ΗΠΑ, Κύπρος και Χριστόφιας

Του Μάριου Ευρυβιάδη
Ορθά και ψύχραιμα τοποθετήθηκε ο Πρόεδρος Χριστόφιας όταν δήλωσε ότι δεν αγχώνεται κατά πόσον θα λάβει χώρα η συνάντηση του εγκάθετου της Άγκυρας στην Κύπρο Ταλαάτ με την Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την έντιμη κα Κλίντον.
Γιατί δηλαδή να αγχωθεί ο Κύπριος Πρόεδρος; Μήπως δεν γνωρίζει μέσα στο πετσί του ποια είναι η αμερικάνικη πολιτική ενάντια στη χώρα του; Τώρα θα την μάθει με τον Ομπάμα και την Κλίντον;
Μήπως δε βίωσε, για να μην πάω πιο πίσω, το τι έλαβε χώρα πριν την 24η Απριλίου και μετά, όταν ακόμη και οι κλητήρες της Αμερικάνικης Πρεσβείας έτρεχαν να βρουν Τουρκοκύπριους και ανατολίτες κουβαλητούς για να τους συγχαρούν και να τους ανταμείψουν για το “ναι” τους στο δημοψήφισμα;

Μήπως ο τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, δεν κάλεσε τον Ταλαάτ στην Ουάσινγκτον για να του χαιδέψει τα αυτιά; Μήπως το κατ’ εξοχήν think tank της μεταψυχροπολεμικής ιδεολογίας του ευρωατλαντισμού, το German Marshall Fund of the United States (που συνχρηματοδοτείται και από το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών αλλά και από το Niarchos Foundation), που εδρεύει στην Ουάσινγκτον, δεν οργάνωσε μαζί με τα Υπουργεία Εξωτερικών ΗΠΑ και Τουρκίας επίσκεψη μέσω Τουρκίας μελών του Αμερικανικού Κονγκρέσου; Λέτε να έχει ξεχάσει ο κ.Χριστόφιας ότι αξιωματούχοι της Αμερικάνικης πρεσβείας στην Άγκυρα συνόδευσαν την αντιπροσωπεία στην κατεχόμενη Κύπρο, παραβιάζοντας έτσι ανοιχτά και κραυγαλέα την κυπριακή νομοθεσία;
Τέλος και για να μην υπεισέλθω σε ευαίσθητα ζητήματα ασφάλειας και άμυνας και στις μαύρες δραστηριότητες των Αμερικανών που έχουν κάνει σουρωτήρι την κυριαρχία του κυπριακού κράτους, μήπως δεν γνωρίζει ο κ.Χριστόφιας για τις ανεξέλεγκτες πλέον δραστηριότητες του προγράμματος Fulbright μέσα στο κράτος που το φιλοξενει; Το άλλοτε πολύ πετυχημένο αυτό αμερικάνικο πρόγραμμα έχει αφήσει πίσω την ακαδημαϊκή του φερεγγυότητα και, αντίθετα με το πνεύμα του αείμνηστου εμπνευστή και ιδρυτή του, του εκλιπόντος Γερουσιαστή Fulbright, λειτουργεί ως ακόμη ένα εργαλείο πιέσεων και υπονόμευσης του κυπριακού κράτους.
Ακριβώς επειδή γνωρίζει πολύ καλά τα κίνητρα και τους στόχους των Αμερικανών στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν αγχώνεται. Και έτσι δεν πρέπει να αγχώνεται ο Υπουργός Εξωτερικών Μάρκος Κυπριανού ώστε να τρέχει για μια συνάντηση με την κα Κλίντον, πρωτού αυτή συναντηθεί με τον Ταλαάτ. Ως προς τι μια τέτοια συνάντηση που θα είναι ολιγόλεπτη και κατά τη διάρκεια της οποίας η έντιμη Υπουργός δε θα ξέρει καλά καλά ποιός ο συνομιλητής της; Απλά και μόνο για να λέει η Λευκωσία ότι τηρήθηκε το πρωτόκολλο; Ποιό πρωτόκολλο; Δεν γνωρίζει ο Κύπριος Υπουργός και το επιτελείο του ότι το πρωτόκολλο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αμερικάνοι, Εγγλέζοι και ορισμένοι άλλοι εκπρόσωποι Δυτικών Πρεσβειών στη Λευκωσία το γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια;
Στο ζήτημα της Κύπρου, Αμερικάνοι και Εγγλέζοι έχουν κάνει προ πολλού τις επιλογές τους. Θέλουν μαζί με τους Τούρκους και για λογαριασμό τους ένα πολιτικά ευνουχισμένο διεθνές μόρφωμα στην Κύπρο, του οποίου οι κρατικές δομές να διέπονται από ανελεύθερες και ρατσιστικές διατάξεις. Όλες οι δραστηριότητες των Αμερικανών- Εγγλέζων στην Κύπρο σ’ αυτό αποσκοπούν και σε τίποτα άλλο.
Όπως στο Μεσανατολικό η Ουάσινγκτον έχει δώσει βέτο στο Ισραήλ, έτσι και στο κυπριακό έχει δώσει βέτο η Άγκυρα. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ αυτόνομο Παλαιστινιακό κράτος, παρά μόνο ένα κράτος- μαϊμού εάν και ποτέ ένα τέτοιο ιδρυθεί. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ Παλαιστίνης και Κύπρου είναι ότι στην Κύπρο υπάρχει κράτος.
Στο μείζον ζήτημα του κυπριακού και της εξωτερικής πολιτικής του κράτους, ο Πρόεδρος Χριστόφιας ενδέχεται στην παρούσα συγκυρία να μην μπορεί να κατορθώσει μεγάλα και ουσιαστικά πράγματα. Αλλά πρέπει να διαφυλάξει την αυτονομία και υπόσταση του κράτους και του λαού που τον τίμησε με την ψήφο του. Όπως συμβουλεύει και ο μεγάλος αλεξανδρινός ποιητής, μπορεί τη ζωή μας να μη τη διαμορφώνουμε όπως θέλουμε, αλλά τουλάχιστον δεν πρέπει να την εξευτελίζουμε.