Το βιλαέτι της Άγκυρας

Με τον Γιάννο Χαραλαμπίδη

Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογοάν εμφανίζεται, πλέον, με έντονο νεο-οθωμανικό πολιτικό λόγο. Και προειδοποιεί την ΕΕ με κάθε ευκαιρία, ότι η Τουρκία δεν έχει την ανάγκη της Ευρώπης. Και ότι είναι η ΕΕ που έχει την ανάγκη της Τουρκίας, διότι, όπως υποστηρίζει, η χώρα του:


1. Έχει το μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη και το δεύτερο μεγαλύτερο του ΝΑΤΟ.

2. Έχει μια νευραλγική γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση, που είναι αναγκαία για την ΕΕ, εάν θέλει να διαδραματίσει διεθνή πολιτικό ρόλο σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.

3. Έχει οικονομία με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ενώ, κατά τον ισχυρισμό του, το 2050 θα είναι μέσα στις πέντε μεγαλύτερες του κόσμου.

4. Έχει νεαρό πληθυσμό, σε αντίθετη με μια Ευρώπη η οποία γηράσκει. Και γενικώς είναι μια νέα ανατέλλουσα περιφερειακή δύναμη με παγκόσμιες νεο-οθωμανικές διαστάσεις, που θα καλύψει το κενό της παρακμάζουσας Δύσης.

Ακούγεται εντυπωσιακό το τουρκικό μοντέλο και οι προοπτικές του, παρότι, εάν το μελετήσει κάποιος σε βάθος, θα διαπιστώσει ότι στηρίζεται ακόμη σε γυάλινα πόδια, λόγω των δημοκρατικών ελλειμμάτων, των προβλημάτων στις υποδομές, και στο γεγονός ότι η ανάπτυξη είναι ανισομερής, αφού στηρίζεται σε πέντε μεγαλουπόλεις και δημιουργεί προβλήματα στην οικονομική και κοινωνική συνοχή του τουρκικού κράτους, που ενισχύονται από το κουρδικό ζήτημα. Ένα ζήτημα που υφίσταται επί μακρόν και απειλεί την εδαφική και πολιτειακή ακεραιότητα της Τουρκίας.

Η πολιτική Ερντογάν, ενόψει εκλογών, αφενός θέλει να πλήξει το κεμαλικό επιχείρημα ότι πωλεί την Τουρκία στην ΕΕ, και αφετέρου να δικαιολογήσει τις εσωτερικές αδυναμίες στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και της εναρμόνισης. Όμως, τα νταϊλίκια του Ερντογάν μετατρέπονται σε νερό στο μύλο όλων εκείνων εντός της ΕΕ που υποστηρίζουν, για την εξυπηρέτηση των δικών τους εθνικών συμφερόντων, ότι η Τουρκία δεν πρέπει να αποκτήσει καθεστώς πλήρους ένταξης, αλλά ειδικής σχέσης. Διαφορετικά, ο νεανικός της πληθυσμός θα πνίξει, δηλαδή θα φέρει το τέλος, το θάνατο της ΕΕ, όπως είχε δηλώσει ο Χριστιανοδημοκράτης τέως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Χανς Γκερτ Πέτεριγκ.

Ρεαλιστικά ομιλούντες, στην πρακτική του παχνιδιού της ισχύος, ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Γερμανοί, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι, δεν θα ήθελαν να διαμοιραστούν τις εξουσίες που έχουν σήμερα στην ΕΕ με την Τουρκία. Ουδόλως, δηλαδή, θα ήθελαν να βάλουν στην ΕΕ έναν τουρκικό γίγαντα και να φορέσουν στην ΕΕ μαντίλα και φέσι. Πόσω μάλλον η μικρή Κύπρος η οποία, εάν υιοθετήσει το μοντέλο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως το συζητά και θα το συζητήσει ο Πρόεδρος Χριστόφιας στη Γενεύη, με ξένες εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα, πολλαπλές κυριαρχίες και συνιστώντα κράτη, τελικώς, είτε ενταχθεί είτε η όχι η Τουρκία στην ΕΕ, θα μετατραπούμε σε «βιλαέτι» του νεο-οθωμανικού γίγαντα!

www.sigmalive.com