ΤΟΥΡΚΙΑ – ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο Yalçın Doğan σε άρθρο του στη Hürriyet με τίτλο «Σε κάθε υπουργό και μια περιοχή» γράφει:

Δεκατέσσερις υπουργοί διαμοιράζονται την Αφρική. Δεκαπέντε υπουργοί διαμοιράζονται την Ευρώπη και άλλοι δεκαπέντε την Ασία.

Αναφέρομαι στις Μικτές Οικονομικές Επιτροπές [ΜΟΕ]. Είναι επιτροπές, οι οποίες διαχειρίζονται τις διμερείς οικονομικές και πολιτικές σχέσεις. Είναι οι ανώτατοι φορείς, στους οποίους οι σχέσεις αυτές συζητούνται σε ανώτατο επίπεδο, αλλά και περιεκτικά. Τα θέματα είναι οικονομικά και εμπορικά, όμως είναι φορείς, οι οποίοι εργάζονται με πολιτική δύναμη. Κατά συνέπεια, επικεφαλής αυτών τίθεται και ένας υπουργός.

Μετά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, προσδιορίστηκαν εκ νέου οι υπουργοί, οι οποίοι θα τεθούν επικεφαλής των επιτροπών αυτών. Η νέα κατανομή των υπουργών δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, στις 8 Μαΐου 2009.


Από τη μια ήπειρο στην άλλη:
Βλέποντας τη νέα αυτή κατανομή, παρατήρησα κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Οι περιοχές που κατανεμήθηκαν έχουν τέτοια διανομή, ώστε η μια χώρα να βρίσκεται στο ένα άκρο του κόσμου και η άλλη στο άλλο. Είναι λάθος να αναζητεί κανείς τη λογική της κατανομής αυτής. Για παράδειγμα:

Στον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Ertuğrul Günay παραχωρούνται η Χιλή, η Αυστραλία, η Μαδαγασκάρη και η Λευκορωσία. Χώρες οι οποίες δεν έχουν γεωγραφική και εταιρική συνάφεια.

Στον υπουργό Άμυνας Vecdi Gönül παραχωρούνται η Ουρουγουάη και οι Φιλιππίνες. Η μια βρίσκεται στη Νότια Αμερική και η άλλη στην Άπω Ανατολή, μαζί με τη Βενεζουέλα, τη Μυανμάρ και το Ισραήλ.

Στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Bülent Arınç, μαζί με το Βιετνάμ και την Ουγκάντα, παραχωρούνται η Μογγολία, η Υεμένη και η Μαλαισία, δηλαδή Ασία και Αφρική.

Στον υπουργό Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Taner Yıldız αναλογούν η Ρωσία, η Νότια Κορέα, η Νότια Αφρική, αλλά και το Τουρκμενιστάν με το Αζερμπαϊτζάν. Το ένα βρίσκεται στα ΒΑ της Ασίας και το άλλο στα βάθη της Αφρικής.

Στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Cemil Çiçek παραχωρούνται η Κούβα, η Νιγηρία, η Σιέρα Λεόνε, η Αργεντινή και η Πορτογαλία.

Δύο εξαιρέσεις:
Η Τουρκία συνολικά με 117 χώρες έχει ΜΟΕ. Θα πρέπει λοιπόν να μοιράσεις τις χώρες αυτές μεταξύ 24 υπουργών. Κατά συνέπεια, σε έναν υπουργό θα αναλογούν τρεις έως πέντε χώρες. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Όμως, όταν πραγματοποιείται η κατανομή αυτή, οι χώρες θα πρέπει να έχουν μια ομοιογένεια. Όμως δεν είναι έτσι. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και δύο εξαιρέσεις στην εν λόγω κατανομή:

Η μια είναι αυτή του υπουργού Επικρατείας και αρμόδιου για την Ε.Ε. Egemen Bağış. Και οι πέντε χώρες, οι οποίες του παραχωρήθηκαν, είναι μέλη της Ε.Ε., ήτοι η Γαλλία, η Ιταλία, η Δανία, το Βέλγιο και η Ελλάδα.

Την άλλη την αποτελεί ο υπουργός Οικονομικών Mehmet Şimşek, στον οποίο παραχωρήθηκαν η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και το Κουβέιτ. Κατά την άποψή μου, και αυτό έχει μια λογική: Ο Şimşek είναι υπουργός Οικονομικών, η κυβέρνηση του ΑΚΡ επιθυμεί να προσελκύσει τα αραβικά κεφάλαια. Άλλωστε, από τις χώρες αυτές υπάρχει ήδη μια ροή κεφαλαίων. Τώρα, το καθήκον συντονισμού των κεφαλαίων αυτών ανήκει στον Şimşek.

Θα ήθελα να υπογραμμίσω και πάλι – αναφέρει ο αρθρογράφος – ότι 117 χώρες θα μοιραστούν ανάμεσα σε 24 υπουργούς. Αυτό είναι σωστό, όμως η κατανομή είναι τέτοια, που ο κάθε υπουργός σε κάθε ήπειρο θα σφυρίζει και σε διαφορετικό σκοπό… //