Εξοπλιστική φρενίτιδα στην Άγκυρα.

Το… κλαδί ελιάς που μας «προσφέρουν» οι Τούρκοι μέσω δηλώσεων του Ερντογάν και υπουργών του για μείωση εξοπλισμών σε Ελλάδα και Τουρκία αντιμετωπίζεται με πολύ μεγάλη επιφυλακτικότητα από την Αθήνα. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς με τις τούρκικες φρεγάτες να πλέουν ανοιχτά από το Σούνιο και τις παραβιάσεις στο Αιγαίο να μη σταματάνε ούτε καν τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Ωστόσο η επιμονή των Τούρκων στη λογική των ακραίων προκλήσεων δεν είναι ο μοναδικός λόγος που έχει κάνει την ελληνική πλευρά να… κουμπώνεται με τις προτάσεις της Άγκυρας. Η εξοπλιστική φρενίτιδα που επικρατεί στη γειτονική χώρα ανατρέπει κάθε ισορροπία στο Αιγαίο και αυτό δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί ούτε από τον… Δρούτσα, που, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να θεωρηθεί «τουρκοφάγος».

Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών εμφανίστηκε σε δημόσιες δηλώσεις του επιφυλακτικός στις προτάσεις για μείωση των εξοπλισμών επισημαίνοντας τη συμπεριφορά των «απέναντι», ειδικά το τελευταίο διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση των Τούρκων για μείωση των εξοπλισμών προκάλεσε αμηχανία στην ελληνική πλευρά, που δεν ήθελε να εμφανιστεί ότι απορρίπτει μια «επίθεση φιλίας» της κυβέρνησης Ερντογάν, η οποία ρίχνει όλη την ευθύνη των προκλήσεων στο Αιγαίο στους στρατιωτικούς της.

Το σύστημα Ερντογάν «ρίχνει» το δόλωμα ότι «μόλις καθαρίσω με το στρατιωτικό κατεστημένο, που κάνει όλη τη φασαρία, όλα θα είναι πιο ήρεμα και άρα γιατί να δίνουμε τα λεφτά μας στη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τον Ομπάμα για όπλα;». Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο.

Όριο το 2015.

Η Τουρκία, που στην αμυντική πολιτική της είναι σαφώς πιο σοβαρή και μεθοδική από εμάς, έχει επιλέξει από νωρίς το μαχητικό αεροσκάφος τέταρτης γενιάς και έχει μπει ως συμπαραγωγός στο πρόγραμμα του αμερικάνικου μαχητικού JSF. Έτσι έχει παραγγείλει 120 κομμάτια από το νέο προϊόν των Αμερικάνων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι θα είναι το πρώτο «αόρατο» μαχητικό αεροσκάφος που θα εξαγάγουν σε άλλες χώρες.

Πέρα όμως από το αμερικάνικο παραμύθι (διότι αόρατο… δεν θα είναι το νέο μαραφέτι), και μόνο η είσοδος 120 νέων αεροσκαφών στο Αιγαίο θα αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα στην αντιμετώπιση της τούρκικης απειλής στο Αιγαίο.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι δικοί μας πτέραρχοι πιέζουν αφόρητα για επιλογή νέου μαχητικού θέτοντας ως βασικό κριτήριο για την επιλογή του την παράδοση 40 μαχητικών αεροσκαφών τέταρτης γενιάς το αργότερο μέχρι το 2013. Μέσα στο 2010 η ελληνική Π.Α. αποσύρει οριστικά και τα τελευταία, «πανάρχαια» Α-7, οπότε το αριθμητικό έλλειμμα μεταξύ των δύο αεροπορικών οπλοστασίων διευρύνεται.

Ο Βενιζέλος έχει πει ότι εντός του 2010 θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για το νέο μαχητικό αεροσκάφος. Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην γκαντεμιά μας είμαστε και λίγο τυχεροί, αφού οι Αμερικάνοι τα έχουν κάνει μαντάρα στο πρόγραμμα JSF και οι καθυστερήσεις παραδόσεων αεροσκαφών θα είναι τουλάχιστον δύο χρόνια. Από το 2015 και μετά όμως τα ψέματα τελειώνουν και η ισορροπία στον ουρανό του Αιγαίου θα είναι πλέον μια ανάμνηση.

Οι Τούρκοι, πρώτη φορά, έχουν αρχίσει να ρίχνουν τρελά λεφτά και για τον εκσυγχρονισμό του ναυτικού τους ναυπηγώντας νέες φρεγάτες και κορβέτες. Έχουν παραγγείλει έξι υποβρύχια σαν τον δικό μας «Παπανικολή» – χωρίς όμως να γέρνει – κι έχουν κάνει σαφές ότι θέλουν να το παίξουν… αυτοκρατορία.

Ο ίδιος ο αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων, ο Μπασμπούγ, το είπε σε ομιλία του σε επιτελείς του Ναυτικού του στη βάση του Γκιολτσούκ, υποστηρίζοντας ότι «το ναυτικό πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο σ’ όλες τις αυτοκρατορίες», συμπεριλαμβανομένης και της Οθωμανικής, την οποία ως γνωστόν με νέα μορφή θέλει να αναβιώσει ο Τούρκος «Κίσινγκερ», ο υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου.

Οι Τούρκοι έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν μόνοι τους οπλικά συστήματα που δείχνουν με σαφήνεια τον επιθετικό τους προσανατολισμό. Τα ειδικά οχήματα τα οποία μεταφέρουν κινητές γέφυρες που έφτιαξαν μόνοι τους, έχουν σχεδιαστεί για να χρησιμοποιηθούν για υδάτινα κωλύματα σαν αυτό του Έβρου. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα έχει προβληματίσει πολύ τους Έλληνες στρατηγούς.

Με αυτά τα δεδομένα είναι δύσκολο ακόμη και για τον Δρούτσα να δεχτεί να καθίσει σε τραπέζι και να συζητήσει το ενδεχόμενο μείωσης των εξοπλισμών. Έτσι κι αλλιώς αυτός δεν θα έχει τίποτε να προσφέρει και οι απέναντι δεν έχουν βέβαια την πρόθεση να μην παραλάβουν ό,τι έχουν ήδη πληρώσει. Το θέμα είναι ότι ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του θα συνεχίσουν να παριστάνουν το «λευκό περιστέρι της ειρήνης» στο Αιγαίο, κυρίως για να ακούνε οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ πόσο καλά παιδιά είναι κατά βάθος αυτοί οι Τούρκοι και πόσο ξεροκέφαλοι είμαστε εμείς.

Ε, και όποιο κορόιδο «τσιμπάει» κατά καιρούς στο εσωτερικό της Ελλάδας καλό τους κάνει σ’ αυτήν τους την απόπειρα…

Πρωτοφανής υπεροπλία.

Η τούρκικη υπεροπλία στο Αιγαίο είναι τρομακτική και πρωτοφανής στη διαχρονική ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Από το 1974 και μετά, υπήρχε πάντα μία σχετική ισορροπία τρόμου στα οπλοστάσια των δύο χωρών, η οποία όμως τα τελευταία έξι χρόνια, ειδικά την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή, ανατράπηκε δραματικά υπέρ της Άγκυρας.

Μπορεί σύσσωμα τα κόμματα να υποστηρίζουν τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, αλλά ποιες είναι αυτές οι δαπάνες; Η τελευταία αγορά που έκανε η Ελλάδα ήταν η αγορά 30 μαχητικών αεροσκαφών F-16 το 2005, μια αγορά που «ισοφαρίστηκε» αμέσως από τη Τουρκία, η οποία παρήγγειλε άλλα τόσα αεροσκάφη από τους Αμερικάνους.

Αν βάλουμε κάτω τους αριθμούς, διαπιστώνουμε ότι σήμερα οι φίλοι μας απέναντι έχουν 220 F-16 στη διάθεσή τους με ποσοστά διαθεσιμότητας που ξεπερνούν το 90% – διότι αυτοί αγοράζουν ανταλλακτικά – κι εμείς έχουμε στα χαρτιά 160, από τα οποία πετάνε τα 90! Ο Βενιζέλος προσπαθεί να αποδεσμεύσει 160 εκατομμύρια δολάρια για να αγοραστούν ανταλλακτικά για τα αμερικάνικα αεροσκάφη, αλλά, ακόμη και σήμερα να τα παραγγείλει, τα αποτελέσματα της αγοράς θα αρχίσουν να φαίνονται έπειτα από μία τριετία!

Δεν είναι όμως μόνο τα υπάρχοντα αεροσκάφη που προβληματίζουν τους Έλληνες επιτελείς και κάνουν επιφυλακτικούς ακόμη και τους πιο μετριοπαθείς πολιτικούς. Οι εν αναμονή παραλαβές νέων μαχητικών αεροσκαφών από την Άγκυρα τινάζουν στον αέρα κάθε έννοια ισορροπίας μεταξύ των δύο χωρών.