Οι μειονότητες και κατευθύνουν και διοικούν......

Στην Τουρκία, όταν αναφερόμαστε στις μειονότητες, στο νου μας έρχονται οι Αρμένιοι και οι Ρωμιοί. Γενικά, όμως, οι μειονότητες στην πραγματικότητα είναι ομάδες, οι οποίες μένουν εκτός των τάσεων εκείνων που απαρτίζουν το γενικό ιστό μιας χώρας, όσον αφορά τα κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα. Ενίοτε δε, αποτελούν μια κατηγορία εθνοτική, θρησκευτική ή κοινωνική.

Οι μειονότητες, από την άποψη των ιδιοτήτων, είναι γνωστές με την «ελαφρά» αριθμητική τους. Όμως, αν και αριθμητικά είναι μικρές, αυτό δεν σημαίνει κατ` ανάγκην ότι έχουν μικρή επιρροή και δεν μπορούν να προσδιορίσουν την πολιτική. Απεναντίας, οι μειονότητες μπορούν να φέρουν στην επικαιρότητα ακόμη και τα πλέον ριζοσπαστικά αιτήματα.

Για παράδειγμα, «οι μειονότητες» του Καραμπάχ, οι οποίες καλλιεργούν επιμελώς τον ισχυρισμό ότι το Άνω Καραμπάχ ξεπουλιέται, δένουν τα χέρια της Αρμενίας, κλειδώνουν τις σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν, παράλληλα παρεμποδίζουν και μια προσέγγιση με την Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και για το πρόβλημα της Κύπρου. Η Τουρκία με τον Ταλάτ, ακόμη και να θέλει, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει κάποιο βήμα. Όπως ακριβώς συνέβη και μετά το δημοψήφισμα Ανάν το 2004, οι σχέσεις με την Ε.Ε. θα κλειδώσουν και οι διαπραγμάτευση των ενταξιακών κεφαλαίων θα τεθεί στο περιθώριο, διότι αυτό θα εκληφθεί ως μια ενέργεια, η οποία θα αποβλέπει στην καλύτερη διαβίωση διακοσίων χιλιάδων περίπου ανθρώπων, έναντι του μέλλοντος 70 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Στην πραγματικότητα, ο αριθμός αυτός είναι πολύ μικρότερος. Με την άρση των ?αποκλεισμών? θα επωφεληθεί πολύ μικρότερος αριθμός Τ/κ. Επιπλέον, σε περίπτωση άρσης της τουρκικής απαγόρευσης, [στα πλοία και αεροπλάνα των Ε/κ], όπως προβλέπεται από την υποχρέωση της Τουρκίας απέναντι στην Τελωνειακή Ένωση, το κέρδος των Τ/κ από μια τέτοια ενέργεια είναι αμελητέα.

Όμως, επειδή η κυπριακή υπόθεση εκλαμβάνεται ως μια εθνική υπόθεση, η Τουρκία δεν μπορεί να υπολογίσει τα κέρδη και τις ζημίες. Στην πραγματικότητα, δεν επιθυμεί να τα λογαριάσει. Θα πραγματοποιήσει να συμβιβαστεί με τις υποχρεώσεις της, που απορρέουν από την Τελωνειακή Ένωση, και με τον τρόπο αυτό θα επιφέρει ζημία στα δικά της συμφέροντα. Ναι, ο Κανονισμός Απευθείας Εμπορίου είναι ατομικό δικαίωμα κάθε Τ/κ, που πηγάζει από το γεγονός ότι οι Τ/κ είναι πολίτες της Ε.Ε.. Η εφαρμογή του αυτού είναι δικαίωμα των Τ/κ.

Όμως, το να ζητούμε το δικαίωμα αυτό να εξασφαλισθεί, προκειμένου οι ?Τούρκοι? να πουλούν πατάτες με μικρότερο φόρο στην Αγγλία, και από την άλλη να ζητείται από την Τουρκία να μην φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις της, οι οποίες απορρέουν από την Τελωνειακή Ένωση, σημαίνει ότι η χώρα αυτή κρατείται σε ομηρία.

Κατά τον ίδιο τρόπο, εάν ο Ταλάτ, προκειμένου να επανεκλεγεί, κάνει ότι συνεχίζει τις συνομιλίες με την ε/κ πλευρά και ενστερνισθεί μια συμπεριφορά, η οποία θα αποβλέπει στα συμφέροντα του δικού του κόμματος και όχι της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., αυτή τη φορά μια μικρότερη μειονότητα θα έχει θέσει την Τουρκία κάτω από αιχμαλωσία, προκειμένου να διαφυλάξει τα δικά της μικροσυμφέροντα.

Ο ευκολότερος δρόμος, προκειμένου οι μειονότητες να μην διοικούν τις πλειοψηφίες, περνά μέσα από την ελεύθερη συζήτηση όλων των θεμάτων. Με το να δημιουργούμε ταμπού, αλλά και ασυλίες, σε θέματα, ανοίγουμε παράλληλα και το δρόμο στη μη εξασφάλιση των δικαιωμάτων της κοινωνίας, δίνοντας τη χαριστική βολή σε κάθε έννοια ορθολογισμού.

Κάποτε, επειδή το πρόβλημα της Τσετσενίας δεν το είδαμε ως μια ανθρώπινη τραγωδία, είχαμε αρκετά προβλήματα με τους Ρώσους. Τώρα, αποπειραθήκαμε να κάνουμε το ίδιο και με τους Ουϊγούρους, όμως ευτυχώς που στην Τουρκία πλέον πολλά πράγματα έχουν πάψει να αποτελούν ταμπού. Μάλιστα, ο Π/Θ Ερντογάν δέχθηκε και αρκετές επικρίσεις, όχι μόνο λόγω των εθνικιστικών αντανακλαστικών του, αλλά και για όλα όσα ανέφερε. Φαίνεται, όμως, ότι και στο θέμα της Κύπρου, τα όρια της υπομονής άρχισαν να εξαντλούνται?