Ένα σχέδιο με πολλούς στόχους

Το πονηρό στρατηγικό παιχνίδι της Άγκυρας

Είτε καλώς είτε κακώς, από όλους είναι αναγνωρίσιμο πως η κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, οφείλεται (κατά το μεγαλύτερό της ποσοστό) στις γενικότερες δράσεις και παράλογες και παράνομες απαιτήσεις της Τουρκίας, η οποία εποφθαλμιά σταθερά όλο και περισσότερα Ελληνικά δικαιώματα.
Η ανάγκη εξεύρεσης ενεργειακών πόρων (και όχι μόνο αυτή), έχει οδηγήσει την γείτονα χώρα σε μία πολιτική προκλήσεων, μέσα από την οποία ευελπιστεί να μπορέσει να πιέσει αρκετά την Ελλάδα προκειμένου να της αφαιρέσει μία σειρά από κεκτημένα της, φυσικά επ' οφελεία της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να αναβαθμισθεί ο ρόλος της ως χώρα στην ευρύτερη Βαλκανική, να εξυπηρετήσει συμφέροντα τρίτων (ευελπιστώντας να κρατήσει κάποιο «κομμάτι» και για την ίδια), να εξωτερικεύσει τα εσωτερικά της προβλήματα με ταυτόχρονη εθνική συσπείρωση στο εσωτερικό της και να τροποποιήσει (πάντα προς όφελός της) τα γεωγραφικά της σύνορα, εις βάρος άλλων χωρών.

Εκτόνωση εσωτερικών προβλημάτων
Το χρονικό διάστημα, το οποίο διανύουμε, είναι μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που ζει η Τουρκία ως κράτος. Πολλά προβλήματα υπάρχουν στο εσωτερικό της, με κυρίαρχο το Κουρδικό πρόβλημα, στο οποίο γίνεται προσπάθεια υπερκέρασής του με την μερική αναγνώριση δικαιωμάτων των Κούρδων της Τουρκίας. Η πρώτη όμως υποχώρηση, σημαίνει αυτόματα και ένα άλλο πλήθος υποχωρήσεων στο οποίο είναι αναγκασμένη η κάθε κυβέρνηση της Τουρκίας να προχωρήσει στο άμεσο μέλλον. Ίσως μάλιστα να πραγματοποιηθεί κι εκείνο το αμερικανικό σενάριο, κατά το οποίο η Τουρκία θα προχωρήσει σε πλήρη αναγνώριση των Κούρδων και του Κουρδικού ζητήματος, εξαναγκαζόμενη ακόμη και σε αναγνώριση Κουρδικού κράτους το οποίο θα υπάρξει μέσα στα σημερινά γεωγραφικά όρια της άλλοτε παντοδύναμης Τουρκίας.
Αν και το θέμα των εθνικών μειονοτήτων έχει μόλις αρχίσει για την γείτονα χώρα, πολλά θα εξαρτηθούν ως προς τις εξελίξεις στον συγκεκριμένο τομέα από την ύπαρξη της Εργκένεκον και του παρακρατικού δικτύου-μηχανισμού δράσης που έχει αναπτυχθεί από τους στρατιωτικούς-Κεμαλικούς στο εσωτερικό της γείτονος. Οι συνεχείς συλλήψεις μελών της Εργκένεκον και η παρατεταμένη δράση της κυβέρνησης Ερντογάν για παραμερισμό του Κεμαλικού κράτους, είναι ένας παράγοντας διόλου ευκαταφρόνητος, που επηρεάζει τις εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και που επιδρά καταλυτικά στην ό,ποια πρόοδο σημειώνεται (εάν και όποτε αυτό συμβαίνει) στην Τουρκία.
Ασφαλώς δεν είμαι εκείνος ο ειδικός που θα μπορούσε να αναπτύξει τα προβλήματα της γειτονικής μας χώρας, αλλά παρατηρώντας τα και καταγράφοντάς τα επιγραμματικά, δεν είναι δυνατόν να παραλείψω την δυσχερέστατη οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται η οικονομία της Τουρκίας. Μία θέση, από την οποία πολύ δύσκολα θα εξέλθει και που την επιδεινώνει συνεχώς με τις τεράστιες αγορές οπλικών συστημάτων. Η ευτελισμένη οικονομία όμως, «χτυπάει» το βιοτικό επίπεδων των Τούρκων πολιτών, αλλά και τις κοινωνικές υποδομές της χώρας, απομακρύνοντάς την συνεχώς από την προοπτική εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το έτος 2009 είναι η χρονιά κατά την οποία θα ληφθούν σημαντικές αποφάσεις στην Ε.Ε. σχετικά με το «πάγωμα» των χρηματοδοτήσεων απέναντι σε υποψήφιες για είσοδο στην Ε.Ε. χώρες. Το συγκεκριμένο πρόβλημα-θέμα της εισόδου στην Ε.Ε. επιδεινώνεται, με την αρνητική στάση της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο, αλλά και με υποχρεώσεις που ανέλαβε η Τουρκία ως χώρα σχετικά με το Κυπριακό ζήτημα και στις οποίες δεν έχει ανταπεξέλθει μέχρι στιγμής ούτε κατά το ελάχιστο.
Συγκέντρωση πληροφοριών για τις ανοχές της Ελληνικής κυβέρνησης
Κατά το τελευταίο εξάμηνο, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή γνωρίζει αλλεπάλληλα «χτυπήματα» με σκάνδαλα. Μπορεί το καλοκαίρι αυτό να μην είχε φωτιές, αλλά σίγουρα το Μέγαρο Μαξίμου αισθάνθηκε έναν καύσωνα, πολιτικό, ο οποίος προδίκαζε πολύ δυσάρεστες εξελίξεις, που δεν άργησαν να φανούν και τέλος να κορυφωθούν με αφορμή τον θάνατο-δολοφονία του 15χρονου Αλέξη στα Εξάρχεια.
Όλο αυτό το διάστημα, η Τουρκία παρενοχλούσε συστηματικά και κλιμάκωνε σταδιακά την επιδείνωση των σχέσεών της με την Ελλάδα, με συνεχείς παραβιάσεις και παράλογες αιτιάσεις. Σκοπός της Τουρκίας, ήταν και είναι να απασχολήσει αρκετά την Ελληνική κυβέρνηση, να την εμφανίσει ως αδύναμη και να εμφανιστεί η ίδια ως η «ηγέτιδα δύναμη» της περιοχής, απέναντι σε μία Ελλάδα που άγεται και φέρεται από κυβερνητικά και οικονομικά σκάνδαλα. Εξάλλου, μπροστά σε οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη εντός της Ελλάδας, το να μετρά η Άγκυρα τις «αντοχές» των Ελλήνων πολιτικών, μόνο μελλοντικά οφέλη μπορεί να αποφέρει και σε καμία περίπτωση κινδύνους για την ίδια την Τουρκία.
Εξυπηρέτηση αμερικανικών συμφερόντων
Γνωστές εξάλλου είναι οι πολύ καλές σχέσεις της Τουρκίας με την κυβέρνηση Μπους. Στο παρελθόν υπήρξαν και «δύσκολες» καταστάσεις, οι οποίες όμως δείχνουν πως έχουν ξεπεραστεί, μέσα στο πλαίσιο των γεωπολιτικών και ενεργειακών εξελίξεων, στις οποίες η Τουρκία καταλαμβάνει εξέχουσα θέση ως κράτος-οδός της ενέργειας προς την Ευρώπη μέσω αμερικανικών αγωγών (πετρελαίου και φυσικού αερίου).
Η «πίεση» της Τουρκίας προς την Ελλάδα εξυπηρετεί σαφέστατα την πολιτική Μπους (άγνωστο εάν εντάσσεται μέσα στα πλαίσια μίας γενικότερης αμερικανικής πολιτικής για την Βαλκανική), η οποία επλήγει (ως προς το γόητρό της) με την άρνηση του κυρίου Καραμανλή για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Αν και ο κύριος Μπους και η ανθελληνική του παρέα θεωρούνται τελειωμένοι, τα νέα πρόσωπα που επέλεξε ο κύριος Ομπάμα δεν εμπνέουν και το μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας, αλλά ούτε και είναι γνωστά για την αντικειμενική τους πολιτική δράση (π.χ. Ολμπράϊτ).
Έτσι, κι ενώ ο δρόμος των αγωγών δείχνει να είναι ανοιχτός για την Ρωσία, μία «τρικλοποδιά» θα μπορούσε να είναι ένα «θερμό επεισόδιο» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ένα «επεισόδιο» ικανό για να «παγώσει» τις οποιεσδήποτε εξελίξεις στις εργασίες του ρωσικού αγωγού, κερδίζοντας έτσι χρόνο για τον αμερικανικό αγωγό φυσικού αερίου που πλησιάζει ολοένα και περισσότερο προς την Ελλάδα. Να μην ξεχνάμε στο σημείο αυτό, πως την άνοιξη του 2008 σε επίσημο δείπνο που παρατέθηκε στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, ο αμερικανός πρέσβης ξεκάθαρα και με περίσσιο θράσος δήλωσε πως "καλό θα ήταν να καθυστερήσει ο ρωσικός αγωγός στην Ελλάδα, προκειμένου να έρθει και ο αμερικανικός, για να μην πέσει η Ευρώπη σε μονοπωλιακή κατάσταση εκ μέρους της Ρωσίας"!!!
Η τελευταίως, αυξανόμενη ποιοτικά, φιλορωσική πολιτική των Τούρκων, εξυπηρετεί δύο σκοπούς ταυτόχρονα. Είναι μία «απειλή» προς τις ΗΠΑ, πως μπορεί να προτιμήσει τους Ρώσους, εάν δεν γίνονται τα απαραίτητα «χατίρια» από τον Λευκό Οίκο προς την Άγκυρα, ενώ την ίδια στιγμή γίνεται μία οικονομική προσέγγιση προς την Ρωσία δηλώνοντας η Τουρκία πως δεν αποτελεί κίνδυνο για τους Ρώσους, αλλά, αντίθετα, μπορεί να γίνει ένας άριστος οικονομικός εταίρος, καλύτερος και από την Ελλάδα αλλά και ο καλύτερος αγοραστής ρωσικών προϊόντων στην Βαλκανική.
Γνωστό σε όλους μας είναι πως η Ελλάδα και η Τουρκία αποτελούν χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και ως εκ τούτου απαγορεύεται να εμπλακούν στρατιωτικά μεταξύ τους. Σε μία πολεμική σύρραξη μεταξύ των δύο κρατών απειλείται όχι μόνο η συνοχή, αλλά και η ίδια η λογική ύπαρξης του ΝΑΤΟ, το οποίο έχει πλέον εκφυλιστεί και σε όλους τους κύκλους (πολιτικούς και στρατιωτικούς) συζητείται η ανάγκη αντικατάστασής του με έναν «παγκόσμιο στρατό»!!! Η ιδέα βεβαίως προέρχεται από τα «αμερικανικά γεράκια» που σκοπεύουν σε ακόμη μεγαλύτερες σε ένταση παρεμβάσεις ανά τον πλανήτη, χωρίς τα εμπόδια που είναι δυνατόν να δημιουργηθούν μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ (είναι άσχετο εάν δεν εφαρμόζεται, αλλά είναι δυνατόν να ακυρωθεί οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια εάν υπάρξει σχετική πολιτική βούληση των κρατών-μελών).
Προσπάθεια ανάδειξης σε τοπική υπερδύναμη
Η Τουρκία πιέζει για να δυσκολέψει τις σχέσεις Ελλάδας με Ομπάμα και να αναγκάσει τον αυριανό πρόεδρο των ΗΠΑ να την αναγνωρίσει ως «ηγετική» δύναμη στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, του Αιγαίου αλλά και εν μέρει της Ανατολικής Μεσογείου. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κινείται και ως «ενδιάμεσος συνομιλητής» στον πόλεμο του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους στη Γάζα, στο Ιράκ, στο Ιράν, στην Γεωργία... Η προσπάθεια αναβίβασης και ανάδειξης της σε «μεγάλη δύναμη» πολιτικά και στρατιωτικά δεν αφήνει στο περιθώριο την περίπτωση μίας μικρής σύγκρουσης (λίγων ωρών ή ημερών), για να επιβεβαιώσει τα συγκεκριμένα της σχέδια.
Για κάτι τέτοιο, όμως, απαιτείται μία μετάβαση σε στρατιωτική κυβέρνηση, δηλαδή σε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα (απολύτως συνηθισμένο για τα δεδομένα της Τουρκίας) το οποίο θα δώσει το «ελεύθερο» για οποιαδήποτε «δικαιολογημένη» στρατιωτική δράση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία θα καταδικαστεί πολιτικά από τον υπόλοιπο κόσμο και σαφέστατα θα είναι ένα γεγονός το οποίο δεν πρόκειται να επηρεάσει την εξέλιξή της και την είσοδό της στην Ευρώπη εάν αναλάβουν αργότερα τα ηνία της χώρας οι πολιτικοί.
Πιθανή προβοκάτσια εις βάρος της Ελλάδας
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, η Τουρκία πιέζει για να αποκομίσει οφέλη, ακόμη και εάν δεν υπάρξει στρατιωτική σύγκρουση στο Αιγαίο (εκεί πιθανολογούν οι περισσότεροι αναλυτές πως θα υπάρξει "πρόβλημα", λόγω του γεγονότος πως ο Έβρος είναι ένα υπερ-οπλισμένο φρούριο το οποίο είναι αδύνατο να καμφθεί, τουλάχιστον με ευθεία επίθεση).
Η προσπάθεια της Τουρκίας να «ανακατέψει την τράπουλα» σε όλα τα επίπεδα, απαιτεί την ύψιστη προσοχή από την Ελληνική πλευρά. Συνθήκες, Συμφωνίες, Συμμαχίες ή τοπικές αντιδικίες (Θράκη, Ρόδος για μουσουλμάνους και τα δικαιώματά τους), τείνουν να αναπροσαρμοσθούν και απαιτείται από όλους τους Έλληνες πολίτες να είναι υπερβολικά προσεκτικοί. Εάν, για παράδειγμα, υπάρξει μία προβοκάτσια στην Θράκη εις βάρος των Ελλήνων μουσουλμάνων, θα είναι ένα «δώρο» προς την Άγκυρα που θα τρέξει να εκτονώσει, αλλά και να εκμεταλλευτεί ποικιλότροπα το γεγονός ή θα το «επιστρέψει» με ανάλογο περιστατικό (και σε μεγαλύτερη έκταση) εις βάρος του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Η περίπτωση της προβοκάτσιας θεωρείται πολύ πιθανή, με δεδομένη την υπερ-αναπτυγμένη δράση των Γκρίζων Λύκων στην Θράκη…
Επειδή λοιπόν οι καιροί είναι πονηροί, απαιτείται η μέγιστη δυνατή προσοχή από όλους, ιδιαίτερα εκεί όπου κατοικούν μουσουλμάνοι, τους οποίους η Άγκυρα θα θελήσει σίγουρα να εκμεταλλευτεί όποτε αποφασίσει να κάνει την δική της κίνηση.

Κωνσταντίνος