Η Τουρκία κλείνει τα «αιματηρά» μέτωπα, εμείς τι κάνουμε;

Την ίδια στιγμή που η Τουρκία «νοικοκυρεύεται» και προσπαθεί να μειώσει τα προβλήματά της, η Αθήνα και η Λευκωσία «βράζουν στο ζουμί τους» και οι πολιτικοί στρέφουν τα βέλη εναντίον αλλήλων διότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία και τα ωφέλη της υπουργικής και βουλευτικής θητείας (χρήματα, δόξα, ισχύ) που οδηγούν στους ανθρώπους στην απανθρωπιά. Η χώρα σέρνεται και απαξιώνεται και οι ξένοι γελάνε μαζί μας... Ισως από ικανοποίηση για το κατάντημά μας.
Του Mιχάλη Iγνατίου
mignatiou@aol.com

Μερικές φορές οι ειδήσεις του εξωτερικού δελτίου έχουν μεγαλύτερη σημασία από τις αναιμικές πληροφορίες για ανασχηματισμό της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης ή για προκήρυξη εκλογών. Και είναι ο λόγος πολύ απλός: επειδή γεγονότα που συμβαίνουν γύρω από τη χώρα μας ίσως επηρεάσουν περισσότερο την Ελλάδα και τα εθνικά της συμφέροντα. Οι φήμες για αλλαγή των υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και οι επερχόμενες εκλογές που όλο έρχονται και όλο απομακρύνονται, κυκλοφορούν στο πλαίσιο του μιντιακού παιγνιδιού καθώς μερικοί δημοσιογράφοι έχουν ξεπεράσει σε αλαζονεία και τους πολιτικούς.

Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία συγκλονίζεται από διαμαρτυρίες και αφορμή είναι η απόφαση της κυβέρνησης του Ταγίπ Ερτογάν να επιδιώξει συναίνεση της κοινωνίας της γειτονικής χώρας για το λεγόμενο «δημοκρατικό άνοιγμα» προς τα εκατομμύρια Κούρδους που γεννήθηκαν μεν στην Τουρκία, αλλά δεν νιώθουν Τούρκοι.

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας και οι ισλαμιστές φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πληγή του Κουρδικού θα κλείσει μόνο με ειρηνικά μέσα, αφού αποδέχονται εμμέσως πως ο πόλεμος που άφησε πίσω του σχεδόν 30 χιλιάδες νεκρούς δεν αποτελεί πλέον λύση για το μείζον αυτό πρόβλημα. Είναι γεγονός πως οι καθημερινές επιτυχίες του PKK στον στρατιωτικό τομέα, οδηγούν όλο και περισσότερους Κούρδους στην αγκαλιά της οργάνωσης που ίδρυσε και ελέγχει από τη φυλακή ο Οτσαλάν, ο οποίος τρέφει απύθμενο μίσος εναντίον της Ελλάδας.

Την ίδια στιγμή που η Τουρκία «νοικοκυρεύεται» και προσπαθεί να μειώσει τα προβλήματά της, η Αθήνα και η Λευκωσία «βράζουν στο ζουμί τους» και οι πολιτικοί στρέφουν τα βέλη εναντίον αλλήλων διότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία και τα ωφέλη της υπουργικής και βουλευτικής θητείας (χρήματα, δόξα, ισχύ) που οδηγούν στους ανθρώπους στην απανθρωπιά. Η χώρα σέρνεται και απαξιώνεται και οι ξένοι γελάνε μαζί μας... Ισως από ικανοποίηση για το κατάντημά μας.

Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων και διαβάζοντας τις εφημερίδες, νομίζει κανείς πως έρχεται το τέλος της Ελλάδας. Ακόμα και αν αυτή είναι η «μισή αλήθεια», το πρόβλημα είναι τεράστιο. Και σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει. Υποστηρίζουν μερικοί πως η «εύκολη λύση» είναι να αντικατασταθεί ο Καραμανλής και η Ν.Δ. από τον Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.

«Δουλειά δεν είχε ο διάολος», που έλεγαν και οι σοφοί του χωριού... Ρώτησε κανείς τον αρχηγό της αντιπολίτευσης για το πρόγραμμά του; Εχει οικονομική στρατηγική αφού υποτίθεται πως θα αναλάβει την εξουσία εν μέσω της κρίσης; Και ποια θα είναι η στάση του έναντι της απειλητικής και πολύ επικίνδυνης Τουρκίας; Και τι θα συμβεί εάν επί πρωθυπουργίας του κατατεθεί νέο σχέδιο και οδηγηθεί η Κύπρος σε νέο δημοψήφισμα; Θα καλέσει πάλι τους Κύπριους να διαλύσουν το κράτος τους;

Στην Κύπρο, ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας κονταροχτυπιέται με τους συνεταίρους του στην κυβέρνηση και τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, αλλά χαϊδεύεται από την δεξιά αντιπολίτευση του ΔΗΣΥ. Θέατρο του παράλογου; Οχι βέβαια, πρόκειται για την πολιτική του Βυζαντίου, που στην Κύπρο αναδείχθηκε σε επιστήμη.

Στις διαπραγματεύσεις παίζεται το μέλλον της Κύπρου και των κατοίκων της. Ομως, ουδείς γνωρίζει το παραμικρό. Ούτε και η αρμόδια ελληνική κυβέρνηση, η οποία βέβαια δεν ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί. Με αποτέλεσμα την εξωτερική πολιτική για την Κύπρο να την έχουν αναλάβει κάποια παιδαρέλια που διακρίθηκαν ως ορτινάντσες του Ντέιβιντ Χάνεϊ.

Από την μία η Τουρκία κλείνει αιματηρά μέτωπα στα νοτιοανατολικά της, για να ανοίξει στη συνέχεια ανενόχλητη τις πληγές του Αιγαίου και της Κύπρου. Από την άλλη, η Αθήνα και η Λευκωσία παρακολουθούν τα τεκταινόμενα ως να μην τις αφορούν, ενώ οι Ελληνες και οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί πλακώνονται και βρίζονται στα τηλεοπτικά «παράθυρα» για την καρέκλα της εξουσίας, επειδή ούτε πρόγραμμα διαθέτουν ούτε ενωτικό πολιτικό λόγο μπορούν να αρθρώσουν...
ΗΜΕΡΗΣΙΑ