Τα αδιέξοδα της μυστικής διπλωματίας

Από το 1974 κύρια μέριμνα της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. Όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να αποτρέψουν την επανάληψη μιας τουρκικής επίθεσης και να περιορίσουν τη δυσμενή κατάσταση που δημιούργησε η κατοχή της Κύπρου και η επιθετικότητα της Άγκυρας στο Αιγαίο.
Το αιφνιδιαστικό ταξίδι του Γιώργου Παπανδρέου στη Τουρκία αμέσως μετά την εκλογή του ως πρωθυπουργού, το περασμένο Οκτώβριο, σηματοδότησε την επανάληψη των λανθασμένων διπλωματικών χειρισμών που είχε ακολουθήσει στα ελληνοτουρκικά κατά τη προηγούμενη θητεία του ως υπουργός Εξωτερικών. Χωρίς τις επικοινωνιακές φανφάρες της "ελληνοτουρκικής φιλίας" και εν μέσω αυξανόμενων τουρκικών προκλήσεων, ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε και επιλέγει να ασκήσει μυστική διπλωματία:

* oι ανταλλαγείσες επιστολές με το Τούρκο ομόλογό του δε δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα,
* η προσέλευση του μαθητευόμενου Δρούτσα στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών έγινε χωρίς τη συνοδεία κανενός αρμόδιου υπηρεσιακού παράγοντα, προφανώς για να μην υπάρχουν καταγεγραμμένα πρακτικά των λεχθέντων (και συμφωνηθέντων), προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις στο ελληνικό ΥΠΕΞ
* το περιεχόμενο των 21 ελληνοτουρκικών συμφωνιών, μνημονίων κατανόησης, κοινών δηλώσεων, πρωτοκόλλων και διακηρύξεων που υπεγράφησαν τη περασμένη εβδομάδα δεν έχει δημοσιοποιηθεί ακόμη.

Ενδεικτική του εύρους των μυστικών συνομιλιών είναι η δήλωση Εrdogan κατά την κοινή συνέντευξη με τον Κοσοβάρο ομόλογό του προ τριών ημερών, όπου αποκάλυψε ότι "ήδη η Ελλάδα και η Συρία κάλεσαν τον φίλο μου Thaci, για να συζητήσουν το ζήτημα της αναγνώρισης και πιστεύουμε ότι θα υπάρξουν θετικά αποτελέσματα", προαναγγέλλοντας ουσιαστικά την αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα!
Το Ανώτατο Ε/Τ Συμβούλιο Συνεργασίας σημείωσε παταγώδη αποτυχία στα θέματα υψηλής πολιτικής, επιβεβαίωσε το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών και ενέτεινε την αδιαλλαξία της γείτονος. Συγκεκριμένα ο Τούρκος πρωθυπουργός:

* Απαίτησε ρητώς τον άμεσο αφοπλισμό των ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο.
* Ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να άρει το casus belli σε βάρος της Ελλάδας.
* Εξίσωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τους μουφτήδες της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Ζήτησε επιτακτικά την άμεση λειτουργία του τζαμιού στο Μοναστηράκι, παρά τη πρόσφατη απόφαση για την ανέγερση τεμένους στο Βοτανικό.
* Ζήτησε τετραμερή διάσκεψη Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου και Τουρκοκυπρίων για λύση του Κυπριακού εντός του 2010, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν σκοπεύει να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο.
* Επανέλαβε ότι δεν θα ανοίξει τα τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια στην Κύπρο, αν δεν υπάρξει αμοιβαιότητα προς τους Τουρκοκύπριους.
* Προέβη σε ευθεία και απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, ζητώντας από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να στηρίξουν την οικονομική πολιτική του Γ. Παπανδρέου και από τους Έλληνες δημοσιογράφους την αποσιώπηση των τουρκικών παραβιάσεων και προκλήσεων στο Αιγαίο!

Αυτά δεν είναι παρά τα αποτελέσματα της κατευναστικής πολιτικής, του διεθνολογικού αναλφαβητισμού και των φοβικών συνδρόμων.

Η Ελλάδα που:
1. δεν επεδίωξε, μετά το 1987, έρευνες στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου
2. δεν άσκησε το νόμιμο δικαίωμά της για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. (σε αντίθεση με όλες τις χώρες της Μεσογείου)
3. θεωρεί, με ένα -ιδιαίτερα πρωτότυπο διεθνώς- καθεστώς, ότι ο Εθνικός Εναέριος Χώρος καλύπτει 10 ν.μ.
4. υφίσταται τις συνέπειες της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε σχέση με το FIR, τις πτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών, τα δικαιώματα ελέγχου και έρευνας και διάσωσης στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου
5. επιχειρεί έναν διερευνητικό διάλογο 44 γύρων προκειμένου να διαπιστωθεί η διάθεση και ετοιμότητα της Τουρκίας για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, μέσω συνυποσχετικού,
οφείλει επιτέλους να ασκήσει με αποφασιστικότητα τα αναγνωρισμένα από το Διεθνές Δίκαιο δικαιώματά της στο Αιγαίο.

Όπως εύστοχα σημειώνει ο Χρ. Ιακώβου "...η Χάγη δεν πρέπει να φαντάζει ως ένα ρομαντικό πεδίο που θα συμπληρώσει και θα ενισχύσει την Ελληνική εξωτερική πολιτική. Η Ελλάς θα πρέπει να επιμένει ότι μοναδική διαφορά είναι η οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, εγκαταλείποντας το απηρχαιωμένο αίτημα για την υφαλοκρηπίδα. Σε περίπτωση όμως που τεθούν ενώπιον του Δικαστηρίου και τα άλλα δύο αιτήματα (σ.σ. αποστρατιωτικοποίηση νήσων και "γκρίζες ζώνες") αυτομάτως τίθενται Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην κρίση τρίτων, ενώ Τουρκικά ουδέν. Άρα, η Τουρκία δεν έχει τίποτα να χάσει ενώ η Ελλάς θα πάρει ένα σημαντικό ρίσκο".