Απόνερα στο Αιγαίο
Προφανώς οι θεοί στο Αιγαίο φρόντισαν και φροντίζουν να μη μένει τίποτε ανεξήγητο και σε ό,τι αφορά τα τεκταινόμενα στο πέλαγος αυτό. Το δεδομένο που έχει λάβει μορφή θρησκείας στον αιγαιακό χώρο είναι το αξίωμα πως οι Τούρκοι, λόγω εσωτερικής έντασης και αοριστίας, εξάγουν την ένταση στο Αιγαίο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σε αυτό καταφεύγουν όλες οι περισπούδαστες θεωρήσεις στην Ελλάδα κάθε φορά που ανακύπτει μία ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί με τους υφιστάμενους νόμους. Εκεί παρεμβαίνει η θρησκεία, η δεισιδαιμονία και ο από μηχανής θεός: οι Τούρκοι εξάγουν την εσωτερική τους ένταση και αοριστία.
Ποιο είναι το στοιχείο της τουρκικής εσωτερικής έντασης και αοριστίας στη φάση αυτή; Το όλο σκηνικό γύρω από την υπόθεση του παρακράτους, της γνωστής υπόθεσης «Εργκενεκόν» που έχει πάρει τον δρόμο των δικαστηρίων, αλλά ταυτόχρονα αναπαράγει και την πατροπαράδοτη αντιπαράθεση των οπαδών του πολιτικού Ισλάμ, που τυγχάνει να είναι η πολιτική εξουσία, με τον χώρο των λεγόμενων Κεμαλικών.
Καταρχάς, αφού γίνεται λόγος για «πατροπαράδοτη αντιπαράθεση», μάλλον δεν μπορεί να γίνει λόγος για αοριστία, διότι η Τουρκία έζησε, ζει και θα ζει με την εν λόγω αντιπαράθεση. Αν εξέλειπε η αντιπαράθεση αυτή θα υπήρχε αοριστία, βρίσκω. Και διακατέχομαι από έντονη επιθυμία να αναρωτηθώ αν στην προηγούμενη σημαντική φάση κατά την οποία η τουρκική κοινή γνώμη είχε ασχοληθεί με το παρακράτος –την περίοδο 1996-97 που άρχισε η διαδικασία αποκαλύψεων και δίκης σχετικά με το τουρκικό παρακράτος, μία υπόθεση που είχε ονομαστεί Σουσουρλούκ– υπήρχε από τουρκικής πλευράς τάση για εξαγωγή της έντασης στα ελληνοτουρκικά.
Στην ίδια περίοδο υπήρχε η ένταση με τα Ίμια, αλλά το Σουσουρλούκ ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1996 ενώ η κρίση στις βραχονησίδες είχε ξεκινήσει τον Δεκέμβριο του 1995, για να πάρει διαστάσεις κατά τον Ιανουάριο του ίδιου έτους. Ακολούθησε η τουρκική πρόταση για εφ’ όλης της ύλης διάλογο, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα το περίφημο κοινό ανακοινωθέν Σημίτη - Ντεμιρέλ στις 8 Ιουλίου 1997 στη Μαδρίτη. Ένα κείμενο που έκτοτε προτάσσει συνεχώς η Άγκυρα ενώ η Αθήνα αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι, διότι το κείμενο, όπως και να το κάνουμε, εκθέτει την ελληνική πλευρά και τους τότε χειρισμούς της. Είναι το μόνο διμερές κείμενο που κάνει λόγο για «ζωτικά συμφέροντα» των χωρών στο Αιγαίο που μάλιστα σχετίζονται με την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία. Πρόκειται για σημείο που εξυπηρετεί κυρίως τις τουρκικές θέσεις.
Το αξίωμα «οι Τούρκοι εξάγουν την εσωτερική τους ένταση» έχει χαρακτήρα «αρλουμπολογίας» επειδή είναι «δεισιδαιμονία». Επειδή λαμβάνεται υπόψη ως μοναδική αιτία της όποιας έντασης. Σε περίπτωση όμως που λαμβανόταν υπόψη συνδυαστικά, σαφώς και θα είχε σημασία Αν δηλαδή τοποθετούνταν σε ένα πλαίσιο το οποίο θα περιλάμβανε επίσης κριτήρια όπως οι μεταπτώσεις στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων εδώ και δεκαετίες, οι περίεργες απορίες που προκύπτουν από συμπτώσεις πολύ ενδιαφέρουσες και οι συγκυρίες και σκοπιμότητες στην Ελλάδα και στην Τουρκία, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Οι μεταπτώσεις είναι η κλασική περίπτωση της αργής ή γοργής κλιμάκωσης της έντασης στα ελληνοτουρκικά που σχεδόν κατά κανόνα είχε ως αποκορύφωμα τον διάλογο και την παρέμβαση των Αμερικανών ή των Ευρωπαίων.
Οι περίεργες συμπτώσεις είναι το γεγονός ότι ο Κώστας Σημίτης αναλάμβανε πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 1996, με την κρίση των βραχονησίδων αγκαλιά. Είναι επίσης το γεγονός ότι ο Κώστας Καραμανλής, ξαφνικά και εν μέσω Βατοπεδίου, εσωκομματικών ζητημάτων, οικονομικής κρίσης και έντασης στους δρόμους της Ελλάδας λόγω κινητοποιήσεων, βρέθηκε αγκαλιά με μία νέα ελληνοτουρκική ένταση.
Τέλος, οι συγκυρίες και οι σκοπιμότητες σχετίζονται με τις ισορροπίες που διαμορφώνονται στο εσωτερικό της Ελλάδας και της Τουρκίας, υπό το φως των οποίων ισορροπιών μπορεί κανείς να παρατηρήσει και να παρακολουθήσει την τουρκική ή την ελληνική συμμετοχή στην πρόκληση της έντασης.
Διότι η ιστορία των εντάσεων στο Αιγαίο είναι ουσιαστικά ιστορία σκοπιμοτήτων και συγκυριών, οι οποίες προέταξαν ή μεγέθυναν μία στρατιωτική αντιπαράθεση που είναι έτσι κι αλλιώς καθημερινή ρουτίνα. Και είναι έτσι, διότι οι Τούρκοι δεν καθορίζουν χρονοδιάγραμμα αμφισβήτησης των ελληνικών θέσεων και απόψεων. Το κάνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Τότε γιατί δεν έχουμε επί 365 μέρες ένταση στο Αιγαίο, αλλά μόνο σε κάποιες φάσεις;
Αν λοιπόν θεωρούμε ότι οι εσωτερικές ισορροπίες οδηγούν την Τουρκία να αναδείξει την ένταση στα ελληνοτουρκικά, θα πρέπει να αποδεχθούμε το ίδιο και για την Αθήνα.
Και τέλος, αν πάρουμε το αξίωμα «οι Τούρκοι εξάγουν την ένταση» και κοιμόμαστε αγκαλιά με αυτό, τότε αυτό είναι άλλοθι για την απραξία στην αναζήτηση και στη δημοσιοποίηση πληροφοριών.
Αν αναπαράγουμε, με βάση το αξίωμα αυτό, ό,τι μας διοχετεύουν αυτοί που μας τα διοχετεύουν και κάνουν κατά τα άλλα τη δουλειά τους οι άνθρωποι, τότε προσαράζουμε εμείς σε ντουβάρια όταν τουρκικά πλοία προσαράζουν σε νησιά, όπως είχε συμβεί στα Ίμια τον Δεκέμβριο του 1995. Τότε, και επειδή αυτοί που μας διοχετεύουν αυτά που μας διοχετεύουν κάνουν τη δουλειά τους, αλλά εμείς όχι, βρισκόμαστε αγκαλιά –και βουλιάζουμε με το βάρος αυτό– με πραγματικότητες όπως μία πρόσφατη. Ικανοποίηση της ελληνικής πλευράς, επειδή οι Ρώσοι έμμεσα στήριξαν τις ελληνικές θέσεις, ζητώντας την άδεια της Αθήνας και όχι της Τουρκίας για διέλευση πολεμικού τους πλοίου, ήταν αυτό που προέκυπτε από τα δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου, πράγμα που ήταν διαρροή από αρμόδιους. Έλα δες όμως που οι Ρώσοι ζήτησαν από την Αθήνα την άδεια και στη συνέχεια έκαναν στο Αιγαίο άσκηση με τους Τούρκους…
Ποιο είναι το στοιχείο της τουρκικής εσωτερικής έντασης και αοριστίας στη φάση αυτή; Το όλο σκηνικό γύρω από την υπόθεση του παρακράτους, της γνωστής υπόθεσης «Εργκενεκόν» που έχει πάρει τον δρόμο των δικαστηρίων, αλλά ταυτόχρονα αναπαράγει και την πατροπαράδοτη αντιπαράθεση των οπαδών του πολιτικού Ισλάμ, που τυγχάνει να είναι η πολιτική εξουσία, με τον χώρο των λεγόμενων Κεμαλικών.
Καταρχάς, αφού γίνεται λόγος για «πατροπαράδοτη αντιπαράθεση», μάλλον δεν μπορεί να γίνει λόγος για αοριστία, διότι η Τουρκία έζησε, ζει και θα ζει με την εν λόγω αντιπαράθεση. Αν εξέλειπε η αντιπαράθεση αυτή θα υπήρχε αοριστία, βρίσκω. Και διακατέχομαι από έντονη επιθυμία να αναρωτηθώ αν στην προηγούμενη σημαντική φάση κατά την οποία η τουρκική κοινή γνώμη είχε ασχοληθεί με το παρακράτος –την περίοδο 1996-97 που άρχισε η διαδικασία αποκαλύψεων και δίκης σχετικά με το τουρκικό παρακράτος, μία υπόθεση που είχε ονομαστεί Σουσουρλούκ– υπήρχε από τουρκικής πλευράς τάση για εξαγωγή της έντασης στα ελληνοτουρκικά.
Στην ίδια περίοδο υπήρχε η ένταση με τα Ίμια, αλλά το Σουσουρλούκ ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1996 ενώ η κρίση στις βραχονησίδες είχε ξεκινήσει τον Δεκέμβριο του 1995, για να πάρει διαστάσεις κατά τον Ιανουάριο του ίδιου έτους. Ακολούθησε η τουρκική πρόταση για εφ’ όλης της ύλης διάλογο, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα το περίφημο κοινό ανακοινωθέν Σημίτη - Ντεμιρέλ στις 8 Ιουλίου 1997 στη Μαδρίτη. Ένα κείμενο που έκτοτε προτάσσει συνεχώς η Άγκυρα ενώ η Αθήνα αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι, διότι το κείμενο, όπως και να το κάνουμε, εκθέτει την ελληνική πλευρά και τους τότε χειρισμούς της. Είναι το μόνο διμερές κείμενο που κάνει λόγο για «ζωτικά συμφέροντα» των χωρών στο Αιγαίο που μάλιστα σχετίζονται με την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία. Πρόκειται για σημείο που εξυπηρετεί κυρίως τις τουρκικές θέσεις.
Το αξίωμα «οι Τούρκοι εξάγουν την εσωτερική τους ένταση» έχει χαρακτήρα «αρλουμπολογίας» επειδή είναι «δεισιδαιμονία». Επειδή λαμβάνεται υπόψη ως μοναδική αιτία της όποιας έντασης. Σε περίπτωση όμως που λαμβανόταν υπόψη συνδυαστικά, σαφώς και θα είχε σημασία Αν δηλαδή τοποθετούνταν σε ένα πλαίσιο το οποίο θα περιλάμβανε επίσης κριτήρια όπως οι μεταπτώσεις στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων εδώ και δεκαετίες, οι περίεργες απορίες που προκύπτουν από συμπτώσεις πολύ ενδιαφέρουσες και οι συγκυρίες και σκοπιμότητες στην Ελλάδα και στην Τουρκία, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Οι μεταπτώσεις είναι η κλασική περίπτωση της αργής ή γοργής κλιμάκωσης της έντασης στα ελληνοτουρκικά που σχεδόν κατά κανόνα είχε ως αποκορύφωμα τον διάλογο και την παρέμβαση των Αμερικανών ή των Ευρωπαίων.
Οι περίεργες συμπτώσεις είναι το γεγονός ότι ο Κώστας Σημίτης αναλάμβανε πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 1996, με την κρίση των βραχονησίδων αγκαλιά. Είναι επίσης το γεγονός ότι ο Κώστας Καραμανλής, ξαφνικά και εν μέσω Βατοπεδίου, εσωκομματικών ζητημάτων, οικονομικής κρίσης και έντασης στους δρόμους της Ελλάδας λόγω κινητοποιήσεων, βρέθηκε αγκαλιά με μία νέα ελληνοτουρκική ένταση.
Τέλος, οι συγκυρίες και οι σκοπιμότητες σχετίζονται με τις ισορροπίες που διαμορφώνονται στο εσωτερικό της Ελλάδας και της Τουρκίας, υπό το φως των οποίων ισορροπιών μπορεί κανείς να παρατηρήσει και να παρακολουθήσει την τουρκική ή την ελληνική συμμετοχή στην πρόκληση της έντασης.
Διότι η ιστορία των εντάσεων στο Αιγαίο είναι ουσιαστικά ιστορία σκοπιμοτήτων και συγκυριών, οι οποίες προέταξαν ή μεγέθυναν μία στρατιωτική αντιπαράθεση που είναι έτσι κι αλλιώς καθημερινή ρουτίνα. Και είναι έτσι, διότι οι Τούρκοι δεν καθορίζουν χρονοδιάγραμμα αμφισβήτησης των ελληνικών θέσεων και απόψεων. Το κάνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Τότε γιατί δεν έχουμε επί 365 μέρες ένταση στο Αιγαίο, αλλά μόνο σε κάποιες φάσεις;
Αν λοιπόν θεωρούμε ότι οι εσωτερικές ισορροπίες οδηγούν την Τουρκία να αναδείξει την ένταση στα ελληνοτουρκικά, θα πρέπει να αποδεχθούμε το ίδιο και για την Αθήνα.
Και τέλος, αν πάρουμε το αξίωμα «οι Τούρκοι εξάγουν την ένταση» και κοιμόμαστε αγκαλιά με αυτό, τότε αυτό είναι άλλοθι για την απραξία στην αναζήτηση και στη δημοσιοποίηση πληροφοριών.
Αν αναπαράγουμε, με βάση το αξίωμα αυτό, ό,τι μας διοχετεύουν αυτοί που μας τα διοχετεύουν και κάνουν κατά τα άλλα τη δουλειά τους οι άνθρωποι, τότε προσαράζουμε εμείς σε ντουβάρια όταν τουρκικά πλοία προσαράζουν σε νησιά, όπως είχε συμβεί στα Ίμια τον Δεκέμβριο του 1995. Τότε, και επειδή αυτοί που μας διοχετεύουν αυτά που μας διοχετεύουν κάνουν τη δουλειά τους, αλλά εμείς όχι, βρισκόμαστε αγκαλιά –και βουλιάζουμε με το βάρος αυτό– με πραγματικότητες όπως μία πρόσφατη. Ικανοποίηση της ελληνικής πλευράς, επειδή οι Ρώσοι έμμεσα στήριξαν τις ελληνικές θέσεις, ζητώντας την άδεια της Αθήνας και όχι της Τουρκίας για διέλευση πολεμικού τους πλοίου, ήταν αυτό που προέκυπτε από τα δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου, πράγμα που ήταν διαρροή από αρμόδιους. Έλα δες όμως που οι Ρώσοι ζήτησαν από την Αθήνα την άδεια και στη συνέχεια έκαναν στο Αιγαίο άσκηση με τους Τούρκους…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου