Επέλαση του μη ένστολου Αττίλα

Του Α. Λυκαύγη

ΜΕΣΑστον ορυμαγδό των περιφερειακών εξελίξεων που σαρώνουν την περιοχή, ποιος και πόσο θ’ ακούσει την κραυγή των Τ/Κυπρίων, ότι: Με τον επιταχυνόμενο από την Άγκυρα εποικισμό των κατεχομένων Κυπριακών εδαφών, οι ίδιοι έχουν ήδη δημογραφικώς αποβεί καταθλιπτική μειονότητα! Με τους εξ Ανατολίας εμβολίμους ν’ αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία σε απόλυτους αριθμούς. Και την προοπτική του Κυπριακού, να προδιαγράφεται αναποδράστως μοιραιότερη. Καθώς:

ΠΡΩΤΟΝ:Στις μεν κατεχόμενες περιοχές -και πάντοτε σε σχέση με την Τ/Κυπριακή κοινότητα- θα έχουν με ραγδαίους πλέον ρυθμούς διαφοροποιηθεί οι πληθυσμιακές ισορροπίες και κατά συνέπειαν οι πολιτικο-πολιτισμικές δομές. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει τα πάντα, σε σχέση με την μορφή, την ποιότητα και κυρίως με το προσδόκιμο του επιδιωκόμενου ιστορικού συμβιβασμού.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ:Σε σχέση με το Κυπριακό καθεαυτό, οι σημερινοί αναλογικοί συσχετισμοί -που υποτίθεται ότι προσδιορίζουν τη νομή εξουσιών, εδάφους και πόρων- αλλάζουν άρδην. Με την Τ/Κυπριακή κοινότητα του φυσιολογικώς 18%, να εκτινάσσεται κυριολεκτικά στο 27% σήμερα και σύντομα στο 30%.Αφού ο τουρκικός πληθυσμός των κατεχομένων, υπερβαίνει τις 400,000!
Από τους οποίους ούτε οι 90,000 είναι αυτόχθονες.

Και όχι μόνον, αλλά: Με κάθε βεβαιότητα, και αν δεν βρεθούν το συντομότερο τρόποι λογικής επιλύσεως του Κυπριακού (και μάλιστα με τρόπο που δεν θα επιτρέπει ανεξέλεγκτες δημογραφικές αλλαγές) αυτό το ποσοτικό φράγμα θα υπερκερασθεί. Κατ’ ακρίβειαν θα εκτραπεί. Με την τουρκική στοχοθεσία, θα μεθοδεύει: Μεσοπροθέσμως μεν αναίρεση της Τ/Κυπριακής παρουσίας.

Μακροπροθέσμως δε, πληθυσμιακή εξίσωση Ε/Κ-Τ/Κ.

Υπό το φως αυτών των καταθλιπτικών δεδομένων, επείγει μεν λύση του προβλήματος. Αλλά με αποδεκτόν εννοείται συμβιβασμό, στα πλαίσια οδυνηρής, αλλά βιώσιμης τουλάχιστον ομοσπονδίας. Ποτέ όμως συνομοσπονδίας, όπως αυτή τη στιγμή επιδιώκει -με υπόδειξη της Άγκυρας- η εγκάθετη Τ/Κυπριακή ηγεσία. Εγκάθετη, όχι μόνο γιατί εμείς έτσι την προσδιορίζουμε, αλλά γιατί έτσι την θεωρούν με κραυγαλέες δηλώσεις και ανακοινώσεις, μαζικές Τ/Κυπριακές οργανώσεις και πολιτικοί σχηματισμοί. Διερμηνεύοντας την οργή των απλώς Τ/Κυπρίων, που κατέληξαν όμηροι, κάτω από το βάρος της εποικιστικής μάζας που κατά κύματα καταλήγει στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. Πόσοι όμως είναι οι εξ Ανατολίας έποικοι; «Δεν ξέρουμε», λέει ο πρόεδρος της μεγάλης συντεχνίας DΕVΙS Μεχμέτ Σεϊς. «Ξέρουμε μόνο ότι μας έχουν υπερκεράσει και αποτελούν την δύναμη που τώρα κυβερνά ουσιαστικά τον βορρά».

Οπόταν βεβαίως για την ελληνική πλευρά, το κρίσιμο ερώτημα είναι: Και αν ακόμα υπάρξει λύση, με ποιους θα λειτουργήσει κρατικός συνεταιρισμός και μάλιστα βιώσιμος; Ποιοι θα αποτελούν την έναντι κοινότητα, όταν αυτοί δεν θα έχουν καμιά οργανική σχέση με αυτήν, έστω και αν ενεργούν εξ ονόματός της, ενώ θα εκπροσωπούν άλλες πολιτιστικές ροπές και τρόπους ζωής και κυρίως άλλες βλέψεις; Βλέψεις που σχετίζονται με τις ευρύτερες στρατηγικές της Άγκυρας κατά πρώτο λόγο.
Που με την οποιαδήποτε λύση, θέλει να κατοχυρώσει την κηδεμονευτική της παρουσία σε αυτή την κρίσιμη γεωγραφία. Με το στρατηγικό προγεφύρωμα που έχει καθιδρύσει με την μορφή του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα. Το οποίο και υποτίθεται θα αποβεί ένα των «συνιστώντων κρατιδίων» (constiduent states) της υπό αναζήτησιν «διζωνικής ομοσπονδίας» με προδεδομένη την «πολιτική ισότητα» των δύο μερών!

Αλλοίμονον εάν η Λευκωσία, είτε υποκύψει σε τέτοιο δοτό συμβιβασμό -που προάγεται με Βρετανική πατρωνία- είτε τυχόν αναδιπλούμενη παρασυρθεί από κακούς υπολογισμούς. Διότι τότε η Αλεξανδρεττοποίηση (κατά το πρότυπο του Σαντζακίου Χατάι) θα επαναληφθεί. Κι έσεται η δευτέρα πλάνη, χείρων της πρώτης. Με τον Κυπριακό Ελληνισμό, να αποκτά ημερομηνίαν εθνικής λήξεως.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 21/03/2011