “αρμοδίους” οι Τούρκοι εχουν πλήρη συνείδηση ότι το Αιγαίο και τα διάσπαρτα μικρονήσια είναι ο αδύναμος κρίκος στην γραμμή αντιπαραθέσεως.
Με απόλυτη συνέπεια δομούν αεραποβατικό στόλο ελικοπτέρων, πληθώρα ταχέων σκαφών ειδικών επιχειρήσεων και σύγχρονων πλοίων υποστηρίξεως (π.χ. πρόγραμμα κορβεττών MILGEM). Ηδη είναι σε θέση να μεταφέρουν ένα ενισχυμένο τάγμα ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ ελικοπτέρων απο την Μικρασιατική ακτή στα πλησιέστερα νησιά. Ενα προγεφύρωμα στο εσωτερικό μεγάλου νησιού ακόμη και εάν εξαλειφθή σε μερικές ώρες, θα έχει επιφέρει την καταστροφή: Θα πέσουν επάνω οι καλοθελητές σύμμαχοι, ο ελεγχόμενος ΟΗΕ, οι έτοιμοι να “ευχαριστήσουν τους Αμερικανούς” ημέτεροι και θα βρεθούμε να διαπραγματευόμαστε εθνικό έδαφος !
Σαφώς δεν μπορούμε να φυλάξουμε κάθε πιθανό στόχο με τις σημερινές συνθήκες απαξιώσεως της θητείας και την διάλυση των ΕΔ που καλλιεργείται συστηματικά (δεν είναι “παραγωγικές” όπως είπε ο κ. Αντιπρόεδρος) και πιστεύω πως μόνον η ικανή αποτροπή με δυνατότητα “ισοδυνάμου τετελεσμένου” μπορεί να αποσοβήσει παρόμοια σχέδια.
Όσο οι Έλληνες εκλέγουν ηγεσίες που έχουν προαποφασίσει εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στέλνουν απέναντι το αντίστοιχης βαρύτητας μήνυμα.

Η Τουρκική πολιτική δεν έχει αλλάξει 1000 χρόνια, από τον Αρπ Ασλαν και την μάχη του Ματζικερτ. Σταθερή επέκταση με τον μικρότερο κίνδυνο.
Μόνο Καραϊσκάκηδες και Κολοκοτρώνηδες τούς χάλασαν τη συνταγή και τους φόβισαν για 100 χρόνια, μέχρι το 1922.
Μετά ξανάρχισαν την επεκτατική πολιτική σε βάρος του Ελληνισμού, με συνεχή προσπάθεια αναθεώρησης των διεθνών συνθηκών και των ελληνικών δικαιωμάτων που αυτές κατοχυρώνουν.
Ο ανατολίτης είναι κουτοπόνηρος, υπομονετικός, παζαρτζής και θρασύδειλος. Το πορτραίτο από έναν που τους ήξερε καλά, τον Μποδοσάκη.
Γι’ αυτό προσφυώς ο Κονδύλης έθεσε ως πρωταρχικό ένα στρατηγικό χτύπημα που θα ανάγκαζε τους Τούρκους να ξανα-μαζευτούν.
Προς το παρόν η πολιτική περιθωριοποίηση του ενός από τους δύο μείζονες πόλους φιλοτουρκικής πολιτικής στην Ελλάδα, της κ. Μπακογιάννη, είναι μόνο θετική εξέλιξη για τη χώρα.
Παραμένει βέβαια το μείζον πρόβλημα της Ελλάδας: η διακυβέρνησή της από την πιο φιλοτουρκική πολιτική ομάδα στην ελληνική ιστορία.
Στο παραβάν σκεφτόμαστε και τίποτα άλλο εκτός από την τσέπη.
Η ελευθερία που απολαμβάνουμε δεν είναι δεδομένη.
Και όσο δεν το κατανοούμε αυτό, τόσο ο κίνδυνος να απωλέσουμε κάτι από την πατρίδα μας αυξάνει σημαντικά...