Ο Ομπάμα, η Τουρκία και η Ελλάδα

Του ΠΑΝΑΓ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτή Β΄ Πειραιά
Διανύουμε μια περίοδο που η Ελλάδα έχει ανακαλύψει ξανά με έναν νέο τρόπο τον τυφλό φιλοαμερικανισμό. Ο Κ. Καραμανλής πραγματοποιεί σε αυτήν τη φάση μια τόσο θεαματική φιλοαμερικανική στροφή που εκπλήσσει, σχεδόν, με την ωμότητά της. Από την άλλη, ο Γ. Παπανδρέου, περιδεής πάντα απέναντι στις πέραν του Ατλαντικού εξελίξεις, μοιάζει τόσο γοητευμένος από τις ΗΠΑ του κ. Μπαράκ Ομπάμα, ώστε επιχειρεί να «αντιγράψει» μανιωδώς, αν και όχι με τόση επιτυχία, στάσεις, σχήματα και τακτικές της νέας αμερικανικής διοίκησης.
Κι όμως, ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ενώ διέθετε τέτοιους εξέχοντες θαυμαστές στη χώρα μας, αποφάσισε να κάνει το πρώτο του ταξίδι σε χώρα του εξωτερικού, στην Τουρκία. Στην Τουρκία, της οποίας ο πρωθυπουργός επιτείνει διαρκώς την αντιαμερικανική ρητορική, εφαρμόζει μια πολιτική καταγγελίας του Ισραήλ και ακόμα χειρότερα, αναπτύσσει σχέσεις με τις πιο ακραίες ισλαμικές οργανώσεις! Ενώ ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα θεωρείται, πλέον, ξεπερασμένος και αναχρονιστικός, στην Τουρκία συνιστά όχημα αναβάθμισης της χώρας.

Η επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία δεν ανελύθη σωστά, αν ανελύθη κιόλας, στη χώρα μας. Διότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια αναγνώριση του στρατηγικού ρόλου της Τουρκίας, η οποία συμμετέχει και στους G-20. Σηματοδοτεί αντίθετα την οριστική ρήξη της παλιάς τριγωνικής «ισορροπίας» ΗΠΑ - Τουρκίας - Ελλάδας, την οποία τα διάφορα «παπαγαλάκια» της Αθήνας έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «παρωχημένη» και αφετηρία μιας νέας σχέσης. Για τις ΗΠΑ, η Τουρκία αντιπροσωπεύει όχι μόνο μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη αλλά και τη γέφυρα μέσω της οποίας μπορεί να ευδοκιμήσει μια νέα ιμπεριαλιστική πολιτική ενσωμάτωσης του Ισλάμ στους νέους αμερικανικούς σχεδιασμούς.
Ο νέος ρόλος της Τουρκίας θα ήταν λάθος να αποδοθεί απλώς και μόνο στη θέση και την έκτασή της. Διότι, ταυτόχρονα, είναι επιστέγασμα μιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης πολιτικής που αναζητά ερείσματα πολύ πέραν της αμερικανοατλαντικής νομιμοφροσύνης.
Την ίδια ώρα η Ελλάδα παρακμάζει. Παρακμάζει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά. Αντί εξωτερικής πολιτικής εφαρμόζουμε το δόγμα «αμίλητοι, ακούνητοι, αγέλαστοι» και σθεναρά αφοσιωμένοι στην υπερατλαντική κηδεμονία, ενώ στην Κύπρο, αν δεν πέφτω πολύ έξω, συζητούν αυτήν την περίοδο μια νέα εκδοχή, ίσως και χειρότερη, του Σχεδίου Ανάν, ως λύση για τη Μεγαλόνησο.
Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο όραμα, εθνικό και κοινωνικό, και μια νέα λαϊκή αλληλεγγύη που θα το υπηρετήσει. Αν δεν τα καταφέρουμε γρήγορα με μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή, αν όχι και με μια νέα επανάσταση, τότε η οικονομική κρίση που διανύουμε θα ωχριά σε λίγο μπροστά στην εθνική κρίση που θα βιώσουμε!
ΠΑΡΟΝ