Όταν εγκαταλείπουμε θέσεις και ανθρώπους…

”Είναι ντροπή να παρακαλάμε για λίγο νερό την ελληνική Πολιτεία, ενώ η Τουρκία είναι έτοιμη να μας προμηθεύσει με πόσιμο νερό δωρεάν” λέει ο δήμαρχος Μεγίστης Καστελόριζου, Παύλος Πανηγύρης, βγάζοντας κραυγή αγωνίας για την εγκατάλειψη των κατοίκων στα ακριτικά νησιά. ”Δεν ξέρουμε αν ανήκουμε στην Ελλάδα ή στην Τουρκία” ξεσπά ο κ. Πανηγύρης. (Η ΝΙΚΗ,22.4)

Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας, είναι συνάρτηση πολλών διαφορετικών αποφάσεων και πρακτικών. Δεν στηρίζεται πάντοτε στην αποτρεπτική ή επιθετική χρήση των όπλων, στην ύπαρξη μικρών ή μεγάλων διεκδικήσεων αλλά και ζητημάτων που αφορούν την καθημερινότητα και την εσωτερική διαδικασία αντιμετώπισης των προβλημάτων. Η παραπάνω είδηση, αλιευμένη από καθημερινή εφημερίδα χθες, δείχνει ότι ένα ελληνικό νησί, με έλληνες κατοίκους και ιστορία, έφθασε στην αγωνία του για να τύχει της ελάχιστης προσοχής από το Ελληνικό κράτος, να “απειλεί” ότι θα επαιτήσει νερό, από την γειτονική Τουρκία!

Το “κράτος” επείσθη τελικώς να προμηθεύσει νερό το Καστελόριζο, λόγω της καμπάνιας ραδιοφωνικού σταθμού που προέβαλλε το θέμα, ασκώντας πίεση στην κυβέρνηση. Αλλά είναι λύση αυτή, που εξασφαλίζει τον “ενιαίο και αδιαίρετο χαρακτήρα του κράτους”; Ή μήπως πρέπει να αναλογισθούμε ότι αποτελεί την αρχή δεινών στην εξωτερική πολιτικής μας, καθώς όλο και λιγότερο καθιστούμε σαφές πως η Ελλάδα μπορεί και προστατεύει τους Έλληνες, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται, ζουν ή εργάζονται;

Γιατί φυσικά, δεν είναι μόνο το Καστελόριζο. Οι φωνές των Ελλήνων της Θράκης, δύσκολα ακούγονται στην πολύβουη καθημερινότητα της πρωτεύουσας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Όμως, οι Έλληνες αυτοί, μακράν εθνικισμών και ακροτήτων, αυτό που επαναλαμβάνουν είναι ότι με τη συνεχή προτροπή και βοήθεια της Άγκυρας, οι μουσουλμάνοι συμπολίτες τους “απειλούν” την χριστιανική πλειοψηφία, λειτουργούν πέραν της κειμένης νομοθεσίας και συχνά, απειλούν άλλες εθνοτικές ομάδες, όπως οι Πομάκοι με μέτρα σε βάρος τους. Σε αυτά τα ζητήματα, που συχνά εμφανίζονται και σε διπλωματικά έγγραφα, η απάντηση είναι… νεκρική σιγή ή φράσεις αποστεωμένες από πραγματικές έννοιες όπως «η ακεραιότητα της χώρας είναι αδιαπραγμάτευτη». Αλλά τι σημαίνει αυτό, όταν δεν έχεις μέσα και βούληση να την επιβάλλεις αυτή την πολιτική;

Οι βόλτες με τα αεροπλανάκια, τα μεγάλα λόγια, η συχνά επανάληψη φράσεων κενών περιεχομένου, δεν οδηγούν πουθενά. Τα χαμόγελα και χειραψίες, με όσους διεκδικούν από την Ελλάδα, γη, νερό ή αέρα, δεν προσφέρουν τίποτε περισσότερο. Απλά, ικανοποιούν όλους εκείνους που μας βλέπουν να υποχωρούμε παντού και τον πρωθυπουργό «μόνο το βράδυ, σπίτι του, να κλαίει αναλογιζόμενος που οδηγεί την Ελλάδα, στη διάρκεια της ημέρας»!

Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ