Κύπρος: Οι ηγέτες να αλλάξουν τον πολιτικό τους λόγο

Ακούγονται συχνά από τα χείλη των πολιτικών ηγετών της χώρας μας διάφορες διατυπώσεις που σε τελευταία ανάλυση αντί να δημιουργούν κλίμα πρόσληψης θετικών εικόνων για επίλυση του κυπριακού, σπρώχνουν τους πολίτες στην άρνηση και στην απόρριψη οιασδήποτε πρότασης για λύση.
Αναφέρομαι στη φράση που συχνά εκφέρεται, ότι η αναμενόμενη λύση θα είναι «οδυνηρή λύση».
Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, ακούγοντας αυτή την πρόταση δεν έχει κανένα λόγο να υποστηρίξει μια λύση που θα είναι οδυνηρή, που θα του δημιουργήσει οικονομικά, πολιτικά και άλλα προβλήματα, όμοια με εκείνα που έζησε στο παρελθόν.

Η «οδυνηρή λύση» θα πρέπει να θεωρείται αποτέλεσμα ετεροβαρούς συμβιβασμού, ο οποίος θα οδηγήσει την κοινωνία σε νέες περιπέτειες.
Τίθεται αμέσως το λογικό ερώτημα, αν είναι σοφό οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ελληνοκυπριακής κοινωνίας θα πρέπει να αποδεχθούν τέτοια λύση και να οδηγήσουν σε νέες περιπέτειες τον πληθυσμό της χώρας μας.
Αν η ομοσπονδιακή λύση θα είναι «οδυνηρή» και διαφημίζεται ως τέτοια, τότε θα πρέπει να τους προβληματίσει στα σοβαρά η υπογραφή της.
Οι πολιτικοί ηγέτες που υποστηρίζουν τη λύση θα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, ότι η ομοσπονδιακή διάρθρωση του κυπριακού κράτους είναι η μόνη ορθή λύση που κατοχυρώνει τα συμφέροντα των δυο κοινοτήτων, την πολιτική τους ισότητα και εξασφαλίζει την ουσιαστική συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση του κράτους, άρα είναι δίκαιη λύση και είναι η μόνη που θα αποκαταστήσει την ειρήνη και την αρμονία στις σχέσεις των κοινοτήτων.
Ο συμβιβασμός είναι αποκατάσταση της αρμονίας που διαταράχθηκε με τα δραματικά γεγονότα του 1963, γι’ αυτό αποτελεί συμβατό στοιχείο με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Η «οδυνηρή λύση» δεν μπορεί να είναι συμβατή με τη λύση και το συμβιβασμό. «Οδυνηρή λύση» σημαίνει επιβολή, άρα σε κάποιο στάδιο θα νομιμοποιείται αγώνας για την ανατροπή της.
Αυτή η πολιτική φιλοσοφία είχε επικρατήσει στα μυαλά της ηγεσίας που ανάλαβε να διαχειριστεί τις τύχες του νεογέννητου κυπριακού κράτους γι’ αυτό από τα πρώτα του βήματα το οδήγησε σε αδιέξοδο, σε κρίση και αντιπαράθεση των πολιτών του, με αποτέλεσμα τις σημερινές δραματικές πραγματικότητες.
Η τότε πολιτική ηγεσία με επικεφαλής τον Μακάριο ανέλαβε τη διαχείριση ενός ενιαίου, κυρίαρχου κράτους και στην προσπάθεια της να ανατρέψει την «οδυνηρή λύση», δηλαδή το συμβιβασμό του 1959, πέτυχε να δημιουργήσει τις σημερινές αδιέξοδες συνθήκες, να στοιβάσει τους Κύπριους σε βορρά και νότο, με εγγενείς κινδύνους αλλοίωσης του πολιτισμικού και πληθυσμιακού χαρακτήρα της κυπριακής κοινωνίας.
Οι υποστηρικτές της μη λύσης προσπαθούν με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο να σπείρουν ανάμεσα στους πολίτες τον «φόβο», ότι η «οδυνηρή διζωνική δικοινοτική ομοσπονδιακή λύση» θα οδηγήσει σε νέες κακουχίες και σε ανυπέρβλητα εμπόδια τους πολίτες της Ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι θα είναι χειρότερος συμβιβασμός με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Στη βάση αυτής της ξεπερασμένης θεωρίας προτείνουν υπαλλακτικές λύσεις που οδηγούν στον τελεσίδικο διαχωρισμό, στη διχοτόμηση.
Θεωρητικά η κοινωνία έχει δικαίωμα πολλαπλών επιλογών, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Η άποψη που εκφράζεται, ότι τα περιθώρια είναι αρκετά διευρυμένα και ο χρόνος απεριόριστος είναι πολιτική συνταγή για οριστικό διαχωρισμό.
Η ελληνοκυπριακή ηγεσία θα πρέπει να αντιληφθεί ότι οι εναλλακτικές δυνατότητες επιλογής δεν είναι απεριόριστες, ακριβώς γιατί είναι καθορισμένες από τα γεγονότα που δημιούργησε η ίδια η κοινωνία.
Από την άλλη, ο χρόνος του μισού αιώνα θα πρέπει να πείσει ότι διαφοροποιεί προς το χειρότερο τις υπαλλακτικές προτάσεις για λύση.
Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι η μόνη συμβατή λύση που η εφαρμογή της θα δημιουργήσει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για ευημερία όλου του κυπριακού λαού, άρα δεν μπορεί να αποκαλείται «οδυνηρή λύση». Η απαλλαγή από το λόγο των πολιτικών ηγετών τέτοιων διατυπώσεων θα βοηθήσει τόσο τους ίδιους να εκφέρουν σύγχρονο πολιτικό λόγο, αλλά και τους πολίτες από το άγχος, ότι με τη Διζωνική δικοινοτική Ομοσπονδία θα φορτωθούν την «οδυνηρή λύση» με «οδυνηρά» γι’ αυτούς αποτελέσματα. Με την αλλαγή του λόγου σημαίνει, ότι οι πολιτικοί ηγέτες θα παράξουν μια άλλη βαθμίδα πολιτικού πολιτισμού και μια ορισμένη δομή σκέψης, η οποία εξειδικεύεται στη χαρακτηροδομή, θα διαμορφώσει η ίδια την κοινωνία, δεν θα την αφήσει έρμαιο στους εκφραστές του εθνικιστικού λόγου, στην κυριαρχία εθνικιστικών παρορμήσεων και διαθέσεων.
Ποτέ δεν είναι αργά για επαναστατικές αλλαγές οι οποίες θα βοηθήσουν την κοινωνία να ξεφύγει από το τέλμα στο οποίο την οδήγησε η προηγούμενη πενταετία.