Μερικές σκέψεις για την επίσκεψη Ομπάμα στην Άγκυρα

του Σάββα Καλεντερίδη

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα πραγματοποιεί μεθαύριο την πρώτη του επίσκεψη σε μουσουλμανική χώρα, αν και ο μουσουλμανικός κόσμος δεν θεωρεί την Τουρκία μια κατ' ουσίαν μουσουλμανική χώρα.
Ο Ομπάμα θα συζητήσει με την Τουρκία τα εξής θέματα:
-Κατάσταση στο Αφγανιστάν
-Περίπτωση του Ιράν
-Κατάσταση στον Καύκασο-Αρμενικό
-Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας
-Αποχώρηση αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ
-Το μέλλον του Ιράκ μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ
-Κουρδικό Ζήτημα
-Ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία

Στην ανάλυσή μας θα αποφύγουμε να αναφερθούμε στα πρώτα ζητήματα και θα επικεντρώσουμε στα δυο τελευταία: Το Κουρδικό και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το πρώτο, κατά την άποψή μας, είναι το σημαντικότερο απ' όλα, αφού η διευθέτησή του γκρεμίζει το κεμαλικό κράτος και το δόγμα "Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία" και ανατρέπει τις ισορροπίες, δρομολογώντας εξελίξεις που θα καταστήσουν τους Κούρδους ρυθμιστικό παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή, απορροφώντας ταυτόχρονα τεράστιο δυναμικό από την Τουρκία, η οποία θα υποχρεωθεί να ασχοληθεί με τον έλεγχο-διευθέτησή του τα επόμενα χρόνια.

Το δεύτερο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι επίσης ένα τεράστιο ζήτημα, αφού οι εξελίξεις που θα δρομολογηθούν στον τομέα αυτό, σε συνδιασμό με τις εξελίξεις στο Κουρδικό, θα καθορίσουν την εικόνα της νέας Τουρκίας που θα προκύψει μετά την επίσκεψη Ομπάμα στην Άγκυρα. Σε περίπτωση που η Τουρκία υποχρεωθεί να δεχτεί μια διευθέτηση του Κουρδικού που θα ικανοποιεί κατ' ελάχιστον τους Κούρδους, και αποδεχτεί ταυτόχρονα την αναγνώριση δικαιωμάτων σε όλους τους πολίτες της και άρα στις διάφορες εθνικές και θρησκευτικές ομάδες που κατοικούν στην επιράτειά της, τότε θα έχουν δρομολογηθεί εξελίξεις που θα δώσουν μια νέα μορφή στη γείτονα χώρα.
Ας δούμε όμως τη σειρά των γεγονότων και το πώς φθάσαμε μέχρι εδώ.
Από το 1991, με την ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που επέβαλαν οι ΗΠΑ βορείως του 36ου παραλλήλου, έχει δρομολογηθεί η λύση του Κουρδικού.
Έκτοτε, σταδιακά και υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, έχει δημιουργηθεί ένα κουρδικό κράτος (ήδη λειτουργεί ως ομόσπονδο κράτος) στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), το οποίο για να επιβιώσει θα πρέπει να έχει κατά κάποιο τρόπο διέξοδο στη θάλασσα.

Αυτή η διέξοδος δεν μπορεί να είναι άλλη από την περιοχή Μερσίνας-Αδάνων, κάτι που προϋποθέτει τουλάχιστον τη συναίνεση της Τουρκίας, σε πρώτη φάση.
Θε έπρεπε λοιπόν να "σπάσει" η αντίσταση της Τουρκίας, η οποία θεωρούσε ότι μια τέτοια εξέλιξη θα λειτουργούσε εις βάρος της και θα έθετε σε κίνδυνο την ενότητά της και γι' αυτό τη χαρακτήρισε αιτία πολέμου από τις αρχές του 21ου αιώνα.
Τελικά η αντίσταση της Τουρκίας κάμφθηκε, πότε με την πίεση των ΗΠΑ, πότε του ΡΚΚ, πότε των Μπαρζανί-Ταλαμπανί και πότε συνδυασμού των ανωτέρω.
Με τα πολλά, τώρα βρισκόμαστε στη φάση της αποδοχής της φόρμουλας από πλευράς της Τουρκίας, για τη διευθέτηση του Κουρδικού. Γι' αυτό ακριβώς επισκέπτεται την Τουρκία ο Ομπάμα. Δεν την επισκέπτεται για να μοιράσει δώρα, ούτε για να αναβαθμίει το ρόλο της Τουρκίας. Την επισκέπτεται για να διευθετήσει τοΚουρδικό, το Αρμενικό, το Αλεβιτικό και ίσως το Ποντιακό, που αποτελούν κατάλοιπα του Ανατολικού Ζητήματος, κατάλοιπα που δεν ρυθμίστηκαν με τη συνθήκη της Λοζάνης.

Σε αυτή τη ρύθμιση μέχρι τις εκλογές της 29ης Μαρτίου ήταν αμφίβολο αν συμπεριλαμβανόταν το ΡΚΚ, για του οποίου τη διάλυση λογάριαζαν όλοι οι άλλοι, πλην του "ξενοδόχου". Τώρα, μετά τη θριαμβευτική εκλογική νίκη, θεωρείται περίπου βέβαιο ότι ένας από τους βασικούς συνομιλητές θα είναι το ΡΚΚ και ο Άπο, και ίσως να μην αποτελέσει έκπληξη η αποφυλάκισή του μετά από ένα-δυο χρόνια.
Η στάση των Κούρδων, ενός πάμφτωχου, πλην όμως αποφασισμένου λαού, πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί κατάφεραν να κερδίσουν σε στρατιωτικό επίπεδο τον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό του κόσμου, με χιλιάδες άρματα, εκατοντάδες αεροπλάνα και ελικόπτερα, υπερσύγχρονες τηλεκατευθυνόμενες βόμβες, ΜΟΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ (αναφερόμαστε στους Κούρδους της Τουρκίας), διεκδικώντας και κερδίζοντας ρόλο στις αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον τους ως λαού.

Το θέμα είναι, λοιπόν, ότι επιχειρείται η ρύθμιση των τελευταίων, ίσως, εκκρεμών προβλημάτων του Ανατολικού Ζητήματος και η Ελλάδα, όπως και ο Ελληνισμός είμαστε εξ ολοκλήρου απόντες, παρότι τα υπό ρύθμιση ζητήματα μας αφορούν, ενώ την ίδια στιγμή η Τουρκία, για να αποδεχτεί επώδυνες γι' αυτήν ρυθμίσεις, ζητά ανταλλάγματα στα Δυτικά και δυστυχώς φαίνεται -προς στιγμή τουλάχιστον- να τα παίρνει, αφού η Ελλάδα στην ουσία είναι απούσα από την όλη διαδικασία και θα λέγαμε παραδομένη στην εξελίξεις.
Αντί να φρονίσουμε λοιπόν από πριν -όπως έκαναν οι ξυπόλητοι Κούρδοι, αγωνιζόμενοι σκληρά επί τριάντα χρόνια και το πέτυχαν- να προετοιμαστούμε πολιτικά και να πάρουμε θέσεις για να έχουμε λόγο σε αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον του Ελληνισμού και των σχέσεων της Ελλάδας και της Κύπρου με την Τουρκία, φθάσαμε στο σημείο να περιμένουμε μοιρολατρικά να δεχτούμε αυτά που θα αποφασίσουν Αμερικανοί και Τούρκοι για μας, με τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα να δηλώνει με αυθάδεια ότι θα πρέπει να αποσυνδεθούν οι σχέσεις των ΗΠΑ που λειτουργούν στη λογική του τριγώνου ΗΠΑ-Τουρκίας-Ελλαδας, λες και δεν ήταν οι ΗΠΑ εκείνες που -ακριβώς βασιζόμενες στη λογική του τριγώνου αυτού- έβαλαν τον Αττίλα στην Κύπρο χωρίς να αντιδράσει η Ελλάδα και λες δεν είναι αυτή η Ουάσιγκτον που πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει άλλοθι στην Άγκυρα στην εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Πόλης-Ίμβρου-Τενέδου, στη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, στη βάρβαρη τρομοκρατία που ασκείται στο οικουμενικό Πατριαρχείο και στην αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας στο Αιγαίο και τη Θράκη.

Και επειδή στην πολιτική ποτέ δεν είναι αργά, άς φροντίσουμε να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί, παρακολουθώντας τουλάχιστον τώρα από κοντά τα γεγονότα και προσπαθώντας να αναπληρώσουμε το κενό, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας καινούργιες πολιτικές για την περιοχή, όπως απαιτεί η ιστορία μας, όπως αρμόζει σε μας τους Έλληνες.