Μικροκομοτηναίϊκα 2

Καλές οι βραβεύσεις, αλλά η υπερβολή έχει και τα όρια της και τελικά μήπως κάνει και κακό σε όσους βραβεύονται;
-Πάντως όσοι έχουν τη διάθεση να βραβεύσουν δασκάλους που πρόσφεραν στον τόπο, ειδικά στα μειονοτικά σχολεία, καλό είναι να θυμούνται και τον Κόντη Παναγιώτη, καθώς και τη γυναίκα του Βερυκίου Λίζα που ζουν στη Λευκάδα τώρα, αφού συνταξιοδοτήθηκαν εδώ και χρόνια.
-Περίπου 37 χρόνια έζησαν οικογενειακώς στο Καλαμόκαστρο οι δύο δάσκαλοι σε ένα μικρό παλιό σπιτάκι που τώρα έγινε πολιτιστικό κέντρο και έδωσαν τον χρόνο τους, τη ζωή τους και την ψυχή τους για την μόρφωση των μουσουλμανοπαίδων.
-Σε δύσκολες εποχές με δικτατορία, κρίσεις και οι δύο δάσκαλοι με τον καλό τους λόγο δεν έφυγαν ποτέ από το μειονοτικό χωριό.
-Συναναστρέφονταν με τους κατοίκους στο καφενείο, στα σπίτια, τους καθοδηγούσαν, τους συμβούλευαν, έτρωγαν και γιόρταζαν μαζί τους και κατάφεραν να φέρουν άλλο αέρα και πολιτισμό στο χωριό.
-Που έχει αφήσει τα σημάδια του ακόμη και σήμερα, που τους θυμούνται όλοι με αγάπη και σεβασμό.
-Πόσες ώρες κατανάλωσαν να βοηθούν ακόμη και στις δουλειές τους μουσουλμάνους και η δασκάλα να κάνει μάθημα ακόμη και οικογενειακής συμπεριφοράς και διαπαιδαγώγησης των γονέων στα παιδιά.
-Έτσι, αν περισσεύει κανένα βραβείο για αυτούς τους δύο δασκάλους, έστω και καμιά πλακέτα, ας τους δώσουμε.
-Υπάρχουν και πολλές άλλες περιπτώσεις αλλά ανέφερα αυτή που είναι η πιο χαρακτηριστική.