Η ιστορία μιας κατάρριψης που δεν έγινε ποτέ...

Οι φαντασιώσεις της ελλαδικής πολιτικής τάξης ότι μπορεί η Τουρκία να μεταλλαχθεί σε κράτος που θα σέβεται τη διεθνή νομιμότητα και θα λειτουργεί με όρους ευρωπαϊκού νομικού και πολιτικού πολιτισμού, αποπροσανατόλισαν την ελληνική εξωτερική πολιτική από την πραγματικότητα.
Το πολιτικό μας προσωπικό βλέπει μια Τουρκία όπως θα ήθελε να είναι και όχι όπως αληθινά είναι. Η εξωτερική μας πολιτική αφοσιώθηκε τα τελευταία χρόνια τυφλά στη φενάκη της ελληνοτουρκικής φιλίας, ωσάν να υπήρχε και ποτέ ελληνοτουρκική φιλία. Την ίδια ώρα που η Άγκυρα προσβάλλει έργω και βάναυσα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, φτάνοντας στα όρια εισβολής, εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα και παραμένουμε κολλημένοι στις αυταπάτες μας. Διακηρύξαμε και προχθές ότι «το 2009 θα επιδιώξουμε τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων» (δήλωση Ντόρας Μπακογιάννη). Δεν χορτάσαμε από «βελτίωση» και διψούμε και άλλη;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα περί φιλίας με τον Τούρκο είναι παιδαριώδες παραμύθι που εξυπηρετεί αποκλειστικά τους απέναντι ενώ αποκοιμίζει τους εδώ;
Στο όνομα της φρεναπάτης της «φιλίας» ακολουθούμε από το 1999 πολιτική συνεχών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων –προσέγγισης την ονομάζουν– που βασίζονται στην αφελή προσδοκία να εξευρωπαϊσθεί ο Αττίλας και να συμπεριφερθεί μελλοντικά ως νομιμόφρων. Η στάση μας αυτή φυσικά, αποθρασύνει τον εχθρό και τον καθιστά ακόρεστο στις διεκδικήσεις του. Σαράντα μία συναντήσεις της περιλάλητης μεικτής επιτροπής έχουν γίνει (20 επί Σημίτη + 21 επί Καραμανλή) και η Άγκυρα έχει βγάλει τα εσώψυχά της, καταθέτοντας στο τραπέζι κάθε κατασκευασμένη διεκδίκησή της. Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει κανείς εδώ, ότι οι Τούρκοι αξιοποιούν κάθε ευκαιρία κι εμείς πέφτουμε στη φάκα, αναδεικνύοντας τις έκνομες διεκδικήσεις τους σε «ελληνοτουρκικές διαφορές»;
Τα πρόσφατα γεγονότα, σε συνάρτηση μάλιστα με αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο με τις «απευθείας συνομιλίες» Χριστόφια - Ταλάτ, συνιστούν άγρια κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας σε ολόκληρη την περίμετρό μας με εμφανή αποτυπώματα πολεμικών ενεργειών.
Τα νέα δεδομένα επιβάλλουν εκ βαθέων επανεξέταση της στρατηγικής και των τακτικών μας απέναντι στην Άγκυρα με τις ακόλουθες ορίζουσες:
α) Οι σχέσεις Ελλάδος - Τουρκίας με αποκλειστική υπαιτιότητα της δεύτερης είναι και θα παραμείνουν, άχρι καιρού, σχέσεις συγκρουσιακής συνύπαρξης. Δεν είναι ούτε ήταν ποτέ σχέσεις φιλίας και συνεργασίας.
β) Άμεση καταγγελία σε όλα τα διεθνή κέντρα (Συμβούλιο Ασφαλείας, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΑΣΕ και ει τι άλλο) των τουρκικών επιθετικών ενεργειών για τις οποίες κρατούμε κλειστό το στόμα μας ως να πρόκειται για εθνικό μυστικό…
γ) Ενίσχυση και έλεγχος της εθνικο-αμυντικής θωράκισής μας. Ξεκαθάρισμα των προβληματικών προμηθειών (Απάτσι, υποβρύχια, ανταλλακτικά κ.λπ.). Οι εξοπλισμοί έχουν αποτελέσει από καιρό τη «μαύρη τρύπα» της Άμυνας. Αγορές αχρήστων και αναχρονιστικών συστημάτων, άλλων με πραγματικά ελαττώματα, προκαταβολές λαδωμάτων και λοιπές εγγενείς αδυναμίες πρέπει να ξεπερασθούν. Μπορούμε χωρίς αύξηση, αλλά με τίμια διαχείριση των αμυντικών δαπανών να έχουμε το άριστον.
δ) Ενεργοποίηση των διεθνών πολιτικο-διπλωματικών ερεισμάτων και πρωτίστως αποφασιστική παρέμβαση με αξιοποίηση των επωνύμων γνωστών ελληνοαμερικανών χρηματοδοτών Ομπάμα - Χίλαρι Κλίντον.
ε) Επαναφρονηματισμός ηγεσίας και λαού: Πολλοί σ’ αυτόν τον τόπο έχουν πράξει τα αδύνατα δυνατά για να εμφυτεύσουν ηττοπάθεια και πανικό. Να καλλιεργήσουν δηλαδή, το αποκρουστικό φοβικό μας σύνδρομο. Αυτό σημαίνει ότι πολιτικοί, ηγέτες γνώμης, ελίτ, εκπαίδευση και κυρίως και πρωτίστως ΜΜΕ πρέπει να εφορμήσουν για να αναστηλώσουν το τραυματισμένο φρόνημα.
Κατά τον γνωστό μύθο του Αισώπου το φίδι παρεπονέθη στον Δία ότι οι άνθρωποι το τσαλαπατούν και ο Ζευς του απάντησε: «Αν δάγκωνες τον πρώτο που σε πάτησε, κανένας δεν θα τολμούσε να σε ξαναπατήσει».
Ολόκληρη η ιστορία των τουρκικών παραβιάσεων είναι η ιστορία μιας κατάρριψης που δεν έγινε.
Η κλασική μας σοφία είναι ειρηνοφόρα και αντιπολεμική. Αλλά όπως ο μέγιστος πολιτικός δάσκαλος, ο Θουκυδίδης, αποφαίνεται οι πόλεμοι υπάρχουν «έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η» (ΙΙΙ, 82), όσο δηλαδή η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια.
Λαοί προσηλωμένοι στην ειρήνη όπως ο λαός μας δεν επιλέγουν τον πόλεμο. Τον επιλέγουν εναντίον τους αυτοί που τους επιβουλεύονται. Πώς μπορούμε να τον αποτρέψουμε;
Μας διδάσκει ο Θουκυδίδης:
«Ειδέναι δε χρη ότι ανάγκη πολεμείν, ην δε εκούσιοι μάλλον δεχώμεθα, ήσσον εγκεισομένους τους εναντίους έξομεν». (Θουκυδίδης, 1, 144, 3). Δηλαδή, πρέπει να ξέρετε ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και ότι όσο πιο πρόθυμοι τον δεχθούμε εμείς, τόσο λιγότερο επιθετικούς θα έχουμε τους αντιπάλους μας. Δηλαδή, αν θέλουμε ειρήνη, ο εχθρός δεν θα μας επιτεθεί, μόνον αν ξέρει ότι εμείς δεν φοβόμαστε τον πόλεμο.
Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ
Προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης