Ελληνικά Σχολεία ζητάνε οι Πομάκοι στην Θράκη και όχι μειονοτικά!!!

Ένα μήνυμα, μία φωνή απελπισίας, μίας κραυγή που ζητάει βοήθεια, αναρτήθηκε από τον Σερήφ Μουσταφά (Έλληνα Πομάκο, κάτοικο της Θράκης) στην Πομακική εφημερίδα «Ζαγάλισα».

Μέσα από ένα κείμενο «φωτιά» καλεί την Ελληνική Πολιτεία να συνδράμει στην εκπαίδευση των παιδιών των Πομάκων, να δημιουργήσει Ελληνόφωνα σχολεία σε κάθε χωριό και να τα βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, χρησιμότεροι πολίτες. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής από τα πλοκάμια του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, οι Πομάκοι μας καλούν να τους βοηθήσουμε ώστε μέσα στο σχολείο τα παιδιά τους να μαθαίνουν την Ελληνική γλώσσα και όχι την Τουρκική (οι Πομάκοι θεωρούν ως την μεγαλύτερη βρισιά εάν κάποιος τους πει «Τούρκους»).

Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ζαγάλισα», είναι ενδεικτικό της αγωνίας αλλά και του φόβου που διακατέχει αυτό το κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού. Αγωνία και φόβος ώστε να παύσει η συστηματική «γενιτσαροποίηση» των νέων Πομάκων, αλλά ταυτόχρονα αγωνία και φόβος ώστε αυτά τα Ελληνόπουλα να μεγαλώνουν ως Έλληνες (ασχέτως εάν είναι μουσουλμάνοι) και να μπορέσουν να έχουν τα κατάλληλα εφόδια (γλώσσα και γενικότερη Παιδεία) για να μπορέσουν στο μέλλον να είναι ανταγωνιστικά σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς.

Ακολουθεί το κείμενο από την "Ζαγάλισα"

«Δημόσια Νηπιαγωγεία και η Επαγγελματική μας Αποκατάσταση
Τον τελευταίο καιρό έχω έρθει σε επαφή με πολλούς νέους Πομάκους και τους γονείς τους, που επιθυμούν να τα παιδιά τους να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία και όχι στα δίγλωσσα μειονοτικά τα οποία τους δυσκολεύουν να μάθουν την ελληνική γλώσσα και γραμματική, στοιχεία απαραίτητα για την είσοδο στο πανεπιστήμιο και για μια καλή δουλειά αργότερα στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.
Η νεολαία στα Πομακοχώρια μας δεν ενδιαφέρεται για το τι θέλει ο πρόξενος της Τουρκίας αλλά ενδιαφέρεται για το μέλλον της, ενδιαφέρεται για το πώς θα βρει εργασία, για το πώς θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της περιοχής, ενδιαφέρεται για τη διατήρηση της πομακικής παράδοσης και της μητρικής μας γλώσσας, της πομακικής.
Σε όλα λοιπόν τα Πομακοχώρια τα παιδάκια πάνε στα δημόσια νηπιαγωγεία και έτσι δεν χρειάζεται ο ιμάμης από την Κομοτηνή Ιμπραχήμ Σερίφ να πληρώσει τα πρόστιμα για να μην στέλνουν οι Πομάκοι τα παιδιά τους στα νηπιαγωγεία.
Οι άνθρωποι μας καταλάβανε πόσο, καλό κάνει στην μετέπειτα σχολική πορεία ενός μικρού παιδιού το δημόσιο νηπιαγωγείο.
Όμως η ελληνική πολιτεία πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους από το βαθύ της ύπνο και να φτιάξει δημόσια δημοτικά σχολεία σε κάθε χωριό της Θράκης για να μπορούν τα παιδιά μας να έχουν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και ίσες ευκαιρίες για να μπουν στο πανεπιστήμιο και έτσι να βρουν μια δουλειά της προκοπής. Έλληνες πολιτικοί πάρτε επιτέλους μια πρωτοβουλία για το καλό αυτού του τόπου. Και εσείς γονείς μην δίνετε σημασία στα αραχνιασμένα μυαλά κάποιων ιμάμηδων που θέλουν να σας έχουν μέσα στο σκοτάδι επειδή αυτοί παίρνουν λεφτά από μητέρα ή γιαγιά πατρίδα τους.
Εμείς είμαστε περήφανοι που είμαστε Πομάκοι
Σερήφ Μουσταφά».
Αλήθεια, πόσο υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται οι ανευθυνο-υπεύθυνοι και οι καρεκλοκένταυροι που τυρβάζουν κατά τα άλλα για την «συμβολή» τους στα κοινά;
Πόσο υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται στο Υπουργείο Παιδείας, στο υπουργείο Εσωτερικών αλλά και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όταν συμβάλουν μέσω της απραξίας τους στην υποβάθμιση αυτών των Ελλήνων;
Πόσο υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται ως Έλληνες όλοι αυτοί που (ηθελημένα;) αγνοούν ένα κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού και με την απαθή στάση τους το στέλνουν στην αγκαλιά της Άγκυρας που τους τάζει «λαγούς με πετραχείλια»;
Πόσο εθνικά υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται όλοι εκείνοι που ρίχνουν στο χάος της αμάθειας αλλά και του ανθελληνισμού νέους ανθρώπους που λαχταρούν να νιώσουν πως η πατρίδα τους, η Ελλάδα, τους αγαπά, τους σκέφτεται, τους συμπαρίσταται και τους ενδυναμώνει, στηρίζοντας τις προσπάθειές τους και αγκαλιάζοντάς τους ως λατρεμένα της παιδιά;
Αυτό το κάλεσμα προς βοήθεια, ακούγεται μέσα από τα βουνά της Θράκης και είναι ένα κάλεσμα που κανένας από εμάς δεν μπορεί να αγνοήσει και να μείνει ανεπηρέαστος, που κανείς δεν μπορεί να μην το ακούσει...
Εσύ κυρία Μπακογιάννη ακούς ή ασχολείσαι με τις δημόσιες σχέσεις που θα σε οδηγήσουν στην αντικατάσταση του σημερινού πρωθυπουργού;

ΠΗΓΗ: Μέσα από ένα κείμενο «φωτιά» καλεί την Ελληνική Πολιτεία να συνδράμει στην εκπαίδευση των παιδιών των Πομάκων, να δημιουργήσει Ελληνόφωνα σχολεία σε κάθε χωριό και να τα βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, χρησιμότεροι πολίτες. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής από τα πλοκάμια του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, οι Πομάκοι μας καλούν να τους βοηθήσουμε ώστε μέσα στο σχολείο τα παιδιά τους να μαθαίνουν την Ελληνική γλώσσα και όχι την Τουρκική (οι Πομάκοι θεωρούν ως την μεγαλύτερη βρισιά εάν κάποιος τους πει «Τούρκους»).

Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ζαγάλισα», είναι ενδεικτικό της αγωνίας αλλά και του φόβου που διακατέχει αυτό το κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού. Αγωνία και φόβος ώστε να παύσει η συστηματική «γενιτσαροποίηση» των νέων Πομάκων, αλλά ταυτόχρονα αγωνία και φόβος ώστε αυτά τα Ελληνόπουλα να μεγαλώνουν ως Έλληνες (ασχέτως εάν είναι μουσουλμάνοι) και να μπορέσουν να έχουν τα κατάλληλα εφόδια (γλώσσα και γενικότερη Παιδεία) για να μπορέσουν στο μέλλον να είναι ανταγωνιστικά σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς.
Ακολουθεί το κείμενο από την "Ζαγάλισα"
«Δημόσια Νηπιαγωγεία και η Επαγγελματική μας Αποκατάσταση
Τον τελευταίο καιρό έχω έρθει σε επαφή με πολλούς νέους Πομάκους και τους γονείς τους, που επιθυμούν να τα παιδιά τους να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία και όχι στα δίγλωσσα μειονοτικά τα οποία τους δυσκολεύουν να μάθουν την ελληνική γλώσσα και γραμματική, στοιχεία απαραίτητα για την είσοδο στο πανεπιστήμιο και για μια καλή δουλειά αργότερα στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.
Η νεολαία στα Πομακοχώρια μας δεν ενδιαφέρεται για το τι θέλει ο πρόξενος της Τουρκίας αλλά ενδιαφέρεται για το μέλλον της, ενδιαφέρεται για το πώς θα βρει εργασία, για το πώς θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της περιοχής, ενδιαφέρεται για τη διατήρηση της πομακικής παράδοσης και της μητρικής μας γλώσσας, της πομακικής.
Σε όλα λοιπόν τα Πομακοχώρια τα παιδάκια πάνε στα δημόσια νηπιαγωγεία και έτσι δεν χρειάζεται ο ιμάμης από την Κομοτηνή Ιμπραχήμ Σερίφ να πληρώσει τα πρόστιμα για να μην στέλνουν οι Πομάκοι τα παιδιά τους στα νηπιαγωγεία.
Οι άνθρωποι μας καταλάβανε πόσο, καλό κάνει στην μετέπειτα σχολική πορεία ενός μικρού παιδιού το δημόσιο νηπιαγωγείο.
Όμως η ελληνική πολιτεία πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους από το βαθύ της ύπνο και να φτιάξει δημόσια δημοτικά σχολεία σε κάθε χωριό της Θράκης για να μπορούν τα παιδιά μας να έχουν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και ίσες ευκαιρίες για να μπουν στο πανεπιστήμιο και έτσι να βρουν μια δουλειά της προκοπής. Έλληνες πολιτικοί πάρτε επιτέλους μια πρωτοβουλία για το καλό αυτού του τόπου. Και εσείς γονείς μην δίνετε σημασία στα αραχνιασμένα μυαλά κάποιων ιμάμηδων που θέλουν να σας έχουν μέσα στο σκοτάδι επειδή αυτοί παίρνουν λεφτά από μητέρα ή γιαγιά πατρίδα τους.
Εμείς είμαστε περήφανοι που είμαστε Πομάκοι
Σερήφ Μουσταφά».
Αλήθεια, πόσο υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται οι ανευθυνο-υπεύθυνοι και οι καρεκλοκένταυροι που τυρβάζουν κατά τα άλλα για την «συμβολή» τους στα κοινά;
Πόσο υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται στο Υπουργείο Παιδείας, στο υπουργείο Εσωτερικών αλλά και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όταν συμβάλουν μέσω της απραξίας τους στην υποβάθμιση αυτών των Ελλήνων;
Πόσο υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται ως Έλληνες όλοι αυτοί που (ηθελημένα;) αγνοούν ένα κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού και με την απαθή στάση τους το στέλνουν στην αγκαλιά της Άγκυρας που τους τάζει «λαγούς με πετραχείλια»;
Πόσο εθνικά υπερήφανοι μπορούν να αισθάνονται όλοι εκείνοι που ρίχνουν στο χάος της αμάθειας αλλά και του ανθελληνισμού νέους ανθρώπους που λαχταρούν να νιώσουν πως η πατρίδα τους, η Ελλάδα, τους αγαπά, τους σκέφτεται, τους συμπαρίσταται και τους ενδυναμώνει, στηρίζοντας τις προσπάθειές τους και αγκαλιάζοντάς τους ως λατρεμένα της παιδιά;
Αυτό το κάλεσμα προς βοήθεια, ακούγεται μέσα από τα βουνά της Θράκης και είναι ένα κάλεσμα που κανένας από εμάς δεν μπορεί να αγνοήσει και να μείνει ανεπηρέαστος, που κανείς δεν μπορεί να μην το ακούσει…

http://kostasxan.blogspot.com/