Δεν πιέζουν αλλά χαϊδεύουν την Τουρκία

Όταν, αντί να πιέζεται, θωπεύεται και όταν, αντί να υφίσταται τις συνέπειες των κακοπραξιών της, επαμείβεται, τότε είναι το λιγότερο ματαιοπονία να προσδοκάται από την Άγκυρα εκλογίκευση.
Τέτοια που θα οδηγούσε σε λύσεις είτε στο Κυπριακό είτε σε θέματα που ταλανίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η μόνη προς το παρόν πιθανότητα που μπορεί να στριμώξει κάπως τις τουρκικές επιλογές είναι το ενδεχόμενο εμπλοκής όσον αφορά την ευρωπαϊκή της πορεία. Με ορατό (αλλά καθόλου βέβαιο) τον εκτροχιασμό του ενταξιακού συρμού, εφόσον οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αφεθούν να λειτουργήσουν στην περίπτωσή της, απερίσπαστοι και με τη συνήθη τους ανελαστικότητα. Οπόταν και η Άγκυρα:
Είτε θα συμμορφωθεί προς τις πρόνοιες του ομώνυμου με αυτήν πρωτοκόλλου, εκπληρώνοντας συναπορρέουσες υποχρεώσεις.

Είτε αναλαμβάνει το προβλεπτό κόστος της αρνήσεώς της να εναρμονιστεί. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πρωταρχικά την ανάσχεση των ενταξιακών διαδικασιών, στον βαθμό που επιβάλλουν οι (άτεγκτοι υποτίθεται) κανόνες του κοινοτικού παιχνιδιού.
Αλλ' αυτό προϋποθέτει αφ' ενός ειλικρινή βούληση των βασικών τουλάχιστον κοινοτικών κέντρων. Και αφ' ετέρου ανάλογο σθένος από δικής μας πλευράς (της Λευκωσίας δηλαδή και της Αθήνας) ώστε ν' απαιτηθεί με τρόπο που δεν επιτρέπει σε διπλωματικές υπεκφυγές και διολισθήσεις, να δώσουν διέξοδο στην (υπό κανονικές συνθήκες) αναπόδραστη κρίση. Με σιωπηρές δηλαδή παρακάμψεις κανονισμών και σοφιστικές υπερβάσεις κανόνων. Ως συνήθως. Εκεί όπου αυτά τα ίδια κέντρα και δι' ίδιον όφελος (αλλά και για να εξαγοράσουν τον πονοκέφαλο) «κλείνουν τα μάτια». Ή και πιέζουν το ανίσχυρο σκέλος (τη Λευκωσία) να περιστείλει απαιτήσεις και να υποστείλει δικαιώματα που έχει ως εταίρος.
Να μην αυταπατόμεθα λοιπόν: Ούτε η Λευκωσία ούτε (περισσότερο) η Αθήνα φαίνεται να έχουν διάθεση για ρήξεις. Κι άλλωστε, αυτό που προβάλλεται δίκην παμπούλα (όπως και στο παρελθόν σε ομοιότυπες περιπτώσεις) είναι το γεγονός των διεξαγομένων συνομιλιών για λύση. Που θα τεθούν σε κίνδυνο. Και θα καταρρεύσουν εάν η Κύπρος αίφνης (και η Ελλάς από κοντά) θέσει τέτοια ζητήματα. Κι επιμείνει. Οπόταν ακριβώς, οι διαπραγματευτικές διαδικασίες αποβαίνουν στην προκειμένη περίπτωση μοχλός εκβιασμού όσον αφορά τα προδήλως αυτονόητα.
Ούτε λοιπόν ως προς τα ενταξιακά της η Τουρκία ιδιαιτέρως ανησυχεί. Ούτε όσον αφορά την επίλυση του Κυπριακού έχει λόγους να βιάζεται. Τέτοιους τουλάχιστον, που θα την υπεχρέωναν να διαφοροποιήσει τους ευκρινείς στρατηγικούς της στόχους σ' αυτή τη γεωγραφία. Και οι οποίοι προδήλως υπηρετούνται μόνον από συγκεκριμένες μορφές ρυθμίσεων. Με καθίδρυση δηλαδή νεοπαγούς μορφώματος, που να προκύπτει από συνεταιρισμό δύο συνιστώντων κρατών! Με ψευδώνυμο κατ' επίφασιν ομοσπονδίας. Και πραγματικό περιεχόμενο χαλαρής συνομοσπονδίας. Η οποία και θα της έδιδε πλήρη έλεγχο του ενός σκέλους. Και συνεταιρικά δικαιώματα στο άλλο. Πράγμα που θα μετεφράζετο (ως τελικό επιστέγασμα) σε κηδεμονευτική επικυριαρχία στη σύνολη κυπριακή επικράτεια, μέσω και των εγγυητικών διαδικασιών.
Να μην αυτοεμπαιζόμεθα. Κι ενώ πρέπει να είμεθα προσηλωμένοι (πρόθυμοι και συνετοί) στην ανάγκη μείζονος ιστορικού συμβιβασμού (με ό,τι αυτός σημαίνει) εν τούτοις οφείλουμε σταθερά να προάγουμε ρεαλιστικές αντιστάσεις αποτροπής. Οχι βεβαίως της επιθυμητής λύσεως, αλλά της απευκταίας διαλύσεως.